Sinds ik in 1993 voor het eerst deelnam aan deze, door mijn club ACA georganiseerde wedstrijd, veranderde het parcours en locatie reeds ettelijke keren. Ook ten opzichte van vorig jaar was de omloop lichtjes veranderd: iets korter en wat meer onverhard. Het benieuwde me hoe ik het er zou vanaf brengen na die horror van twee weken. Met (al dan niet) behulp van een ontstekingsremmer gisteren en vanmorgen leek mijn hiel het wat beter te doen. 
Twee van mijn dochters (Sharon en Queeny) waren ook naar Alken afgezakt om zich aan de 10K te wagen. De omstandigheden waren prima: wel 24°, doch een verfrissende oostenwind en een zeer vlak parcours. De lange stroken onverhard waren zowat het enige waar wat moest opgelet worden. Zoals steeds kwam ik moeizaam op toerental, maar dan kwam ik in een ritme dat ongeveer hetzelfde was dan vorige keer in Elst, doch wel beter aanvoelde (dankzij de weinige hoogtemeters, allicht). Het tempo was over de drie rondes doorlopend zeer vlak en mijn hielspoor begon enkel laatste 1 a 2 km wat te hinderen. Zo rende ik over de eindstreep in een tijd van 41:57 als 1ste M65 (20/72 algemeen). Ook mijn dochters brachten hun tocht tot een goed einde, zodat we met behulp van een schuimende pint konden nagenieten in de zon.

Als ik mag afgaan op mijn laatste trainingen, zou het een mager beestje worden vandaag. Ik sleep me de laatste tijd vooruit met lood in de benen. De omstandigheden waren in elk geval beter dan voorbije maandag: het was bewolkt en regenachtig. 
Samen met kleinkinderen Mien en Twan vertrokken we om 17u naar het gehucht van Millen (Riemst). Het parcours was iets gewijzigd t.o.v. vorig jaar met een steile helling bij het ingaan van elke van de 2 rondes. De eerste kilometer verliep uiterst moeizaam: de benen liepen vol en ik moest hijgen als een karper op het droge. Kortom, ik had dan al veel zin om de pijp aan Maarten te geven. Gelukkig ging het dan bergafwaarts en ik hield vol. Maar iets voor halfweg begon ik serieus last te krijgen van mijn linkerhiel en dat werd alsmaar erger tot een scherpe pijn richting achillespees! Ik liep op geen enkel moment comfortabel en de zware omloop maakte het alleen nog erger. Uiteindelijk was ik enkel nog aan het knokken met mezelf om te kunnen finishen; positie en tijd waren bijzaak. Finishen deed ik inderdaad en zelfs nog als 1ste M65 (38/90 algemeen) in 45:31 minuten. Het had me enorm veel moeite & pijn gekost en er weinig plezier beleefd. Integendeel: deze wedstrijd bezorgde me de nodige twijfels over dat hielspoor, waar ik nu al 2 jaar mee sukkel. Om al die opofferingen te compenseren, werd ik op het podium beloond met....een bloemetje en flesje shampoo.

De, voor mij, dichtstbijzijnde wedstrijd van het jaar was deze keer nog meer dichtbijzijnd dan anders. Door een veranderd parcours (nu 2 grote rondes, i.p.v. meerdere kleine), passeerden we op een bepaald punt op maar een goeie kilometer van mijn voordeur. Ideaal om thuis eens goed de dorst te lessen, zou je denken. Dit was welkom geweest, gezien de tropische temperaturen van 34° die er vandaag heersten. Ook al was het al 8 uur in de avond, de zwoele warmte was er nog. Meer twijfels had ik over mijn fysieke paraatheid: hersteld van gisteren? En de perikelen rond mijn hielspoor? Voormiddag had ik een rustig fietsritje van 21 kilometer gedaan, samen met mijn vrouw. 
Of dit laatste een positief effect heeft gehad, weet ik niet zeker, het kostte me sowieso heel wat moeite gezien de omstandigheden. Van bij de start ging het lichtjes bergop en dat een kilometer lang. Ik dreef daarna het tempo op en kon verscheidene atleten voorbijsteken die te snel vertrokken waren, inclusief de eerste dame (Fabienne). Pas na 6 km begon mijn hiel me te ambeteren, doch het viel al bij al nog mee. Dat mijn conditie tamelijk oké was, bewijst de tweede ronde, die ik 5 seconden sneller liep dan de eerste. Na afloop was ik stikkapot, doch ik mocht tevreden zijn met de 1ste plaats bij de M65 (23/81 algemeen) in een tijd van 47:14. Slechts 2 sec./km trager dan gisteren. Na afloop dan toch maar iets gedaan tegen de dorst en voor 10 euro bier gedronken! (=2 Kannuniken Tripel...)

Na een dikke maand zonder wedstrijd (zomerstop) was het nu te doen in de buurt van Bilzen. Van mijn twee vorige deelnames, aldaar, wist ik dat het parcours slopend & zwaar was (106 hoogtemeters). Vandaag kwam daar ook nog eens bij dat het met 28° de moeilijkheidsgraad nog wat hoger lag. Was dat de reden voor de wat mindere opkomst (100 finishers)? De vorige twee edities leverden respectievelijk 122 en 145 deelnemers. Voormiddag werd er wel nog een wedstrijd van 10 mijl georganiseerd, ook dat had allicht invloed. 
Wat mezelf betreft: die linkerhiel-met-hielspoor is nog steeds een hinderlijke factor. Ook daarom startte ik behouden, toch verraste het me dat de eerste 2 km onder de 4:20/ per km gingen. Ik kon een 3 a 4 atleten voorbij benen en helemaal op het einde nog eentje. Het ging beter dan verwacht en ik verteerde de opeenvolgende hellingen goed. Maar die hiel begon me na een 4 tal km last te bezorgen, maar het was te verdragen. Uiteindelijk finishte ik nog als 13de algemeen, zowaar! Met de eerste plaats bij de Masters +60 deed ik een goeie zaak in het klassement voor de Victors cup. Mijn eindtijd (46:30) was matig, maar daar zullen we maar niet over mopperen, zeker?