In Sint-Truiden werd voor het eerst de "Monumentenrun" georganiseerd, op de vooravond van de "Open monumenten dag". Deze 13de manche van de Haspengouw Challenge verving de "Fruitloop" van de vorige jaren. Is 13 een ongeluksgetal of niet, deze wedstrijd werd in elk geval een fiasco over gans de lijn...Er werd veel reclame voor gemaakt, dus mocht er een groots evenement verwacht worden...
Bij de inschrijvingen liep het al verkeerd: de voorraad van de nummers-met-chip van de 10 km was uitgeput voor ik aan de beurt was, dus kreeg ik een nummer voor de 5 km. De pechvogels die nog wat later waren, moesten hun "HC"-nummer gebruiken (zonder chip, dus). Al degenen die geen nummer van de 10 km hadden, zouden dus uiteindelijk niet in de uitslag terug te vinden zijn!
De start & aankomstzone vond plaats op de Truiense Grote Markt. De organisatie had het plan opgevat om "in fases" te starten ( zowat een wereldprimeur?). Alleen, niemand van de deelnemers was daarvan op de hoogte... Iedereen stond achter de hekkens te wachten, totdat die zouden verplaatst worden, zodat men naar de startlijn zou kunnen wandelen. Het startschot werd echter te vroeg gegeven en het gevolg was dat iedereen zich voorbij die hekkens wurmde: de chaos was kompleet!
Dan liepen we avondlijke & "sfeervolle" straten van Sint-Truiden in, een ongezien avontuur tegemoet. Men had er niets beter op gevonden dan het parcours doorheen zowat alle monumenten van de stad te leiden. We moesten door verscheidene gebouwen (met of zonder trappen) lopen, zoals een school, de veemarkt, kerken(!), kerkhof, finse piste, stadspark. Zelfs de abdij toren werd ons niet bespaard! Daar klauterde ik die spiraal omhoog en leek wel de enige, volgens mijn gevoel. Ik dacht nog even: ik zal hier de nacht toch niet moeten doorbrengen, zeker? Ik kreeg er zowaar bijna claustrofobie van... Achteraf vernam ik dat je die toren links kon laten liggen, als je dat wou!
Intussen werd het steeds donkerder en we moesten laveren tussen lampjes op de grond en kaarsen, op gevaar af van struikelen of verkeerd lopen (wat ik een paar keer bijna deed!). Verder moesten we, in het complete duister nog enkele gevaarlijke stenen trappen overwinnen, waar je voor hetzelfde geld de poten zou kunnen breken... Kortom, veel lopen was er niet bij en ik was al blij dat ik zonder averij de aankomst bereikte. Ik was al lang niet meer geinteresseerd in mijn positie of tijd ( bijna 40' op ? Km) en was opgelucht dat heel dit "gedoe" voorbij was.
Eigenlijk vond ik mezelf niet zo slecht lopen op de stukken waar dat mogelijk was, maar ik eindigde niet in de top 40 (te lang in die toren gezeten!).
Dit was een evenement waar men mij niet meer terug zal zien, behalve misschien als wandeling. Ik kijk reikhalzend uit naar een ECHTE loopwedstrijd: volgende week zondag, in Alken.
Deze jubileum editie van de "Groene Halve" nam ik te baat om nog eens een wedstrijd te lopen met een "goed gevoel". Reeds voor de 16de keer maakten we de verplaatsing van meer dan 50 km richting het noorden van de provincie. Al was ik tevreden met mijn prestaties in Halen, vorige week en Val-Meer, twee weken geleden: toch vond ik niet dat het echt goed "draaide". Het vlakke parcours van Hamont ligt me altijd goed, is goed om mijn uithouding te testen en vooral om te zien hoe mijn linker hamstrings het zouden doen... De voorbije week had ik steeds minder last, ondanks ik elke dag trainde en 33 km meer liep dan vorige week. Maar gisteren, na een rustig duurloopje, had ik de rest van de dag WEL last gehad!. Mijn gebruikelijke "testloopje" van 4 km, vanmorgen verliep dan weer wel probleemloos, al was mijn gemiddelde hartslag nog wat te hoog om echt "top" te zijn.
Het parcours was nogmaals wat anders dan de vorige jaren, waardoor de afstand nu bijna 13 i.p.v. 12 km was. Ik had me voorgenomen om behoudend te starten, toch was ik verrast dat mijn gemiddelde na 3 km 3'45"/km was! Dat tempo had ik niet meer aangekund sinds Nieuwerkerken, 2 maanden geleden! In welke positie ik lag, was moeilijk in te schatten, omdat we samen gestart waren met de deelnemers van de halve Marathon. Eerst liep ik in een klein groepje waarvan 1 man, die de lange afstand deed, wegliep. Daarna had ik enkel nog het gezelschap van de, voor mij onbekende, Eddy Moors. Na 8 a 9 km moest hij lossen en zo moest ik de laatste kilometers alleen volmaken. Mijn hamstrings voelde ik de ganse tijd wel, doch niet pijnlijk: eerder "getrek". Daardoor moest ik voorzichtig blijven en kon niet echt veel kracht zetten om voluit te lopen.
En dan, met de kerk van Hamont in het zicht, op circa 2 km van de aankomst, begon ik aan de 65000ste kilometer van mijn "loop"-baan! Alweer een mijlpaal, 1 week na mijn 500ste wedstrijd...
Uiteindelijk finishte ik, tot mijn verbazing, als 4de algemeen in deze weliswaar niet sterk bezette wedstrijd. Dus dacht ik als 3de Master +50 het podium te mogen bestijgen, want de algemene winnaar was een 20-jarige topatleet uit Huldenberg met grote voorsprong. Maar blijkbaar was er ergens nog een andere 50-plusser opgedoken om het podium te vervolledigen... Sinds de uitvinding van de chip gebeuren er precies meer "vergissingen"!
Lichtjes ontgoocheld vertrokken we naar huis, doch tevredenheid overheerste omdat ik eindelijk nog eens gelopen had met een "goed gevoel"...
Deze wedstrijd, die niet verbonden is aan een klassement, stond al langer in mijn agenda genoteerd omdat het een selectief parcours is met hellingen en enkele onverharde kilometers. Samen met mijn echtgenote en mijn jongste supporter, Polleke, karden we vanmorgen naar Halen. De start werd gegeven om 10u30, maar de temperatuur klom toch stilaan richting 30°. Dit was geen cadeau met mijn belabberde conditie van de laatste tijd. Het hoesten is wat geminderd, maar die "verrekte" hamstrings begonnen me weer parten te spelen. Daarom deed ik gisteren een "testloopje" van 10,7 km en ik had geen last! Dit maakte wel dat ik niet zo uitgerust aan de start stond van mijn 500ste wedstrijd. Een jubileum dat kan tellen! Niets deed vermoeden, toen ik op 20 mei 1991 aan mijn eerste "joggingske" deelnam op pinkstermaandag in mijn dorp, dat ik 24 jaar later nog steeds "in de running" zou zijn.. Er is veel gebeurd in die periode, maar de goesting om te lopen is steeds meer (erger) geworden.
Veel bekend volk aan de start, dus kon ik me focussen aan de venten van mijn "niveau". Maar direct na de start wist ik al direct wat mijn niveau was: nihil, namelijk! Ik moest een mooi groepje laten gaan en met een "tempoo'tje" van 3'53"/km liep ik helemaal alleen. Maar na 5 à 6 km naderde ik plots op Luc Hermans en Eric Surkijn en wat later liep ik hen voorbij op een zware helling. Dan zag ik nog verscheidene mannen van het resterende groepje in de verte voor me uit lopen en dus kon ik besluiten dat ik niet "slecht bezig" was... Mijn hamstrings ambeteerden me soms wat, doch ik kon voldoende kracht zetten om Luc & Eric achter me te houden.
Uiteindelijk eindigde ik als 1ste M55 en 18de algemeen. Al bij al was mijn niveau dan toch niet ZO slecht, zeker niet nadat ik de uitslag had bestudeerd. Of had ik toch voordeel gehaald uit mijn geliefkoosde warmte ? Het antwoord zal wellicht volgende zondag volgen in Hamont, waar ik de 12 km wil doen op een biljartvlak parcours...
Na die toch wel zware "Champignonloop" van gisteren, had ik vandaag mijn zinnen gezet op de 12de wedstrijd van de "Haspengouw Challenge", omdat ik ook in dat criterium goed geplaatst sta... Ik wist op voorhand dat een eerste plaats er niet in zou zitten, want de conditie om twee dagen na mekaar te presteren is er nog lang niet.
Het weer was aanvankelijk zeer aangenaam met zo'n 25à26° en wat wind, dus vergezelden mijn vrouw, 2 jongste dochters en mijn kleinzoontje me naar het "Fontijnhof". Maar bij het naderen van Borgloon begonnen de hemelsluizen zich open te zetten en dat zou er niet beter op worden . Met de herinneringen van 5 jaar geleden in het achterhoofd, toen een hevig onweer een groot deel van parcours onder water zette, was het even afwachten of het weer niet van dat zou worden... De omstandigheden leken hetzelfde te gaan worden, want ook nu begon het tijdens de wedstrijd te onweren, maar een wolkbreuk zoals toen werd het niet...
Met temperaturen die plots een stuk onder de 20° doken en regen, werden we op gang geschoten, maar ik raakte maar met veel moeite uit de startblokken. Ik voelde onmiddellijk dat het voor geen meter "bolde" en probeerde dus mijn eigen tempo te zoeken. Dat zoeken bleef maar duren: ik vond het niet!! Ik lag dan wel op "podiumkoers" als derde +55'er, maar ik moest er ENORM veel moeite voor doen. Door de regen en wind werd het almaar moeilijker om mijn tempo (=sukkeldrafje) vast te houden en ik liep elke van de 3 plaatselijke ronden zowat een halve minuut trager! Toen tijdens de laatste ronde mijn linker hamstrings serieus begonnen op te spelen, begon ik schrik te krijgen om me te blesseren! Met moeite en pijn "jogde" ik over de eindmeet als 3de M55 met slechts 10" voorsprong op de vierde...
Het doel, namelijk het podium, was wel bereikt maar veel plezier beleefde ik er niet aan... Een dag om zo vlug mogelijk te vergeten op alle gebied. EN: 2 wedstrijden op 2 dagen zal ik ook maar achter mij laten in de toekomst... Oftewel: hoe het gezegde "hoe ouder, hoe gekker" ook een negatieve intonatie kan hebben....
Om het debacle van kozen te vergeten, trok ik samen met mijn jongste dochter Darlene naar de Riemstse deelgemeente, om er aan de 5de manche van de "Victors Cup" deel te nemen. Van dit regelmatigheidscriterium had ik nog maar twee wedstrijden gedaan en ik moet er nog
aan twee deelnemen om in het eindklassement voor te komen. Ik sta er goed voor met reeds twee zeges...
Op vraag van de meeste deelnemers werd de afstand ingekort van de gebruikelijke 13,6 naar 10 km. Dat kwam ook goed uit want de temperaturen flirtten met de 30°.. Op zoek naar wat rehabilitatie, had ik de voorbije twee weken de weektotalen opgedreven tot meer dan 100 km (wat te veel misschien, maar ja...). Waar ik voor de start nog het meest schrik voor had, was om in een hoestbui verzeild te geraken en zo de pijp aan Maarten zou moeten geven... Er was echter geen deelnemer met die naam, dus dat zat al goed! Die rare verkoudheid is na 2 weken nog niet volledig uit mijn lijf en ik zou dus behoudend starten.
Vlak na de start had ik al wat moeite om een andere 55+'er, Piet, bij te benen en na +/- twee kilometer zag ik een andere ADD'er en concurrent, Patrick Nys, naast mij opduiken. Hij was duidelijk in goede doen, ondanks hij nog maar weinig traint... Piet was dan al achtergebleven en dus moest ik me alleen nog concentreren op Patrick. Zo liepen we samen in een groepje van 4, met nog goede bekende Ronald en eerste vrouw Hilde.
Telkens het bergaf ging moest ik enkele meters prijsgeven, om die daarna terug in te halen. De warmte, die ik meestal koester, was ditmaal niet mijn bondgenoot, want ik had heel wat moeite om aan te klampen. Het "goed gevoel" was ver weg en ik moest mijn benen bijna achter mij aan slepen.
Tijdens de laatste kilometer versnelden Ronald & Hilde, ik probeerde te volgen en tot mijn verbazing moest Patrick lossen. Zo eindigde ik toch als eerste van de Masters 55 met slechts 2" voorsprong. Met een tijd van 39'41" en 13de plaats algemeen kon ik vrede nemen. Maar met zo'n belabberd tempo op de 10 km, zal er voor dit jaar geen Marathon meer in zitten en zal ik me -proberen- te beperken tot de kortere afstanden... Na afloop was ik totaal uitgeput en moest een tijdje onophoudelijk hoesten. Maar de bruine Leffe smaakte me wel als vanouds en dat is ook een goed teken....
In aanloop van deze wedstrijd, de 11de voor de Haspengouw Challenge al, moest ik onwillekeurig terugdenken aan mijn tijd op de middelbare school. Als er toen een schoolveldloop plaatsvond, werd ik steevast laatste. Ik herinner me nog zo'n wedstrijd in het Olmenhof waarin ik als allerlaatste die grote groep jongens in de verte zag verdwijnen tussen de bomen en me even de angst bekroop om te verdwalen.😂. Niet dat ik schrik had om in mijn buurdorp Kozen te verdwalen, zeker niet met 5 plaatselijke rondjes, maar wel het feit dat ik wel eens laatste zou kunnen eindigen😛. Dit om maar aan te geven hoe slecht ik me voelde, en dat al enkele dagen... Na een 3-weekse, fantastische, reis in de Filippijnen ben ik daar de laatste dagen wat ziekjes geworden... Niets erg, enkel wat spanningshoofdpijn. Maar vandaag, nadat we 5 dagen thuis waren, voelde ik me misselijk, moe, keelpijn.... Kortom, helemaal niet in staat om een langere afstand te lopen. Ik dacht eerst dat die "jetlag" nog niet verwerkt was... NIET, dus!!. Daar in Z-O Azie heb ik wel wat proberen te trainen: de laatste 2 weken om de andere dag 10 tot 12 km. Maar dat was helemaal niet evident in die tropische warmte: mijn hartslag was daar 15 a 20 slagen per minuut hoger dan hier! Ook tijdens mijn traditioneel "opwarmingsrondje" van 4 km, vanmiddag, was mijn hartslag veel te hoog.
Kortom: arriveren was mijn eerste zorg vandaag, en als ik zou moeten opgeven kon dat met die kleine rondjes ook geen probleem zijn. Maar dat was geen optie: dat heb trouwens ooit nog maar 1 maal gedaan: in 1999 halfweg de Marathon van Antwerpen gestopt met een stressfractuur....
Om 20u30 werden we op gang geschoten en ik begon vrij behouden, toch lag het tempo aanvankelijk rond de 3'52"/ km. Dat bleek achteraf te hoog gegrepen, want de ronde tijden zakten gestaag tot ik in de 4de ronde even moest wandelen!😥. Mijn "compagnons", die ik normaal als gezelschap had, waren al lang gaan vliegen. Doch, dat was mijn laatste zorg: ik moest enkel nog zien aan te komen (niet in gewicht). Het ging steeds moeizamer, moest "harken" en liep zodanig onevenwichtig dat mijn linker dikke teennagel blauw was na afloop!
Al joggende overschreed ik de finish in een tijd van 48'21" ( bijna 4' trager dan vorig jaar!) en werd 5de in mijn categorie en pas 38ste(!) van de 156 deelnemers. Achteraf gezien was ik toch tevreden want zo slecht was het niet: bijna 4'05"/ per km met lichaam dat enkel wou rusten.. Koorts had ik echter niet gehad, anders was ik niet gestart natuurlijk! Ideaal was dit allemaal niet, maar het was eens een ervaring om te weten hoe het voelt om NIET over al je mogelijkheden te beschikken... Gezond zijn wordt als "normaal" ervaren, zo vanzelfsprekend is dat allemaal niet! Dus we zullen maar niet klagen : tegenwoordig ben ik al blij als ik niet verloren loop... Of dat met de leeftijd te maken, weet ik nog niet.😏
de "Hesbignon Challenge" is Waals regelmatigheidscriterium en zoals elk jaar vindt 1 van deze wedstrijden plaats op Vlaamse bodem. Het was pas voor de derde maal dat ik er deelnam: de 1ste maal in 2012 op een zondag morgen, vorig jaar op een vrijdag avond en nu op een zaterdag avond (van afwisseling gesproken!). Het parcours was ook telkens anders, doch dit jaar was het grotendeels hetzelfde als in 2014 en iets korter. Een pittige omloop met de nodige hellingen en een stevige kuitenbijter. Na mijn goede prestatie van afgelopen maandag mocht dat niet al te veel problemen opleveren, ware het niet dat ik al enkele dagen wat keel- en hoofdpijn heb, en dat laatste vooral als ik hoest! Aan de temperatuur zal het niet gelegen hebben want het was 29 graden, maar een aangenaam windje maakte het wat draaglijker.
De categorie-indelingen zijn ook anders dan officieel en dat maakte dus dat ik terechtkwam bij de mannen van 50 tot 59 jaar. Daardoor was ik met mijn 58,7 jaar dus zowaar het "ouderdomsdeken" van die bende! Daar kwam nog bij dat ik de meesten niet kende, dus was het niet nodig om veel rond te kijken, behalve om van het landschap te genieten.
Toch wat bekenden aan de start, waaronder Dirk, Geert en Steven. Maar geen enkele van hen kon ik volgen, na de eerste honderden meters die bergaf gingen en dat is ook al niet mijn ding! (Ik loop liever berg- op dan berg- af). Geleidelijk schoof ik op naar voren, stak in totaal ongeveer een 10- tal atleten voorbij en ik had een vrij goed gevoel naar omstandigheden.
De kilometers gingen vlug voorbij (altijd een goed teken), dat kan ook komen door het mooie en gevarieerde parcours.
Mijn 2 maten van het GS- running team, Geert en Steven, kon ik voor me uit zien lopen, maar van naderen was geen sprake. Uiteindelijk kwam ik toch nog tot op de hielen van Steven en eindigde als 19de van de 234 deelnemers. Ik werd 4de van de 54 vijftigplussers en viel dus net naast het podium! (maar die gasten waren wel 8 & 9 jaar jonger dan ik). De twee vorige keren lukte me dat wel (2 maal derde). Maar volgend jaar mag ik aanrukken bij de zestigers en lacht de toekomst mij (misschien) toe....
Met de tombola won ik een overvolle kist appels en een grote fles "Chimay". Een organisatie die AF was met een gezellige afterparty. Uiteindelijk had ik minder last van mijn verkoudheid dan van de 4(!) "streekbieren" die ik achteraf nuttigde. Toen we thuis arriveerden, om 23u01, was ik de naam van dat bier al vergeten!
Twee weken na Bilzen trokken we naar Nieuwerkerken voor de elfde stratenloop, tevens reeds de 10de manche van de "Haspengouw Challenge". Van die elf heb ik er geen enkele gemist en vermits die wedstrijd in mijn achtertuin plaatsvindt, ben ik steeds iets meer gemotiveerd om er wat van te maken. Na de wisselende successen wegens die hamstring problemen was ik benieuwd hoe ik het ervan af zou brengen, vooral nu ik weer voluit kan trainen en vorige week al een volume van 103 km haalde.
Ofschoon de start om 20u30 gegeven werd, was het nog steeds warm (26a 27 graden), dus dat zat al goed! Tussen de kermisattracties werden we op gang geschoten voor 5 plaatselijke rondjes (1 klein en 4 iets grotere). Het tempo lag al onmiddellijk moordend hoog en ik moest een groepje met de onder andere mijn concurrent bij de +55'ers Luc (die zeer sterk bezig is!) even laten gaan. Echter, die paar meter waren niet onoverkomelijk, en ik wist ook dat zulk tempo (3'34"/km) niet vol te houden was in die warmte. En inderdaad: vanaf het begin van de tweede ronde begon ik aan een gestage opmars en na 4 km liep ik ook Luc voorbij en kwam ik in het spoor van "GS - runner - team" maat Geert. Goed gezelschap, trouwens, want die jonge kerel is normaal sneller dan deze oude knar. Van dat groepje bleef enkel Dirk Willems nog voor ons uit lopen en ook dat was een goed teken want ook hem krijg ik niet veel te zien, behalve aan de start. Ik liep een zeer vlak tempo: het verschil tussen de snelste en de traagste ronde was maar 9", waarvan de laatste nog 5" was dan de voorlaatste. Tijdens de laatste meters spurtte Geert van mij weg, maar ik was al lang content met mijn eigen prestatie want ik werd 1ste met 17" voorsprong op Luc (11de van de 120 algemeen) met een tijd van 37'16". In verhouding een dikke minuut trager dan vorig jaar, maar toen was het 8 graden minder warm.
Daarmee zat deze kermismaandag erop, alsook mijn 19de wedstrijd van het jaar EN mijn 495ste in het totaal!! Het jubilee' ke van de 500ste komt stilaan in zicht. Bij leven en welzijn...
Na het debacle van gisteren ging ik vandaag op zoek naar wat eerherstel, doch vooral naar wat "goed gevoel". Deze wedstrijd had ik eigenlijk niet ingepland, de vorige keer in 2012 liep ik er de halve Marathon (die er nu niet meer wordt georganiseerd) en won er bij de M55, dus had ik een vaag vermoeden dat de omloop in en rond Bilzen mij zou kunnen liggen... Ik behaalde ook goede resultaten in 2009 op de "Halve" en de 3 jaren daarvoor op de 10 km, die toen nog deel uitmaakte van de " Haspengouw Challenge".
Het weer was in elk geval prima: 22 graden met een stevig windje, echter, doch dat moet je er maar bij nemen op het zware parcours doorheen het glooiende landschap van de Bilzense deelgemeenten. Wat minder bekende gezichten bij de start, wel andere toppers inclusief enkele "anderskleurige medemensen". Voor de verandering had ik nog eens mijn superlichte wedstrijdschoenen ondergebonden, voor't eerst sinds Hamont in September! Na een voorzichtige start zag ik na enkele kilometers de enige- voor mij bekende- concurrent Piet al achterblijven. Na 5 km passeerden we opnieuw de startlijn in het centrum, om dan de grote ronde aan te vatten richting Rijkhoven. Na die eerste 5 km begon het zwaarste stuk pas echt, ik kon echter zeer goed mijn tempo aanhouden, ondanks ik meestal alleen liep. Ik had zo goed als geen verzuring van gisteren en kon dus genieten van de landschappen en aanmoedigingen onderweg: wat een verschil met gisteren!
Uiteindelijk finishte ik als 17de van de 179 algemeen en 1ste van de 24 Oudste Masters met 3 minuten voorsprong in een tijd van 59'56". Een matige tijd, maar daar zat ik al lang niet meer mee want hier hield ik een goed gevoel aan over, zeker toen mijn naam keihard werd afgeroepen op de markt van Bilzen. Een "kippenmoment" zou Dana Winner zeggen....
In Heers vond de 9de manche van de "Haspengouw challenge" plaats en daarmee zitten we al dik over de helft van de 15. Waar in de meeste wedstrijden 130 of meer deelnemers zijn, waren er daar slechts 93! Het was dan ook maar een povere organisatie die vorig jaar (toen nam ik niet deel) desastreus was te noemen, had ik van horen zeggen.
Bij de start dus de bekende gezichten, maar een pak minder dan gewoonlijk. Vooraleer het startschot afging, werd een minuut stilte gehouden voor Jean-Pierre Paumen. Dan de knop omdraaien en gaan met die banaan..... Maar viel dat effe tegen!!! Ik geraakte TO-TAAL geen poot vooruit en blokkeerde volledig. Ik had me nochtans goed voorbereid, mijn hartslagwaarden waren goed en had nergens last van... Vanaf de eerste meter had ik verzuring tot achter mijn oren en moest de mannen, die in Wellen in mijn buurt liepen, laten gaan. Het parcours was wat gewijzigd en we moesten 4 rondes lopen met daarin een puist die we omhoog moesten. Die kon ik in iets meer dan wandeltempo bestijgen. Het was zelfs zo erg dat ik drie maal bijna verkeerd liep, als Bart Sampermans me er niet op attent maakte waar we links of rechts moesten!!! Hij moest NET niet mijn hand vasthouden! ZIELIG!!! Doch ook hem kon ik niet volgen en mijn concurrent Luc was al lang uit het zicht verdwenen, ik moest meer achter mij kijken om mijn 2de plaats veilig te stellen. Dat lukte uiteindelijk toch, maar normaal was deze wanprestatie niet. Ik was anderhalve minuut achter Luc, al had ik hem misschien in "normale doen" ook niet voor kunnen blijven, maar met een beter gevoel was ik heel wat meer tevreden geweest.... Aan mijn gemiddelde hartslag (137!) was duidelijk te zien dat er iets "scheef" zat... Die minuut stilte duurde voor mij blijkbaar bijna 44'! Was ik onder de indruk van het overlijden van Jean- Pierre? En dan zit ik soms te klagen over wat kniepijntje hier en verschotje daar: KIEKEN!!!!
Met een 17de plaats algemeen en 2de van de 15(!) M55 en fles witte wijn keerde ik terug huiswaarts.... Zo vlug mogelijk vergeten, deze ervaring
Zoals steeds op Terkoest kermismaandag, organiseert mijn club ACA een stratenloop. Daarvoor moet ik een verplaatsing van maar 5 km maken, dus was ik meestal present. (De 18de keer, al!). Er waren 117 deelnemers: heel wat meer dan de voorgaande jaren (het meeste sinds 2008). Een scherpe tijd verwachtte ik niet, 2 dagen na die "krachtenslopende" wedstrijd in Tongeren. Met mijn tijd van vorig jaar (38'19") zou ik tevreden zijn. Maar van bij de start voelde ik al dat het niet "je dat" was en moest een mooi groepje, dat ik normaal moet kunnen volgen, laten gaan. Enkel de 1ste ronde van de vier kon ik het beoogde tempo van 3'41"/ km aanhouden. Daarna zakten de ronde tijden met 15a 20". Enkel de laatste ronde deed ik iets sneller dan de voorlaatste, maar daar was ook alles mee gezegd...
Uiteindelijk finishte ik als 15de algemeen en 1ste plus vijftiger. Als bijna zestiger was dat niet zo slecht, mijn tijd van 39'21" was echter niet om over naar huis te schrijven...
Maar met een grote ruiker bloemen, 30 euro, een klokje, appels en 3 kussen van de madam mocht ik niet klagen en ZEKER niet toen ik achteraf vernam dat loopmaat & leeftijdsgenoot Jean-Pierre Paumen diezelfde dag was gestorven aan een hartaderbreuk! De absolute topper van de jaren '80 liep nog steeds en was tot vorig jaar nog een concurrent van mij bij de M55 en stond steevast mee op het podium. Ik miste hem al tijdje, maar nu zullen we hem voor altijd moeten missen!!
De "Victors cup" is het tweede regelematigheidscriterium dat Ik probeer te voleindigen. Aan de vorige wedstrijd ( in Waltwilder) nam ik niet deel, dus voor mij was dit de 2de manche. De eerste wedstrijd vond ook in Tongeren plaats ( Tungri run) en nu dus op een andere locatie, namelijk: achter het station.
Met mijn conditie & benen gaat het crescendo en ik kan al wat meer kilometers afmalen, doch nog maar weinig op snelheid getraind: daar dienen wedstrijden voor.
Maar vanmorgen, tijdens mijn "opwarmingsrondje" van 4 km begonnen mijn hamstrings toch weer opnieuw op te spelen. Uit ervaring, echter, weet ik dat zulk malheur maar zeer traag helemaal verdwijnt. Zes jaar geleden had ik daar meer dan een half jaar last van gehad, toen liep ik daar gewoon mee verder en op een bepaald moment was ik er toch van verlost.
De weersomstandigheden waren quasi dezelfde als vorige week, enkel stond er nu meer wind. Met 150 atleten gingen we van start en meteen kreeg ik het gevoel dat het "werken" zou worden... Ofschoon het maar 23 graden was, voelde dat (voor mij, althans) aan als tropisch! Ik probeerde een tempo van +/- 3'40"/ km aan te houden, maar daar slaagde ik alleen de 1 ste km maar in... Verder was het "harken" door het natuurgebied "de Kevie", waar het parcours door liep. Ik kon wel al vrij vlug afstand nemen van mijn naaste concurrent van de 55 plussers, Piet, maar ik had het bijzonder moeilijk! De tweede ronde was een echte lijdensweg, wat door de onverharde wegen er niet gemakkelijker op werd, en ik was blij dat de finish in zicht kwam. Even kwam het in me op om over de eindmeet te kruipen, maar in laatste instantie deed ik het niet. Totaal uitgeput zocht ik de dichts bij staande stoel op om uit te puffen. Dit was hopelijk gewoon een slechte dag, want ik dacht dat ik qua conditie iets verder stond.... Ik werd toch nog 1ste van mijn categorie met 1' voorsprong en 15de algemeen: uiteraard niet slecht. Met een gemiddelde van 3'51" per km kon echter niet tevreden zijn, wat natuurlijk dom is want die hamstrings was ik al helemaal vergeten!
Na het zware weekend van vorige week (2 wedstrijden op twee dagen), was ik benieuwd hoe ik het er deze keer van af zou brengen. Op maandag en dinsdag heb ik volledig gerust, de volgende 3 dagen telkens een duurloopke (tussen de 9 en 12 km), fietstochtjes van 22 a 27 km en gisteren 9 km losgelopen. Met mijn hamstrings gaat het steeds beter en die stijfheid verplaatst zich meer naar de quadriceps. Al moet ik wel zeggen dat ik maar 1 "snelle" kilometer deed: donderdag 3'44" na een training van 11,7 km. Dus trok ik met wat meer vertrouwen richting de plaats waar de bendes van de bokkenrijders aan het eind van de 18de eeuw de streek onveilig maakten met onder andere overvallen op boerderijen.
Dat de temperaturen wat minder waren dan een week geleden werd voorspeld, kon de pret niet drukken: het was toch mooi weer en 22 graden. Eindelijk nog eens boven de 20, dat was de eerste keer dit jaar, dus had ik eigenlijk geen excuus om slecht te presteren.
Wat minder deelnemers aan deze 8ste manche van de Haspengouw Challenge dan vorig jaar, maar dat kwam ongetwijfeld ook door "interclubs" die op dezelfde dag georganiseerd werden. Van bij de start voelde ik me goed en kon vlot mee met een groepje waarvan ook Steven en Luc deel uit maakten. Ik voerde zelfs even de forcing na een dikke kilometer en zo werd het groepje uitgedund. Teammaat Steven hielp het tempo hoog houden en dat maakte dat mijn concurrent Luc na 3 km ook moest afhaken. Tijdens de 2de ronde (van de 2) was het beste er voor mij vanaf na een lange helling en ik moest die 2 jonge kerels (Steven Vandingenen en Pieter Beelen) laten gaan. Maar mijn voorsprong op Luc was groot genoeg om me bergaf te laten uitbollen richting kerk & aankomst.
Met een tijd van 37'36" ( bijna 2 minuten trager dan vorig jaar!), maar met een 17de plaats algemeen & 1ste van de 20 M55 kon ik niets anders dan tevreden zijn. Ik had nergens last van gehad en met een conditie die nog lang niet top is, was ik toch niet helemaal "stilgevallen". Met dank aan de warmte.....
Voor de tweede dag op rij stond er een wedstrijd van de " Haspengouw Challenge" geprogrammeerd. Maar "De Hel" schrok blijkbaar nogal wat lopers af, want er stonden maar een dikke 100 deelnemers aan de start. Al moet er wel bij gezegd worden dat de dames hun "HC"- wedstrijd apart liepen en 10 km deden. (Alsof zij geen 10 mijl zouden aankunnen!)
Ondergetekende was dus ook weer van de partij, nadat ik thuis tijdens 4 km loslopen zo goed niets had gevoeld van mijn hamstrings! Wel was ik zowat overal stram na die inspanning van gisteren. De bedoeling was: uitlopen en proberen mee te gaan met mannen van mijn niveau, als het effe kan... Doch tijdens de opwarming voelde ik toch weer iets, dus was ik wat ongerust om die lange, zware wedstrijd aan te vatten. De weersomstandigheden waren zo mogelijk nog slechter dan gisteren. Nu waaide het ellendig veel en de regen was ook van de partij.
Maar dadelijk na het startschot voelde ik me vrij goed en kon goed mee met een groepje met ondermeer Luc, Steven en Bjorn. Het tempo lag niet te hoog, want ook deze mannen hadden gisteren in Hasselt deelgenomen. Het was gewoon doorbijten en de spierstijfheid proberen te negeren. Doch dat viel nogal tegen toen de eerste helling eraan kwam: bergop was het echt "harken"! Na de Steenberg volgden de hellingen mekaar nog sneller op en na 6 a 7 km was mijn "bobijntje" af..... Ik moest het groepje laten gaan en nadat Ronald me nog voorbij stoof, probeerde ik een comfortabel tempo aan te houden. Dat was geen senicure met al die bergskes inclusief stukken onverhard en de wind! Wat ik vandaag deed was eigenlijk spelen met vuur, maar mijn hamstrings deden het wonderwel goed. Zo bleef ik 2de van mijn categorie en dus overtrof ik mezelf alweer!!! Bovendien werd ik ook nog 16de van de 106 finishers.... Met een tijd van 1u03'40" was ik 4'21" trager dan vorig jaar. Maar ik was allang content dat ik dit zwaar weekend overleefd had! Dit had ik op voorhand hoegenaamd niet durven hopen!
Dik tevreden na een geslaagde tweedaagse met 2 tweede plaatsen!!! Nu wat rust inplannen en terug de fiets ter hand nemen om die spieren & pezen wat los te werken met het oog op de "bokkerijdersrun" in Wellen, volgende Zondag. Dat beloofd een zinderende editie te worden met (bijna) tropische temperaturen.... EINDELIJK!!!
Sinds mijn vorige wedstrijd, 3 weken geleden in Zonhoven, heb ik toch weer meer last gekregen van mijn linker hamstrings. Geen echte pijn, doch eerder een stram & stijf gevoel dat echter niet overging. Daar ik ruim 2 jaar geleden een scheur opliep onder die linker bil, heb ik nu gekozen om voorzichtig te zijn en dus meer te rusten. De voorbije 2 weken liep ik slechts gemiddeld 4,8 km per dag, daar waar ik normaal zowat 13 km/ dag doe. Bovendien waren dat slechts korte, rustige duurloopjes met maar 1 "snelle" km, namelijk in 3'39" voorbije maandag. Conditieverlies was dus onvermijdelijk, doch die hamstring problemen leken toch stilaan weg te ebben. Maar om dan, vanuit het niets, toch een wedstrijd te lopen, was toch wel wat riskant vond ikzelf.. Bovendien staat er morgen nog een wedstrijd voor de "Haspengouw Challenge" op het programma, namelijk: "De Hel van Herk"! Dat is 16 km op een zwaar parcours... Enfin, ik had me voorgenomen om voor Hasselt te gaan en heel misschien morgen rustig mee joggen in Sint Lambrechts Herk. Trouwens, iets meer dan een week geleden achtte ik me totaal niet in staat om hoe dan ook 1 wedstrijd te lopen. Op dat moment was ik nog maar pas hersteld van een verschot in mijn rug, tel daar die hamstrings nog eens bij en je beseft dat mijn oud lijf nog slechts met haken & ogen aan mekaar hing....
Dus vertrok ik met een klein hartje naar de andere kant van Hasselt, nadat ik thuis geprobeerd om 4 km te joggen. Dat viel heel goed mee en ik voelde zo goed als niets, dus zette ik het licht toch maar op groen om deel te nemen. Gewoon uitlopen was het eerste doel voor mij en een podium plaats behalen zou HELEMAAL "de max" zijn... Met 129 deelnemers gingen we van start nadat even daarvoor de hemelsluizen nog eens opengingen. Bovendien was het - voor mij, althans - ronduit fris (16 graden), maar regenen deed het daarna niet meer. Zeer behouden en met dicht genepen billen vertrok ik voor twee rondjes van 5 km met daarbij een stuk onverhard door het bos. Mijn concurrenten van de Masters +55 liet ik wijselijk lopen, al was ik verrast dat Rudy al na een goeie km stil stond. Dus liep ik in 2de positie en ik hield Luc zelfs nog in het vizier! Maar op het einde van de 1 ste ronde versnelde hij (of vertraagde ik?) en hij vergrootte zijn voorsprong tot een halve minuut. Mijn linker bovenbeen deed het verrassend goed, enkel ongeveer de laatste 3 km voelde ik wat "trekken" richting mijn lies. Nadat ik een groepje had bijgebeend, en daarvan enkel 1 jonge kerel (T Geerts) van mij weg liep, bolde ik alsnog als 21ste over de finish. Een 2de plaats in mijn categorie was VEEL meer dan ik gehoopt had! Toch straf met een conditie die maar 80% procent is van wat ze normaal is. Ik moet er wel aan toevoegen dat mijn verzorgster/supporter/echtgenote me wel nog eens "tussen" genomen had...
De voorbije twee jaar kon ik aan deze wedstrijd niet deelnemen: 2 jaar geleden gekwetst en vorig participeerde ik in het BK Marathon te Visé, de dag daarop volgend. Toch was het reeds mijn 10de deelname aan "De Basvelden", al was locatie de eerste jaren op een andere plaats.
Na het "misbaksel" van vorige week, had ik nu wel voldoende tijd om te herstellen. Al moet ik zeggen dat ik er nog tot gisteren "plezier" aan beleefde want die hamstrings sputterden soms nog wat tegen... Maar nadat mijn wederhelft me nog eens onder handen had genomen, en me alle hoeken van de kamer had laten zien, had ik er toch goede hoop op. Vooral omdat het parcours het tegenovergestelde is van vorige zaterdag en zeer gevarieerd: start op de piste, maar dan over gras, de weg, onverhard en "Finse piste". Voeg daarbij een stevig windje en het beloofde een pittige bedoening en geen snelle wedstrijd te worden. Ik wist niet wat ik er van moest verwachten en zou al blij zijn als ik niet, zoals vorige zaterdag, met de staart tussen de benen, zou moeten afdruipen.
Maar van bij de start kon ik me goed handhaven in een groepje, waarvan Luc vrij snel moest afhaken. Aangezien Louis, een andere 55+'er, jammer genoeg afwezig was wegens blessure, liep ik reeds vroeg in een comfortabele positie. Die (jongere) gasten van dat groepje eindigden allemaal voor mij, doch daar moest ik niet mee concurreren. Dat had ik wel gedaan als in de tweede ronde (van de 2) mijn hamstrings niet begonnen te zeuren... Daar liep ik ook nog bijna verkeerd en moest rechtsomkeer maken, waardoor ik wat uit mijn ritme was. Ik eindigde als 17de algemeen & 1ste van mijn categorie maar deed er wel 1' meer over dan 3 jaar geleden. Doch, ik mag niet zeuren (dat doen die hamstrings wel), zeker niet als de prijs, die ik kreeg, een cadeau bon van 100 euro is!
Het was al bijna 3 jaar geleden dat ik nog eens een wedstrijd op de piste betwistte. Toen nam ik deel een het "Provinciaal Kampioenschap Uurloop" in Sint Truiden met een bevredigend resultaat: ik deed er 16,06 km op 1 uur (oftewel 40 rondjes op diezelfde piste). Heb ik daardoor een soort afkeer van dat eentonige gedoe gekregen? Feit is dat ik sowieso geen piste-liefhebber ben en de motivatie wat minder is wegens gebrek aan variatie. Ik wou het hoe dan ook nog eens proberen, vooral omdat het BK dit jaar dicht bij huis werd georganiseerd.
Na die wedstrijd van gisteren was ik nu eigenlijk toe aan rust. Dat voelde ik vooral toen ik voormiddag een 4-tal kilometer losliep en mijn linker hamstrings serieus opspeelden! Twee jaar geleden liep ik daar scheur in op en was ik bijna twee maanden "out". Tijd dus om mijn echtgenote nog eens op te trommelen voor een diepe massage om te redden wat er te redden viel.... Alleen, die barbecue van gisteren (met de nodige alcohol) zat nog in mijn systeem en dat viel er niet uit te masseren. Bovendien waren we vannacht pas tegen half twee thuis, dus mijn nachtrust was ook naar de vaantjes...
Samen met dochter Darlene en een klein hartje vertrok ik met de nodige tegenzin richting "De Veen" met de bedoeling een podium plaats te behalen en vooral om proberen uit te lopen, die handel, zonder gekwetst te geraken. Ter plaatse bleken alle "grote kanonnen" aanwezig, dus kon ik mijn eerste doel al laten varen. Bij de opwarming had ik geen last, dus ik had nog heel even hoop. Maar al van bij de start verzuurden de spieren en na eerste bocht was het al "wroeten" om een fatsoenlijk tempo aan te houden. Maar met 3'52" à 3'53" per kilometer kan je eerder spreken van een "sukkeldrafje" als je normaal makkelijk 10"/km sneller moet aankunnen.. Maar ook: als je weet hoe dat komt, is dat niet zo erg. Dat tempo kon ik toch nog vrij goed aanhouden, maar ik had regelmatig toch goesting om uit te stappen. Dat had ik zeker gedaan als Gilbert Simal, onze coach van de GS-runners, die me aanmoedigde, er niet was geweest... Ondertussen streden andere 2 "Marc-en" (Mechelinck en Bultinck) verbeten om het Goud, waarvan die laatste het haalde (voor de zoveelste keer)! Het feit dat een wel erg sterke Luc Hermans me bijna dubbelde en toch nog net naast het podium viel, bewijst de sterkte van het deelnemersveld.
Ikzelf bolde na 38'45" over de eindmeet als 6de van de M55! Het was lang geleden dat ik nog zulk een beschamende prestatie neerzette! Maar ik was tevreden omdat mijn hamstrings het goed deden en ook dus omdat mijn vrouw me voor een massage mee had genomen naar haar folterkamer....
Voor de 4de manche van de "HC" zakten we nog eens af naar het zuiden. Niet dat het daar veel warmer was, het was hoe dan ook een ideaal loopweertje: 16° en niet te veel wind. Zoals steeds een massa deelnemers aan "De Motten", waar vroeger SK Tongeren nog voetbalde en zelfs in 1ste klasse! Toen ging ik er supporteren maar nu, een dikke 30 jaar later, ga ik er zelf sporten: dat had ik me toen helemaal niet kunnen inbeelden. In die periode is er zoveel gebeurd, dat het gewoon niet te overschouwen valt......Lopen deed ik toen nog niet, maar fietsen des te meer, en net dat is waar ik nu totaal geen behoefte meer aan heb. Ik heb dit jaar al 0 km op het "ijzeren ros" afgelegd, maar wel al 1600 km gelopen (dit zou bijna 5000 km fietsen betekenen).
Af te wachten viel hoe fris ik zou zijn vandaag want vorige week had ik 133 km afgelegd. Dat zou blijken na de start, want heel "lekker" liep het niet, of het zou moeten zijn vanwege het niet licht lopend parcours met vals plat, bochten, kasseien en een helling. Dat alles twee keer met een passage op de piste voor de tweede ronde. Het vrij omvangrijke groepje, waarin ik me aanvankelijk bevond, dunde stilaan uit, maar nog 2 joekels van +55 jaar gingen vlot mee en dat waren zoals steeds Luc & Louis. In't begin van de 2 de ronde dreef ik het tempo op en enkel de 1ste vrouw, Isabel Sluijsmans, volgde nog een tijdje. Wat later was ik alleen, maar nog moest ik een tandje bij steken omdat Louis niet van plan was om te gaan slapen. Uiteindelijk kon ik mijn eerste plaats nog behouden met heel wat moeite en maar 12" voorsprong. In mijn rush stak ik nog enkele jonge kerels voorbij, en eindigde nog bijna in de top 20! Uiteindelijk werd ik 23ste in totaal met maar liefst 435 finishers. Voor het eerst dit jaar was ik niet bij de eerste 20, maar ik was uiteraard "tevree"! Vooral ook omdat dochters Judy, Queeny & Darlene en mijnheer Pol waren komen kijken. Na de prijsuitreiking reden we naar Genk, voor een barbecue samen met werkmakkers. Ondertussen was ik "bijna" vergeten dat ik me ingeschreven had voor het Belgisch Kampioenschap 10000 meter in Heusden-Zolder voor morgen...
Samen met mijn jongste dochter en (voor't eerst dit jaar) mijn vrouw, vertrok ik rond 13u20 richting Vlaams Brabant. Eindelijk nog eens samen met 2 van mijn beste supporters: dat is altijd een stuk gezelliger. Of dat ook aan het resultaat te merken zou zijn, was nog even afwachten....
De weersomstandigheden waren exact dezelfde als vorig jaar: een stevig windje, een graadje of 16 en volle bak zon. Eindelijk stijgen de temperaturen naar -voor mij, althans- aanvaardbare waarden. Ook het parcours is mij op het lijf geschreven: lange, rechte stukken en niet echt vlak.
Voor de elfde maal stond ik er aan de start, waarvan de eerste in 2001: toch ook alweer 14 jaar geleden! Echter, mijn conditie was toen nog niet wat ze nu is, ook al was ik toen een stuk jonger. Maar met het ouder worden, heb ik wat meer discipline gekregen: wat uiteraard moet als je meer dan dubbel zoveel traint.(1945 km in 2001 tegenover 4365 km vorig jaar). Ondanks wat krakende gewrichten en af en toe een tegenspartelende pees mag ik heden niet klagen over mijn bezigheden . Het tempo was stevig van bij de start, doch ik kon me goed handhaven in een groepje van een man of 6, waaronder nog twee straffe 55-plussers: Luc en Louis. Na 6 km, tijdens de tweede van de 3 rondes, plaatste ik een versnelling en meteen werd dat groepje herleid tot twee man en mijn 2 categorie-genoten moesten er ook af. Dat tempo kon ik verbazend goed aanhouden, al had ik het niet makkelijk en liep ik de laatste ronde alleen. Over die ronde deed ik slechts 7" meer dan de tweede en 14" meer dan de eerste ronde. Uiteindelijk finishte ik als 10de(!) op 124 deelnemers en 1ste bij de Masters +55.
Dit was 37" trager dan vorig jaar, maar ik was uiteraard zeer tevreden over de wedstrijd, mede dankzij mijn supporters die voor mij de wind minder deden aanvoelen...
Het moeilijkste onderdeel van een dagje "Loonse jogging" is het beklimmen van het immense podium tijdens de prijsuitreiking. Dat heb ik de laatste jaren mogen ervaren, daar ik steevast een podium plaats behaalde, ik kreeg er zowaar bijna hoogtevrees van! Maar deze editie zal de geschiedenis ingaan als zwaarste EN gevaarlijkste door de storm die de nadars ons om de oren deden vliegen! Voor de start dacht ik helemaaaal niet aan dat podium, wel aan het overleven van deze opdracht.
Gelukkig regende het tijdens de wedstrijd bijna niet, maar de wind die door de straten van Borgloon denderde maakte het al erg genoeg. Met toch nog een 140-tal deelnemers begonnen we er aan om 16u en al dadelijk had ik het gevoel dat mijn benen onder me uit zouden waaien. Ik zag er vooral tegenop omdat het nog koud was ook: die 10 graden deden het kouder aanvoelen en het is een publiek geheim dat ik daar ABSOLUUT niet tegen kan! Het parcours loopt sinds vorig jaar door het centrum en wellicht daardoor draaide de wind alle kanten op, waardoor die soms in het voordeel en in het nadeel blies op eenzelfde recht stuk.
Ik kon met nogal wat moeite aanklampen bij een groepje met ondermeer Bart Sampermans & Luc Hermans, mannen die normaal gezien goed moet aankunnen. Een vast tempo aanhouden was een heel karwei, maar uiteindelijk geraakte ik in een bepaald ritme en kon ik door mijn goede uithouding toch nog de meesten van dat groepje achter me laten. Maar het bleef opletten, vooral toen ik zag dat een loper voor me enkele nadars over zich heen kreeg en ten val kwam! In die hallucinante omstandigheden kwam ik als 17de "overlever" over de eindmeet en 1ste van mijn categorie met toch nog 37" voorsprong op Luc. Dik tevreden kon ik terug huiswaarts vooral omdat ik, op wat irritatie achteraf, geen last van mijn knie had.... En dat podium achteraf: dat was nog peanuts, vergeleken met wat we tijdens de wedstrijd te verduren hadden gekregen...
Deze jubileum editie van de "Groene Halve" nam ik te baat om nog eens een wedstrijd te lopen met een "goed gevoel". Reeds voor de 16de keer maakten we de verplaatsing van meer dan 50 km richting het noorden van de provincie. Al was ik tevreden met mijn prestaties in Halen, vorige week en Val-Meer, twee weken geleden: toch vond ik niet dat het echt goed "draaide". Het vlakke parcours van Hamont ligt me altijd goed, is goed om mijn uithouding te testen en vooral om te zien hoe mijn linker hamstrings het zouden doen... De voorbije week had ik steeds minder last, ondanks ik elke dag trainde en 33 km meer liep dan vorige week. Maar gisteren, na een rustig duurloopje, had ik de rest van de dag WEL last gehad!. Mijn gebruikelijke "testloopje" van 4 km, vanmorgen verliep dan weer wel probleemloos, al was mijn gemiddelde hartslag nog wat te hoog om echt "top" te zijn.
Het parcours was nogmaals wat anders dan de vorige jaren, waardoor de afstand nu bijna 13 i.p.v. 12 km was. Ik had me voorgenomen om behoudend te starten, toch was ik verrast dat mijn gemiddelde na 3 km 3'45"/km was! Dat tempo had ik niet meer aangekund sinds Nieuwerkerken, 2 maanden geleden! In welke positie ik lag, was moeilijk in te schatten, omdat we samen gestart waren met de deelnemers van de halve Marathon. Eerst liep ik in een klein groepje waarvan 1 man, die de lange afstand deed, wegliep. Daarna had ik enkel nog het gezelschap van de, voor mij onbekende, Eddy Moors. Na 8 a 9 km moest hij lossen en zo moest ik de laatste kilometers alleen volmaken. Mijn hamstrings voelde ik de ganse tijd wel, doch niet pijnlijk: eerder "getrek". Daardoor moest ik voorzichtig blijven en kon niet echt veel kracht zetten om voluit te lopen.
En dan, met de kerk van Hamont in het zicht, op circa 2 km van de aankomst, begon ik aan de 65000ste kilometer van mijn "loop"-baan! Alweer een mijlpaal, 1 week na mijn 500ste wedstrijd...
Uiteindelijk finishte ik, tot mijn verbazing, als 4de algemeen in deze weliswaar niet sterk bezette wedstrijd. Dus dacht ik als 3de Master +50 het podium te mogen bestijgen, want de algemene winnaar was een 20-jarige topatleet uit Huldenberg met grote voorsprong. Maar blijkbaar was er ergens nog een andere 50-plusser opgedoken om het podium te vervolledigen... Sinds de uitvinding van de chip gebeuren er precies meer "vergissingen"!
Lichtjes ontgoocheld vertrokken we naar huis, doch tevredenheid overheerste omdat ik eindelijk nog eens gelopen had met een "goed gevoel"...
Deze wedstrijd, die niet verbonden is aan een klassement, stond al langer in mijn agenda genoteerd omdat het een selectief parcours is met hellingen en enkele onverharde kilometers. Samen met mijn echtgenote en mijn jongste supporter, Polleke, karden we vanmorgen naar Halen. De start werd gegeven om 10u30, maar de temperatuur klom toch stilaan richting 30°. Dit was geen cadeau met mijn belabberde conditie van de laatste tijd
. Het hoesten is wat geminderd, maar die "verrekte" hamstrings begonnen me weer parten te spelen. Daarom deed ik gisteren een "testloopje" van 10,7 km en ik had geen last! Dit maakte wel dat ik niet zo uitgerust aan de start stond van mijn 500ste wedstrijd. Een jubileum dat kan tellen! Niets deed vermoeden, toen ik op 20 mei 1991 aan mijn eerste "joggingske" deelnam op pinkstermaandag in mijn dorp, dat ik 24 jaar later nog steeds "in de running" zou zijn.. Er is veel gebeurd in die periode, maar de goesting om te lopen is steeds meer (erger) geworden.
. Maar na 5 à 6 km naderde ik plots op Luc Hermans en Eric Surkijn en wat later liep ik hen voorbij op een zware helling. Dan zag ik nog verscheidene mannen van het resterende groepje in de verte voor me uit lopen en dus kon ik besluiten dat ik niet "slecht bezig" was... Mijn hamstrings ambeteerden me soms wat, doch ik kon voldoende kracht zetten om Luc & Eric achter me te houden.
Na die toch wel zware "Champignonloop" van gisteren, had ik vandaag mijn zinnen gezet op de 12de wedstrijd van de "Haspengouw Challenge", omdat ik ook in dat criterium goed geplaatst sta... Ik wist op voorhand dat een eerste plaats er niet in zou zitten, want de conditie om twee dagen na mekaar te presteren is er nog lang niet.
. Met de herinneringen van 5 jaar geleden in het achterhoofd, toen een hevig onweer een groot deel van parcours onder water zette, was het even afwachten of het weer niet van dat zou worden... De omstandigheden leken hetzelfde te gaan worden, want ook nu begon het tijdens de wedstrijd te onweren, maar een wolkbreuk zoals toen werd het niet...
! Met moeite en pijn "jogde" ik over de eindmeet als 3de M55 met slechts 10" voorsprong op de vierde...
. EN: 2 wedstrijden op 2 dagen zal ik ook maar achter mij laten in de toekomst... Oftewel: hoe het gezegde "hoe ouder, hoe gekker" ook een negatieve intonatie kan hebben....
Om het debacle van kozen te vergeten, trok ik samen met mijn jongste dochter Darlene naar de Riemstse deelgemeente, om er aan de 5de manche van de "Victors Cup" deel te nemen. Van dit regelmatigheidscriterium had ik nog maar twee wedstrijden gedaan en ik moet er nog
. Op zoek naar wat rehabilitatie, had ik de voorbije twee weken de weektotalen opgedreven tot meer dan 100 km (wat te veel misschien, maar ja...). Waar ik voor de start nog het meest schrik voor had, was om in een hoestbui verzeild te geraken en zo de pijp aan Maarten zou moeten geven... Er was echter geen deelnemer met die naam, dus dat zat al goed!
Die rare verkoudheid is na 2 weken nog niet volledig uit mijn lijf en ik zou dus behoudend starten.
In aanloop van deze wedstrijd, de 11de voor de Haspengouw Challenge al, moest ik onwillekeurig terugdenken aan mijn tijd op de middelbare school. Als er toen een schoolveldloop plaatsvond, werd ik steevast laatste. Ik herinner me nog zo'n wedstrijd in het Olmenhof waarin ik als allerlaatste die grote groep jongens in de verte zag verdwijnen tussen de bomen en me even de angst bekroop om te verdwalen.😂. Niet dat ik schrik had om in mijn buurdorp Kozen te verdwalen, zeker niet met 5 plaatselijke rondjes, maar wel het feit dat ik wel eens laatste zou kunnen eindigen😛. Dit om maar aan te geven hoe slecht ik me voelde, en dat al enkele dagen... Na een 3-weekse, fantastische, reis in de Filippijnen ben ik daar de laatste dagen wat ziekjes geworden... Niets erg, enkel wat spanningshoofdpijn. Maar vandaag, nadat we 5 dagen thuis waren, voelde ik me misselijk, moe, keelpijn.... Kortom, helemaal niet in staat om een langere afstand te lopen. Ik dacht eerst dat die "jetlag" nog niet verwerkt was... NIET, dus!!. Daar in Z-O Azie heb ik wel wat proberen te trainen: de laatste 2 weken om de andere dag 10 tot 12 km. Maar dat was helemaal niet evident in die tropische warmte: mijn hartslag was daar 15 a 20 slagen per minuut hoger dan hier! Ook tijdens mijn traditioneel "opwarmingsrondje" van 4 km, vanmiddag, was mijn hartslag veel te hoog.
Kortom: arriveren was mijn eerste zorg vandaag, en als ik zou moeten opgeven kon dat met die kleine rondjes ook geen probleem zijn. Maar dat was geen optie: dat heb trouwens ooit nog maar 1 maal gedaan: in 1999 halfweg de Marathon van Antwerpen gestopt met een stressfractuur....
Om 20u30 werden we op gang geschoten en ik begon vrij behouden, toch lag het tempo aanvankelijk rond de 3'52"/ km. Dat bleek achteraf te hoog gegrepen, want de ronde tijden zakten gestaag tot ik in de 4de ronde even moest wandelen!😥. Mijn "compagnons", die ik normaal als gezelschap had, waren al lang gaan vliegen. Doch, dat was mijn laatste zorg: ik moest enkel nog zien aan te komen (niet in gewicht). Het ging steeds moeizamer, moest "harken" en liep zodanig onevenwichtig dat mijn linker dikke teennagel blauw was na afloop!
Al joggende overschreed ik de finish in een tijd van 48'21" ( bijna 4' trager dan vorig jaar!) en werd 5de in mijn categorie en pas 38ste(!) van de 156 deelnemers. Achteraf gezien was ik toch tevreden want zo slecht was het niet: bijna 4'05"/ per km met lichaam dat enkel wou rusten.. Koorts had ik echter niet gehad, anders was ik niet gestart natuurlijk! Ideaal was dit allemaal niet, maar het was eens een ervaring om te weten hoe het voelt om NIET over al je mogelijkheden te beschikken... Gezond zijn wordt als "normaal" ervaren, zo vanzelfsprekend is dat allemaal niet! Dus we zullen maar niet klagen : tegenwoordig ben ik al blij als ik niet verloren loop... Of dat met de leeftijd te maken, weet ik nog niet.😏
de "Hesbignon Challenge" is Waals regelmatigheidscriterium en zoals elk jaar vindt 1 van deze wedstrijden plaats op Vlaamse bodem. Het was pas voor de derde maal dat ik er deelnam: de 1ste maal in 2012 op een zondag morgen, vorig jaar op een vrijdag avond en nu op een zaterdag avond (van afwisseling gesproken!). Het parcours was ook telkens anders, doch dit jaar was het grotendeels hetzelfde als in 2014 en iets korter. Een pittige omloop met de nodige hellingen en een stevige kuitenbijter. Na mijn goede prestatie van afgelopen maandag mocht dat niet al te veel problemen opleveren, ware het niet dat ik al enkele dagen wat keel- en hoofdpijn heb, en dat laatste vooral als ik hoest! Aan de temperatuur zal het niet gelegen hebben want het was 29 graden, maar een aangenaam windje maakte het wat draaglijker.
De categorie-indelingen zijn ook anders dan officieel en dat maakte dus dat ik terechtkwam bij de mannen van 50 tot 59 jaar. Daardoor was ik met mijn 58,7 jaar dus zowaar het "ouderdomsdeken" van die bende! 
Daar kwam nog bij dat ik de meesten niet kende, dus was het niet nodig om veel rond te kijken, behalve om van het landschap te genieten.
Toch wat bekenden aan de start, waaronder Dirk, Geert en Steven. Maar geen enkele van hen kon ik volgen, na de eerste honderden meters die bergaf gingen en dat is ook al niet mijn ding! (Ik loop liever berg- op dan berg- af). Geleidelijk schoof ik op naar voren, stak in totaal ongeveer een 10- tal atleten voorbij en ik had een vrij goed gevoel naar omstandigheden.
De kilometers gingen vlug voorbij (altijd een goed teken), dat kan ook komen door het mooie en gevarieerde parcours.
Mijn 2 maten van het GS- running team, Geert en Steven, kon ik voor me uit zien lopen, maar van naderen was geen sprake. Uiteindelijk kwam ik toch nog tot op de hielen van Steven en eindigde als 19de van de 234 deelnemers. Ik werd 4de van de 54 vijftigplussers en viel dus net naast het podium! (maar die gasten waren wel 8 & 9 jaar jonger dan ik). De twee vorige keren lukte me dat wel (2 maal derde). Maar volgend jaar mag ik aanrukken bij de zestigers en lacht de toekomst mij (misschien) toe...
.
Met de tombola won ik een overvolle kist appels en een grote fles "Chimay". Een organisatie die AF was met een gezellige afterparty. Uiteindelijk had ik minder last van mijn verkoudheid dan van de 4(!) "streekbieren" die ik achteraf nuttigde. Toen we thuis arriveerden, om 23u01, was ik de naam van dat bier al vergeten!
Twee weken na Bilzen trokken we naar Nieuwerkerken voor de elfde stratenloop, tevens reeds de 10de manche van de "Haspengouw Challenge". Van die elf heb ik er geen enkele gemist en vermits die wedstrijd in mijn achtertuin plaatsvindt, ben ik steeds iets meer gemotiveerd om er wat van te maken. Na de wisselende successen wegens die hamstring problemen was ik benieuwd hoe ik het ervan af zou brengen, vooral nu ik weer voluit kan trainen en vorige week al een volume van 103 km haalde.
Ofschoon de start om 20u30 gegeven werd, was het nog steeds warm (26a 27 graden), dus dat zat al goed! Tussen de kermisattracties werden we op gang geschoten voor 5 plaatselijke rondjes (1 klein en 4 iets grotere). Het tempo lag al onmiddellijk moordend hoog en ik moest een groepje met de onder andere mijn concurrent bij de +55'ers Luc (die zeer sterk bezig is!) even laten gaan. Echter, die paar meter waren niet onoverkomelijk, en ik wist ook dat zulk tempo (3'34"/km) niet vol te houden was in die warmte. En inderdaad: vanaf het begin van de tweede ronde begon ik aan een gestage opmars en na 4 km liep ik ook Luc voorbij en kwam ik in het spoor van "GS - runner - team" maat Geert. Goed gezelschap, trouwens, want die jonge kerel is normaal sneller dan deze oude knar. Van dat groepje bleef enkel Dirk Willems nog voor ons uit lopen en ook dat was een goed teken want ook hem krijg ik niet veel te zien, behalve aan de start. Ik liep een zeer vlak tempo: het verschil tussen de snelste en de traagste ronde was maar 9", waarvan de laatste nog 5" was dan de voorlaatste. Tijdens de laatste meters spurtte Geert van mij weg, maar ik was al lang content met mijn eigen prestatie want ik werd 1ste met 17" voorsprong op Luc (11de van de 120 algemeen) met een tijd van 37'16". In verhouding een dikke minuut trager dan vorig jaar, maar toen was het 8 graden minder warm.
Daarmee zat deze kermismaandag erop, alsook mijn 19de wedstrijd van het jaar EN mijn 495ste in het totaal!! Het jubilee' ke van de 500ste komt stilaan in zicht. Bij leven en welzijn...
Na het debacle van gisteren ging ik vandaag op zoek naar wat eerherstel, doch vooral naar wat "goed gevoel". Deze wedstrijd had ik eigenlijk niet ingepland, de vorige keer in 2012 liep ik er de halve Marathon (die er nu niet meer wordt georganiseerd) en won er bij de M55, dus had ik een vaag vermoeden dat de omloop in en rond Bilzen mij zou kunnen liggen... Ik behaalde ook goede resultaten in 2009 op de "Halve" en de 3 jaren daarvoor op de 10 km, die toen nog deel uitmaakte van de " Haspengouw Challenge".
Het weer was in elk geval prima: 22 graden met een stevig windje, echter, doch dat moet je er maar bij nemen op het zware parcours doorheen het glooiende landschap van de Bilzense deelgemeenten. Wat minder bekende gezichten bij de start, wel andere toppers inclusief enkele "anderskleurige medemensen". Voor de verandering had ik nog eens mijn superlichte wedstrijdschoenen ondergebonden, voor't eerst sinds Hamont in September! Na een voorzichtige start zag ik na enkele kilometers de enige- voor mij bekende- concurrent Piet al achterblijven. Na 5 km passeerden we opnieuw de startlijn in het centrum, om dan de grote ronde aan te vatten richting Rijkhoven. Na die eerste 5 km begon het zwaarste stuk pas echt, ik kon echter zeer goed mijn tempo aanhouden, ondanks ik meestal alleen liep. Ik had zo goed als geen verzuring van gisteren en kon dus genieten van de landschappen en aanmoedigingen onderweg: wat een verschil met gisteren!
Uiteindelijk finishte ik als 17de van de 179 algemeen en 1ste van de 24 Oudste Masters met 3 minuten voorsprong in een tijd van 59'56". Een matige tijd, maar daar zat ik al lang niet meer mee want hier hield ik een goed gevoel aan over, zeker toen mijn naam keihard werd afgeroepen op de markt van Bilzen. Een "kippenmoment" zou Dana Winner zeggen....
In Heers vond de 9de manche van de "Haspengouw challenge" plaats en daarmee zitten we al dik over de helft van de 15. Waar in de meeste wedstrijden 130 of meer deelnemers zijn, waren er daar slechts 93! Het was dan ook maar een povere organisatie die vorig jaar (toen nam ik niet deel) desastreus was te noemen, had ik van horen zeggen.
Bij de start dus de bekende gezichten, maar een pak minder dan gewoonlijk. Vooraleer het startschot afging, werd een minuut stilte gehouden voor Jean-Pierre Paumen. Dan de knop omdraaien en gaan met die banaan..... Maar viel dat effe tegen!!! Ik geraakte TO-TAAL geen poot vooruit en blokkeerde volledig. Ik had me nochtans goed voorbereid, mijn hartslagwaarden waren goed en had nergens last van... Vanaf de eerste meter had ik verzuring tot achter mijn oren en moest de mannen, die in Wellen in mijn buurt liepen, laten gaan. Het parcours was wat gewijzigd en we moesten 4 rondes lopen met daarin een puist die we omhoog moesten. Die kon ik in iets meer dan wandeltempo bestijgen. Het was zelfs zo erg dat ik drie maal bijna verkeerd liep, als Bart Sampermans me er niet op attent maakte waar we links of rechts moesten!!! Hij moest NET niet mijn hand vasthouden! ZIELIG!!! Doch ook hem kon ik niet volgen en mijn concurrent Luc was al lang uit het zicht verdwenen, ik moest meer achter mij kijken om mijn 2de plaats veilig te stellen. Dat lukte uiteindelijk toch, maar normaal was deze wanprestatie niet. Ik was anderhalve minuut achter Luc, al had ik hem misschien in "normale doen" ook niet voor kunnen blijven, maar met een beter gevoel was ik heel wat meer tevreden geweest.... Aan mijn gemiddelde hartslag (137!) was duidelijk te zien dat er iets "scheef" zat... Die minuut stilte duurde voor mij blijkbaar bijna 44'! Was ik onder de indruk van het overlijden van Jean- Pierre? En dan zit ik soms te klagen over wat kniepijntje hier en verschotje daar: KIEKEN!!!!
Met een 17de plaats algemeen en 2de van de 15(!) M55 en fles witte wijn keerde ik terug huiswaarts.... Zo vlug mogelijk vergeten, deze ervaring
De "Victors cup" is het tweede regelematigheidscriterium dat Ik probeer te voleindigen. Aan de vorige wedstrijd ( in Waltwilder) nam ik niet deel, dus voor mij was dit de 2de manche. De eerste wedstrijd vond ook in Tongeren plaats ( Tungri run) en nu dus op een andere locatie, namelijk: achter het station.
Met mijn conditie & benen gaat het crescendo en ik kan al wat meer kilometers afmalen, doch nog maar weinig op snelheid getraind: daar dienen wedstrijden voor.
Maar vanmorgen, tijdens mijn "opwarmingsrondje" van 4 km begonnen mijn hamstrings toch weer opnieuw op te spelen. Uit ervaring, echter, weet ik dat zulk malheur maar zeer traag helemaal verdwijnt. Zes jaar geleden had ik daar meer dan een half jaar last van gehad, toen liep ik daar gewoon mee verder en op een bepaald moment was ik er toch van verlost.
De weersomstandigheden waren quasi dezelfde als vorige week, enkel stond er nu meer wind. Met 150 atleten gingen we van start en meteen kreeg ik het gevoel dat het "werken" zou worden... Ofschoon het maar 23 graden was, voelde dat (voor mij, althans) aan als tropisch! Ik probeerde een tempo van +/- 3'40"/ km aan te houden, maar daar slaagde ik alleen de 1 ste km maar in... Verder was het "harken" door het natuurgebied "de Kevie", waar het parcours door liep. Ik kon wel al vrij vlug afstand nemen van mijn naaste concurrent van de 55 plussers, Piet, maar ik had het bijzonder moeilijk! De tweede ronde was een echte lijdensweg, wat door de onverharde wegen er niet gemakkelijker op werd, en ik was blij dat de finish in zicht kwam. Even kwam het in me op om over de eindmeet te kruipen, maar in laatste instantie deed ik het niet. Totaal uitgeput zocht ik de dichts bij staande stoel op om uit te puffen. Dit was hopelijk gewoon een slechte dag, want ik dacht dat ik qua conditie iets verder stond.... Ik werd toch nog 1ste van mijn categorie met 1' voorsprong en 15de algemeen: uiteraard niet slecht. Met een gemiddelde van 3'51" per km kon echter niet tevreden zijn, wat natuurlijk dom is want die hamstrings was ik al helemaal vergeten! 
Na het zware weekend van vorige week (2 wedstrijden op twee dagen), was ik benieuwd hoe ik het er deze keer van af zou brengen. Op maandag en dinsdag heb ik volledig gerust, de volgende 3 dagen telkens een duurloopke (tussen de 9 en 12 km), fietstochtjes van 22 a 27 km en gisteren 9 km losgelopen. Met mijn hamstrings gaat het steeds beter en die stijfheid verplaatst zich meer naar de quadriceps. Al moet ik wel zeggen dat ik maar 1 "snelle" kilometer deed: donderdag 3'44" na een training van 11,7 km. Dus trok ik met wat meer vertrouwen richting de plaats waar de bendes van de bokkenrijders aan het eind van de 18de eeuw de streek onveilig maakten met onder andere overvallen op boerderijen.
Dat de temperaturen wat minder waren dan een week geleden werd voorspeld, kon de pret niet drukken: het was toch mooi weer en 22 graden. Eindelijk nog eens boven de 20, dat was de eerste keer dit jaar, dus had ik eigenlijk geen excuus om slecht te presteren.
Wat minder deelnemers aan deze 8ste manche van de Haspengouw Challenge dan vorig jaar, maar dat kwam ongetwijfeld ook door "interclubs" die op dezelfde dag georganiseerd werden. Van bij de start voelde ik me goed en kon vlot mee met een groepje waarvan ook Steven en Luc deel uit maakten. Ik voerde zelfs even de forcing na een dikke kilometer en zo werd het groepje uitgedund. Teammaat Steven hielp het tempo hoog houden en dat maakte dat mijn concurrent Luc na 3 km ook moest afhaken. Tijdens de 2de ronde (van de 2) was het beste er voor mij vanaf na een lange helling en ik moest die 2 jonge kerels (Steven Vandingenen en Pieter Beelen) laten gaan. Maar mijn voorsprong op Luc was groot genoeg om me bergaf te laten uitbollen richting kerk & aankomst.
Met een tijd van 37'36" ( bijna 2 minuten trager dan vorig jaar!), maar met een 17de plaats algemeen & 1ste van de 20 M55 kon ik niets anders dan tevreden zijn. Ik had nergens last van gehad en met een conditie die nog lang niet top is, was ik toch niet helemaal "stilgevallen". Met dank aan de warmte.....
Voor de tweede dag op rij stond er een wedstrijd van de " Haspengouw Challenge" geprogrammeerd. Maar "De Hel" schrok blijkbaar nogal wat lopers af, want er stonden maar een dikke 100 deelnemers aan de start. Al moet er wel bij gezegd worden dat de dames hun "HC"- wedstrijd apart liepen en 10 km deden. (Alsof zij geen 10 mijl zouden aankunnen!)
Ondergetekende was dus ook weer van de partij, nadat ik thuis tijdens 4 km loslopen zo goed niets had gevoeld van mijn hamstrings! Wel was ik zowat overal stram na die inspanning van gisteren. De bedoeling was: uitlopen en proberen mee te gaan met mannen van mijn niveau, als het effe kan... Doch tijdens de opwarming voelde ik toch weer iets, dus was ik wat ongerust om die lange, zware wedstrijd aan te vatten. De weersomstandigheden waren zo mogelijk nog slechter dan gisteren. Nu waaide het ellendig veel en de regen was ook van de partij.
Maar dadelijk na het startschot voelde ik me vrij goed en kon goed mee met een groepje met ondermeer Luc, Steven en Bjorn. Het tempo lag niet te hoog, want ook deze mannen hadden gisteren in Hasselt deelgenomen. Het was gewoon doorbijten en de spierstijfheid proberen te negeren. Doch dat viel nogal tegen toen de eerste helling eraan kwam: bergop was het echt "harken"! Na de Steenberg volgden de hellingen mekaar nog sneller op en na 6 a 7 km was mijn "bobijntje" af..... Ik moest het groepje laten gaan en nadat Ronald me nog voorbij stoof, probeerde ik een comfortabel tempo aan te houden. Dat was geen senicure met al die bergskes inclusief stukken onverhard en de wind! Wat ik vandaag deed was eigenlijk spelen met vuur, maar mijn hamstrings deden het wonderwel goed. Zo bleef ik 2de van mijn categorie en dus overtrof ik mezelf alweer!!! Bovendien werd ik ook nog 16de van de 106 finishers.... Met een tijd van 1u03'40" was ik 4'21" trager dan vorig jaar. Maar ik was allang content dat ik dit zwaar weekend overleefd had! Dit had ik op voorhand hoegenaamd niet durven hopen!
Dik tevreden na een geslaagde tweedaagse met 2 tweede plaatsen!!! Nu wat rust inplannen en terug de fiets ter hand nemen om die spieren & pezen wat los te werken met het oog op de "bokkerijdersrun" in Wellen, volgende Zondag. Dat beloofd een zinderende editie te worden met (bijna) tropische temperaturen.... EINDELIJK!!!
Sinds mijn vorige wedstrijd, 3 weken geleden in Zonhoven, heb ik toch weer meer last gekregen van mijn linker hamstrings. Geen echte pijn, doch eerder een stram & stijf gevoel dat echter niet overging. Daar ik ruim 2 jaar geleden een scheur opliep onder die linker bil, heb ik nu gekozen om voorzichtig te zijn en dus meer te rusten. De voorbije 2 weken liep ik slechts gemiddeld 4,8 km per dag, daar waar ik normaal zowat 13 km/ dag doe. Bovendien waren dat slechts korte, rustige duurloopjes met maar 1 "snelle" km, namelijk in 3'39" voorbije maandag. Conditieverlies was dus onvermijdelijk, doch die hamstring problemen leken toch stilaan weg te ebben. Maar om dan, vanuit het niets, toch een wedstrijd te lopen, was toch wel wat riskant vond ikzelf.. Bovendien staat er morgen nog een wedstrijd voor de "Haspengouw Challenge" op het programma, namelijk: "De Hel van Herk"! Dat is 16 km op een zwaar parcours... Enfin, ik had me voorgenomen om voor Hasselt te gaan en heel misschien morgen rustig mee joggen in Sint Lambrechts Herk. Trouwens, iets meer dan een week geleden achtte ik me totaal niet in staat om hoe dan ook 1 wedstrijd te lopen. Op dat moment was ik nog maar pas hersteld van een verschot in mijn rug, tel daar die hamstrings nog eens bij en je beseft dat mijn oud lijf nog slechts met haken & ogen aan mekaar hing....
Dus vertrok ik met een klein hartje naar de andere kant van Hasselt, nadat ik thuis geprobeerd om 4 km te joggen. Dat viel heel goed mee en ik voelde zo goed als niets, dus zette ik het licht toch maar op groen om deel te nemen. Gewoon uitlopen was het eerste doel voor mij en een podium plaats behalen zou HELEMAAL "de max" zijn... Met 129 deelnemers gingen we van start nadat even daarvoor de hemelsluizen nog eens opengingen. Bovendien was het - voor mij, althans - ronduit fris (16 graden), maar regenen deed het daarna niet meer. Zeer behouden en met dicht genepen billen vertrok ik voor twee rondjes van 5 km met daarbij een stuk onverhard door het bos. Mijn concurrenten van de Masters +55 liet ik wijselijk lopen, al was ik verrast dat Rudy al na een goeie km stil stond. Dus liep ik in 2de positie en ik hield Luc zelfs nog in het vizier! Maar op het einde van de 1 ste ronde versnelde hij (of vertraagde ik?) en hij vergrootte zijn voorsprong tot een halve minuut. Mijn linker bovenbeen deed het verrassend goed, enkel ongeveer de laatste 3 km voelde ik wat "trekken" richting mijn lies. Nadat ik een groepje had bijgebeend, en daarvan enkel 1 jonge kerel (T Geerts) van mij weg liep, bolde ik alsnog als 21ste over de finish. Een 2de plaats in mijn categorie was VEEL meer dan ik gehoopt had! Toch straf met een conditie die maar 80% procent is van wat ze normaal is. Ik moet er wel aan toevoegen dat mijn verzorgster/supporter/echtgenote me wel nog eens "tussen" genomen had... 
De voorbije twee jaar kon ik aan deze wedstrijd niet deelnemen: 2 jaar geleden gekwetst en vorig participeerde ik in het BK Marathon te Visé, de dag daarop volgend. Toch was het reeds mijn 10de deelname aan "De Basvelden", al was locatie de eerste jaren op een andere plaats.
zat nog in mijn systeem en dat viel er niet uit te masseren. Bovendien waren we vannacht pas tegen half twee thuis, dus mijn nachtrust was ook naar de vaantjes...
Voor de 4de manche van de "HC" zakten we nog eens af naar het zuiden. Niet dat het daar veel warmer was, het was hoe dan ook een ideaal loopweertje: 16° en niet te veel wind. Zoals steeds een massa deelnemers aan "De Motten", waar vroeger SK Tongeren nog voetbalde en zelfs in 1ste klasse! Toen ging ik er supporteren maar nu, een dikke 30 jaar later, ga ik er zelf sporten: dat had ik me toen helemaal niet kunnen inbeelden. In die periode is er zoveel gebeurd, dat het gewoon niet te overschouwen valt......Lopen deed ik toen nog niet, maar fietsen des te meer, en net dat is waar ik nu totaal geen behoefte meer aan heb. Ik heb dit jaar al 0 km op het "ijzeren ros" afgelegd, maar wel al 1600 km gelopen (dit zou bijna 5000 km fietsen betekenen).
Af te wachten viel hoe fris ik zou zijn vandaag want vorige week had ik 133 km afgelegd. Dat zou blijken na de start, want heel "lekker" liep het niet, of het zou moeten zijn vanwege het niet licht lopend parcours met vals plat, bochten, kasseien en een helling. Dat alles twee keer met een passage op de piste voor de tweede ronde. Het vrij omvangrijke groepje, waarin ik me aanvankelijk bevond, dunde stilaan uit, maar nog 2 joekels van +55 jaar gingen vlot mee en dat waren zoals steeds Luc & Louis. In't begin van de 2 de ronde dreef ik het tempo op en enkel de 1ste vrouw, Isabel Sluijsmans, volgde nog een tijdje. Wat later was ik alleen, maar nog moest ik een tandje bij steken omdat Louis niet van plan was om te gaan slapen. Uiteindelijk kon ik mijn eerste plaats nog behouden met heel wat moeite en maar 12" voorsprong. In mijn rush stak ik nog enkele jonge kerels voorbij, en eindigde nog bijna in de top 20! Uiteindelijk werd ik 23ste in totaal met maar liefst 435 finishers. Voor het eerst dit jaar was ik niet bij de eerste 20, maar ik was uiteraard "tevree"! Vooral ook omdat dochters Judy, Queeny & Darlene en mijnheer Pol waren komen kijken. Na de prijsuitreiking reden we naar Genk, voor een barbecue samen met werkmakkers. Ondertussen was ik "bijna" vergeten dat ik me ingeschreven had voor het Belgisch Kampioenschap 10000 meter in Heusden-Zolder voor morgen... 
Samen met mijn jongste dochter en (voor't eerst dit jaar) mijn vrouw, vertrok ik rond 13u20 richting Vlaams Brabant. Eindelijk nog eens samen met 2 van mijn beste supporters: dat is altijd een stuk gezelliger. Of dat ook aan het resultaat te merken zou zijn, was nog even afwachten....
De weersomstandigheden waren exact dezelfde als vorig jaar: een stevig windje, een graadje of 16 en volle bak zon. Eindelijk stijgen de temperaturen naar -voor mij, althans- aanvaardbare waarden. Ook het parcours is mij op het lijf geschreven: lange, rechte stukken en niet echt vlak.
Voor de elfde maal stond ik er aan de start, waarvan de eerste in 2001: toch ook alweer 14 jaar geleden! Echter, mijn conditie was toen nog niet wat ze nu is, ook al was ik toen een stuk jonger. Maar met het ouder worden, heb ik wat meer discipline gekregen: wat uiteraard moet als je meer dan dubbel zoveel traint.(1945 km in 2001 tegenover 4365 km vorig jaar). Ondanks wat krakende gewrichten en af en toe een tegenspartelende pees mag ik heden niet klagen over mijn bezigheden 
Het moeilijkste onderdeel van een dagje "Loonse jogging" is het beklimmen van het immense podium tijdens de prijsuitreiking. Dat heb ik de laatste jaren mogen ervaren, daar ik steevast een podium plaats behaalde, ik kreeg er zowaar bijna hoogtevrees van! Maar deze editie zal de geschiedenis ingaan als zwaarste EN gevaarlijkste door de storm die de nadars ons om de oren deden vliegen! Voor de start dacht ik helemaaaal niet aan dat podium, wel aan het overleven van deze opdracht.
Gelukkig regende het tijdens de wedstrijd bijna niet, maar de wind die door de straten van Borgloon denderde maakte het al erg genoeg. Met toch nog een 140-tal deelnemers begonnen we er aan om 16u en al dadelijk had ik het gevoel dat mijn benen onder me uit zouden waaien. Ik zag er vooral tegenop omdat het nog koud was ook: die 10 graden deden het kouder aanvoelen en het is een publiek geheim dat ik daar ABSOLUUT niet tegen kan! Het parcours loopt sinds vorig jaar door het centrum en wellicht daardoor draaide de wind alle kanten op, waardoor die soms in het voordeel en in het nadeel blies op eenzelfde recht stuk.
Ik kon met nogal wat moeite aanklampen bij een groepje met ondermeer Bart Sampermans & Luc Hermans, mannen die normaal gezien goed moet aankunnen. Een vast tempo aanhouden was een heel karwei, maar uiteindelijk geraakte ik in een bepaald ritme en kon ik door mijn goede uithouding toch nog de meesten van dat groepje achter me laten. Maar het bleef opletten, vooral toen ik zag dat een loper voor me enkele nadars over zich heen kreeg en ten val kwam! In die hallucinante omstandigheden kwam ik als 17de "overlever" over de eindmeet en 1ste van mijn categorie met toch nog 37" voorsprong op Luc. Dik tevreden kon ik terug huiswaarts vooral omdat ik, op wat irritatie achteraf, geen last van mijn knie had.... En dat podium achteraf: dat was nog peanuts, vergeleken met wat we tijdens de wedstrijd te verduren hadden gekregen...
