Voor de eerste keer nam ik deel aan een zogenaamde Tweeloop. Dit wil zeggen dat je, samen met een andere loper, op 1 uur zoveel mogelijk kilometers aflegt. Om beurt liepen we telkens een ronde van 1 km en gaven we de stok, estafettegewijs, telkens door bij de start/aankomst. Mijn compagnon was Nico Vanrusselt en, samen met mijn 67 lentes, vormden we een koppel dat streed in de categorie Heren+100. Ikzelf raakte (zoals mag aangenomen worden van een oude diesel) maar moeizaam op toerental met een 1ste km in 4:11. Nico raasde als een komeet over het parcours, dat deels over de piste liep. Ik kon me zelf nog wat op een hoger niveau tillen met vervolgens kilometers in 4:09; 4:07; 4:06; 4:03; 4:08; 4:05 en 3:53. Die laatste was liefst 18 seconden sneller dan de eerste! Ik had me namelijk voorgenomen om de laatste km er alles uit te persen en alzo binnen het uur te finishen. Dat lukte warempel ook nog: ik overschreed de finish net op het eindsignaal. Saved by the Bell, noemen ze zoiets. We deden dus exact 1 uur over de 16 km. Dit betekent ook dat mijne maat zijn kilometers aan zowat 3,5 minuut per kilometer liep! Waar is de tijd dat ik dergelijke afstand alleen liep op 1 uur (in 2010: 16,11 km op het PK uurloop in Heusden-Zolder). Zodoende werden we 2de bij de H+100 en werden we samengepropt op het podium. Al bij al tevreden over onze prestatie en de toffe ervaring. Voor mij zat er niet meer in, vooral omdat ik hier niet op had gefocust en voormiddag nog een stevig duurloopje van 9 km had gedaan. Samen met deze 8, liep ik vandaag dus 17 km en dat aan 4:23/km gemiddeld.
Na het vorige, zware, weekend was ik klaar om de Kerkenloop te betwisten: een klassieker die al sinds 1997 op mijn agenda staat. Van al die edities miste ik er maar 1, namelijk vorig jaar (wegens mijn hielblessure). Mijn 25ste deelname was meteen een jubileeke en ook mijn 38ste wedstrijd dit jaar: een evenaring van 2016, toen ik er ook zoveel liep. Het parcours is sinds enkele jaren gewijzigd en er niet niet bepaald gemakkelijker op geworden met, naast de gebruikelijke bulten, ook heel wat onverhard. Samen met dochters Sharon en Darlene zakte ik af naar het frisse Kortessem (11°), doch het bleef droog. De start op de piste was snedig, maar ik moest ook niet te overmoedig worden en goed doseren want vooral de stroken onverhard kropen danig in de benen. Ik had verwacht dat het op sommige plaatsen drassig zou zijn en daarom (na lang twijfelen) niet mijn wedstrijdschoenen ondergebonden, maar wel mijn gewone trainingsschoenen. De snelheid ging er regelmatig uit en vooral rond halfweg op enkele hellende en schuine veldwegen. De opluchting was groot toen laatste 2 Km zich aandienden, want die waren lichtlopend en op het einde zelfs dalend richting finish. Daar kon ik versnellen en zo nog goede oude bekende, Guido (die ik enkele kilometers ervoor inhaalde), nog voorblijven. De tweede van mijn categorie was echter wel 6 minuten na mij. Met een gemiddelde van 4min.11sec./km mocht ik absoluut niet klagen. (1ste M65 en 30ste algemeen). Sharon liep de 5,1 km en was ook content met de 28 minuten die ze daarover deed.
Boomgaardloop Bommershoven (Borgloon). +/- 10,3 km
De trip van Hasselt naar Bommershoven verliep voorspoedig, zodat ik toch nog 10 minuten voor de start aanwezig was. Net op dat moment beëindigde mijn dochter Sharon haar 5 km, die ze in 29:13 liep. Knap resultaat op een zwaar parcours en ondanks weinig of geen trainingskilometers op de teller. Een heel andere sfeer als in DDH, maar daarom zeker niet minder gezellig. Met slechts 67 deelnemers namen we om 12u de start. Dit was de derde keer in 19u dat ik aan een wedstrijd begon en ik was dus benieuwd of & hoe ik deze opdracht zou overleven. De 2 vorige wedstrijden waren trouwens ook niet van de kortste (14,25 en 15,1 km), maar wel vlak). Ik startte heel rustig en liet me meedrijven, toch merkte ik algauw dat de benen nog vrij goed aanvoelden (alle omstandigheden in acht genomen). De eerste paar kilometers waren nog verhard, maar algauw kregen we gras en veldpaden voor de voeten geschoven en dit alles gecombineerd met stevige hellingen en gevaarlijke afdalingen. Die laatsten waren enkel al wandelend af te leggen en regelmatig werd er in jogmodus overgeschakeld. Ondanks al die obstakels en ook nog even verkeerd gelopen te hebben, kon ik toch nog opschuiven. De laatste Km ging hoofdzakelijk bergaf en die kon ik nog afleggen in 4 minuten, na een sprintje met Bruno. Uiteindelijk finishte ik als 1ste M65 in bijna 48 minuten (23ste totaal): dus zeker niet slecht met al dat off-road en 121 hoogtemeters 1 van de zwaarste wedstrijden die ik liep, dit jaar. Het eindklassement van het Helpshop criterium was al lang binnen, maar ik wou er een erezaak van maken om aan alle 16 manches deel te nemen (er is nog 1 te gaan, namelijk: Kortessem). Na afloop was er geen huldiging per categorie en het drinken van enkele Duvels hielp daar niet veel aan , dus gingen we maar naar huis.
Reeds 23 keer nam ik deel aan DDH, waarvan ik tussen 1992 en 2014 maar 1 editie miste. In 2010 nam ik namelijk deel aan de marathon van Brussel (en won dat BK bij de M50), die op dezelfde dag plaatsvond. Sindsdien liep ik er enkel in 2018, vooral omdat het BK marathon in Eindhoven steevast op diezelfde zondag georganiseerd werd. Sinds enkele jaren zijn de langste afstanden (15km om 10u en de 10km om 11u15) in de voormiddag geprogrammeerd. De 15K was tevens de laatste wedstrijd van de Victors Cup en om mijn goede uitgangspositie in het klassement te verdedigen, was het aangewezen om aan deze deel te nemen. Om op tijd te zijn voor de wedstrijd in Bommershoven (12u), had ik goede afspraken gemaakt met mijn vrouw, die me na afloop op een bepaalde plek zou komen oppikken en naar de deelgemeente van Borgloon brengen. Mijn oudste dochter & haar vriend (die respectievelijk de 10 en 15 km zouden doen) pikten me om 9u op, dus waren we ruim op tijd voor de start. Dat de benen nog kapot waren van gisteren, was te begrijpen, dus was het tempo ook navenant. Enkel tijdens de eerste km was dat nog aanvaardbaar, maar daarna was het harken om vooruit te geraken, ondanks de grote massa die normaal gezien stimulerend werkt. Na wat kris-kras doorheen Kuringen ging het via het kanaal terug naar Hasselt, waar de laatste paar km toch serieus begonnen door te wegen. Mijn hamstrings sputterden tegen, dus forceerde ik niets en finishte als 1ste van de 21 M65 (219/1751 totaal). Ik werd zelfs eerste M60 (wat me meteen ook de eindwinst in die categorie van de Victors cup opleverde) in een matige 1u04:46 (meer dan 6 minuten trager dan 5 jaar geleden!). Opdracht volbracht en enkele honderden meters verder wachtte mijn vrouw me op om me naar de volgende locatie te brengen. Is gek zijn gezond :):):)?
Dit weekend sta ik voor een uitdaging zonder voorgaande: ik had me ingeschreven voor drie wedstrijden! Vooreerst het Limburgs kampioenschap uurloop, en dan morgen Dwars door Hasselt en de Boomgaardloop in Bommershoven (Borgloon). Op zich niet zo abnormaal, ware het niet dat deze twee laatsten om respectievelijk 10u en 12u voormiddag starten. Het was 11 jaar geleden dat ik nog eens een uurloop deed. Een uur lang rondjes lopen op een piste is mentaal zwaar, maar omdat mijn conditie goed is, wou ik dit nog eens doen. Probleem was: het grote, jaarlijkste familiefeest vond terzelfder tijd plaats. Ik kon dat feest nog een uur of drie bijwonen, om dan stilletjes via de achterdeur te ontsnappen. Maar niet vooraleer iedereen te vertellen dat niemand dat mocht weten. Gelukkig vergezelde mijn vrouw me naar Lanaken, want zonder mijn trouwste supporter zou de motivatie een stuk minder zijn. Ik had me voorgenomen om het clubrecord op de uurloop (bij de M65) te verbreken, maar er was behoorlijk wat wind en vrij warm (22°). Dat laatste was niet zo een probleem, daar de helft van de piste in de schaduw gehuld was. Om dat record te pakken moest ik zeker rondjes van 1min.40 sec. draaien. Maar van bij het begin verloor ik telkens 1a 2 seconden per ronde, doch ik wou me niet forceren en hopen op beterschap. Maar als je halfweg al bijna een minuut achterstand hebt op het schema weet je dat het over & out is voor wat dat record betreft. Echter, na dat half uur begon het plots beter te bollen en, zoals meer gebeurt, voelde ik me hoe langer hoe beter. De snelheid ging omhoog en de laatste 5 km liep ik zelfs aan 4:06/km, maar het kalf was verdronken en ik strandde op slechts 75 meter! Als dat uur wat langer had geduurd, had dat clubrecord misschien erin gezeten. De Limburgse titel was binnen (de vierde op een maand tijd), al was dat niet moeilijk want ik was de enige M65. En een afstand van 14,25 km is ook niet slecht en een bevestiging van mijn goede conditie. Na afloop niet gewacht op de huldiging en vierklauwens terug gereden naar Spalbeek. Maar het feest was gedaan en de mensen waren bijna allemaal naar huis. Gauw nog enkele stukken pizza naar binnengewerkt, vergezeld van enkele biertjes. Of dat voldoende brandstof is om er morgen tweemaal tegenaan te gaan?
