36ste âDwars door Hasseltâ. Hasselt (+/-14,65 km).
Voor het eerst sinds 2014 stond ik nog eens aan de start van deze DDH, omdat het BK Marathon te Eindhoven op dezelfde dag geprogrammeerd werd, de voorbije 3 jaar. Het was mijn 23ste deelname, wat erop wijst dat dit een van mijn favoriete wedstrijden is (was). Het inschrijvingsgeld van 17 vind ik aan de hoge kant, al krijg je in ruil daarvoor wel wat ambiance terug, onderweg. Ook mijn dochter (Sharon) was weer van de partij en zou een gave prestatie neerzetten en daarmee haar stijgende conditie bestendigen. De naweeen van de Marathon lieten zich twee weken na datum (!) nog steeds gevoelen, daarom had ik mijn verwachtingen naar onder bijgesteld en ambieerde een tempo van 4min./km. Dat dit tempo niet te hoog gegrepen was, merkte ik al tijdens de eerste kilometers, waarin het nogal stroef bolde. Met 7º (gevoelstemperatuur 2º!) was het bovendien ronduit fris (bijna 20º minder dan 2 weken geleden!) en een stevige wind maakte het nog wat erger. Het parcours was dit jaar helemaal anders uitgetekend: het ging richting Godsheide, i.p.v. Kuringen en de passage in de stad werd ook ingekort. De eerste 6 km probeerde ik aan te pikken bij een groepje, zonder mezelf op te blazen, doch toen ik het gaatje gedicht had, was die groep opgelost. Ik kon een vrij constant tempo lopen, dat tijdens de terugweg langs het kanaal iets aangenamer aanvoelde wegens meestal windvoordeel. Toen waren mijn kuiten, die me aan 2 weken geleden herinnerden, echter al aan het opspelen zodat ik de laatste 5 km niets extras meer kon doen dan in een zo mooi mogelijk ogende stijl de finish te bereiken. Die overschreed ik in 58min. 23sec. en werd 82ste van de 1508 deelnemers. (1ste M60). Met 3min.59sec./km was mijn doel bereikt, dus mocht ik tevreden zijn. Sharon bevestigde haar puike prestatie van vorige week in Kortessem en zette met 1u20min. nog eens een persoonlijk record neer. Nu maar hopen dat de beentjes volledig recupereren want over 2 weken staat de zwaarste uitdaging van het jaar op het programma (Battice), waar we beiden heel erg naar uitkijken. Inschrijvingsgeld, daar? 0 euro...
Voor de laatste manche van de Victors cup ging het richting Kortessem. Als ik nog in aanmerking voor de tweede plaats in de eindstand zou willen komen, moest ik voor concurrent Joris eindigen, vandaag... Maar tussen willen en kunnen ligt een hemelsbreed verschil, zeker amper 1 week na die slopende Marathon. Normaal zou een mens na een dergelijke wedstrijd 4 weken moeten recupereren, dit deed ik echter nog nooit! Dat 1 week herstel deze keer bijlange niet genoeg was, zou achteraf blijken. Ondanks 2 fietstrainingen en 2 lichte loopsessies, voelden de benen NOG steeds niet goed aan: vooral het linker bovenbeen bezorgde me nog vrij veel hinder.. Daarom twijfelde ik tot op het laatste moment over deelname, doch na een testje over 4 km, vanmorgen, zette ik het licht toch op groen. De weersomstandigheden konden niet idealer zijn: 17º, zonnig en windstil (heel wat anders dan vorige week!). Dan moest ik enkel nog hopen dat de benen mee wilden. Aanvankelijk leek dat ook nog te lukken ondanks het stevige tempo. Met Joris in mijn spoor zou het een spannende race worden. We liepen meestal samen, al moest ik na enkele km een paar meter prijsgeven na een klimmetje, want daar begon dat bovenbeen serieus op te spelen met hevige pijnscheuten tot gevolg... Even sloeg de schrik me om het hart, doch op de vlakke stukken bleek de pijn nog mee te vallen. Telkens het bergop ging, kwam de pijn terug en uiteindelijk begonnen mijn kuiten en de rest ook op te spelen. Ik kon geen kracht meer zetten en probeerde op souplesse uit te lopen, maar ook dat viel nogal tegen. Na 9 Km kwam ik terug op gelijke hoogte van Joris, maar even later schakelde hij een versnelling hoger, ik had geen antwoord en hij eindigde 20 seconden voor mij. Ik werd finaal 4de van de 36 M55 (29ste van de 179 totaal) in 53min. 27sec. Hier had ik vooraf zeker voor getekend, dus mocht ik tevreden zijn, vooral omdat ik zonder verdere averij de eindmeet had bereikt. Ook het feit dat ik mijn concurrent zo lang kon volgen was boven alle verwachtingen. Wat vader niet lukte, kon dochter wel: namelijk het podium behalen! Sharon werd 3de bij de seniors dames met een 2de plaats in het klassement als eindbekroning! Zonder die Marathon (en de voorbereiding erop) had er voor mij allicht meer ingezeten dan die 3de plaats in de Victors cup. Toch nog een mooie beloning na een niet zo super loopjaar (dat nog niet gedaan is). Winnaars zijn niet de mensen die nooit falen, maar de mensen die nooit opgeven...
35ste âDLL Marathonâ Eindhoven. (Belgisch Kampioenschap). 42,195 km
Toen ik begin de jaren 90 mijn traditionele lange duurloop- rondje van 20 km deed, durfde ik nooit te bevroeden dat ik ooit een Marathon zou (kunnen) lopen, want dat was 2 maal die ronde EN ook nog 2 km erbij... Toch voleindigde ik mijn eerste wedstrijd op de langste afstand in 1996 te Antwerpen (3u13min.). Twee jaar later dook ik reeds onder de 3 uur (2u59min.) in diezelfde Lipton Ice tea Antwerp Marathon. Inmiddels liep ik er 21, waarvan 16 onder de 3 uur... Sinds 2008 nam ik tevens deel aan het BK (behalve 2009) en telkens stond ik op het podium, waaronder 5 maal op de hoogste trede. Dus was het de logica zelve dat ik dit ook nog eens zou proberen.... Net als de voorgaande 3 jaren vond het BK plaats onder de vleugels van De Lage Landen Marathon in Eindhoven. Goede organisatie en sfeer gegarandeerd, toch verlang ik ernaar om nog eens een BK op Belgisch grondgebied te betwisten. Ook net als de vorige edities, arriveerden mijn vrouw & ik een dag eerder en verbleven we in het Intel Hotel, vlakbij de startplaats. Ideaal om naar de wedstrijd toe te leven en de omgeving wat te verkennen. De weersvoorspellingen van de voorbije dagen waren ideaal: niet te warm, meestal bewolkt en pas namiddag stilaan regen. Maar op de dag des Heren was het gans iets anders want het werd 25 a 26º en er stond tamelijk wat wind die hoe langer, hoe meer aanwakkerde. Kwam daar nog bij dat ik vannacht de slaap niet kon vatten en slechts zowat anderhalf uur sliep... allemaal niet bevorderlijk om een knalprestatie neer te zetten. Wat mijn concurrentie bij de zestig plussers betreft: er was ene zekere meneer Packolet van de partij. Hij won vorig jaar de Marathon des Sables (=250 km lopen in de woestijn op 6 dagen!). Ook andere tegenstand was mij nagenoeg onbekend, toch was ik op mijn hoede en startte, gezien de warmte, zeer behouden en met in het achterhoofd een tijd van <3 uur te klokken. Bedoeling was om alzo 21 min. per 5 km te doen en dat zo lang mogelijk vol te houden. Aanvankelijk lukte dat vrij aardig, maar na 12 km moest ik dat gemiddelde van 4min.12sec./km al laten varen en het ging stilaan richting 22min./km. Een superdag had ik dus alweer niet: die had ik dit jaar nog maar eenmaal! Ondanks ik - volgens mezelf - genoeg at en dronk, kreeg ik het steeds moeilijker. De laatste 10 a 15 Km waren zelfs pure horror!!! Nog nooit zo veel afgezien tijdens een Marathon en ik had dikwijls goesting om beginnen te wandelen. Uit ervaring weet ik dat je dan nog maar moeilijk terug een looppas kan aannemen, dus forceerde ik mezelf om verder te joggen. Het tempo van 4min. 30sec./km voelde veel trager aan, dus helemaal stilvallen deed ik niet (vele anderen wel!). Nog maar zelden op dergelijke manier kennis gemaakt met de man met de hamer... dit had ongetwijfeld te maken met de warmte (& wind). Nooit liep ik een 42,2 km in dergelijke temperaturen. Uiteindelijk strompelde ik over de finishlijn in 3u02min. 31sec. als .... Belgisch en Vlaams kampioen ! Mijn zesde titel (vijfde op rij) met liefst 18 minuten voorsprong op nummer 2. Ik was ook 1ste van alle Masters 60 (buitenlanders incluis) met 5 min. voorsprong op een Israëliër. In totaal: 165ste van de 2082 finishers. Doelstelling bereikt en dus tevreden in de gegeven omstandigheden. Na afloop was ik nog een hoopje ellende en kreeg krampen op plaatsen waar ik niet wist dat je die daar krijgen kon! Ik moest net niet bij mekaar geborsteld worden en kon nog zonder rolstoel het hotel bereiken, ondersteund door mijn eega... soms is deelnemen belachelijker dan winnen...
Voor het eerst sinds 2014 stond ik nog eens aan de start van deze DDH, omdat het BK Marathon te Eindhoven op dezelfde dag geprogrammeerd werd, de voorbije 3 jaar. Het was mijn 23ste deelname, wat erop wijst dat dit een van mijn favoriete wedstrijden is (was). Het inschrijvingsgeld van 17 vind ik aan de hoge kant, al krijg je in ruil daarvoor wel wat ambiance terug, onderweg. Ook mijn dochter (Sharon) was weer van de partij en zou een gave prestatie neerzetten en daarmee haar stijgende conditie bestendigen. 
Voor de laatste manche van de Victors cup ging het richting Kortessem. Als ik nog in aanmerking voor de tweede plaats in de eindstand zou willen komen, moest ik voor concurrent Joris eindigen, vandaag... Maar tussen willen en kunnen ligt een hemelsbreed verschil, zeker amper 1 week na die slopende Marathon. Normaal zou een mens na een dergelijke wedstrijd 4 weken moeten recupereren, dit deed ik echter nog nooit! Dat 1 week herstel deze keer bijlange niet genoeg was, zou achteraf blijken. Ondanks 2 fietstrainingen en 2 lichte loopsessies, voelden de benen NOG steeds niet goed aan: vooral het linker bovenbeen bezorgde me nog vrij veel hinder.. Daarom twijfelde ik tot op het laatste moment over deelname, doch na een testje over 4 km, vanmorgen, zette ik het licht toch op groen.
Toen ik begin de jaren 90 mijn traditionele lange duurloop- rondje van 20 km deed, durfde ik nooit te bevroeden dat ik ooit een Marathon zou (kunnen) lopen, want dat was 2 maal die ronde EN ook nog 2 km erbij... Toch voleindigde ik mijn eerste wedstrijd op de langste afstand in 1996 te Antwerpen (3u13min.). Twee jaar later dook ik reeds onder de 3 uur (2u59min.) in diezelfde Lipton Ice tea Antwerp Marathon. Inmiddels liep ik er 21, waarvan 16 onder de 3 uur... Sinds 2008 nam ik tevens deel aan het BK (behalve 2009) en telkens stond ik op het podium, waaronder 5 maal op de hoogste trede. Dus was het de logica zelve dat ik dit ook nog eens zou proberen....
