Na het zware weekend van vorige week (2 wedstrijden op twee dagen), was ik benieuwd hoe ik het er deze keer van af zou brengen. Op maandag en dinsdag heb ik volledig gerust, de volgende 3 dagen telkens een duurloopke (tussen de 9 en 12 km), fietstochtjes van 22 a 27 km en gisteren 9 km losgelopen. Met mijn hamstrings gaat het steeds beter en die stijfheid verplaatst zich meer naar de quadriceps. Al moet ik wel zeggen dat ik maar 1 "snelle" kilometer deed: donderdag 3'44" na een training van 11,7 km. Dus trok ik met wat meer vertrouwen richting de plaats waar de bendes van de bokkenrijders aan het eind van de 18de eeuw de streek onveilig maakten met onder andere overvallen op boerderijen.
Dat de temperaturen wat minder waren dan een week geleden werd voorspeld, kon de pret niet drukken: het was toch mooi weer en 22 graden. Eindelijk nog eens boven de 20, dat was de eerste keer dit jaar, dus had ik eigenlijk geen excuus om slecht te presteren.
Wat minder deelnemers aan deze 8ste manche van de Haspengouw Challenge dan vorig jaar, maar dat kwam ongetwijfeld ook door "interclubs" die op dezelfde dag georganiseerd werden. Van bij de start voelde ik me goed en kon vlot mee met een groepje waarvan ook Steven en Luc deel uit maakten. Ik voerde zelfs even de forcing na een dikke kilometer en zo werd het groepje uitgedund. Teammaat Steven hielp het tempo hoog houden en dat maakte dat mijn concurrent Luc na 3 km ook moest afhaken. Tijdens de 2de ronde (van de 2) was het beste er voor mij vanaf na een lange helling en ik moest die 2 jonge kerels (Steven Vandingenen en Pieter Beelen) laten gaan. Maar mijn voorsprong op Luc was groot genoeg om me bergaf te laten uitbollen richting kerk & aankomst.
Met een tijd van 37'36" ( bijna 2 minuten trager dan vorig jaar!), maar met een 17de plaats algemeen & 1ste van de 20 M55 kon ik niets anders dan tevreden zijn. Ik had nergens last van gehad en met een conditie die nog lang niet top is, was ik toch niet helemaal "stilgevallen". Met dank aan de warmte.....
Voor de tweede dag op rij stond er een wedstrijd van de " Haspengouw Challenge" geprogrammeerd. Maar "De Hel" schrok blijkbaar nogal wat lopers af, want er stonden maar een dikke 100 deelnemers aan de start. Al moet er wel bij gezegd worden dat de dames hun "HC"- wedstrijd apart liepen en 10 km deden. (Alsof zij geen 10 mijl zouden aankunnen!)
Ondergetekende was dus ook weer van de partij, nadat ik thuis tijdens 4 km loslopen zo goed niets had gevoeld van mijn hamstrings! Wel was ik zowat overal stram na die inspanning van gisteren. De bedoeling was: uitlopen en proberen mee te gaan met mannen van mijn niveau, als het effe kan... Doch tijdens de opwarming voelde ik toch weer iets, dus was ik wat ongerust om die lange, zware wedstrijd aan te vatten. De weersomstandigheden waren zo mogelijk nog slechter dan gisteren. Nu waaide het ellendig veel en de regen was ook van de partij.
Maar dadelijk na het startschot voelde ik me vrij goed en kon goed mee met een groepje met ondermeer Luc, Steven en Bjorn. Het tempo lag niet te hoog, want ook deze mannen hadden gisteren in Hasselt deelgenomen. Het was gewoon doorbijten en de spierstijfheid proberen te negeren. Doch dat viel nogal tegen toen de eerste helling eraan kwam: bergop was het echt "harken"! Na de Steenberg volgden de hellingen mekaar nog sneller op en na 6 a 7 km was mijn "bobijntje" af..... Ik moest het groepje laten gaan en nadat Ronald me nog voorbij stoof, probeerde ik een comfortabel tempo aan te houden. Dat was geen senicure met al die bergskes inclusief stukken onverhard en de wind! Wat ik vandaag deed was eigenlijk spelen met vuur, maar mijn hamstrings deden het wonderwel goed. Zo bleef ik 2de van mijn categorie en dus overtrof ik mezelf alweer!!! Bovendien werd ik ook nog 16de van de 106 finishers.... Met een tijd van 1u03'40" was ik 4'21" trager dan vorig jaar. Maar ik was allang content dat ik dit zwaar weekend overleefd had! Dit had ik op voorhand hoegenaamd niet durven hopen!
Dik tevreden na een geslaagde tweedaagse met 2 tweede plaatsen!!! Nu wat rust inplannen en terug de fiets ter hand nemen om die spieren & pezen wat los te werken met het oog op de "bokkerijdersrun" in Wellen, volgende Zondag. Dat beloofd een zinderende editie te worden met (bijna) tropische temperaturen.... EINDELIJK!!!
Sinds mijn vorige wedstrijd, 3 weken geleden in Zonhoven, heb ik toch weer meer last gekregen van mijn linker hamstrings. Geen echte pijn, doch eerder een stram & stijf gevoel dat echter niet overging. Daar ik ruim 2 jaar geleden een scheur opliep onder die linker bil, heb ik nu gekozen om voorzichtig te zijn en dus meer te rusten. De voorbije 2 weken liep ik slechts gemiddeld 4,8 km per dag, daar waar ik normaal zowat 13 km/ dag doe. Bovendien waren dat slechts korte, rustige duurloopjes met maar 1 "snelle" km, namelijk in 3'39" voorbije maandag. Conditieverlies was dus onvermijdelijk, doch die hamstring problemen leken toch stilaan weg te ebben. Maar om dan, vanuit het niets, toch een wedstrijd te lopen, was toch wel wat riskant vond ikzelf.. Bovendien staat er morgen nog een wedstrijd voor de "Haspengouw Challenge" op het programma, namelijk: "De Hel van Herk"! Dat is 16 km op een zwaar parcours... Enfin, ik had me voorgenomen om voor Hasselt te gaan en heel misschien morgen rustig mee joggen in Sint Lambrechts Herk. Trouwens, iets meer dan een week geleden achtte ik me totaal niet in staat om hoe dan ook 1 wedstrijd te lopen. Op dat moment was ik nog maar pas hersteld van een verschot in mijn rug, tel daar die hamstrings nog eens bij en je beseft dat mijn oud lijf nog slechts met haken & ogen aan mekaar hing....
Dus vertrok ik met een klein hartje naar de andere kant van Hasselt, nadat ik thuis geprobeerd om 4 km te joggen. Dat viel heel goed mee en ik voelde zo goed als niets, dus zette ik het licht toch maar op groen om deel te nemen. Gewoon uitlopen was het eerste doel voor mij en een podium plaats behalen zou HELEMAAL "de max" zijn... Met 129 deelnemers gingen we van start nadat even daarvoor de hemelsluizen nog eens opengingen. Bovendien was het - voor mij, althans - ronduit fris (16 graden), maar regenen deed het daarna niet meer. Zeer behouden en met dicht genepen billen vertrok ik voor twee rondjes van 5 km met daarbij een stuk onverhard door het bos. Mijn concurrenten van de Masters +55 liet ik wijselijk lopen, al was ik verrast dat Rudy al na een goeie km stil stond. Dus liep ik in 2de positie en ik hield Luc zelfs nog in het vizier! Maar op het einde van de 1 ste ronde versnelde hij (of vertraagde ik?) en hij vergrootte zijn voorsprong tot een halve minuut. Mijn linker bovenbeen deed het verrassend goed, enkel ongeveer de laatste 3 km voelde ik wat "trekken" richting mijn lies. Nadat ik een groepje had bijgebeend, en daarvan enkel 1 jonge kerel (T Geerts) van mij weg liep, bolde ik alsnog als 21ste over de finish. Een 2de plaats in mijn categorie was VEEL meer dan ik gehoopt had! Toch straf met een conditie die maar 80% procent is van wat ze normaal is. Ik moet er wel aan toevoegen dat mijn verzorgster/supporter/echtgenote me wel nog eens "tussen" genomen had...
De voorbije twee jaar kon ik aan deze wedstrijd niet deelnemen: 2 jaar geleden gekwetst en vorig participeerde ik in het BK Marathon te Visé, de dag daarop volgend. Toch was het reeds mijn 10de deelname aan "De Basvelden", al was locatie de eerste jaren op een andere plaats.
Na het "misbaksel" van vorige week, had ik nu wel voldoende tijd om te herstellen. Al moet ik zeggen dat ik er nog tot gisteren "plezier" aan beleefde want die hamstrings sputterden soms nog wat tegen... Maar nadat mijn wederhelft me nog eens onder handen had genomen, en me alle hoeken van de kamer had laten zien, had ik er toch goede hoop op. Vooral omdat het parcours het tegenovergestelde is van vorige zaterdag en zeer gevarieerd: start op de piste, maar dan over gras, de weg, onverhard en "Finse piste". Voeg daarbij een stevig windje en het beloofde een pittige bedoening en geen snelle wedstrijd te worden. Ik wist niet wat ik er van moest verwachten en zou al blij zijn als ik niet, zoals vorige zaterdag, met de staart tussen de benen, zou moeten afdruipen.
Maar van bij de start kon ik me goed handhaven in een groepje, waarvan Luc vrij snel moest afhaken. Aangezien Louis, een andere 55+'er, jammer genoeg afwezig was wegens blessure, liep ik reeds vroeg in een comfortabele positie. Die (jongere) gasten van dat groepje eindigden allemaal voor mij, doch daar moest ik niet mee concurreren. Dat had ik wel gedaan als in de tweede ronde (van de 2) mijn hamstrings niet begonnen te zeuren... Daar liep ik ook nog bijna verkeerd en moest rechtsomkeer maken, waardoor ik wat uit mijn ritme was. Ik eindigde als 17de algemeen & 1ste van mijn categorie maar deed er wel 1' meer over dan 3 jaar geleden. Doch, ik mag niet zeuren (dat doen die hamstrings wel), zeker niet als de prijs, die ik kreeg, een cadeau bon van 100 euro is!
Het was al bijna 3 jaar geleden dat ik nog eens een wedstrijd op de piste betwistte. Toen nam ik deel een het "Provinciaal Kampioenschap Uurloop" in Sint Truiden met een bevredigend resultaat: ik deed er 16,06 km op 1 uur (oftewel 40 rondjes op diezelfde piste). Heb ik daardoor een soort afkeer van dat eentonige gedoe gekregen? Feit is dat ik sowieso geen piste-liefhebber ben en de motivatie wat minder is wegens gebrek aan variatie. Ik wou het hoe dan ook nog eens proberen, vooral omdat het BK dit jaar dicht bij huis werd georganiseerd.
Na die wedstrijd van gisteren was ik nu eigenlijk toe aan rust. Dat voelde ik vooral toen ik voormiddag een 4-tal kilometer losliep en mijn linker hamstrings serieus opspeelden! Twee jaar geleden liep ik daar scheur in op en was ik bijna twee maanden "out". Tijd dus om mijn echtgenote nog eens op te trommelen voor een diepe massage om te redden wat er te redden viel.... Alleen, die barbecue van gisteren (met de nodige alcohol) zat nog in mijn systeem en dat viel er niet uit te masseren. Bovendien waren we vannacht pas tegen half twee thuis, dus mijn nachtrust was ook naar de vaantjes...
Samen met dochter Darlene en een klein hartje vertrok ik met de nodige tegenzin richting "De Veen" met de bedoeling een podium plaats te behalen en vooral om proberen uit te lopen, die handel, zonder gekwetst te geraken. Ter plaatse bleken alle "grote kanonnen" aanwezig, dus kon ik mijn eerste doel al laten varen. Bij de opwarming had ik geen last, dus ik had nog heel even hoop. Maar al van bij de start verzuurden de spieren en na eerste bocht was het al "wroeten" om een fatsoenlijk tempo aan te houden. Maar met 3'52" à 3'53" per kilometer kan je eerder spreken van een "sukkeldrafje" als je normaal makkelijk 10"/km sneller moet aankunnen.. Maar ook: als je weet hoe dat komt, is dat niet zo erg. Dat tempo kon ik toch nog vrij goed aanhouden, maar ik had regelmatig toch goesting om uit te stappen. Dat had ik zeker gedaan als Gilbert Simal, onze coach van de GS-runners, die me aanmoedigde, er niet was geweest... Ondertussen streden andere 2 "Marc-en" (Mechelinck en Bultinck) verbeten om het Goud, waarvan die laatste het haalde (voor de zoveelste keer)! Het feit dat een wel erg sterke Luc Hermans me bijna dubbelde en toch nog net naast het podium viel, bewijst de sterkte van het deelnemersveld.
Ikzelf bolde na 38'45" over de eindmeet als 6de van de M55! Het was lang geleden dat ik nog zulk een beschamende prestatie neerzette! Maar ik was tevreden omdat mijn hamstrings het goed deden en ook dus omdat mijn vrouw me voor een massage mee had genomen naar haar folterkamer....
Voor de 4de manche van de "HC" zakten we nog eens af naar het zuiden. Niet dat het daar veel warmer was, het was hoe dan ook een ideaal loopweertje: 16° en niet te veel wind. Zoals steeds een massa deelnemers aan "De Motten", waar vroeger SK Tongeren nog voetbalde en zelfs in 1ste klasse! Toen ging ik er supporteren maar nu, een dikke 30 jaar later, ga ik er zelf sporten: dat had ik me toen helemaal niet kunnen inbeelden. In die periode is er zoveel gebeurd, dat het gewoon niet te overschouwen valt......Lopen deed ik toen nog niet, maar fietsen des te meer, en net dat is waar ik nu totaal geen behoefte meer aan heb. Ik heb dit jaar al 0 km op het "ijzeren ros" afgelegd, maar wel al 1600 km gelopen (dit zou bijna 5000 km fietsen betekenen).
Af te wachten viel hoe fris ik zou zijn vandaag want vorige week had ik 133 km afgelegd. Dat zou blijken na de start, want heel "lekker" liep het niet, of het zou moeten zijn vanwege het niet licht lopend parcours met vals plat, bochten, kasseien en een helling. Dat alles twee keer met een passage op de piste voor de tweede ronde. Het vrij omvangrijke groepje, waarin ik me aanvankelijk bevond, dunde stilaan uit, maar nog 2 joekels van +55 jaar gingen vlot mee en dat waren zoals steeds Luc & Louis. In't begin van de 2 de ronde dreef ik het tempo op en enkel de 1ste vrouw, Isabel Sluijsmans, volgde nog een tijdje. Wat later was ik alleen, maar nog moest ik een tandje bij steken omdat Louis niet van plan was om te gaan slapen. Uiteindelijk kon ik mijn eerste plaats nog behouden met heel wat moeite en maar 12" voorsprong. In mijn rush stak ik nog enkele jonge kerels voorbij, en eindigde nog bijna in de top 20! Uiteindelijk werd ik 23ste in totaal met maar liefst 435 finishers. Voor het eerst dit jaar was ik niet bij de eerste 20, maar ik was uiteraard "tevree"! Vooral ook omdat dochters Judy, Queeny & Darlene en mijnheer Pol waren komen kijken. Na de prijsuitreiking reden we naar Genk, voor een barbecue samen met werkmakkers. Ondertussen was ik "bijna" vergeten dat ik me ingeschreven had voor het Belgisch Kampioenschap 10000 meter in Heusden-Zolder voor morgen...
Samen met mijn jongste dochter en (voor't eerst dit jaar) mijn vrouw, vertrok ik rond 13u20 richting Vlaams Brabant. Eindelijk nog eens samen met 2 van mijn beste supporters: dat is altijd een stuk gezelliger. Of dat ook aan het resultaat te merken zou zijn, was nog even afwachten....
De weersomstandigheden waren exact dezelfde als vorig jaar: een stevig windje, een graadje of 16 en volle bak zon. Eindelijk stijgen de temperaturen naar -voor mij, althans- aanvaardbare waarden. Ook het parcours is mij op het lijf geschreven: lange, rechte stukken en niet echt vlak.
Voor de elfde maal stond ik er aan de start, waarvan de eerste in 2001: toch ook alweer 14 jaar geleden! Echter, mijn conditie was toen nog niet wat ze nu is, ook al was ik toen een stuk jonger. Maar met het ouder worden, heb ik wat meer discipline gekregen: wat uiteraard moet als je meer dan dubbel zoveel traint.(1945 km in 2001 tegenover 4365 km vorig jaar). Ondanks wat krakende gewrichten en af en toe een tegenspartelende pees mag ik heden niet klagen over mijn bezigheden . Het tempo was stevig van bij de start, doch ik kon me goed handhaven in een groepje van een man of 6, waaronder nog twee straffe 55-plussers: Luc en Louis. Na 6 km, tijdens de tweede van de 3 rondes, plaatste ik een versnelling en meteen werd dat groepje herleid tot twee man en mijn 2 categorie-genoten moesten er ook af. Dat tempo kon ik verbazend goed aanhouden, al had ik het niet makkelijk en liep ik de laatste ronde alleen. Over die ronde deed ik slechts 7" meer dan de tweede en 14" meer dan de eerste ronde. Uiteindelijk finishte ik als 10de(!) op 124 deelnemers en 1ste bij de Masters +55.
Dit was 37" trager dan vorig jaar, maar ik was uiteraard zeer tevreden over de wedstrijd, mede dankzij mijn supporters die voor mij de wind minder deden aanvoelen...
Het moeilijkste onderdeel van een dagje "Loonse jogging" is het beklimmen van het immense podium tijdens de prijsuitreiking. Dat heb ik de laatste jaren mogen ervaren, daar ik steevast een podium plaats behaalde, ik kreeg er zowaar bijna hoogtevrees van! Maar deze editie zal de geschiedenis ingaan als zwaarste EN gevaarlijkste door de storm die de nadars ons om de oren deden vliegen! Voor de start dacht ik helemaaaal niet aan dat podium, wel aan het overleven van deze opdracht.
Gelukkig regende het tijdens de wedstrijd bijna niet, maar de wind die door de straten van Borgloon denderde maakte het al erg genoeg. Met toch nog een 140-tal deelnemers begonnen we er aan om 16u en al dadelijk had ik het gevoel dat mijn benen onder me uit zouden waaien. Ik zag er vooral tegenop omdat het nog koud was ook: die 10 graden deden het kouder aanvoelen en het is een publiek geheim dat ik daar ABSOLUUT niet tegen kan! Het parcours loopt sinds vorig jaar door het centrum en wellicht daardoor draaide de wind alle kanten op, waardoor die soms in het voordeel en in het nadeel blies op eenzelfde recht stuk.
Ik kon met nogal wat moeite aanklampen bij een groepje met ondermeer Bart Sampermans & Luc Hermans, mannen die normaal gezien goed moet aankunnen. Een vast tempo aanhouden was een heel karwei, maar uiteindelijk geraakte ik in een bepaald ritme en kon ik door mijn goede uithouding toch nog de meesten van dat groepje achter me laten. Maar het bleef opletten, vooral toen ik zag dat een loper voor me enkele nadars over zich heen kreeg en ten val kwam! In die hallucinante omstandigheden kwam ik als 17de "overlever" over de eindmeet en 1ste van mijn categorie met toch nog 37" voorsprong op Luc. Dik tevreden kon ik terug huiswaarts vooral omdat ik, op wat irritatie achteraf, geen last van mijn knie had.... En dat podium achteraf: dat was nog peanuts, vergeleken met wat we tijdens de wedstrijd te verduren hadden gekregen...
Wegens winterse omstandigheden werd deze wedstrijd, die eigenlijk op 25 januari plaats moest vinden, uitgesteld tot vandaag. Een "Midwinterloop" op de tweede dag van de lente: het is eens wat anders. Met een temperatuur van 9 graden ( gevoelstemperatuur: 4!) was het alles behalve lente-achtig, al zag het er in het begin van de week wel zo naar uit.
Een week na Bolderberg had ik vandaag het plan opgevat om op deze vlakke omloop er een snelle wedstrijd van te maken. Daarmee bedoel ik: een tijd van minder dan 37', hetgeen dan ook sneller zou zijn dan vorig jaar. Toen deed ik er exact 37'00" over... Maar dan heb ik wel geen rekening gehouden met de veroudering en de daarmee gepaard gaande "vertraging" die een bijna 60-er moet ondergaan op 1 jaar tijd. Daarenboven begon mijn rechter knie de laatste dagen een klein beetje op te spelen. Dat heb ik al dikwijls meegemaakt als ik trage duurloopjes doe.
De start ging goed want ik bevond me al dadelijk in ongeveer 13de positie en kon goed mee met een groepje, waarvan na enkele kilometers enkele jonge gasten ontsnapten. Zelf dreef ik het tempo iets op en zo kwam ik alleen te zitten. Maar gelukkig kwam Steven Vandingenen naast mij gefietst (hij kon niet deelnemen wegens kwetsuur). Zijn morele steun was welkom en zo kon ik Geert Wintmolders voorbijlopen en finishte ik als 13de van de 259 deelnemers in een tijd van 37'12". Niet geslaagd in mijn missie, maar toch was ik tevreden omdat mijn oude knoken standhielden want tijdens de eerste kilometer had ik toch weer wat last van die dekselse knie. De reden van die irritatie zal ik voor de gemakkelijkheid maar wijten aan de kou....
Als ik mijn tijd van 37'12" (als bijna 59-jarige) omreken (op de site van "Runinfo.nl), waar je via "leeftijdscorrectie" je tijd kan te weten komen als je 28 jaar bent, kom ik uit op 30'57" op de 10 km!!!! Dan zou ik met meer dan 2' voorsprong algemeen winnaar geweest zijn! Uiteraard is dit maar theorie, maar het geeft toch wel iets aan: vooral hoe oud ik al ben...!
Sinds 2011 is deze wedstrijd de eerste manche van de Haspengouw Challenge met vele vertrouwde en bekende gezichten die ervoor willen gaan tot in Oktober....
Hoe het met mijn conditie zat, was wat koffiedik kijken want ik heb sinds Genk, 5 weken geleden, geen wedstrijd meer gedaan. Met weekgemiddeltes van ongeveer 90 km zit het volume wel goed, maar gezien het feit dat ik geen intervals train was ik benieuwd hoe het met mijn snelheid zat.
Het was een grijs, miezerig & kil weertje, doch dat liet ik niet aan mijn hart komen en startte met veel goede moed. Met een kudde van 250 lopers doken we het bos in en vanaf dan was het vooral opletten om goede sporen te kiezen. Maar na 6 km sloeg mijn rechter voet om en heel even vreesde ik voor het ergste. Maar pijn voelde ik niet en zo stoof ik verder door de bossen en liep meestal moederziel alleen. Ik haalde enkel 33- km lopers in, die vroeger gestart waren, en het zwaarste stuk (namelijk: de beklimming aan de kluis) moest nog komen. Daar moest ik echt krabben om boven te geraken! De lange afdaling naar de aankomst was een verademing en ik liep binnen als 19de algemeen en 1ste van mijn categorie. Mijn tijd (44'33")was 1'05" trager dan vorig jaar, maar toen was het 15 graden (nu: 7). Twee jaar geleden was ik wel 4" trager dan vandaag en toen was het ook (te) fris (voor mij). Conclusie: hoe warmer, hoe beter: ongeveer 1"/km per graad.... Ik zal het hiermee maar laten want ik begrijp mijn eigen uitleg niet meer !
Ofschoon de temperatuur vandaag liefst vijf maal hoger lag dan eergisteren (toen 1 en nu 5 graden) voelde het vanmiddag toch aan als 1 graad. Maar dat belette me niet om mijn oude lijf nog eens bij mekaar te schrapen om de "Memorial" te doen. Een wedstrijd zonder prijzen of categorieen, maar goed georganiseerd en een mooi en nogal uitdagend parcours op "Kattevennen". Niet voor niets dat ik al voor de 8ste keer present was met ondermeer 3 deelnames aan de marathon en 3 aan de "Halve".
Deze keer schreef ik me in voor de 12,2km, net als 2 jaar geleden. Afgelopen Woensdag had ik nog een stevig duurloopke van 22,5 km gedaan (waarvan de laatste 3 km tegen 3'38"/km) aan 4'22"/km op een vrij zware omloop richting Nieuwerkerken, Kozen en Wijer. De voorbije 3 dagen deed ik het geleidelijk kalmer aan om te taperen, maar omdat ik nog niet aan "mijn" seizoen bezig ben, moet je dat toch met een korrel zout nemen.
Hoe dan ook, ik hoopte op een vergelijkbare tijd met 2 jaar geleden. Met slechts 48 deelnemers begonnen we eraan om 14u. Ik voelde me op voorhand toch niet helemaal niet 100% en hoopte dat er niet iets griepachtigs in mijn middeleeuwse kathedraal aan het sluipen was.... Doch, ik vond mijn ritme van bij de start maar ik liep constant alleen en net DAT maakte het toch nog zwaar. Ik vond dat mijn tempo vrij hoog lag, maar dat viel bij de eindafrekening nogal tegen! Dit is altijd een slecht teken, maar je moet de beer nooit verkopen voordat je het vel geschoten hebt natuurlijk! Uiteindelijk finishte ik nog net binnen de top 10, wat uiteraard niet slecht is voor een opa. Mijn tijd was: 46'52", dat is maar liefst 22" sneller dan 2 jaar geleden.
Maar toen was het parcours anders met een langere passage over gras & modder waardoor je daar heel wat snelheid verliest, natuurlijk. Over 1 ding was ik vooral opgetogen: de 2 de ronde liep ik maar 9" trager dan de eerste! DAAR doen we het voor: uithouding + kracht...
Met een gematigd tevreden gevoel reed ik naar huis, maar ik snak naar het wegseizoen met temperaturen van 25 graden & meer....
De volgende afspraak: 15 maart in Bolderberg, de 1ste wedstrijd van de "Haspengouw Challenge".
Na mijn vrij goede (voor mijn doen als niet-veldloper) veldloop van Alken, 3 weken geleden, waagde ik me nog eens aan het Provinciaal Kampioenschap van de oer-discipline van de atletiek. Tot nu toe had ik bij mijn vorige deelnames telkens een podium plaats behaald, maar nooit gewonnen. In 2009 3de in Genk; 2010 3de in Tessenderlo; 2011 2de in Lommel; 2014 2de in Kiewit. Benieuwd hoe ik het er deze keer zou van af brengen....
Zoals een oude Belg wou ik GPS-loos door het leven gaan en meestal lukte me dat ook nog! Maar deze keer liet mijn innerlijke radar me danig in de steek... Bree, waar ik ooit nog maar een of twee keer ben geweest, kon ik nog innemen maar de lokatie " De Boneput", waar de veldloop plaatsvond, leek onvindbaar. Op een bepaald moment stond er wel een pijl naar links met "veldloop", maar die wees naar een wei met hoogstens enkele grazende koeien.... Na een dik kwartier rondjes rijden door het centrum, schakelde ik van pure ellende dat "futuristische" ding toch maar in en arriveerde uiteindelijk toch mijn bestemming. Ik had nog maar een half uurtje om me in te schrijven, de Club op te zoeken en op te warmen! Alles behalve ideaal om een goede wedstrijd te lopen!
Het was een grijs, kil weer en 3 graden (man, dat HAAT ik!!!) toen het startschot weerklonk. Ik zag al dadelijk mijn concurrent, Dirk Volders, een bocht voor me uit lopen en dat ik hem niet kon inhalen. Een podiumplaats was het hoogst haalbare, maar daarvoor moest ik nog met 3 man afrekenen. Daar heb in nog keihard voor moeten knokken & ploeteren want het parcours was niet van de poes (eerder "van den hond"). Uiteindelijk viel dat nog goed mee: door mijn goede uithouding begon het hoe langer hoe beter te gaan en kon ik in de laatste ronde 60-plusser Jan Smeets nog voorbij hollen! (In Alken was hij nog 23" voor mij, waardoor ik daar 2 de werd). Zodoende behaalde ik dus Zilver bij de M55 en was 15de algemeen van alle 46 Masters. Meer zat er niet in: als ik een "superdag" had gehad, was ik ook 2de geweest want Dirk was outstanding. Uiteindelijk was ik toch tevreden met mijn resultaat, maar na afloop was ik helemaal niet moe! Daarom heb ik nog 9 km gelopen aan 4'22"/km toen ik thuis was gearriveerd. En daarvoor had ik GEEN GPS nodig!
Met een bevredigende conditie en een nog steeds goed aanvoelende rechter knie trok ik nog eens naar Nederlands Limburg. Al moet ik er bij vertellen dat het niet met volle goesting was want toen ik vertrok om 9u20 was het maar 3 graden en wat later begon het te regenen ook nog! Maar voorbij Maasmechelen klaarde het op en het bleef droog. Ik was pas een half uur voor de start ter plaatse, dus van veel opwarmen kwam er niet veel in huis....
Bij de start trof ik "GS-running team"- maat Peter Bellen, hij zou gaan voor een gemiddelde van 4'/km; ik zou 3'50"/km proberen oftewel ongeveer de tijd die ik vorig jaar klokte, namelijk: 1u20'45". Na 1 km zat ik daar al riant onder met 3'43" en ik nestelde me in een groepje met ondermeer categorie- genoten Eric Haakma en Rene Van Uum. Na 6 km meestal tegen een stevige wind, kwam het lange stuk richting centrum van Posterholt met windvoordeel en begon het voor mij plots vierkant te draaien! Peter volgde nog gezwind in mijn zog, hij was dus sneller bezig dan zijn schema. Ik had na 10 km 38'20", oftewel perfect 3'50" per kilometer!
Maar het eerste deel van de 2de ronde met opnieuw die wind in de snoet was het meer kruipen dan lopen en ik had soms meer zin om te wandelen... Na 12 km moest ik de rest laten gaan, Rene & Eric incluis, Peter had mijn wiel al gelost na 9 km. In de laatste kilometers kon ik nog 1 man van dat groepje voorbij steken en naderde ik nog wat op Rene, maar mijn vaatje was een tijdje af. Zo bolde ik als 13de van de 154 deelnemers over de aankomst (3de van de masters 50!). Peter was 35" na mij en had me steeds in het vizier gehad: daar had ik geen oog voor want ik worstelde de laatste 10 km alleen nog met mezelf.... Ik bleef dus iets onder mijn verwachtingen (1'10" trager dan vorig jaar) maar ik ben toch vrij tevreden over mijn tijd van 1u21'55", want ik dacht dat ik niet onder de 1u23" zou geraken! Bovendien had ik ook nu geen last van mijn knie gehad en dat is toch een hele geruststelling op een halve Marathon...
Daar komt nog bij dat ik een van de oudsten van mijn categorie was want ik ben al aan mijn 59ste winter bezig! Trouwens: ouder worden vind ik niet zo erg, maar lelijk worden, daar heb ik meer problemen mee...
Om het jaar goed in te zetten, nam ik nog eens deel aan een veldloop, vooral omdat dit een organisatie van mijn club ACA was. Het was al 4 jaar geleden dat ik er nog eens aan de start stond en toen was het mee gevallen (als ik niet val is dat voor mij het geval!), want "crossen" is niet mijn specialiteit omdat ik dat te weinig doe... Maar omdat mijn knie nog steeds goed aanvoelt, waagde ik het er nog eens op. Volgens de specialisten van deze sporttak is deze veldloop zowat de zwaarste van het Limburgs Cross Criterium. Vooral de passage door de plantage is een "kuitenbijter", alsmede een zandstrook die er in 2011 nog niet lag...
Samen met de junioren werden ook 51 Masters de zandbak ingejaagd en in de eerste bocht had ik het gevoel dat ik ergens achteraan bengelde, zo slecht was ik gestart! Met een stuk of 40 man voor mij, kon ik aan een inhaalrace beginnen. Op de rechte stukken lukte dat wel, maar in de bochten verloor ik telkens wat terrein. Toch kon ik me halfweg voorbij "good old" Luc Hermans wroeten en in de laatste ronde nog twee 55-plussers remonteren. Uiteindelijk finishte ik als 2de M55, maar 23" na winnaar en leider van het "LCC", Jan Smeets! Blijkbaar naderde ik op het einde nog fel op hem, doch daar had ik geen erg in, want ik worstelde vooral met mezelf....
Als 20ste van alle Masters en een tijd van 26'29"(maar 16" trager dan 2 jaar geleden) kon ik toch tevreden naar huis. Met deze ervaring, overweeg ik deel te nemen aan het Provinciaal kampioenschap in Bree over 3 weken.... ALS het niet te koud, te nat, te hard, te droog en te vettig is....
Op 7 november kreeg ik van Dr. Willems te horen dat ik aan de meniscus moest geopereerd worden, anders zou ik enkel nog mogen fietsen, en dan moest ik nog afwachten of ik het lopen al of niet moest afbouwen. Sinds die dag, 36 dagen geleden, heb ik TOTAAL niets meer gevoeld en ik heb 368 km gelopen met maar 1 dag rust!!! De voorbije 16,5 jaar voelde ik regelmatig wel "iets" in die rechter knie maar nu helemaal niets! Was dit een ingeving van de Heilige geest of puur toeval? De toekomst zal het uitwijzen....
Ik voelde me hoe dan ook zo goed dat ik besliste een wedstrijdje te doen. In As, waar de "Kerstrun" plaatsvond, liep ik de voorbije 2 jaar de 15 km. Nu koos ik voor de 10, want het was toch al 2 maanden geleden dat ik de "zes kerkenloop" deed.. Het was 4 graden, maar het zonnetje deed het wat aangenamer aanvoelen, want normaal zijn dat noordpool toestanden voor mij.... Aan de start - voor mij - weinig bekende gezichten, maar wel veel deelnemers (137). Ik had me voorgenomen om "op reserve" te starten, maar toch had ik na 1 km al 3'37". De eerste honderden meters gingen wel berg af, maar dan ging het lichtjes golvend hetgeen op het einde wat begon door te wegen met zo weinig weerstands training in de benen. Tijdens de eerste ronde van 5km stak wat jongens & meisjes voorbij en zo liep ik in de 2 de ronde als 7de en die positie behield ik tot aan de meet. In die tweede ronde werd ik enkel voorbij gesneld door de eerste twee 15 km- lopers, die eerder vertrokken waren, namelijk een alweer sterke Pascal Vanmarcke en Vincent Nardozza. Met een tijd van 37''15" was ik ZEEEER tevreden, vooral omdat ik ook toen nergens last van had.... Bovendien liep ik een heel vlak tempo: behalve de 1ste km waren al de andere km- tijden tot op de seconde hetzelfde. Er was geen categorie- onderverdeling, maar de "oudste" die voor was 24 jaar jonger dan ik... Zo sloot ik een toch al succesvol jaar onverhoopt positief af. Hier had ik een dikke maand geleden niet van durven dromen. Nu maar hopen dat we deze lijn kunnen door trekken naar volgend jaar toe.... Niet gewacht op de huldiging, maar vierklauwens naar huis terug om daarna de verjaardag van dochterlief te gaan vieren.....
Die operatie van 6 januari heb alvast maar geannuleerd....
Zon, een graadje of 22 en een gezellige drukte rond de kerk van Kortessem: wat wil ne mens meer op een dag in oktober? De felle wind kon de pret niet drukken, maar mijn knie-perikelen eventueel wel... Deze week heb ik toch vrij goed kunnen trainen zonder al te veel last, maar gisteren speelde die knie toch weer op! Maar omdat de organisatie van deze wedstrijd op de schouders van het GS running team rust, wou ik deze laatste manche van de "Haspengouw Challenge" toch niet laten schieten, temeer ook omdat ik weinig of geen naweeen ondervonden heb van "Dwars door Hasselt", vorige zondag... Maar de schrik zat er toch weer in: onterecht, zo bleek achteraf. Doch, op zulk een zwaar parcours weet je maar nooit en ik startte voorzichtig en geconcentreerd. Op reserve, maar ook omdat ik niet veel sneller kon door te weinig training, gingen de km-tijden toch nog onder de 4'. Ik zat in een groepje, maar na 3 km liep ik alleen, mijn knie begon te irriteren en het ging heel wat moeizamer. Maar dan kreeg ik gezelschap van Ronald Rodiers en Jimmy Loix, dus zo wist ik dat ik niet zo heel slecht bezig was. Mijn hartslag ging steevast boven de 150 slagen per minuut, wat voor mij zeer hoog is aan dergelijk matig tempo. Zodoende passeerden we nog enkele mannen, maar de laatste 3 km begon mijn knie toch lichtjes pijn te doen en met de meet bijna in zicht, moest ik die 2 jonge gasten laten gaan. Echter, ik wist al lang dat ik eerste was van de M55 en ik moest enkel mijn tempo onderhouden, maar ik was vooral blij toen de kerk van Kortessem voor me zag opdoemen. Ik ben anders niet wild van kerken en zijn leiders, maar nu wel. Toen ik vrouwlief, samen met mijn 2 jongste dochters zag staan, werd ik zelfs zo euforisch dat ik even een tong met haar draaide, vooraleer ik de aankomst overschreed!! Met een zwakke tijd van 59'29" (een van de traagste van 18 deelnames) werd ik toch nog 22ste algemeen (220 finishers) en 1ste van de 46(!) masters +55.
Dit zal wel mijn laatste wedstrijd (hopelijk niet de laatste stuiptrekkingen!) van het jaar zijn...
Bijna 3 weken later krijg ik het verdict: scheurtje in de meniscus en wat artrose in mijn rechter knie. Op 6 januari 2015 wordt ik geopereerd door dokter Willems. In 1998 opereerde hij me al eens aan die zelfde knie. Als ik dan er nog eens 16 jaar tegenaan kan, ben ik 74 jaar en zeer tevreden.....
Een goeie 3 weken geleden, na de Fruitloop, dacht ik: nu ga ik wat meer fietsen ter afwisseling. Door de excellente conditie ging dat ook vlot en begon ik dat ijzeren ros als een foltertuig te beschouwen: ik dreef het tempo gaandeweg op tot 32km/u over 40 km.... Dat had ik beter niet gedaan want mijn rechterknie, meer bepaald de patella- pees raakte daardoor ontstoken.
Het gevolg was dat ik aanzienlijk minder kon lopen: vorige week 22km en deze week, voor Dwars door Hasselt, nog geen 15km!
Na 2 dagen rust en een conditie die naar de vanen is, besloot ik het er toch maar op te wagen om voor de 22ste keer deel te
nemen.
Mijn vrouw en dochter Judy hadden de 5 km al tot een succesvol einde gebracht terwijl ik stijf van de schrik en met de daver op het lijf de start van de 15 km afwachtte. Ik had afgelopen 2 weken nooit meer dan wat duurloopjes van maximum 6,5 km gejogd (of "gesukkeld"), waarvan enkel meestal de eerste 3 km zonder pijn. Wat zou dat geven op die 15 km? Mijn doel was: gewoon uitlopen, die handel, de plaats & tijd onbelangrijk. Misschien, als het even kon onder het uur....
Ik nam een rustige start en concentreerde me enkel en alleen op die rotknie. Voortgestuwd door de massa was die start toch niet ZO rustig (5 km in 18'35"). Maar het meest verwonderlijke was: ik voelde mijn knie niet! Toen mijn echtgenote me vergezelde met de fiets, vanaf "Het belang van Limburg", kon het niet meer stuk (de knie). Ik kwam in het gezelschap van Mario Vanstreels, dus wist ik dat ik niet "slecht bezig" was. Halfweg begon ik wel heel vaag iets te voelen, maar dat was verwaarloosbaar, zelfs de wind (schuin tegen) langs het kanaal deerde me niet, mede dankzij mijn vrouw die mij en een groepje uit de wind zette. Ik denk zelfs dat ik het tempo nog opdreef na zowat 10 a 11 km, want dat groepje volgde niet behalve 1 man. Verderop, aan de kanaalkom en de stad was het genieten van de ambiance en voel je geen vermoeidheid meer...
Opvallend fris bolde ik over de eindmeet als 58ste van de 1997 deelnemers (1ste van de 95 M55!) in een tijd van 57'16". Nog nooit zo tevreden geweest met zulk een matige tijd. Woensdag laat ik een NMR maken van mijn knie...
Deze door ACA georganiseerde wedstrijd is de enige waar van ik sinds het begin van mijn "carriere" (1993, AUB!) geen enkele gemist heb... Dat was nog lang voor de benaming " brouwerijloop"was. Toen liep ik wel maar de 5 km (9de van de 62 deelnemers in 18'10"). 21 jaar later sta ik, samen met 132 anderen, op en rond de piste van Alken weer aan de start van deze voorlaatste manche van de "Haspengouw challenge". Dit klassement is reeds een tijdje binnen, maar toch ben ik nog gemotiveerd om er nog eens voor te gaan. Vooral omdat er heel wat mensen zich uit hun luie zetel hebben gehesen om mij (dat hoop ik althans) te komen aanmoedigen: 3 van mijn dochters, echtgenote, kleinzoontje, broer, zus, schoonbroer... Kortom, aan al wie gekomen is: proficiat! En aan al wie niet gekomen is ook proficiat. Mijn doel was om eens onder de 36' te duiken en zo beter te doen als de 2 vorige jaren. Dit kon mijns inziens alleen maar lukken door Steven Vandingenen en Dirk Willems zo lang mogelijk te volgen en me zoveel mogelijk uit de wind (die nogal pittig uit de hoek kwam) te zetten.
Na een snoeiharde start (1ste km in 3'28") zat ik al waar het moest: in een groepje met Steven, Dirk, Bjorn Jamers en Jo Croes. Het tempo bleef hoog met kilometers van 3'35" tot 3'40" per km en na 3a 4 km passeerden we Wouter Ruymen (die me vorige week tijdens de halve Marathon nog de laatste kilometers hielp vol te maken). In het begin van de 2de en laatste ronde moesten ook Jo en Dirk de rol lossen en zelf kon ik nog in het wiel van Steven blijven aanpikken tot km 7.... Toen begon ik die dubbele inspanning van vorige Zondag te voelen in de kuitjes. Hij versnelde, doch ik viel ook niet stil en zo finishte ik 6" na hem in een tijd van 36'08" en werd 14de van de 133 deelnemers (1ste van de 25 Masters 55).
Vandaag was mijn tijd 25" beter dan vorig jaar en maar liefst 1'29" sneller dan 2 jaar geleden toen voor het eerst op dit parcours werd gelopen... Meer dan tevreden over een van mijn betere prestaties van de 30 wedstrijden, dit jaar.
Volgende week staat er niets op het programma. De weken nadien wellicht Tongeren (Ambiorix run), Dwars Door Hasselt en Kortessem.
Na een eiwitrijke recuperatie shake, water, 1 pannenkoek, 1 stuk vlaai, koffie, water, 1 gelletje, een half uurtje horizontaal in de zon, water, en een massage vertrokken de vrouw & ik om 15u10 terug naar Trudo om toch nog de 10 km-wedstrijd te betwisten. Eigenlijk zag ik het HELEMAAL niet zitten, maar ik wou dat BK eens uit mijn hoofd zetten....
De opwarming bevestigde dat gevoel alleen maar: ik moest mijn benen NET niet achter me aan slepen! Twee wedstrijden op 1 weekend: dat heb ik dit jaar wel meer geflikt. Maar 2 op 1 dag gebeurde in het verleden ook: in het jaar 2005 (10 km in Genk en 12,4 km in Kozen); 2008 (21,55 en 10,2 km in Sint- Truiden); 2009 (5 en 10 km in Kiewit)(9 km in Stevoort en 10,2 km in Sint-Truiden); 2010 (5 en 10 km in Kuringen); 2012 (10 km in Herk de Stad en 10,6 km in de Banneux run). Maar nu zijn we in 2014 en ik was benieuwd of mijn brommertje dit nog kon trekken......
Maar nadat het startschot was afgegaan, bolde het wonderwel vlot en ik nestelde me in een groepje met o.a. 2 man van mijn categorie, namelijk: Jean-Pierre Paumen (terug van weg geweest) en John Vaessen (de Nederlands-Limburger die steevast goed is voor een podiumplaats). Toen ik na de 1ste ronde (5km) het tempo opdreef was ik plots alleen en de verzuring stak gelijk de kop op. Echter, ik kon mijn voorsprong geleidelijk uitbouwen en werd nog 17de van de 176 deelnemers en dus 1ste van de M55! Een tijd van 38'35" op de iets meer dan 10,2km leerde dat mijn tempo toch nog bijna 3'46"/km was! Onvermoede krachten hadden zich van mij meester gemaakt en dat na uitputtende Halve Marathon... Ik had wel mijn "compressie kousen" aangedaan, maar die konden ook niet beletten dat mijn hartslag geregeld in "het rood" ging.
Met een waterfilter als prijs en het vaag vermoeden dat mijn conditie weer stijgende is, konden we weer naar huis... Misschien toch nog een Marathon inplannen? Maar eerst volgt nog "thuiswedstrijd" van ACA Alken, volgende Zondag...
Na 6 jaar stond er in Sint-Truiden weer eens het Belgisch kampioenschap op "de halve" geprogrammeerd. Toen behaalde ik Brons bij de M50 in 1u18' 36". Daarna liep ik er ook nog de 10km van de "Haspengouw Challenge"... Dit heb ik vandaag ook gedaan, al had ik dit helemaal niet gepland! Hier volgt het relaas.
Samen met de vrouw en 2 jongste dochters vertrokken we om iets na 9u richting atletiekpiste. Mijn oudste dochter+vriend EN kleinzoontje Leopold kwamen ook supporteren.. Dus, dat zat al goed met zoveel steun. Met een meer dan behoorlijke conditie (al was ik deze week lichtjes verkouden) had ik er vertrouwen in om na het VK Halve Marathon in Lier, het BK Marathon in Vise en het VK in Torhout, ook deze titel te behalen. Maar deze keer had ik weer andere tegenstanders: Luc Hermans, Walter Vloeberghs en vooral: Marc Bultinck! Op voorhand wist ik: als die man van Deinze present was, kon ik enkel nog voor Zilver strijden.
Na een veel te snelle start in 3'35", moest Luc na 5a 6 km lossen en kwam Walter me voorbij gestoven. Ik kroop in zijn wiel en we sloten aan bij een groepje met ondermeer de tweede dame, An Parmentier. Er was toch wat wind die in open vlaktes "ambetant" uit de hoek kon komen. Voeg daarbij nog enkele hellinkjes en stukjes vals plat en zo wordt een licht parcours vrij zwaar en zeker als je het zelf zwaar maakt.
Marc Bultinck was ondertussen al ver uitgelopen en na de eerste van 2 rondes had ik anderhalve minuut achterstand. Ik moest me dus enkel concentreren op de 2de plaats en daar had ik werk genoeg mee. Na 15 km had ik dat groepje inmiddels al achter mij gelaten, en moest ook Walter beetje bij beetje achterblijven. Ik kon een perfect vlak tempo aanhouden en wat later kreeg ik hulp uit onverwachte hoek. Clubgenoot Wouter Ruymen sloot aan, samen hielden we het tempo strak en het Zilver voor mij was een feit... Met mijn tijd was ik zeer tevreden: 1u19'34", maar ook met de tweede plaats kon ik leven. Die andere Marc zei me na afloop dat hij dusdanig aan het verkrampen was geweest, dat ik hem 1 km later zou "gepakt" hebben! (Hij eindigde slechts 1'25" voor mij, in 2008 nog 3'40"! ) En ik begon me almaar beter te voelen, mede door de zon die zorgde voor de broodnodige warmte die ik nodig heb (wat gaat dat geven als ik eens zonnepanelen op mijn hoofd plak?) Shit happens....Netto tijd: 1u17'55" op de 21,1 km! Meteen ook de 3de tijd op de 32 Halve marathons die ik ooit liep! Net voor ik het podium besteeg benaderde een journalist van "Het Belang" mij voor een interview....! (Maar daar zat ik voor niets tussen)
Lichtjes gefrustreerd keerden we huiswaarts om..........me klaar te maken voor de 10-wedstrijd van namiddag!
Na het zware weekend van vorige week (2 wedstrijden op twee dagen), was ik benieuwd hoe ik het er deze keer van af zou brengen. Op maandag en dinsdag heb ik volledig gerust, de volgende 3 dagen telkens een duurloopke (tussen de 9 en 12 km), fietstochtjes van 22 a 27 km en gisteren 9 km losgelopen. Met mijn hamstrings gaat het steeds beter en die stijfheid verplaatst zich meer naar de quadriceps. Al moet ik wel zeggen dat ik maar 1 "snelle" kilometer deed: donderdag 3'44" na een training van 11,7 km. Dus trok ik met wat meer vertrouwen richting de plaats waar de bendes van de bokkenrijders aan het eind van de 18de eeuw de streek onveilig maakten met onder andere overvallen op boerderijen.
Dat de temperaturen wat minder waren dan een week geleden werd voorspeld, kon de pret niet drukken: het was toch mooi weer en 22 graden. Eindelijk nog eens boven de 20, dat was de eerste keer dit jaar, dus had ik eigenlijk geen excuus om slecht te presteren.
Wat minder deelnemers aan deze 8ste manche van de Haspengouw Challenge dan vorig jaar, maar dat kwam ongetwijfeld ook door "interclubs" die op dezelfde dag georganiseerd werden. Van bij de start voelde ik me goed en kon vlot mee met een groepje waarvan ook Steven en Luc deel uit maakten. Ik voerde zelfs even de forcing na een dikke kilometer en zo werd het groepje uitgedund. Teammaat Steven hielp het tempo hoog houden en dat maakte dat mijn concurrent Luc na 3 km ook moest afhaken. Tijdens de 2de ronde (van de 2) was het beste er voor mij vanaf na een lange helling en ik moest die 2 jonge kerels (Steven Vandingenen en Pieter Beelen) laten gaan. Maar mijn voorsprong op Luc was groot genoeg om me bergaf te laten uitbollen richting kerk & aankomst.
Met een tijd van 37'36" ( bijna 2 minuten trager dan vorig jaar!), maar met een 17de plaats algemeen & 1ste van de 20 M55 kon ik niets anders dan tevreden zijn. Ik had nergens last van gehad en met een conditie die nog lang niet top is, was ik toch niet helemaal "stilgevallen". Met dank aan de warmte.....
Voor de tweede dag op rij stond er een wedstrijd van de " Haspengouw Challenge" geprogrammeerd. Maar "De Hel" schrok blijkbaar nogal wat lopers af, want er stonden maar een dikke 100 deelnemers aan de start. Al moet er wel bij gezegd worden dat de dames hun "HC"- wedstrijd apart liepen en 10 km deden. (Alsof zij geen 10 mijl zouden aankunnen!)
Ondergetekende was dus ook weer van de partij, nadat ik thuis tijdens 4 km loslopen zo goed niets had gevoeld van mijn hamstrings! Wel was ik zowat overal stram na die inspanning van gisteren. De bedoeling was: uitlopen en proberen mee te gaan met mannen van mijn niveau, als het effe kan... Doch tijdens de opwarming voelde ik toch weer iets, dus was ik wat ongerust om die lange, zware wedstrijd aan te vatten. De weersomstandigheden waren zo mogelijk nog slechter dan gisteren. Nu waaide het ellendig veel en de regen was ook van de partij.
Maar dadelijk na het startschot voelde ik me vrij goed en kon goed mee met een groepje met ondermeer Luc, Steven en Bjorn. Het tempo lag niet te hoog, want ook deze mannen hadden gisteren in Hasselt deelgenomen. Het was gewoon doorbijten en de spierstijfheid proberen te negeren. Doch dat viel nogal tegen toen de eerste helling eraan kwam: bergop was het echt "harken"! Na de Steenberg volgden de hellingen mekaar nog sneller op en na 6 a 7 km was mijn "bobijntje" af..... Ik moest het groepje laten gaan en nadat Ronald me nog voorbij stoof, probeerde ik een comfortabel tempo aan te houden. Dat was geen senicure met al die bergskes inclusief stukken onverhard en de wind! Wat ik vandaag deed was eigenlijk spelen met vuur, maar mijn hamstrings deden het wonderwel goed. Zo bleef ik 2de van mijn categorie en dus overtrof ik mezelf alweer!!! Bovendien werd ik ook nog 16de van de 106 finishers.... Met een tijd van 1u03'40" was ik 4'21" trager dan vorig jaar. Maar ik was allang content dat ik dit zwaar weekend overleefd had! Dit had ik op voorhand hoegenaamd niet durven hopen!
Dik tevreden na een geslaagde tweedaagse met 2 tweede plaatsen!!! Nu wat rust inplannen en terug de fiets ter hand nemen om die spieren & pezen wat los te werken met het oog op de "bokkerijdersrun" in Wellen, volgende Zondag. Dat beloofd een zinderende editie te worden met (bijna) tropische temperaturen.... EINDELIJK!!!
Sinds mijn vorige wedstrijd, 3 weken geleden in Zonhoven, heb ik toch weer meer last gekregen van mijn linker hamstrings. Geen echte pijn, doch eerder een stram & stijf gevoel dat echter niet overging. Daar ik ruim 2 jaar geleden een scheur opliep onder die linker bil, heb ik nu gekozen om voorzichtig te zijn en dus meer te rusten. De voorbije 2 weken liep ik slechts gemiddeld 4,8 km per dag, daar waar ik normaal zowat 13 km/ dag doe. Bovendien waren dat slechts korte, rustige duurloopjes met maar 1 "snelle" km, namelijk in 3'39" voorbije maandag. Conditieverlies was dus onvermijdelijk, doch die hamstring problemen leken toch stilaan weg te ebben. Maar om dan, vanuit het niets, toch een wedstrijd te lopen, was toch wel wat riskant vond ikzelf.. Bovendien staat er morgen nog een wedstrijd voor de "Haspengouw Challenge" op het programma, namelijk: "De Hel van Herk"! Dat is 16 km op een zwaar parcours... Enfin, ik had me voorgenomen om voor Hasselt te gaan en heel misschien morgen rustig mee joggen in Sint Lambrechts Herk. Trouwens, iets meer dan een week geleden achtte ik me totaal niet in staat om hoe dan ook 1 wedstrijd te lopen. Op dat moment was ik nog maar pas hersteld van een verschot in mijn rug, tel daar die hamstrings nog eens bij en je beseft dat mijn oud lijf nog slechts met haken & ogen aan mekaar hing....
Dus vertrok ik met een klein hartje naar de andere kant van Hasselt, nadat ik thuis geprobeerd om 4 km te joggen. Dat viel heel goed mee en ik voelde zo goed als niets, dus zette ik het licht toch maar op groen om deel te nemen. Gewoon uitlopen was het eerste doel voor mij en een podium plaats behalen zou HELEMAAL "de max" zijn... Met 129 deelnemers gingen we van start nadat even daarvoor de hemelsluizen nog eens opengingen. Bovendien was het - voor mij, althans - ronduit fris (16 graden), maar regenen deed het daarna niet meer. Zeer behouden en met dicht genepen billen vertrok ik voor twee rondjes van 5 km met daarbij een stuk onverhard door het bos. Mijn concurrenten van de Masters +55 liet ik wijselijk lopen, al was ik verrast dat Rudy al na een goeie km stil stond. Dus liep ik in 2de positie en ik hield Luc zelfs nog in het vizier! Maar op het einde van de 1 ste ronde versnelde hij (of vertraagde ik?) en hij vergrootte zijn voorsprong tot een halve minuut. Mijn linker bovenbeen deed het verrassend goed, enkel ongeveer de laatste 3 km voelde ik wat "trekken" richting mijn lies. Nadat ik een groepje had bijgebeend, en daarvan enkel 1 jonge kerel (T Geerts) van mij weg liep, bolde ik alsnog als 21ste over de finish. Een 2de plaats in mijn categorie was VEEL meer dan ik gehoopt had! Toch straf met een conditie die maar 80% procent is van wat ze normaal is. Ik moet er wel aan toevoegen dat mijn verzorgster/supporter/echtgenote me wel nog eens "tussen" genomen had... 
De voorbije twee jaar kon ik aan deze wedstrijd niet deelnemen: 2 jaar geleden gekwetst en vorig participeerde ik in het BK Marathon te Visé, de dag daarop volgend. Toch was het reeds mijn 10de deelname aan "De Basvelden", al was locatie de eerste jaren op een andere plaats.
, had ik er toch goede hoop op. Vooral omdat het parcours het tegenovergestelde is van vorige zaterdag en zeer gevarieerd: start op de piste, maar dan over gras, de weg, onverhard en "Finse piste". Voeg daarbij een stevig windje en het beloofde een pittige bedoening en geen snelle wedstrijd te worden. Ik wist niet wat ik er van moest verwachten en zou al blij zijn als ik niet, zoals vorige zaterdag, met de staart tussen de benen, zou moeten afdruipen.
Feit is dat ik sowieso geen piste-liefhebber ben en de motivatie wat minder is wegens gebrek aan variatie. Ik wou het hoe dan ook nog eens proberen, vooral omdat het BK dit jaar dicht bij huis werd georganiseerd.
zat nog in mijn systeem en dat viel er niet uit te masseren. Bovendien waren we vannacht pas tegen half twee thuis, dus mijn nachtrust was ook naar de vaantjes...
Voor de 4de manche van de "HC" zakten we nog eens af naar het zuiden. Niet dat het daar veel warmer was, het was hoe dan ook een ideaal loopweertje: 16° en niet te veel wind. Zoals steeds een massa deelnemers aan "De Motten", waar vroeger SK Tongeren nog voetbalde en zelfs in 1ste klasse! Toen ging ik er supporteren maar nu, een dikke 30 jaar later, ga ik er zelf sporten: dat had ik me toen helemaal niet kunnen inbeelden. In die periode is er zoveel gebeurd, dat het gewoon niet te overschouwen valt......Lopen deed ik toen nog niet, maar fietsen des te meer, en net dat is waar ik nu totaal geen behoefte meer aan heb. Ik heb dit jaar al 0 km op het "ijzeren ros" afgelegd, maar wel al 1600 km gelopen (dit zou bijna 5000 km fietsen betekenen).
Af te wachten viel hoe fris ik zou zijn vandaag want vorige week had ik 133 km afgelegd. Dat zou blijken na de start, want heel "lekker" liep het niet, of het zou moeten zijn vanwege het niet licht lopend parcours met vals plat, bochten, kasseien en een helling. Dat alles twee keer met een passage op de piste voor de tweede ronde. Het vrij omvangrijke groepje, waarin ik me aanvankelijk bevond, dunde stilaan uit, maar nog 2 joekels van +55 jaar gingen vlot mee en dat waren zoals steeds Luc & Louis. In't begin van de 2 de ronde dreef ik het tempo op en enkel de 1ste vrouw, Isabel Sluijsmans, volgde nog een tijdje. Wat later was ik alleen, maar nog moest ik een tandje bij steken omdat Louis niet van plan was om te gaan slapen. Uiteindelijk kon ik mijn eerste plaats nog behouden met heel wat moeite en maar 12" voorsprong. In mijn rush stak ik nog enkele jonge kerels voorbij, en eindigde nog bijna in de top 20! Uiteindelijk werd ik 23ste in totaal met maar liefst 435 finishers. Voor het eerst dit jaar was ik niet bij de eerste 20, maar ik was uiteraard "tevree"! Vooral ook omdat dochters Judy, Queeny & Darlene en mijnheer Pol waren komen kijken. Na de prijsuitreiking reden we naar Genk, voor een barbecue samen met werkmakkers. Ondertussen was ik "bijna" vergeten dat ik me ingeschreven had voor het Belgisch Kampioenschap 10000 meter in Heusden-Zolder voor morgen... 
Samen met mijn jongste dochter en (voor't eerst dit jaar) mijn vrouw, vertrok ik rond 13u20 richting Vlaams Brabant. Eindelijk nog eens samen met 2 van mijn beste supporters: dat is altijd een stuk gezelliger. Of dat ook aan het resultaat te merken zou zijn, was nog even afwachten....
De weersomstandigheden waren exact dezelfde als vorig jaar: een stevig windje, een graadje of 16 en volle bak zon. Eindelijk stijgen de temperaturen naar -voor mij, althans- aanvaardbare waarden. Ook het parcours is mij op het lijf geschreven: lange, rechte stukken en niet echt vlak.
Voor de elfde maal stond ik er aan de start, waarvan de eerste in 2001: toch ook alweer 14 jaar geleden! Echter, mijn conditie was toen nog niet wat ze nu is, ook al was ik toen een stuk jonger. Maar met het ouder worden, heb ik wat meer discipline gekregen: wat uiteraard moet als je meer dan dubbel zoveel traint.(1945 km in 2001 tegenover 4365 km vorig jaar). Ondanks wat krakende gewrichten en af en toe een tegenspartelende pees mag ik heden niet klagen over mijn bezigheden 
. Het tempo was stevig van bij de start, doch ik kon me goed handhaven in een groepje van een man of 6, waaronder nog twee straffe 55-plussers: Luc en Louis. Na 6 km, tijdens de tweede van de 3 rondes, plaatste ik een versnelling en meteen werd dat groepje herleid tot twee man en mijn 2 categorie-genoten moesten er ook af. Dat tempo kon ik verbazend goed aanhouden, al had ik het niet makkelijk en liep ik de laatste ronde alleen. Over die ronde deed ik slechts 7" meer dan de tweede en 14" meer dan de eerste ronde. Uiteindelijk finishte ik als 10de(!) op 124 deelnemers en 1ste bij de Masters +55.
Dit was 37" trager dan vorig jaar, maar ik was uiteraard zeer tevreden over de wedstrijd, mede dankzij mijn supporters die voor mij de wind minder deden aanvoelen...
Het moeilijkste onderdeel van een dagje "Loonse jogging" is het beklimmen van het immense podium tijdens de prijsuitreiking. Dat heb ik de laatste jaren mogen ervaren, daar ik steevast een podium plaats behaalde, ik kreeg er zowaar bijna hoogtevrees van! Maar deze editie zal de geschiedenis ingaan als zwaarste EN gevaarlijkste door de storm die de nadars ons om de oren deden vliegen! Voor de start dacht ik helemaaaal niet aan dat podium, wel aan het overleven van deze opdracht.
Gelukkig regende het tijdens de wedstrijd bijna niet, maar de wind die door de straten van Borgloon denderde maakte het al erg genoeg. Met toch nog een 140-tal deelnemers begonnen we er aan om 16u en al dadelijk had ik het gevoel dat mijn benen onder me uit zouden waaien. Ik zag er vooral tegenop omdat het nog koud was ook: die 10 graden deden het kouder aanvoelen en het is een publiek geheim dat ik daar ABSOLUUT niet tegen kan! Het parcours loopt sinds vorig jaar door het centrum en wellicht daardoor draaide de wind alle kanten op, waardoor die soms in het voordeel en in het nadeel blies op eenzelfde recht stuk.
Ik kon met nogal wat moeite aanklampen bij een groepje met ondermeer Bart Sampermans & Luc Hermans, mannen die normaal gezien goed moet aankunnen. Een vast tempo aanhouden was een heel karwei, maar uiteindelijk geraakte ik in een bepaald ritme en kon ik door mijn goede uithouding toch nog de meesten van dat groepje achter me laten. Maar het bleef opletten, vooral toen ik zag dat een loper voor me enkele nadars over zich heen kreeg en ten val kwam! In die hallucinante omstandigheden kwam ik als 17de "overlever" over de eindmeet en 1ste van mijn categorie met toch nog 37" voorsprong op Luc. Dik tevreden kon ik terug huiswaarts vooral omdat ik, op wat irritatie achteraf, geen last van mijn knie had.... En dat podium achteraf: dat was nog peanuts, vergeleken met wat we tijdens de wedstrijd te verduren hadden gekregen...
Wegens winterse omstandigheden werd deze wedstrijd, die eigenlijk op 25 januari plaats moest vinden, uitgesteld tot vandaag. Een "Midwinterloop" op de tweede dag van de lente: het is eens wat anders. Met een temperatuur van 9 graden ( gevoelstemperatuur: 4!) was het alles behalve lente-achtig, al zag het er in het begin van de week wel zo naar uit.
Een week na Bolderberg had ik vandaag het plan opgevat om op deze vlakke omloop er een snelle wedstrijd van te maken. Daarmee bedoel ik: een tijd van minder dan 37', hetgeen dan ook sneller zou zijn dan vorig jaar. Toen deed ik er exact 37'00" over... Maar dan heb ik wel geen rekening gehouden met de veroudering en de daarmee gepaard gaande "vertraging" die een bijna 60-er moet ondergaan op 1 jaar tijd. Daarenboven begon mijn rechter knie de laatste dagen een klein beetje op te spelen. Dat heb ik al dikwijls meegemaakt als ik trage duurloopjes doe.
De start ging goed want ik bevond me al dadelijk in ongeveer 13de positie en kon goed mee met een groepje, waarvan na enkele kilometers enkele jonge gasten ontsnapten. Zelf dreef ik het tempo iets op en zo kwam ik alleen te zitten. Maar gelukkig kwam Steven Vandingenen naast mij gefietst (hij kon niet deelnemen wegens kwetsuur). Zijn morele steun was welkom en zo kon ik Geert Wintmolders voorbijlopen en finishte ik als 13de van de 259 deelnemers in een tijd van 37'12". Niet geslaagd in mijn missie, maar toch was ik tevreden omdat mijn oude knoken standhielden want tijdens de eerste kilometer had ik toch weer wat last van die dekselse knie. De reden van die irritatie zal ik voor de gemakkelijkheid maar wijten aan de kou....
Als ik mijn tijd van 37'12" (als bijna 59-jarige) omreken (op de site van "Runinfo.nl), waar je via "leeftijdscorrectie" je tijd kan te weten komen als je 28 jaar bent, kom ik uit op 30'57" op de 10 km!!!! Dan zou ik met meer dan 2' voorsprong algemeen winnaar geweest zijn! Uiteraard is dit maar theorie, maar het geeft toch wel iets aan: vooral hoe oud ik al ben...! 
Sinds 2011 is deze wedstrijd de eerste manche van de Haspengouw Challenge met vele vertrouwde en bekende gezichten die ervoor willen gaan tot in Oktober....
Hoe het met mijn conditie zat, was wat koffiedik kijken want ik heb sinds Genk, 5 weken geleden, geen wedstrijd meer gedaan. Met weekgemiddeltes van ongeveer 90 km zit het volume wel goed, maar gezien het feit dat ik geen intervals train was ik benieuwd hoe het met mijn snelheid zat.
Het was een grijs, miezerig & kil weertje, doch dat liet ik niet aan mijn hart komen en startte met veel goede moed. Met een kudde van 250 lopers doken we het bos in en vanaf dan was het vooral opletten om goede sporen te kiezen. Maar na 6 km sloeg mijn rechter voet om en heel even vreesde ik voor het ergste. Maar pijn voelde ik niet en zo stoof ik verder door de bossen en liep meestal moederziel alleen. Ik haalde enkel 33- km lopers in, die vroeger gestart waren, en het zwaarste stuk (namelijk: de beklimming aan de kluis) moest nog komen. Daar moest ik echt krabben om boven te geraken! De lange afdaling naar de aankomst was een verademing en ik liep binnen als 19de algemeen en 1ste van mijn categorie. Mijn tijd (44'33")was 1'05" trager dan vorig jaar, maar toen was het 15 graden (nu: 7). Twee jaar geleden was ik wel 4" trager dan vandaag en toen was het ook (te) fris (voor mij). Conclusie: hoe warmer, hoe beter: ongeveer 1"/km per graad.... Ik zal het hiermee maar laten want ik begrijp mijn eigen uitleg niet meer ! 
Na mijn vrij goede (voor mijn doen als niet-veldloper) veldloop van Alken, 3 weken geleden, waagde ik me nog eens aan het Provinciaal Kampioenschap van de oer-discipline van de atletiek. Tot nu toe had ik bij mijn vorige deelnames telkens een podium plaats behaald, maar nooit gewonnen. In 2009 3de in Genk; 2010 3de in Tessenderlo; 2011 2de in Lommel; 2014 2de in Kiewit. Benieuwd hoe ik het er deze keer zou van af brengen....
Zoals een oude Belg wou ik GPS-loos door het leven gaan en meestal lukte me dat ook nog! Maar deze keer liet mijn innerlijke radar me danig in de steek... Bree, waar ik ooit nog maar een of twee keer ben geweest, kon ik nog innemen maar de lokatie " De Boneput", waar de veldloop plaatsvond, leek onvindbaar. Op een bepaald moment stond er wel een pijl naar links met "veldloop", maar die wees naar een wei met hoogstens enkele grazende koeien.... Na een dik kwartier rondjes rijden door het centrum, schakelde ik van pure ellende dat "futuristische" ding toch maar in en arriveerde uiteindelijk toch mijn bestemming. Ik had nog maar een half uurtje om me in te schrijven, de Club op te zoeken en op te warmen! Alles behalve ideaal om een goede wedstrijd te lopen!
Het was een grijs, kil weer en 3 graden (man, dat HAAT ik!!!) toen het startschot weerklonk. Ik zag al dadelijk mijn concurrent, Dirk Volders, een bocht voor me uit lopen en dat ik hem niet kon inhalen. Een podiumplaats was het hoogst haalbare, maar daarvoor moest ik nog met 3 man afrekenen. Daar heb in nog keihard voor moeten knokken & ploeteren want het parcours was niet van de poes (eerder "van den hond"). Uiteindelijk viel dat nog goed mee: door mijn goede uithouding begon het hoe langer hoe beter te gaan en kon ik in de laatste ronde 60-plusser Jan Smeets nog voorbij hollen! (In Alken was hij nog 23" voor mij, waardoor ik daar 2 de werd). Zodoende behaalde ik dus Zilver bij de M55 en was 15de algemeen van alle 46 Masters. Meer zat er niet in: als ik een "superdag" had gehad, was ik ook 2de geweest want Dirk was outstanding. Uiteindelijk was ik toch tevreden met mijn resultaat, maar na afloop was ik helemaal niet moe! Daarom heb ik nog 9 km gelopen aan 4'22"/km toen ik thuis was gearriveerd. En daarvoor had ik GEEN GPS nodig!
Met een bevredigende conditie en een nog steeds goed aanvoelende rechter knie trok ik nog eens naar Nederlands Limburg. Al moet ik er bij vertellen dat het niet met volle goesting was want toen ik vertrok om 9u20 was het maar 3 graden en wat later begon het te regenen ook nog! Maar voorbij Maasmechelen klaarde het op en het bleef droog. Ik was pas een half uur voor de start ter plaatse, dus van veel opwarmen kwam er niet veel in huis....
Bij de start trof ik "GS-running team"- maat Peter Bellen, hij zou gaan voor een gemiddelde van 4'/km; ik zou 3'50"/km proberen oftewel ongeveer de tijd die ik vorig jaar klokte, namelijk: 1u20'45". Na 1 km zat ik daar al riant onder met 3'43" en ik nestelde me in een groepje met ondermeer categorie- genoten Eric Haakma en Rene Van Uum. Na 6 km meestal tegen een stevige wind, kwam het lange stuk richting centrum van Posterholt met windvoordeel en begon het voor mij plots vierkant te draaien! Peter volgde nog gezwind in mijn zog, hij was dus sneller bezig dan zijn schema. Ik had na 10 km 38'20", oftewel perfect 3'50" per kilometer!
Maar het eerste deel van de 2de ronde met opnieuw die wind in de snoet was het meer kruipen dan lopen en ik had soms meer zin om te wandelen... Na 12 km moest ik de rest laten gaan, Rene & Eric incluis, Peter had mijn wiel al gelost na 9 km. In de laatste kilometers kon ik nog 1 man van dat groepje voorbij steken en naderde ik nog wat op Rene, maar mijn vaatje was een tijdje af. Zo bolde ik als 13de van de 154 deelnemers over de aankomst (3de van de masters 50!). Peter was 35" na mij en had me steeds in het vizier gehad: daar had ik geen oog voor want ik worstelde de laatste 10 km alleen nog met mezelf.... Ik bleef dus iets onder mijn verwachtingen (1'10" trager dan vorig jaar) maar ik ben toch vrij tevreden over mijn tijd van 1u21'55", want ik dacht dat ik niet onder de 1u23" zou geraken! Bovendien had ik ook nu geen last van mijn knie gehad en dat is toch een hele geruststelling op een halve Marathon...
Daar komt nog bij dat ik een van de oudsten van mijn categorie was want ik ben al aan mijn 59ste winter bezig! Trouwens: ouder worden vind ik niet zo erg, maar lelijk worden, daar heb ik meer problemen mee...
Om het jaar goed in te zetten, nam ik nog eens deel aan een veldloop, vooral omdat dit een organisatie van mijn club ACA was. Het was al 4 jaar geleden dat ik er nog eens aan de start stond en toen was het mee gevallen (als ik niet val is dat voor mij het geval!), want "crossen" is niet mijn specialiteit omdat ik dat te weinig doe... Maar omdat mijn knie nog steeds goed aanvoelt, waagde ik het er nog eens op. Volgens de specialisten van deze sporttak is deze veldloop zowat de zwaarste van het Limburgs Cross Criterium. Vooral de passage door de plantage is een "kuitenbijter", alsmede een zandstrook die er in 2011 nog niet lag...
Samen met de junioren werden ook 51 Masters de zandbak ingejaagd en in de eerste bocht had ik het gevoel dat ik ergens achteraan bengelde, zo slecht was ik gestart! Met een stuk of 40 man voor mij, kon ik aan een inhaalrace beginnen. Op de rechte stukken lukte dat wel, maar in de bochten verloor ik telkens wat terrein. Toch kon ik me halfweg voorbij "good old" Luc Hermans wroeten en in de laatste ronde nog twee 55-plussers remonteren. Uiteindelijk finishte ik als 2de M55, maar 23" na winnaar en leider van het "LCC", Jan Smeets! Blijkbaar naderde ik op het einde nog fel op hem, doch daar had ik geen erg in, want ik worstelde vooral met mezelf....
Als 20ste van alle Masters en een tijd van 26'29"(maar 16" trager dan 2 jaar geleden) kon ik toch tevreden naar huis. Met deze ervaring, overweeg ik deel te nemen aan het Provinciaal kampioenschap in Bree over 3 weken.... ALS het niet te koud, te nat, te hard, te droog en te vettig is....
Op 7 november kreeg ik van Dr. Willems te horen dat ik aan de meniscus moest geopereerd worden, anders zou ik enkel nog mogen fietsen, en dan moest ik nog afwachten of ik het lopen al of niet moest afbouwen. Sinds die dag, 36 dagen geleden, heb ik TOTAAL niets meer gevoeld en ik heb 368 km gelopen met maar 1 dag rust!!! De voorbije 16,5 jaar voelde ik regelmatig wel "iets" in die rechter knie maar nu helemaal niets! Was dit een ingeving van de Heilige geest of puur toeval? De toekomst zal het uitwijzen....
Ik voelde me hoe dan ook zo goed dat ik besliste een wedstrijdje te doen. In As, waar de "Kerstrun" plaatsvond, liep ik de voorbije 2 jaar de 15 km. Nu koos ik voor de 10, want het was toch al 2 maanden geleden dat ik de "zes kerkenloop" deed.. Het was 4 graden, maar het zonnetje deed het wat aangenamer aanvoelen, want normaal zijn dat noordpool toestanden voor mij.... Aan de start - voor mij - weinig bekende gezichten, maar wel veel deelnemers (137). Ik had me voorgenomen om "op reserve" te starten, maar toch had ik na 1 km al 3'37". De eerste honderden meters gingen wel berg af, maar dan ging het lichtjes golvend hetgeen op het einde wat begon door te wegen met zo weinig weerstands training in de benen. Tijdens de eerste ronde van 5km stak wat jongens & meisjes voorbij en zo liep ik in de 2 de ronde als 7de en die positie behield ik tot aan de meet. In die tweede ronde werd ik enkel voorbij gesneld door de eerste twee 15 km- lopers, die eerder vertrokken waren, namelijk een alweer sterke Pascal Vanmarcke en Vincent Nardozza. Met een tijd van 37''15" was ik ZEEEER tevreden, vooral omdat ik ook toen nergens last van had.... Bovendien liep ik een heel vlak tempo: behalve de 1ste km waren al de andere km- tijden tot op de seconde hetzelfde. Er was geen categorie- onderverdeling, maar de "oudste" die voor was 24 jaar jonger dan ik... Zo sloot ik een toch al succesvol jaar onverhoopt positief af. Hier had ik een dikke maand geleden niet van durven dromen. Nu maar hopen dat we deze lijn kunnen door trekken naar volgend jaar toe.... Niet gewacht op de huldiging, maar vierklauwens naar huis terug om daarna de verjaardag van dochterlief te gaan vieren.....
Die operatie van 6 januari heb alvast maar geannuleerd....
Zon, een graadje of 22 en een gezellige drukte rond de kerk van Kortessem: wat wil ne mens meer op een dag in oktober? De felle wind kon de pret niet drukken, maar mijn knie-perikelen eventueel wel..
. Deze week heb ik toch vrij goed kunnen trainen zonder al te veel last, maar gisteren speelde die knie toch weer op! Maar omdat de organisatie van deze wedstrijd op de schouders van het GS running team rust, wou ik deze laatste manche van de "Haspengouw Challenge" toch niet laten schieten, temeer ook omdat ik weinig of geen naweeen ondervonden heb van "Dwars door Hasselt", vorige zondag... Maar de schrik zat er toch weer in: onterecht, zo bleek achteraf. Doch, op zulk een zwaar parcours weet je maar nooit en ik startte voorzichtig en geconcentreerd. Op reserve, maar ook omdat ik niet veel sneller kon door te weinig training, gingen de km-tijden toch nog onder de 4'. Ik zat in een groepje, maar na 3 km liep ik alleen, mijn knie begon te irriteren en het ging heel wat moeizamer. Maar dan kreeg ik gezelschap van Ronald Rodiers en Jimmy Loix, dus zo wist ik dat ik niet zo heel slecht bezig was. Mijn hartslag ging steevast boven de 150 slagen per minuut, wat voor mij zeer hoog is aan dergelijk matig tempo. Zodoende passeerden we nog enkele mannen, maar de laatste 3 km begon mijn knie toch lichtjes pijn te doen en met de meet bijna in zicht, moest ik die 2 jonge gasten laten gaan. Echter, ik wist al lang dat ik eerste was van de M55 en ik moest enkel mijn tempo onderhouden, maar ik was vooral blij toen de kerk van Kortessem voor me zag opdoemen. Ik ben anders niet wild van kerken en zijn leiders, maar nu wel. Toen ik vrouwlief, samen met mijn 2 jongste dochters zag staan, werd ik zelfs zo euforisch dat ik even een tong met haar draaide, vooraleer ik de aankomst overschreed!! 
Een goeie 3 weken geleden, na de Fruitloop, dacht ik: nu ga ik wat meer fietsen ter afwisseling. Door de excellente conditie ging dat ook vlot en begon ik dat ijzeren ros als een foltertuig te beschouwen: ik dreef het tempo gaandeweg op tot 32km/u over 40 km.... Dat had ik beter niet gedaan want mijn rechterknie, meer bepaald de patella- pees raakte daardoor ontstoken.
Het gevolg was dat ik aanzienlijk minder kon lopen: vorige week 22km en deze week, voor Dwars door Hasselt, nog geen 15km!
Na 2 dagen rust en een conditie die naar de vanen is, besloot ik het er toch maar op te wagen om voor de 22ste keer deel te
nemen.
Mijn vrouw en dochter Judy hadden de 5 km al tot een succesvol einde gebracht terwijl ik stijf van de schrik en met de daver op het lijf de start van de 15 km afwachtte. Ik had afgelopen 2 weken nooit meer dan wat duurloopjes van maximum 6,5 km gejogd (of "gesukkeld"), waarvan enkel meestal de eerste 3 km zonder pijn. Wat zou dat geven op die 15 km? Mijn doel was: gewoon uitlopen, die handel, de plaats & tijd onbelangrijk. Misschien, als het even kon onder het uur....
Ik nam een rustige start en concentreerde me enkel en alleen op die rotknie. Voortgestuwd door de massa was die start toch niet ZO rustig (5 km in 18'35"). Maar het meest verwonderlijke was: ik voelde mijn knie niet! Toen mijn echtgenote me vergezelde met de fiets, vanaf "Het belang van Limburg", kon het niet meer stuk (de knie). Ik kwam in het gezelschap van Mario Vanstreels, dus wist ik dat ik niet "slecht bezig" was. Halfweg begon ik wel heel vaag iets te voelen, maar dat was verwaarloosbaar, zelfs de wind (schuin tegen) langs het kanaal deerde me niet, mede dankzij mijn vrouw die mij en een groepje uit de wind zette. Ik denk zelfs dat ik het tempo nog opdreef na zowat 10 a 11 km, want dat groepje volgde niet behalve 1 man. Verderop, aan de kanaalkom en de stad was het genieten van de ambiance en voel je geen vermoeidheid meer...
Opvallend fris bolde ik over de eindmeet als 58ste van de 1997 deelnemers (1ste van de 95 M55!) in een tijd van 57'16". Nog nooit zo tevreden geweest met zulk een matige tijd. Woensdag laat ik een NMR maken van mijn knie...
Deze door ACA georganiseerde wedstrijd is de enige waar van ik sinds het begin van mijn "carriere" (1993, AUB!) geen enkele gemist heb... Dat was nog lang voor de benaming " brouwerijloop"was. Toen liep ik wel maar de 5 km (9de van de 62 deelnemers in 18'10"). 21 jaar later sta ik, samen met 132 anderen, op en rond de piste van Alken weer aan de start van deze voorlaatste manche van de "Haspengouw challenge". Dit klassement is reeds een tijdje binnen, maar toch ben ik nog gemotiveerd om er nog eens voor te gaan. Vooral omdat er heel wat mensen zich uit hun luie zetel hebben gehesen om mij (dat hoop ik althans) te komen aanmoedigen: 3 van mijn dochters, echtgenote, kleinzoontje, broer, zus, schoonbroer... Kortom, aan al wie gekomen is: proficiat! En aan al wie niet gekomen is ook proficiat. Mijn doel was om eens onder de 36' te duiken en zo beter te doen als de 2 vorige jaren. Dit kon mijns inziens alleen maar lukken door Steven Vandingenen en Dirk Willems zo lang mogelijk te volgen en me zoveel mogelijk uit de wind (die nogal pittig uit de hoek kwam) te zetten.
Na een snoeiharde start (1ste km in 3'28") zat ik al waar het moest: in een groepje met Steven, Dirk, Bjorn Jamers en Jo Croes. Het tempo bleef hoog met kilometers van 3'35" tot 3'40" per km en na 3a 4 km passeerden we Wouter Ruymen (die me vorige week tijdens de halve Marathon nog de laatste kilometers hielp vol te maken). In het begin van de 2de en laatste ronde moesten ook Jo en Dirk de rol lossen en zelf kon ik nog in het wiel van Steven blijven aanpikken tot km 7.... Toen begon ik die dubbele inspanning van vorige Zondag te voelen in de kuitjes. Hij versnelde, doch ik viel ook niet stil en zo finishte ik 6" na hem in een tijd van 36'08" en werd 14de van de 133 deelnemers (1ste van de 25 Masters 55).
Vandaag was mijn tijd 25" beter dan vorig jaar en maar liefst 1'29" sneller dan 2 jaar geleden toen voor het eerst op dit parcours werd gelopen... Meer dan tevreden over een van mijn betere prestaties van de 30 wedstrijden, dit jaar.
Volgende week staat er niets op het programma. De weken nadien wellicht Tongeren (Ambiorix run), Dwars Door Hasselt en Kortessem.
Na een eiwitrijke recuperatie shake, water, 1 pannenkoek, 1 stuk vlaai, koffie, water, 1 gelletje, een half uurtje horizontaal in de zon, water, en een massage vertrokken de vrouw & ik om 15u10 terug naar Trudo om toch nog de 10 km-wedstrijd te betwisten. Eigenlijk zag ik het HELEMAAL niet zitten, maar ik wou dat BK eens uit mijn hoofd zetten....
De opwarming bevestigde dat gevoel alleen maar: ik moest mijn benen NET niet achter me aan slepen! Twee wedstrijden op 1 weekend: dat heb ik dit jaar wel meer geflikt. Maar 2 op 1 dag gebeurde in het verleden ook: in het jaar 2005 (10 km in Genk en 12,4 km in Kozen); 2008 (21,55 en 10,2 km in Sint- Truiden); 2009 (5 en 10 km in Kiewit)(9 km in Stevoort en 10,2 km in Sint-Truiden); 2010 (5 en 10 km in Kuringen); 2012 (10 km in Herk de Stad en 10,6 km in de Banneux run). Maar nu zijn we in 2014 en ik was benieuwd of mijn brommertje dit nog kon trekken......
Maar nadat het startschot was afgegaan, bolde het wonderwel vlot en ik nestelde me in een groepje met o.a. 2 man van mijn categorie, namelijk: Jean-Pierre Paumen (terug van weg geweest) en John Vaessen (de Nederlands-Limburger die steevast goed is voor een podiumplaats). Toen ik na de 1ste ronde (5km) het tempo opdreef was ik plots alleen en de verzuring stak gelijk de kop op. Echter, ik kon mijn voorsprong geleidelijk uitbouwen en werd nog 17de van de 176 deelnemers en dus 1ste van de M55! Een tijd van 38'35" op de iets meer dan 10,2km leerde dat mijn tempo toch nog bijna 3'46"/km was! Onvermoede krachten hadden zich van mij meester gemaakt en dat na uitputtende Halve Marathon... Ik had wel mijn "compressie kousen" aangedaan, maar die konden ook niet beletten dat mijn hartslag geregeld in "het rood" ging.
Met een waterfilter als prijs en het vaag vermoeden dat mijn conditie weer stijgende is, konden we weer naar huis... Misschien toch nog een Marathon inplannen? Maar eerst volgt nog "thuiswedstrijd" van ACA Alken, volgende Zondag...
Na 6 jaar stond er in Sint-Truiden weer eens het Belgisch kampioenschap op "de halve" geprogrammeerd. Toen behaalde ik Brons bij de M50 in 1u18' 36". Daarna liep ik er ook nog de 10km van de "Haspengouw Challenge"... Dit heb ik vandaag ook gedaan, al had ik dit helemaal niet gepland! Hier volgt het relaas.
Samen met de vrouw en 2 jongste dochters vertrokken we om iets na 9u richting atletiekpiste. Mijn oudste dochter+vriend EN kleinzoontje Leopold kwamen ook supporteren.. Dus, dat zat al goed met zoveel steun. Met een meer dan behoorlijke conditie (al was ik deze week lichtjes verkouden) had ik er vertrouwen in om na het VK Halve Marathon in Lier, het BK Marathon in Vise en het VK in Torhout, ook deze titel te behalen. Maar deze keer had ik weer andere tegenstanders: Luc Hermans, Walter Vloeberghs en vooral: Marc Bultinck! Op voorhand wist ik: als die man van Deinze present was, kon ik enkel nog voor Zilver strijden.
Na een veel te snelle start in 3'35", moest Luc na 5a 6 km lossen en kwam Walter me voorbij gestoven. Ik kroop in zijn wiel en we sloten aan bij een groepje met ondermeer de tweede dame, An Parmentier. Er was toch wat wind die in open vlaktes "ambetant" uit de hoek kon komen. Voeg daarbij nog enkele hellinkjes en stukjes vals plat en zo wordt een licht parcours vrij zwaar en zeker als je het zelf zwaar maakt.
Marc Bultinck was ondertussen al ver uitgelopen en na de eerste van 2 rondes had ik anderhalve minuut achterstand. Ik moest me dus enkel concentreren op de 2de plaats en daar had ik werk genoeg mee. Na 15 km had ik dat groepje inmiddels al achter mij gelaten, en moest ook Walter beetje bij beetje achterblijven. Ik kon een perfect vlak tempo aanhouden en wat later kreeg ik hulp uit onverwachte hoek. Clubgenoot Wouter Ruymen sloot aan, samen hielden we het tempo strak en het Zilver voor mij was een feit... Met mijn tijd was ik zeer tevreden: 1u19'34", maar ook met de tweede plaats kon ik leven. Die andere Marc zei me na afloop dat hij dusdanig aan het verkrampen was geweest, dat ik hem 1 km later zou "gepakt" hebben! (Hij eindigde slechts 1'25" voor mij, in 2008 nog 3'40"! ) En ik begon me almaar beter te voelen, mede door de zon die zorgde voor de broodnodige warmte die ik nodig heb (wat gaat dat geven als ik eens zonnepanelen op mijn hoofd plak?) Shit happens....Netto tijd: 1u17'55" op de 21,1 km! Meteen ook de 3de tijd op de 32 Halve marathons die ik ooit liep! Net voor ik het podium besteeg benaderde een journalist van "Het Belang" mij voor een interview....! (Maar daar zat ik voor niets tussen)
Lichtjes gefrustreerd keerden we huiswaarts om..........me klaar te maken voor de 10-wedstrijd van namiddag!
