Om het jaar goed in te zetten, nam ik nog eens deel aan een veldloop, vooral omdat dit een organisatie van mijn club ACA was. Het was al 4 jaar geleden dat ik er nog eens aan de start stond en toen was het mee gevallen (als ik niet val is dat voor mij het geval!), want "crossen" is niet mijn specialiteit omdat ik dat te weinig doe... Maar omdat mijn knie nog steeds goed aanvoelt, waagde ik het er nog eens op. Volgens de specialisten van deze sporttak is deze veldloop zowat de zwaarste van het Limburgs Cross Criterium. Vooral de passage door de plantage is een "kuitenbijter", alsmede een zandstrook die er in 2011 nog niet lag...
Samen met de junioren werden ook 51 Masters de zandbak ingejaagd en in de eerste bocht had ik het gevoel dat ik ergens achteraan bengelde, zo slecht was ik gestart! Met een stuk of 40 man voor mij, kon ik aan een inhaalrace beginnen. Op de rechte stukken lukte dat wel, maar in de bochten verloor ik telkens wat terrein. Toch kon ik me halfweg voorbij "good old" Luc Hermans wroeten en in de laatste ronde nog twee 55-plussers remonteren. Uiteindelijk finishte ik als 2de M55, maar 23" na winnaar en leider van het "LCC", Jan Smeets! Blijkbaar naderde ik op het einde nog fel op hem, doch daar had ik geen erg in, want ik worstelde vooral met mezelf....
Als 20ste van alle Masters en een tijd van 26'29"(maar 16" trager dan 2 jaar geleden) kon ik toch tevreden naar huis. Met deze ervaring, overweeg ik deel te nemen aan het Provinciaal kampioenschap in Bree over 3 weken.... ALS het niet te koud, te nat, te hard, te droog en te vettig is....
Op 7 november kreeg ik van Dr. Willems te horen dat ik aan de meniscus moest geopereerd worden, anders zou ik enkel nog mogen fietsen, en dan moest ik nog afwachten of ik het lopen al of niet moest afbouwen. Sinds die dag, 36 dagen geleden, heb ik TOTAAL niets meer gevoeld en ik heb 368 km gelopen met maar 1 dag rust!!! De voorbije 16,5 jaar voelde ik regelmatig wel "iets" in die rechter knie maar nu helemaal niets! Was dit een ingeving van de Heilige geest of puur toeval? De toekomst zal het uitwijzen....
Ik voelde me hoe dan ook zo goed dat ik besliste een wedstrijdje te doen. In As, waar de "Kerstrun" plaatsvond, liep ik de voorbije 2 jaar de 15 km. Nu koos ik voor de 10, want het was toch al 2 maanden geleden dat ik de "zes kerkenloop" deed.. Het was 4 graden, maar het zonnetje deed het wat aangenamer aanvoelen, want normaal zijn dat noordpool toestanden voor mij.... Aan de start - voor mij - weinig bekende gezichten, maar wel veel deelnemers (137). Ik had me voorgenomen om "op reserve" te starten, maar toch had ik na 1 km al 3'37". De eerste honderden meters gingen wel berg af, maar dan ging het lichtjes golvend hetgeen op het einde wat begon door te wegen met zo weinig weerstands training in de benen. Tijdens de eerste ronde van 5km stak wat jongens & meisjes voorbij en zo liep ik in de 2 de ronde als 7de en die positie behield ik tot aan de meet. In die tweede ronde werd ik enkel voorbij gesneld door de eerste twee 15 km- lopers, die eerder vertrokken waren, namelijk een alweer sterke Pascal Vanmarcke en Vincent Nardozza. Met een tijd van 37''15" was ik ZEEEER tevreden, vooral omdat ik ook toen nergens last van had.... Bovendien liep ik een heel vlak tempo: behalve de 1ste km waren al de andere km- tijden tot op de seconde hetzelfde. Er was geen categorie- onderverdeling, maar de "oudste" die voor was 24 jaar jonger dan ik... Zo sloot ik een toch al succesvol jaar onverhoopt positief af. Hier had ik een dikke maand geleden niet van durven dromen. Nu maar hopen dat we deze lijn kunnen door trekken naar volgend jaar toe.... Niet gewacht op de huldiging, maar vierklauwens naar huis terug om daarna de verjaardag van dochterlief te gaan vieren.....
Die operatie van 6 januari heb alvast maar geannuleerd....
Zon, een graadje of 22 en een gezellige drukte rond de kerk van Kortessem: wat wil ne mens meer op een dag in oktober? De felle wind kon de pret niet drukken, maar mijn knie-perikelen eventueel wel... Deze week heb ik toch vrij goed kunnen trainen zonder al te veel last, maar gisteren speelde die knie toch weer op! Maar omdat de organisatie van deze wedstrijd op de schouders van het GS running team rust, wou ik deze laatste manche van de "Haspengouw Challenge" toch niet laten schieten, temeer ook omdat ik weinig of geen naweeen ondervonden heb van "Dwars door Hasselt", vorige zondag... Maar de schrik zat er toch weer in: onterecht, zo bleek achteraf. Doch, op zulk een zwaar parcours weet je maar nooit en ik startte voorzichtig en geconcentreerd. Op reserve, maar ook omdat ik niet veel sneller kon door te weinig training, gingen de km-tijden toch nog onder de 4'. Ik zat in een groepje, maar na 3 km liep ik alleen, mijn knie begon te irriteren en het ging heel wat moeizamer. Maar dan kreeg ik gezelschap van Ronald Rodiers en Jimmy Loix, dus zo wist ik dat ik niet zo heel slecht bezig was. Mijn hartslag ging steevast boven de 150 slagen per minuut, wat voor mij zeer hoog is aan dergelijk matig tempo. Zodoende passeerden we nog enkele mannen, maar de laatste 3 km begon mijn knie toch lichtjes pijn te doen en met de meet bijna in zicht, moest ik die 2 jonge gasten laten gaan. Echter, ik wist al lang dat ik eerste was van de M55 en ik moest enkel mijn tempo onderhouden, maar ik was vooral blij toen de kerk van Kortessem voor me zag opdoemen. Ik ben anders niet wild van kerken en zijn leiders, maar nu wel. Toen ik vrouwlief, samen met mijn 2 jongste dochters zag staan, werd ik zelfs zo euforisch dat ik even een tong met haar draaide, vooraleer ik de aankomst overschreed!! Met een zwakke tijd van 59'29" (een van de traagste van 18 deelnames) werd ik toch nog 22ste algemeen (220 finishers) en 1ste van de 46(!) masters +55.
Dit zal wel mijn laatste wedstrijd (hopelijk niet de laatste stuiptrekkingen!) van het jaar zijn...
Bijna 3 weken later krijg ik het verdict: scheurtje in de meniscus en wat artrose in mijn rechter knie. Op 6 januari 2015 wordt ik geopereerd door dokter Willems. In 1998 opereerde hij me al eens aan die zelfde knie. Als ik dan er nog eens 16 jaar tegenaan kan, ben ik 74 jaar en zeer tevreden.....
Een goeie 3 weken geleden, na de Fruitloop, dacht ik: nu ga ik wat meer fietsen ter afwisseling. Door de excellente conditie ging dat ook vlot en begon ik dat ijzeren ros als een foltertuig te beschouwen: ik dreef het tempo gaandeweg op tot 32km/u over 40 km.... Dat had ik beter niet gedaan want mijn rechterknie, meer bepaald de patella- pees raakte daardoor ontstoken.
Het gevolg was dat ik aanzienlijk minder kon lopen: vorige week 22km en deze week, voor Dwars door Hasselt, nog geen 15km!
Na 2 dagen rust en een conditie die naar de vanen is, besloot ik het er toch maar op te wagen om voor de 22ste keer deel te
nemen.
Mijn vrouw en dochter Judy hadden de 5 km al tot een succesvol einde gebracht terwijl ik stijf van de schrik en met de daver op het lijf de start van de 15 km afwachtte. Ik had afgelopen 2 weken nooit meer dan wat duurloopjes van maximum 6,5 km gejogd (of "gesukkeld"), waarvan enkel meestal de eerste 3 km zonder pijn. Wat zou dat geven op die 15 km? Mijn doel was: gewoon uitlopen, die handel, de plaats & tijd onbelangrijk. Misschien, als het even kon onder het uur....
Ik nam een rustige start en concentreerde me enkel en alleen op die rotknie. Voortgestuwd door de massa was die start toch niet ZO rustig (5 km in 18'35"). Maar het meest verwonderlijke was: ik voelde mijn knie niet! Toen mijn echtgenote me vergezelde met de fiets, vanaf "Het belang van Limburg", kon het niet meer stuk (de knie). Ik kwam in het gezelschap van Mario Vanstreels, dus wist ik dat ik niet "slecht bezig" was. Halfweg begon ik wel heel vaag iets te voelen, maar dat was verwaarloosbaar, zelfs de wind (schuin tegen) langs het kanaal deerde me niet, mede dankzij mijn vrouw die mij en een groepje uit de wind zette. Ik denk zelfs dat ik het tempo nog opdreef na zowat 10 a 11 km, want dat groepje volgde niet behalve 1 man. Verderop, aan de kanaalkom en de stad was het genieten van de ambiance en voel je geen vermoeidheid meer...
Opvallend fris bolde ik over de eindmeet als 58ste van de 1997 deelnemers (1ste van de 95 M55!) in een tijd van 57'16". Nog nooit zo tevreden geweest met zulk een matige tijd. Woensdag laat ik een NMR maken van mijn knie...
Deze door ACA georganiseerde wedstrijd is de enige waar van ik sinds het begin van mijn "carriere" (1993, AUB!) geen enkele gemist heb... Dat was nog lang voor de benaming " brouwerijloop"was. Toen liep ik wel maar de 5 km (9de van de 62 deelnemers in 18'10"). 21 jaar later sta ik, samen met 132 anderen, op en rond de piste van Alken weer aan de start van deze voorlaatste manche van de "Haspengouw challenge". Dit klassement is reeds een tijdje binnen, maar toch ben ik nog gemotiveerd om er nog eens voor te gaan. Vooral omdat er heel wat mensen zich uit hun luie zetel hebben gehesen om mij (dat hoop ik althans) te komen aanmoedigen: 3 van mijn dochters, echtgenote, kleinzoontje, broer, zus, schoonbroer... Kortom, aan al wie gekomen is: proficiat! En aan al wie niet gekomen is ook proficiat. Mijn doel was om eens onder de 36' te duiken en zo beter te doen als de 2 vorige jaren. Dit kon mijns inziens alleen maar lukken door Steven Vandingenen en Dirk Willems zo lang mogelijk te volgen en me zoveel mogelijk uit de wind (die nogal pittig uit de hoek kwam) te zetten.
Na een snoeiharde start (1ste km in 3'28") zat ik al waar het moest: in een groepje met Steven, Dirk, Bjorn Jamers en Jo Croes. Het tempo bleef hoog met kilometers van 3'35" tot 3'40" per km en na 3a 4 km passeerden we Wouter Ruymen (die me vorige week tijdens de halve Marathon nog de laatste kilometers hielp vol te maken). In het begin van de 2de en laatste ronde moesten ook Jo en Dirk de rol lossen en zelf kon ik nog in het wiel van Steven blijven aanpikken tot km 7.... Toen begon ik die dubbele inspanning van vorige Zondag te voelen in de kuitjes. Hij versnelde, doch ik viel ook niet stil en zo finishte ik 6" na hem in een tijd van 36'08" en werd 14de van de 133 deelnemers (1ste van de 25 Masters 55).
Vandaag was mijn tijd 25" beter dan vorig jaar en maar liefst 1'29" sneller dan 2 jaar geleden toen voor het eerst op dit parcours werd gelopen... Meer dan tevreden over een van mijn betere prestaties van de 30 wedstrijden, dit jaar.
Volgende week staat er niets op het programma. De weken nadien wellicht Tongeren (Ambiorix run), Dwars Door Hasselt en Kortessem.
Na een eiwitrijke recuperatie shake, water, 1 pannenkoek, 1 stuk vlaai, koffie, water, 1 gelletje, een half uurtje horizontaal in de zon, water, en een massage vertrokken de vrouw & ik om 15u10 terug naar Trudo om toch nog de 10 km-wedstrijd te betwisten. Eigenlijk zag ik het HELEMAAL niet zitten, maar ik wou dat BK eens uit mijn hoofd zetten....
De opwarming bevestigde dat gevoel alleen maar: ik moest mijn benen NET niet achter me aan slepen! Twee wedstrijden op 1 weekend: dat heb ik dit jaar wel meer geflikt. Maar 2 op 1 dag gebeurde in het verleden ook: in het jaar 2005 (10 km in Genk en 12,4 km in Kozen); 2008 (21,55 en 10,2 km in Sint- Truiden); 2009 (5 en 10 km in Kiewit)(9 km in Stevoort en 10,2 km in Sint-Truiden); 2010 (5 en 10 km in Kuringen); 2012 (10 km in Herk de Stad en 10,6 km in de Banneux run). Maar nu zijn we in 2014 en ik was benieuwd of mijn brommertje dit nog kon trekken......
Maar nadat het startschot was afgegaan, bolde het wonderwel vlot en ik nestelde me in een groepje met o.a. 2 man van mijn categorie, namelijk: Jean-Pierre Paumen (terug van weg geweest) en John Vaessen (de Nederlands-Limburger die steevast goed is voor een podiumplaats). Toen ik na de 1ste ronde (5km) het tempo opdreef was ik plots alleen en de verzuring stak gelijk de kop op. Echter, ik kon mijn voorsprong geleidelijk uitbouwen en werd nog 17de van de 176 deelnemers en dus 1ste van de M55! Een tijd van 38'35" op de iets meer dan 10,2km leerde dat mijn tempo toch nog bijna 3'46"/km was! Onvermoede krachten hadden zich van mij meester gemaakt en dat na uitputtende Halve Marathon... Ik had wel mijn "compressie kousen" aangedaan, maar die konden ook niet beletten dat mijn hartslag geregeld in "het rood" ging.
Met een waterfilter als prijs en het vaag vermoeden dat mijn conditie weer stijgende is, konden we weer naar huis... Misschien toch nog een Marathon inplannen? Maar eerst volgt nog "thuiswedstrijd" van ACA Alken, volgende Zondag...
Na 6 jaar stond er in Sint-Truiden weer eens het Belgisch kampioenschap op "de halve" geprogrammeerd. Toen behaalde ik Brons bij de M50 in 1u18' 36". Daarna liep ik er ook nog de 10km van de "Haspengouw Challenge"... Dit heb ik vandaag ook gedaan, al had ik dit helemaal niet gepland! Hier volgt het relaas.
Samen met de vrouw en 2 jongste dochters vertrokken we om iets na 9u richting atletiekpiste. Mijn oudste dochter+vriend EN kleinzoontje Leopold kwamen ook supporteren.. Dus, dat zat al goed met zoveel steun. Met een meer dan behoorlijke conditie (al was ik deze week lichtjes verkouden) had ik er vertrouwen in om na het VK Halve Marathon in Lier, het BK Marathon in Vise en het VK in Torhout, ook deze titel te behalen. Maar deze keer had ik weer andere tegenstanders: Luc Hermans, Walter Vloeberghs en vooral: Marc Bultinck! Op voorhand wist ik: als die man van Deinze present was, kon ik enkel nog voor Zilver strijden.
Na een veel te snelle start in 3'35", moest Luc na 5a 6 km lossen en kwam Walter me voorbij gestoven. Ik kroop in zijn wiel en we sloten aan bij een groepje met ondermeer de tweede dame, An Parmentier. Er was toch wat wind die in open vlaktes "ambetant" uit de hoek kon komen. Voeg daarbij nog enkele hellinkjes en stukjes vals plat en zo wordt een licht parcours vrij zwaar en zeker als je het zelf zwaar maakt.
Marc Bultinck was ondertussen al ver uitgelopen en na de eerste van 2 rondes had ik anderhalve minuut achterstand. Ik moest me dus enkel concentreren op de 2de plaats en daar had ik werk genoeg mee. Na 15 km had ik dat groepje inmiddels al achter mij gelaten, en moest ook Walter beetje bij beetje achterblijven. Ik kon een perfect vlak tempo aanhouden en wat later kreeg ik hulp uit onverwachte hoek. Clubgenoot Wouter Ruymen sloot aan, samen hielden we het tempo strak en het Zilver voor mij was een feit... Met mijn tijd was ik zeer tevreden: 1u19'34", maar ook met de tweede plaats kon ik leven. Die andere Marc zei me na afloop dat hij dusdanig aan het verkrampen was geweest, dat ik hem 1 km later zou "gepakt" hebben! (Hij eindigde slechts 1'25" voor mij, in 2008 nog 3'40"! ) En ik begon me almaar beter te voelen, mede door de zon die zorgde voor de broodnodige warmte die ik nodig heb (wat gaat dat geven als ik eens zonnepanelen op mijn hoofd plak?) Shit happens....Netto tijd: 1u17'55" op de 21,1 km! Meteen ook de 3de tijd op de 32 Halve marathons die ik ooit liep! Net voor ik het podium besteeg benaderde een journalist van "Het Belang" mij voor een interview....! (Maar daar zat ik voor niets tussen)
Lichtjes gefrustreerd keerden we huiswaarts om..........me klaar te maken voor de 10-wedstrijd van namiddag!
Reeds voor de 15de maal stond ik aan de start in Hamont, waarvan 2 maal de "Halve Marathon". Vier jaar geleden zette ik er een supertijd neer van 1u16'04"! Vorig jaar werd ik 2de algemeen op de 12 km. Het vlakke parcours (behalve enkele verkeersremmers & stoepen) en "nostalgie" doen me elk jaar weer naar noord- Limburg trekken. Gedurende de periode tussen 1993 en 2003 nam ik er, met wisselend succes, steevast deel aan de 12 km met een uitschieter in 1996 (43'09" op de iets meer dan 12 km). Maar dat zijn ondertussen al lang vervlogen tijden (18 jaar geleden!). Zulk een tijd zou nu onhaalbaar (moeten, wegens "oud") zijn.
De omloop was deze keer anders door wegenwerken, dus de start EN aankomst aan "De Posthoorn" en niet aan de kerk. Vreemde gezichten bij de start, behalve enkelen zoals toekomstige winnaar Geert Maes en "HC-deelnemer" Roger Palmans. Onmiddellijk na start schoot een drietal er vandoor met daarachter nog 3 man en volgde ik op een tiental meter. Het tempo lag hoog, maar na 3 km haalde ik, vrij comfortabel, dat drietal (waaronder Toon Donne!) bij. Vervolgens nam ik de kop, doch even later bleef de rest achter. Zodoende kon ik mijn eigen tempo bepalen, verzwakte niet en behield bij de finish nog 16" over op Toon en werd 4de van de 128 in een tijd van 42'10"! (maar de afstand was deze keer iets korter). Geert Maes won met groot overwicht, Ronny Driesen(winnaar van vorig jaar) werd 3de. Er waren slechts 2 categorieen: -35 en +35 jaar en ik, bijna 58, stond nog op het podium tussen die "snotbellen"... Weliswaar waren de "grote kanonnen" van Haspengouw Challenge niet aanwezig, toch is dit goed voor de "moral" met het oog op het BK Halve Marathon van volgende Zondag in Sint-Truiden. Dus, aan alle supporters (en niet-supporters) die nog een gaatje (of geen gaatje) in hun agenda vinden: afspraak 14 september om 11u aan de atletiekpiste van Sint-Truiden
Voorbije vrijdag, tijdens een training, kreeg ik een wesp in mijn keel. Op zich niet zo'n ramp, ware het niet dat die smeerlap eerst nog eens een steek moest uitdelen aan het begin van mijn keelholte voordat die in mijn maag verdween! Gevolg: een enorme pijn en slikken werd haast onmogelijk met de nodige "zevervorming" tot gevolg. Ik liep de resterende 9 km nog wel verder met in het achterhoofd het besef dat ik nog geluk had gehad, want als die klootzak me in mijn luchtpijp had geraakt was vader er misschien niet meer lag ik ergens te rotten in een plantage.
Vandaag, 2 dagen later, had ik er geen last meer van (behalve een wat schorre strot), zodat ik kon deelnemen aan een de nieuwe wedstrijd die (met verwijzing naar de 1ste WO) "de zilveren helmen run " genaamd is. Dankzij (of ondanks) ons aller Rik Donders waren er bijna 160 deelnemers present op de langste afstand en dat op een zondagmorgen om 11 uur..
Bijgevolg waren er heel wat bekende gezichten aan de start en na het "schot" konden we beginnen aan de veldslag. Mijn start was iets te snel want ik volgde zeer kort op Dirk Willems en Steven VD (die normaal een stukje voor me zijn) in 5de stelling. Na zowat 4 km kwam ik bij Dirk, maar even later versnelde hij. Het parcours was zwaarder dan ik verwacht had met (vettige) veldwegen en enkele nijdige klimmetjes. Op 1 van die hellingen had ik Steven bijna bij de lurven, maar dan was mijn vaatje bijna leeg en hij verdween in de "Limburgse velden", samen met Dirk en Wesley Vandegaer. Ik verloor nog enkele plaatsjes maar werd toch nog 8ste van de 157 deelnemers (1ste M55). Pascal Vanmarcke werd knap 2de(pas terug na een kuitblessure) na Michiel Vanholst.
Als ik vrijdag, na die "wesp", geen tweede training (6,5 km tegen 15km/u) had gedaan, was ik nu misschien iets dichter geweest bij de top-5. Maar tevreden was ik uiteraard en aan de prima organisatie kon een zondvloed tijdens de prijsuitreiking zelfs niets verhelpen!
Voor de derde keer dit jaar deed ik 2 wedstrijden op hetzelfde weekend: goed dat gek zijn geen pijn doet! Deze keer was de place to be Gotem of all places. De deelgemeente van Borgloon dat net iets groter is dan het kasteel "Fontijnhof", waarin en rond de 12de manche van de Haspengouw Challenge plaatsvond, was de uitverkoren plaats voor alweer vele sportievelingen. "Haspengouwser" dan deze wedstrijd kan je het niet maken: de start op het binnenplein en na een lusje van zo'n 600 meter, nog drie ronden door het glooiende landschap en langsheen plantages....
Voor mij was het afwachten wat de benen zouden beslissen na die zware wedstrijd van gisteren, waar ik gelukkig niet tot het uiterste ben moeten gaan. Na een diepe massage van mijn eega, vanmorgen, had ik er toch goeie hoop op. Dat bleek ook toen ik na het startschot al een vrij hoog ritme aankon en dat ook nog kon blijven volhouden. Dat kwam omdat ik in de eerste grote ronde een 3-tal probeerde te volgen. Na 2 km sloot ik aan, maar dan ging Dirk Willems er vandoor. Hem kan normaliter niet volgen, dus bleef ik bij de andere 2. Tijdens het 2de gedeelte van de laatste ronde koos Ronald Rodiers het ruime sop en ik moest passen op zijn versnelling. Zo werd ik knap 13de algemeen en weer eens de laureaat van mijn categorie: 1ste van de 29 M55. Merkwaardig detail: het aantal deelnemers van deze "oudste" categorie was met 29 man ook de grootste! Waar blijft al dat jong volk? Of zijn de "oude peekes" niet meer wat ze geweest zijn (in de positieve zin)? Hoedanook , dit was weer een opsteker van formaat in het vooruitzicht van het BK Halve Marathon van over 2 weken! Het gevoel was zeer goed en totaal geen verzuring. Ook de ronde tijden waren zeer vlak te noemen: 11'18"; 11'30"; 11'23".
Zo was deze zondag weer geslaagd te noemen en wordt het uitkijken naar de volgende en nieuwe wedstrijd: de "Zilveren Helmen Run" in Halen.
De voorlaatste manche van de Victors Cup stond werd voor het eerst georganiseerd in de Deelgemeente van Riemst. Viermaal eerder stond ik er aan de start, de laatste keer 2 jaar geleden. Toen werd de afstand ingekort van 3 naar 2 ronden wegens een temperatuur van 36 graden! Dat was ook de "heetste" wedstrijd die ik ooit liep... Nu was het de helft: 18 graden, maar wel de dreiging van hevige buien, wat ik bij het ernaartoe rijden heb mogen ondervinden!
Gelukkig bleef het zo goed als droog tijdens de wedstrijd, de zon scheen zelfs bij de start! Jammer van het beperkte deelnemersveld ( maar 59 finishers) voor deze toch wel goed georganiseerde wedstrijd. Dit maakte wel dat ik meteen vooraan zat, in een tweede groepje met o.m. Patrick Nys. De voorbije dagen geen feestjes meer, zoals vorige week, en mezelf een wat meer ascetische levensstijl aangemeten.... Dat bleek zijn uitwerking niet gemist te hebben: ik voelde me meteen kiplekker en kon het tempo van dat drietal goed volgen, in zoverre zelfs dat ik in de tweede ronde het tempo verhoogde. Meteen had ik een gat van 50 meter, dat ik nog wat verder uitbouwde, wat niet zo vanzelfsprekend was op dat selectieve parcours. Tijdens de derde en laatste ronde kon ik de kat wat uit de boom kijken, wat me niet slecht uitkwam met de wedstrijd van Gotem van morgen in het achterhoofd.
Zo eindigde ik als 5de algemeen en 1ste van de Masters 55.
Zo kon ik tevreden terug huiswaarts keren, vooral omdat de conditie terug in stijgende lijn gaat, net op tijd met het BK Halve Marathon op 14 september in het vooruitzicht.
Op maandag avond vond de 11de manche voor de "haspengouw challenge" plaats in Kozen en daardoor ook de kortste verplaatsing voor mezelf: 3 km met de auto om 12 km te lopen.
Vorige week was er geen wedstrijd, daarom publiceer ik eens een doorsnee trainingsweek van ondergetekende. Maandag: 9 km (4'32" per km); Dinsdag: 14,2 km in 1u02'41" (heuvelachtig) waarvan laatste km in 3'35"(4'25" per km; hartslag 119) , fietsen: 42km aan 31,9 km/u; Woensdag: 22,5 km (heuvelachtig) waarvan de laatste 3 km aan 3'33" per km (4'22" per km; hartslag 121); Donderdag: 15,2 km in 1u09'45" waarvan laatste km in 3'27" (4'35" per km; hartslag 117), fietsen: 32,9 km aan 30,8 km/ u; Vrijdag: 6,5 km loslopen (4'42" per km; hartslag 112); Zaterdag: 11,7 km in 53'47" (heuvelachtig) (4'36" per km; hartslag 117); 22,3 km losfietsen (27,3 km/u); Zondag: 9 km loslopen. Totaal: 88 km lopen en 97 km fietsen. Die zondag, gisteren dus, hadden we iets te vieren, namelijk: de 24ste verjaardag van dochter Sharon. Lekker eten en dito rode wijn & gezelligheid deden me mijn discipline vergeten... Vroeger kon ik me zulke strapatsen nog veroorloven, maar met het vorderen der leeftijd ligt dit toch iets anders... Niet dat ik roze olifanten heb gezien, maar het was toch iets te veel voor Corneel.
En dat zal ik geweten hebben in mijn buurdorp. Van bij de start had ik lamme benen en moest veel meer moeite doen dan me lief was ! Voeg daarbij nog eens een ijzersterke Luc Hermans en weg was mijn rustig avondje. De eerste 3 van de 5 rondes klampte hij aan, maar op voorlaatste helling probeerde ik bij Patrick Bosmans aan te klampen ( wat natuurlijk niet lukte!), maar daardoor moest Luc lossen. Na elke bocht zag ik mijn voorsprong vergroten en dat gaf me vleugel(tjes). Naar mijn gevoel liep ik een supersnelle laatste ronde, maar dat bleek de traagste te zijn! Dus, mijn hersenen functioneerden ook al niet meer naar behoren!! Rondetijden: 8'43"; 8'52"; 8'56"; 8'59"; 9'08". Uiteindelijk werd ik nog 17de van de 144 algemeen en 1ste van de 24 Masters 55.
Voor de volgende race in Val-Meer, zal ik toch wat meer discipline aan de dag moeten leggen anders kan ik beter de fiets pakken...
In het kader van de "Victors cup" vond vandaag de 5de manche plaats in Bilzen. Die griepsymptomen van 2 weken geleden zouden nu toch stilaan helemaal uit mijn lijf moeten verdwenen zijn. Ik voelde me "slappekes" en mijn gewicht was gezakt tot een ongekend dieptepunt: nog maar 62,2 kg!!! Ik weet niet hoe dat komt, ik eet veel maar toch woog ik nog nooit zo weinig. Of het moet geweest zijn toen ik 14 jaar, of zoiets, was....
Ik miste 1 wedstrijd van die "cup" en om zeker te zijn van eindwinst zou ik graag nog 1 keer de oppergaai willen neerhalen.. Speciaal voor deze gelegenheid nog eens mijn ultra- lichte en "vlammende" schoentjes uit de kast gehaald, nu de rest nog... Qua omstandigheden leek het me prima: een graadje of 25, maar in de zon voelde het makkelijk 30 aan.
Goede start genomen en het tempo goed hoog en het gevoel viel, totaal onverwacht, goed mee. Niet dat ik me super voelde want de rondjes van 2,6 km waren niet echt "lichtlopend" mede door veel bochten, smalle passages en wat kasseitjes. Mijn concurrent bij de 55+ ers, Patrick Nys, werd gegangmaakt door Jean Tempels, dus moest ik extra op mijn hoede zijn. Maar achteraf bleek dat Patrick was uitgestapt na half weg... Zodoende kwam Jean, samen met onder andere Ronald Rodiers, me nog voorbijgesneld tijdens de laatste ronde. Mijn ronde tijden waren: 9'15"; 9'32"; 9'51"; 9'54". Gemiddelde hartslag: 148, maximale: 162! In totaal won ik zo'n 5 plaatsen, zodat ik toch nog mooi 12de algemeen werd op 117 finishers.
Uiteraard tevreden want ik zag er wat tegenop... Op de priijsuitreiking hebben we niet gewacht, mijn vrouw & dochters, en misschien maar goed ook want niet veel later zette een wolkbreuk enkele straten blank....
Deze massa-loop in Gerhagen(Tessenderlo) lokt traditioneel veel volk, net als deze zondagmorgen. Voor de 7de keer stond ik aan de start, maar deze keer met heel wat twijfels: de voorbije 2 weekends was ik telkens ziek geweest met koorts inclusief... Geen idee wat dit was, het leek op een lichte longontsteking ?
Bij de opwarming Peter Bellen opgemerkt, hij komt terug van een blessure en was er om vooral tempohardheid op te doen. We hadden beiden het plan opgevat om een tempo van 4' per km aan te houden. Geen senicure op een zware omloop met meestal bos- en zandwegen en dat bijna 14 km lang !
Zodoende renden we beiden, als leden van het "GS-running team", het bos in. Aanvankelijk in een klein groepje met onder andere de 1ste vrouw, Kim Nulens, later een afgeslankte versie (van dat groepje). Ondertussen was Steven Vandingenen , ook in GS-outfit, ons voorbijgevlogen: die voelde zich duidelijk in zijn sas in het bos. Normaliter zijn we meestal in mekaars buurt terug te vinden, maar deze keer niet: hij eindigde bijna 2'30" voor mij !! Zeer straf...
Ondertussen konden Peter en ik ook wat opschuiven, doch na 9a 10 km bleef hij achter, alsook Kim wat eerder.. De laatste paar kilometers waren er ook voor mij wat te veel aan en ik verloor nog 3 posities en eindigde zo net niet in de top 20.. (23ste van de 308).
Dit was veruit mijn slechtste prestatie ooit in deze wedstrijd, maar toch was ik tevreden omdat ik wist hoe dat kwam... Peter was een halve minuut na mij en ook zijn opdracht was volbracht. Nu uitkijken naar volgende Zondag of ik voor de "Terrasjogging'" in Bilzen (Victors cup) de conditie wat opgekrikt krijg....(bij leven en welzijn, weliswaar).
De enige wedstrijd van de "Hesbignon challenge" die plaats vond in Limburg, meer bepaald in Mielen, heb ik in mijn programma opgenomen als een doorgedreven training. Twee jaar geleden was ik ook present, maar toen op zondag ochtend, nu : vrijdag avond.
Veel bekende sporters opgemerkt, waaronder nogal wat Haspengouw Challengers. Het parcours, 1 grote ronde, was helemaal anders uitgetekend dan in 2012. Na de start op een grasveld, via een S-bocht een plantage in, dat met een bende van circa 230 mensen!
Mijn start was weer abominabel zodat ik pas rond de 35ste positie op het eerste verharde stuk kwam. Doch, na een kilometer kwam er wat ruimte om op te schuiven, maar een lang stuk "vals plat" sneed mijn benen en adem af.... Ik schat dat dit voor iedereen zo was: de zware ronde liet niet toe om een gelijkmatig tempo aan te houden. Echter, ik kon dan nog een 5 a 6 man remonteren . Vooral de grasstroken berg-op kropen in mijn benen en het tempo ging er helemaal uit.
Uiteindelijk finishte ik nog net in de top-20, als 19de algemeen. Bij deze challenge is de leeftijds categorie anders ingedeeld en dus zat ik in de leeftijdsgroep van 50 tot 60 jaar. Uiteindelijk belandde ik,met mijn 57 lentes ,nog net op het podium. Dus, mocht ik zeer tevreden want ik eindigde maar 34" na de 2de, namelijk Dominique Mathy, de leider van zijn categorie van de "Hesbignon Challenge". Toch niet zo slecht voor een ouwe flurk.....
De "kermisloop" in Nieuwerkerken werd al voor de tiende keer georganiseerd, daarvan miste ik er
geen enkele ! Deze wedstrijd vindt dan ook plaats op maar 6 km van mijn voordeur. Het was tevens de 10de editie van de "Haspengouw Challenge", maar daar heb ik er wel 2 van gemist: Zonhoven en Heers, telkens vanwege een Marathon.
Ik was ook benieuwd hoe de benen zouden aanvoelen ,10 dagen na de Marathon van Torhout en na een ganse dag werken. Eigenlijk had ik er vandaag niet veel zin in om me op een maandag avond om 20u30 in gang te trekken. Nog gauw 4 pannenkoeken naar binnen gewerkt en dan op naar Nieuwerkerken City.
Na de start had ik wat last van "lamme benen", maar na een goeie kilometer kwam er terug leven in en nam ik afstand van het groepje waarin ik liep. Plots was het gevoel goed en kon ik het tempo de volgende 4 ronden goed aanhouden. Al moet ik er wel bij vertellen dat ik tijdens de laatste ronde opnieuw "plezier" ondervond van die pannenkoeken: die waren duidelijk nog niet verteerd... Ronde tijden: 7'17"; 7'25"; 7'23"; 7'24". Met frisse benen had ik misschien 20 a 30" sneller gekund, maar dat had niet veel veranderd in mijn categorie waarin ik 1ste werd (19de algemeen)in een tijd van 35'32", maar de afstand was wel maar 9,6km. Zodoende heb ik nog eens de hoofdschotel afgevogeld, de 15de keer dit jaar. ...euh, ik bedoel: "hoofdvogel afgeschoten"!
Gisteren vond, amper 6 weken na het BK in Vise , het Vlaams Kampioenschap Marathon plaats in Torhout, ter gelegenheid van de 35ste "nacht van West Vlaanderen". Meestal wordt het BK en het Vlaams kampioenschap in dezelfde wedstrijd georganiseerd. Maar nu dus niet en moest ik opnieuw aan de bak! Normaal moet men 4 weken recupereren na een Marathon, maar daar had ik nu toevallig geen tijd voor... Sinds Vise deed ik zelfs nog 6 wedstrijden (in <6 weken!) waarvan tweemaal 2 in 1 weekend. Bovendien was het maar 5 dagen geleden dat ik "de hel van Herk" overleefde.... Een mens met gezond verstand zou zeggen: rust nu maar wat... Maar een eigenwijze nerd zoals ik gaat er toch weer voor...
Na een half dagje werken, vertrokken we (het vrouwtje+ik) richting "de Vlaanders" om 14u30. Drie uur later , waarvan 1 uur op de "ring rond Brussel", arriveerden we in Torhout. Tijd genoeg om mijn nummer op te halen en een wandelingske door het stadje te maken. Ik herkende maar 2 Limburgers voor de start: Jimmy Matthys en Jean Tempels. Om 20u klonk het startschot en vertrokken we samen met zowat 320 man voor de Marathon. Ook de deelnemers van de Halve startten samen met ons.
Ik voelde onmiddellijk dat het niet echt vlot ging: ik had me voorgenomen om aan 4'/km te beginnen en kon een groepje volgen met datzelfde tempo, inclusief Jean Tempels. Soms moest ik wat "harken" om dat groepje te volgen en na bijna 15 km moest ik lossen, maar kon toch nog tegen 15km/u blijven lopen. Ondertussen was Jean mij voorbij gestoken en ik zocht naar een comfortabel tempo. Maar dat was moeilijk, vooral omdat ik het gevoel had om naar de "grote WC" te gaan...! Vanaf dat moment spendeerde ik meer energie om te zoeken naar een plaatsje om "te gaan", maar de mais stond maar 30 cm hoog en een bosje was nergens te bespeuren, evenmin een haag, behalve de voortuintjes (maar DAT kon ik NIET maken!).
Hoedanook, het tempo zakte na halfweg en ik nam me voor om me niet te forceren om zo onder de 3 uur te finishen. (Na 20 km had ik nog 1u20'23"). Maar enkele kilometers later, na de doortocht in Torhout, zag ik dat Jean Tempels er de brui aan wou geven. Ik moedigde hem aan om rustig uit te lopen, maar hij hield het voor bezien. Van dan af liep ik alleen, viel niet stil en kon eigenlijk vlot aan 4'25"/km blijven lopen. Er liepen nog een vijftal atleten mij voorbij, ikzelf remonteerde nog 1iemand. Bij aankomst was het donker en ik eindigde als 1 ste van mijn categorie (26ste van de 304 algemeen). Vlaams kampioen, begot!!!! Ik had zelfs een dikke 5' voorsprong op de tweede, namelijk: Walter Vloeberghs... De man die mij vorig jaar in Oostende klopte in het BK!
Zeer tevreden, niet over mijn tijd, maar meer mocht ik ZEKER niet verwachten: men moet de wetten van de natuur een beetje respecteren.... Dit was de elfde tijd van de 16 Marathons die ik liep sinds 1996. Maar de voorbereiding was dus verre van ideaal. Na afloop wel wat last van mijn linker hiel, doch ik weet dat dit overgaat. Met een gemiddelde hartslag van 132 weet je dat ik niet diep ben(kunnen) gaan. Tijdens de 10 mijl van zondag was dat nog 143.
Tenslotte nog tot 2 uur 's nachts moeten wachten voor de huldiging.
Om 4u15 waren we terug thuis: dat was in eeuwen niet meer gebeurd!
In Sint Lambrechts-Herk vond de langste en zwaarste wedstrijd van de "Haspengouw Challenge" plaats. Tien jaar geleden werd er voor het eerst een stratenloop georganizeerd. De "Delhaizerun" van toen heet nu "De Hel van Herk" en de afstand is 16 km in plaats van tien.
Een 134-tal atleten vonden de moed om zich in dat avontuur te storten.. Alleen jammer dat de dames een aparte 10 km moesten doen en niet de 10 mijl... Nochtans bestaat onder het loopvolk "het zwakke geslacht" niet.. Maarja, de organisatie zag dit anders....
Ik was wel benieuwd hoe ik gerekupereerd zou zijn ,ook al was ik gisteren niet echt diep gegaan.... De eerste km in 3'35" was nogal snel, maar ik kon me toch goed handhaven in een groepje, dat al gauw uiteen viel. Samen met Luc Hermans liep ik op zo een 30 tal meter achter een select groepje met heerschappen die, als ik goed ben, net kan volgen. Bjorn Jamers was de eerste die loste uit dat groepje, we staken hem voorbij maar na 5 a 6 km moest Luc ook lossen... Dan zette ik mijn inhaalrace in daar waar het zwaarste stuk van het parcours begon... Meter per meter kwam ik dichter bij als het bergop ging, maar gaf telkens die meters terug prijs als het bergaf ging. Downhill lopen is niet bepaald een van mijn specialiteiten.... Maar na 10 km had ik dat groepje, dat ook uiteen viel, te stekken. Eerst Peter Maris, later ook Jo Croes en Ronald Rodiers bleven achter. De laatste 3 a 4 km was het op karakter en op een stuk "vals plat" losten ook Steven Roggen en Dirk Willems. Uiteindelijk bleven alleen nog steven Vandingenen en ik over. De laatste 2 km moest ik alle zeilen bij zetten om "little Steven" bij te houden . Hij is zeer sterk bezig, dezer dagen, maar tijdens de laatste hectometers kon ik hem nog nipt voor blijven.
Zo werd ik 13de algemeen en 1ste van de 27 M55 in een een tijd van 59'18"! Wat een prestatie! Dit had ik zeker niet verwacht.... Over 5 dagen is het Vlaams Kampioenschap Marathon in Torhout... Dit is veel te vlug na deze zware wedstrijd, maar daar had geen erg in toen ik me inschreef voor die Marathon... Enfin, "wij zullen zien" zei Zdenek Stybar.
Voor de eerste keer nam ik deel aan de "aterstoase" jogging (is dialect voor "achter het station"). Dit was de derde manche voor de "victor's cup". De organisatie had op een grasveld tentjes neergepoot en er een gezellige lokatie van gemaakt. Het parcours was ook mooi en liep voor het grootste gedeelte door het natuurgebied "de Kevie". Met 119 man aan de start, maar de grootste concurrentie in mijn categorie was niet dadelijk te bespeuren. De eerste km in 3'34" en ik kon aansluiten met groepje waaronder onder meer Hilde Kippers, Ronny Neven en Marc Maurissen. Maar met "de hel ven Herk" van morgen in het achterhoofd liet ik het tempo wat zakken. Mijn voorsprong op Piet Neven, ook 55+'er, was groot genoeg. Met km-tijden van 3'48"; 3'56"; 3'56"; 4'07; 3'38"; 4'00"; 4'23"; 4'01"; 4'09" ging het gezapig en toch ging het tempo er niet volledig uit. Ik kon rustig de kat uit de boom kijken... Er waren wel veel bomen, maar geen kat gezien... Piet maakte er nog een geanimeerd slot van door een versnelling te plaatsen en zo maar net na mij te eindigen. Straf! Uiteindelijk werd ik 16de en 1ste van de 16 M55. Nu wat proberen te rekupereren voor morgen, want dan staat er iets heel anders op het programma......
De 2de manche van de "Victor's Cup" werd georganiseerd in de Bilzerse deelgemeente Waltwilder. Grote parking op kruipafstand van de start/aankomstzone: ideaal voor als we na afloop totaal uitgeput naar de auto moesten strompelen na een zware wedstrijd in een loden hitte... En dat was het geval: een graadje of 30, maar niet al te veel zon en een windje om wat af te koelen. Al zat dat laatste er niet in want de start was behoorlijk pittig maar het parcours was aanvankelijk goed te doen. Ik liep al dadelijk in 7de stelling, samen met Steven Vandingenen, en naderde stilaan op Marc Maurissen. Die lieten we achter ons na 4km en dan kwam het zwaarste gedeelte: een steil stuk van zowat 300meter omhoog, waar het tempo er helemaal uit ging. Doch, daar rekupereerde ik vlug van en in't begin van de 2de ronde kwamen we bij Peter Maris. Nog wat later liep ik alleen, het bolde prima ondanks of dankzij(?) de warmte. Die was mijn bondgenoot want dan kan ik iets meer en kan ik precies ergens een soort turbo opendraaien. Zo eindigde ik nog met ongeveer een minuut voorsprong op mijn 3 "compagnons" van even daarvoor. Als 5de totaal en 1ste M55 en leider in de "cup" en met een grote fruitkorf als prijs konden we tevree naar huis terug.....
Om het jaar goed in te zetten, nam ik nog eens deel aan een veldloop, vooral omdat dit een organisatie van mijn club ACA was. Het was al 4 jaar geleden dat ik er nog eens aan de start stond en toen was het mee gevallen (als ik niet val is dat voor mij het geval!), want "crossen" is niet mijn specialiteit omdat ik dat te weinig doe... Maar omdat mijn knie nog steeds goed aanvoelt, waagde ik het er nog eens op. Volgens de specialisten van deze sporttak is deze veldloop zowat de zwaarste van het Limburgs Cross Criterium. Vooral de passage door de plantage is een "kuitenbijter", alsmede een zandstrook die er in 2011 nog niet lag...
Samen met de junioren werden ook 51 Masters de zandbak ingejaagd en in de eerste bocht had ik het gevoel dat ik ergens achteraan bengelde, zo slecht was ik gestart! Met een stuk of 40 man voor mij, kon ik aan een inhaalrace beginnen. Op de rechte stukken lukte dat wel, maar in de bochten verloor ik telkens wat terrein. Toch kon ik me halfweg voorbij "good old" Luc Hermans wroeten en in de laatste ronde nog twee 55-plussers remonteren. Uiteindelijk finishte ik als 2de M55, maar 23" na winnaar en leider van het "LCC", Jan Smeets! Blijkbaar naderde ik op het einde nog fel op hem, doch daar had ik geen erg in, want ik worstelde vooral met mezelf....
Als 20ste van alle Masters en een tijd van 26'29"(maar 16" trager dan 2 jaar geleden) kon ik toch tevreden naar huis. Met deze ervaring, overweeg ik deel te nemen aan het Provinciaal kampioenschap in Bree over 3 weken.... ALS het niet te koud, te nat, te hard, te droog en te vettig is....
Op 7 november kreeg ik van Dr. Willems te horen dat ik aan de meniscus moest geopereerd worden, anders zou ik enkel nog mogen fietsen, en dan moest ik nog afwachten of ik het lopen al of niet moest afbouwen. Sinds die dag, 36 dagen geleden, heb ik TOTAAL niets meer gevoeld en ik heb 368 km gelopen met maar 1 dag rust!!! De voorbije 16,5 jaar voelde ik regelmatig wel "iets" in die rechter knie maar nu helemaal niets! Was dit een ingeving van de Heilige geest of puur toeval? De toekomst zal het uitwijzen....
Ik voelde me hoe dan ook zo goed dat ik besliste een wedstrijdje te doen. In As, waar de "Kerstrun" plaatsvond, liep ik de voorbije 2 jaar de 15 km. Nu koos ik voor de 10, want het was toch al 2 maanden geleden dat ik de "zes kerkenloop" deed.. Het was 4 graden, maar het zonnetje deed het wat aangenamer aanvoelen, want normaal zijn dat noordpool toestanden voor mij.... Aan de start - voor mij - weinig bekende gezichten, maar wel veel deelnemers (137). Ik had me voorgenomen om "op reserve" te starten, maar toch had ik na 1 km al 3'37". De eerste honderden meters gingen wel berg af, maar dan ging het lichtjes golvend hetgeen op het einde wat begon door te wegen met zo weinig weerstands training in de benen. Tijdens de eerste ronde van 5km stak wat jongens & meisjes voorbij en zo liep ik in de 2 de ronde als 7de en die positie behield ik tot aan de meet. In die tweede ronde werd ik enkel voorbij gesneld door de eerste twee 15 km- lopers, die eerder vertrokken waren, namelijk een alweer sterke Pascal Vanmarcke en Vincent Nardozza. Met een tijd van 37''15" was ik ZEEEER tevreden, vooral omdat ik ook toen nergens last van had.... Bovendien liep ik een heel vlak tempo: behalve de 1ste km waren al de andere km- tijden tot op de seconde hetzelfde. Er was geen categorie- onderverdeling, maar de "oudste" die voor was 24 jaar jonger dan ik... Zo sloot ik een toch al succesvol jaar onverhoopt positief af. Hier had ik een dikke maand geleden niet van durven dromen. Nu maar hopen dat we deze lijn kunnen door trekken naar volgend jaar toe.... Niet gewacht op de huldiging, maar vierklauwens naar huis terug om daarna de verjaardag van dochterlief te gaan vieren.....
Die operatie van 6 januari heb alvast maar geannuleerd....
Zon, een graadje of 22 en een gezellige drukte rond de kerk van Kortessem: wat wil ne mens meer op een dag in oktober? De felle wind kon de pret niet drukken, maar mijn knie-perikelen eventueel wel..
. Deze week heb ik toch vrij goed kunnen trainen zonder al te veel last, maar gisteren speelde die knie toch weer op! Maar omdat de organisatie van deze wedstrijd op de schouders van het GS running team rust, wou ik deze laatste manche van de "Haspengouw Challenge" toch niet laten schieten, temeer ook omdat ik weinig of geen naweeen ondervonden heb van "Dwars door Hasselt", vorige zondag... Maar de schrik zat er toch weer in: onterecht, zo bleek achteraf. Doch, op zulk een zwaar parcours weet je maar nooit en ik startte voorzichtig en geconcentreerd. Op reserve, maar ook omdat ik niet veel sneller kon door te weinig training, gingen de km-tijden toch nog onder de 4'. Ik zat in een groepje, maar na 3 km liep ik alleen, mijn knie begon te irriteren en het ging heel wat moeizamer. Maar dan kreeg ik gezelschap van Ronald Rodiers en Jimmy Loix, dus zo wist ik dat ik niet zo heel slecht bezig was. Mijn hartslag ging steevast boven de 150 slagen per minuut, wat voor mij zeer hoog is aan dergelijk matig tempo. Zodoende passeerden we nog enkele mannen, maar de laatste 3 km begon mijn knie toch lichtjes pijn te doen en met de meet bijna in zicht, moest ik die 2 jonge gasten laten gaan. Echter, ik wist al lang dat ik eerste was van de M55 en ik moest enkel mijn tempo onderhouden, maar ik was vooral blij toen de kerk van Kortessem voor me zag opdoemen. Ik ben anders niet wild van kerken en zijn leiders, maar nu wel. Toen ik vrouwlief, samen met mijn 2 jongste dochters zag staan, werd ik zelfs zo euforisch dat ik even een tong met haar draaide, vooraleer ik de aankomst overschreed!! 
Met een zwakke tijd van 59'29" (een van de traagste van 18 deelnames) werd ik toch nog 22ste algemeen (220 finishers) en 1ste van de 46(!) masters +55.
Dit zal wel mijn laatste wedstrijd (hopelijk niet de laatste stuiptrekkingen!) van het jaar zijn...
Bijna 3 weken later krijg ik het verdict: scheurtje in de meniscus en wat artrose in mijn rechter knie. Op 6 januari 2015 wordt ik geopereerd door dokter Willems. In 1998 opereerde hij me al eens aan die zelfde knie. Als ik dan er nog eens 16 jaar tegenaan kan, ben ik 74 jaar en zeer tevreden.....
Een goeie 3 weken geleden, na de Fruitloop, dacht ik: nu ga ik wat meer fietsen ter afwisseling. Door de excellente conditie ging dat ook vlot en begon ik dat ijzeren ros als een foltertuig te beschouwen: ik dreef het tempo gaandeweg op tot 32km/u over 40 km.... Dat had ik beter niet gedaan want mijn rechterknie, meer bepaald de patella- pees raakte daardoor ontstoken.
Het gevolg was dat ik aanzienlijk minder kon lopen: vorige week 22km en deze week, voor Dwars door Hasselt, nog geen 15km!
Na 2 dagen rust en een conditie die naar de vanen is, besloot ik het er toch maar op te wagen om voor de 22ste keer deel te
nemen.
Mijn vrouw en dochter Judy hadden de 5 km al tot een succesvol einde gebracht terwijl ik stijf van de schrik en met de daver op het lijf de start van de 15 km afwachtte. Ik had afgelopen 2 weken nooit meer dan wat duurloopjes van maximum 6,5 km gejogd (of "gesukkeld"), waarvan enkel meestal de eerste 3 km zonder pijn. Wat zou dat geven op die 15 km? Mijn doel was: gewoon uitlopen, die handel, de plaats & tijd onbelangrijk. Misschien, als het even kon onder het uur....
Ik nam een rustige start en concentreerde me enkel en alleen op die rotknie. Voortgestuwd door de massa was die start toch niet ZO rustig (5 km in 18'35"). Maar het meest verwonderlijke was: ik voelde mijn knie niet! Toen mijn echtgenote me vergezelde met de fiets, vanaf "Het belang van Limburg", kon het niet meer stuk (de knie). Ik kwam in het gezelschap van Mario Vanstreels, dus wist ik dat ik niet "slecht bezig" was. Halfweg begon ik wel heel vaag iets te voelen, maar dat was verwaarloosbaar, zelfs de wind (schuin tegen) langs het kanaal deerde me niet, mede dankzij mijn vrouw die mij en een groepje uit de wind zette. Ik denk zelfs dat ik het tempo nog opdreef na zowat 10 a 11 km, want dat groepje volgde niet behalve 1 man. Verderop, aan de kanaalkom en de stad was het genieten van de ambiance en voel je geen vermoeidheid meer...
Opvallend fris bolde ik over de eindmeet als 58ste van de 1997 deelnemers (1ste van de 95 M55!) in een tijd van 57'16". Nog nooit zo tevreden geweest met zulk een matige tijd. Woensdag laat ik een NMR maken van mijn knie...
Deze door ACA georganiseerde wedstrijd is de enige waar van ik sinds het begin van mijn "carriere" (1993, AUB!) geen enkele gemist heb... Dat was nog lang voor de benaming " brouwerijloop"was. Toen liep ik wel maar de 5 km (9de van de 62 deelnemers in 18'10"). 21 jaar later sta ik, samen met 132 anderen, op en rond de piste van Alken weer aan de start van deze voorlaatste manche van de "Haspengouw challenge". Dit klassement is reeds een tijdje binnen, maar toch ben ik nog gemotiveerd om er nog eens voor te gaan. Vooral omdat er heel wat mensen zich uit hun luie zetel hebben gehesen om mij (dat hoop ik althans) te komen aanmoedigen: 3 van mijn dochters, echtgenote, kleinzoontje, broer, zus, schoonbroer... Kortom, aan al wie gekomen is: proficiat! En aan al wie niet gekomen is ook proficiat. Mijn doel was om eens onder de 36' te duiken en zo beter te doen als de 2 vorige jaren. Dit kon mijns inziens alleen maar lukken door Steven Vandingenen en Dirk Willems zo lang mogelijk te volgen en me zoveel mogelijk uit de wind (die nogal pittig uit de hoek kwam) te zetten.
Na een snoeiharde start (1ste km in 3'28") zat ik al waar het moest: in een groepje met Steven, Dirk, Bjorn Jamers en Jo Croes. Het tempo bleef hoog met kilometers van 3'35" tot 3'40" per km en na 3a 4 km passeerden we Wouter Ruymen (die me vorige week tijdens de halve Marathon nog de laatste kilometers hielp vol te maken). In het begin van de 2de en laatste ronde moesten ook Jo en Dirk de rol lossen en zelf kon ik nog in het wiel van Steven blijven aanpikken tot km 7.... Toen begon ik die dubbele inspanning van vorige Zondag te voelen in de kuitjes. Hij versnelde, doch ik viel ook niet stil en zo finishte ik 6" na hem in een tijd van 36'08" en werd 14de van de 133 deelnemers (1ste van de 25 Masters 55).
Vandaag was mijn tijd 25" beter dan vorig jaar en maar liefst 1'29" sneller dan 2 jaar geleden toen voor het eerst op dit parcours werd gelopen... Meer dan tevreden over een van mijn betere prestaties van de 30 wedstrijden, dit jaar.
Volgende week staat er niets op het programma. De weken nadien wellicht Tongeren (Ambiorix run), Dwars Door Hasselt en Kortessem.
Na een eiwitrijke recuperatie shake, water, 1 pannenkoek, 1 stuk vlaai, koffie, water, 1 gelletje, een half uurtje horizontaal in de zon, water, en een massage vertrokken de vrouw & ik om 15u10 terug naar Trudo om toch nog de 10 km-wedstrijd te betwisten. Eigenlijk zag ik het HELEMAAL niet zitten, maar ik wou dat BK eens uit mijn hoofd zetten....
De opwarming bevestigde dat gevoel alleen maar: ik moest mijn benen NET niet achter me aan slepen! Twee wedstrijden op 1 weekend: dat heb ik dit jaar wel meer geflikt. Maar 2 op 1 dag gebeurde in het verleden ook: in het jaar 2005 (10 km in Genk en 12,4 km in Kozen); 2008 (21,55 en 10,2 km in Sint- Truiden); 2009 (5 en 10 km in Kiewit)(9 km in Stevoort en 10,2 km in Sint-Truiden); 2010 (5 en 10 km in Kuringen); 2012 (10 km in Herk de Stad en 10,6 km in de Banneux run). Maar nu zijn we in 2014 en ik was benieuwd of mijn brommertje dit nog kon trekken......
Maar nadat het startschot was afgegaan, bolde het wonderwel vlot en ik nestelde me in een groepje met o.a. 2 man van mijn categorie, namelijk: Jean-Pierre Paumen (terug van weg geweest) en John Vaessen (de Nederlands-Limburger die steevast goed is voor een podiumplaats). Toen ik na de 1ste ronde (5km) het tempo opdreef was ik plots alleen en de verzuring stak gelijk de kop op. Echter, ik kon mijn voorsprong geleidelijk uitbouwen en werd nog 17de van de 176 deelnemers en dus 1ste van de M55! Een tijd van 38'35" op de iets meer dan 10,2km leerde dat mijn tempo toch nog bijna 3'46"/km was! Onvermoede krachten hadden zich van mij meester gemaakt en dat na uitputtende Halve Marathon... Ik had wel mijn "compressie kousen" aangedaan, maar die konden ook niet beletten dat mijn hartslag geregeld in "het rood" ging.
Met een waterfilter als prijs en het vaag vermoeden dat mijn conditie weer stijgende is, konden we weer naar huis... Misschien toch nog een Marathon inplannen? Maar eerst volgt nog "thuiswedstrijd" van ACA Alken, volgende Zondag...
Na 6 jaar stond er in Sint-Truiden weer eens het Belgisch kampioenschap op "de halve" geprogrammeerd. Toen behaalde ik Brons bij de M50 in 1u18' 36". Daarna liep ik er ook nog de 10km van de "Haspengouw Challenge"... Dit heb ik vandaag ook gedaan, al had ik dit helemaal niet gepland! Hier volgt het relaas.
Samen met de vrouw en 2 jongste dochters vertrokken we om iets na 9u richting atletiekpiste. Mijn oudste dochter+vriend EN kleinzoontje Leopold kwamen ook supporteren.. Dus, dat zat al goed met zoveel steun. Met een meer dan behoorlijke conditie (al was ik deze week lichtjes verkouden) had ik er vertrouwen in om na het VK Halve Marathon in Lier, het BK Marathon in Vise en het VK in Torhout, ook deze titel te behalen. Maar deze keer had ik weer andere tegenstanders: Luc Hermans, Walter Vloeberghs en vooral: Marc Bultinck! Op voorhand wist ik: als die man van Deinze present was, kon ik enkel nog voor Zilver strijden.
Na een veel te snelle start in 3'35", moest Luc na 5a 6 km lossen en kwam Walter me voorbij gestoven. Ik kroop in zijn wiel en we sloten aan bij een groepje met ondermeer de tweede dame, An Parmentier. Er was toch wat wind die in open vlaktes "ambetant" uit de hoek kon komen. Voeg daarbij nog enkele hellinkjes en stukjes vals plat en zo wordt een licht parcours vrij zwaar en zeker als je het zelf zwaar maakt.
Marc Bultinck was ondertussen al ver uitgelopen en na de eerste van 2 rondes had ik anderhalve minuut achterstand. Ik moest me dus enkel concentreren op de 2de plaats en daar had ik werk genoeg mee. Na 15 km had ik dat groepje inmiddels al achter mij gelaten, en moest ook Walter beetje bij beetje achterblijven. Ik kon een perfect vlak tempo aanhouden en wat later kreeg ik hulp uit onverwachte hoek. Clubgenoot Wouter Ruymen sloot aan, samen hielden we het tempo strak en het Zilver voor mij was een feit... Met mijn tijd was ik zeer tevreden: 1u19'34", maar ook met de tweede plaats kon ik leven. Die andere Marc zei me na afloop dat hij dusdanig aan het verkrampen was geweest, dat ik hem 1 km later zou "gepakt" hebben! (Hij eindigde slechts 1'25" voor mij, in 2008 nog 3'40"! ) En ik begon me almaar beter te voelen, mede door de zon die zorgde voor de broodnodige warmte die ik nodig heb (wat gaat dat geven als ik eens zonnepanelen op mijn hoofd plak?) Shit happens....Netto tijd: 1u17'55" op de 21,1 km! Meteen ook de 3de tijd op de 32 Halve marathons die ik ooit liep! Net voor ik het podium besteeg benaderde een journalist van "Het Belang" mij voor een interview....! (Maar daar zat ik voor niets tussen)
Lichtjes gefrustreerd keerden we huiswaarts om..........me klaar te maken voor de 10-wedstrijd van namiddag!
) en "nostalgie" doen me elk jaar weer naar noord- Limburg trekken. Gedurende de periode tussen 1993 en 2003 nam ik er, met wisselend succes, steevast deel aan de 12 km met een uitschieter in 1996 (43'09" op de iets meer dan 12 km). Maar dat zijn ondertussen al lang vervlogen tijden (18 jaar geleden!). Zulk een tijd zou nu onhaalbaar (moeten, wegens "oud") zijn.
Weliswaar waren de "grote kanonnen" van Haspengouw Challenge niet aanwezig, toch is dit goed voor de "moral" met het oog op het BK Halve Marathon van volgende Zondag in Sint-Truiden. Dus, aan alle supporters (en niet-supporters) die nog een gaatje (of geen gaatje) in hun agenda vinden: afspraak 14 september om 11u aan de atletiekpiste van Sint-Truiden 
Voorbije vrijdag, tijdens een training, kreeg ik een wesp in mijn keel. Op zich niet zo'n ramp, ware het niet dat die smeerlap eerst nog eens een steek moest uitdelen aan het begin van mijn keelholte voordat die in mijn maag verdween!
Voor de derde keer dit jaar deed ik 2 wedstrijden op hetzelfde weekend: goed dat gek zijn geen pijn doet! Deze keer was de place to be Gotem of all places. De deelgemeente van Borgloon dat net iets groter is dan het kasteel "Fontijnhof", waarin en rond de 12de manche van de Haspengouw Challenge plaatsvond, was de uitverkoren plaats voor alweer vele sportievelingen. "Haspengouwser" dan deze wedstrijd kan je het niet maken: de start op het binnenplein en na een lusje van zo'n 600 meter, nog drie ronden door het glooiende landschap en langsheen plantages....
Voor mij was het afwachten wat de benen zouden beslissen na die zware wedstrijd van gisteren, waar ik gelukkig niet tot het uiterste ben moeten gaan. Na een diepe massage van mijn eega, vanmorgen, had ik er toch goeie hoop op. Dat bleek ook toen ik na het startschot al een vrij hoog ritme aankon en dat ook nog kon blijven volhouden. Dat kwam omdat ik in de eerste grote ronde een 3-tal probeerde te volgen. Na 2 km sloot ik aan, maar dan ging Dirk Willems er vandoor. Hem kan normaliter niet volgen, dus bleef ik bij de andere 2. Tijdens het 2de gedeelte van de laatste ronde koos Ronald Rodiers het ruime sop en ik moest passen op zijn versnelling. Zo werd ik knap 13de algemeen en weer eens de laureaat van mijn categorie: 1ste van de 29 M55. Merkwaardig detail: het aantal deelnemers van deze "oudste" categorie was met 29 man ook de grootste! Waar blijft al dat jong volk? Of zijn de "oude peekes" niet meer wat ze geweest zijn (in de positieve zin)? Hoedanook , dit was weer een opsteker van formaat in het vooruitzicht van het BK Halve Marathon van over 2 weken! Het gevoel was zeer goed en totaal geen verzuring. Ook de ronde tijden waren zeer vlak te noemen: 11'18"; 11'30"; 11'23".
Zo was deze zondag weer geslaagd te noemen en wordt het uitkijken naar de volgende en nieuwe wedstrijd: de "Zilveren Helmen Run" in Halen.
De voorlaatste manche van de Victors Cup stond werd voor het eerst georganiseerd in de Deelgemeente van Riemst. Viermaal eerder stond ik er aan de start, de laatste keer 2 jaar geleden. Toen werd de afstand ingekort van 3 naar 2 ronden wegens een temperatuur van 36 graden! Dat was ook de "heetste" wedstrijd die ik ooit liep... Nu was het de helft: 18 graden, maar wel de dreiging van hevige buien, wat ik bij het ernaartoe rijden heb mogen ondervinden!
Gelukkig bleef het zo goed als droog tijdens de wedstrijd, de zon scheen zelfs bij de start! Jammer van het beperkte deelnemersveld ( maar 59 finishers) voor deze toch wel goed georganiseerde wedstrijd. Dit maakte wel dat ik meteen vooraan zat, in een tweede groepje met o.m. Patrick Nys. De voorbije dagen geen feestjes meer, zoals vorige week, en mezelf een wat meer ascetische levensstijl aangemeten.... 
Op maandag avond vond de 11de manche voor de "haspengouw challenge" plaats in Kozen en daardoor ook de kortste verplaatsing voor mezelf: 3 km met de auto om 12 km te lopen.
Vorige week was er geen wedstrijd, daarom publiceer ik eens een doorsnee trainingsweek van ondergetekende. Maandag: 9 km (4'32" per km); Dinsdag: 14,2 km in 1u02'41" (heuvelachtig) waarvan laatste km in 3'35"(4'25" per km; hartslag 119) , fietsen: 42km aan 31,9 km/u; Woensdag: 22,5 km (heuvelachtig) waarvan de laatste 3 km aan 3'33" per km (4'22" per km; hartslag 121); Donderdag: 15,2 km in 1u09'45" waarvan laatste km in 3'27" (4'35" per km; hartslag 117), fietsen: 32,9 km aan 30,8 km/ u; Vrijdag: 6,5 km loslopen (4'42" per km; hartslag 112); Zaterdag: 11,7 km in 53'47" (heuvelachtig) (4'36" per km; hartslag 117); 22,3 km losfietsen (27,3 km/u); Zondag: 9 km loslopen. Totaal: 88 km lopen en 97 km fietsen. Die zondag, gisteren dus, hadden we iets te vieren, namelijk: de 24ste verjaardag van dochter Sharon.
In het kader van de "Victors cup" vond vandaag de 5de manche plaats in Bilzen. Die griepsymptomen van 2 weken geleden zouden nu toch stilaan helemaal uit mijn lijf moeten verdwenen zijn.
Deze massa-loop in Gerhagen(Tessenderlo) lokt traditioneel veel volk, net als deze zondagmorgen. Voor de 7de keer stond ik aan de start, maar deze keer met heel wat twijfels: de voorbije 2 weekends was ik telkens ziek geweest met koorts inclusief... Geen idee wat dit was, het leek op een lichte longontsteking ?
Bij de opwarming Peter Bellen opgemerkt, hij komt terug van een blessure en was er om vooral tempohardheid op te doen. We hadden beiden het plan opgevat om een tempo van 4' per km aan te houden. Geen senicure op een zware omloop met meestal bos- en zandwegen en dat bijna 14 km lang !
Zodoende renden we beiden, als leden van het "GS-running team", het bos in. Aanvankelijk in een klein groepje met onder andere de 1ste vrouw, Kim Nulens, later een afgeslankte versie (van dat groepje). Ondertussen was Steven Vandingenen , ook in GS-outfit, ons voorbijgevlogen: die voelde zich duidelijk in zijn sas in het bos. Normaliter zijn we meestal in mekaars buurt terug te vinden, maar deze keer niet: hij eindigde bijna 2'30" voor mij !! Zeer straf...
Ondertussen konden Peter en ik ook wat opschuiven, doch na 9a 10 km bleef hij achter, alsook Kim wat eerder.. De laatste paar kilometers waren er ook voor mij wat te veel aan en ik verloor nog 3 posities en eindigde zo net niet in de top 20.. (23ste van de 308).
Dit was veruit mijn slechtste prestatie ooit in deze wedstrijd, maar toch was ik tevreden omdat ik wist hoe dat kwam... Peter was een halve minuut na mij en ook zijn opdracht was volbracht.
Nu uitkijken naar volgende Zondag of ik voor de "Terrasjogging'" in Bilzen (Victors cup) de conditie wat opgekrikt krijg....(bij leven en welzijn, weliswaar).
De "kermisloop" in Nieuwerkerken werd al voor de tiende keer georganiseerd, daarvan miste ik er
geen enkele ! Deze wedstrijd vindt dan ook plaats op maar 6 km van mijn voordeur. Het was tevens de 10de editie van de "Haspengouw Challenge", maar daar heb ik er wel 2 van gemist: Zonhoven en Heers, telkens vanwege een Marathon.
Ik was ook benieuwd hoe de benen zouden aanvoelen ,10 dagen na de Marathon van Torhout en na een ganse dag werken. Eigenlijk had ik er vandaag niet veel zin in om me op een maandag avond om 20u30 in gang te trekken. Nog gauw 4 pannenkoeken naar binnen gewerkt en dan op naar Nieuwerkerken City.
Na de start had ik wat last van "lamme benen", maar na een goeie kilometer kwam er terug leven in en nam ik afstand van het groepje waarin ik liep. Plots was het gevoel goed en kon ik het tempo de volgende 4 ronden goed aanhouden. Al moet ik er wel bij vertellen dat ik tijdens de laatste ronde opnieuw "plezier" ondervond van die pannenkoeken: die waren duidelijk nog niet verteerd... Ronde tijden: 7'17"; 7'25"; 7'23"; 7'24". Met frisse benen had ik misschien 20 a 30" sneller gekund, maar dat had niet veel veranderd in mijn categorie waarin ik 1ste werd (19de algemeen)in een tijd van 35'32", maar de afstand was wel maar 9,6km. Zodoende heb ik nog eens de hoofdschotel afgevogeld, de 15de keer dit jaar. ...euh, ik bedoel: "hoofdvogel afgeschoten"!
In Sint Lambrechts-Herk vond de langste en zwaarste wedstrijd van de "Haspengouw Challenge" plaats. Tien jaar geleden werd er voor het eerst een stratenloop georganizeerd. De "Delhaizerun" van toen heet nu "De Hel van Herk" en de afstand is 16 km in plaats van tien.
Een 134-tal atleten vonden de moed om zich in dat avontuur te storten.. Alleen jammer dat de dames een aparte 10 km moesten doen en niet de 10 mijl... Nochtans bestaat onder het loopvolk "het zwakke geslacht" niet.. Maarja, de organisatie zag dit anders....
Ik was wel benieuwd hoe ik gerekupereerd zou zijn ,ook al was ik gisteren niet echt diep gegaan.... De eerste km in 3'35" was nogal snel, maar ik kon me toch goed handhaven in een groepje, dat al gauw uiteen viel. Samen met Luc Hermans liep ik op zo een 30 tal meter achter een select groepje met heerschappen die, als ik goed ben, net kan volgen. Bjorn Jamers was de eerste die loste uit dat groepje, we staken hem voorbij maar na 5 a 6 km moest Luc ook lossen... Dan zette ik mijn inhaalrace in daar waar het zwaarste stuk van het parcours begon... Meter per meter kwam ik dichter bij als het bergop ging, maar gaf telkens die meters terug prijs als het bergaf ging. Downhill lopen is niet bepaald een van mijn specialiteiten.... Maar na 10 km had ik dat groepje, dat ook uiteen viel, te stekken. Eerst Peter Maris, later ook Jo Croes en Ronald Rodiers bleven achter. De laatste 3 a 4 km was het op karakter en op een stuk "vals plat" losten ook Steven Roggen en Dirk Willems. Uiteindelijk bleven alleen nog steven Vandingenen en ik over. De laatste 2 km moest ik alle zeilen bij zetten om "little Steven" bij te houden . Hij is zeer sterk bezig, dezer dagen, maar tijdens de laatste hectometers kon ik hem nog nipt voor blijven.
Zo werd ik 13de algemeen en 1ste van de 27 M55 in een een tijd van 59'18"! Wat een prestatie! Dit had ik zeker niet verwacht.... Over 5 dagen is het Vlaams Kampioenschap Marathon in Torhout... Dit is veel te vlug na deze zware wedstrijd, maar daar had geen erg in toen ik me inschreef voor die Marathon... Enfin, "wij zullen zien" zei Zdenek Stybar.
Voor de eerste keer nam ik deel aan de "aterstoase" jogging (is dialect voor "achter het station"). Dit was de derde manche voor de "victor's cup". De organisatie had op een grasveld tentjes neergepoot en er een gezellige lokatie van gemaakt. Het parcours was ook mooi en liep voor het grootste gedeelte door het natuurgebied "de Kevie". 
De 2de manche van de "Victor's Cup" werd georganiseerd in de Bilzerse deelgemeente Waltwilder. Grote parking op kruipafstand van de start/aankomstzone: ideaal voor als we na afloop totaal uitgeput naar de auto moesten strompelen na een zware wedstrijd in een loden hitte...
