In het kader van de "Victors cup" vond vandaag de 5de manche plaats in Bilzen. Die griepsymptomen van 2 weken geleden zouden nu toch stilaan helemaal uit mijn lijf moeten verdwenen zijn. Ik voelde me "slappekes" en mijn gewicht was gezakt tot een ongekend dieptepunt: nog maar 62,2 kg!!! Ik weet niet hoe dat komt, ik eet veel maar toch woog ik nog nooit zo weinig. Of het moet geweest zijn toen ik 14 jaar, of zoiets, was....
Ik miste 1 wedstrijd van die "cup" en om zeker te zijn van eindwinst zou ik graag nog 1 keer de oppergaai willen neerhalen.. Speciaal voor deze gelegenheid nog eens mijn ultra- lichte en "vlammende" schoentjes uit de kast gehaald, nu de rest nog... Qua omstandigheden leek het me prima: een graadje of 25, maar in de zon voelde het makkelijk 30 aan.
Goede start genomen en het tempo goed hoog en het gevoel viel, totaal onverwacht, goed mee. Niet dat ik me super voelde want de rondjes van 2,6 km waren niet echt "lichtlopend" mede door veel bochten, smalle passages en wat kasseitjes. Mijn concurrent bij de 55+ ers, Patrick Nys, werd gegangmaakt door Jean Tempels, dus moest ik extra op mijn hoede zijn. Maar achteraf bleek dat Patrick was uitgestapt na half weg... Zodoende kwam Jean, samen met onder andere Ronald Rodiers, me nog voorbijgesneld tijdens de laatste ronde. Mijn ronde tijden waren: 9'15"; 9'32"; 9'51"; 9'54". Gemiddelde hartslag: 148, maximale: 162! In totaal won ik zo'n 5 plaatsen, zodat ik toch nog mooi 12de algemeen werd op 117 finishers.
Uiteraard tevreden want ik zag er wat tegenop... Op de priijsuitreiking hebben we niet gewacht, mijn vrouw & dochters, en misschien maar goed ook want niet veel later zette een wolkbreuk enkele straten blank....
Deze massa-loop in Gerhagen(Tessenderlo) lokt traditioneel veel volk, net als deze zondagmorgen. Voor de 7de keer stond ik aan de start, maar deze keer met heel wat twijfels: de voorbije 2 weekends was ik telkens ziek geweest met koorts inclusief... Geen idee wat dit was, het leek op een lichte longontsteking ?
Bij de opwarming Peter Bellen opgemerkt, hij komt terug van een blessure en was er om vooral tempohardheid op te doen. We hadden beiden het plan opgevat om een tempo van 4' per km aan te houden. Geen senicure op een zware omloop met meestal bos- en zandwegen en dat bijna 14 km lang !
Zodoende renden we beiden, als leden van het "GS-running team", het bos in. Aanvankelijk in een klein groepje met onder andere de 1ste vrouw, Kim Nulens, later een afgeslankte versie (van dat groepje). Ondertussen was Steven Vandingenen , ook in GS-outfit, ons voorbijgevlogen: die voelde zich duidelijk in zijn sas in het bos. Normaliter zijn we meestal in mekaars buurt terug te vinden, maar deze keer niet: hij eindigde bijna 2'30" voor mij !! Zeer straf...
Ondertussen konden Peter en ik ook wat opschuiven, doch na 9a 10 km bleef hij achter, alsook Kim wat eerder.. De laatste paar kilometers waren er ook voor mij wat te veel aan en ik verloor nog 3 posities en eindigde zo net niet in de top 20.. (23ste van de 308).
Dit was veruit mijn slechtste prestatie ooit in deze wedstrijd, maar toch was ik tevreden omdat ik wist hoe dat kwam... Peter was een halve minuut na mij en ook zijn opdracht was volbracht. Nu uitkijken naar volgende Zondag of ik voor de "Terrasjogging'" in Bilzen (Victors cup) de conditie wat opgekrikt krijg....(bij leven en welzijn, weliswaar).
De enige wedstrijd van de "Hesbignon challenge" die plaats vond in Limburg, meer bepaald in Mielen, heb ik in mijn programma opgenomen als een doorgedreven training. Twee jaar geleden was ik ook present, maar toen op zondag ochtend, nu : vrijdag avond.
Veel bekende sporters opgemerkt, waaronder nogal wat Haspengouw Challengers. Het parcours, 1 grote ronde, was helemaal anders uitgetekend dan in 2012. Na de start op een grasveld, via een S-bocht een plantage in, dat met een bende van circa 230 mensen!
Mijn start was weer abominabel zodat ik pas rond de 35ste positie op het eerste verharde stuk kwam. Doch, na een kilometer kwam er wat ruimte om op te schuiven, maar een lang stuk "vals plat" sneed mijn benen en adem af.... Ik schat dat dit voor iedereen zo was: de zware ronde liet niet toe om een gelijkmatig tempo aan te houden. Echter, ik kon dan nog een 5 a 6 man remonteren . Vooral de grasstroken berg-op kropen in mijn benen en het tempo ging er helemaal uit.
Uiteindelijk finishte ik nog net in de top-20, als 19de algemeen. Bij deze challenge is de leeftijds categorie anders ingedeeld en dus zat ik in de leeftijdsgroep van 50 tot 60 jaar. Uiteindelijk belandde ik,met mijn 57 lentes ,nog net op het podium. Dus, mocht ik zeer tevreden want ik eindigde maar 34" na de 2de, namelijk Dominique Mathy, de leider van zijn categorie van de "Hesbignon Challenge". Toch niet zo slecht voor een ouwe flurk.....
De "kermisloop" in Nieuwerkerken werd al voor de tiende keer georganiseerd, daarvan miste ik er
geen enkele ! Deze wedstrijd vindt dan ook plaats op maar 6 km van mijn voordeur. Het was tevens de 10de editie van de "Haspengouw Challenge", maar daar heb ik er wel 2 van gemist: Zonhoven en Heers, telkens vanwege een Marathon.
Ik was ook benieuwd hoe de benen zouden aanvoelen ,10 dagen na de Marathon van Torhout en na een ganse dag werken. Eigenlijk had ik er vandaag niet veel zin in om me op een maandag avond om 20u30 in gang te trekken. Nog gauw 4 pannenkoeken naar binnen gewerkt en dan op naar Nieuwerkerken City.
Na de start had ik wat last van "lamme benen", maar na een goeie kilometer kwam er terug leven in en nam ik afstand van het groepje waarin ik liep. Plots was het gevoel goed en kon ik het tempo de volgende 4 ronden goed aanhouden. Al moet ik er wel bij vertellen dat ik tijdens de laatste ronde opnieuw "plezier" ondervond van die pannenkoeken: die waren duidelijk nog niet verteerd... Ronde tijden: 7'17"; 7'25"; 7'23"; 7'24". Met frisse benen had ik misschien 20 a 30" sneller gekund, maar dat had niet veel veranderd in mijn categorie waarin ik 1ste werd (19de algemeen)in een tijd van 35'32", maar de afstand was wel maar 9,6km. Zodoende heb ik nog eens de hoofdschotel afgevogeld, de 15de keer dit jaar. ...euh, ik bedoel: "hoofdvogel afgeschoten"!
Gisteren vond, amper 6 weken na het BK in Vise , het Vlaams Kampioenschap Marathon plaats in Torhout, ter gelegenheid van de 35ste "nacht van West Vlaanderen". Meestal wordt het BK en het Vlaams kampioenschap in dezelfde wedstrijd georganiseerd. Maar nu dus niet en moest ik opnieuw aan de bak! Normaal moet men 4 weken recupereren na een Marathon, maar daar had ik nu toevallig geen tijd voor... Sinds Vise deed ik zelfs nog 6 wedstrijden (in <6 weken!) waarvan tweemaal 2 in 1 weekend. Bovendien was het maar 5 dagen geleden dat ik "de hel van Herk" overleefde.... Een mens met gezond verstand zou zeggen: rust nu maar wat... Maar een eigenwijze nerd zoals ik gaat er toch weer voor...
Na een half dagje werken, vertrokken we (het vrouwtje+ik) richting "de Vlaanders" om 14u30. Drie uur later , waarvan 1 uur op de "ring rond Brussel", arriveerden we in Torhout. Tijd genoeg om mijn nummer op te halen en een wandelingske door het stadje te maken. Ik herkende maar 2 Limburgers voor de start: Jimmy Matthys en Jean Tempels. Om 20u klonk het startschot en vertrokken we samen met zowat 320 man voor de Marathon. Ook de deelnemers van de Halve startten samen met ons.
Ik voelde onmiddellijk dat het niet echt vlot ging: ik had me voorgenomen om aan 4'/km te beginnen en kon een groepje volgen met datzelfde tempo, inclusief Jean Tempels. Soms moest ik wat "harken" om dat groepje te volgen en na bijna 15 km moest ik lossen, maar kon toch nog tegen 15km/u blijven lopen. Ondertussen was Jean mij voorbij gestoken en ik zocht naar een comfortabel tempo. Maar dat was moeilijk, vooral omdat ik het gevoel had om naar de "grote WC" te gaan...! Vanaf dat moment spendeerde ik meer energie om te zoeken naar een plaatsje om "te gaan", maar de mais stond maar 30 cm hoog en een bosje was nergens te bespeuren, evenmin een haag, behalve de voortuintjes (maar DAT kon ik NIET maken!).
Hoedanook, het tempo zakte na halfweg en ik nam me voor om me niet te forceren om zo onder de 3 uur te finishen. (Na 20 km had ik nog 1u20'23"). Maar enkele kilometers later, na de doortocht in Torhout, zag ik dat Jean Tempels er de brui aan wou geven. Ik moedigde hem aan om rustig uit te lopen, maar hij hield het voor bezien. Van dan af liep ik alleen, viel niet stil en kon eigenlijk vlot aan 4'25"/km blijven lopen. Er liepen nog een vijftal atleten mij voorbij, ikzelf remonteerde nog 1iemand. Bij aankomst was het donker en ik eindigde als 1 ste van mijn categorie (26ste van de 304 algemeen). Vlaams kampioen, begot!!!! Ik had zelfs een dikke 5' voorsprong op de tweede, namelijk: Walter Vloeberghs... De man die mij vorig jaar in Oostende klopte in het BK!
Zeer tevreden, niet over mijn tijd, maar meer mocht ik ZEKER niet verwachten: men moet de wetten van de natuur een beetje respecteren.... Dit was de elfde tijd van de 16 Marathons die ik liep sinds 1996. Maar de voorbereiding was dus verre van ideaal. Na afloop wel wat last van mijn linker hiel, doch ik weet dat dit overgaat. Met een gemiddelde hartslag van 132 weet je dat ik niet diep ben(kunnen) gaan. Tijdens de 10 mijl van zondag was dat nog 143.
Tenslotte nog tot 2 uur 's nachts moeten wachten voor de huldiging.
Om 4u15 waren we terug thuis: dat was in eeuwen niet meer gebeurd!
In Sint Lambrechts-Herk vond de langste en zwaarste wedstrijd van de "Haspengouw Challenge" plaats. Tien jaar geleden werd er voor het eerst een stratenloop georganizeerd. De "Delhaizerun" van toen heet nu "De Hel van Herk" en de afstand is 16 km in plaats van tien.
Een 134-tal atleten vonden de moed om zich in dat avontuur te storten.. Alleen jammer dat de dames een aparte 10 km moesten doen en niet de 10 mijl... Nochtans bestaat onder het loopvolk "het zwakke geslacht" niet.. Maarja, de organisatie zag dit anders....
Ik was wel benieuwd hoe ik gerekupereerd zou zijn ,ook al was ik gisteren niet echt diep gegaan.... De eerste km in 3'35" was nogal snel, maar ik kon me toch goed handhaven in een groepje, dat al gauw uiteen viel. Samen met Luc Hermans liep ik op zo een 30 tal meter achter een select groepje met heerschappen die, als ik goed ben, net kan volgen. Bjorn Jamers was de eerste die loste uit dat groepje, we staken hem voorbij maar na 5 a 6 km moest Luc ook lossen... Dan zette ik mijn inhaalrace in daar waar het zwaarste stuk van het parcours begon... Meter per meter kwam ik dichter bij als het bergop ging, maar gaf telkens die meters terug prijs als het bergaf ging. Downhill lopen is niet bepaald een van mijn specialiteiten.... Maar na 10 km had ik dat groepje, dat ook uiteen viel, te stekken. Eerst Peter Maris, later ook Jo Croes en Ronald Rodiers bleven achter. De laatste 3 a 4 km was het op karakter en op een stuk "vals plat" losten ook Steven Roggen en Dirk Willems. Uiteindelijk bleven alleen nog steven Vandingenen en ik over. De laatste 2 km moest ik alle zeilen bij zetten om "little Steven" bij te houden . Hij is zeer sterk bezig, dezer dagen, maar tijdens de laatste hectometers kon ik hem nog nipt voor blijven.
Zo werd ik 13de algemeen en 1ste van de 27 M55 in een een tijd van 59'18"! Wat een prestatie! Dit had ik zeker niet verwacht.... Over 5 dagen is het Vlaams Kampioenschap Marathon in Torhout... Dit is veel te vlug na deze zware wedstrijd, maar daar had geen erg in toen ik me inschreef voor die Marathon... Enfin, "wij zullen zien" zei Zdenek Stybar.
Voor de eerste keer nam ik deel aan de "aterstoase" jogging (is dialect voor "achter het station"). Dit was de derde manche voor de "victor's cup". De organisatie had op een grasveld tentjes neergepoot en er een gezellige lokatie van gemaakt. Het parcours was ook mooi en liep voor het grootste gedeelte door het natuurgebied "de Kevie". Met 119 man aan de start, maar de grootste concurrentie in mijn categorie was niet dadelijk te bespeuren. De eerste km in 3'34" en ik kon aansluiten met groepje waaronder onder meer Hilde Kippers, Ronny Neven en Marc Maurissen. Maar met "de hel ven Herk" van morgen in het achterhoofd liet ik het tempo wat zakken. Mijn voorsprong op Piet Neven, ook 55+'er, was groot genoeg. Met km-tijden van 3'48"; 3'56"; 3'56"; 4'07; 3'38"; 4'00"; 4'23"; 4'01"; 4'09" ging het gezapig en toch ging het tempo er niet volledig uit. Ik kon rustig de kat uit de boom kijken... Er waren wel veel bomen, maar geen kat gezien... Piet maakte er nog een geanimeerd slot van door een versnelling te plaatsen en zo maar net na mij te eindigen. Straf! Uiteindelijk werd ik 16de en 1ste van de 16 M55. Nu wat proberen te rekupereren voor morgen, want dan staat er iets heel anders op het programma......
De 2de manche van de "Victor's Cup" werd georganiseerd in de Bilzerse deelgemeente Waltwilder. Grote parking op kruipafstand van de start/aankomstzone: ideaal voor als we na afloop totaal uitgeput naar de auto moesten strompelen na een zware wedstrijd in een loden hitte... En dat was het geval: een graadje of 30, maar niet al te veel zon en een windje om wat af te koelen. Al zat dat laatste er niet in want de start was behoorlijk pittig maar het parcours was aanvankelijk goed te doen. Ik liep al dadelijk in 7de stelling, samen met Steven Vandingenen, en naderde stilaan op Marc Maurissen. Die lieten we achter ons na 4km en dan kwam het zwaarste gedeelte: een steil stuk van zowat 300meter omhoog, waar het tempo er helemaal uit ging. Doch, daar rekupereerde ik vlug van en in't begin van de 2de ronde kwamen we bij Peter Maris. Nog wat later liep ik alleen, het bolde prima ondanks of dankzij(?) de warmte. Die was mijn bondgenoot want dan kan ik iets meer en kan ik precies ergens een soort turbo opendraaien. Zo eindigde ik nog met ongeveer een minuut voorsprong op mijn 3 "compagnons" van even daarvoor. Als 5de totaal en 1ste M55 en leider in de "cup" en met een grote fruitkorf als prijs konden we tevree naar huis terug.....
Ik dacht: laten we eens zot doen en, 1 dag na Wellen, vandaag nog een wedstrijdje lopen: 2 dagen na elkaar.... Deze door mijn club ACA georganiseerde avondwedstrijd gaat over 4 rondjes met een stukje veldweg, maar voor de rest zo goed als vlak. Waar ik voor gevreesd had, gebeurde ook: van bij de start verzuring tot achter mijn oren....Van soepel lopen was geen sprake en ik liep in de buurt van 2 jonge mannen , waaronder Michael Vandijck en in de 2de ronde sloot Ronald Rodiers ook aan. Maar beiden liepen wat later van me weg en ik probeerde mijn tempo er wat in te houden, wat ook lukte. Ronde tijden: 9'17"; 9'32"; 9'39"; 9'39", dus geen verval de laatste ronde en dat is altijd positief.. Met een tijd van 38'19" en een gemiddelde van 3'40"/km kon ik tevreden zijn.... Ik werd 10de van alle deelnemers. Daar mijn categorie niet ingedeeld werd vanaf 55, maar 50 jaar werd ik 2de, achter Karel Teunkens. Doch, met een "snotbel" van vijftig moet ik me niet meer meten, daar ik bijna 58 ben. Na een douche, en friet-met-mayonaise naar binnen geschoven te hebben, was ik half te laat voor de prijsuitreiking! Ik wist dat ze bij ACA Alken veel snelle jongens hebben, maar ZO snel.......!
Nog maar de 2de editie van deze run en al meer dan 200 deelnemers! Dat deze wedstrijd deel uitmaakt van de Haspengouw Challenge helpt ook natuurlijk. Perfecte omstandigheden met een graadje of 23, kortom: ik zag het helemaal zitten! Na alweer een matige start kon ik, samen met Steven Vandingenen en Ronald Rodiers, opschuiven richting top 20. Na zowat 4 km kwamen we bij mijn strafste concurrent Louis Lemmens. Daar hij over een sterke eindsprint beschikt, besloot ik om na 6 km het ruime sop te kiezen. Al gauw had ik een gaatje bij mekaar geharkt, maar de laatste 2 km ging het meestal bergaf... En laat DAT nu toevallig een van mindere specialiteiten zijn.... Het tempo zat er nochtans goed in, mede dankzij een jonge gast (Pieter Berben), toch hield ik aan de meet maar 3 secondjes over. Ondanks een ander jong veulen (Lesley D'Haen) me op het einde me nog voorbij stoof, eindigde ik toch nog als 20ste van de 205 algemeen en 1ste van mijn categorie in 35'42". Dit was zowat mijn beste prestatie van het jaar en na bak bier gewonnen te hebben met de tombola, kon mijn dag niet meer stuk........
Voor de zesde manche van de "HC" was de Banneux run de nieuwkomer van dit jaar. Voor mij was het een beetje bang afwachten hoe ik gerecupereerd zou zijn van de Marathon die ik 2 weken geleden deed.... Op training verloopt alles prima, maar een wedstrijd is toch nog altijd net iets anders. Een 10 km-wedstrijd is voor mij een langgerekte sprint: dus, je weet maar nooit.... Enfin, we zouden wel zien en niet te snel starten. Twee jaar nam ik er nog eens deel en zette een zeer matige tijd neer (39'51"), maar toen had ik in de voormiddag ook nog de "Herker corrida" betwist en daarmee was het vet van de soep. Nu waren er veel meer deelnemers(157) waarvan 30 van mijn categorie. Na wat bochtenwerk doken we het bos in en kon ik wat opschuiven want mijn start was alweer niet denderend. Nadat ik Luc Hermans en John Vaessen (NL) had bijgebeend, zag ik verder op nog een 55 plusser lopen (louis Lemmens, die me in Kiewit nog net te snel af was) . Dus moest ik NOG een tandje bijsteken (pfff), maar samen met Steven Vandingenen begon ik aan remonte en zo konden we verscheidene atleten voorbijsteken. Na 4 km kwamen we bij Louis, maar tijdens de 2de ronde in het bos loste hij en wat later deed ik hetzelfde bij Steven. Maar geen erg, ik kon mijn tempo goed vasthouden en bouwde mijn voorsprong uit tot een halve minuut. In het zog van Steven eindigde ik zo als 13de algemeen en 1ste M55 in een tijd van 36'10". Uiteraard zeer tevreden, vooral over de recuperatie na die Marathon. Er was bovendien veel concurrentie: vier 55-plussers in de top 20!!!!! "Oud" bestaat niet, zei Michel Wuyts, al had hij het WEL over Sven Nys.
Onder met motto "winnen is belangrijker dan deelnemen" vertrok ik, samen met mijn vrouw en jongste dochter, om iets na 7 uur naar Vise, waar het Belgisch kampioenschap Marathon werd georganiseerd. Ik nam er reeds 3 maal deel, maar raakte nooit onder de 3uur (in 2001 3u04'26"; in 2003 een dramatische 3u30'38"; en in 2006 3u05'18"). Telkens ik aan een BK Marathon deelnam stond ik op het podium: (in 2008 3de in Tongeren; 2010 1ste in Brussel; 2011 2de in Torhout; 2012 3de in Lier; 2013 2de in Oostende... ) Zo te zien ligt deze afstand mij wel. De weersomstandigheden waren alles behalve ideaal met wind van 4 a 5 beaufort en rukwinden tot 80km/u. Zelfs dranghekkens waaiden om in het centrum van Vise. Na het afhalen van het borstnummer en een zeer korte opwarming plaatsgenomen aan de startlijn, samen met nog een 700-tal zotten. Ik zag al gauw mijn belangrijkste concurrent staan :Steven Deram (ook gene kabouter, als je het mij vraagt!). Hij was tweede, na mij, op het Vlaams Kampioenschap Halve Marathon in Lier. Het voornemen om rustig te starten werd al meteen gefnuikt door de wind die tegen stond tijdens het eerste stukje langs de Maas. Maar na enkele km's was het keerpunt een feit en dan hadden we meestal rugwind. Zo liep ik samen met Steven en de eerste vrouw(een Nederlandse) richting Maastricht. Het tempo was goed te doen en dat vooral met in het achterhoofd het feit dat na 25 km de wind de grootste tegenstander zou worden. Daarom ging ik niet voor een tijd van 4'/km, maar puur voor een tactische aanpak.... Maar in Maastricht kreeg ik pijn mijn zij (daar ging mijne tactiek!) en ik nam daarom de tijd om goed te drinken. Het gevolg was dat mijne concurrent gaan vliegen was, samen de Eerste vrouw en latere winnares (Vanessa Gosselink). Doch, stilaan verdwenen die steken uit mijn zij door diep adem te halen en ik zag het weer zitten. Ik maakte mijn achterstand van een dertigtal meter cm per cm goed en na 29km passeerde ik Steven. Ondanks de wind voelde ik me nog sterk (na 30 km had ik nog altijd een gemiddelde van 4'02"/km!). Soms kreeg ik het wat benauwd als ik bomen hoorde kraken door de wind (wellicht nog een overblijfsel van mijn trauma van de midwinterjogging Kiewit in 2010). Ik raapte regelmatig een lijk op en klom zo van de 39ste tot de 29ste positie. Maar op zo'n 10 km van de finish begonnen mijn onderbenen plots een eigen leven te lijden! Ik voelde regelmatig krampen opkomen en moest mijn voeten anders positioneren om dat te proberen voorkomen... Zo kan je natuurlijk geen snelheid maken, ik voelde eigenlijk nog fris. Zelfs omkijken leverde me krampen op evenals haakse bochten nemen... Maar mijn voorsprong was groot genoeg en maakte heel voorzichtig de laatste kilometers vol aan 4'25"/km. Op 2 km van het einde stak ik een amerikaan voorbij doch hij snelde me opnieuw voorbij met de meet in het zicht. Zijn naam : Richard Shaw en hij werd 1ste van mijn categorie (al wist ik dit op dat moment nog niet....). Maar ik werd wel Belgisch kampioen en 2de van de 71 M55 (29ste van de 664 totaal). Natuurlijk zeer tevreden, zeker gezien de omstandigheden. Uiteindelijk maar 3' verval tijdens het tweede gedeelte inclusief tegenwind en krampen! Zonder die laatste twee had een tijd van 2u48' a 2u49' er zeker in gezeten... Na 4 jaar nog eens een titel, eentje waar ik heb voor moeten knokken... Maar de voldoening achteraf was des te groter... Mijn 15de Marathon was , gezien de wind, zeker een van de zwaarste. De dagen daarna was zeer vlug hersteld qua spierstijfheid. Ook dit heb nog niet eerder meegemaakt. Wellicht een teken van goed getraind te zijn.. ? Kenners zullen zeggen dat mijn trainingsschema het schema van een gek is... Ze kunnen gelijk hebben want er WAS geen schema!!
Voor de 16de keer nam ik deel aan de "Tungri run", de 1ste keer vlak na de oorlog (golfoorlog). Twee maal deed ik er de halve en 1 maal de ganse Marathon (het BK in 2008), maar nu de -voor mij - korte afstand. Dit zie ik als een goede test voor de Marathon van Vise en zowel een snelheids- als een interval training op dat vrij selectieve parcours van oudste stad van Belgie. Met de uithouding zit het goed: 5 dagen geleden nog een duurloop van 37 km volbracht aan 4'40"/km en hartslag 113. Weinig opgewarmd voor de start omdat het zowat een half uur regende. Maar gelukkig klaarde het tijdig op en konden we een droge wedstrijd afwerken. Niet te hevig begonnen omdat je dat altijd bekoopt met het vorderen derkilometers. Zodoende kon ik toch alweer een vlak tempo lopen ondanks de beklimmingen van "de muur" en de bochten en kasseien in het centrum. Ik liet een vrij omvangrijk groepje gaan, bleef kalm en liep mijn eigen tempo. Zowat halfweg kwam ik op & over Lode Raskin en helemaal op het einde, net voor het opdraaien van de piste, kon ik aanpikken bij Steven Vandingenen en Marc Maurissen. Maar hun versnelling kon ik niet beantwoorden, maar dat had geen belang vermits ik won in mijn categorie. Als de afstand van mijn Garmin klopt (9,92km), is dit mijn snelste wedstrijd in 3 jaar! Met dit gegeven mag ik voor een tijd van 2u48' gaan in de Marathon... Maar zulk een avontuur is steeds onvoorspelbaar, net zoals de omstandigheden.
Voor de 3de wedstrijd van de challenge trokken we over de provinciegrenzen heen naar het landelijke Overhespen. Vorig jaar was op deze plaats DE nachtmerrie (of daghengst) gebeurd voor mij.... Na 3 km scheurde ik er namelijk mijn linker-hamstrings (zweepslag). Ik had toen al enkele dagen een stram gevoel op die plaats, maar een doorgedreven inspanning werd dus fataal! Gevolg: bijna 2 maanden "out" om scheur van 4cm te laten genezen. Enfin, dit alles is reeds lang verleden tijd en dus voor een herkansing stond ik , samen met 150 andere atleten aan de start. Het parcours was wel grondig gewijzigd: minder klimwerk en 3 in plaats van 2 ronden. Het weer was ideaal: 16 graden, maar wel een stevig windje dat op een bepaald stuk in het nadeel stond. Ik nestelde me in een groepje dat vrij snel uitdunde, maar ik kon me soms toch wat uit de wind zetten. Het gevoel was beter dan de vorige 2 wedstrijden: ik kon mijn tempo goed aanhouden en verzwakte geenszins, kortom: rock and roll!! In de tweede ronde staken we Lode Raskin voorbij en stoven zo verder door het licht glooiende landschap. Op het einde kreeg wat steken in mijn zij en moest het tempo iets laten zakken en zodoende verschalkten Steven en Pieter Torfs mij nog met de meet in het zicht. Maar ik was zeer tevreden over mijn prestatie want door die Marathon-training stond ik toch niet zo fris aan de start. Als 16de algemeen en 1ste van "oudste groep" kon ik terugblikken op een geslaagde namiddag: ook en vooral door de nagenoeg perfecte organisatie van de plaatselijke KLJ. Aan zulke kleinschalige en sympathieke organisaties kunnen veel "grotere" nog een puntje zuigen.... Op naar de "tungri run" op de traditionele 1ste mei.
Ik stond voor een groot dilemma, vandaag : naar Parijs-Roubaix kijken of zelf sporten?? Lang geleden, toen de dieren nog spraken (totdat Freddie Dekerpel zei dat ze moesten zwijgen ;) volgde ik zowat elke klassieker. Maar helaas voelde ik me meermaals bedrogen als weer eens, na uren kijken, een of andere epo-italiaan a la Giorgio Furlan of Dario Frigo (die naam alleen al!) als winnaar werd gekroond. Trouwens, waar zijn ze gebleven, die "italians"? Echter, italianen en Parijs-Roubaix: geen goed huwelijk, me dunkt. Of is dat te zwaar voor die jeanetten ? Enfin, toch maar naar het voor mij onbekende en dus exotische Boxbergheide getrokken, samen met vrouw & jongste dochter voor de 1ste manche van de nieuwe challenge "Victor's Cup". En daar had ik dus achteraf helemaal geen spijt van, omdat er in het plaatselijke cafetaria een tv stond en dus de finish van de kasseienklassieker kon volgen, maar ook omdat ik een sterke prestatie neerpootte. Voor de start zag ik al een stevige concurrent, namelijk Patrick Nys, die ik dus kon proberen te volgen. Ik zat al vlug gebeiteld in een groepje met o.a. Patrick en Steven Vandingenen, die terug goed op dreef is. In de 2de van de 4 rondes kreeg ik het even moeilijk om Patrick te volgen op het toch wel pittige parcours. De wind maakte het nog wat zwaarder, maar toch kwam ik erdoor en de volgende ronde had ik al een gaatje. Steven was dan al achtergebleven en zo stormde ik maar door als een losgeslagen stier door de straten van de Genkse deelgemeente. Zeggen dat het gemakkelijk ging , zou de waarheid geweld aandoen, maar toch voelde het beter dan in Borgloon. Uiteindelijk finishte ik 10" voor Patrick als 1ste van mijn categorie en 10de algemeen. Oef!! Ik ben vooral tevreden omdat de rondetijden (9'44" en drie maal 9'57") zeer vlak te noemen zijn. Dat is altijd een goed teken in het vooruitzicht van de marathon, over 4 weken, toch nog altijd mijn hoofddoel....
De tweede wedstrijd van de Haspengouw Challenge" vond plaats in Borgloon. Het parcours vond, in tegenstelling tot de voorbije 4 jaar, niet meer tussen de "bloesems" plaats, maar ging nu richting centrum. Het was zeker niet makkelijker, maar een steile klim was er nu niet bij, wel langere stukken vals plat. Van bij de start ging het berg af en het tempo lag al onmiddellijk hoog. Mijn oude diesel kwam zoals steeds nogal moeizaam op gang. Maar het gevoel was niet super, vandaag, dus ik probeerde zo goed mogelijk te doseren. Na de 1ste van de 4 ronden nam ik wat afstand van concurrent Luc, maar veel overschot had ik niet vandaag. De hartslag ging niet genoeg omhoog en ik had al gauw in de smiezen dat het niet zo bolde zoals in Bolderberg. Echter, ik liep geleidelijk wat verder weg en had een mikpunt in Jo Croes, al kon ik hem niet bijbenen. In de laatste ronde naderde ik nog sterk op Lode Raskin en eindigde als 19de (1ste M55) op 160 deelnemers in 36'56". Ronde tijden: 9'04; 9'12"; 9'17"; 9'23". Dus, veel verval was er niet. Dat maakte dat mijn 450ste wedstrijd zeker niet de slechtste was.....
Lier.... Ik heb niet zo'n goede herinnering aan dit stadje. Twee jaar geleden vond er het BK Marathon plaats en behaalde ik Brons na een lijdensweg die op zo'n 10 km van de aankomst begon. Ik kreeg last van mijn "ademhalingsspieren" (ik wist niet dat zoiets bestond) en kreeg zo veel pijn aan beide zijden van mijn maag, dat ik veel moest wandelen. Uiteindelijk finishte ik in 2u58'08" op slechts 3' van de eerste! Nu dus het Vlaams kampioenschap op de halve afstand. Een lekker weertje: een dikke 20 graden. Bij warmte voel ik me meestal zoals een vis in het water, maar dan op het droge (als ik nu eens wist wat ik bedoelde?). Bij de start enkele kleppers in mijn cathegorie, waaronder: Luc Hermans en Steven Deram. Met zo'n 600 gingen we van start op de piste van AC Lyra, waarna de hele meute zich door het centrum slingerde. Daar was het opletten met al dat draaien & keren en kasseien. Eigenlijk veel te snel gestart : ik liep aan 10 km-tempo met Luc in mijn zog. Maar langs de Nete, aan een keerpunt na 6 a 7 km, zag ik dat Steven nog wat verderop volgde en Luc moest afhaken. Ondertussen was een beresterke Jean Tempels mij voorbijgestoven (ik hield er net geen verkoudheid aan over!), ik probeerde even aan te klampen, maar dan werd hij kleiner & kleiner en verdween uit het zicht. Wat verder was clubgenoot Pascal Vanmarcke uitgestapt wegens last van......de ademhalingsspieren!! Na 10 km kwam ik door in 36'45": veel te snel dus, en zo zakte het tempo drastisch tijdens de tweede ronde. Maar mijn voorsprong was groot genoeg en ik moest enkel ervoor zorgen dat ik niet stil viel.. Zo eindigde ik als 1ste M55 (42ste van de 594 totaal), met respectievelijk 2' voorsprong op Steven Deram en 4' op Luc Hermans. Mijn tijd was: 1u20'59". Ik had op minstens 1' sneller gehoopt, maar het parcours was zeker niet "snel"te noemen. Ik zal mijn ambities voor de Marathon toch maar iets bijstellen (2u50?).
Met een (sport)tas vol vertrouwen trok ik naar Bolderberg voor de eerste episode van de "Haspengouw challenge", na de goede prestatie in Kiewit. Tussen de oren zat het goed, afwachten hoe het met de rest zat.... Vooral de onderste ledematen en meer bepaald de linker hamstrings, die ik bijna een jaar geleden scheurde, baarden me wat zorgen. Maar gelukkig weinig of niets gevoeld tijdens de wedstrijd, ondanks de vele kilometers van de voorbije 2 weken (300 km) in voorbereiding op de Marathon. Na de inschrijvingsmodaliteiten en opwarming weerklonk het startshot. Het begin was alweer wat te snel voor deze oude vlerk en ik kon met moeite aanklampen bij een groepje dat ik af en toe wat moest laten gaan. Maar vertrouwend op mijn uithouding bleef ik kalm en na 4 km was mijn motor warm gedraaid. Deze wedstrijd is zowat een veredelde veldloop doorheen de bossen, maar wel met lange rechte stukken, een helling en een paar km verharde weg. Dit jaar lag de omloop droog, toch was het opletten geblazen om je voet niet om te slaan door de oneffenheden. Na 5 km kwam ik,. samen met Luc Hermans, bij een groepje met o.m. Lode Raskin en Dirk Willems. Na een versnellinkje volgde alleen Dirk nog, alsook clubgenoot Bjorn Jamers. Ik voelde me precies goed en kon versnellen waar en wanneer ik wou. Zo passeerden we nog enkele kleppers zoals Ronny Fillee en Steven Vandingenen. De helling naar de kluis was korter dan ik dacht (altijd een goed teken !), maar na de afdaling gebeurde iets vreemds. Na de afdaling bleef mijn lichaam naar beneden gaan op het vlakke! Gevolg: ik ging door de knieen en lag bijna tegen de wereld! Toch passeerde ik Ronny nog, maar Dirk niet en werd zo 15de van de 268 deelnemers en 1ste M55. Uiteraard zeer tevreden want er zat muziek in, vandaag. Maar liefst 1'10" sneller dan vorig jaar. Na het hijsen van een paar "Grimbergens" (is een sportdrankje) mocht bovenop het podium naast Luc Hermans. Tenslotte het nieuws dat ik mocht participeren in het sponsorteam "GS" en mijn dag kon niet meer stuk. Tot de volgende!
Kiewit was alweer "the place to be". Een ideale gelegenheid (en parcours) om snelheid & tempohardheid te testen en/of aan te scherpen in het vooruitzicht van de wegwedstrijden. Een biljartvlakke omloop met enkele stroken onverhard door het bos. Vier jaar geleden was ik hier op het nippertje aan de dood ontsnapt! Toen, bij stormweer, donderde met veel gekraak & gedruis een halve boom naar beneden. Ik wist niet waar dat geluid vandaan kwam tot dat geval net voor mij op de grond neer plofte. Ik struikelde over een 20cm dikke tak.... Als ik een fractie sneller was geweest, dan lag ik nu op het "knokenveld". En mijn vrouw had me nog zo gewaarschuwd : "blijf toch thuis, se zot!". Maar goed, nu had diezelfde eega mijn hamstrings vanmorgen eens goed onder handen genomen, want daar begin ik wat last van te krijgen. Dankzij "Marivi's Magische Massage"(alliteratie om UUU tegen te zeggen), had ik er tijdens de wedstrijd geen last van gehad. Mijn doel was om een tijd van onder de 37' neer te zetten, en slaagde ik er ook nog in op 1" na. Zoals steeds bij deze wedstrijd een gezellige drukte in en rond de sporthal van Kiewit en met 301 finishers ook populair in deze regio. Al waren er deze keer minder deelnemers dan de vorige jaren, doch daar zal een veldloop op dezelfde dag wel voor iets tussen gezeten hebben. Zoals steeds kwam ik wat moeilijk op toerental na de start en hing wat aan "de rekker" om dan aan te sluiten bij een groepje, w.o.: Patrick Nys. Wat later,na 3 km, zag ik zo'n 20 meter verder een iets oudere medemens lopen en "ik had zoiets van": "volgen , die kerel!". Dus liet ik dat groepje ter plaatse en "gaf er een lap op". Toen ik bij hem kwam, bleek het een oude bekende te zijn : Louis Lemmens. Voor de rest bleven we steeds samen en liepen we nog wat volk voorbij, o.a.: Peter Maris en Jo Croes. Maar aan het eind moest ik de duimen leggen tegen Louis en werd zo 26ste in een tijd van 37'00". Uitermate tevreden, temeer ik me niet goed voorbereid had : eigenlijk was ik deze wedstrijd vergeten (Alzheimer, reeds ?) en had zodoende op donderdag nog een stevige tempoduurloop van 11 km aan 4'/km gedaan na een warming up van 2,5 km. Mijn gewicht was ook bijna perfect : 64,8kg (droog aan de haak). De gemiddelde hartslag was 144! Het was van de "6 kerkenloop" geleden dat ik hem nog eens zo goed omhoog kreeg (de hartslag,dus). Een meer dan geslaagde test voor de volgende opdracht: de "vijverrun" in Bolderberg, de opener van de "Haspengouw Challenge".
Genk : 10de Louis Persoons Memorial (halve marathon)
Reeds 7 maal nam ik deel aan deze Memorial, waaronder drie maal Marathon en nu ook voor de derde keer de "halve". Mijn beste marathon in Genk liep ik in 2005 totaal onverwacht in een tijd van 2u54'43"en werd 5de van de 97. Nu ging ik dus voor de 21,1 km: dat was al zwaar genoeg op dit pittig parcours. Ik had er al een vrij zware trainingsweek op zitten, dus van taperen kwam niet veel in huis. Aan de start o.a. Marc Jorissen, hij focust zich op marathons en ziet deze halve wellicht als doorgedreven training. Hij zou afgetekend winnen in 1u13'35"! Na het startschot kon ik net niet aanpikken bij een groepje met ondermeer Peter Maris. Goed dat ik dit niet geprobeerd had, anders had ik mijn motortje opgeblazen... Zodoende liep ik gans de tijd alleen door de bossen te hossen en een geleidelijk aanwakkerende wind maakte het ook niet gemakkelijker. De ronde tijden waren 23'31"; 23'55"; 24'08". Het verval was dus gering, al was het de laatste ronde meer "harken". Tijdens de laatste km verschalkte ik nog Pieter Geens en eindigde zo net in de top 10. Toch niet ontevreden ondanks deze matige tijd, want de konditie is nog lang niet top. Maar: 10de op 187 deelnemers met 9 jonge "snotneuzen" voor mij is nog niet zo slecht voor een oldtimer van 1956.
In het kader van de "Victors cup" vond vandaag de 5de manche plaats in Bilzen. Die griepsymptomen van 2 weken geleden zouden nu toch stilaan helemaal uit mijn lijf moeten verdwenen zijn.
Ik voelde me "slappekes" en mijn gewicht was gezakt tot een ongekend dieptepunt: nog maar 62,2 kg!!! Ik weet niet hoe dat komt, ik eet veel maar toch woog ik nog nooit zo weinig. Of het moet geweest zijn toen ik 14 jaar, of zoiets, was....
Ik miste 1 wedstrijd van die "cup" en om zeker te zijn van eindwinst zou ik graag nog 1 keer de oppergaai willen neerhalen.. Speciaal voor deze gelegenheid nog eens mijn ultra- lichte en "vlammende" schoentjes uit de kast gehaald, nu de rest nog... Qua omstandigheden leek het me prima: een graadje of 25, maar in de zon voelde het makkelijk 30 aan.
Goede start genomen en het tempo goed hoog en het gevoel viel, totaal onverwacht, goed mee. Niet dat ik me super voelde want de rondjes van 2,6 km waren niet echt "lichtlopend" mede door veel bochten, smalle passages en wat kasseitjes. Mijn concurrent bij de 55+ ers, Patrick Nys, werd gegangmaakt door Jean Tempels, dus moest ik extra op mijn hoede zijn. Maar achteraf bleek dat Patrick was uitgestapt na half weg... Zodoende kwam Jean, samen met onder andere Ronald Rodiers, me nog voorbijgesneld tijdens de laatste ronde. Mijn ronde tijden waren: 9'15"; 9'32"; 9'51"; 9'54". Gemiddelde hartslag: 148, maximale: 162! In totaal won ik zo'n 5 plaatsen, zodat ik toch nog mooi 12de algemeen werd op 117 finishers.
Uiteraard tevreden want ik zag er wat tegenop... Op de priijsuitreiking hebben we niet gewacht, mijn vrouw & dochters, en misschien maar goed ook want niet veel later zette een wolkbreuk enkele straten blank....
Deze massa-loop in Gerhagen(Tessenderlo) lokt traditioneel veel volk, net als deze zondagmorgen. Voor de 7de keer stond ik aan de start, maar deze keer met heel wat twijfels: de voorbije 2 weekends was ik telkens ziek geweest met koorts inclusief... Geen idee wat dit was, het leek op een lichte longontsteking ?
Bij de opwarming Peter Bellen opgemerkt, hij komt terug van een blessure en was er om vooral tempohardheid op te doen. We hadden beiden het plan opgevat om een tempo van 4' per km aan te houden. Geen senicure op een zware omloop met meestal bos- en zandwegen en dat bijna 14 km lang !
Zodoende renden we beiden, als leden van het "GS-running team", het bos in. Aanvankelijk in een klein groepje met onder andere de 1ste vrouw, Kim Nulens, later een afgeslankte versie (van dat groepje). Ondertussen was Steven Vandingenen , ook in GS-outfit, ons voorbijgevlogen: die voelde zich duidelijk in zijn sas in het bos. Normaliter zijn we meestal in mekaars buurt terug te vinden, maar deze keer niet: hij eindigde bijna 2'30" voor mij !! Zeer straf...
Ondertussen konden Peter en ik ook wat opschuiven, doch na 9a 10 km bleef hij achter, alsook Kim wat eerder.. De laatste paar kilometers waren er ook voor mij wat te veel aan en ik verloor nog 3 posities en eindigde zo net niet in de top 20.. (23ste van de 308).
Dit was veruit mijn slechtste prestatie ooit in deze wedstrijd, maar toch was ik tevreden omdat ik wist hoe dat kwam... Peter was een halve minuut na mij en ook zijn opdracht was volbracht.
Nu uitkijken naar volgende Zondag of ik voor de "Terrasjogging'" in Bilzen (Victors cup) de conditie wat opgekrikt krijg....(bij leven en welzijn, weliswaar).
De "kermisloop" in Nieuwerkerken werd al voor de tiende keer georganiseerd, daarvan miste ik er
geen enkele ! Deze wedstrijd vindt dan ook plaats op maar 6 km van mijn voordeur. Het was tevens de 10de editie van de "Haspengouw Challenge", maar daar heb ik er wel 2 van gemist: Zonhoven en Heers, telkens vanwege een Marathon.
Ik was ook benieuwd hoe de benen zouden aanvoelen ,10 dagen na de Marathon van Torhout en na een ganse dag werken. Eigenlijk had ik er vandaag niet veel zin in om me op een maandag avond om 20u30 in gang te trekken. Nog gauw 4 pannenkoeken naar binnen gewerkt en dan op naar Nieuwerkerken City.
Na de start had ik wat last van "lamme benen", maar na een goeie kilometer kwam er terug leven in en nam ik afstand van het groepje waarin ik liep. Plots was het gevoel goed en kon ik het tempo de volgende 4 ronden goed aanhouden. Al moet ik er wel bij vertellen dat ik tijdens de laatste ronde opnieuw "plezier" ondervond van die pannenkoeken: die waren duidelijk nog niet verteerd... Ronde tijden: 7'17"; 7'25"; 7'23"; 7'24". Met frisse benen had ik misschien 20 a 30" sneller gekund, maar dat had niet veel veranderd in mijn categorie waarin ik 1ste werd (19de algemeen)in een tijd van 35'32", maar de afstand was wel maar 9,6km. Zodoende heb ik nog eens de hoofdschotel afgevogeld, de 15de keer dit jaar. ...euh, ik bedoel: "hoofdvogel afgeschoten"!
In Sint Lambrechts-Herk vond de langste en zwaarste wedstrijd van de "Haspengouw Challenge" plaats. Tien jaar geleden werd er voor het eerst een stratenloop georganizeerd. De "Delhaizerun" van toen heet nu "De Hel van Herk" en de afstand is 16 km in plaats van tien.
Een 134-tal atleten vonden de moed om zich in dat avontuur te storten.. Alleen jammer dat de dames een aparte 10 km moesten doen en niet de 10 mijl... Nochtans bestaat onder het loopvolk "het zwakke geslacht" niet.. Maarja, de organisatie zag dit anders....
Ik was wel benieuwd hoe ik gerekupereerd zou zijn ,ook al was ik gisteren niet echt diep gegaan.... De eerste km in 3'35" was nogal snel, maar ik kon me toch goed handhaven in een groepje, dat al gauw uiteen viel. Samen met Luc Hermans liep ik op zo een 30 tal meter achter een select groepje met heerschappen die, als ik goed ben, net kan volgen. Bjorn Jamers was de eerste die loste uit dat groepje, we staken hem voorbij maar na 5 a 6 km moest Luc ook lossen... Dan zette ik mijn inhaalrace in daar waar het zwaarste stuk van het parcours begon... Meter per meter kwam ik dichter bij als het bergop ging, maar gaf telkens die meters terug prijs als het bergaf ging. Downhill lopen is niet bepaald een van mijn specialiteiten.... Maar na 10 km had ik dat groepje, dat ook uiteen viel, te stekken. Eerst Peter Maris, later ook Jo Croes en Ronald Rodiers bleven achter. De laatste 3 a 4 km was het op karakter en op een stuk "vals plat" losten ook Steven Roggen en Dirk Willems. Uiteindelijk bleven alleen nog steven Vandingenen en ik over. De laatste 2 km moest ik alle zeilen bij zetten om "little Steven" bij te houden . Hij is zeer sterk bezig, dezer dagen, maar tijdens de laatste hectometers kon ik hem nog nipt voor blijven.
Zo werd ik 13de algemeen en 1ste van de 27 M55 in een een tijd van 59'18"! Wat een prestatie! Dit had ik zeker niet verwacht.... Over 5 dagen is het Vlaams Kampioenschap Marathon in Torhout... Dit is veel te vlug na deze zware wedstrijd, maar daar had geen erg in toen ik me inschreef voor die Marathon... Enfin, "wij zullen zien" zei Zdenek Stybar.
Voor de eerste keer nam ik deel aan de "aterstoase" jogging (is dialect voor "achter het station"). Dit was de derde manche voor de "victor's cup". De organisatie had op een grasveld tentjes neergepoot en er een gezellige lokatie van gemaakt. Het parcours was ook mooi en liep voor het grootste gedeelte door het natuurgebied "de Kevie". 
De 2de manche van de "Victor's Cup" werd georganiseerd in de Bilzerse deelgemeente Waltwilder. Grote parking op kruipafstand van de start/aankomstzone: ideaal voor als we na afloop totaal uitgeput naar de auto moesten strompelen na een zware wedstrijd in een loden hitte...
Nog maar de 2de editie van deze run en al meer dan 200 deelnemers! Dat deze wedstrijd deel uitmaakt van de Haspengouw Challenge helpt ook natuurlijk.
Voor de zesde manche van de "HC" was de Banneux run de nieuwkomer van dit jaar. Voor mij was het een beetje bang afwachten hoe ik gerecupereerd zou zijn van de Marathon die ik 2 weken geleden deed.... Op training verloopt alles prima, maar een wedstrijd is toch nog altijd net iets anders. Een 10 km-wedstrijd is voor mij een langgerekte sprint: dus, je weet maar nooit.... Enfin, we zouden wel zien en niet te snel starten. Twee jaar nam ik er nog eens deel en zette een zeer matige tijd neer (39'51"), maar toen had ik in de voormiddag ook nog de "Herker corrida" betwist en daarmee was het vet van de soep. 
Onder met motto "winnen is belangrijker dan deelnemen" vertrok ik, samen met mijn vrouw en jongste dochter, om iets na 7 uur naar Vise, waar het Belgisch kampioenschap Marathon werd georganiseerd. Ik nam er reeds 3 maal deel, maar raakte nooit onder de 3uur (in 2001 3u04'26"; in 2003 een dramatische 3u30'38"; en in 2006 3u05'18"). Telkens ik aan een BK Marathon deelnam stond ik op het podium: (in 2008 3de in Tongeren; 2010 1ste in Brussel; 2011 2de in Torhout; 2012 3de in Lier; 2013 2de in Oostende... ) Zo te zien ligt deze afstand mij wel. De weersomstandigheden waren alles behalve ideaal met wind van 4 a 5 beaufort en rukwinden tot 80km/u. Zelfs dranghekkens waaiden om in het centrum van Vise. Na het afhalen van het borstnummer en een zeer korte opwarming plaatsgenomen aan de startlijn, samen met nog een 700-tal zotten. Ik zag al gauw mijn belangrijkste concurrent staan :Steven Deram (ook gene kabouter, als je het mij vraagt!). Hij was tweede, na mij, op het Vlaams Kampioenschap Halve Marathon in Lier. Het voornemen om rustig te starten werd al meteen gefnuikt door de wind die tegen stond tijdens het eerste stukje langs de Maas. Maar na enkele km's was het keerpunt een feit en dan hadden we meestal rugwind. Zo liep ik samen met Steven en de eerste vrouw(een Nederlandse) richting Maastricht. Het tempo was goed te doen en dat vooral met in het achterhoofd het feit dat na 25 km de wind de grootste tegenstander zou worden. Daarom ging ik niet voor een tijd van 4'/km, maar puur voor een tactische aanpak.... Maar in Maastricht kreeg ik pijn mijn zij (daar ging mijne tactiek!) en ik nam daarom de tijd om goed te drinken. Het gevolg was dat mijne concurrent gaan vliegen was, samen de Eerste vrouw en latere winnares (Vanessa Gosselink). Doch, stilaan verdwenen die steken uit mijn zij door diep adem te halen en ik zag het weer zitten. Ik maakte mijn achterstand van een dertigtal meter cm per cm goed en na 29km passeerde ik Steven. Ondanks de wind voelde ik me nog sterk (na 30 km had ik nog altijd een gemiddelde van 4'02"/km!). Soms kreeg ik het wat benauwd als ik bomen hoorde kraken door de wind (wellicht nog een overblijfsel van mijn trauma van de midwinterjogging Kiewit in 2010). Ik raapte regelmatig een lijk op en klom zo van de 39ste tot de 29ste positie. Maar op zo'n 10 km van de finish begonnen mijn onderbenen plots een eigen leven te lijden! Ik voelde regelmatig krampen opkomen en moest mijn voeten anders positioneren om dat te proberen voorkomen... Zo kan je natuurlijk geen snelheid maken, ik voelde eigenlijk nog fris. Zelfs omkijken leverde me krampen op evenals haakse bochten nemen... Maar mijn voorsprong was groot genoeg en maakte heel voorzichtig de laatste kilometers vol aan 4'25"/km. Op 2 km van het einde stak ik een amerikaan voorbij doch hij snelde me opnieuw voorbij met de meet in het zicht. Zijn naam : Richard Shaw en hij werd 1ste van mijn categorie (al wist ik dit op dat moment nog niet....). Maar ik werd wel Belgisch kampioen en 2de van de 71 M55 (29ste van de 664 totaal). Natuurlijk zeer tevreden, zeker gezien de omstandigheden. Uiteindelijk maar 3' verval tijdens het tweede gedeelte inclusief tegenwind en krampen! Zonder die laatste twee had een tijd van 2u48' a 2u49' er zeker in gezeten... Na 4 jaar nog eens een titel, eentje waar ik heb voor moeten knokken... Maar de voldoening achteraf was des te groter... Mijn 15de Marathon was , gezien de wind, zeker een van de zwaarste. De dagen daarna was zeer vlug hersteld qua spierstijfheid. Ook dit heb nog niet eerder meegemaakt. Wellicht een teken van goed getraind te zijn.. ? Kenners zullen zeggen dat mijn trainingsschema het schema van een gek is... Ze kunnen gelijk hebben want er WAS geen schema!!
Voor de 16de keer nam ik deel aan de "Tungri run", de 1ste keer vlak na de oorlog (golfoorlog). Twee maal deed ik er de halve en 1 maal de ganse Marathon (het BK in 2008), maar nu de -voor mij - korte afstand. Dit zie ik als een goede test voor de Marathon van Vise en zowel een snelheids- als een interval training op dat vrij selectieve parcours van oudste stad van Belgie. Met de uithouding zit het goed: 5 dagen geleden nog een duurloop van 37 km volbracht aan 4'40"/km en hartslag 113. Weinig opgewarmd voor de start omdat het zowat een half uur regende. Maar gelukkig klaarde het tijdig op en konden we een droge wedstrijd afwerken. Niet te hevig begonnen omdat je dat altijd bekoopt met het vorderen derkilometers. Zodoende kon ik toch alweer een vlak tempo lopen ondanks de beklimmingen van "de muur" en de bochten en kasseien in het centrum. Ik liet een vrij omvangrijk groepje gaan, bleef kalm en liep mijn eigen tempo. Zowat halfweg kwam ik op & over Lode Raskin en helemaal op het einde, net voor het opdraaien van de piste, kon ik aanpikken bij Steven Vandingenen en Marc Maurissen. Maar hun versnelling kon ik niet beantwoorden, maar dat had geen belang vermits ik won in mijn categorie. Als de afstand van mijn Garmin klopt (9,92km), is dit mijn snelste wedstrijd in 3 jaar! Met dit gegeven mag ik voor een tijd van 2u48' gaan in de Marathon... Maar zulk een avontuur is steeds onvoorspelbaar, net zoals de omstandigheden.
Voor de 3de wedstrijd van de challenge trokken we over de provinciegrenzen heen naar het landelijke Overhespen. Vorig jaar was op deze plaats DE nachtmerrie (of daghengst) gebeurd voor mij.... Na 3 km scheurde ik er namelijk mijn linker-hamstrings (zweepslag). Ik had toen al enkele dagen een stram gevoel op die plaats, maar een doorgedreven inspanning werd dus fataal! Gevolg: bijna 2 maanden "out" om scheur van 4cm te laten genezen. Enfin, dit alles is reeds lang verleden tijd en dus voor een herkansing stond ik , samen met 150 andere atleten aan de start. Het parcours was wel grondig gewijzigd: minder klimwerk en 3 in plaats van 2 ronden. Het weer was ideaal: 16 graden, maar wel een stevig windje dat op een bepaald stuk in het nadeel stond. Ik nestelde me in een groepje dat vrij snel uitdunde, maar ik kon me soms toch wat uit de wind zetten. Het gevoel was beter dan de vorige 2 wedstrijden: ik kon mijn tempo goed aanhouden en verzwakte geenszins, kortom: rock and roll!! In de tweede ronde staken we Lode Raskin voorbij en stoven zo verder door het licht glooiende landschap. Op het einde kreeg wat steken in mijn zij en moest het tempo iets laten zakken en zodoende verschalkten Steven en Pieter Torfs mij nog met de meet in het zicht. Maar ik was zeer tevreden over mijn prestatie want door die Marathon-training stond ik toch niet zo fris aan de start. Als 16de algemeen en 1ste van "oudste groep" kon ik terugblikken op een geslaagde namiddag: ook en vooral door de nagenoeg perfecte organisatie van de plaatselijke KLJ. Aan zulke kleinschalige en sympathieke organisaties kunnen veel "grotere" nog een puntje zuigen.... Op naar de "tungri run" op de traditionele 1ste mei.
De tweede wedstrijd van de Haspengouw Challenge" vond plaats in Borgloon. Het parcours vond, in tegenstelling tot de voorbije 4 jaar, niet meer tussen de "bloesems" plaats, maar ging nu richting centrum. Het was zeker niet makkelijker, maar een steile klim was er nu niet bij, wel langere stukken vals plat. Van bij de start ging het berg af en het tempo lag al onmiddellijk hoog. Mijn oude diesel kwam zoals steeds nogal moeizaam op gang. Maar het gevoel was niet super, vandaag, dus ik probeerde zo goed mogelijk te doseren. Na de 1ste van de 4 ronden nam ik wat afstand van concurrent Luc, maar veel overschot had ik niet vandaag. De hartslag ging niet genoeg omhoog en ik had al gauw in de smiezen dat het niet zo bolde zoals in Bolderberg. Echter, ik liep geleidelijk wat verder weg en had een mikpunt in Jo Croes, al kon ik hem niet bijbenen. In de laatste ronde naderde ik nog sterk op Lode Raskin en eindigde als 19de (1ste M55) op 160 deelnemers in 36'56". Ronde tijden: 9'04; 9'12"; 9'17"; 9'23". Dus, veel verval was er niet. Dat maakte dat mijn 450ste wedstrijd zeker niet de slechtste was.....
Lier.... Ik heb niet zo'n goede herinnering aan dit stadje. Twee jaar geleden vond er het BK Marathon plaats en behaalde ik Brons na een lijdensweg die op zo'n 10 km van de aankomst begon. Ik kreeg last van mijn "ademhalingsspieren" (ik wist niet dat zoiets bestond) en kreeg zo veel pijn aan beide zijden van mijn maag, dat ik veel moest wandelen. Uiteindelijk finishte ik in 2u58'08" op slechts 3' van de eerste! Nu dus het Vlaams kampioenschap op de halve afstand. Een lekker weertje: een dikke 20 graden. Bij warmte voel ik me meestal zoals een vis in het water, maar dan op het droge (als ik nu eens wist wat ik bedoelde?). Bij de start enkele kleppers in mijn cathegorie, waaronder: Luc Hermans en Steven Deram. Met zo'n 600 gingen we van start op de piste van AC Lyra, waarna de hele meute zich door het centrum slingerde. Daar was het opletten met al dat draaien & keren en kasseien. Eigenlijk veel te snel gestart : ik liep aan 10 km-tempo met Luc in mijn zog. Maar langs de Nete, aan een keerpunt na 6 a 7 km, zag ik dat Steven nog wat verderop volgde en Luc moest afhaken. Ondertussen was een beresterke Jean Tempels mij voorbijgestoven (ik hield er net geen verkoudheid aan over!), ik probeerde even aan te klampen, maar dan werd hij kleiner & kleiner en verdween uit het zicht. Wat verder was clubgenoot Pascal Vanmarcke uitgestapt wegens last van......de ademhalingsspieren!! Na 10 km kwam ik door in 36'45": veel te snel dus, en zo zakte het tempo drastisch tijdens de tweede ronde. Maar mijn voorsprong was groot genoeg en ik moest enkel ervoor zorgen dat ik niet stil viel.. Zo eindigde ik als 1ste M55 (42ste van de 594 totaal), met respectievelijk 2' voorsprong op Steven Deram en 4' op Luc Hermans. Mijn tijd was: 1u20'59". Ik had op minstens 1' sneller gehoopt, maar het parcours was zeker niet "snel"te noemen. Ik zal mijn ambities voor de Marathon toch maar iets bijstellen (2u50?).
Met een (sport)tas vol vertrouwen trok ik naar Bolderberg voor de eerste episode van de "Haspengouw challenge", na de goede prestatie in Kiewit. Tussen de oren zat het goed, afwachten hoe het met de rest zat.... Vooral de onderste ledematen en meer bepaald de linker hamstrings, die ik bijna een jaar geleden scheurde, baarden me wat zorgen. Maar gelukkig weinig of niets gevoeld tijdens de wedstrijd, ondanks de vele kilometers van de voorbije 2 weken (300 km) in voorbereiding op de Marathon. Na de inschrijvingsmodaliteiten en opwarming weerklonk het startshot. Het begin was alweer wat te snel voor deze oude vlerk en ik kon met moeite aanklampen bij een groepje dat ik af en toe wat moest laten gaan. Maar vertrouwend op mijn uithouding bleef ik kalm en na 4 km was mijn motor warm gedraaid. Deze wedstrijd is zowat een veredelde veldloop doorheen de bossen, maar wel met lange rechte stukken, een helling en een paar km verharde weg. Dit jaar lag de omloop droog, toch was het opletten geblazen om je voet niet om te slaan door de oneffenheden. Na 5 km kwam ik,. samen met Luc Hermans, bij een groepje met o.m. Lode Raskin en Dirk Willems. Na een versnellinkje volgde alleen Dirk nog, alsook clubgenoot Bjorn Jamers. Ik voelde me precies goed en kon versnellen waar en wanneer ik wou. Zo passeerden we nog enkele kleppers zoals Ronny Fillee en Steven Vandingenen. De helling naar de kluis was korter dan ik dacht (altijd een goed teken !), maar na de afdaling gebeurde iets vreemds. Na de afdaling bleef mijn lichaam naar beneden gaan op het vlakke! Gevolg: ik ging door de knieen en lag bijna tegen de wereld! Toch passeerde ik Ronny nog, maar Dirk niet en werd zo 15de van de 268 deelnemers en 1ste M55. Uiteraard zeer tevreden want er zat muziek in, vandaag. Maar liefst 1'10" sneller dan vorig jaar. Na het hijsen van een paar "Grimbergens" (is een sportdrankje) mocht bovenop het podium naast Luc Hermans. Tenslotte het nieuws dat ik mocht participeren in het sponsorteam "GS" en mijn dag kon niet meer stuk. Tot de volgende!
Reeds 7 maal nam ik deel aan deze Memorial, waaronder drie maal Marathon en nu ook voor de derde keer de "halve". Mijn beste marathon in Genk liep ik in 2005 totaal onverwacht in een tijd van 2u54'43"en werd 5de van de 97. Nu ging ik dus voor de 21,1 km: dat was al zwaar genoeg op dit pittig parcours. Ik had er al een vrij zware trainingsweek op zitten, dus van taperen kwam niet veel in huis. Aan de start o.a. Marc Jorissen, hij focust zich op marathons en ziet deze halve wellicht als doorgedreven training. Hij zou afgetekend winnen in 1u13'35"! Na het startschot kon ik net niet aanpikken bij een groepje met ondermeer Peter Maris. Goed dat ik dit niet geprobeerd had, anders had ik mijn motortje opgeblazen... Zodoende liep ik gans de tijd alleen door de bossen te hossen en een geleidelijk aanwakkerende wind maakte het ook niet gemakkelijker. De ronde tijden waren 23'31"; 23'55"; 24'08". Het verval was dus gering, al was het de laatste ronde meer "harken". Tijdens de laatste km verschalkte ik nog Pieter Geens en eindigde zo net in de top 10. Toch niet ontevreden ondanks deze matige tijd, want de konditie is nog lang niet top. Maar: 10de op 187 deelnemers met 9 jonge "snotneuzen" voor mij is nog niet zo slecht voor een oldtimer van 1956.
