Wie mij kent zal mogelijks verwonderd zijn dat ik me nu plots interesseer voor het voetbal. Idd dat kan me normaal geen bal schelen maar nu... ben ik toch superfan geworden van de Rode Duivels, ze weren zich vandaag werkelijk als een duivel in een wijwatervat! Jonge sterke spelers!
De Rode Duivels zijn wakker geschoten... eindelijk! Veel kansen om te scoren maar die keeper van de VS laat geen enkele bal binnen! Nog 1 minuut! Benieuwd!
0-0, Verleningen dus, hopelijk winnen we opnieuw!
Intussen gaan ze op tv terug naar de studio van Canvas te Brussel waar een stelletje oudgedienden, Nederlanders vooral blijkbaar, nog een potje zeveren over wie zal winnen...
Beide partijen hebben héél goed gespeeld, de VS kreeg weinig kansen tot scoren maar de Belgen toch een achttal keer...
Jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!!!!!!!! goal!!!!!!!!!! Hopelijk blijft de stand zo!!!!! Fantastisch dat enthouisasme van Wilmots die zot van contentement het veld opstormt! De Duitse bondscoach van de Amerikanen kijkt zo nijdig als zijn landsgenoten na hun verlies in WO I en II... hopelijk blijft het zo! Intussen is het middernacht geworden.
Nu wat komedie spelen die Amerikanen, die ex-marinier, geboren in Frankfurt, laat zich vallen en spartelt wat, maar even later verlaat hij met gezwinde pas het veld, wat een muletrekker!
De Belgen laten geen enkele bal meer door, ze verdedigen en tegelijkertijd vallen ze hard en massaal aan...
Weer een vallende Amerikaan, verdorie, weer dezelfde denk ik... maar 't zal allemaal niet helpen!
En............jawel..................................... TWEEDE GOAL!!!!!! Zo zaterdagavond wéér voetbal kijken!
En nu nog de tweede verlenging, er kan niet veel meer mislopen!
GVD! 2-1! Door een snotneus van 19 jaar... Dit zal wel één van de spannendste wedstrijden zijn die ik ooit zag...
En we zijn gewonnen! Nu Argentinië in mootjes hakken!!!
Opgepast voor listige man met lange vingers : boekendief
Vandaag hoorde ik van iemand die regelmatig meewerkt aan een boekenveiling dat ze weer een en ander meemaakte heel kortelings (héél onlangs dus...). Voor elke veiling is er altijd een tentoonstelling van de te veilen stukken. Soms bestaan de loten uit één enkel boek, meestal duurdere en belangrijke werken. Soms ook gaat het om loten met verschillende boeken. Dan is het opletten geblazen. De catalogus vermeldt meestal alle boeken apart, en dan is er weinig kans tot problemen. Maar als er geen beschrijving is met elke boektitel dient er opgelet te worden. Soms worden er hele dozen ineens geveild, die dozen staan jammer genoeg tegen elkaar en je moet niet veel verbeelding hebben wat er dan kan gebeuren als er snoodaards over de vloer komen...
In dit geval betrof het een twintigtal loten met een heel variabele inhoud : zowel oude etsen, archiefstukken, foto's, litho's e.a. zaken. Sommige bezoekers doen de moeite om elk lot aandachtig te bestuderen... maar dat doe je best op het einde van de tentoonstelling! Dan kan er niet meer geprutst worden met de inhoud van de afzonderlijke loten. En daarom dient er ook constant toezicht gehouden te worden om snoodaards elke zin tot fraude te ontnemen! Maar (héél) onlangs wist een snoodaard dus toch zaken uit de ene map in de andere te stoppen. Alles wat interessant bleek voor hem haalde hij uit verscheidene mappen en verstopte die in één andere map, om dan tijdens de veiling enkel op dàt lot te bieden en al de mooiste zaken mee te pikken (...).
Gelukkig was de man/vrouw van dienst op de hoogte van de capriolen van die snoodaard, immers een paar jaar geleden had die al een boek gepikt in de veilingzaal. Een boek dat niet verkocht was en dus terug zou gaan naar de rechtmatige eigenaar. Maar de snoodaard kon zijn poten dus niet thuishouden en pikte het kleinood mee. En - het lef!!!! - een weekje later presenteerde hij het op de rommelmarkt te Brugge, waar de diefstal dan ontdekt werd. Gelukkig voor hem toonde de veilinghouder zich uiterst mild en kwam de dief er van af met de schattingsprijs uit de catalogus te betalen.
Moest ik veilinghouder zijn dan kreeg hij van mij verbod om nog één poot binnen te zetten in mijn veilingzaal... hijzelf en zijn personeel zouden er mee gebaat zijn denk ik. De snoodaard weet alvast dat hij bij mij geen zulke fratsen moet uithalen, in mijn winkel is hij persona non grata ... en dat weet hij héél goed!
Voetbal is niet echt mijn ding. Ik vind het pure commerce. Een ploeg speelt goed als het goeie spelers heeft en vooral... als er veel geld ter beschikking is, dan kan men de beste spelers binnenhalen.
Persoonlijk vind ik het voetbal één grote waardeloze sport : volwassen mannen die dag in dag uit achter een stuk leer lopen...
Omdat ik echter toch benieuwd ben wat onze Belgische voetballers uitspoken op het wereldkampioenschap heb ik me voor elke wedstrijd van de Belgen vrijgemaakt... Tv aanzetten en dan proberen wakker te blijven. Me ergeren omdat er niets te beleven valt. Blijkbaar hebben die krabbers veel te veel centen al op hun bankrekening en hoeven ze zich niet dood te werken... Maar op het einde ben ik dan toch telkens blij en ook wel fier dat de Belgen tot nu toe elke keer wonnen!
Tijdens de eerste wedstrijd zat ik in de wagen en kon enkel horen hoe traag en slecht de Belgen speelden. De wedstrijd tegen de Algerijnen was nog saaier, ik had nu beeld en klank en na tien minuten begon ik allerlei huishoudelijke karweitjes op te knappen : de afwas doen, de was, een dweiltje gooien... Dan de frigo plunderen en de innerlijke mens versterken. En dan weer blij met de overwinning. Maar gisteren was er eindelijk animatie, maar dan in de negatieve zin! Ongelooflijk hoe agressief die Koreaantjes zijn! Die nijd van vijftig jaar geleden (Koreaanse oorlog) zit er nog héél sterk in. Moesten ze kunnen dan zouden ze de grasmat ondertunnelen en de tegenstanders op de meest onverwachte momenten aanvallen vanuit de ondergrond. Maar dit konden ze niet maken natuurlijk!!! Letterlijk niet en evenmin figuurlijk... Dan maar krijgertje spelen in het open veld, de 'vijand' bekampen met alle mogelijke middelen : trekken en duwen, mekaar in het gras doen bijten, onze Belgen bespringen... en steeds met die ondoorgrondelijke blik in de ogen. Ook de koreaantjes in de tribune kijken onbewogen toe, met een soort gemene moordblik... Het moet gezegd worden dat de Koreanen heel vlugge kereltjes zijn, na een tijdje vreesde ik dat ze onze mannen zouden uitputten en dan zouden kunnen scoren. Gelukkig bleken onze gasten goed getraind. Eentje kreeg een rode kaart, spijtig maar rechtvaardig... Maar ik snap niet hoe die Koreanen niet meermaals eenzelfde rode kaart kregen... Misschien had de scheidsrechter medelijden met die arme kleine spleetoogjes? God weet het. Gelukkig dat de keeper zijn werk meer dan behoorlijk deed, prachtkerel! Deze wedstrijd was dus al heel wat spannender dan de voorgaande en ik begon in de sfeer te komen. Groot was ook mijn vreugde toen we scoorden!
Ik denk ook wel dat we zullen winnen tegen de Amerikanen. Van voetbal ken ik niets maar volgens mij redden we het wel als de keeper goed blijft werken, wij ons eigen doel heel goed blijven verdedigen en af en toe een aanval wagen naar het andere doel. Afwachten dus!
Vandaag passeerde ik aan de Ijzertoren en zag een grote vlag er boven op, normaal een Vlaamse Leeuwenvlag... Daar ik nogal vlug over de Hoge Brug vlamde bleef ik dus niet stilstaan (lett. noch fig.) bij de rare kleur van die vlag vandaag...
Tot mijn verbijstering hoor en zie ik net op de regionale tv dat de vlag met Vlaamse Leeuw vervangen werd door een flauwe vod die naar het museum in de Ijzertoren verwijst! Als troostprijs een vlag van de Vlaamse Gemeenschap op de Paxpoort... Wat een flauwekul, verklaring zou zijn dat een vlag op de Ijzertoren méér is dan een vlag die naar Vlaanderen verwijst, wat een fenomenale pietpraat!!!!
Enkele mensen werden gevraagd naar hun mening : een man uit het Antwerpse die naar Pervijze verhuisde om op elk moment de IJzertoren te kunnen zien toonde zich terecht erg verontwaardigd. Een Nederlander stond ons kijkers gewoon vals uit te lachen en zei doodleuk dat hij liever over Belgen spreekt dan over Vlamingen... dat hij maar vlug terugkeert naar zijn kot!
Net schitterende film gezien over een postman die directeur wordt benoemd van het postkantoor van Bergues (Sint-Winoksbergen - Noord-Frankrijk, 25 km van Veurne). Dit nadat hij zich voordeed als gehandicapte om een mooi 'postje' te scoren in het Zuiden van Frankrijk, aan de Middellandse Zee. Maar tijdens het bezoek van een inspecteur viel hij door de mand en als straf moest hij naar het 'koude Noorden'.
De eerste dagen valt Bergues dik tegen maar al gauw wordt hij met de beste zorgen van zijn ondergeschikten omringd en amuseert er zich kostelijk.
Heel de film door worden de mooiste hoekjes van Sint-Winoksbergen getoond, een typisch Vlaams stadje met beiaard en huizen in de typische gele bakstenen. We krijgen in-zicht in de beiaardkamer hoog boven het stadje, de vele klokken en klokjes worden getoond en bespeeld, zaaaaaaaaaaaaaaaalig!
Deze film werd in héél Frankrijk getoond in de bioscoop en zo werd dit mooie stadje bekend in het hele land en bracht zelfs heel wat extra toeristen op de been... en terecht!
VICIT VIM VIRTUS! De moed heeft het geweld overwonnen!!! De goeien hebben dus gewonnen!
Maar het valt natuurlijk nog te bezien of wie gelijk heeft ook gelijk krijgt... Sommige Walen hebben al duidelijk laten blijken dat ze snode plannen hebben...
Vanmorgen ging ik zoals miljoenen Vlamingen en andere zogenaamde 'Belgen' stemmen. Rond de middag voerde ik eerst een hoogbejaarde dame die moeilijk te been is naar het stemlokaal. De dame bleef nogal lang weg zodat ik even vreesde dat haar hart het begeven had toen ze elektronisch moest stemmen... Maar gelukkig daagde ze na drie kwartier weer op, blijkbaar wou de hele buurt vlak voor de middag gaan stemmen. Daarna zélf gaan stemmen, ik diende me aan te melden in het St-Andreaslyceum, een school in de buurt. Heel bewust was ik niet vanmorgen vroeg gaan stemmen, want met al die 'zieke' aangeduide 'vrijwilligers' was het niet ondenkbaar dat ze de eerste kieslustigen vriendelijk maar dringend zouden kunnen verzoeken de hele dag in dat stemkot te gaan zitten... Niet dat ik zou ingaan op zo'n verzoek hoor, wie kan er mij tegenhouden hé... ze zouden me echt in de boeien moeten slaan, en dan nog... Er was bijna geen kat : een vijftal mensen bekeken mijn identiteitskaart en duidden me aan op hun kiezerslijst. Vervolgens kreeg ik een chipkaart om te gaan stemmen. Heel eenvoudig eigenlijk maar tachtigplussers hadden duidelijk een probleem... telkens ging een begeleider mee het stemkotje in om de bejaarden te tonen hoe het moest en wie weet slaagden ze er in om het oudje te laten stemmen op hun favorieten...
Buitengekomen was er wat ambras. Een dame van rond de zestig had de lieftallige wijkagente er op gewezen dat er aan de overkant van het stemlokaal een enorme affiche van een kandidate van de NVA hing en dat dat onwettelijk was en dat die affiche onmiddellijk moest verdwijnen 'omdat het anders mogelijk was dat de stemming in dit lokaal ongeldig zou verklaard kunnen worden en iedereen zou moeten terugkeren voor een geldige stembeurt!' Of dit klopt weet ik niet maar in elk geval belde de wijkagente aan bij de bewoners van dat huis...
Dan naar winkel waar ik de hele namiddag boeiende mensen op bezoek kreeg, iets verkopen zat er niet in maar ik mag het toch een geslaagde namiddag noemen.
En vanavond keek ik wat naar tv, om te zien hoe de verkiezingen waren verlopen. Alles wees er al van in den beginne op dat NVA de grote overwinnaar zou worden. Ik ben redelijk gerust in al die verkiezingen : één groot circus : alle politiekers die je anders nog geen blik gunnen worden opeens enorm vriendelijk en hartelijk, het kan gewoon niet op... Sommige mensen herkende ik gewoon niet meer, zo grondig waren ze veranderd in de omgang... Al weken besliste ik zeker niet te stemmen op van die kwallen die heel de stad met foto's zouden bevuilen... Ook bepaalde politieke partijen laat ik categoriek links liggen. Ik heb natuurlijk wel bewondering voor bepaalde politiekers die zich serieus in lijken te zetten voor een betere wereld en een beter Vlaanderen. Vooral Maggy, een ferm stuk die op een menselijke wijze haar job doet. Of die gast van de groenen, ook wel goeie ideeën. Of het Vlaams Belang dat altijd bij haar woord blijft, maar beter wat tactvoller te werk zou gaan en haar beste krachten niet buitenkijken... Als handelaar mag je geen politieke kleur bekennen maar ik kan moeilijk anders dan veel sympathie betonen voor de NVA, Vlaams en met een verstandige leider, Bart De Wever. Ook hij lijkt te menen wat hij zegt, maar moet natuurlijk wel de kans krijgen om zich te bewijzen. De jongste jaren heeft hij nogal pech gehad in zijn carrière, de Walen lusten hem immers rauw. En wat de andere partijen de laatste maanden allemaal voor onzin over de NVA uitkraamden, tart gewoon alles! Boontje komt altijd om zijn loontje!!!
Maar goed, de tv stond aan en ondertussen sorteerde ik een paar duizend bidprentjes, zo had ik toch het gevoel mijn tijd niet te verspillen. Ondertussen keek ik met enig leedvermaak naar de vele onzin die politiekers uitkraamden. Grappig hoe de hele leiding van de NVA zich met een grote dubbeldekker verplaatste. Heel storend waren de motards met camera's, onwillekeurig moest ik even terugdenken aan de papparazzi die mogelijks Diana en haar vriend de dood injaagden door hen achter de vodden te zitten. Een grote troep opdringerige muggen! Maar zo'n vaart (...) liep het niet... Trouwens als zo'n motard tegen de bus zou vlammen, zouden het niet de achtervolgden zijn die het loodje zouden leggen, gelukkig maar. De bus werd dus nauwlettend in het oog gehouden door al die journalisten. Bij aankomst in de feestzaal waren de cameramannen heel vervelend : ze verdrongen elkaar om filmpjes te kunnen maken, het leek wel op een gevecht. Daarna, in het gebouw, ging de tocht verder op een roltrap naar een verdieping, en ook daar was iedereen aan het trekken en duwen. En wat later werd Bart De Wever zelfs eventjes weggedrumd achter de koulissen, hij had duidelijk last van al die drukte! Hij weigerde verklaringen af te leggen tot hij in de zaal met al zijn medewerkers was. In enkele krachtige zinnen slaagde hij er in de menigte medewerkers helemaal wild van vreugde te maken, hij dankte iedereen die bijgedragen had tot het behaalde succes.
De journalisten stelden hem de meest uiteenlopende vragen. Bv. 'En, probeer je vriendschapsbanden te smeden met andere partijen?' En Bart : 'Neen, ik probeer nu echter de vriendschapsbanden met de pers te verbreken!!!' (zodat ze hem eindelijk gerust zouden laten...). En of hij het zag zitten als premier van dit land met twee volken? Bart : 'Pff ik heb dit land met die twee landen daarin niet gemaakt he, ik heb ze zo aangetroffen...' (of zoiets ongeveer was zijn antwoord). En verschillende keren herhaalde hij dat de kiescampagne uiterst zwaar was omdat de andere partijen de NVA kapot wilden maken op alle mogelijke manieren! Volgens mij heeft dit echter juist nog méér gezorgd voor deze grote overwinning. Elk fatsoenlijk mens zag duidelijk hoe onredelijk de NVA behandeld werd... Wanneer de pers vraagt of hij een 'goed buikgevoel' had nav de overwinning antwoordde hij : 'Vroeger had ik heel veel buikgevoel, nu is dat al veel minder!' (zinspelend op zijn gedaanteverandering van eerder zwaarlijvig naar eerder slank nu...). En of hij een telefoontje van het Vlaams Belang verwacht om samen te reageren... Bart meent dat het VB met hun pover resultaat wellicht niet naar de telefoon zal grijpen... De hele tijd slaagt De Wever er in om de aanvallen en lastige vragen te pareren en de journalisten regelmatig lik op stuk te geven! Heel grappig ook trouwens.
Ook de andere partijen worden gevolgd. Opvallend hoe alle andere partijen héél beleefd en nederig zijn tgo de NVA : allen willen ze mee in de regering stappen, als het moet door nu op de grond te gaan kruipen... van kruipdieren gesproken. Enkel de socialisten realiseren zich dat ze niet veel kans maken... Tobback junior komt me over als weinig waarachtig... zijn woorden zijn kunstmatig en lijken niet erg gemeend... maar ik kan verkeerd zijn natuurlijk (ik hoop het vurig!). Wanneer De Wever dan een interview toestaat komt plots Pol Vandendriessche aangestormd naar de camera, hij wil natuurlijk ook in beeld komen... hij roept iets van 'een moord moeten doen voor...' Tja, wat hij daarmee beoogde weet ik niet maar de journalisten gunnen hem geen blik waardig en na twee seconden is de bruggeling weer verdwenen!
De Wever benadrukt dat hij te doen heeft met de verliezers, hij weet immers heel goed wat verliezen is en heeft zeker geen leedvermaak, vervolgt hij...
De socialisten moeten op niet veel rekenen maar kunnen het toch niet laten (ook premier Di Roepoo niet!) om nog wat op te scheppen en olie op het vuur te gieten met uitspraken als 'De sossen blijven de grootste familie in België' en 'Globaal gezien gaan de nationalisten achteruit!' Ze kunnen het niet laten en zijn slechte verliezers blijkbaar.
De CD en V deed alsof zij de overwinnaars waren, die muziek van Coldplay en zo vond ik niet zo passend... Alhoewel zij wellicht met NVA zullen regeren mogen ze ze zich gerust wat bescheidener opstellen...
De VLD zegt niet te zullen meewerken aan de splitsing van België, ze komen dus al uit hun kot... misschien zullen ze zich deze uitspraak nog ferm beklagen...
En de Groenen bulken al dagen van de pretentie. Ze hebben goeie ideeën maar menen nu al zich in de regering te bevinden. Wat meer bescheidenheid kan geen kwaad!
Bij de aankomst van De Wever is er geen enkel Vlaamse vlag in de zaal te bespeuren alhoewel er voor mijn part 1000 stuks mochten wapperen... De Wever wil duidelijk de rust bewaren, heel verstandig van hem want hij wil niet een jaar lang onderhandelen om de regeringen te vormen. Hij zegt trouwens dat voor zijn part iedereen overal vlaggen hangt zoals hij zelf wil... dat hij geen problemen heeft met vlaggen met de Waalse haan bij de tegenpartij en zo.
Over de koning doet hij nogal luchtig, op een heel lichte manier zelfs wat lacherig, fijne humor is hem niet vreemd.
Hoedanook wordt het niet makkelijk voor De Wever, hopelijk houdt hij stand. Het ergste scenario ware dat al de andere partijen samenspannen tegen NVA en de NVA naar de coalitie duwen, net zoals ze met het Vlaams Belang deden. Maar ditmaal zou het hen wel eens héél zuur opbreken want 1 op 3 Vlamingen wil NVA aan het roer van Vlaanderen en met uitbreiding België!!!
Zo zei ooit Cyriel Verschaeve... Woorden waar veel waarheid in schuilt.
Dezer dagen is het immers al zowat drie jaar geleden dat een meedogenloze heksenjacht werd ontketend op een tot dan alom gewaardeerd kerkelijke hoogwaardigheidsbekleder. Media ontdekten een vette kluif en bleven maar op hetzelfde been kauwen... Alle mogelijke feiten en verhaaltjes werden smakelijk naar buiten gebracht.
Er komt geen einde aan al die antiekbeurzen, en er komt vooral geen einde aan het betalen om te mogen deelnemen aan al die evenementen. En moest ik iedere keer goed verkopen, dan zou ik ook niet klagen, maar het laatste jaar waren de beurzen niet echt denderend voor mij. Keer op keer weer zwoegen en knokken om wat geld in het laatje te krijgen en bijna elke keer het deksel op de neus krijgen... neen echt leuk was het meestal niet. Maar als ik niet 'buiten kom' gebeurt er helemaal niets he... Dat zullen sommigen heel goed geweten hebben en ik doel daarbij oa op een bepaalde leegaard die ook antiquairtje wil spelen en die denkt dat de gebraden kiekens binnen zullen vliegen...
Ik dus naar Den Bosch, eigenlijk naar Rosmalen, in Autotron, een beursgebouw waar vroeger een oldtimermuseum was. Reeds voor de derde maal nu. Zoals de vorige edities was de zaal weer heel stemmig, vloeren en wanden mooi bekleed, plaatsen om te chillen, wijn te proeven, koffietjes te drinken, 'Bossche bollen' te degusteren, een lichte of zwaardere maaltijd te gebruiken...
Enige schaduw over deze beurs : een andere antiekbeurs te Breda, op precies dezelde dagen... Geen mens die er wat van snapt : waarom zoveel geld en energie verspillen door op eenzelfde ogenblik , twéé antiekbeurzen te organiseren, op een afstand van enkele tientallen kilometers van elkaar... Vroeger was er enkel een beurs te Breda, later verhuisde die naar de Brabanthallen in Den Bosch. Plots waren enkele mecontenten en een aantal Amsterdammers op het 'lumineuze' idee gekomen om zich af te splitsen en een nieuwe beurs te starten in Utrecht, en nu is die beurs van Utrecht verhuisd naar Breda. In Breda koos men er voor om een groot tentenkamp op te slaan op een plein... wat een verspilling van energie en centen, wat kost dat immers niet? In Rosmalen is er plaats genoeg om iedereen onder één dak samen te brengen, door samen te werken zou er veel geld bespaard kunnen worden, ik denk dan nog maar alleen aan het voeren van publiciteit... En dan zou de deelnameprijs voor de exposanten gevoelig verlaagd kunnen worden.... Maar neen dus... spijtig! Met het gevaar dat beide beurzen zware schade ondervinden... maar ik meen dat Rosmalen zeker de kop boven water houdt!
De opening brengt heel wat bezoekers mee maar toch wat minder dan de vorige jaren. Reden is natuurlijk dat ook die andere beurs op dezelfde uren haar deuren opent... Zondag, de tweede dag, is het zonnetje nergens meer te zien en komt er veel meer volk.
Opvallend is dat er veel geïnteresseerde mensen langskomen, iedereen is welgezind en wil info over de te koop gestelde voorwerpen, dat stemt me alvast heel hoopvol en ik mag een mooi stuk overhandigen aan mensen van nabij Amsterdam.
Ook de derde dag mag ik een nieuwe klant verwelkomen, stilaan mag ik constateren dat ik mijn standgeld intussen zowat terugverdiend heb...
Sinds ik door omstandigheden (...) in Brugge ben komen wonen had ik slechts enkele jaren tvdistributie. En dan nog... Ik betaalde wel voor die aansluiting maar ongeduldig en onhandig als ik ben slaagde ik er nooit in werkelijk ook maar één minuut echt tv te kijken. Geen groot probleem eigenlijk want ik heb een grote collectie films liggen en heb andere hobby's genoeg om me nooit hoeven te vervelen. Na enkele jaren beëindigde ik mijn abonnement. Sinds een paar weken echter maakte ik gebruik van een speciale actie van Belgacom : gratis installatie van heel dat spel... en zo kan ik nu genieten van mijn nieuwe tv die ik al een jaar geleden kocht.
Veel interessants is er echter niet te zien. Het nieuws ja ok, en dan soms een filmpje. Net ontdekte ik ook hoe ik Focus, de plaatselijke zender, kon bekijken. Interessant maar één van de eerste koppen die ik ontwaarde was er eentje van een nozem die me niet al te sympathiek overkomt. Aanvankelijk toffe gast, die veel afweet van WO I, maar gaandeweg leerde ik hem kennen als een lispelende spugende fanatieke verzamelaar die overal voor je neus springt op beurzen allerlei... met zijn elleboogjes werkt en door weinigen in het verzamelaarswerdeldje graag gezien is door zijn agressieve gedrag.
Hij weet altijd alles beter, en zijn muletje kleurt rood en blauw als hij opgewonden wordt. Zijn gezicht doet me denken aan het hoofd van een bepaalde viervoeter, van dat soort waarvan er héél veel rondlopen in Wingene... 't is trouwens in Wingene op de rommelmarkt dat ik voor het eerst geconfronteerd werd met zijn onhebbelijk gedrag. Toen pikte hij mijn standplaats in, het mooiste plaatsje van de hele markt. Uit protest wilde ik toen niet meer deelnemen aan die prutsersmarkt, hoezeer men zich ook verontschuldigde!
Enkele jaren geleden was vriend en vijand verbaasd toen hij plots opstapte (of was het van 'moeten'?) in zijn functie van ... Veel van zijn huidige en vroegere medewerkers waren overgelukkig toen, het waarom hiervan kan ik wel raden! Maar intussen heeft hij weer een ander droomjobtje gevonden en duikt zijn ... nog steeds op in allerlei reportages over WOI. Dus ook vandaag, pfft, dan maar gezapt om iets mooiers te zien!
Op Eurantica komt er veel bezoek, heel veel bezoek, en helaas zijn er ook altijd van die rare typen die er in slagen binnen te glippen en de standhouders het leven zuur maken...
Omdat het tijdens de week altijd heel kalm is maakte ik me traditiegetrouw klaar om op een zo onopvallend mogelijke wijze een oogje dicht te doen... met het risico natuurlijk om dan 's nachts te kampen te krijgen met slaapproblemen... je kan natuurlijk niet én overdag slapen én tijdens de nacht blijven slapen... Net had ik me behaaglijk in mijn zetel geïnstalleerd toen een collega me liet weten dat er een uiterst verdacht sujet rondliep, een verdacht figuur die misschien minder eerzame bedoelingen had dan wat wij doorgaans van onze bezoekers verwachten...
Wat later twee smsjes met dezelfde boodschap, heel vreemd allemaal, en ik was benieuwd over wie het hier ging. Dus zocht ik een strategisch plaatsje op, een plaats waar ik mogelijk verdacht volk meteen zou op kunnen merken, het bezoek kon van twee kanten komen.
En plots... ja daar zag ik het mormel behoedzaam naderen, met een voorzichtige pas als van een dief die traag met de ogen alle spullen bekijkt, nadenkend over wat hij zou kunnen jatten... Gravend in mijn geheugen doemde vaag het beeld op van een man die ooit het rechte pad bewandelde maar door zucht naar geld en roem van dit pad afgeweken was. En sindsdien rusteloos ronddoolde als de wandelende jood...
Zo onopvallend mogelijk maakte ik me uit de voeten, sloop mijn stand in en doofde alle lichten... Dit trok natuurlijk meteen de aandacht van heel wat bezoekers en na een paar tellen stonden er twee a drie rijen mensen voor mijn stand te drummen om te kijken wat er wel gebeurd kon zijn... Ik stond intussen onbeweeglijk helemaal achteraan in mijn stand. Geroezemoes allom dat aanzwelde tot luid 'gekwetter', leuk! Reacties als : Kijk daar, die man deed het licht uit, waarom eigenlijk? En hij staat daar achteraan te kijken naar ons! Of is het een van zijn heiligenbeelden? (in het donker begon ik te glimmen van trots na dit complimentje!) Denkt hij zo te kunnen verkopen? Is de 'plong' gesprongen? En veel commentaar ook in het Frans natuurlijk want laat ons niet vergeten dat in Brussel niet enkel Vlamingen wonen...
Als een sluwe tijger naderde de de ongenode gast mijn stand, ik hield hem nauwlettend in het oog, klaar om in te grijpen moest hij met zijn lange vingers een 'slag willen slaan'... Maar het mormel bleef achter de rijen mensen toekijken, even met één oog de naam van de exposant lezend op de fries boven de stand en dan met half toegeknepen oogjes starend in het duister... Plots kreeg hij me in het vizier en leek eventjes schrikken... Mijn pret kon haast niet op en ik bleef onbewogen afwachten. Dan vertrok hij eindelijk. Wat verder zag ik iemand van de security en ik sprak deze man aan om hem te vragen een oogje in het zeil te houden. En of hij dat sujet misschien onopvallend in het oog wilde houden omdat hij me nogal verdacht leek. De bewakingsman trok zijn das recht en bleef de verdachte volgen tijdens zijn verder bezoek. Na een uurtje kwam hij zeggen dat we gerust mochten zijn want het heerschap had het beursgebouw eindelijk verlaten. Ik beloonde hem met een flinke fooi want ik was opgelucht dat het 'gevaar' geweken was.
Van een andere bezoeker hoorde ik dat de man écht aan lager wal geraakt was, een broertje dood heeft aan werken, een serieus drankprobleem heeft en schijn-heilig leeft op kosten van zijn medeburgers.
Twee jaar geleden nam ik voor het eerst deel aan deze toch wel prestigieuze antiek- en kunstbeurs. Ik hield er een behoorlijke kater aan over en besliste niet meer aan deel te nemen. Maar toen ik de beurs vorig jaar bezocht en veel gratie vond in de vernieuwde opstelling kreeg ik er opnieuw zin in. Dus een tweede deelname nu, op hoop van zegen. De kostprijs was 'ietwat' gestegen : van 6000 euro in 2012 naar 8000 in 2014... hierin is begrepen : een heel kleine stand van 5 op 3 meter, de muurbekleding in stof, de vloerbekleding in tapijt, de belichting en twee grote glazen vitrinekasten. Peperduur dus maar ik hoopte op een goede verkoop. Hoop doet leven dus!
Het opstellen van mijn stand begon heel vlot, plaats genoeg om te parkeren vlakbij mijn standplaats, de auto vlug leegmaken en alles een plaatsje geven. Daags nadien nog een vracht meegebracht om stand af te werken, ook een stofzuiger meegebracht om tijdens de beurs het tapijt proper te houden. Maar tijdens deze opbouwdag kwamen er plots een paar honderd collega's toegesneld, benieuwd of ze in preview koopjes konden doen. Heel leuk allemaal maar de ervaring leert dat er dan niet echt veel verhandeld wordt en spoedig sloot ik mijn stand af voor alle bezoek zodat ik rustig en vlot verder kon werken. En het werd avond en ik zag dat het goed was...
Daags nadien, op woensdag, was er keuring. Een groot team van experten kwam een kijkje nemen op de standen om te waken over een hoogwaardige kwaliteit van de tentoongestelde voorwerpen. De standhouders mochten dan niet aanwezig zijn zodat de experts ongestoord hun werk konden doen. 's Avonds dan was er de voor-voor-opening. Enkel op invitatie en ook voor de 'mannen' van de Fortis, sponsoren van deze event. Elke standhouder kreeg een vijftiental uitnodigingen om te geven aan speciale gasten. Kostprijs : 750 euro, een hele smak geld dus! Maar de receptie mocht er wezen : tientallen malen werden alle gasten getracteerd op heel lekkere soepjes, voorgerechtjes, hapjes, dessertjes en drankjes allerlei. Wat door iedereen fel geaprecieerd werd. Maar verkopen... neen dat zat er niet in, helaas.
Op donderdag de voor-opening. Weer massa's volk maar geen kopers...
Vrijdag de 'opening' : massa's volk opnieuw, veel mensen die interesse toonden voor vanalles en nog wat. Interessante gesprekken. Vrienden op bezoek. Veel mensen die me herkennen van andere beurzen (Namen, Luxemburg, Hasselt, Spa, Rosmalen, enz...). Leuk... maar... nog steeds geen verkoop!
(wordt vervolgd : een 'rare klant' op de beurs!)
Het weekend daarop opnieuw veel volk maar ... je raadt het al... nog altijd geen pingping.
Dan enkele rustige dagen, tijd voor babbeltjes met buren-standhouders en ander collega's, zelfs tijd om zélf eens een wandelingetje te doen langs de andere standen.
De keizer van China in Brugge, of beter gezegd de president
Een dag of vijf geleden hoorde ik dat de president van China naar Brugge zou komen... op dinsdag de eerste april... de link met een flauwe aprilgrap was natuurlijk rap gelegd! Alsof er hier in Brugge nog niet genoeg Chinezen rondlopen!!!! Je kan er elke dag opnieuw heel de Grote Markt én de Burg mee plaveien!!! Ze zijn meestal in grote bendes op toer : in anderhalf uur héél Brugge bekijken én natuurlijk alles fotograferen en filmen... De media verzekerden echter dat die grote Chinees werkelijk van plan was om naar Brugge te komen en om er zeker van te zijn dat het waar was besloot ik om mijn vrije dag op te offeren : winkel opendoen en op Burg Chinezen gaan spotten....
Toen ik rond de middag de inwendige mens wou versterken doken er nogal wat problemen op : het stadscentrum was hermetisch afgesloten door vele honderden agenten, militaire politie en talloze mannen in burger... Ik wilde eigenlijk eerst naar mijn winkel maar een van die flikken zei me dat ik twee kilometer om moest lopen, via Philipstockstraat, Hoogstraat, Meestraat, Predikherenstraat en Wollestraat! Ik antwoordde hem dat ik wel via Christus-Koning, St-Andries en St-Michiels... Eerst dus restaurantje gezocht, met hoop dat die meeneemchinees de pist in zou zijn tegen dat ik gedaan had met eten. Maar neen dus, die Chinees bleef dus plakken : etentje in Provinciaal Hof met het koningspaar, ministers, burgemeester enz. ze waren daar aan tafel met zo'n 130 personen. Na een lange wandeling kon ik mijn winkel bereiken, maar doordat de uitgang van de galerij aan de zijde van de Burg afgesloten was zag ik weinig volk passeren dus ik ook naar de Burg. Daar waren heel wat koningsfans verzameld, ze zaten daar te drummen dat het geen naam had, een paar tachtigplussers maakten van hun tak dat ze gehandicapt waren en recht hadden op de beste plaatsjes... Tja, wat doe je dan hé? Jawel, letterlijk een stap achteruit zetten. Een hele hoop Chinezen toonde zich buitengewoon opgewonden en maakten de hele tijd foto's van al wat bewoog...
Plots was er beweging onder de boompjes op de Burg : Quick en Flupke, Mathilde en haar Filip dus. Mathilde in het roodste socialistenrood dat je je kon indenken. Filip met grijze haren, beminnelijk lachend... En dan die Chinees met zijn madam. De twee madammen werden naar een schavot, ik bedoel podium geleid. Daar stonden ze gezellig te tetteren en zwaaien naar het publiek. Ondertussen werd een mooi deuntje geblazen door de militaire (?) muziekkapel en monsterden Flupke en de Chinees de 'troepen' : een zestigtal para's met blauwe muts en vervaarlijke geweren. Dan bestegen ze het schavotje en stonden ze met zijn vieren te blinken... en plots was het feestje gedaan : de para's trapten het af, dan het muziek en dan de Chinees en onze Filip. Aan de ingang van het galerijtje stond iedereen zich te verdringen om toch maar een glimp op te vangen van die grote meneren. Een dame van in de tachtig begon met te bedreigen : ik moest mijn mond beginnen houden en geen commentaar meer geven... Ze balde haar vuisten en ik kon geen kant uit, wat doe je als een tachtiger jou te lijf wil gaan? Ik gaf haar dus een flinke duw zodat ze meteen een meter dichter van het 'spektakel' stond, iedereen tevreden dus!
Antiekbeurs Doornik (3) : Haute cuisine in Doornik
Dat eten in de Walen vaak degoutant is weten we al langer... Nergens is het beter eten dan bij ons in Vlaanderen (op sommige plaatsen althans). Gij mij maar eenvoudige goeie boerenkost : een goeie entrecôte met lekkere groeten en gewone aardapelen!!!
Tijdens de drie dagen 'antiek'beurs in Doornik mocht - lees : moest - ik genieten van de échte Waalse keuken! Aangezien ik de eerste twee dagen geen tijd had om zelf eten bij te halen was ik veroordeeld (gedoemd?) om te proeven van de plaatselijke 'gastronomie'! Ongelooflijk hoe men hier met de voeten van de klanten speelt, het gebrek aan respect voor de klant is schrijnend!
Aangezien ik niet ver van de 'cafetaria' stond met mijn 'kraam' kon ik de activiteiten van de chefkok (!) goed in de smiezen houden. Een nogal jonge corpulente snordragende gast komt een uurtje voor de middag met een grote emmer 'fijne vleeswaren' naar een oude metalen bakplaat. Een grote vieze plastieken witte emmer van 20 liter, boordevol voorgebakken worsten en hanburgers en andere vleesprodukten. Met een schraper maakt hij de decennia oud vieze metalen bakplaat wat schoon en stapelt er zijn hele emmer worsten op. Een niet écht lekkere geur verspreidt zich over een groot deel van de zaal, hij is de boel aan het opwarmen. Een paar jaar geleden kon je hier echt lekker smullen : lekkere braadworsten met sausjes en gebakken uienringen, alles samen een heerlijke geur verspreidend. Nu echter spreek ik liever van een vieze walm... Omdat ik écht honger heb besluit ik toch maar iets te bestellen maar eerst af tte wachten om te zien wat anderen eten en of het lekker is of niet. Sausjes zijn er nauwelijks en gebakken uiten al helemaal niet, die worden nu vervangen door gedroogde uien...
Wanneer de worsten de deur uit zijn bakt het ventje wafels...
Iets over de deelnemers nu. Dus meestal dezelfden die op dezelfde plaats staan drie keer op een jaar. Meestal zestig- of zeventigplussers die nog 'wat' bijklussen of jongeren die nog wat 'achter hun uren' werken. Vooral de gepensioneerden hebben een héél ruim aanbod, niet echt mensen die nog wat oude spulletjes op de markt brengen maar een heuse winkel runnen met soms meer spullen dan iemand die professioneel standhouder is... Eigenlijk allemaal ten nadele van de échte belastingen- en btwbetalende handelaar... sommigen echte moeten bijklussen anders komen ze niet rond en kunnen ze niet driemaal per jaar mooie reizen maken en zo... Maar goed, de meesten ken ik redelijk goed en het zijn vriendelijke mensen nietwaar. Ik zie ook enkele échte handelaars die het niet makkelijk hebben om het hoofd boven water te houden...
Bij de opening is er naar gewoonte weinig volk, alhoewel het buiten slecht weer is en er normaal gezien dan méér volk komt naar de 'binnenmarkt'. Ze hebben allemaal niets nodig, ze komen gewoon maar kijken. Intussen kijk ik wat rond bij de buren. Aan de overkant staat een stokoud madamtje, ze moet de tachtig al lang voorbij zijn. Ze heeft een grote stand met bidprentjes, postkaarten, allerlei papieren documenten, maar alles zonder veel waarde. Ze heeft wel heel wat vaste klanten en als je je durft vertonen aan haar stand komt ze gezellig bij je staan en babbelt zo hartelijk op je in dat je niet durft weggaan zonder een of andere prul te kopen, alhoewel haar prullen veel geld kosten, ongelooflijk hoe duur dat mens dikwijls is voor zaken die een ander in de prullenmand gooit. Met haar wat medelijdenwekkende rimpelgezichtje lacht ze zo ontwapenend, zo vriendelijk, dat je echt niet kan weglopen zonder iets te kopen... Ze lacht dan heel zuinig en minzaam... de goedheid zelve zou je denken maar zeker weten dat ze telkens weer aan je centen zit! Ditmaal had ze een kleinzoon mee, ene student die ergens in een Franse kolonie woont maar af en toe bij zijn grootmoeder op vakantie komt, als ik me niet vergis woont hij in 'La Reunion' of zo. Een vriendelijke gast maar als negentienjarige verveel je je natuurlijk dood op zo'n markt, gelukkig kon hij de hele tijd smsjes verzenden... zijn oma keek af en toe afkeurend maar niets kon hem van zijn bezigheden afhouden. En intussen maar gebakjes en taarten eten, het lieve dametje doet niet liever dan allerlei gebakjes fabriceren... ze had zo veel van dat spul mee dat ze het zelf niet 'meester konden', en zo bracht ze regelmatig cake en allerlei gebak naar mij. Niet slecht maar ook niet superlekker en allemaal zo'n droog spul he! Op de duur gooide ik die rommel in een grote plastic zak onder tafel.
Achter mij een Waalse chi-chi madam die binnenkort naar Zuid-Frankrijk wil gaan wonen en nu haar boeltje uitverkoopt. Haar man staat wat verder, eveneens met een groot 'kraam', blijkbaar ook een plaats die ze gratis kregen... Naast mij een klein ventje, een zogezegde handelaar uit de buurt van Doornik, hij verkoopt allerlei halfantieke kasten, althans dat probeert hij... Peperduur : meubels die je op een veiling voor 20 euro kan kopen kosten hier 600 eurootjes... ook veel vals materiaal. Vooral een quasi nieuw stenen Mariabeeldje stoort me wat, hij verkoopt het nieuwe stuk als iets wat meer dan tweehonderd jaar oud zou zijn... pure oplichterij! Na vijf jaar volhardt hij in de boosheid, steeds weer dist hij een sterk verhaal op : het beeldje zou hij gered hebben uit een heel oude Mariakapel die afgebroken werd...
Intussen ontpopt het oude dametjes aan de overkant zich als een échte antiquair. Een soort clochard komt haar een beeldje van de H. Barbara verkopen, een mooi gipsen beeldje weliswaar maar de waarde daarvan is gering. Blinkend van contentement plaatste ze het midden haar stand, vlak voor mijn neus, met de verwachting natuurlijk dat ik onmiddellijk opveer en haar de oren van het hoofd zaag om het beeldje van haar te mogen kopen. Ik reageer echter niet. Daarop verlaat ze haar stand en koopt ze wat verder een grote oude glazen stolp. Dan stopt ze dat beeld onder die stolp en hangt ze er een prijskaartje aan : 300 euro! Waarde is nauwelijks 80 euro en ik denk bij mezelf dat ze jaren zal mogen rondzeulen met haar Barbara. Maar nog geen uur later verkoopt ze dat spel voor ... jawel, 300 euro! Aan mensen die een tentoonstelling willen houden over de brandweer in Doornik en de H. Barbare is de patrones van de brandweer... ongelooflijk!
Wanneer even later hetzelde dametje aan mijn stand komt en de prijs vraagt van een oude biscuit 'zwart' Onzelievevrouwebeeldje (OLV van Halle) en ik twintig euro vraag, krult haar neus en begint ze me uit te maken 'voor rotte vis', ik draai me om want ik wil geen 'lelijke dingen' zeggen...
Twee lelijk besnorde grijsaards vragen me of ik schilderijen verkoop alhoewel ze héél goed kunnen zien dat ik dat niet meeheb. Het is precies een tweeling en ik hoor van andere exposanten dat ze alle veilingen afdweilen en er alle goedkope schilderijen opkopen. En inderdaad, ik zie hen de hele tijd door passeren met allerlei lelijke 'schilderwerken'. Ook komen er enkele 'barbaren' langs, gespecialiseerd in het molesteren van boeken. Wanneer ik hen vriendelijk vraag om mijn boeken met twee handen vast te houden, kijken ze me woedend aan. Voor de zoveelste keer merk ik op dat er 'vodden van komen' als ze mijn boeken niet voorzichtig behandelen.
Enkele dagen geleden was er weer antiekbeurs in Doornik, vroeger gekend als een heel interessante beurs met veel mooie en waardevolle antiek. Vandaag echter, sinds enkele jaren al, is deze beurs verworden tot een mooie brocantemarkt. Ik nam vroeger al meedere malen deel aan deze beurs, maar meestal zonder al te veel succes... en telkens was ik bovendien een héél weekend kwijt, een heel weekend dat ik niet in de winkel kon zijn. Dus negatief in dubbele zin : tijd verspillen op een eerder waardeloze beurs én klanten verliezen door mijn winkel niet te openen.
Na enkele beurzen overgeslagen te hebben besloot ik toch weer deel te nemen daar ik een tachtigtal oude kadasterkaarten van de streek van Doornik terugvond, dus ideaal om op deze beurs te verkopen! De stand opstellen kon reeds op donderdag maar ik vond het al welletjes om drie dagen op te offeren en arriveerde dus pas vrijdagmorgen, drievierden van de standen was al opgebouwd, op het eerste gezicht de 'vaste collectie', dus dezelfde standhouders als altijd met dezelfde brocante als altijd. Eigenlijk verdween mijn hoop op een succesvolle beurs al voor ik ook maar één iets had uitgepakt maar ja, ik had nu betaald en ik zou er maar het beste van proberen te maken.
Eerst de Poppkaarten, de kadasterkaarten dus, uitpakken : de kaarten van Doornik, Ath, Lessen en die van vele kleine dorpjes waaronder een aantal gelegen aan de Schelde. Een indrukwekkende collectie eigenlijk, waarvoor ik veel plaats nodig zou hebben om alles ordentelijk uit te stallen voor het publiek dat binnen enkele uren zou arriveren. Gelukkig (!) was een standhoudster die vlak naast mij zou staan ziek geworden... en kon ik haar plaats gratis er bij nemen, zonder bijkomende kosten. In de zaal is het ijskoud, de verwarming aanzetten terwijl de grote poorten geopend zijn om de standhouders binnen te laten zou trouwens zinloos zijn. Tijdens de opstelling van de standen mogen enkel de exposanten zélf binnen wat eigenlijk normaal is. Zo kan je als standhouder voor de opening al eens rondsnuffelen en eventueel interessante zaken vinden. Eens iedereen binnen mag moet je immers aan je eigen stand blijven. Maar er zijn natuurlijk altijd van die slimmeriken die al binnenglippen voor de opening, oa een soort antiquair die vroeger een zaak in Brugge had, maar de pacht niet meer kon betalen en uiteindelijk verhuisde naar een dorp waar er veel meer varkens wonen dan mensen (en voor alle duidelijkheid : ik heb het hier dus niet over Diksmuide he!). In zijn nieuwe winkel hoopt hij minder centen uit te geven voor zijn huur, maar of hij méér volk zal zien in die varkensgemeente is nog de vraag!!! Met zijn veel oudere vrouw was hij er dus weer in geslaagd om vooraf al een kijkje te komen nemen... Deze vrouw bezorgde hem vroeger chronische koppijn door haar gezeur maar nu zegt ze geen gebenedijd woord meer. Beeld zonder klankt dus, tja, wat was nu het beste he? Klappen of zwijgen? Ik vermoed dat zwijgen draagbaarder is dan dat 'klappen' van haar... Op verschillende standen werd hij weggejaagd omdat hij de kwalijke gewoonte heeft mensen af te blaffen en te 'affronteren' alsof enkel hijzelf iets af kent van zilver. Ook wordt hij graag aangesproken met 'meneer'!!! Misschien moet ik eens nagaan hoe ik dat heerschap kan buiten de zaal houden tot aan het ogenblik dat de beurs opengaat voor iedereen. Iets dat ik zeker wil regelen te meer hi me enkele maanden een gemene loer draaide...
Een andere 'indringer' stuurde ditmaal zijn kat, hij is afkomstig van de Westhoek, glipt binnen via het 'restaurant' en kan zo gewoonlijk een paar uurtjes voor de opening al een rondje doen. Maar nu was hij in geen velden te bekennen, blijkbaar hebben de organisatoren dat ontdekt en hem zijn lesje gespeld.
De standhouders zijn dus telkens weer dezelfden. Nieuwe standhouders komen er nauwelijks bij en de echte antiquairs sturen hun kat, misschien moet ik hier ook wel wegblijven, maar ja, een mens moet iets doen om zijn kost te verdienen he... (wordt vervolgd)
Een schrikkelijk lelijk karwaat van een vrouwmens in de Westhoek heeft onlangs het 'affront van haar leven' gekregen van de man waarvan ze de bijzit is. God weet hoe dit afzichtelijk monster de rijke boer voor zich heeft gewonnen, God alleen weet ook waarom deze boertige man - alom gekend als een zeer luizig en sluw sujet - voor dit wangedrocht zijn mooie liefhebbende vrouw 'buitengekareld' heeft...
Deze boertige vent, die op bepaalde plaatsen bij hoog en laag beweert enkel watertjes en koffietjes en fruitsapjes te drinken tijdens zijn veelvuldig cafébezoeken, zuipt er namelijk op los... Dat was zo al lang voor hij trouwde, dat was zo op de dag voor, van en na zijn huwelijk, dat was tijdens zijn huwelijk en dat was nog altijd zo nadat hij zijn trouwe echtgenote buitengooide op de meest onmenselijke wijze. Nu hij een bijzit heeft, dat gemene vrouwspersoon, dat secreet hierboven reeds vermeld, is dit niet anders.
Alhoewel dit 'secreet' geen katje is om zonder handschoenen aan te pakken, kan ze haar 'aanhouder' niet op het 'rechte pad' (terug)brengen. En om haar doel te bereiken schuwt ze geen enkel middel... ze heeft immers zelf al een 'zwaar verleden' achter de rug, ze meent dat ze elke man de baas kan! Een lief gezichtje 'trekken' kan niet in haar geval, ze is immers zo lelijk als de nacht. Dus dan maar naar de grote middelen gegrepen om haar slag thuis te slaan, dus om voor eens en voor goed een einde te maken aan de escapades van haar b(o)ertje! Neen, ze grijpt niet naar rattenvergift of zo, neen ze wil een oude en beproefde methode aanwenden... Dus wacht ze haar vent op achter de deur, gewapend met een oude bezem!!! Ze wil hem een flinke rammeling verkopen want stomdronken als hij is zal hij haar toch niet herkennen, daarvan is ze stellig overtuigd!!!
En wat er verder gebeurde??? De straalbezopen echtbreker prutst met zijn sleutel de voordeur open en wanneer hij achter de deur een lelijk monster met haar bezem ziet afkomen roept hij uit : ewel lelijke duven, zie nog ant kuuschen of vlieg je nog entwoar naar toe? En dat was dan meteen het einde van een sprookje dat nu toch wel langer had geduurd dan velen hadden gedacht...
Als deze vertelling écht gebeurd is zou ik graag vernemen over wie het hier gaat!!! Iemand een idee?
En ik heb het hier uiteraard niet over die luie pilaarbijter die altijd zo hoog van de toren blaast maar uiteindelijk zijn kerk zal moeten verlaten wegens luiheid en hoogmoed en mislukte weerwraak...
Nee het gaat hier over de 'boot der traagheid'! Dat traag vlottend vehikel dat op de Damse Vaart tussen Damme en Brugge vaart. Die boot vaart zodanig traag en zie je zodanig weinig dat het me niet eens was opgevallen dat dat spel een hele tijd uit de vaart werd genomen (letterlijk en figuurlijk) om het wat op te kalefateren...
Kwatongen beweren wel eens dat het een volle week duurt om van Damme naar Brugge te varen of omgekeerd, met dien verstande dat dit enkel mogelijk is als er geen wind op kop is, anders wordt er eenvoudigweg niet uitgevaren... Niet te verwonderen dus dat Damme op sterven na dood is... als je met de auto komt is er meestal geen plaats of je moet betalen och here om in zo'n godverlaten stadje ter parkeren... of je moet een heel eind wandelen als je op een gratis parkeerplaats wil staan. Vele horecazaken sloten de laatste tijd, in sommige zaken die wél nog open zijn is het eten niet te vreten - nog volgens bepaalde kwatongen he - of zijn ze niet vaak open... De laatste tijd vielen er twee antiquaren weg, eerst Paul Verstraete en nu Eduard 'de Fransman'... En het openbaar vervoer is niet veel soeps.
Gelukkig dat ik - figuurlijk dan toch - enkele keren de boot afhield wanneer mij voorgesteld werd om mijn zaak van Brugge naar Damme over te brengen. Eerst was er de oude pastorie maar daar moest dan wel een lokaal vrijgehouden worden voor het vergaderen van de kerkfabriek, dan een grote horecazaak die te huur werd gesteld maar de prijs lag nogal hoog, en dan nog een grote feestzaal maar ook daar lag de vraagprijs nogal hoog. Bovendien waren er letterlijk veel kosten aan dat 'oud kot' en is de eigenaar stokoud aan het worden zodat het lang niet zeker was hoe lang 'die leute' zou duren....
Dus blijf ik maar lekker in Brugge, het is daar al moeilijk genoeg om de eindjes aan elkaar te knopen!
Nu ja, schatten... mss wat overdreven natuurlijk maar voor wie bezig is met lokale geschiedenis en genealogie... En die zoals ik op zo'n enorme verzameling stoot... Ongelooflijk wat er in deze collectie opduikt!
In de vele tienduizenden stuks die ik de voorbije weken al onderzocht vond ik van alles, verzamelingen van honderden stuks van mensen die in eenzelfde dorp geboren werden, bv. al een 2000-tal uit Jabbeke. Denkelijk verkoop ik de prentjes per gemeente, dus de prentjes van mensen die in een zelfde dorp geboren of overleden zijn. Dat is de meest logische manier natuurlijk want vele verzamelaars zijn vooral geïnteresseerd in hun eigen gemeente. Ondertussen vond ik al een twintigtal prentjes van Eggewaartskapellenaars, waarvan ik de helft nog niet in bezit had. Ook een tiental Moenaerts waaronder mijn overgrootouders... En ik zoek tientallen familienamen ook voor andere verzamelaars en die zoeken dan ook voor mij... leuk!
Ook andere zaken vond ik tussen deze bidprentjes, oa alle rouwkaartjes die deze verzamelaarster kreeg toen haar man, een landbouwer in Varsenare, overleed. Ook familiefoto's en andere persoonlijke documenten waarmee ik uiteraard (noch letterlijk noch figuurlijk) te koop loop he. Een en ander heb ik verticaal geklasseerd want ik meen dat daar niemand zaken mee heeft, een beetje sereniteit en respect kan geen kwaad, nee toch?
Bidprentjes van twee ex-collega studiegenoten in het seminarie te Brugge : mijn klasgenoot Kurt Desmet die intussen bijna twintig jaar geleden verongelukte, en dat van Ghislain Delheye uit Jonkershove die wat eerder eveneens jammerlijk om het leven kwam, maar dan in Panama. Arme jongens, het waren allebei heel goede vrienden van mij en hun begravingen waren beide behorende tot de meest droevige dingen die ik mij herinner... En die arme families dan, dat onmenselijke verdriet... levenslang overmand zijn door onnoemelijk verdriet... Bidprentjes ook van vele jonge kinderen, verongelukt op straat, zelfmoorden, zelfs vliegtuigongelukken. De teksten op die 'zentjes' zijn telkens beklijvend, elke keer iemands kind...
Maar ook bidprentjes van honderdjarigen, waarin verhaald wordt over het lange leven van mensen, wat ze allemaal meemaakten : blije maar ook droevige zaken. Oorlogen, partner verliezen, ziekte enz. Maar ook de vele verdiensten worden graag dik in de verf gezet, en terecht ook! Of er wordt gesproken over de job die de overledene uitoefende : brandweerman, fabrieksarbeider, landbouwer, enz.
Het mooiste vind ik de vele positieve zaken die mijn over de overledene vertelt, over de doden geen kwaad dus... Kinderen die heel emotioneel getuigen over het leven van hun moeder, de totale zelfopoffering voor de eigen kroost, soms in heel moeilijke omstandigheden... Veel mooie gedichten en bezinningsteksten ook, de mooiste hou ik opzij voor de eigen collectie.
Eigenlijk een mee-valler van formaat voor mij. Vaak heb ik in de winkel 'stille' momenten, soms zie ik uren geen 'levende ziel' en dan kan ik me heel goed bezighouden met mijn aanwinst. En dat duurt nog wel enkele maanden... Hopelijk vind ik nog veel zaken voor mijn eigen verzameling en voor de collectie van andere verzamelaars.
De voorbije maanden kwamen verschillende jonge mannen om het leven door verdrinking in het Brugse, telkens jammerlijke ongelukken die konden vermeden worden, moesten hun vrienden hen niet alleen hebben laten gaan...
Vorige nacht was het spijtig genoeg weer zo ver : een jongeman van 24 reed in Koolkerke in de Damse Vaart, een politiepatrouille zag de koplampen branden onder het wateroppervlak en verwittigde onmiddellijk de brandweer die de jongen niet meer kon reanimeren.
Het zou om een wanhoopsdaad gaan... hoe diep moet je in de put zitten om zoiets te doen? Het is om ziek te worden als je zoiets hoort, die gast had nog een héél leven voor zich! Welke problemen kunnen op die leeftijd zo ernstig zijn dat je je van het leven beneemt daardoor? Daarom is het belangrijk dat iedereen iemand kent waar hij dag en nacht bij kan aankloppen voor als er schijnbaar onoverkomenlijke problemen zijn, er over praten kan al heel wat helpen. Ik denk nu aan die arme ouders en familie en vrienden... hopelijk vinden ze veel steun en troost bij elkaar, zo'n verlies is het ergste wat ouders kan overkomen.
