Voetbal is niet echt mijn ding.  Ik vind het pure commerce.  Een ploeg speelt goed als het goeie spelers heeft en vooral... als er veel geld ter beschikking is, dan kan men de beste spelers binnenhalen. 

Persoonlijk vind ik het voetbal één grote waardeloze sport : volwassen mannen die dag in dag uit achter een stuk leer lopen... 

Omdat ik echter toch benieuwd ben wat onze Belgische voetballers uitspoken op het wereldkampioenschap heb ik me voor elke wedstrijd van de Belgen vrijgemaakt...  Tv aanzetten en dan proberen wakker te blijven.  Me ergeren omdat er niets te beleven valt.  Blijkbaar hebben die krabbers veel te veel centen al op hun bankrekening en hoeven ze zich niet dood te werken...  Maar op het einde ben ik dan toch telkens blij en ook wel fier dat de Belgen tot nu toe elke keer wonnen! 

Tijdens de eerste wedstrijd zat ik in de wagen en kon enkel horen hoe traag en slecht de Belgen speelden.  De wedstrijd tegen de Algerijnen was nog saaier, ik had nu beeld en klank en na tien minuten begon ik allerlei huishoudelijke karweitjes op te knappen : de afwas doen, de was, een dweiltje gooien...   Dan de frigo plunderen en de innerlijke mens versterken.  En dan weer blij met de overwinning.  Maar gisteren was er eindelijk animatie, maar dan in de negatieve zin!  Ongelooflijk hoe agressief die Koreaantjes zijn!  Die nijd van vijftig jaar geleden (Koreaanse oorlog) zit er nog héél sterk in.  Moesten ze kunnen dan zouden ze de grasmat ondertunnelen en de tegenstanders op de meest onverwachte momenten aanvallen vanuit de ondergrond.  Maar dit konden ze niet maken natuurlijk!!!  Letterlijk niet en evenmin figuurlijk...  Dan maar krijgertje spelen in het open veld, de 'vijand' bekampen met alle mogelijke middelen : trekken en duwen, mekaar in het gras doen bijten, onze Belgen bespringen...  en steeds met die ondoorgrondelijke blik in de ogen.  Ook de koreaantjes in de tribune kijken onbewogen toe, met een soort gemene moordblik...  Het moet gezegd worden dat de Koreanen heel vlugge kereltjes zijn, na een tijdje vreesde ik dat ze onze mannen zouden uitputten en dan zouden kunnen scoren.  Gelukkig bleken onze gasten goed getraind.  Eentje kreeg een rode kaart, spijtig maar rechtvaardig...  Maar ik snap niet hoe die Koreanen niet meermaals eenzelfde rode kaart kregen...  Misschien had de scheidsrechter medelijden met die arme kleine spleetoogjes?  God weet het.  Gelukkig dat de keeper zijn werk meer dan behoorlijk deed, prachtkerel!   Deze wedstrijd was dus al heel wat spannender dan de voorgaande en ik begon in de sfeer te komen.  Groot was ook mijn vreugde toen we scoorden!

Ik denk ook wel dat we zullen winnen tegen de Amerikanen.  Van voetbal ken ik niets maar volgens mij redden we het wel als de keeper goed blijft werken, wij ons eigen doel heel goed blijven verdedigen en af en toe een aanval wagen naar het andere doel.  Afwachten dus!