Iets over de deelnemers nu.  Dus meestal dezelfden die op dezelfde plaats staan drie keer op een jaar.  Meestal zestig- of zeventigplussers die nog 'wat' bijklussen of jongeren die nog wat 'achter hun uren' werken.  Vooral de gepensioneerden hebben een héél ruim aanbod, niet echt mensen die nog wat oude spulletjes op de markt brengen maar een heuse winkel runnen met soms meer spullen dan iemand die professioneel standhouder is...  Eigenlijk allemaal ten nadele van de échte belastingen- en btwbetalende handelaar...  sommigen echte moeten bijklussen anders komen ze niet rond en kunnen ze niet driemaal per jaar mooie reizen maken en zo...  Maar goed, de meesten ken ik redelijk goed en het zijn vriendelijke mensen nietwaar.  Ik zie ook enkele échte handelaars die het niet makkelijk hebben om het hoofd boven water te houden...

Bij de opening is er naar gewoonte weinig volk, alhoewel het buiten slecht weer is en er normaal gezien dan méér volk komt naar de 'binnenmarkt'.  Ze hebben allemaal niets nodig, ze komen gewoon maar kijken.  Intussen kijk ik wat rond bij de buren.  Aan de overkant staat een stokoud madamtje, ze moet de tachtig al lang voorbij zijn.  Ze heeft een grote stand met bidprentjes, postkaarten, allerlei papieren documenten, maar alles zonder veel waarde.  Ze heeft wel heel wat vaste klanten en als je je durft vertonen aan haar stand komt ze gezellig bij je staan en babbelt zo hartelijk op je in dat je niet durft weggaan zonder een of andere prul te kopen, alhoewel haar prullen veel geld kosten, ongelooflijk hoe duur dat mens dikwijls is voor zaken die een ander in de prullenmand gooit.  Met haar wat medelijdenwekkende rimpelgezichtje lacht ze zo ontwapenend, zo vriendelijk, dat je echt niet kan weglopen zonder iets te kopen...  Ze lacht dan heel zuinig en minzaam...  de goedheid zelve zou je denken maar zeker weten dat ze telkens weer aan je centen zit!  Ditmaal had ze een kleinzoon mee, ene student die ergens in een Franse kolonie woont maar af en toe bij zijn grootmoeder op vakantie komt, als ik me niet vergis woont hij in 'La Reunion' of zo.  Een vriendelijke gast maar als negentienjarige verveel je je natuurlijk dood op zo'n markt, gelukkig kon hij de hele tijd smsjes verzenden...  zijn oma keek af en toe afkeurend maar niets kon hem van zijn bezigheden afhouden.   En intussen maar gebakjes en taarten eten, het lieve dametje doet niet liever dan allerlei gebakjes fabriceren...  ze had zo veel van dat spul mee dat ze het zelf niet 'meester konden', en zo bracht ze regelmatig cake en allerlei gebak naar mij.  Niet slecht maar ook niet superlekker en allemaal zo'n droog spul he!  Op de duur gooide ik die rommel in een grote plastic zak onder tafel. 

Achter mij een Waalse chi-chi madam die binnenkort naar Zuid-Frankrijk wil gaan wonen en nu haar boeltje uitverkoopt.  Haar man staat wat verder, eveneens met een groot 'kraam', blijkbaar ook een plaats die ze gratis kregen...  Naast mij een klein ventje, een zogezegde handelaar uit de buurt van Doornik, hij verkoopt allerlei halfantieke kasten, althans dat probeert hij...  Peperduur : meubels die je op een veiling voor 20 euro kan kopen kosten hier 600 eurootjes...  ook veel vals materiaal.  Vooral een quasi nieuw stenen Mariabeeldje stoort me wat, hij verkoopt het nieuwe stuk als iets wat meer dan tweehonderd jaar oud zou zijn...  pure oplichterij!  Na vijf jaar volhardt hij in de boosheid, steeds weer dist hij een sterk verhaal op : het beeldje zou hij gered hebben uit een heel oude Mariakapel die afgebroken werd... 

Intussen ontpopt het oude dametjes aan de overkant zich als een échte antiquair.  Een soort clochard komt haar een beeldje van de H. Barbara verkopen, een mooi gipsen beeldje weliswaar maar de waarde daarvan is gering.  Blinkend van contentement plaatste ze het midden haar stand, vlak voor mijn neus, met de verwachting natuurlijk dat ik onmiddellijk opveer en haar de oren van het hoofd zaag om het beeldje van haar te mogen kopen.  Ik reageer echter niet.  Daarop verlaat ze haar stand en koopt ze wat verder een grote oude glazen stolp.  Dan stopt ze dat beeld onder die stolp en hangt ze er een prijskaartje aan : 300 euro!  Waarde is nauwelijks 80 euro en ik denk bij mezelf dat ze jaren zal mogen rondzeulen met haar Barbara.  Maar nog geen uur later verkoopt ze dat spel voor ... jawel, 300 euro!  Aan mensen die een tentoonstelling willen houden over de brandweer in Doornik en de H. Barbare is de patrones van de brandweer... ongelooflijk!

Wanneer even later hetzelde dametje aan mijn stand komt en de prijs vraagt van een oude biscuit 'zwart' Onzelievevrouwebeeldje (OLV van Halle) en ik twintig euro vraag, krult haar neus en begint ze me uit te maken 'voor rotte vis', ik draai me om want ik wil geen 'lelijke dingen' zeggen...

Twee lelijk besnorde grijsaards vragen me of ik schilderijen verkoop alhoewel ze héél goed kunnen zien dat ik dat niet meeheb.  Het is precies een tweeling en ik hoor van andere exposanten dat ze alle veilingen afdweilen en er alle goedkope schilderijen opkopen.  En inderdaad, ik zie hen de hele tijd door passeren met allerlei lelijke 'schilderwerken'.  Ook komen er enkele 'barbaren' langs, gespecialiseerd in het molesteren van boeken.  Wanneer ik hen vriendelijk vraag om mijn boeken met twee handen vast te houden, kijken ze me woedend aan.  Voor de zoveelste keer merk ik op dat er 'vodden van komen' als ze mijn boeken niet voorzichtig behandelen. 

(wordt vervolgd)