Een schrikkelijk lelijk karwaat van een vrouwmens in de Westhoek heeft onlangs het 'affront van haar leven' gekregen van de man waarvan ze de bijzit is. God weet hoe dit afzichtelijk monster de rijke boer voor zich heeft gewonnen, God alleen weet ook waarom deze boertige man - alom gekend als een zeer luizig en sluw sujet - voor dit wangedrocht zijn mooie liefhebbende vrouw 'buitengekareld' heeft...
Deze boertige vent, die op bepaalde plaatsen bij hoog en laag beweert enkel watertjes en koffietjes en fruitsapjes te drinken tijdens zijn veelvuldig cafébezoeken, zuipt er namelijk op los... Dat was zo al lang voor hij trouwde, dat was zo op de dag voor, van en na zijn huwelijk, dat was tijdens zijn huwelijk en dat was nog altijd zo nadat hij zijn trouwe echtgenote buitengooide op de meest onmenselijke wijze. Nu hij een bijzit heeft, dat gemene vrouwspersoon, dat secreet hierboven reeds vermeld, is dit niet anders.
Alhoewel dit 'secreet' geen katje is om zonder handschoenen aan te pakken, kan ze haar 'aanhouder' niet op het 'rechte pad' (terug)brengen. En om haar doel te bereiken schuwt ze geen enkel middel... ze heeft immers zelf al een 'zwaar verleden' achter de rug, ze meent dat ze elke man de baas kan! Een lief gezichtje 'trekken' kan niet in haar geval, ze is immers zo lelijk als de nacht. Dus dan maar naar de grote middelen gegrepen om haar slag thuis te slaan, dus om voor eens en voor goed een einde te maken aan de escapades van haar b(o)ertje! Neen, ze grijpt niet naar rattenvergift of zo, neen ze wil een oude en beproefde methode aanwenden... Dus wacht ze haar vent op achter de deur, gewapend met een oude bezem!!! Ze wil hem een flinke rammeling verkopen want stomdronken als hij is zal hij haar toch niet herkennen, daarvan is ze stellig overtuigd!!!
En wat er verder gebeurde??? De straalbezopen echtbreker prutst met zijn sleutel de voordeur open en wanneer hij achter de deur een lelijk monster met haar bezem ziet afkomen roept hij uit : ewel lelijke duven, zie nog ant kuuschen of vlieg je nog entwoar naar toe? En dat was dan meteen het einde van een sprookje dat nu toch wel langer had geduurd dan velen hadden gedacht...
Als deze vertelling écht gebeurd is zou ik graag vernemen over wie het hier gaat!!! Iemand een idee?
En ik heb het hier uiteraard niet over die luie pilaarbijter die altijd zo hoog van de toren blaast maar uiteindelijk zijn kerk zal moeten verlaten wegens luiheid en hoogmoed en mislukte weerwraak...
Nee het gaat hier over de 'boot der traagheid'! Dat traag vlottend vehikel dat op de Damse Vaart tussen Damme en Brugge vaart. Die boot vaart zodanig traag en zie je zodanig weinig dat het me niet eens was opgevallen dat dat spel een hele tijd uit de vaart werd genomen (letterlijk en figuurlijk) om het wat op te kalefateren...
Kwatongen beweren wel eens dat het een volle week duurt om van Damme naar Brugge te varen of omgekeerd, met dien verstande dat dit enkel mogelijk is als er geen wind op kop is, anders wordt er eenvoudigweg niet uitgevaren... Niet te verwonderen dus dat Damme op sterven na dood is... als je met de auto komt is er meestal geen plaats of je moet betalen och here om in zo'n godverlaten stadje ter parkeren... of je moet een heel eind wandelen als je op een gratis parkeerplaats wil staan. Vele horecazaken sloten de laatste tijd, in sommige zaken die wél nog open zijn is het eten niet te vreten - nog volgens bepaalde kwatongen he - of zijn ze niet vaak open... De laatste tijd vielen er twee antiquaren weg, eerst Paul Verstraete en nu Eduard 'de Fransman'... En het openbaar vervoer is niet veel soeps.
Gelukkig dat ik - figuurlijk dan toch - enkele keren de boot afhield wanneer mij voorgesteld werd om mijn zaak van Brugge naar Damme over te brengen. Eerst was er de oude pastorie maar daar moest dan wel een lokaal vrijgehouden worden voor het vergaderen van de kerkfabriek, dan een grote horecazaak die te huur werd gesteld maar de prijs lag nogal hoog, en dan nog een grote feestzaal maar ook daar lag de vraagprijs nogal hoog. Bovendien waren er letterlijk veel kosten aan dat 'oud kot' en is de eigenaar stokoud aan het worden zodat het lang niet zeker was hoe lang 'die leute' zou duren....
Dus blijf ik maar lekker in Brugge, het is daar al moeilijk genoeg om de eindjes aan elkaar te knopen!
Nu ja, schatten... mss wat overdreven natuurlijk maar voor wie bezig is met lokale geschiedenis en genealogie... En die zoals ik op zo'n enorme verzameling stoot... Ongelooflijk wat er in deze collectie opduikt!
In de vele tienduizenden stuks die ik de voorbije weken al onderzocht vond ik van alles, verzamelingen van honderden stuks van mensen die in eenzelfde dorp geboren werden, bv. al een 2000-tal uit Jabbeke. Denkelijk verkoop ik de prentjes per gemeente, dus de prentjes van mensen die in een zelfde dorp geboren of overleden zijn. Dat is de meest logische manier natuurlijk want vele verzamelaars zijn vooral geïnteresseerd in hun eigen gemeente. Ondertussen vond ik al een twintigtal prentjes van Eggewaartskapellenaars, waarvan ik de helft nog niet in bezit had. Ook een tiental Moenaerts waaronder mijn overgrootouders... En ik zoek tientallen familienamen ook voor andere verzamelaars en die zoeken dan ook voor mij... leuk!
Ook andere zaken vond ik tussen deze bidprentjes, oa alle rouwkaartjes die deze verzamelaarster kreeg toen haar man, een landbouwer in Varsenare, overleed. Ook familiefoto's en andere persoonlijke documenten waarmee ik uiteraard (noch letterlijk noch figuurlijk) te koop loop he. Een en ander heb ik verticaal geklasseerd want ik meen dat daar niemand zaken mee heeft, een beetje sereniteit en respect kan geen kwaad, nee toch?
Bidprentjes van twee ex-collega studiegenoten in het seminarie te Brugge : mijn klasgenoot Kurt Desmet die intussen bijna twintig jaar geleden verongelukte, en dat van Ghislain Delheye uit Jonkershove die wat eerder eveneens jammerlijk om het leven kwam, maar dan in Panama. Arme jongens, het waren allebei heel goede vrienden van mij en hun begravingen waren beide behorende tot de meest droevige dingen die ik mij herinner... En die arme families dan, dat onmenselijke verdriet... levenslang overmand zijn door onnoemelijk verdriet... Bidprentjes ook van vele jonge kinderen, verongelukt op straat, zelfmoorden, zelfs vliegtuigongelukken. De teksten op die 'zentjes' zijn telkens beklijvend, elke keer iemands kind...
Maar ook bidprentjes van honderdjarigen, waarin verhaald wordt over het lange leven van mensen, wat ze allemaal meemaakten : blije maar ook droevige zaken. Oorlogen, partner verliezen, ziekte enz. Maar ook de vele verdiensten worden graag dik in de verf gezet, en terecht ook! Of er wordt gesproken over de job die de overledene uitoefende : brandweerman, fabrieksarbeider, landbouwer, enz.
Het mooiste vind ik de vele positieve zaken die mijn over de overledene vertelt, over de doden geen kwaad dus... Kinderen die heel emotioneel getuigen over het leven van hun moeder, de totale zelfopoffering voor de eigen kroost, soms in heel moeilijke omstandigheden... Veel mooie gedichten en bezinningsteksten ook, de mooiste hou ik opzij voor de eigen collectie.
Eigenlijk een mee-valler van formaat voor mij. Vaak heb ik in de winkel 'stille' momenten, soms zie ik uren geen 'levende ziel' en dan kan ik me heel goed bezighouden met mijn aanwinst. En dat duurt nog wel enkele maanden... Hopelijk vind ik nog veel zaken voor mijn eigen verzameling en voor de collectie van andere verzamelaars.
De voorbije maanden kwamen verschillende jonge mannen om het leven door verdrinking in het Brugse, telkens jammerlijke ongelukken die konden vermeden worden, moesten hun vrienden hen niet alleen hebben laten gaan...
Vorige nacht was het spijtig genoeg weer zo ver : een jongeman van 24 reed in Koolkerke in de Damse Vaart, een politiepatrouille zag de koplampen branden onder het wateroppervlak en verwittigde onmiddellijk de brandweer die de jongen niet meer kon reanimeren.
Het zou om een wanhoopsdaad gaan... hoe diep moet je in de put zitten om zoiets te doen? Het is om ziek te worden als je zoiets hoort, die gast had nog een héél leven voor zich! Welke problemen kunnen op die leeftijd zo ernstig zijn dat je je van het leven beneemt daardoor? Daarom is het belangrijk dat iedereen iemand kent waar hij dag en nacht bij kan aankloppen voor als er schijnbaar onoverkomenlijke problemen zijn, er over praten kan al heel wat helpen. Ik denk nu aan die arme ouders en familie en vrienden... hopelijk vinden ze veel steun en troost bij elkaar, zo'n verlies is het ergste wat ouders kan overkomen.
Bidprentjes kijken : een paar duizend priesters en zusters...
Onlangs kon ik een mooie verzameling bidprentjes verwerven voor een heel zacht prijsje. Velen wisten dat deze collectie te koop werd aangeboden maar zoals gewoonlijk zweeg iedereen als vermoord, benieuwd wat de prijs zou zijn en indien die belachelijk laag zou zijn dan toeslaan... Enkele van die gasten zag ik enkele dagen tevoren en die klemden de kaken op elkaar, ik had dan ook de grootste lol toen ze vroegen of ik geen interessante zaken op het oog had... en ze met geen woord repten over dat uitzonderlijke aanbod van doodszantjes...
Maar geen probleem hoor, ik was heel goed op de hoogte, en daar iedereen 'van krommen aas gebaarde' vroegen ze me niet om die collectie eventueel samen aan te kopen of om aan hen de kans te laten die verzameling zelf te kopen... Dus alle vrijheid om mijn kans te wagen...
Via allerlei media vernam ik dat het om 1 000 000 (één miljoen) stuks ging. De collectie in het VVF (Vlaamse Vereniging voor Familiekunde) te Oostende kennende, waar er ook een klein miljoen liggen, en dan die te koop aangeboden collectie bekijkende, zag ik onmiddellijk dat het hier om beduidend minder zantjes ging... hooguit een half miljoentje, maar toch nog de moeite! Dit alles was afkomstig van een boerin die nogal gebeten was door verzamelwoede... De instelprijs was 50 euro maar klom al snel naar een getal met vier cijfers. Ik wachtte geduldig aan de telefoon tot al die liefhebbers in de veilingzaal hun vingertjes niet langer in de lucht hielden, ik hoorde dat er een twaalftal bieders waren. Dan deed ik nog een bod en ik had prijs!
Maanden dolle pret dus, ik verzamel zelf bidprentjes van de eigen familie, naamgenoten en eggewaartskapellenaren en zoutenaaienaren en priesters, zusters en andere religieuzen.
Daags na de veiling repte ik om alles op te halen, heel mijn Kangootje stapelde ik boordevol met blikken koekendozen, een zestigtal grote verzamelmappen en een paar tientallen bananendozen. Een verzamelaar vroeg me of ik dit alles voor me zelf zou houden en ik zei dat ik alles eerst wou bekijken en vroeg hem waar hij interesse in had. Ik noteerde de familienamen die hij verzamelt voor zijn genealogische opzoekingen en zijn adres. Zijn familienaam zei me eigenlijk niet veel maar na een weekje heb ik al een paar honderd naamgenootjes van hem opgesnord, ik hoop hem dan ook leuk te verrassen binnenkort.
Van vele dorpen in de buurt van Jabbeke, Varsenare, Oudenburg, ... vond ik honderden bidprentjes, netjes op familienaam gesorteerd. Ook een paar duizend priesters en zusters en paters en broeders, waaronder een paar Moenaert's en religieuzen uit de streek van Veurne. Blij natuurlijk! Verder ook een vierhonderd mensen van adel, zowat alles wat er moet bestaan in de streek rond Brugge van in de laatste 60 jaar, ook een paar heel oude exemplaren. Ook gesneuvelde soldaten uit eerste en tweede wereldoorlog, honderjarigen, burgemeesters, enz. allemaal onderwerpen die veel verzameld worden. Ook een hele map met bekende Vlamingen zoals acteurs, auteurs, kunstenaars, toondichters, ... Ook meer lugubere zaken zoals honderden bidprentjes van overleden kinderen en jongeren, verschrikkelijk allemaal. Ook van mensen die door ongelukken overleden : verkeersdoden, verdronken vissers, slachtoffers van vliegtuigrampen, enz. Dan een hele map met lachende mensen, zo dacht ik eerst, wat raar.... maar bij nader toezien waren het allemaal mensen met konijnentanden of zo, toch wel erg gestoord om zoiets te verzamelen... echt absurd! Het eerste wat ik deed was alles uit die map halen en al die prentjes tussen de andere stukken gestoken. Ik vind het niet erg kies om zo de zot te houden met de mensen, stel je voor dat mijn bezoekers zoiets opmerken...
Nu even enkele vondsten vermelden : bidprentjes van Paul Coeck, Ferdinand Vercnocke, Cyriel Verschaeve, Renaat Veremans, massa's bisschoppen (ook missiebisschoppen) en pausen, Karel Dubois, Djoos Utendaele, Gerard Walschap, Joris Minne, Eugeen Vansteenkiste, Armand Preud'homme, Paul Delvaux, enz. Een hoop grote Vlamingen zoals Cyriel Verschaeve, dokter Daels, Hugo Verriest... Hector Dezutter, een van de slachtoffers van de moorden van Beernem. Guido Gezelle en zijn ouders. Vele bidprentjes van missionarissen die vermoord werden omwille van hun geloof, die Chinezen hebben heel wat Scheutisten naar de andere wereld geholpen, een wreed volkje... Priesters en paters die legeraalmoezenier waren bij onze Vlaamse jongens aan het IJzerfront in WO I. Heel wat gebedenblaadjes voor zaligverklaarden en heiligen en voor religieuzen die men zalig of heilig wil laten verklaren. Wanneer ik enkele van die 60 dikke verzamelmappen opensla haal ik al na enkele minuten een paar Moenaert's uit, dat belooft, waarvan eentje met twee nn'en ipva een, dus Moennaert geschreven, een naamgenoot waarvan ik het bestaan niet kende.
Trieste kermis voor de familie van de drie jongegasten die de voorbije maand verdronken in de Brugse wateren...
Totaal onverantwoord dat er een jongerenfuifzaal ingeplant werd nabij een diep kanaal... afgezien het natuurlijk nooit aangeraden is om met een glaasje op langs het water te gaan wandelen is het onverantwoord om geen omheinig te plaatsen aan de waterkant. Ik denk niet dat er aan die kaaien nog veel 'havenactiviteiten' zijn... Ofwel kan men een omheining plaatsen enkele meter van het kanaal zodat vrachtwagens en zo nog kunnen passeren...
Onvoorstelbaar hoeveel verdriet de getroffen families moeten hebben... De jongen die van de Scheepsdalebrug viel, tja jeugdige onbezonnenheid he en ja, een heel ongelukkig ongeval. Niemand anders die daar schuld aan heeft. Intussen hoorde ik ook dat die Oostkampenaar die na een avondjes stappen in de binnenstad naar de havenzone wandelde om naar een fuif te gaan in die fuifzaal... En een échte schande dat de controle aan de ingang van die fuifzaal zo laks was (is?)! Moest men Winok Wybo niet binnengelaten hebben (want hij was te jong...) dan was die arme jongen niet om het leven gekomen. Dus dààr ligt de hoofdverantwoordelijkheid... al dat nutteloos verdriet... Ik hoop dat de familie en vrienden van al deze gasten hun verdriet kunnen verwerken en dat de verantwoordelijke overheden maatregelen treffen om dergelijk oondraagbaar leed te vermijden in de toekomst!
En iedereen zal bij deze woorden onmiddellijk terugdenken aan een bijzonder onverkwikkelijke gebeurtenis van een paar jaar geleden in een abdij in de Westhoek...
Maar de geschiedenis herhaalt zich soms... zo ook vandaag... Iemand die ik nogal goed ken was vandaag toevallig 'op tour' in Nederland. Op zoek naar mooie kunst en antiek en zo... Opeens ziet hij een wegwijzer, hier in de buurt bevindt zich een heel belangrijke trappistenabdij... Meer was niet nodig om zijn stap/auto te wenden en deze abij op te zoeken. Zoals vele trappistenabdijen lag deze een eindje buiten de 'bewoonde wereld' en na enkele kilometer doemen in de verte de contouren van twee grote spitse torens op en een groot gebouwencomplex, indrukwekkend! Heel anders dan Westvleteren waar de gebouwen zowat opgaan in het landschap met zijn bossen. De reiziger ziet een groot poortgebouw en ondanks een verbodsteken rijdt hij het domein op. Hij zoekt een plaatsje voor de auto en merkt overal verbodsborden. Aan het grote brouwerijcomplex staat dat er geen enkel bezoek toegelaten is, ook niet vvan de gasten die hier logeren. Eigenlijk mag niemand dus op het domein komen.
Links van het poortgebouw is er een kleine winkel, de man stapt binnen en ziet allerlei boeken liggen. Ook een aantal mooie cd's met voornamelijk nederlandstalige religieuze muziek. Verder truffels, andere chocolaatjes, koekjes, champoo's, allerlei soorten bier uiteraard, enz. De man achter de kassa is wellicht een vrijwilliger. In een belendende ruimte staat een trappistenpater van een jaar of vijftig brood, abdijbrood dus, te snijden (met machine). Voortdurend moet hij zijn arbeid staken om telefoontjes te beantwoorden. Elke keer plaatst hij eerder verveeld de gsm aan de oren en antwoordt telkens kort en gevat, geen woorden te verspillen dus! Onze man vertelt hem dat hij geregeld in de abdij van Westvleteren komt. Goed gekend ook in Nederland...
Dan heeft de bezoeker het over de kerkelijke plechtigheden rond Kerstmis. Hij wil immers graag de middernachtmis bijwonen. Groot is zijn verrassing als de trappist - weeral kort en gevat en droogweg - meedeelt dat er geen plaats meer is... dat je een ticket moet hebben om vannacht in de kerk te 'geraken'! Er is dus 'geen plaats in de herberg' voor deze bezoeker... Het is eigenlijk ver gekomen dat men mensen de toegang tot de kerk ontzegt... Hij reageert duidelijk zwaar teleurgesteld, waarop pater trappist zegt dat er vanavond en morgen nog andere diensten zijn overdag... Maar deze kunnen de bezoeker gestolen worden natuurlijk...
Over welke abdij het hier gaat? Koningshoeven bij Tilburg. Als je dus ooit hier in de buurt bent en de middernachtsmis wil bijwonen moet je reserveren! Zover is het dus al gekomen in Nederland! Iedereen is welkom maar...
In mijn vorige blog had ik het over die vreemde man uit mijn Brugge. Schijn bedriegt soms: niet altijd alles is zoals het lijkt...
Wat is er mooier dan een medemens in nood te kunnen helpen? De voldoening die dit meebrengt valt niet te beschrijven. En iedereen zal wel iemand in zijn buurt kennen die een steuntje in de rug verdient, die soms al met een kleine 'geste' er weer bovenop kan 'geraken'.
Moest iedereen één medemens in nood helpen dan zou de wereld er al veel beter uitzien.
Dus geen goedkope wensen en blablabla maar : daden!
Een man waarvan velen denken dat het een dikke egoïst is. Dat hij de hele dag lang geen blad verlegt en een beetje lui is dus. Dat hij enkel maar aan zichzelf denkt. Zo negatief denken velen over hem.
Maar het zal hem allemaal worst wezen, hij heeft - gelukkig - maar een olifantenvel. Hij kan dus tegen een stootje.
Hij heeft al heel wat meegemaakt in zijn leven, allerlei zware tegenslagen weten te verwerken en te overwinnen.
En elk jaar wil hij tegen het eindejaar een goede daad verrichten. Iemand écht helpen, iemands nood wat proberen te lenigen. Een échte nood dus, niet zomaar wat geld storten op een rekening van een of ander 'goed werk', waar alle centen verdwijnen in een grote pot of zo. Waar veel geld verslonden wordt door de werkingskosten van die vereniging... kortom je geeft geld maar hebt totaal geen controle of idee waar je zuurverdiende centjes naar toe gaan. Welnu, die man heeft door hard werken een nieuw bestaan opgebouwd en kan elke zuurverdiende cent heel goed gebruiken. Maar toch wil hij elk jaar dus een goed doel steunen, een welbepaald klein project om een reële nood te lenigen.m
Vorig jaar was het niet eenvoudig : hij had weet van een jonge moeder die het niet breed had, een zoontje van 14 dat er ziek uit zag telkens hij de jongen ergens tegenkwam in de oude binnenstad van Brugge. In St-Gilis meerbepaald. Hij kende de moeder al vele jaren, en de helft al van al die jaren stond zij er alleen voor om haar zoontje op te voeden. Elke keer hij hen zag had hij diepe hartepijn die sukkelaars in armoede te zien. Daarom was hij eind vorig jaar vastbesloten om de moeder een hart onder de riem te steken, niet alleen met woorden maar ook met een financieel gebaar. Maar voor de zoveelste keer bleek het kleine gezinnetje weer te zijn verhuisd, onvindbaar geworden. Ik wist dat de moeder naar een bepaalde apotheker medicamenten haalde voor haar zoontje en haarzelf maar die dame kon me het nieuwe adres niet bezorgen... of ze wilde niet... Dus bleef die gast met een ietwat wrang gevoel zitten, zo vol goede wil hij was om iemand te helpen... Niets aan te doen dus.m
Maar enkele dagen geleden bood zich een nieuwe kans aan. Al enkele weken was hij aan het uitkijken naar een nieuw 'goed doel'. Maar mensen lopen natuurlijk niet zomaar te koop met hun miserie. Vaak verkeren de grootste klagers niet echt in nood en lijden veel 'boffers' echte armoede... Omdat hij dit jaar zeker iemand echt wilde helpen 'zette' hij zich aan het chatten op het wereldwijde net... en met succes! Eerst vond hij een oproep van een jonge moeder die geld zocht voor haar doodzieke kindje. Het kindje was twee jaar oud en geboren in hetzelfde stadje als waar onze bescheiden weldoener geboren werd decennia geleden, dus het sprak hem wel aan. Maar de manier waarop de dame geld inzamelde vond hij minder 'katholiek'. In ruil voor geld wilde de moeder haar lichaam verkopen... hoe veel miserie moet je hebben om tot zo'n daden te willen overgaan. Het geld moest ergens op een internetrekening gestort worden en dan zou de dame zich gedurenden een halfuurtje 'showen' op een of andere site... Geld storten op een anonieme wildvreemde rekening wilde de man niet doen en hij vroeg of hij op bezoek mocht komen bij de moeder en haar zieke kindje, zelfs als dat in de kliniek was of zo. Maar de moeder weigerden haar identiteit prijs te geven en zo ging de gift niet door.
Kort daarop kwam hij in contact met een alleenstaande vader die grote miserie kent door een onvoorziene tegenslag. Daarom vroeg hij om financiële hulp. Ook hij wenste anoniem te blijven. Onze man wilde een deel van die schulden betalen en helpen bemiddelen om de rest te regelen om erger te voorkomen. Na een goed gesprek werd besloten elkaar te ontmoeten. Er werd afgesproken op een discrete plaats in de stad en het klikte meteen tussen de twee. De man had er een heel goed gevoel bij, dit ging om een reële nood! En de dringenste noden konden spoedig opgelost worden, een zalig gevoel voor beiden! En gelukkig dat die man was.
Moest iedereen wat meer rond zich kijken en een medemens in nood helpen zou de wereld er veel beter uit zien!!!
Iedereen die mij wat kent zal spontaan denken dat ik het over mijn winkel heb, dat ik hier spreek over mijn - vermeende - meest geliefkoosde tijdverdrijf : uitrusten na het zware werken... Als ik veel bezoek hier zeg ik immers soms al schertsend dat ik hier in de winkel 'geen oog dicht kan doen'... En dat is natuurlijk maar goed ook he, stel je voor dat ik hier geen kat zie... hoe moet ik dan rond (!) komen?
Maar goed het gaat over een andere uil nu, en neen ook niet over die kerkuil van ... je weet wel he...
Vandaag kreeg ik immers bezoek van iemand uit Sijsele die me sprak over een enorme uil die haar dorp teistert de laatste tijd. Het stond immers ook in de kranten overal. Het sujet - als je dat beest zo mag noemen - liet zich zelfs gewillig fotograferen op een balkon. Hij poseerde onbeweeglijk voor de lens. Een verstandige uil dus. Hij viel al een jonge gast aan, die hield er een serieuze schram van een kleine 18 cm en wat schrik van over. Moest ik dien uil op mijn dak krijgen zijn zijn laatste dagen geteld, een beetje de zot houden met de mensen!!! Natuurvrienden vermoeden dat het een halfwilde halftamme uil is die illegaal gekweekt werd en ontsnapt is. Ze roepen de Sijselenaren op om de bevoegde instanties te verwittigen die dan dit uiltje komen vangen... Dus hang niet zelf de uil uit en blijf er met uw pollen van!
Heel het weekend is het weer op de koppen lopen in Brugge. De horeca doet gouden zaken. Op de kerstmarkt verdringt iedereen zich voor de lekker geurende 'stalletjes' met braadworsten, gluhwein, wafels enz. Ook de klassieke horecazaken hebben handen te kort om iedereen tijdig te bedienen. Goed dus voor de 'commerce' al dat volk.
Echt massatoerisme dus, vooral veel engelsen. Een volk waaraan ik eerder een hekel heb, zeker als ze mij komen ambeteren in mijn winkel. Want ik weet vooraf reeds dat ze niets komen kopen. Ze komen enkel alles bepotelen en vragen stellen over van alles en nog wat. Je voelt ze denken van 'Zouden we hier koopjes kunnen doen, kent hij er wel iets van?' En dan polsen ze voorzichtig naar de ouderdom en het soort materiaal en ook soms naar de prijs. En dan... is hun nieuwsgierigheid voorbij. Stiekem hopen ze natuurlijk 'een slag te kunnen slaan' zodat ze dan op televisie kunnen showen met een speciale ontdekking...
Als ik dus engelstaligen in de winkel heb - en dat heb ik jammer genoeg veel te veel!!! - dan informeer ik altijd langs de neus weg van waar ze afkomstig zijn. Zijn het dus weeral engelsen dan weet ik meteen genoeg, zijn het Amerikanen dan liggen de kaarten anders. Die hebben altijd zin om speciale zaken te kopen. Ze kijken met oprechte bewondering in de zaak rond, ze vragen de prijs en als ze de prijs acceptabel vinden dan kopen ze, en zo is het leuk zaken doen. Wel spijtig dat er niet veel Amerikanen over de vloer komen, van collega's hoor ik dat er vroeger veel vaker Amerikanen in Brugge waren.
Deze namiddag kreeg ik bezoek van 6 (zes!) betweterigen engelse dames, waarschijnlijk onderwijzeressen, want ze gaven de indruk échte antiekexperts te zijn. Ook met veel kennis van boeken. Zo pakten ze zomaar een boekdeel van een Sanderusatlas beet en begonnen luidop Vlaamse woorden te brabbelen, wat natuurlijk veel hilariteit bij de andere kletsmajoors veroorzaakte. Ik was net met iemand anders aan het praten want anders had ik het zeker niet zo ver laten komen om een boek van duizenden euro wat te gaan laten doorbladeren... Toen ik het euvel in de mot kreeg nam ik mijn boek vriendelijk uit haar pollen en vroeg haar om ze geïnteresseerd was in aankoop en wat zei dat mens toen? 'Just looking!' Ik was dan ook blij wanneer het sluitingstijd was...
Wie mij kent, of mijn winkeltje, of wie bij mij thuis al is geweest, die weet dat orde niet mijn grootste kwaliteit is... Stapelen echter kan ik redelijk goed (winkel)... en dat kan dikwijls ook niet anders als ik weer eens 'een en ander' heb gekocht en ik niet meteen tijd heb om alles meteen te bekijken.
Maar ook thuis vindt een kat soms haar jongen niet meer terug... of de kater zal ik maar zeggen he, in mijn geval... Zo liggen er hier vele honderden boeken en boekjes op mijn bureau, een bureau die ik ooit nog kocht in de uitverkoop bij Philips een tiental jaar geleden. Eigenlijk is het een vergadertafel voor tien man, dus zo'n drie meter lang en anderhalve meter breed. Héél veel plaats dus in het begin en héél verlokkelijk om dat allemaal vol te stapelen. Naast die boeken ook duizenden blaadjes papier met nota's voor mijn stamboom, papieren van de zaak, en duizenden bidprentjes die ik nog moet sorteren... heel gezellig dus, in mijn ogen toch...
Gelukkig dat ik geen poetsvrouw heb want die zou hier helemaal gek worden. En ik wil er ook geen want er mag hier werkelijk geen blad verlegd worden zonder dat ik er bij ben... ik weet ongeveer waar alles ligt en als een ander zich komt moeien is het gedaan met mijn orde in de wanorde!
En daarom heb ik nu de handen uit de mouwen gestoken de afgelopen week : alle boeken in een boekenrek en alle blaadjes en documenten geklasseerd in grote dozen, per onderwerp : stamboom, papierwerk voor de zaak, krantenknipsels en alles ivm mijn dorpje Eggewaarts, bidprentjes, enz. Resultaat? Mijn bureau is bijna leeg maar er staan nu overal volle dozen verspreid in mijn appartement... Het probleem is dus gewoon wat verschoven maar het is toch een begin...
Eind juni van dit jaar gaf ik hier de tekst weer van het gedicht 'De Gierigaard', geschreven door Adriaan De Buck! Adriaan De Buck was hier pastoor, eeuwen geleden. En om nog elk mogelijk misverstand uit de weg te ruimen : dit gedicht gaat niet over een bepaalde inwoner van dit gulle dorpje... sommigen die mij en mijn Eggewaarts goed kennen zullen immers onmiddellijk een link leggen naar een bepaalde nozem... Niet doen dus!
Ik ontdekte deze tekst net tijdens het verder opruimen van mijn bureau thuis, misschien moet ik het laten inlijsten, want bij mij heeft het gedicht wel degelijk heel veel betekenis... elke keer leg ik wél de link naar ... een intriest oud mannetje...
Remedie tegen overlast van engelse toeristen : bordje met 'NO ENGLISH SPOKEN'
In Brugge stik je dezer dagen bijna door de enorme hoeveelheid engelse toeristen. Héél Engeland is de plas overgestoken om 'kerstaankopen' te doen : dus rommel en bucht te kopen die ze eigenlijk niet nodig hebben, of beter gezegd die ze in hun eigen land ook kunnen kopen...
In de bijna tien jaar - ja de tijd vliegt ongelooflijk snel!!!! - dat ik mijn winkeltje heb kan ik me werkelijk geen enkele engelsman herinneren die bij mij iets kocht.. Alhoewel ja, één keer, een eigenaardige overjaarse dame die dacht dat ze ongelooflijk zeldzame gravures zag liggen, unieke stukken dus... Het waren echter zichtjes van Brugge zoals je ze bij wijze van spreken nog bij hopen kan vinden, als ik het voorheb van ene 'Lanckneus'... De dame vroeg eerst heel luizig of de prijs op het pakketje de échte vraagprijs was. Ik vroeg haar om ze misschien méér wilde betalen dan wat ik vroeg. Ze lachte fijntjes en riep toen al haar vriendinnen binnen, allemaal van die typische betweters en koopjesjagers die zichzelf al op tv zagen paraderen met een ongelooflijke vondst die ze in Brugge bij een simpele mens op de kop hadden kunnen tikken voor een prikje... Ok laat ze maar denken...
De schamele 40 euro dat het stuk kostte kon de eerstgenoemde dame niet zelf ophoesten en allen haalden ze kleingeld uit hun plastieken saccochen... triestig hoe die engelsen naar hier komen. Ze kopen eerst een 'zak' pralienen, de goedkoopste liefst - en dus ook échte rommel uit een of andere misschien engelse fabriek - en drinken dan nog met zijn drietjes een koffie en het geld is er bijna 'door'... Wanneer ik zelf zonder geld zit - en dat gebeurt wel meer dan velen hier zullen denken - ewel dan blijf ik thuis he, en dan ga ik niet op 'schok' om anderen te gaan 'ambeteren'...
Jaren geleden had ik hetzelfde voor met een Japanese dame die eveneens wat gravuurtjes kocht, enkele uren later wilde ze die terugbrengen maar ik zei haar dat dit echt niet kon en dat ze zeker niet te veel betaald had. Daarop zei ze me dat ze een heel belangrijke journaliste was en de macht had om mensen te 'maken of te kraken'... dat ze toeristische gidsen maakte voor haar landgenoten... En ze dreigde er mee mij in haar boekjes af te schilderen als bedrieger, afzetter, kortom als een gangster eerste klasse! Ik toonde haar het 'gat' van de deur en smeekte haar dat inderdaad te doen, zodat er geen enkele Japanner het nog in zijn hoofd zou halen om mij te komen ambeteren... Het is namelijk zo dat ze toch niet echt interesse hebben in westerse kunst of boeken, en als ze met een paar tientallen binnenstromen heb ik ogen te kort om hen in de gaten te houden, ik kan trouwens nooit echt zien waar ze naar kijken, die spleetoogjes gaan zowat alle kanten op...
Een weekje geleden werd de kerstmarkt geopend. Leuk voor de toeristen maar ongetwijfeld héél nadelig voor de omringende horecazaken. Als het niet regent is het 's avonds vaak echt op de koppen lopen. En de kwaliteit van de aangeboden drankjes en snacks is vaak niet om over naar huis te schrijven... Vorige zaterdag bestelde ik enkele gluhweins op twee standen en die rotzooi was echt niet te drinken : héél kleine bekertjes met weinig zoete brollewijn... pure oplichting. Uit beleefdheid en om de verkopers niet te schofferen en temeer omdat ik in gezelschap van vrienden was, heb ik de (bittere) beker (bekertje dus) telkens tot op de bodem geledigd... Ik voelde me net Socrates die de gifbeker kreeg... maar ik heb het dus overleefd!
Boze mailtjes van kustm... : frustratie omwille van 'censuur'
Ja dat laffe oude mannetje en zijn kompanen lachen maar groen dezer dagen... Gedaan met anoniem en op een laffe manier onnozele praat te verkopen op mijn blog, onder de vorm van 'reacties'...
Ik kreeg de laatste dagen dan ook enkele woedende mailtjes van dat gespuis, ze 'vinden het niet eerlijk' dat ik 'censuur' toepas op hun pietpraat...
Maar ook dat liedje duurt niet lang natuurlijk want ik heb die gasten gewoon geklasseerd in de map 'ongewenste mail'.
Ja als je die nozems een hand geeft pakken ze een arm he!
Jan met de pet op de televisie : de schaamte voorbij...
Gisterenavond even voor 21u00 kreeg ik heel wat telefoontjes en smsjes... Dat ik onmiddellijk moest kijken naar de televisie!!! Vooreerst werkt mijn tv niet, ik moet hem nog installeren na al die maanden dat dat spel hier al staat. En ik heb nog wel andere dingen te doen he. En ten tweede wist ik natuurlijk al waarnaar ik dringend moest gaan kijken...
Een of andere pseudo-antiquair of moet ik zeggen kroegbaas of moet ik zeggen dopper zou op tv komen. Het is algemeen geweten dat de grootste onnozelaar tegenwoordig op tv kan komen... maar dit was toch de schaamte voorbij!
Die halve gare nietsnut kwam een stuk antiek tonen, een pronkstuk wellicht uit zijn 'persoonlijke' collectie... Maar enkelen lieten me via de telefoon weten dat ze een vermoeden hadden omtrent de werkelijke herkomst van dat stuk oud ijzer... en ik kan dat hier spijtig genoeg niet bekend maken want dan krijg ik hommeles met de enen en de anderen he...
'T is maar om te zeggen dat je niet alles moet geloven wat je ziet op tv!!!
Reacties enkel nog rechtstreeks aan mij sturen aub, dit wegens...
Na enkele laffe onnozele reacties van oa kusmenkloten (wellicht oude gefrustreerde gaykerel uit Westhoek die na meer dan 70 jaar nog niet uit de kast is?) en van de 'heiligemaagd' (wellicht zijn schijngeilige bijzit?) heb ik beslist dat er geen scores meer nodig zijn hier en dat - zoals voordien lange tijd genoegzaam gebeurde - alle reacties rechtstreeks naar mijn emailadres lievenmoenaert@hotmail.com mogen gestuurd worden!
Antica Namur (5) : museumbezoek en feestdag St-Livinus
Ik passeer de huisjes van plezier. Tot mijn verwondering ziet het achter de vitrines weer zwart van het volk... De zwarte dames hebben de draad weer opgenomen, ze zijn duidelijk weer prominent aanwezig... Om te weer aan het werk te gaan... alhoewel... het feit dat ik ze zie zitten of rondlummelen in hun acquarium wijst er natuurlijk wel op dat ze niet aan het werk zijn he, anders waren de gordijntjes dicht en de barkrukken leeg... maar het is natuurlijk nog lang dag. Het bijzonderste is dat de wil er is en da's toch al veel he.
Vandaag tijd voor een museumbezoek, in de Rue du Fer, pal in het centrum. Een groot herenhuis met binnenpleintje. Aan het onthaal drie personeelsleden. Eerst bezoek ik een ongelooflijk mooie collectie religieuze voorwerpen. Veel uit de veertiende eeuw : prachtige reliekhouders, edelsmeedkunst met email, enz. Afkomstig van een klooster die eeuwen lang zorgde voor de goede bewaring van al deze kunstschatten. Ook privepersonen schonken zaken of gaven stukken in bruikleen. Ook komen bepaalde kunstvoorwerpen uit naburige kerkjes, hier komen die unieke stukken uiteraard beter tot hun recht en worden ze bovendien ook veiliger bewaard.
Op de bovenverdieping tientallen mooie houten heiligenbeelden, van romaans tot 18e eeuw. Pronkstukken zijn een groot retabel met honderden figuren, een mooie St-Nicolaas en H. Barbara. Plots zie ik een lege sokkel, in het midden een gaatje en wat houtsplinters... Verdorie hier is een dief gepasseerd!!! En meteen bedenk ik dat men mij aan de balie net vroeg vanwaar ik ben en welk beroep ik heb... dus : superverdacht misschien!!! Ik kijk rond en zie een koppel eveneens bezoekers. Ik maak hen er op attent en samen wenken we een dame, een personeelslid. Deze laatste lijkt in paniek te zijn en snelt naar beneden... Wij blijven als versteend staan tussen al die houten beelden... Even later komt de dame al blazend en puffend terug de trap op en stelt ons gerust : het beeldje van de H. Druon is weg voor restauratie. Waarop ik haar zeg dat ze dan beter gewoon een bordje op de lege sokkel plaatst met tekst en uitleg... Nu kunnen we met een gerust geweten ons bezoek verder zetten. Verder nog een mooie verzameling oude sleutels.
Dan terug naar beneden waar ik enkele heel mooie schilderijen bewonder : eentje stelt de wonderbare broodvermenigvuldiging voor.
Je auto parkeren in het centrum van Namen is geen pretje. Gelukkig kan ik mijn wagen kwijt in een priveparking van een bank waarbij ik klant ben. Het parkeren is enkel toegestaan voor de duur van het bezoek aan de bank maar daar lap ik feestelijk mijn laars aan...
Daarna wat gaan eten en naar de antiekbeurs. Vandaag is het mijn feestdag, St-Livinus. De man die men het zwijgen wou opleggen door met een tang zijn tong uit te rukken. Allemaal vergeefse moeite echter want de heilige man bleef 'klappen'!!! Dus mijn moeder heeft mij echt een passende naam gegeven 42 jaartjes terug : ook ik ben niet te stoppen als ik eenmaal op dreef ben!
En daar bedoel ik gewoon mee dat ik daar vorig jaar ook al eens op bezoek was. Het mooie oude gebouwencomplex bevat namelijk ook een winkel met allerlei religieuze zaken : boeken, wenskaarten, cd's, enz. Je kan het een beetje vergelijken met De Bron in Harelbeke en in het begijnhof te Brugge, maar het aanbod is hier veel kleiner. Maar ook anders, en daarom kom ik eens kijken naar de cd's met religieuze muziek. Ik neem een achttal stuks mee oa gregoriaanse muziek uit de abdij van Solemnes (F) en orgelmuziek met trompetten opgenomen in de abdij van Saint-Wandrille (eveneens in Frankrijk). Het personeel is uitermate vriendelijk en behulpzaam.
Ik hoor dat hier een veertigtal seminaristen studeren, ze komen uit alle Waalse bisdommen, ook zijn er een aantal (andere) buitenlandse studenten. Ik bezoek er ook de mooie kapel waar net een student het orgel bespeelt. Hier komen de seminaristen samen om te bidden.
Dan naar de beurs. Vandaag is het opmerkelijk rustig : veel minder volk. Ik zie vooral gepensioneerden die zich wat komen bezig houden. Enkelen met de kin tot aan de grond, waarschijnlijk nadat ze hier en daar schrokken van de prijs van de vele mooie stukken. Ze zien er uit net alsof ze hun einde al zien naderen... En dan komt wat ik al dagen vreesde : uit de 'saccoche' halen dames omslagen met foto's van hun eigen 'schatten'... meestal minderwaardige rommel die ze aan de straat niet kwijt kunnen, rommel die ze al aan vele anderen presenteerden, zo denk ik als ik de vele beduimelde foto's zie... 'Vlaams' aardewerk, lelijke vermolmde houten heiligenbeelden, waardeloze schilderijen, enz. Wanneer ik hen duidelijk maak dat hun spullen niet echt waardevol zijn, kijken ze me wantrouwend of bedremmeld aan. Dan vragen ze me wat ze er mee moeten aanvangen. Ik raad hen aan om de andere standhouders niet te 'ambeteren' en hun rommel naar een verkoopzaal of veilingzaaltje te brengen, ofwel de boel dumpen in het containerpark. Ik probeer dit zachtjes aan het verstand te brengen maar dit wordt meestal niet erg gewaardeerd... Maar wat wil je, ik wil hen niet voor de gek houden.
