Zo, het is weer zo ver. De onnozelaars van Humo zoeken sensatie. En als ze er geen kunnen bespeuren, dan vinden ze maar wat uit...
Zuster Astère, die vele jaren op het bisdom te Brugge woonde, is een prachtzuster. Talloze malen heb ik haar mogen ontmoeten wanneer we met de seminaristen op bezoek kwamen bij Mgr Vangheluwe, tijdens de vele liturgische diensten in de kathedraal nav de Goede Week, OLH Hemelvaart, Allerheiligen, Kerstmis, vesperdiensten, enz. Ook in Veurne want Mgr Vangheluwe kwam vaak naar de Boeteprocessie.
Zuster Astère is een heel plichtsbewuste dame. Deze vrouw trad in bij de Zusters van het Geloof van Tielt. Ik ken heel veel zusters van deze congregatie en ik durf hier zeggen dat ik héél héél veel eerbied koester voor deze 'engelen' van de Kerk. Zij offerde dus heel haar leven op voor een leven in dienstbaarheid. Dienstbaarheid aan de zwakste medemens : weeskinderen en andere kinderen in probleemsituaties...
Ze was streng, volgens de getuigenissen in Humo, maar wat is daar in hemelsnaam mis mee? Blijkbaar zijn enkele personeelsleden gefrustreerd en konden ze moeilijk om met het gezag van hun baas... Wat een muletrekkers! Voorts lees ik lovende dingen zoals het feit dat ze heel goed kon koken.
Zuster Astère was trots om te mogen zorgen voor de bisschop, da's toch de normaalste zaak van de wereld??? Ze deed het met 100 procent toewijding. Zelf mocht ik ook nog aan tafel zitten met mijn jaargenoten en ik mag zeggen dat ze inderdaad heel goed kookte. Of wij chocomousse als dessert kregen weet ik echter niet meer van buiten...
Toen Mgr Vangheluwe uit Brugge vertrok zag ik de andere zuster heel ontredderd passeren aan mijn winkel. Ik riep haar naam en vroeg even in de winkel te komen. Ze was helemaal van streek door het gebeurde en kon de zaken niet vatten... Wat moest er nu van hen geworden? Zij en haar medezuster, beiden tachtigers, kregen enkele dagen de tijd om hun woonplaats, het bisdom dus, te verlaten. Gelukkig konden ze terecht bij andere zusters van de congregatie.
Wie zuster Astère kent, weet waar zij voor staat : totale dienstbaarheid aan de Kerk. Wie andere dingen beweert zou ik enkel maar leugenaars en lasteraars kunnen noemen. Laten we dus respect hebben voor deze lieve mens!
In deze Kerstnacht ook treurende en diepbedroefde ouders...
Laten we in deze Kerstnacht héél speciaal denken aan de ouders van de studenten van Stalhille en Oostkamp, Waldo Van Raemdonck en Frederic Coopman. Terwijl veel mensen feest vieren zijn zij in diepe rouw en eindeloos verdriet gedompeld. Treurend om een overleden kind, broer, familielid, vriend of hartstochtelijk verlangend naar nieuws van een vermiste...
Ik denk hierbij onmiddellijk aan 'Het treurende ouderpaar' op de militaire begraafplaats te Vladslo. Af en toe ga ik er eens kijken. Kathe Kollwitz beitelde al haar verdriet om haar gesneuvelde 19-jarige zoon Peter uit in twee harde granietblokken. Hoe aandoenlijk is die immens diepe smart die van die beelden uitgaat. Een vader die als het ware met zijn gekruiste armen zichzelf recht wil houden en een moeder die ontroostbaar naar de aarde buigt waarin haar zoon begraven ligt. Ondraaglijke smart die je op de knieën dwingt... die je héél héél klein maakt... die jezelf een stukje doet sterven.... ondraaglijk!
Hopelijk krijgen die mensen op dit eigenste moment steun of wat hoop... Zo'n slagen verwerken zal veel moed, troost en tijd vergen.
Tags:waldo van raemdonck waldo van raemdonck waldo van raemdonck waldo van raemdonck waldo van raemdonck waldo van raemdonck waldo van raemdonck waldo van raemdonck frederic coopman frederic coopman frederic coopman frederic coopman frederic coopman frederic
Ik wens jullie toe voor deze kersttijd en voor het nieuwe jaar 2012
Nu en dan een engel: met een woord van bemoediging, met een perspectief van hoop. Nu en dan een herder: met de warmte van de eenvoud, met de taal van de harde werkelijkheid. Nu en dan een vreemdeling: met een wereldwijde blik, met wijsheid uit andere culturen. Nu en dan een ster: houvast in tijden van verwarring, licht in de donkere tunnel. Nu en dan een stal: om te schuilen tegen tegenwind, tegen verkilling. Nu en dan wat stro of hooi: om uit te rusten, om te herstellen. Nu en dan een kind: om onze kwestbaarheid niet te vergeten, om onze dankbaarheid niet te verleren. Nu en dan zoals Maria en Jozef: zorg om de ander, trouwe zorg, zorg tot in de moeilijkste momenten. Nu en dan het geschenk van de vriendschap en de zaligheid van het feest, van het brood en de wijn op tafel. Zo wordt onze inzet herboren, zo blijft het komende jaar weer nieuw.
Ik droomde eens dat ik aan 't strand liep bij lage tij Ik was daar niet alleen, want God liep aan mijn zij.
We liepen samen het leven door en lieten in 't zand een spoor van stappen, twee aan twee. Want God liep aan mijn hand.
Ik stopte en keek achter mij en zag mijn levensloop in tijden van geluk en vreugd van diepe smart en hoop.
Maar als ik goed het spoor bekeek, zag ik langs heel de baan daar waar het juist het moeilijkst was maar één paar stappen staan.....
Ik zei toen 'God, waarom dan toch?!!' Juist toen ik u zo nodig had. Juist toen ik zelf geen uitkomst zag op het zwaarste deel van mijn pad.....
God keek mij vol liefde aan en antwoordde op mijn vragen: "Mijn lieve kind, toen het moeilijk was, toen heb ik jou gedragen....."
Lieve lezer,
Mijn wens voor jullie allen is dat jullie je nooit alleen weten. Dat jullie je altijd gedragen weten door een geliefde, familielid, vriend... in voor- én tegenspoed. En wie gelooft in God weet zich heel zijn/haar leven lang gedragen door Hem.
Dit is mijn wens voor iedereen die ik ken en iedereen die mijn blog leest. Voor iedereen die er troost in kan vinden, denken we hier heel speciaal aan de familie van wijlen Waldo Van Raemdonck en de familie van Frederic Coopman.
Net las ik dat een buschauffeur van De Lijn nog met Frederic Coopman sprak, enkele uren na zijn vertrek van een fuifzaal in Brugge.
Hopelijk betekent dit dat er weer wat hoop is dat de jongen nog in leven is. Want eigenlijk kan geen nieuws, goed nieuws zijn...
Voor de ouders en familie en de vele mensen die om hem bekommerd zijn zou het mooiste denkbare kerstgeschenk ongetwijfeld zijn dat hij teruggevonden wordt!!!
En daar bedoel ik dus letterlijk het geluid van een kat natuurlijk! Dieven bootsen het geluid van een kat na aan de achterkant van de woning. Brave luidjes, wat doen die dan? Ja, inderdaad, de achterdeur openen om die arme beestjes te gaan troosten of helpen muizen vangen of ik weet nie wat allemaal...
Maar niet alles is zoal het lijkt. Wanneer je die achterdeur opent staan daar een paar Oosteuropeanen of ander k... voor je neus die heel je woning leegroven.
Dus, bij gemiauw gewoon de dierenbescherming opbellen!
Gisteren deed ik een uitstapje naar Parijs. Aanleiding was een ontmoeting in de antiekbeurs in Namen. Daar ik een afspraak had om negen uur stond ik heel vroeg op en vertrok al al voor vier uur 's morgens. Onderweg een kleine stop want ik was toch nogal moe door het vroege uur, normaal gezien sta ik zo vroeg niet op natuurlijk. Door het slechte weer, het regende de hele tijd, kwam ik pas om 7u00 aan op de ring en ik 'vloog' de file in. Na een uurtje bumper aan bumper 'racen' kwam ik aan op mijn bestemming. Met een grote geste verklaarde men dat het niet moeilijk te vinden was, ik moest gewoon maar recht naar de Ijzertoren, of beter gezegd de Eiffeltoren rijden en dan zou ik het wel zien. Zonder Gps maar met nota's vond ik dus mijn weg.
In tien minuutjes deed ik mijn ding en verlangde zo vlug als mogelijk uit dit wespennest te raken en de terugtocht aan te vangen terwijl het nu hopelijk wat kalmer zou zijn op de weg. Ik rijd de kleine ring (periferique intérieur of zo) op en zit meteen vast voor een uur lang! Na kilometers zie ik tot mijn grote schrik dat ik richting Versailles rijd... Weeral mis! Dus besliste ik terug te keren via Rouen. Dan 'recht' naar huis, me telkens ergerend aan de péages, de Fransen maakten me zo'n 35 euro afhandig... wat ik toch duur vind. Ze moesten alle Fransen ook laten betalen in België, dat zou ook aardig wat opbrengen!
Rond 14u30 passeer ik Calais, richting Veurne. Onderweg speciale animatie, waar ik niet over zal uitweiden hier... Ongelooflijk!
Op het programma stond nog een bezoekje aan de Westhoek.
Nog in Frankrijk krijg ik een telefoontje waarbij ik uitgenodigd word om een hele bibliotheek te gaan bezichtigen. Een dame staat er immers op dat ik de boeken aankoop, wat blijkbaar ook de wens was van haar overleden echtgenoot. Een heel speciaal man, een grote Vlaming. Had een topfunctie maar dat zag je niet aan hem. Bescheidenheid tot en met. Niets dan aangename herinneringen. Met veel respect bekijk ik de aangeboden boeken. De bovenste boeken hebben de laatste decennia heel veel stof geslikt... Wanneer ik er een paar voorzichtig op een stapeltjes leg ontstaat er een stofwolk en beginnen we te hoesten. Vlug het raam open zodat we geen stoflongen krijgen... Aangezien ik maar één doos in de auto heb, moest ik tientallen keren via de lift de boeken naar buiten zeulen. Mijn wagen zat propvol tegen dat het 22u00 was, tot op 15 cm van het dak... Voordeel was dat ik een vaste wegligging zou hebben straks, er was immers ijzel voorspeld...
Na een tocht van zo'n 750 kilometer wordt het tijd voor een ruime stop. Ik verlaat de autoweg in Oostduinkerke en passeer de plaats waar de pastoor van Eggewaarts verongelukte een tijdje terug. De duiker is inmiddels volledig hersteld en er staan enkele potten chrysanten. Dan naar enkele goede kennissen van wijlen onze pastoor. Dan de plaats opgezocht waar in de film 'Het varken van Madonna' startte : daar waar de vertegenwoordiger met zijn varkenautomobiel in de grachtkant belandde. Toen ik vorige week in goed gezelschap de film voor de tweede keer ging bekijken om te zien wat er precies opgenomen werd in Eggewaarts moest ik niet lang nadenken. Ik herkende op het grote scherm duidelijk een bomenrij die ik héél goed kende : de bomen op de hofstede van mijn vader staan. Ook zag ik in de film een soort bomenhaag en ook nog een klein gebouwtje staan midden de weiden. Dus allemaal in Eggewaarts, wat een toeval zeg!
In Eggewaarts is er nu slechts om de drie weken nog een mis, telkens een andere priester komt er de mis opdragen. Een eigen pastoor komt er niet meer en de pastorie wordt door kerkfabriek wellicht verhuurd in het kader van sociaal wonen. In de kerk staat links van het altaar een mooie foto van de overleden parochieherder. Ik kan het nog steeds nauwelijks geloven dat we hem niet meer zullen ontmoeten... Kermismaandag lijkt nog maar pas voorbij, ook de begrafenis... Gelukkig dat er enkele mensen zijn op de parochie die de dienstdoende priesters wat kunnen helpen.
Daarna naar Booitshoeke waar pastoor Hubert Fraeyman begraven ligt. Vlak links van het heel mooie bakstenen miniatuurkerkje. Op de grafkelder een groot tapijt van witte steentjes. Overal bloemstukjes. Rust zacht, pastoor!
Vervolgens - ik kan niet aan de drang weerstaan - naar Kaaskerke, eens zien of de nieuwe eigenaar al zijn werkzaamheden gestart is... Ik wil echt zien of die 'antiquair' hier echt een antiekzaak zal inrichten... Blijkbaar is de zijkapel nog steeds toegankelijk voor het publiek en links van de kerk staat een kerststal. In Diksmuide hoor ik dat er misschien een ring komt rond Diksmuide waardoor de kerk aan die ring zou kunnen liggen en zo nog meer zal opvallen. Dan passeert 'iedereen' daar, alhoewel ik niet meteen vat wie hij met 'iedereen' bedoelt, er wonen daar immers geen 100 000 man of zo. De 'zulle' zal er dus niet meteen platgelopen worden...
Daarna richting ... om wat boeken te gaan bekijken.
Nu ik veertig ben besef ik dat al heel wat (oudere) familieleden wegvielen de laatste tien, vijftien jaar. Mijn grootmoeder langs vaderszijde, een tante van vader, heel wat nonkels en tantes van moeder, ook een neef van haar... Een paar jaar geleden de stiefmoeder van moeder.
Het afgelopen jaar waren er geen begrafenssen. Tot vorige week : de weduwnaar van een nicht van moeder. En nu donderdag een tante van moeder, eigenlijk een zus van haar stiefmoeder. Gabrielle Debergh, geboren in Westvleteren en weduwe van de vroegere burgemeester Simoens van Lo-Reninge.
Langs vaderszijde zijn er al sinds 12 jaar geen grootnonkels of -tantes meer in leven. Wel heb ik vier tantes, zussen van vader, die allen zeventig of ouder zijn, en hun echtgenoten, mijn nonkels dus, zijn telkens nog eens ongeveer tien jaar ouder. Hopelijk mogen ze nog lang leven want ik ken hen toch betrekkelijk goed. Na die generatie is het trouwens de beurt aan de mijne, maar zover zijn we gelukkig nog niet...
Afgelopen weekend was er weer de rommelbeurs in de Brugse Beurshal, georganiseerd door de Oekraïnewerkgroep. Een beurs waar antiek, rommel en boeken verkocht werden. Zoals gewoonlijk was er weer veel publiciteit gemaakt voor dit zesmaandelijks evenement. De beurs werd georganiseerd voor het goede doel. Als ik het goed voorheb dient de opbrengst om blinden of slechtzienden (?) te leren boogschieten of zo. Wel een beetje bizar en als je het mij vraagt en niet zonder gevaar. Ik mag er niet aan denken dat ...
Vrijdag is er traditiegetrouw de 'deballage du cul du camion', zoals ze het in de Walen en in Frankrijk zo kleurrijk uitdrukken. Veel vrachtwagens zijn er echter niet. Steeds minder handelaars maken nog tijd voor een driedaagse beurs in de drukke kerstperiode, wanneer ze beter in de eigen winkel staan. Zelf heb ik goeie ervaringen met deze beurs en heel veel bezoekers verwachten dan ook dat ik met een mooie stand deelneem. Dus breng ik twee vrachten materiaal mee : het betere boek en het betere antiek...
Dat rommelbeurzen, ondanks de vele negatieve berichten, toch serieus geld opbrengen kan ik zien aan de vele mooie wagens en bestelwagens van de deelnemers. Zo onder andere een soort Antwerpenaar die zich enigszins trots toont dat hij mijn vroegere standplaats kan inpalmen met zijn rommel. Ik ben echter niet in het minst onder de indruk en kijk met enig leedvermaak toe hoe mooi hij al zijn pruts héél secuur deponeert op zijn tafels. Ik sta nu aan de overkant van mijn vroegere plaats en vind persoonlijk dat ik daar veel beter in het zicht sta van iedereen. Zo zie ik trouwens ook perfect wie er binnenkomt in de zaal zodat ik bepaalde klanten kan wenken om bij mij te komen. Enkele standhouders rijden rond met karren waarvan ik zelf voorlopig enkel kan dromen : ruime bestelwagens en grote auto's. Wat meer ruimte zou ik zeker kunnen gebruiken, dan moet ik twee maal door Brugge crossen...
Onder de standhouders veel habitué's : een vrouw van derde leeftijd met lelijk geblondeerd haar, ik denk dat ze haar hoofd gewoon in een emmer eau-de-javel steekt s'avonds... staat weer te roepen en te reclameren tegen iedereen. Zo rijk als de zee diep is maar nooit content... De twee para's zijn ook weer van de partij, ze hebben hun drinkgelag in Wieze goed overleefd merk ik... Samen sloffen ze heen en weer van hun auto naar hun stand, samen uit samen thuis. Ook een paar 'chique' typen : de man en vrouw heel mooi uitgedost, bijna in kostuum. Met een heel kraam met glas en bisquit beelden, ik vraag me echt af waar ze aan zoveel materiaal komen... Een leuke hobby zeggen ze dan... Ook enkele échte particulieren die maar 1 of 2 maal per jaar deelnemen aan beurzen.
Maar wie het meest opvalt, is Josée de pro...uee. Deze grote blondine in 'vellen mantel' is prominent aanwezig in de zaal. Helemaal uitgedost in dure kleren huppelt ze constant rond. Speciaal voor deze beurs maakt ze enkele dagen vrij. Heel de vrijdag en zaterdag sjokt ze van het ene kraam naar het andere en van de ene kant van de zaal naar de andere. Sommigen voelen afschuw van haar, anderen amuseren zich kostelijk. Enkelen kennen haar duidelijk héél goed... Zondag is ze er pas laat in de namiddag. Wanneer men aan haar p....... (ik bedoel natuurlijk 'partner') vraagt waar ze uithangt zegt die dat ze vandaag 'moet werken'... Wanneer ze rond 16u00 opdaagt in groot ornaat heeft ze duidelijk al een flink glaasje op, ze is nog luidruchtiger dan de voorbije dagen en ze paradeert de hele zaal op en af... In elk geval toch een mooie vrouw, door velen met een scheef oog bekeken (vooral dan door lelijke jaloerse echtgenotes...) maar meestal toch met wat glinsterende oogjes... Ik heb wat medelijden met haar. Het oudste beroep ter wereld uitoefenen, het is wellicht iets wat je niet zomaar doet... Hopelijk kent ze toch wat arbeidsvreugde...
Er is minder volk dan anders maar dat kan me niet echt deren. De echte liefhebbers komen steevast terug. Maar geld uitgeven gaat steeds moeilijker en als de media zo blijven doorgaan met hun paniekvoetbal dan zal dat nog verergeren. Na afloop van de beurs ben ik min of meer tevreden. Zeker geen recordverkoop maar ik ben toch goed uit mijn kosten. Wat lang niet iedereen kan zeggen, naar ik verneem van enkele anderen.
De Kerk zal schadevergoeding moeten betalen voor wie misbruikt werd door religieuzen : te gek voor woorden!
De Kerk zal dus moeten betalen voor elk misbruik in de Kerk. Sommen van 2500 tot 25000 euro, en als het nodig is een groter bedrag. Ik ben het helemaal niet eens met de manier van schadevergoeding toekennen!!!
Het is héél erg wat er gebeurd is in de Kerk.
Maar justitie moet geschieden op een eerlijke manier : dus : laat diegene die het misdrijf pleegde betalen en niemand anders, niet het bisdom of zo. Indien een pastoor iemand misbruikte moet men zijn persoonlijk bezit gebruiken om de schade te vergoeden. Als het een pater of broeder of zuster is moet de congregatie betalen want zij zijn het die het geld/inkomsten van al hun leden beheren. Indien de misbruiker overleden is, wel dan kan je uiteraard niemand meer om schadevergoeding vragen.
Zo is het ook voor andere mensen die geen functie bekleden in de Kerk. Het is belachelijk om het bisdom te laten betalen voor wat hun 'werknemers' mispeuteren.
Moraalridders als bisschop Bonny of Dekesel willen graag 'de goeien' 'uithangen' want het is toch hun persoonlijk geld niet die opgesolferd wordt maar een of andere goed gespekte rekening, die van 'het bisdom'.
De werkelijke dader moet betalen en niemand anders!
Weer een student vermist : Frederic Coopman uit Oostkamp en ontmoeting in de winkel met een moeder die een zoon verloor
Wéér een student vermist! Frederic Coopman (21) uit Oostkamp is vermist sinds vorige zaterdag. Weeral een drama. Nabij de Gentpoort werden zijn muts en een handschoen teruggevonden. Ook zou er een tijdje een fiets in de berm gelegen hebben. Aangezien de jongen nog een tiental km van huis was zal hij volgens mij niet zomaar zijn muts en een handschoen weggegooid hebben en moet er daar aan het kanaal iets gebeurd zijn... Hopelijk is hij niet in het water gesukkeld en verdronken... misschien wat te veel hebben gedronken...
Hopelijk is er een andere verklaring en is hij nog levend en wel!
Voor de ouders, familie en vrienden is het heel hard, ook voor alle andere mensen die meeleven en diepbezorgd zijn. Laten we duimen!!!
Vandaag was ik - heel uitzonderlijk op dinsdag - in mijn winkel omdat ik iets op moest zoeken voor een klant. Een koppel komt binnen en we babbelen wat. De dame vraagt mijn voornaam en zegt dan heel stilletjes : een heel mooie naam, ik heb ook een zoon gehad die zo heette. Blijkt dat de zoon van deze lieve dame zelf uit het leven stapte een aantal jaar terug. Wat erg voor haar! Ze zei dat het zo moeilijk is om zoiets te verwerken maar dat die verwerking echt nodig is om verder te kunnen gaan met het leven. Ik had erg te doen met de dame en hoop later nog wat verder te kunnen praten over dit onmenselijk verlies. Een mens die zijn ouders verliest, dat is erg. Maar omgekeerd, een ouder die een kind moet afgeven, dat is tegennatuurlijk, dat is onmenselijk, dat is echt ondraaglijk. Toch moet dit ondraaglijke draaglijk worden. En dat kan enkel en alleen maar als je daar met iemand over kan praten, als je kan rouwen, als je dit verschrikkelijke verlies kan verwerken... Ik wens iedereen die een kind verloor heel veel sterkte en troost toe!!! Hartverscheurend...
Het varken van Madonna : opnames in ... Eggewaartskapelle!!!
Het varken van Madonna
Gusta, hier 95 jaar lijkend, in werkelijkheid telt deze 'schone' uit Vormezele nog geen 80. Ze zal dus nooit zo oud worden als ze er uit ziet!!!
Paster Rogeetje. Hij spreekt geen woord Westvlams.
Wim Opbrouck, als burgemeester, zoals steeds 'in vorm'!!!
Omdat ik enkele weken geleden in de eindgeneriek van de film zag dat er opnames waren geweest in Eggewaartskapelle, besloot ik de film nog eens te bekijken.
Wat werd er nu opgenomen in Eggewaarts? Ik denk de plaats waar de varkensmobiel van de vertegenwoordiger in de berm lag. Op de achtergrond zie immers een klein stenen gebouwtje staan met een dak van ronde metalen (wellicht van die platen die tijdens de oorlog dienden als beschutting tegen granaten... En enkele keren zie ik in de verte enkele canadapopulieren staan die echt doen denken aan een aantal bomen die rond de hofstede van mijn vader staan. Dus, héél waarschijnlijk is dat een opname uit Eggewaarts. Misschien een tweede opname in mijn dorpje was de indoor-bolling, dat kan eventueel in de voormalige jongensschool opgenomen zijn, maar dat ben ik helemaal niet zeker. Er zijn in andere dorpen uiteraard nog van die zaaltjes...
Ook zag ik mijn tante uit Houtem meermaals verschijnen... Niet enkel als misganger in de kerk maar ook reeds in het begin van de film waar ze een briefje deponeert in het OLV-beeld...
Het dialect valt soms tegen, al worden wel serieuze inspanningen gedaan om het Westhoeks na te bootsen. Enkele keren echter valt een dialectwoord dat echt niet thuishoort in deze streek. En Kevin Janssens speelt zijn rol volgens mij niet 100 procent, hij komt me niet echt overtuigend over...
Afgelopen weekend ik enkele dagen in Mechelen, hieronder enkele woordjes meer.
Vanmiddag vertrok ik naar Mechelen, voor deelname aan de jaarlijkse antiquarenbeurs. Deze beurs voor oude boeken is de enige die nog bestaat in ons landje. Elke keer opnieuw sta ik in bewondering voor de enorme toren van de Sint-Romboutskathedraal, één van Vlaanderens mooiste en grootste torens.
Ik kom aan bij de voormalige Minderbroederskerk waar de beurs plaatsvindt. Een lege zaal nog maar dat zal vlug veranderen. Ik ben een van de eersten die arriveren en begin met volle moed de bestelwagen uit te laden. Vanmorgen zocht ik vruchteloos naar een viertal mooie boekenrekjes die ik elk jaar op de tafels plaats om meer boeken te kunnen tentoonstellen. Een franssprekende collega (uit Brussel denk ik) merkt dit op en ik antwoord : 'Vous voyez le plat pays, qui est le mien'. Hij loopt vlug weg... ja, zo kennen we de Walen hé... Ik merk steeds dat Waalse collega's nogal jaloers ingesteld zijn. Zelf doen ze vaak minder moeite om goeie zaken te zoeken, ook is het moeilijk om een goeie prijs te krijgen voor je boeken... En zelf zijn ze dan overdreven duur... Natuurlijk zijn er ook uitzonderingen maar over het algemeen ben ik niet geneigd om hun stand te bekijken daar je moeilijk zaken kan doen met hen...
Dan zie ik Isabella ('Isa') Garcia, onlangs overleed haar vader en ... gisteren werd een zus van haar begraven, nauwelijks 47 jaar. Zware beproevingen dus, vooral ook voor haar moeder, die naast haar man nu ook een dochter moest afgeven.
Verder enkele Nederlanders, een Parijzenaar, enz. Tegen 16u00 is de helft van de standhouders aan het werk met zijn stand. Ik ben een van de eersten klaar en doe een toertje door de stad, het waait verschrikkelijk, er is geen kat te zien. Ik bezoek nu de kathedraal. Eigenlijk verwacht je bij zo'n enorme toren een wat groter gebouw... Binnenin is het nogal donker. Mij interesseren vooral de reliekhouders vooraan in het koor. Nogal indrukwekkend! Ook zie ik het grafmonument van kardinaal Mercier, de Vlaminghater. Zijn grafmonument in brons werd gemaakt door een priester, de laatste priester die door zijn handen werden gewijd. Vooral Amerikanen hebben dit monument bekostigd.
Dan naar het hotel. Eerst wou ik logeren in 'De drie paardjes'. Vorig jaar was ik er al te gast en de ligging nabij de plaats van de beurs kwam me heel goed uit, temeer daar het toen erg sneeuwde. Toen ik wilde reserveren, ik koos de meest voordelige aanbieding op booking.com, kreeg ik te horen dat er per dag nog 10 euro bijgerekend zou worden voor het ontbijt. Ik herinnerde me dat ze me dat vorig jaar ook gelapt hebben en prompt zocht ik een ander hotel. Eens ik zeker was van de reservatie stuurde ik een verontwaardigde mail naar 'De drie paardjes' met de mededeling dat hun 'beste prijs' misleidend en vals was. Ze antwoordden me dat zij toch zelf mogen kiezen hoe ze hun prijzen overbrengen naar mogelijke klanten en dat op die manier iedereen de kans krijgt om niet (!!!?) te ontbijten. Wat een onzin! Ik antwoordde dat ze mijn 'kop' daar niet meer zullen zien en dat ik zeker geen publiciteit zal maken voor hun 'zaakjes'...
Mijn hotel ligt wat buiten het centrum. Ik kom in de receptie maar daar is geen kat. Op de balie liggen envelopjes met namen op, ik zie mijn naam en open de omslag waar mijn kaart voor mijn kamer steekt. Zonder nog verder te wachten neem ik de kaart mee en zoek mijn kamer. De kamer is héél ruim, zes keer groter dan die keet in Wieze vorige week. Alle comfort voor een eerlijke prijs.
Hopelijk wacht er mij en mijn collega's een goeie beurs. Zelf moet ik immers mijn winkel sluiten voor vier dagen, en dat in één van de drukste weekends van het jaar in Brugge.
Vrijdagmorgen ga ik even kijken naar de rommelbeurs in de Nekkerhallen. Je moet er 10 euro betalen om binnen te mogen, da's meer dan driemaal de inkomprijs voor de antiquarenbeurs... Maar ... er is dan ook héél veel volk. Merkwaardig hoe men hier te werk gaat. Eerst moeten alle bezoekers tien euro neertellen en dan mogen ze de grote, nog lege Nekkerhallen binnen. Daarna pas mogen de standhouders binnen. Buiten staat een eindeloze rij auto's te wachten. Zo start de beurs uiterst langzaam, aan de andere kant echter hebben alle bezoekers zo even veel kans iets moois in de wacht te slepen. Ik zie heel wat 'schartelaars', van die gasten die bijna niks betalen maar dan woekerprijzen vragen op de rommelmarkt. Is hun goed recht natuurlijk... Ook veel 'chipoteurs', dat zijn potelaars, van die luidjes die enkel komen om alles te bepotelen, zonder van plan te zijn ook maar iets te kopen... Dat zijn de grootste ambetanterikken : ze lopen de hele tijd in je weg en je hebt er niets aan... Ik koop enkele héél kleine porceleinen beeldjes, een boekje en een reliekhouder. Voor relieken zie ik hier trouwens heel wat amateurs maar de oogst is bijzonder klein...
Om 13u00 terug naar de stad want om 14u00 start de antiquarenbeurs. Een helse toer om je auto kwijt te geraken want verschillende straten zijn opengebroken en veel plaatsen zijn gereserveerd voor de plaatselijke bewoners en mensen met een handicap. Opvallend hoe stil het is in de stad. Bijna geen kat... Gelukkig zijn er een paar honderd mensen aan de ingang van de zaal, dat belooft toch wel wat. Iedereen is intussen klaar met zijn stand, ik doe nog een toertje om te kijken of er interessante dingen liggen voor mij. Ik zie een heel mooie 'Verheerlijkt Vlaanderen' van Sanderus, in witperkamenten kaft (uit de negentiende eeuw weliswaar). Prijs is 8000 eurootjes en voor mij 7000. Toch een behoorlijke som nog, we zien wel... De beurs gaat open en in enkele minuten worden alle standen overspoeld met boekenliefhebbers. Ik zie heel wat Westvlamingen en andere klanten, enkele tientallen Bruggelingen ook, een aantal Nederlanders en wat Fransen. Een kwartier na de opening zie ik een man met een grote plastiek tas met daarin... ja, die Sanderus!!! Ik vroeg hoeveel hij betaalde. 4500 euro! Ik wenste hem proficiat met zijn aankoop en de man vertrok glunderend. Maar toen was ik kwaad, die particulier kreeg de werken voor 2500 euro minder dan ik ze mocht kopen. Dat is niet netjes! Wat groen lachend keek ik naar een beeldje dat tussen mijn boeken staat : twee kinderen die aan het ruziën zijn, ze vechten om het bezit van een doedelzak of zo. Sommigen blijven kinderen... De eerste beursdag eindigt om 20u00 en de balans : héél matig!
Zaterdag, de tweede beursdag. Na het ontbijt ga ik naar Hever, naar het graf van mijn vroegere legeraalmoezenier. Ward Heymans ligt begraven onder een heel eenvoudige grafzerk. Eenvoudig zoals hij ook steeds geleefd had. Alhoewel ik kort na zijn dood vernam dat hij koste wat het wil opperaalmoezenier wilde worden. Maar.. waarom niet eigenlijk, een betere zouden ze toch niet gevonden hebben. En deze priester bleef steeds de eenvoudige ingoede priester die hij altijd geweest was. Zonde : zulke mensen zouden niet mogen sterven, hij werd slechts 72 jaar. Vele herinneringen kwamen boven toen ik 'zijn' kerk zag, het rusthuis waar hij de mis las, zijn huis aan de spoorweg... Priester in eeuwigheid!
Om 11u00 startte de beurs. Nu weinig volk, maar na de middag was het weer volle bak. Ik zag veel harde liefhebbers, maar het bleef bij 'goesting' voor de meesten. Aan het einde van de rit : nog altijd een quasi 'platte portemonnee', gelukkig ben ik intussen uit mijn kosten geraakt...
Zondag, de laatste dag, druppelsgewijs komen de mensen binnen. Veel verkoop hangt er weer niet in de lucht. Ik amuseer me met het gadeslaan van de bezoekers en de collega's. Enkele collega's uit Nederland komen heel sympathiek over, ze relativeren ook meer dan ik. Ze hebben allen ook veel meer jaren ervaring dan ik en blijven vertrouwen in hun beroep. Sommigen verkopen volgens mij gewoon niets... en da's toch minder plezant. Op het einde van de dag moet alles terug ingepakt worden. Ik bedenk dat datgene ik verkocht heb qua volume nog geen halve doos uitmaakt... Al dat werk... Maar deze boekenbeurs blijft gezellig en een leerrijk gebeuren.
Wanneer alles in de wagen is geladen kijk ik nog eenmaal op naar de machtige toren van de Sint-Romboutskathedraal die voor me opdoemt in het duistere donker.
Tijd om terug te keren naar het mooie Brugge!
Meer info over de Sint-Romboutstoren :
De aanzet van een toren op de Grote Markt, in het midden van de voorgevel van het huidige stadhuis, had ook een belfort moeten worden, maar die Mechelse droom kwam niet uit
De eerste steen van de Sint-Romboutstoren werd gelegd op 22 mei 1452. Mechelen is in feeststemming. Waar die steen zich bevindt, weten we niet. Dat is kenmerkend voor de geschiedenis van de toren, die nog altijd vol raadsels zit.
De financiering van de bouw kwam grotendeels van pelgrims die dankzij een besluit van paus Nicolaas V in Mechelen een aflaat (= kwijtschelding van straf) konden verdienen. Ze kwamen massaal naar de stad en gaven daar geld uit.
Wie de ontwerper van de toren is, is tot op vandaag een mysterie. Volgens sommigen is het Jan II Keldermans, anderen houden het op Andries Keldermans of Wouter Coolman.
De bouwwerken zijn stilgelegd op een hoogte van 97,5 m (300 Mechelse voet).
Het uurwerk van de toren werd door een Duitse beschieting in de Eerste Wereldoorlog onklaar gemaakt.
538 treden scheiden ons van de skywalk en zijn unieke uitzicht over de stad en de zeer wijde omgeving.
De fundering van de toren zou slechts 2,8 m diep gaan.
De toren met spits moest volgens de plannen uit een bepaalde periode 167,5 m hoog worden, waardoor hij de hoogste van Europa zou zijn.
Met alles erop en eraan weegt de toren 42.000 ton. Dat zijn ongeveer 8400 olifanten.
De toren bevat twee beiaarden van elk 49 klokken.
Salvator, de grootste klok, weegt meer dan 8 ton, de kleinste nog geen 16 kg.
Tot 1923 waren er 18 klokkenluiders in dienst, nu gebeurt alles automatisch.
De trommel die de melodietjes voor de uuraanduiding speelt bevat 16.000 gaatjes, allemaal met de hand uitgeveild.
Ik ken verschillende mannen die niets liever zouden willen dan hun vrouw naar de andere wereld te zien vertrekken... eentje ken ik al 40 jaar maar ik zal maar geen namen noemen... Enkele bijnamen van deze woesteling : Piere de Beeste, Hitler en Biefstik Friet... Méér verklap ik niet want ik walg van die gast...
Gelukkig kan het ook anders. In deze film speelt de talentvolle Jean Reno de hoofdrol als 'cafébaas Marcello'. Zijn vrouw is terminaal ziek en deze Italiaan belooft zijn vrouw dat zij later begraven wordt naast hun heel vroeg gestorven enige kindje op het kleine kerkhof in het dorp. Die belofte houdt echter in dat hij er voor moet zorgen dat er minstens één van de drie nog overblijvende begraafperceeltjes vrij blijft. In het dorpje gebeuren allerlei dingen : Pietje de Dood kijkt dag in dag uit wie hij om zeep kan helpen. Stokoude mensen in het ziekenhuis, een kind met zelfmoordgedachten, ... Marcello doet er alles aan opdat iedereen blijft leven ... Dit door 'om de vijf stappen' bloed af te staan, door mensen met zelfmoordgedachten tot meer vrolijke gedachten te brengen... Een man in coma zou volgens hem nog iets gezegd hebben en dus mogen dokter en familie de stekker nog niet uittrekken... En als er dan toch eentje sneuvelt, gooit hij die in de diepvriezer zodat er niemand naar het kerkhof moet... Een ander wordt in de vlugte in de tuin begraven...
Intussen worden kosten noch moeite gespaard om de aanpalende grondeigenaar te overhalen wat grond te verkopen aan de parochie zodat het 'nijpend' plaatstekort wordt opgelost. Het plaatstekort wordt echt prangend... Twee van de drie plaatsen op het dodenveld worden ingenomen door échte doorzetters... Die eigenaar wil niets verkopen omdat zijn lief hem ontnomen werd decennia geleden en dat kan hij nog steeds niet verkroppen. Die vrouw van toen is de nu zieke vrouw van Marcello...
Een ultieme poging om de buurman toch tot verkoop van grond te bewegen is nogal gedurfd : de dame die ziek is sterft zogezegd en wordt begraven in het laatst overschietende lapje grond. Het 'voorwerp' van de decennialange wrok is hiermee schijnbaar verdwenen en hij verkoopt eindelijk de nodige grond. Intussen vertrokken Marcello en zijn dood gewaande vrouw op reis, om volop te kunnen genieten van de resterende tijd die de zieke vrouw nog rest... Geen kopzorgen meer omwille van de belofte om de vrouw later op de eigen parochie te kunnen begraven.
Relieken : wie heeft er nog ergens liggen voor mij?
Zoals velen al weten zoek ik relieken van om het even welke heiligen. Hieronder een voorbeeld van wat ik precies kan gebruiken alhoewel alle varianten welkom zijn.
Als je dit zelf hebt liggen of ergens te koop weet zijn, aarzel dan niet om me op te bellen op 0497 753 398
Heel plezant : de Sinterklaai 'uithangen' met een ander zijn geld. Enkele uren geleden had ik opnieuw contact met het arme weesmeisje uit het 'Wilde Westen'. Hartverscheurend waren al die verhalen...
Hieronder de kerk waar het warme weesmeisje zoveel gebeden heeft voor haar zieke moeder, waar ze zoveel geschreid heeft bij het begraven van haar doodbrave moeder en zelfs nog bij de begrafenis van haar stiefmoeder die haar zo geduveld heeft al die jaren. Schokkend van tranen door de herinneringen aan die vele harde arme moederloze jaren hier...
Velen zullen deze kerk herkennen maar zullen niet vermoed hebben hoe de hemel hier 'bestormd' werd...
Een vet varken weet niet dat een mager honger heeft...
De sukkelaar uithangen en hele dagen taartjes gaan eten en dan 's avonds verwonderd zijn dat 's avonds maar met moeite nog door het 'deuregat geraken'. Dikkevetgegeten in de kerk k....n en dan op de heiligen steken...
Nie mi werken en toch niet op pensioen willen gaan zodat het arme weesje, intussen de 70 naderend(!), op haar honger mag blijven zitten. Ewel, dat verdient om nulder moend toegenaaid te worden ierboven in den hemel, ze goan dan e keer weten wat oenger is!
Hopelijk gaan vallen nu bij velen 'de schellen van de ogen'...
In Wallonië is het elke dag feest : ze zwemmen ... immers in het (ons) geld!!!
Ik ben echt benieuwd wat Elio Di Rupo allemaal zal 'uitsteken' de komende jaren. Blijkbaar is hett machtswellusteling die over lijken gaat om zijn overtuiging door te drukken.
Vooreerst mag hij Vlaams leren, zijn 'Vlaams' is echt te gek voor woorden. Op tv zien we een echte schertsfiguur...
En dat onderhandelen van hem... Als je de boel maar lang genoeg laat aanslepen wordt iedereen ongeduldig. Volgende stap voor de Vlamingen is dan : weer toegevingen doen...
De sossen : snoepjes uitdelen aan luie Walen, ze kunnen hun luilekker leventje ongestoord verderzetten en hoe minder ze doen hoe meer ze krijgen...
De laatste jaren komen er zodanig veel nieuwe ministers bij dat ik het niet meer bij wil houden. De meesten zijn eendagsvlinders. Eens men aan de macht is worden eerdere principes aan de kant geschoven. Waar is de tijd van de grote politiekers zoals Tindemans, Eyskens, Declercq, Martens, Dehaene, Claes, ... Die mensen hebben allemaal dubbel en dik (!) hun strepen verdiend, getoond dat het menens was met hun job.
Hopelijk wint de NVA de komende verkiezingen met een meerderheid... Misschien kan Frank Vanhecke, een eerlijke, intelligente en ingoede man met een visie, de NVA vervoegen. Samen met Bart De Wever zou hij heel die bende muletrekkers eens kunnen tonen hoe het land geregeerd moet worden. De Walen dwingen respect op te brengen voor de Vlamingen, hun broodheer... Al die leegaards doen werken zoals wij Vlamingen ook moeten doen willen we brood op tafel hebben. Uiteraard zijn niet alle Walen 'leegaards', ik ken er heel wat die hard werken, zonder van ons te profiteren...
Natuurlijk moeten we Di Rupo een kans geven maar indien hij met de Vlaamse voeten rammelt mag hij opstappen...
![[Opnieuw zoekactie naar vermiste student]](http://images13.knack.be/images/resized/400/001/788/736/3/120_0_KEEP_RATIO_SCALE_CENTER_FFFFFF/image/4000017887363.jpg)
Het varken van Madonna
Gusta, hier 95 jaar lijkend, in werkelijkheid telt deze 'schone' uit Vormezele nog geen 80. Ze zal dus nooit zo oud worden als ze er uit ziet!!!
Paster Rogeetje. Hij spreekt geen woord Westvlams.
Wim Opbrouck, als burgemeester, zoals steeds 'in vorm'!!!
Zoals velen al weten zoek ik relieken van om het even welke heiligen. Hieronder een voorbeeld van wat ik precies kan gebruiken alhoewel alle varianten welkom zijn.
