Gelukkig dat ik niet op de Damse boekenmarkt stond vandaag...
Niet dat ik de Damse boekenmarkt geen warm hart toedraag natuurlijk! Maar in januari zien we steeds hetzelfde : bijna geen kat in Damme en dus ook niet op de boekenmarkt. Het gaat trouwens al een hele tijd bergaf met de boekenverkoop hier, zo zeggen me velen waaronder ook een aantal standhouders... Damme, la morte?
Ik zie het echter zo. Klanten binnenkrijgen, boekenvrienden aantrekken, daar moet je aan werken, elke dag opnieuw of hier tenminste elke maand opnieuw. Zorgen dat bezoekers zich gewaardeerd voelen, dat ze zien dat je als standhouder elke keer heel wat 'nieuwe' boeken meehebt, dit 'nieuw' is louter figuurlijk bedoeld. Nieuwe boeken horen hier eigenlijk niet thuis. Enkel gebruikte en liefst antiquarische boeken. En hier loopt het wat fout me dunkt... Elke keer opnieuw zie ik voor 90 procent dezelfde boeken opdoemen, elke keer hetzelfde aanbod... en dat doet heel wat mensen zuchten of nog erger ... thuisblijven. Op de duur is het de moeite niet meer om nog naar Damme af te zakken. Enkele standhouders hebben natuurlijk weinig aanvoer omdat ze gewoon wat uit eigen voorraad meenemen. In hun plaats zou ik maar enkele malen per jaar deelnemen, andere standhouders lijden immers onder dit 'steeds dezelfde boeken-imago'... Maar ja, elk moet dat uitmaken voor zichzelf.
Ook ik loop wat verveeld rond en vind eigenlijk geen enkel boek dat bruikbaar is voor mij, veel van de interessante boeken heb ik zelf ook nog in veelvoud liggen. Veel waardeloze literatuur ook zoals romannetjes en soms vodden van boeken... rijp voor de papiercontainer... Het is intussen tien uur en er zijn nog enkele lege plaatsen, blijkbaar hebben enkelen verstek gegeven. Ik wandel op mijn duizend gemakjes, zoals altijd trouwens, naar buiten en ga naar de oude school waar duizenden op elkaar gestapelde boeken wachten op een nieuw baasje of bazinnetje. Onderweg zie ik enkel gesloten winkels : eentje komt wellicht helemaal niet, een ander moet nog opendoen..., nog een ander komt pas in de namiddag toe... en op de speelplaats van de oude school stop ik voor de voor mij meest interessante zaak. Op de deur een bordje : gesloten wegens maandelijkse sluitingsdag, steeds gesloten de tweede zondag van de maand. Enkele passanten reageren verbolgen maar ik vind het wel héél kluchtig, de meest interessante zaak sluit op de 'drukste' (ik zeg drukste, wat dus helemaal niet wil zeggen dat het 'druk' is!) dag van de maand. 'The loneliest bookshop in town'... zo omschrijft de overigens heel sympathieke zaakvoerder zijn ding.
Ik vind enkele boekjes en pingel wat af want ze lijken we toch wat duur. Een collega klaagt : 'Als het hier zo verder gaat zal ik nog verplicht zijn om naar het OCMW te stappen!' Ik kijk raar op, letterlijk en figuurlijk, zeker door de grote ernst waarmee deze woorden uitgesproken worden... Niet te geloven, twee dikke pensioenen en snotrijk maar nooit tevreden... Waar gaan we naar toe? Dan terug naar de hoofdstraat waar intussen twee zaken de deuren hebben geopend, nog een boekje gekocht. Een Chinees of Japannes of andere Aziaat 'made in Taiwan' of zo komt binnen met zijn vrouw. De man ratelt maar door in zijn eigen taaltje en ik doe teken dat hij wat mag dimmen. Hij is hier immers niet thuis en dat kabaal verstoort hier de rust. De uitbater toont me een Japanees tijdschrift waarin zijn en nog een andere zaak mooi geetaleerd worden. Hopelijk komt nu heel Japan niet naar Damme, alhoewel : beter in Damme dan in Brugge! Nog steeds geen volk, hopelijk komt er hier straks verandering in.
En dan terug naar Brugge, er is immers nieuwjaarsreceptie op de Burg van 11u30 tot 12u30. Niet dat ik koste wat kost een gratis Brugse Zot wil grijpen want dat bier is werkelijk niet zo lekker als de hele tijd beweerd wordt... Het is 11u30 en ik wacht en ik wacht... maar er komt geen drank. Plots verschijnt de burgemeester, mijn teergeliefde naamgenoot Patrick Moenaert, op het balkon van het stadhuis. De laatste keer dus dat hij dat doet want stelt zich geen kandidaat meer voor de volgende legislatuur. Spijtig want het is een goed burgervader. Wie doet het beter? Dat wil ik nog eens zien... Na een korte speech vliegen de Brugse Zotten de deur uit, ook is er glühwein, fruitsap en warme cecemel voor de vele honderden mensen. Ik zie heel wat mensen uit de wijde omgeving van Brugge die hier op onze kosten komen drinken. Ook de toeristen laten het zich smaken. Enkele frisse pinten en ze kunnen weer voort de rest van de dag, de horeca mag weer op zijn kin kloppen. Tussen pot en pint babbel ik wat met de burgemeester en enkele klanten. Plots tikt er iemand mij op de schouder en vraagt : 'Was dat gisteren jouw beste prijs?' Ik draai me om en zie een koppel dat gisteren belangstelling toonde voor een en ander in mijn winkel. Ik ben in een gulle bui en zeg hen dat ze zelf een bod mogen doen. Het bod is aanvaardbaar en de verkoop is een feit. Gelukkig maar dat ik niet in Damme blijven plakken ben...
In de namiddag familiebezoek. Mijn nichtje 'leest' haar nieuwjaarsbrief voor, ik ben immers haar peter. Plots bedenk ik dat ze eigenlijk nog niet kan lezen en broere zegt dat ze gewoon alles van buiten heeft geleerd. Meer dan tien zinnetjes, flink van mijn petekindje!
Daarna nog wat gemaild. Zo kreeg ik een aanbod van oude Poppkaarten van iemand waarvan ik vroeger ook al kocht. Niet te geloven waarom ik al een hele tijd niets meer van hem hoorde het afgelopen jaar... blijkt dus dat zijn zoon ruim een jaar geleden uit het leven stapte, zonder dat de ouders weten waarom... Dat moet verschrikkelijk zijn. Bovendien is de onlangs teruggevonden jongedame in Gent een dochter van een collega van hem... Ik vraag me af wat er kan gedaan worden om zo'n wanhoopsdaden te vermijden... en daarmee ook al dat noemeloze verdriet... een kind te moeten afgeven...
Veel bezoekjes van mensen die verrast zijn me op zondag aan te treffen in mijn winkel. Velen stonden al vele malen aan een gesloten deur, gelukkig tonen ze begrip voor mij als ik hen vertel dat ik tijdens de weekends meestal op beurzen sta. Verschillende mensen willen foto's maken, van mij en de zaak, maar ik weiger. Ik heb een gloeiende hekel aan die toeristen met hun fototoestel.
In de toekomst probeer ik wat meer in de winkel te zijn op zondag. Het vele in- en uitpakken op beurzen verveelt soms en waarom heb ik anders trouwens een winkel?
