Net een mailtje gekregen van Bouilloud Jeanne. Ze is doodziek en heeft een groot fortuin liggen. Daar ze zelf doodziek is - terminale kanker - kan ze zelf dat fortuin niet ophalen in de bank of zo. Dus heeft ze mij 'gevonden' op het www. En wil ze beroep doen op mijn diensten. Zelf heeft ze geen geld nodig maar 30 procent van de ongeveer 100 miljoen oude belgische franken moet naar een goed doel gaan en blijkbaar is de rest dan van mij... Gedaan met werken nu want de gebraden kiekens zullen binnenvliegen!!! De gulle schenkster verloor eerst haar gehoor en nu kan ze plots niet meer praten, maar ze kan wel mailtjes schrijven...
Dat ze een ander kieken zoeken!
(Ik kopieerde de volledige mail hier onder maar blijkbaar geeft dat weeral problemen : onleesbaar en zo. Daarom heb ik heel die brief vol zever moeten schrappen).
Vandaag een zestal aanbiedingen van 'waardevolle' zaken gekregen. Een hoop oude kruisbeelden met ivoren corpussen... toen ik de foto's bekeek zag ik al vlug dat het om gewone gipsen exemplaren ging. Ongelooflijk hoe hard mensen kunnen liegen. Denken ze nu echt dat de standhouders zo dom zijn? Heiligenbeelden, vooral gipsen beelden met beschadigingen. Ik verwees hen naar het containerpark. Wat moest ik ook anders? Dat is immers niets meer waard. Enkele brokkelanteurs kwamen zoeken naar koopjes...???
Ook de anderen werden lastiggevallen door allerlei aanbiedingen. Velen kwamen niet om te kopen maar om te verkopen, vooral rommel dan. Wat bezielt hen toch?
Gelukkig was er ook aangenamer bezoek. Mensen die echt geïnteresseerd waren in mooie dingen. Verkopen zat er vandaag echter niet in. Een koppel was aan het twijfelen en zei me dat ze eerst wat koffie zouden gaan drinken... ik heb ze niet meer terug gezien. Dat is nu al de tweede keer dat die mensen me dat lappen... Waarom standhouders ambeteren en aan het lijntje houden als je toch niet van plan bent om iets te kopen? Sommigen van die tiepen zijn al goed gekend, soms kwamen collega's me verwittigen dat ik geen enkele moeite moet doen om iets te verkopen aan bepaalde mensen die ze in de verte zagen naderen. Soms maakten ze me dit ook duidelijk met een voorzichtig gebaar indien er van die mensen met me aan het praten waren aan mijn stand.
Tussenin ruimschoots tijd om een prachtig boek over wereldoorlog II in Loppem te bestuderen. Massa's mooie originele foto's. Boeiende verhalen over een gruwelijke tijd...
Na de sluiting terug naar het hotel. Op het gelijkvloers weer dat intigrerend vreemdsoortig druk lawaai van al die speelautomaten. Je waant je in een vreemdsoortige wereld, je wordt als het ware aangezogen om de speelhal (?of rovershol?) te betreden... Maar gisteren zag ik al genoed en ik trok dan maar meteen naar mijn kamer waar ik verder werkte en nu nog werk aan het invoeren van de doopregisters van Eggewaartskapelle.
Het was vandaag dus 'vrouwendag' in de antiekbeurs. Massa's vrouwen wurmden zich gratis door de deuren en overspoelden de vele mooie standen. Boodschap was : 'Kijken kost geen geld' en 'Gierig is plezierig'. Al wat poten en oren had sloop hier rond.
Ik hield mijn hart vast want ik verwachtte eigenlijk heel deftig bezoek en ik wilde niet voortdurend onderbroken worden in mijn conversaties... Maar al bij al vielen de beproevingen nog mee : ik verkocht er een heel mooi eeuwenoud stuk.
Een viertal bejaarde dames ('oude kraken' om het met de woorden van een Vlaamse collega te zeggen) naderde mijn stand. Ik was benieuwd wat deze waggelende ganzen met grijze kuif in hun ... mars... hadden. De eerste tikte op een OLV-beeld en vroeg in het Frans of dat van plaaster was. Ik antwoordde dat ze voor plaasteren beelden naar de rommelmarkt moest gaan of naar de kringwinkel... Ze vroeg daarop uit wat dat beeld werkelijk gemaakt was. Ik antwoordde : 'In plastiek natuurlijk!' De andere dames zeiden dat ze dat niet geloofden. Ik antwoordde hen dat ze er niets van kennen en dat ik hier de specialist was... Daarop begonnen die andere drie madammen allen op het beeld te tikken met hun ringen. Ik moest OLV ontzetten en de aanranders wegjagen... Wat een lef zeg!
De dag duurde eindeloos en toen het 19u00 werd was ik heel tevreden. Terug aan het hotel gekomen besloot ik een kijkje te nemen in het casino, iedere dag immers zag ik massa's mensen binnengaan, sommigen nogal opzichtig opgetut, zo van 'M'as tu vu?' Eerst moest je je identificeren, daarna vroegen ze me of ik wilde pokeren want in dat geval waren er nog extra formaliteiten... Ik bedankte vriendelijk en trok de speelhal binnen. Vele vele tientallen gokautomaten, lijkend op de vele spelletjesautomaten uit lunaparken, lokten vele tientallen mensen. Vaak jongeren die er niet al te gezond uitzagen, enkele parvenu's of clochardachtige types, ook bejaarden die zenuwachtig aan hendels trokken of op knoppen duwden. Een heel rare sfeer door het vele lawaai : precies tientallen pianoklanken samen met af en toe het geluid als telefoongerinkel. Het geheel aan tonen gaf een soort broeierige effect, een sfeer van gejaagdheid en spanning. In de verste zaal een grote bar en grote tafels waaraan tientallen mensen zaten. Blijkbaar pokertafels of zo. Aan een van die tafels zaten allemaal Oosteuropeanen, ik voelde me niet echt op mijn gemak. Ik keek verder rond en zag machines, van die roulettes, waar je bankbiljetjes in kan steken, tot 500 eurootjes! De mensen die op de 'fruit'- en ander machines - speelden leken me allemaal nogal fanatiek en zenuwachtig, robotten zelfs... Zo je geld er door jagen lijkt me echt maf en ik voelde dan ook geen enkele aandrang om ook maar één euro buiten te gooien. Einde bezoek.
En daarmee doel ik zeker niet op het weer buiten. Neen, vandaag mogen dames gratis de antiekbeurs bezoeken. Op andere dagen ook natuurlijk als je een vrijkaartje hebt. Maar wie er geen kreeg, omwille bv. van te vervelend of te lelijk, wel die kan straks toch gratis binnen. En de standhouders zullen het geweten hebben. Gisteren sprak men over de dag van de 5e en 6e leeftijd. Ook zouden er veel schooljuffrouwen komen, zo van die heel vervelende eigenwijze verwaande chichimadamtjes... met die typische schoolmeestersmentaliteit. Gelukkig ken ik ook andere mensen uit het onderwijs, met een heel andere instelling, normale mensen dus.
Dus vandaag komt al dat poten en oren heeft naar Namen. Momenteel bereid ik me mentaal voor. Maar er komen ook heel toffe mensen en vrienden. Dus het wordt beslist een memorabele dag!
Maar nu op naar de brreakfastroom zodat ik de hond niet in de pot vind...
Waarom ik niet naar de boekenmarkt in Passendale ging op 11-11-11 en waarom ik verstek gaf zondag 13-11 op de genealogische boekenmarkt te Rumbeke...
De hoofdreden is dat ik geen zin heb om naast een onsympathiek ventje te staan die leugenachtig beweert dat hij het interessantste aanbod bij zich heeft. De manier waarop Jeromtje aan zijn boeken komt is soms ... op zijn minst gezegd dubieus...
Hier in Namen hoorde ik de afgelopen dan ook een zestal mensen die me zeiden dat ze me hebben gemist op die boekenmarkten. Dat ze dan maar de juiste conclusies trekken!
Het was een heel kalme dag op de beurs in Namen. Enkele mensen hebben me serieus liggen gehad : interesse veinzen en dan gewoon weglopen. Of alles bepotelen en zeggen : 'Heb ik zelf al allemaal.' Onzin natuurlijk.
Maar wat mijn dag meer dan waardevol maakte was mijn tocht naar de citadel. Een immens bouwwerk. De toegangsweg vanaf de Maas loopt in grote slingerbewegingen tot op de top, met onderweg meerdere monumentale stenen poorten waarmee de toegang vroeger hermetisch afgesloten kon worden. Boven een onwaarschijnlijk panoramisch uitzicht op de Maas en de stad.
Nadien de binnenstad ingereden. Vele mensen zeggen dat dit een enorm gezellig provinciestadje is. Tja, in elk geval is het héél moeilijk om een plaatsje te vinden om de auto te parkeren. Bij een vorig bezoek parkeerde ik mijn wagen in het grootseminarie, ik meende een openbare parking te zijn opgereden. Bij het verlaten ontdekte ik waar ik écht was en moest in de gebouwen van het seminarie zoeken naar iemand die me hier uit kon bevrijden door de slagboom te laten omhoog gaan... De kathedraal was potdicht, jammer. Er zijn enkele antiquariaten in de binnenstad maar echt de moeite is dit niet zodat ik de stadskern weer verliet.
Dan iets gaan eten in een zaak wat buiten de stad. En een bezoekje aan het stedelijk kerkhof dat ik plots opmerkte. Het kerkhof is heel uitgestrekt. Er staan een aantal arduinen grafkapellen maar echt indrukwekkende zaken zag ik niet. Blijkbaar worden maar weinig oude monumenten bewaard. Eén kapel viel me nogal op : eerder klein en met in sierlijke gotische letters de naam 'Vangheluwe'. Overal zag ik trouwens Vlaamse familienamen opduiken. Wat me opviel waren de vele tientallen of zelfs honderden houten kruisjes op begraafplaatsen. Blijkbaar allemaal mensen die niet in een kelder of onder een zerk begraven zijn. Onder een boom deden twee mannen alles wat in hun macht lag om een put te graven. Met een houweel kapten ze in de bruine grond, vastbesloten om heel binnenkort een medemens er 'onder' te krijgen. Kennen ze het spreekwoord 'Wie een put graaft voor een ander ...'?
Deze avond enkele zaken thuisgebracht die ik gisteren verkocht. Wat een eenzame ligging van dat huis... Even dacht ik dat ik ergens 'ingeluisd' was en bv. beroofd zou worden... Maar uiteindelijk kwam ik in een heel mooi ingerichte villa, midden honderden torenhoge bomen. Bijzonder hartelijke mensen die heel blij waren met hun aankoop. Ze zijn zodanig tevreden dat ze nu méér willen : morgen komen ze naar mijn engelen kijken...
Gisterenavond kreeg ik een serieuze bestelling via email. Een zogezegde Italiaanse dame wil voor haar vriendje de 5 engelen op mijn stand kopen. Als puntje bij paaltje komt blijkt dat ik de engeltjes thuis moet brengen in Florence, daarna is dichterbij (Parijs) ook al goed. Betalen op een normale manier was niet aan de orde, wat me al snel de wenkbrauwen deed fronsen. Haar adresgegevens wilde ze niet doormailen, reden??? Plots veranderde de zeemzoete toon in harde verwijten, héél harde verwijten... zo iets in de zin van 'dikke Waal'. Dat eerste, tot daar nog aan toe, maar dat tweede is een brug te ver.
Deze morgen kreeg ik een mail waarin ze zei dat ze in plaats van de engelen een juweel of zo kocht in Parijs deze morgen. Afgezien van het feit dat de winkels toen nog niet open waren getuigt dit toch van een labiel gestel... Ik verzocht dat mens dan ook om me niet meer lastig te vallen met haar gezever. Er lopen immers al zeveraars genoeg rond. Ook heb ik ergens een gevoel dat die 'française' een achterlijk laf onnozelaartje uit Brugge is. Wee zijn gebeente als hij me nog verveelt met zijn geblaat...
Vandaag was echt een leuke dag. Redelijk veel volk en vooral goed volk! Een dame deed een mooie bestelling bij mij. Vervolgens bezoek gehad van goeie vrienden die me interessant leesvoer bezorgden. Alle standhouders die ik ken klaagden steen en been : mensen komen curieuzeneuzen maar kopen niet. Ze zijn bang voor de komende tijden. Ochgottekens toch, en dan maar drie maal per jaar op reis gaan, verschillende keren per week op restaurant gaan en met een grote auto rijden om de grote Jan uit te hangen.
Na sluitingstijd vandaag wilde ik een collega helpen om verkochte goederen in te laden in zijn aanhangwagen. Bleek echter dat men een stekker of zo gestolen had zodat hij de aanhangwagen niet kon meenemen. Zinloze diefstal.
Vanaf morgen zal er wellicht heel wat minder volk op de beurs zijn maar dan zullen dat wel mensen zijn die meer gemotiveerd zijn.
Omdat we niet altijd moeten klagen wil ik toch zeggen dat ik al redelijk tevreden ben van deze beurs.
Heel wat bezoekers komen enkel naar de beurs om hun eigen zaken aan de man te brengen. Dus hele mappen met foto's te bekijken. Meestal rommel of tweederangskwaliteit. Ik zeg hen dan ook dat ze brol moeten lozen in de dichtstbijzijnde kringloopwinkel of nog beter : in het containerpark... Enkele zaken lijken wel de moeite. Dan komt er een man en presenteert me een 'échte gouden monstrans van de pastoor'. Hij wil weten wat hij daarvoor wil krijgen en schrikt wanneer ik zeg dat dat geen goud is maar koper.
Plots verschijnt daar een mottig mannetje, hij woont in Bikschote of Poelkapelle. Als 'échte kenner van antiek' komt hij weer commentaar geven. Hij bekijkt mijn engelen en zegt : 'Niet echt speciaal, hoe oud is dat, ergens achteraan in de jaren achttienhonderd zekers?' De ambetanterik gaat ditmaal echt te ver. Ik trek hem aan zijn kraag mee acher het gordijn naast mijn stand. Ik duw de deur van de nooduitgang open, duw hem naar buiten en zeg koeltjes : 'Nu ist genoeg gewist, trap het maar af, en als je zo graag het onnozel varken wil uithangen dan had je beter meegespeeld in 'Het varken van Madonna', daar vlak bij je deur'!'' Ik klap de deur dicht en ga weer op mijn gemak mijn stand bemannen. In het eerste half uur zal ik dat ventje niet meer zien want het is een héél eind wandelen om weer vooraan het gebouw te komen. Gelukkig voor hem heeft hij zijn neus niet meer durven tonen...
Het is vandaag de feestdag van mijn patroonheilige, Sint-Livinus. Volgens de legende werd hij geboren omstreeks 580 uit een nobel Iers geslacht. Hij werd priester gewijd en later bisschop. Hij verliet Ierland en vertrok naar Gent en Zeeland om daar het christendom te preken. Daarna ging hij naar het land van Aalst, ondermeer in Houtem (nu dus Sint-Lievens-Houtem), tussen Gent en Ninove.
Hij verrichte wonderen en zou in 657 in Esse bij Geraardsbergen tijdens het preken aangevallen zijn door heidenen. Ze rukten zijn tong uit en sloegen hem het hoofd af. Zie het tafereel hierboven. Lieven liet zich, ondanks zijn hoge leeftijd, niet zo maar kisten. Er ging heel wat duw- en trekwerk mee gepaard... zoveel is mogelijk! Hij werd dus een kopje kleiner gemaakt maar Lieven maakte zich daar geen zeer hoofd in (alhoewel...) en nam zijn hoofd onder de arm en wandelde van Esse naar Houtem waar engelen een graf voor hem klaagemaakt hadden. In Sint-Lievens-Houtem zie je in de kerk - links van het altaar - nu nog de stenen sarcofaag waar zijn gebeente heeft gerust.
In 842 reeds werd hij heilig verklaard. Zijn gebeente zou later naar Gent zijn overgebracht waar het in 1578 verloren zou zijn gegaan tijdens de tweede beeldenstorm.
Blij dat ik zo'n een patroonheilige heb, echt iemand met een missie... met een straf leven. Met dank dus aan mijn lieve moeder, aan wie ik mijn voornaam te danken heb.
Vandaag opening van de beurs om 14u00. Ik arriveerde al rond 11u00 en ruimde nog wat stof op. Ook wat babbelen met collega's en iets gaan drinken in de bar. Om 14u00 komt een hondertal mensen op het gemak binnen. Wat later zie ik nog heel wat meer mensen en na een kwartiertje zijn de brede gangen goed gevuld. Die drukte zou voortduren tot een uurtje voor sluitingstijd (23u00). Ik zie heel wat antiquairs, brocanteurs, pseudobrocanteurs en 'schooljuffrouwen' die wellicht een gratis kaart kregen, passeren. Eentje dat van mij geen kaart kreeg in mijn winkel komt triomfantelijk mijn stand binnen en zegt : 'Kijk maar ik ben toch binnengeraakt!' Ik antwoord : 'Ik heb gefaald!'
Eentje komt er een reliekenkapel verkopen, de prijs is heel redelijk, maar de kapel is leeg. De relieken zijn gaan vliegen... Er is heel wat interesse voor mijn stand. Toen ik net 'even' iets ging drinken zijn de experts langs geweest. Geen rode stickers gezien, want dat zou betekenen dat de kwaliteit niet aan de beurs voldeed... De hele tijd was er volk aan mijn stand, 9 uur lang. Het was er zo druk dat ik vergat iets te eten. Veel geïnteresseerden. Sommige doken mijn stand in en wanneer ik hen wilde aanspreken kozen ze het hazenpad... geen geld in de zakken of gewoon komen curieuzeneuzen? Eentje bezocht blijkbaar mijn stand zonder dat ik het merkte. Geen tijd of goesting om een babbeltje te maken maar wel om achteraf piet wijsneus te spelen via email...
Wat de verkoop betreft kan ik kort zijn : enkele kleine zaken aan de man gebracht. Veel interesse voor mijn engeltjes en Bibzilla.
Toen ik - in een zeldzaam rustig maar ook zwak moment - eventjes mijn benen op tafel legde werden er prompt enkele foto's gemaakt door iemand die ik niet kende. Benieuwd of en waar deze foto's gepubliceerd worden. Misschien voor de komende kiescampagne in Wallonië : een fotootje van een hard werkende zelfstandige...
Mijn algemene indruk : een mooie gezellige beurs. Enkele standen vind ik minder geslaagd qua aanbod maar het zijn wel diegenen die goed verkocht hebben vandaag. Veel sympathieke collega's. Van iedereen hoor ik hoe moeilijk de handel is sinds een jaar. Velen zitten tot op hun 'tandvlees', hopelijk gaat het vlug wat beter zodat er niemand sneuvelt. Van alle collega's hoor ik hoe creatief ze moeten zijn om rond te komen. Ook hoeveel moeite ze moeten doen om aan goeie zaken te geraken. Ik heb dan ook veel waardering voor deze noeste werkers.
Mijn hotel valt toch beter mee dan ik eerst dacht toen ik incheckte. Heel rustig, lekker ontbijt en vriendelijk personeel. Vanavond ving ik even een glimp op van de casinozaal : vele tientallen flipper- of fruitmachines of zo met honderden lichtjes die constant aan- en uitfloepen. Eerstdaags ga ik toch even curieuzeneuzen en mijn gratis drankje ophalen.
Er hangen dus vijf schitterende barokke eiken engelen aan de wand van mijn stand. Een gerenommeerde collega-verzamelaar komt kijken en merkt schamper op : 'Spaatig da die engeln niet gepolychromeerd zin.' Dat ze dus niet geschilderd zijn. Ik antwoord : 'Ewel, 'k vind het ook echt spijtig dat gij nie gepolychromeerd bent!' Een boze blik en madame was 'partie'.
Vanmorgen in het hotel schrok ik mij een hoedje. Twee koppels wijzen me aan en zeggen : 'Aha, de man van Merelbeke!' Ze hebben me gezien op de rommelmarkt daar. Ik herkende hen niet want ik was aan het slapen toen ze me zagen 'zitten'... Ik zei hen dat ik mijn avonturen in Merelbeke, al die frustraties, probeerde te verwerken en dus niet meer aan die mottige rommelmarkt wil herinnerd worden. Dat ik nu met deftige zaken bezig was, nl. de antiekbeurs hier in Namen. De twee koppels uit Ardooie en Pittem konden hun pret niet op, ze kwamen bijna niet meer bij van het lachen...
Vandaag richtte ik de rest van mijn stand in. Ik heb me al heel goed geïntegreerd in Walenland : maximum drie uur werken per dag en dan word je niet moe... Eerst een uurtje gewerkt aan mijn stand, veel gestofzuigd want overal vliegt stof rond. Dan een uurtje een collega geholpen met uitladen van zware kasten enz. Dus schoot er nog een uurtje over om mijn stand af te werken. Intussen wandelde ik enkele uurtjes rond in de grote hal. De standenbouwer heeft echt mooi werk afgeleverd. De beurs oogt heel chique en iedereen is tevreden over de afwerking. Rustig wordt door iedereen allerlei antiek aangevoerd, ook kunst zie ik hier en daar. Er zijn enkele mooie beelden maar die zijn peperduur. Gelukkig want zo kom ik niet in de verleiding.
Er is heel veel belangstelling voor mijn engelen, wie weet zijn ze al de deur of poort uit voor de beurs opent...
Nog steeds heel wat beroering om het onverwachte heengaan van pastoor Fraeyman
Vandaag weer enkele mailtjes en een telefoontje gekregen van mensen die nu pas vernemen dat Hubert Fraeyman voorgoed weg is uit ons midden. Ik zeg wel : aardse midden. Lichamelijk is hij er inderdaad niet meer. Des te meer is hij echter reëel aanwezig in het hart van honderden en honderden mensen.
Op zijn eigen wijze, een heel eigen wijze, maar op een heel echte eerlijke levensnabije wijze heeft hij onze wereld een beetje beter gemaakt. En heeft hij mensen gesteund in de donkerste momenten die we kennen, zoals verlies van een geliefd persoon. Moge dit een troost zijn voor iedereen, nu net hij ons ontnomen werd...
Het telefoontje van een oud-leerling van hem kwam er, net toen ik over de hoge brug in Vilvoorde reed. Op dat moment waren mijn gedachten bij wijlen EH Emiel Coulommier, hij werd slechts enkele jaren ouder dan Hubert. Op zijn 65ste verliet hij Eggewaarts levend en wel, deed hij nog parochie- en admininstratief werk in zijn geboorteparochie Machelen (bij Vilvoorde dus), en overleed hij enkele jaren later. Intussen had hij heel veel heimwee naar zijn dorpjes in de Westhoek die hij acherliet.
Pastoors van Eggewaarts zouden niet mogen weggaan en zeker niet sterven! En zeker niet zo onverwacht en zo jong nog!
Boeiende dag in Namen : inrichten van mijn stand, te beginnen met vijf schitterende barokke Antwerpse engelen
Vandaag eerst de was gedaan in de wasserette want ik ben een tijdje weg van huis. Een achttal luid kakelende dames bezetten heel de ruimte. Gekwetter zoals 's morgens op de 'vismart'. Daar het enorm warm was binnen zette ik de buitendeur open om voor wat koelte te zorgen. Dat was niet naar de zin van de dames en 16 kwade ogen probeerden me te dwingen die deur terug dicht te doen. Maar dat was buiten de waard gerekend. Ik plaatste mijn stoel tegen de deur en bleef daar ... onverzettelijk post vatten totdat mijn was klaar was. Eentje vroeg of dat ik niet naar de antiekbeurs in Namen moest, ze kwam een paar weken terug in mijn winkel. En... of ik nog vrijkaartjes had. Ik zei van ja maar dat ik haar daar niet wil tegenkomen... De andere 7 dames gierden van het lachen, en nr 8 bewaarde verder het zwijgen.
Dan nog enkele zaken meegenomen : mijn Bibzilla, het betere boek dus. En een heel mooie zilveren monstrans en nog wat papierwaren zoals heiligenprenten en documenten op perkament. Eerst (nog een laatste keer?) lekker eten en dan richting buitenland (!), op anderhalf uur stond ik in Namen. Onderweg nogal veel agressieve chauffeurs, zonder 'pinken' of zal ik zeggen zonder 'verpinken', inhalen, plots remmen, enz. Ik slaagde er ondanks alles dus in heelhuids op mijn bestemming te komen.
Ongeveer de helft van de standen is al wat ingericht. Enkelen hebben heel mooie zaken mee, anderen zie ik niet veel verkopen met wat ze maar mee hebben... een paar zetels, een paar tafeltjes en een paar 'brokken van lampen'. Alle Müller-antiquairs zijn prominent aanwezig maar mijn stand mag er ook best zijn!
Eerst die engelen aan de muur hangen, wat een klus! Daar ik thuis nergen een hamer vond en er - omdat ik er zeker tien liggen heb, maar God weet waar - geen nieuwe wilde kopen, kreeg ik er eentje (een kleintje dus) van een buur die ik al jaren ken, hij is gespecialiseerd in ikonen. Met die fluthamer probeer ik kanjers van nagels (10 cm) door de dubbele wand te krijgen. Gevolg : iedereen komt kijken waar dat eindeloze getimmer vandaan komt. Elk middel is natuurlijk goed om volk te lokken, maar eens de beurs opengaat zal ik een andere manier moeten verzinnen in geval ik geen kat zou zien...
Daar ik me volledig wil integreren in dit vreemde land en ik me hun gewoontes eigen wil maken, besluit ik om niet te hard te werken, na een drietal uurtjes zal ik ongetwijfeld al veel meer gewerkt hebben dan de doorsnee inwoner hier in de streek... En omdat ik morgen ook nog een dag heb laat ik heel de boel zoals ze is en ga ik op zoek naar mijn hotel.
In de dienst van toerisme vraag ik een stadplannetje en de kortste weg naar mijn hotel, dat is makkelijker dan het zelf op te zoeken op het www. De dame geeft een omstandige uitleg en ik zie dat 'madame' me een hele omweg zou willen laten maken. Ik laat haar uitrazen en denk er het mijne over. Ik moet er gewoon voor zorgen dat ik dat grote kanaal (of is het de Sambre) en dan verder de Maas niet oversteek. En verder langs de Maas rijdend moet ik dan mijn hotel vinden, het ligt boven het casino. Het grote oude bouwwerk is heel weinig verlicht en ik zie gelukkig de naam van mijn hotel staan. De ingang is achterom. De ingang van het hotel wordt gedeeld met het casino. Men wijst me een grote marmeren trap aan : veel trap maar weinig lift. Onvoorstelbaar, hoe moet dat met oudere mensen, al die bagage de trappen opsleuren? Wanneer ik incheck zie ik meteen hoe het ouderen vergaat, met luid zuchten en kreunen en godferen (in het Duits, weinig fraai dus... Sch...) komt een koppel zeventigers boven en stelt aan het onthaal dezelfde vraag als ik : 'Waar is de lift?' Om me te paaien of om me aan te zetten tot gokken in het casino krijg ik een bonnetje voor twee gratis drankjes in de speeltent. Drankjes : ok, maar geld uitgeven neen, welk geld trouwens, ik spendeerde alles en nog veel meer om deel te kunnen nemen aan deze beurs... Nu weer een tiental treden, een lange gang, dan naar links en weer tien treden... dan een heel lange raar verlichte gang : een lange rij langwerpige blauwe lichten, precies een 'cabardouche'... Mijn kamer ligt op het einde van de gang, maar niet aan de Maaskant zoals ik had gevraagd op de mail. Maar de achterkant heeft ook haar voordelen : véél rustiger en met prachtig zicht op de enorme vestingmuren van de citadel. Heel mooi. Ik installeer me : eerst het boek met de parochieregisters van Eggewaarts uitstallen want ik wil hier elke avond verder aan werken op de laptop. Drank? Een waterkoker en zakje thee en koffie. Ik ga naar buiten en wandel... en wandel... en wandel ... tot ik een nachtwinkeltje vind. De stad hier is niet echt denderend verlicht en ik voel me er niet echt veilig. Maar de allochtonen die ik tegenkom zijn wel vriendelijk en heel beleefd, anders soms dan in mijn geliefde Brugge. Gepakt en geladen met allerlei drankjes en wat eten kom ik terug in mijn hotel. Op tv behalve één nederlandse 'post' allemaal franstalige zenders. Geen probleem want zo schaaf ik mijn frans wat bij...
Vandaag alle materiaal (nu ja... bijna alles toch) voor de antiekbeurs van Namen uitgeladen op mijn stand. Rond de expo is weinig ruimte om bestelwagens of vrachtwagens te lossen. Onbegrijpelijk want heel onpractisch. Enkele toezichters zeiden me binnen te rijden in het gebouw, maar ik ken het complex wel een beetje en besefte onmiddellijk dat ik honderden meter moest zeulen met alles. Maar die vlieger zou niet opgaan! Na enkele tochtjes was ik het echt beu. Gelukkig vertrok buur 'Antiek Rodenbach' uit Roeselare net en kon ik heel wat dichterbij komen met mijn voertuig. Een van de beelden weegt zeker kg en is net te zwaar voor mij om op te heffen, gelukkig kreeg ik wat hulp.
Er staan heel mooie standen en enkele standhouders kwamen héél discreet een kijkje nemen, ze zagen me niet staan (figuurlijk dan toch, wat letterlijk... dat kan gewoon niet!). Eens kijken bij de buren kan nooit kwaad natuurlijk. Zo zag ik alle antiquairs 'Müller'. Ook volslagen onbekende namen uit West-Vlaanderen. Allen kenden mij echter, iedereen knikte vriendelijk goeiendag. Dat begint al goed!
Dan terug naar mijn stand. Al gauw bleek dat ik hier niet wegraak zonder kleerscheuren. Tijdens het tillen van een zwaar beeld scheurde mijn broek gewoon doormidden. Zo discreet mogelijk glipte ik door de nooduitgang en zocht mijn reservekledij op...
Dan terug naar huis, het duurde minuten voor ik de stad Namen uit raakte, dan tot Brussel en op de ring weer van hetzelfde. Net haalde ik vijf schitterende eiken barokke Antwerpse engelen op, dat worden zeker blikvangers in de beurs. Zo'n mooi stel (vijf stuks!) heb ik nog nooit gezien. Eens kijken welke commentaar de collegaatjes daarop zullen geven...
De naam van de straat waar het hele gebeuren plaatsvindt zegt het zelf. Gisteren na de begrafenis, ook al was ik helemaal niet 'in the mood', probeerde ik nog een en ander aan de man te brengen. Daags voordien, bij het uitpakken, had ik mijn buren op de beurs al ingelicht dat ik 'wat later' zou zijn. Toch waren heel wat anderen ongerust want ze dachten dat ik een autoongeluk had en waren blij me dan toch nog te zien 'opduiken'. De verkoop : een 'déja vu'! Rien de rien, of toch bijna.
Vandaag zondag werd de toegangsweg tot de parking versperd door een grote bende ezels (en hier bedoel ik niet de bezoekers die te wachten stonden op de opening), kleine paardjes en ander gedierte. Achteraf hoorde ik, en ik vermoedde het ook al, dat de beesten samengebracht werden voor een St-Hubertusviering. In de beurs veel raar, dus 'gewoon rommelmarkt'-volk. Zich vergapen aan alles, over aan potelen, vragen waar ik mijn 'mosterd' haal, klagen over de 'moeilijke tijden', ... alles dus om me een leuke zondag te bezorgen. Opvallend ook veel minder gelukkige mensen. Schreeuwlelijke mensen, veelal psychisch gehandicapt, met kinderen die dezelfde trekken vertonen. Triestig eigenlijk, vooral voor die kinderen... Waarom kinderen op de wereld willen zetten als je toch weet dat die nooit echt gelukkig kunnen worden of met heel ernstige problemen zullen te maken hebben. Misschien beseffen die ouders het zelve niet en hebben ze gewoon gezegd : wij hebben ook recht op kinderen, zonder na te denken of te beseffen wat de gevolgen kunnen zijn. Toch zie ik ze heel graag, het zijn eenvoudige mensen, eerlijk en oprecht. Als die me zeggen dat 8 euro 'ik weet niet hoe duur is' voor hen, dan geef ik hen gelijk... Maar als er een of andere vrek me een veeg uit de pan wil geven, dan luidt mijn antwoord ietwat anders...
Rond 16u00 een verrassende ontmoeting : een dame van rond de zestig vraagt me : 'Dat is toch gij die ik gisteren gezien heb op de begrafenis in Eggewaartskapelle? Gij met die markante kop, jawel!' Bleek dat haar man een Fraeyman is, een familielid, en dat haar zoon een stamboom van de Fraeymans opmaakte tot in de jaren 1400... Straffe koffie!
Wat later, rond 17u00, begon iedereen in te pakken en omdat men vreesde dat we allemaal vroegtijdig het hazenpad zouden kiezen, werden de deuren vlug gesloten met kettingen. Als er maar geen brand uitbreekt, dacht ik, want de gemoederen bij enkele standhouders waren behoorlijk verhit toen ze zich opgesloten zagen... Maar geen nood, nog voor 18u00 werden we bevrijd...
En bij het buitengaan werden we nog even gewezen op het reglement : Gelieve uw vuiligheid en rommel terug mee te nemen!!! Héél letterlijk te nemen door de meeste standhouders!
Morgen vertrek ik naar de antiekbeurs in Namen en dat reglement staat : 'Gelieve tijdens de beurs geen kostbare zaken te laten staan op uw stand wanneer je 's avonds vertrekt'. Begrijpe wie begrijpe kan...
Jawel, een eminente Vlaming. Een Vlaming die normaal morgen heel uitgebreid gevierd zou worden. Een man echter die verbannen werd uit zijn geboorteland, slachtoffer van veel onbegrip en ongebreidelde haat... Ook al zijn er zaken gebeurd die beter nooit gebeurd waren...
Maar als we onzelf katholiek willen noemen moeten we eens goed nadenken over vergeving durven schenken. Vergeten is natuurlijk niet makkelijk, dat hebben we niet zelf in de hand. Maar vergeven dat kunnen we zelf, iedereen, individueel. Dat is één van de mooie dingen die we als gelovig mens kunnen doen. Niet gemakkelijk maar wel mogelijk.
Over wie heb ik het hier? Niet over de onfortuinlijke pastoor van Eggewaarts want hij zal zijn verjaardag zelf niet meer kunnen vieren. Dus???
Begrafenis van pastoor Hubert Fraey-man van Eggewaarts
Blijf geborgen in je naam, Wees als mens gezegend. Om wat je hebt gedaan, om wat is nagelaten. Wat soms is misgegaan, de scherven die je maakte. Onvermijdelijke pijn voor wie mensen moeten zijn.
8u00. Het miezert, een echt 'begrafenisweer'. Ik denk aan de woorden van Will Tura in zijn lied die gezongen werd tijdens de begrafenis van koning Boudewijn... Met een bedrukt gemoed verlaat ik Sint-Andries, richting mijn geliefde Eggewaartskapelle. Met pastoor Djoos Utendoale zaliger van Haringe moet ik vandaag zeggen : 'Ik ben altijd graag gegaan, maar nu is het tegen mijn goesting!' Dit staat op zijn grafzerk in Haringe. Ook vandaag gaat het om een priester... de pastoor van Eggewaarts. Een grote kilometer voor ik mijn bestemming bereik zie ik chrysanten langs de weg, naast brokstukken van de duiker waarop Hubert Fraeyman crashte. Ik rij traag verder en parkeer mijn wagen vlakbij de kerk, naast een grote witte tent waar mensen die straks geen plaats vinden in de kerk de dienst toch kunnen volgen op een groot scherm.
Het lijkt wel of heel de hemel treurt en weent om een zwaar verlies... De buitendeuren van de kerk staan wagenwijd open, heel uitzonderlijk. Ik betreed de helverlichte kerk, de verwarming draait al op volle toeren. Hier in dit gebouw werden vele tientallen familieleden gedoopt, gehuwd en begraven. Duizenden Eggewaartskapellenaars gedurende al die eeuwen. En vandaag de pastoor, wellicht de laatst hier residerende pastoor.
Er is niemand te zien want het is nog heel vroeg, de deur van de sacristie staat open maar er is helemaal niemand. Enkel de technicus die zijn apparatuur plaatst om de dienst uit te zenden in de tent buiten. Heel vreemd, een kerk zonder pastoor, de herder is er niet meer... Alles herinnert hier aan hem, hij is immers ook nog maar pas een week geleden weggerukt van zijn parochianen. De schitterende restauratie van de kerk vond plaats onder zijn pastoorschap. In de kerk staan aan de linkerkant stellingen tegen de vensters, het laatste wellicht wat nog gerestaureerd moet worden. Ik leg mijn jas op een stoel zodat ik zeker ben van een goeie zitplaats straks. Er staan, zoals gewoonlijk, een tachtigtal houten stoelen, voor de gelegenheid aangevuld met honderden kunststof opklapstoelen. Niets voor mij, die klapstoelen, want ik breng zo'n mottig meubel steevast in de vernieling...
Ik ga nu naar het kerkhof, een bezoekje brengen aan de graven van mijn dierbare overledenen. Het graf van mijn grootouders ligt vlakbij de rechteringang. Mijn grootvader, Gerard Moenaert, heb ik nooit gekend. Hij was een gewaardeerd landbouwer, een wijs man, die trots was op zijn levenswerk : het uibaten van de voorvaderlijke hofstede 'Het Keershof'. Deze hofstede bestond al in de 14e eeuw en is sinds 1777 uitgebaat door mijn voorouders, zelf kom ik uit de 7e generatie. Grootvader overleed in 1967nauwelijks 62 jaar, vier jaar voor mijn geboorte. Mijn grootmoeder, Alice Sanders, overleed in 2000, bijna 97 jaar oud. Ze was mijn meter en was een schat van een oma. Verder liggen nog twee zussen en en broer van mijn grootvader, allen heel vroeg gestorven. Verder ook mijn betovergrootvader, burgemeester Hubert Moenaert, overleden in 1884. Verder nog verschillende aanverwanten. Meermaals per jaar kom ik hier om te bidden, het is er altijd heel rustig.
Stilaan komt er wat meer beweging rond de kerk : bloemisten die met hun bestelwagen bloemstukken leveren die door familie en vrienden besteld zijn. Alles wordt neergelegd aan de voet van het altaar waar straks de kist wordt geplaatst.
Het is intussen halfnegen geworden en enkele mensen komen binnen. Ik ga zitten en mijmer wat over de laatste dagen en ook hoe het nu verder moet met deze kleine parochies... Vele tientallen stoelen zijn gereserveerd : voor de familie, de kerkraden, de ex-collega's-leerkrachten van het VTI (Technische school te Veurne), mensen van de parochieteams, mensen die samen met de pastoor cursus 'Gestalltpsychologie' volgden, enz. De priesters nemen plaats achter het altaar, vlak voor het hoofdaltaar. Ik zie er alle pastoors van de federatie Veurne, de pastoors dus van groot-Veurne, groot-Alveringem en groot-Koksijde. Ook de vijf priesters die in het zelfde jaar als Hubert gewijd werden (een heel klein 'jaar' trouwens). Dan nog een (=de, want er is er maar één meer) priester-leraar uit het college. De vertegenwoordiger van de bisschop, ZEH Kannunik Koen Vanhoutte, vicaris-generaal en president van het grootseminarie van Brugge. Tussen het publiek zie slechts twee andere priesters : ere-deken van Veurne, EH Paul Vanderghote, de immer lachende en hartelijke priester, nu wonende in Oudenburg. Dan ook nog een priester uit Brugge die jarenlang les gaf in de inmiddels opgedoekte landbouwschool van Nieuwpoort, ook onderpastoor geweest op Sint-Baafs hier waar ik woon en daarna werkzaam in het crematorium te Brugge. Nu aalmoezenier in diverse plaatsen. Ik stel deze nog jonge priester voor om in het bisdom te vragen hier pastoor te worden, zeker weten dat hij hier op handen zou worden gedragen!
Verder zie ik heel veel oude bekenden uit Eggewaarts, Avekapelle, Booitshoeke, Veurne en elders. Allemaal mensen die de pastoor de laatste eer komen bewijzen. Een tante uit Koksijde. De koster van Avekapelle, twee vroegere kosters van Eggewaarts, burgemeester Jan Verfaillie van Veurne, enz.
Rond 10u15 wordt de kist binnengebracht, iedereen staat eerbiedig recht. Al had Hubert wellicht gezegd : 'Bluuf mo zitten wi!' De kerk loopt nu helemaal vol, alle stoelen zijn bezet. Enkele tientallen staan recht achteraan en wellicht staan ook nog hopen mensen in de tent. Vooraan dertien priesters, net de twaalf apostels en Christus (...). Kersvers pastoor-deken van Veurne, EH Frans Essel, gaat voor in de herdenkingsdienst. Ik ken hem nog uit het grootseminarie, waar hij toen directeur van de afdeling filosofie was. Alle priesters hebben hun eigen albe en stola bij daar er in de sacristie wellicht geen voldoende voorraad beschikbaar is.
11u00. De dienst begint met 'Geef rust O Heer' ('Requiem'), begeleid door twee hoornblazers op het doksaal. Nog twee andere mannen staan naast de hoornblazers. Ik kijk wat ongerust naar boven... zo sterk is dat doksaal nu ook weer niet... Het is in feite een 'zwevende' houten vloer, enkel ondersteund door enkele balken. Als daar maar geen vodden (of erger) van komen! Deze vertaling van 'Requiem' vind ik altijd wat minder mooi dan het origineel want die tekst klinkt nogal geforceerd en wordt zelden gezongen zoals het hoort... Gelukkig wordt veel verdoezeld door de hoornblazers.
Mooie gebeden, bezinningen en schriftlezingen volgen elkaar op. De eerste lezing gaat over het Hooglied van de Liefde. Aandoenlijk!
'Al spreek ik de taal van mensen en engelen als ik de liefde niet heb, ben ik een galmend bekken of een schelle cimbaal. Al heb ik de gave van de profetie, al ken ik alle geheimen en alle wetenschap, al heb ik het volmaakte geloof dat bergen zou kunnen verzetten als ik de liefde niet heb, ben ik niets Al deel ik al mijn bezit uit, al geef ik mijzelf prijs om mij daarop te kunnen beroemen als ik de liefde niet heb, helpt het mij niets. De liefde is geduldig en vriendelijk; de liefde is niet afgunstig, zij praalt niet, zij verbeeldt zich niets. Zij gedraagt zich niet onfatsoenlijk, zij zoekt zichzelf niet, zij laat zich niet kwaad maken en rekent het kwade niet aan. Zij verheugt zich niet over onrecht, maar vindt vreugde in de waarheid. Alles verdraagt zij, alles gelooft zij, alles hoopt zij, alles verduurt zij. De liefde vergaat nooit!'
Het evangelie was een tekst waarvan pastoor Fraeyman bijzonder hield : De Emmausgangers. Samen het brood breken en daarin Hem herkennen. Brandde ons hart niet bij het breken van het brood???
Intussen breekt de zon door, het toeval wil dat ik weer op ongeveer dezelfde plaats zit als met de herdenkingsdienst voor de gesneuvelden in september. Vlam, een hele stralenbundel op mijn gezicht. Het wordt opeens stukken warmer, maar nog meer hartverwarmends horen we in de getuigenissen wat later.
De homilie wordt gehouden door de voorganger. Tussenin enkele heel aandoenlijke getuigenissen. Eerst Hilde Clays, afkomstig uit Veurne maar al jaren met haar man, Wim David, in Eggewaarts wonend. Een heel actief en christelijk geïnspireerd gezin met vier flinke zonen. Haar getuigenis spreekt boekdelen, ze verhaalde over de grote steun die pastoor Fraeyman voor haar en haar gezin is geweest. Over de moeilijke momenten : haar moeder die overleed, haar broer Wim (waarmee ik vroeger op school zat) die verongelukte, twee kindjes (een tweeling) die ze moest 'afgeven' en dan haar oma (kende ik als buurvrouw van een groottante van mij) die enkele maanden geleden heenging... Hoeveel leed kan een mens aan? Dan komt Robbe, haar jongste zoon, aan het woord. Heel beklijvend zoals hij bijna als het ware 'vloekend' zegt : 'Peters mogen niet sterven!' Velen pinken een traantje weg. Dan komt een nichtje vertellen over haar nonkel pastoor. De pastoor stijgt voortdurend in mijn achting. In zijn relatief korte leven heeft hij veel mooi priesterwerk verricht, is hij heel veel mensen nabij geweest en al dit mooie zal blijven leven in de harten van al die mensen. Later in de viering zouden nog enkele getuigenissen volgen. Eerst van iemand van het VTI. Dan van een nichtje dat vroegtijdig moet stoppen want ze barst in snikken uit. Roerend!
De begrafenis duurt meer dan twee uur. Pas om 13u10 zijn de laatste gebeden uitgesproken. Iedereen komt nu naar buiten, waar nog heel wat nagepraat wordt. Mensen uit Avekapelle (denk ik) spreken me aan over mijn blog. Ze vinden het heel fijn dat er geschreven wordt over de pastoor.
Ik verneem dat de laatste rustplaats van onze pastoor in Booitshoeke ligt. Hij zou daar zelf een plaatsje besteld hebben omdat hij heel goede herinneringen bewaart aan de vele speciale en op maat gemaakte liturgische vieringen in het stemmige kerkje van Booitshoeke. Persoonlijk vind ik dat een beetje spijtig want ik zou liever hebben dat hij hier in Eggewaarts zou te ruste gelegd worden want het is hier waar zijn huis staat. Maar Hubert was natuurlijk pastoor van vijf dorpen met drie kerken (de kerken van 's Heerwillemskapelle en Zoutenaaie) zijn immers al twee eeuwen verdwenen) en dan moet je de pastoor delen met andere parochies... Na 900 jaren komt er wellicht een einde aan inwonende pastoors...
Na nog heel wat mensen begroet te hebben, verlaat ik mijn dorp. Eggewaartskapelle, waar mijn hart ligt... Nog steeds bedroefd maar toch wat minder dan toen ik hier arriveerde deze morgen. Getroost door de vele mooie gebeden en de eerbetuigenissen door die vele honderden andere mensen... Rust zacht daar in de zware polderbodem in Booitshoeke en in de harten van die vele mensen!!!
Blijf geborgen in je naam. Wees als mens gezegend, om wie je hebt getroost, gedragen in gedachten. Je liefde en je hoop, de keren dat je lachte. Alle zegening en heil van wie mensen mogen zijn.
Blijf geborgen in je naam. Wees als mens gezegend, om vriendschap en begrip, en ongeschokt vertrouwen. Om het leren mettertijd van de naam 'Ik zal er zijn'. Blijf geborgen in je naam. Wees als mens gezegend.
MO : Blijft dan nog die ene prangende vraag : Waarom zweeg de klok daar hoog in de toren? Misschien weigerde de klok alle dienst uit protest tegen het al te vroege heengaan van haar baas... Kon de treurende en moedeloze klok zichzelf niet meer in beweging brengen? Belemmerden de vele hemelse tranen (de regen) haar werking? Of... heeft er gewoon niemand aan gedacht om de klok 'in gang te zetten'? Dit gebeurde namelijk wellicht steeds door de pastoor zelf... Mysterie, mysterie!
Hier bij dit mooie kerkje van Booitshoeke is vandaag onze pastoor begraven.
Dit weekend is er weer rommelmarkt te Deinze in de Brielpoort. Alhoewel er weer heel veel 'briel' zal liggen, de naam zegt het inmmers zelf, doe ik een extra inspanning om héél mooie zaken aan te bieden. Heel mooie heiligenbeelden, vooral engelen en een engelbewaarder, en héél mooie boeken : twee stokoude bijbels waarvan de ene ingekleurd is en de andere nogal heel groot is... en de beroemde werken van Sanderus, waaronder 'Verheerlijkt Vlaanderen'. Net binnen van deze avond. Alles in uitzonderlijk mooie staat!!!
En als ik het dit weekend niet op de rommelmart kan verkopen, dan lukt het wel in Namen volgende week. Het spreekt echter van zelf dat er in Namen een ander (!) prijskaartje aan zal hangen!
Wie morgenochtend komt is er echter aan voor de moeite want ik voorzie mijn 'blijde intrede' pas rond 14 uur daar ik 's morgens naar de begrafenis van de pastoor van Eggewaarts ga.
De citadel van Namen
