Vandaag weer enkele mailtjes en een telefoontje gekregen van mensen die nu pas vernemen dat Hubert Fraeyman voorgoed weg is uit ons midden.  Ik zeg wel : aardse midden.  Lichamelijk is hij er inderdaad niet meer.  Des te meer is hij echter reëel aanwezig in het hart van honderden en honderden mensen. 

Op zijn eigen wijze, een heel eigen wijze, maar op een heel echte eerlijke levensnabije wijze heeft hij onze wereld een beetje beter gemaakt.  En heeft hij mensen gesteund in de donkerste momenten die we kennen, zoals verlies van een geliefd persoon.  Moge dit een troost zijn voor iedereen, nu net hij ons ontnomen werd...

Het telefoontje van een oud-leerling van hem kwam er, net toen ik over de hoge brug in Vilvoorde reed.  Op dat moment waren mijn gedachten bij wijlen EH Emiel Coulommier, hij werd slechts enkele jaren ouder dan Hubert. Op zijn 65ste verliet hij Eggewaarts levend en wel, deed hij nog parochie- en admininstratief werk in zijn geboorteparochie Machelen (bij Vilvoorde dus), en overleed hij enkele jaren later.  Intussen had hij heel veel heimwee naar zijn dorpjes in de Westhoek die hij acherliet. 

Pastoors van Eggewaarts zouden niet mogen weggaan en zeker niet sterven!  En zeker niet zo onverwacht en zo jong nog!