Er hangen dus vijf schitterende barokke eiken engelen aan de wand van mijn stand. Een gerenommeerde collega-verzamelaar komt kijken en merkt schamper op : 'Spaatig da die engeln niet gepolychromeerd zin.' Dat ze dus niet geschilderd zijn. Ik antwoord : 'Ewel, 'k vind het ook echt spijtig dat gij nie gepolychromeerd bent!' Een boze blik en madame was 'partie'.
Vanmorgen in het hotel schrok ik mij een hoedje. Twee koppels wijzen me aan en zeggen : 'Aha, de man van Merelbeke!' Ze hebben me gezien op de rommelmarkt daar. Ik herkende hen niet want ik was aan het slapen toen ze me zagen 'zitten'... Ik zei hen dat ik mijn avonturen in Merelbeke, al die frustraties, probeerde te verwerken en dus niet meer aan die mottige rommelmarkt wil herinnerd worden. Dat ik nu met deftige zaken bezig was, nl. de antiekbeurs hier in Namen. De twee koppels uit Ardooie en Pittem konden hun pret niet op, ze kwamen bijna niet meer bij van het lachen...
Vandaag richtte ik de rest van mijn stand in. Ik heb me al heel goed geïntegreerd in Walenland : maximum drie uur werken per dag en dan word je niet moe... Eerst een uurtje gewerkt aan mijn stand, veel gestofzuigd want overal vliegt stof rond. Dan een uurtje een collega geholpen met uitladen van zware kasten enz. Dus schoot er nog een uurtje over om mijn stand af te werken. Intussen wandelde ik enkele uurtjes rond in de grote hal. De standenbouwer heeft echt mooi werk afgeleverd. De beurs oogt heel chique en iedereen is tevreden over de afwerking. Rustig wordt door iedereen allerlei antiek aangevoerd, ook kunst zie ik hier en daar. Er zijn enkele mooie beelden maar die zijn peperduur. Gelukkig want zo kom ik niet in de verleiding.
Er is heel veel belangstelling voor mijn engelen, wie weet zijn ze al de deur of poort uit voor de beurs opent...
Nog steeds heel wat beroering om het onverwachte heengaan van pastoor Fraeyman
Vandaag weer enkele mailtjes en een telefoontje gekregen van mensen die nu pas vernemen dat Hubert Fraeyman voorgoed weg is uit ons midden. Ik zeg wel : aardse midden. Lichamelijk is hij er inderdaad niet meer. Des te meer is hij echter reëel aanwezig in het hart van honderden en honderden mensen.
Op zijn eigen wijze, een heel eigen wijze, maar op een heel echte eerlijke levensnabije wijze heeft hij onze wereld een beetje beter gemaakt. En heeft hij mensen gesteund in de donkerste momenten die we kennen, zoals verlies van een geliefd persoon. Moge dit een troost zijn voor iedereen, nu net hij ons ontnomen werd...
Het telefoontje van een oud-leerling van hem kwam er, net toen ik over de hoge brug in Vilvoorde reed. Op dat moment waren mijn gedachten bij wijlen EH Emiel Coulommier, hij werd slechts enkele jaren ouder dan Hubert. Op zijn 65ste verliet hij Eggewaarts levend en wel, deed hij nog parochie- en admininstratief werk in zijn geboorteparochie Machelen (bij Vilvoorde dus), en overleed hij enkele jaren later. Intussen had hij heel veel heimwee naar zijn dorpjes in de Westhoek die hij acherliet.
Pastoors van Eggewaarts zouden niet mogen weggaan en zeker niet sterven! En zeker niet zo onverwacht en zo jong nog!
Boeiende dag in Namen : inrichten van mijn stand, te beginnen met vijf schitterende barokke Antwerpse engelen
Vandaag eerst de was gedaan in de wasserette want ik ben een tijdje weg van huis. Een achttal luid kakelende dames bezetten heel de ruimte. Gekwetter zoals 's morgens op de 'vismart'. Daar het enorm warm was binnen zette ik de buitendeur open om voor wat koelte te zorgen. Dat was niet naar de zin van de dames en 16 kwade ogen probeerden me te dwingen die deur terug dicht te doen. Maar dat was buiten de waard gerekend. Ik plaatste mijn stoel tegen de deur en bleef daar ... onverzettelijk post vatten totdat mijn was klaar was. Eentje vroeg of dat ik niet naar de antiekbeurs in Namen moest, ze kwam een paar weken terug in mijn winkel. En... of ik nog vrijkaartjes had. Ik zei van ja maar dat ik haar daar niet wil tegenkomen... De andere 7 dames gierden van het lachen, en nr 8 bewaarde verder het zwijgen.
Dan nog enkele zaken meegenomen : mijn Bibzilla, het betere boek dus. En een heel mooie zilveren monstrans en nog wat papierwaren zoals heiligenprenten en documenten op perkament. Eerst (nog een laatste keer?) lekker eten en dan richting buitenland (!), op anderhalf uur stond ik in Namen. Onderweg nogal veel agressieve chauffeurs, zonder 'pinken' of zal ik zeggen zonder 'verpinken', inhalen, plots remmen, enz. Ik slaagde er ondanks alles dus in heelhuids op mijn bestemming te komen.
Ongeveer de helft van de standen is al wat ingericht. Enkelen hebben heel mooie zaken mee, anderen zie ik niet veel verkopen met wat ze maar mee hebben... een paar zetels, een paar tafeltjes en een paar 'brokken van lampen'. Alle Müller-antiquairs zijn prominent aanwezig maar mijn stand mag er ook best zijn!
Eerst die engelen aan de muur hangen, wat een klus! Daar ik thuis nergen een hamer vond en er - omdat ik er zeker tien liggen heb, maar God weet waar - geen nieuwe wilde kopen, kreeg ik er eentje (een kleintje dus) van een buur die ik al jaren ken, hij is gespecialiseerd in ikonen. Met die fluthamer probeer ik kanjers van nagels (10 cm) door de dubbele wand te krijgen. Gevolg : iedereen komt kijken waar dat eindeloze getimmer vandaan komt. Elk middel is natuurlijk goed om volk te lokken, maar eens de beurs opengaat zal ik een andere manier moeten verzinnen in geval ik geen kat zou zien...
Daar ik me volledig wil integreren in dit vreemde land en ik me hun gewoontes eigen wil maken, besluit ik om niet te hard te werken, na een drietal uurtjes zal ik ongetwijfeld al veel meer gewerkt hebben dan de doorsnee inwoner hier in de streek... En omdat ik morgen ook nog een dag heb laat ik heel de boel zoals ze is en ga ik op zoek naar mijn hotel.
In de dienst van toerisme vraag ik een stadplannetje en de kortste weg naar mijn hotel, dat is makkelijker dan het zelf op te zoeken op het www. De dame geeft een omstandige uitleg en ik zie dat 'madame' me een hele omweg zou willen laten maken. Ik laat haar uitrazen en denk er het mijne over. Ik moet er gewoon voor zorgen dat ik dat grote kanaal (of is het de Sambre) en dan verder de Maas niet oversteek. En verder langs de Maas rijdend moet ik dan mijn hotel vinden, het ligt boven het casino. Het grote oude bouwwerk is heel weinig verlicht en ik zie gelukkig de naam van mijn hotel staan. De ingang is achterom. De ingang van het hotel wordt gedeeld met het casino. Men wijst me een grote marmeren trap aan : veel trap maar weinig lift. Onvoorstelbaar, hoe moet dat met oudere mensen, al die bagage de trappen opsleuren? Wanneer ik incheck zie ik meteen hoe het ouderen vergaat, met luid zuchten en kreunen en godferen (in het Duits, weinig fraai dus... Sch...) komt een koppel zeventigers boven en stelt aan het onthaal dezelfde vraag als ik : 'Waar is de lift?' Om me te paaien of om me aan te zetten tot gokken in het casino krijg ik een bonnetje voor twee gratis drankjes in de speeltent. Drankjes : ok, maar geld uitgeven neen, welk geld trouwens, ik spendeerde alles en nog veel meer om deel te kunnen nemen aan deze beurs... Nu weer een tiental treden, een lange gang, dan naar links en weer tien treden... dan een heel lange raar verlichte gang : een lange rij langwerpige blauwe lichten, precies een 'cabardouche'... Mijn kamer ligt op het einde van de gang, maar niet aan de Maaskant zoals ik had gevraagd op de mail. Maar de achterkant heeft ook haar voordelen : véél rustiger en met prachtig zicht op de enorme vestingmuren van de citadel. Heel mooi. Ik installeer me : eerst het boek met de parochieregisters van Eggewaarts uitstallen want ik wil hier elke avond verder aan werken op de laptop. Drank? Een waterkoker en zakje thee en koffie. Ik ga naar buiten en wandel... en wandel... en wandel ... tot ik een nachtwinkeltje vind. De stad hier is niet echt denderend verlicht en ik voel me er niet echt veilig. Maar de allochtonen die ik tegenkom zijn wel vriendelijk en heel beleefd, anders soms dan in mijn geliefde Brugge. Gepakt en geladen met allerlei drankjes en wat eten kom ik terug in mijn hotel. Op tv behalve één nederlandse 'post' allemaal franstalige zenders. Geen probleem want zo schaaf ik mijn frans wat bij...
Vandaag alle materiaal (nu ja... bijna alles toch) voor de antiekbeurs van Namen uitgeladen op mijn stand. Rond de expo is weinig ruimte om bestelwagens of vrachtwagens te lossen. Onbegrijpelijk want heel onpractisch. Enkele toezichters zeiden me binnen te rijden in het gebouw, maar ik ken het complex wel een beetje en besefte onmiddellijk dat ik honderden meter moest zeulen met alles. Maar die vlieger zou niet opgaan! Na enkele tochtjes was ik het echt beu. Gelukkig vertrok buur 'Antiek Rodenbach' uit Roeselare net en kon ik heel wat dichterbij komen met mijn voertuig. Een van de beelden weegt zeker kg en is net te zwaar voor mij om op te heffen, gelukkig kreeg ik wat hulp.
Er staan heel mooie standen en enkele standhouders kwamen héél discreet een kijkje nemen, ze zagen me niet staan (figuurlijk dan toch, wat letterlijk... dat kan gewoon niet!). Eens kijken bij de buren kan nooit kwaad natuurlijk. Zo zag ik alle antiquairs 'Müller'. Ook volslagen onbekende namen uit West-Vlaanderen. Allen kenden mij echter, iedereen knikte vriendelijk goeiendag. Dat begint al goed!
Dan terug naar mijn stand. Al gauw bleek dat ik hier niet wegraak zonder kleerscheuren. Tijdens het tillen van een zwaar beeld scheurde mijn broek gewoon doormidden. Zo discreet mogelijk glipte ik door de nooduitgang en zocht mijn reservekledij op...
Dan terug naar huis, het duurde minuten voor ik de stad Namen uit raakte, dan tot Brussel en op de ring weer van hetzelfde. Net haalde ik vijf schitterende eiken barokke Antwerpse engelen op, dat worden zeker blikvangers in de beurs. Zo'n mooi stel (vijf stuks!) heb ik nog nooit gezien. Eens kijken welke commentaar de collegaatjes daarop zullen geven...
De naam van de straat waar het hele gebeuren plaatsvindt zegt het zelf. Gisteren na de begrafenis, ook al was ik helemaal niet 'in the mood', probeerde ik nog een en ander aan de man te brengen. Daags voordien, bij het uitpakken, had ik mijn buren op de beurs al ingelicht dat ik 'wat later' zou zijn. Toch waren heel wat anderen ongerust want ze dachten dat ik een autoongeluk had en waren blij me dan toch nog te zien 'opduiken'. De verkoop : een 'déja vu'! Rien de rien, of toch bijna.
Vandaag zondag werd de toegangsweg tot de parking versperd door een grote bende ezels (en hier bedoel ik niet de bezoekers die te wachten stonden op de opening), kleine paardjes en ander gedierte. Achteraf hoorde ik, en ik vermoedde het ook al, dat de beesten samengebracht werden voor een St-Hubertusviering. In de beurs veel raar, dus 'gewoon rommelmarkt'-volk. Zich vergapen aan alles, over aan potelen, vragen waar ik mijn 'mosterd' haal, klagen over de 'moeilijke tijden', ... alles dus om me een leuke zondag te bezorgen. Opvallend ook veel minder gelukkige mensen. Schreeuwlelijke mensen, veelal psychisch gehandicapt, met kinderen die dezelfde trekken vertonen. Triestig eigenlijk, vooral voor die kinderen... Waarom kinderen op de wereld willen zetten als je toch weet dat die nooit echt gelukkig kunnen worden of met heel ernstige problemen zullen te maken hebben. Misschien beseffen die ouders het zelve niet en hebben ze gewoon gezegd : wij hebben ook recht op kinderen, zonder na te denken of te beseffen wat de gevolgen kunnen zijn. Toch zie ik ze heel graag, het zijn eenvoudige mensen, eerlijk en oprecht. Als die me zeggen dat 8 euro 'ik weet niet hoe duur is' voor hen, dan geef ik hen gelijk... Maar als er een of andere vrek me een veeg uit de pan wil geven, dan luidt mijn antwoord ietwat anders...
Rond 16u00 een verrassende ontmoeting : een dame van rond de zestig vraagt me : 'Dat is toch gij die ik gisteren gezien heb op de begrafenis in Eggewaartskapelle? Gij met die markante kop, jawel!' Bleek dat haar man een Fraeyman is, een familielid, en dat haar zoon een stamboom van de Fraeymans opmaakte tot in de jaren 1400... Straffe koffie!
Wat later, rond 17u00, begon iedereen in te pakken en omdat men vreesde dat we allemaal vroegtijdig het hazenpad zouden kiezen, werden de deuren vlug gesloten met kettingen. Als er maar geen brand uitbreekt, dacht ik, want de gemoederen bij enkele standhouders waren behoorlijk verhit toen ze zich opgesloten zagen... Maar geen nood, nog voor 18u00 werden we bevrijd...
En bij het buitengaan werden we nog even gewezen op het reglement : Gelieve uw vuiligheid en rommel terug mee te nemen!!! Héél letterlijk te nemen door de meeste standhouders!
Morgen vertrek ik naar de antiekbeurs in Namen en dat reglement staat : 'Gelieve tijdens de beurs geen kostbare zaken te laten staan op uw stand wanneer je 's avonds vertrekt'. Begrijpe wie begrijpe kan...
Jawel, een eminente Vlaming. Een Vlaming die normaal morgen heel uitgebreid gevierd zou worden. Een man echter die verbannen werd uit zijn geboorteland, slachtoffer van veel onbegrip en ongebreidelde haat... Ook al zijn er zaken gebeurd die beter nooit gebeurd waren...
Maar als we onzelf katholiek willen noemen moeten we eens goed nadenken over vergeving durven schenken. Vergeten is natuurlijk niet makkelijk, dat hebben we niet zelf in de hand. Maar vergeven dat kunnen we zelf, iedereen, individueel. Dat is één van de mooie dingen die we als gelovig mens kunnen doen. Niet gemakkelijk maar wel mogelijk.
Over wie heb ik het hier? Niet over de onfortuinlijke pastoor van Eggewaarts want hij zal zijn verjaardag zelf niet meer kunnen vieren. Dus???
Begrafenis van pastoor Hubert Fraey-man van Eggewaarts
Blijf geborgen in je naam, Wees als mens gezegend. Om wat je hebt gedaan, om wat is nagelaten. Wat soms is misgegaan, de scherven die je maakte. Onvermijdelijke pijn voor wie mensen moeten zijn.
8u00. Het miezert, een echt 'begrafenisweer'. Ik denk aan de woorden van Will Tura in zijn lied die gezongen werd tijdens de begrafenis van koning Boudewijn... Met een bedrukt gemoed verlaat ik Sint-Andries, richting mijn geliefde Eggewaartskapelle. Met pastoor Djoos Utendoale zaliger van Haringe moet ik vandaag zeggen : 'Ik ben altijd graag gegaan, maar nu is het tegen mijn goesting!' Dit staat op zijn grafzerk in Haringe. Ook vandaag gaat het om een priester... de pastoor van Eggewaarts. Een grote kilometer voor ik mijn bestemming bereik zie ik chrysanten langs de weg, naast brokstukken van de duiker waarop Hubert Fraeyman crashte. Ik rij traag verder en parkeer mijn wagen vlakbij de kerk, naast een grote witte tent waar mensen die straks geen plaats vinden in de kerk de dienst toch kunnen volgen op een groot scherm.
Het lijkt wel of heel de hemel treurt en weent om een zwaar verlies... De buitendeuren van de kerk staan wagenwijd open, heel uitzonderlijk. Ik betreed de helverlichte kerk, de verwarming draait al op volle toeren. Hier in dit gebouw werden vele tientallen familieleden gedoopt, gehuwd en begraven. Duizenden Eggewaartskapellenaars gedurende al die eeuwen. En vandaag de pastoor, wellicht de laatst hier residerende pastoor.
Er is niemand te zien want het is nog heel vroeg, de deur van de sacristie staat open maar er is helemaal niemand. Enkel de technicus die zijn apparatuur plaatst om de dienst uit te zenden in de tent buiten. Heel vreemd, een kerk zonder pastoor, de herder is er niet meer... Alles herinnert hier aan hem, hij is immers ook nog maar pas een week geleden weggerukt van zijn parochianen. De schitterende restauratie van de kerk vond plaats onder zijn pastoorschap. In de kerk staan aan de linkerkant stellingen tegen de vensters, het laatste wellicht wat nog gerestaureerd moet worden. Ik leg mijn jas op een stoel zodat ik zeker ben van een goeie zitplaats straks. Er staan, zoals gewoonlijk, een tachtigtal houten stoelen, voor de gelegenheid aangevuld met honderden kunststof opklapstoelen. Niets voor mij, die klapstoelen, want ik breng zo'n mottig meubel steevast in de vernieling...
Ik ga nu naar het kerkhof, een bezoekje brengen aan de graven van mijn dierbare overledenen. Het graf van mijn grootouders ligt vlakbij de rechteringang. Mijn grootvader, Gerard Moenaert, heb ik nooit gekend. Hij was een gewaardeerd landbouwer, een wijs man, die trots was op zijn levenswerk : het uibaten van de voorvaderlijke hofstede 'Het Keershof'. Deze hofstede bestond al in de 14e eeuw en is sinds 1777 uitgebaat door mijn voorouders, zelf kom ik uit de 7e generatie. Grootvader overleed in 1967nauwelijks 62 jaar, vier jaar voor mijn geboorte. Mijn grootmoeder, Alice Sanders, overleed in 2000, bijna 97 jaar oud. Ze was mijn meter en was een schat van een oma. Verder liggen nog twee zussen en en broer van mijn grootvader, allen heel vroeg gestorven. Verder ook mijn betovergrootvader, burgemeester Hubert Moenaert, overleden in 1884. Verder nog verschillende aanverwanten. Meermaals per jaar kom ik hier om te bidden, het is er altijd heel rustig.
Stilaan komt er wat meer beweging rond de kerk : bloemisten die met hun bestelwagen bloemstukken leveren die door familie en vrienden besteld zijn. Alles wordt neergelegd aan de voet van het altaar waar straks de kist wordt geplaatst.
Het is intussen halfnegen geworden en enkele mensen komen binnen. Ik ga zitten en mijmer wat over de laatste dagen en ook hoe het nu verder moet met deze kleine parochies... Vele tientallen stoelen zijn gereserveerd : voor de familie, de kerkraden, de ex-collega's-leerkrachten van het VTI (Technische school te Veurne), mensen van de parochieteams, mensen die samen met de pastoor cursus 'Gestalltpsychologie' volgden, enz. De priesters nemen plaats achter het altaar, vlak voor het hoofdaltaar. Ik zie er alle pastoors van de federatie Veurne, de pastoors dus van groot-Veurne, groot-Alveringem en groot-Koksijde. Ook de vijf priesters die in het zelfde jaar als Hubert gewijd werden (een heel klein 'jaar' trouwens). Dan nog een (=de, want er is er maar één meer) priester-leraar uit het college. De vertegenwoordiger van de bisschop, ZEH Kannunik Koen Vanhoutte, vicaris-generaal en president van het grootseminarie van Brugge. Tussen het publiek zie slechts twee andere priesters : ere-deken van Veurne, EH Paul Vanderghote, de immer lachende en hartelijke priester, nu wonende in Oudenburg. Dan ook nog een priester uit Brugge die jarenlang les gaf in de inmiddels opgedoekte landbouwschool van Nieuwpoort, ook onderpastoor geweest op Sint-Baafs hier waar ik woon en daarna werkzaam in het crematorium te Brugge. Nu aalmoezenier in diverse plaatsen. Ik stel deze nog jonge priester voor om in het bisdom te vragen hier pastoor te worden, zeker weten dat hij hier op handen zou worden gedragen!
Verder zie ik heel veel oude bekenden uit Eggewaarts, Avekapelle, Booitshoeke, Veurne en elders. Allemaal mensen die de pastoor de laatste eer komen bewijzen. Een tante uit Koksijde. De koster van Avekapelle, twee vroegere kosters van Eggewaarts, burgemeester Jan Verfaillie van Veurne, enz.
Rond 10u15 wordt de kist binnengebracht, iedereen staat eerbiedig recht. Al had Hubert wellicht gezegd : 'Bluuf mo zitten wi!' De kerk loopt nu helemaal vol, alle stoelen zijn bezet. Enkele tientallen staan recht achteraan en wellicht staan ook nog hopen mensen in de tent. Vooraan dertien priesters, net de twaalf apostels en Christus (...). Kersvers pastoor-deken van Veurne, EH Frans Essel, gaat voor in de herdenkingsdienst. Ik ken hem nog uit het grootseminarie, waar hij toen directeur van de afdeling filosofie was. Alle priesters hebben hun eigen albe en stola bij daar er in de sacristie wellicht geen voldoende voorraad beschikbaar is.
11u00. De dienst begint met 'Geef rust O Heer' ('Requiem'), begeleid door twee hoornblazers op het doksaal. Nog twee andere mannen staan naast de hoornblazers. Ik kijk wat ongerust naar boven... zo sterk is dat doksaal nu ook weer niet... Het is in feite een 'zwevende' houten vloer, enkel ondersteund door enkele balken. Als daar maar geen vodden (of erger) van komen! Deze vertaling van 'Requiem' vind ik altijd wat minder mooi dan het origineel want die tekst klinkt nogal geforceerd en wordt zelden gezongen zoals het hoort... Gelukkig wordt veel verdoezeld door de hoornblazers.
Mooie gebeden, bezinningen en schriftlezingen volgen elkaar op. De eerste lezing gaat over het Hooglied van de Liefde. Aandoenlijk!
'Al spreek ik de taal van mensen en engelen als ik de liefde niet heb, ben ik een galmend bekken of een schelle cimbaal. Al heb ik de gave van de profetie, al ken ik alle geheimen en alle wetenschap, al heb ik het volmaakte geloof dat bergen zou kunnen verzetten als ik de liefde niet heb, ben ik niets Al deel ik al mijn bezit uit, al geef ik mijzelf prijs om mij daarop te kunnen beroemen als ik de liefde niet heb, helpt het mij niets. De liefde is geduldig en vriendelijk; de liefde is niet afgunstig, zij praalt niet, zij verbeeldt zich niets. Zij gedraagt zich niet onfatsoenlijk, zij zoekt zichzelf niet, zij laat zich niet kwaad maken en rekent het kwade niet aan. Zij verheugt zich niet over onrecht, maar vindt vreugde in de waarheid. Alles verdraagt zij, alles gelooft zij, alles hoopt zij, alles verduurt zij. De liefde vergaat nooit!'
Het evangelie was een tekst waarvan pastoor Fraeyman bijzonder hield : De Emmausgangers. Samen het brood breken en daarin Hem herkennen. Brandde ons hart niet bij het breken van het brood???
Intussen breekt de zon door, het toeval wil dat ik weer op ongeveer dezelfde plaats zit als met de herdenkingsdienst voor de gesneuvelden in september. Vlam, een hele stralenbundel op mijn gezicht. Het wordt opeens stukken warmer, maar nog meer hartverwarmends horen we in de getuigenissen wat later.
De homilie wordt gehouden door de voorganger. Tussenin enkele heel aandoenlijke getuigenissen. Eerst Hilde Clays, afkomstig uit Veurne maar al jaren met haar man, Wim David, in Eggewaarts wonend. Een heel actief en christelijk geïnspireerd gezin met vier flinke zonen. Haar getuigenis spreekt boekdelen, ze verhaalde over de grote steun die pastoor Fraeyman voor haar en haar gezin is geweest. Over de moeilijke momenten : haar moeder die overleed, haar broer Wim (waarmee ik vroeger op school zat) die verongelukte, twee kindjes (een tweeling) die ze moest 'afgeven' en dan haar oma (kende ik als buurvrouw van een groottante van mij) die enkele maanden geleden heenging... Hoeveel leed kan een mens aan? Dan komt Robbe, haar jongste zoon, aan het woord. Heel beklijvend zoals hij bijna als het ware 'vloekend' zegt : 'Peters mogen niet sterven!' Velen pinken een traantje weg. Dan komt een nichtje vertellen over haar nonkel pastoor. De pastoor stijgt voortdurend in mijn achting. In zijn relatief korte leven heeft hij veel mooi priesterwerk verricht, is hij heel veel mensen nabij geweest en al dit mooie zal blijven leven in de harten van al die mensen. Later in de viering zouden nog enkele getuigenissen volgen. Eerst van iemand van het VTI. Dan van een nichtje dat vroegtijdig moet stoppen want ze barst in snikken uit. Roerend!
De begrafenis duurt meer dan twee uur. Pas om 13u10 zijn de laatste gebeden uitgesproken. Iedereen komt nu naar buiten, waar nog heel wat nagepraat wordt. Mensen uit Avekapelle (denk ik) spreken me aan over mijn blog. Ze vinden het heel fijn dat er geschreven wordt over de pastoor.
Ik verneem dat de laatste rustplaats van onze pastoor in Booitshoeke ligt. Hij zou daar zelf een plaatsje besteld hebben omdat hij heel goede herinneringen bewaart aan de vele speciale en op maat gemaakte liturgische vieringen in het stemmige kerkje van Booitshoeke. Persoonlijk vind ik dat een beetje spijtig want ik zou liever hebben dat hij hier in Eggewaarts zou te ruste gelegd worden want het is hier waar zijn huis staat. Maar Hubert was natuurlijk pastoor van vijf dorpen met drie kerken (de kerken van 's Heerwillemskapelle en Zoutenaaie) zijn immers al twee eeuwen verdwenen) en dan moet je de pastoor delen met andere parochies... Na 900 jaren komt er wellicht een einde aan inwonende pastoors...
Na nog heel wat mensen begroet te hebben, verlaat ik mijn dorp. Eggewaartskapelle, waar mijn hart ligt... Nog steeds bedroefd maar toch wat minder dan toen ik hier arriveerde deze morgen. Getroost door de vele mooie gebeden en de eerbetuigenissen door die vele honderden andere mensen... Rust zacht daar in de zware polderbodem in Booitshoeke en in de harten van die vele mensen!!!
Blijf geborgen in je naam. Wees als mens gezegend, om wie je hebt getroost, gedragen in gedachten. Je liefde en je hoop, de keren dat je lachte. Alle zegening en heil van wie mensen mogen zijn.
Blijf geborgen in je naam. Wees als mens gezegend, om vriendschap en begrip, en ongeschokt vertrouwen. Om het leren mettertijd van de naam 'Ik zal er zijn'. Blijf geborgen in je naam. Wees als mens gezegend.
MO : Blijft dan nog die ene prangende vraag : Waarom zweeg de klok daar hoog in de toren? Misschien weigerde de klok alle dienst uit protest tegen het al te vroege heengaan van haar baas... Kon de treurende en moedeloze klok zichzelf niet meer in beweging brengen? Belemmerden de vele hemelse tranen (de regen) haar werking? Of... heeft er gewoon niemand aan gedacht om de klok 'in gang te zetten'? Dit gebeurde namelijk wellicht steeds door de pastoor zelf... Mysterie, mysterie!
Hier bij dit mooie kerkje van Booitshoeke is vandaag onze pastoor begraven.
Dit weekend is er weer rommelmarkt te Deinze in de Brielpoort. Alhoewel er weer heel veel 'briel' zal liggen, de naam zegt het inmmers zelf, doe ik een extra inspanning om héél mooie zaken aan te bieden. Heel mooie heiligenbeelden, vooral engelen en een engelbewaarder, en héél mooie boeken : twee stokoude bijbels waarvan de ene ingekleurd is en de andere nogal heel groot is... en de beroemde werken van Sanderus, waaronder 'Verheerlijkt Vlaanderen'. Net binnen van deze avond. Alles in uitzonderlijk mooie staat!!!
En als ik het dit weekend niet op de rommelmart kan verkopen, dan lukt het wel in Namen volgende week. Het spreekt echter van zelf dat er in Namen een ander (!) prijskaartje aan zal hangen!
Wie morgenochtend komt is er echter aan voor de moeite want ik voorzie mijn 'blijde intrede' pas rond 14 uur daar ik 's morgens naar de begrafenis van de pastoor van Eggewaarts ga.
De kerk zal morgen veel te klein zijn voor de begrafenis van onze dorpsherder. Vandaar dat er extra voorzieningen zullen zijn om de mensen die niet binnen kunnen toch de kans te geven om de dienst te volgen. Zo las ik net op het www.
Ik zorg er alvast voor heel vroeg aanwezig te zijn...
Vooravond van de begrafenis van onze Eggewaartse pastoor
Morgen wordt afscheid genomen van een geliefde pastoor. Een eenvoudig en heel wijs man. Een priester van deze wereld, in deze wereld. Velen zullen hem missen, afscheid nemen is soms on-menselijk zwaar. Maar toch zullen we na een tijdje weer met vreugde terugdenken aan hem. Ik heb hem nooit kwaad gezien, altijd was hij welgezind. Hij zou zeker niet willen dat we blijven treuren om hem. Laten we daarom heel dankbaar denken aan het vele mooie dat hij verwezenlijkte in Eggewaarts en in Bachten de Kupe!
Leven als priester door Ward Bruyninckx
Leven als priester in deze tijd is proberen de droom te vervullen van de man van Nazareth:
Weldoende rondgaan, houden van de mens over zijn gebreken heen, brood dat gebroken wordt, wijn geperst uit duizend druiven van dagelijks leven tot vreugde en bevrijding van velen.
is mee de tocht maken dag na dag met mensen die zoeken.
is zinduiding zijn, houvast voor gelovigen, eerlijke gezel voor allen, een kleine profeet van Gods grote liefde.
en is ook gewoon maar mens zijn.
Priester zijn
Priester-zijn : naar Hem verwijzen die je zelf nooit hebt gezien, leven uit geloof, verrijzen, en het moeilijke :ik dien.
Priester-zijn: de woorden spreken Die je zelf te boven gaan: bloed vergoten leven breken, in de kring van kleinen staan.
Priester-zijn: het licht doen stralen van Gods eigen heiligheid, soms doorheen je eigen falen wordt Zijn toekomst voorbereid.
Priester-zijn: steeds weer geloven dat je zelf gedragen bent want het gaat je kracht te boven Hij is liefde die je kent.
Priester zijn
Jij bent geroepen en gewijd reeds vele jaren geleden; om herder naar Gods hart te zijn werd over en voor jou gebeden.
De beker vol van vreugdewijn werd toen geheven en gedronken. Hij werd een beker ook van pijn, zo werd die ook aan Hem geschonken.
Tot dienst aan mensen voor altijd, een eenzaam hart soms, bange dromen, geloof en hoop die ooit te klein, te arm zijn voor wie bij je komen.
Maar lichtend zal je liefde zijn Al kun je haar niet zelf bedenken, Je leven is de beste wijn die God aan velen uit wil schenken.
De rommelmarkt in Brugge gisteren op Allerheiligen was goed, het werd trouwens heel dringend tijd dat de verkoop weer op dreef kwam. Veel interesse ook voor enkele mooiere stukken.
Intussen zit ik wel met een groot probleem. Ik zoek een grote nette opslagruimte voor mijn zaak. Ideaal ware een pand met woning zodat ik alles bijeen kan brengen en mijn klanten nog meer van dienst kan zijn. Maar of er in het Brugse iets betaalbaars te vinden is dat is andere koek...
Wie dus mij kan helpen zou ik héél dankbaar zijn. Dus gewaardeerde lezer, als je een bruikbaar pand te huur of te koop weet liggen geef me dan zeker een seintje!
Mens voor de mensen zijn, herder als God. Trooster voor groot en klein.
Vanavond verschillende telefoontjes gekregen van mensen uit Eggewaarts, die zeker wilden zijn dat ik op de hoogte was... heel attent van hen! In de dorpjes waar hij pastoor was en in het Veurnse is er alom verbijstering en ongeloof. Ongelooflijk dat ze van de een op de andere dag het zonder deze priester moeten stellen!!!
Een hoogbejaarde priester die vandaag het stoffelijk overschot ging groeten in het mortuarium Kesteloot te Veurne vertrouwde me toe dat de klap in de auto heel hevig moet geweest zijn, te zien aan het opgebaarde lichaam. Een troost moge zijn dat de priester niet veel of zeker niet lang zal geleden hebben want hij moet quasi onmiddellijk het bewustzijn verloren hebben...
Het gebeurt niet veel dat Eggewaartskapelle zélf een pastoor moet begraven... De vorige pastoor, Ludo Lepee, is nu al sinds 1997 pastoor in Watou. Daarvoor was Emiel Coulommier uit Machelen hier pastoor. Hij ging op pensioen en trok terug naar zijn geboortedorp waar hij enkele jaren later overleed. Daarvoor, EH Omer Vanduyfhuys, die pastoor was tot ca 1971. Nog daarvoor pastoor Paul Devloo. Hij volgde de legendarische pastoor Michiel Delrue op die hier herder was van 1927 tot 1957 en daarna naar Gullegem verhuisde. Voordien pastoor Vansteelandt. Ik denk dat hij hier overleed. Daarvoor pastoor Neurath.
Waar hij begraven zal worden weet ik nog niet, wellicht in zijn geliefde Eggewaartskapelle, waar nog andere pastoors en hier geboren priesters een laatste rustplaats gevonden hebben.
Ik herinner me nog dat ik in september, met de kermis, constateerde dat er gedurende het gehele afgelopen jaar maar één inwoner overleed... op het laatste nippertjes is er dus nog iemand heengegaan...
Pastoor Hubert Fraeyman : begrafenis zaterdag 5 november
Vandaag was ik de hele dag bezig met het onverwachte heengaan van onze pastoor. Zeker is dat hij een mooi leven geleid heeft. Hij heeft als priester heel veel mooie dingen gedaan. Zo hoorde ik deze middag aan tafel een getuigenis van een oud-leerling uit het VTI. De man is kwestie was niet echt gelovig maar ging graag naar de mis van Hubert. De mis sprak jonge mensen aan, het deed iets met hen. Hij deed de mis op een heel eigen wijze, heel doorleefd, en vertaald naar de wereld van jongemensen.
Deze avond deed ik enkele telefoontjes naar mensen die ik zeker wilde verwittigen van dit onverwachte afscheid. Mensen die de pastoor goed kenden. Ik wilde immers niet dat ze dit pas weken later vernemen en er dan spijt van hebben geen afscheid te hebben kunnen nemen.
Kerk van Eggewaartskapelle
De begrafenis is zaterdag om 11u00 in Eggewaartskapelle. De kerk zal zeker veel te klein zijn want pastoor Hubert kende héél veel mensen. Hopelijk komt er een opvolger en was Hubert niet de laatste residerende pastoor.
Hier een mooi gedicht van Alice Nahon dat pastoor Hubert wel gekend zal hebben
t is goed in t eigen hert te kijken Nog even voor het slapen gaan Of ik van dageraad tot avond Geen enkel hert heb zeer gedaan. Of ik geen ogen heb doen schreien Geen weemoed op een wezen lei Of ik aan liefdeloze mensen een woordeke van liefde zei. En vind ik in het huis mijns herten Dat ik één droefenis genas Dat ik mijn armen heb gewonden Rondom één hoofd, dat eenzaam was... Dan voel ik, op mijn jonge lippen Die goedheid lijk een avond-zoen... t is goed in t eigen hert te kijken en zo zn ogen toe te doen.
De begrafenis van een priester en vooral van een pastoor is een heel aangrijpende gebeurtenis voor wie zijn pastoor een warm hart toedroeg. Het is een beetje als afscheid nemen van een vader, een herder, een vertrouwenspersoon, een vriend. Zelf heb ik er nogal moeite mee, zo herinner ik me de begrafenis van Ward Heymans te Hever bij Mechelen. Hij was mijn aalmoezenier in het leger, hij betekende heel veel voor mij en toen hij stierf, nauwelijks 67 jaar oud, was ook een stukje van mezelf overleden. Dat deed pijn. Ook nu is het moeilijk om het overlijden van onze pastoor te aanvaarden, 64 jaar jong...
Wanneer een priester begraven wordt, wordt de kist voor het altaar geplaatst, met de voeten naar het volk, de geloofsgemeenschap (andere mensen : steeds met voeten naar het altaar). Op de kist worden de tekenen van het priesterschap gelegd, oa het evangelieboek, de kelk en de stola.
Zaterdag zal het mooie 'In Paradisum' weergalmen in de kerk die onder zijn herderschap zo mooi werd gerenoveerd :
'In Paradisum deducant te Angeli; in tuo adventu suscipiant te Martyres, et perducant te in civitatem sanctam Jerusalem Chorus Angelorum te suscipiat, et cum Lazaro quondam paupere, aeternam habeas requiem'
Heel de dag was ik bezig met het verkeersongeval waarin 'mijn' pastoor betrokken was, hij zou vrijdagavond in kritieke toestand overgebracht zijn naar het ziekenhuis in Veurne. Hij verongelukte op een paar kilometer van zijn huis, vlakbij de Brugse Steenweg. Van oud-deken van Veurne, ZEH Paul Vanderghote, thans wonende in Oudenburg, hoorde ik dat onze pastoor overleden is... Een schok ging door mij heen. Zo onverwacht, zo jong, nog zo vol vuur...
De pastoor, geboren te Ruiselede, werd 64 jaar. Hij was herder van Eggewaartskapelle, Zoutenaaie, Avekapelle en Booitshoeke, vier kleine dorpjes. Vroeger gaf hij les aan het VTI te Veurne en was overal graag gezien. Hij gaf bezinningen aan verloofden en ivm rouwverwerking.
Ik herinner me nog zijn aanstelling te Eggewaarts. Het klikte meteen tussen de nieuwe dorpsherder en zijn 'schaapjes'. Iedereen was blij dat we nog een eigen pastoor kregen want er is overal een nijpend tekort aan priesters. Aanvankelijk was hij pastoor van Eggewaars en Avekapelle, spoedig kreeg hij er ook het piepkleine Booitshoeke bij.
De laatste keer dat ik hem zag was met de kermis in september. Goedgemutst zoals altijd en met een kwinkslag verwelkomde hij de mensen achteraan in de kerk. De mis werd opgedragen, veelal met gebruik van eigen woorden. Daarna feestmaal in Zoutenaaie. Hij keek lachend toe en zag dat het goed was.
We zullen onze pastoor missen, hij was een graag geziene pastoor. Geen dure hoogdravende woorden maar zachte bemoedigingen en vooral steeds die vriendelijke lach en die guitige ogen...
Rust zacht.
Onwillekeurig dacht ik ook terug aan het overlijden van onze derdelaatste pastoor, Emiel Coulommier. Overleden te Machelen bij Vilvoorde. Ik studeerde toen in het grootseminarie en ik mocht niet naar de begrafenis... echt onmenselijk vond ik toen. Hopelijk is er in het seminarie nu toch een en ander veranderd... Later bezocht ik al enkele malen zijn graf daar dicht bij het viaduct van Vilvoorde.
Vandaag zondag de tweede dag van de rommelmarkt in Merelbeke. Gisteren een schamele 10 euro verdiend en vandaag... het doet pijn om te bekennen... maar ... ik 'ving' slechts 5 eurootjes.
Een dieptepunt in mijn carriere. Een roemloze ondergang. En ik begrijp maar niet hoe dit kan... Publiciteit is er genoeg gemaakt, dat staat vast als een paal boven water. Maar het al te mooie weer gooide roet in het eten, geen kat die met zo'n weer binnen blijft zitten of naar een beurs gaat. Neen, met zijn allen naar zee of elders gaan wandelen. Gisteren was het zo en vandaag opnieuw. Ook was er de dooddoener : 'Het is weer het einde van de maand, het geld is op!' En : 'Het is crisis!' Allemaal zever in mijn ogen maar hoe kan deze mislukking anders uitgelegd worden??? Deze morgen was er wat volk maar de kooplust ontbrak. Over de middag was alles heel kalm en ik hoopte op een 'revival' deze namiddag. Dat volk kwam er maar weeral hetzelfde liedje : geen verkoop. Veel allochtonen die maximum drie euro uitgeven alhoewel ze geld zat hebben. Enkele mensen haalden hard uit naar deze 'sukkelaars' : 'Ga dan geld halen naar het OCMW' of 'Krijg je geen kindergeld genoeg misschien?' Velen waren het geschooi echt beu en sommigen jaagden hen gewoon weg van hun kraam. Bij mij kwam er een zwarte meneer. Hij nam een oude zakhorloge vast, bekeek het aandachtig en draaide zich dan gewoon om naar het kraam aan de overkant. Ik stond als aan de grond genageld : die wil me hier gewoon bestelen. Ik besluit af te wachten om te zien wat hij zou doen. Nu liep hij verder naar het volgende kraam. Ik roep luid : 'Geef die 'moenter' were!' Blijkbaar verstond hij perfect (West)Vlaams want hij lachte zijn tanden bloot en haald mijn 'moenter' uit zijn vestzak en bracht het terug. Je moet toch maar durven! Ik zei hem dan dat hij niet verwonderd moet zijn als men hem achterdochtig behandelt. Opnieuw een stralende glimlach en dat was het!
Ik werd het nu echt beu. Kopen doen ze niet maar stelen dat is geen probleem...
Gelukkig kwamen er enkele mensen langs die oog hadden voor mijn mooiere stukken, wellicht komen ze wel een kijkje nemen in de winkel.
Ondertussen belde ik naar de oud-deken van Veurne om meer te vernemen over de pastoor van Eggewaarts, 'mijn' parochie van herkomst en waar ik me nog steeds thuisvoel. Ik vernam dus dat de pastoor overleden was. Geen aangenaam nieuws.
Morgen zal een rustiger dag zijn : alles klaarzetten voor de markt dinsdag.
Rommelmarkt te Merelbeek en in St-Lodewijkscollege te Brugge
Daar ik me inschreef voor de tweedaagse rommelmarkt in Merelbeke kon ik deze morgen niet deelnemen aan de ruilbeurs van hobbytime wat ik wel spijtig vond. Wat nog spijtiger was is dat ik niet kan deelnemen aan de rommelmarkt in het St-Lodewijkscollege hier bij mijn deur die altijd heel gezellig is.
Ik dus naar Merelbeke, ik hoorde van verschillende mensen dat dit een heel goede markt is met veel volk en veel verkoop. Een goeie zaak dus voor Merelbeke want ooit was er hier weinig handel mogelijk. Tijdens WO II werd de boel hier ferm gebombardeerd, omdat hier een groot knooppunt van spoorwegen lag. Door dit te bombarderen werd alle 'vijandelijk' treinverkeer lamgelegd... Een vroegere koster van de mooie OLV ter Duinenkerk te Koksijde is afkomstig van hier. Tijdens de bombardementen werd hij - naar horen zeggen - bijna gek, heel begrijpelijk natuurlijk. En telkens als er hevig lawaai was dacht hij hier aan terug. Zo merkte ik toen ik als seminarist boven op het open dak van de voornoemde kerk in Koksijde de klokken beroerde. Het ongewoon hevig geluid joeg hem de stuipen op het lijf en deed hem buiten rondlopen met de armen in de lucht...
Een gezellige zaal daar in Merelbeke en vele (vaak letterlijk 'oude') bekenden. De vele publiciteit die de organisatoren maken beloofde heel wat. Maar... we leven in 'moeilijke tijden'. De media zorgen voor veel onheilspellende berichten zodat de mensen hun geld oppotten. Geboren gierigaards en 'beroeps-af-pingelaars' beleven hoogdagen want nu kunnen ze als halve wilden te keer gaan en de standhouders de gordijnen injagen met al hun argumenten om de prijzen te doen dalen...
Gezellig dus en redelijk wat volk 's morgens. Maar zoals men zegt : 'Kijkers zijn geen kopers'... en ik zie weinig verkopen. Natuurlijk zijn er uitzonderingen. Mijn buurvrouw verkoopt een volle bananendoos met mooie glazen aan een koppeltje zwarten, afkomstig uit Nigeria. Ze willen alles opsturen naar hun thuis- en/of geboorteland. Mijn schuin-achter-buurvrouw verkocht een vijftiental champagneglazen en een tientallen grote ijscreemcoupes... Ook om op te sturen. Ik kan mijn ogen niet geloven. De mensen in Nigeria hebben het blijkbaar veel beter dan wij hier : de hele dag door fuiven, drinken van champagne en dikke ijscremes eten... In Nigeria??? Omdat het voor een 'goed werk' is krijgen ze alles aan een vriendenprijsje. De doos glazen bij mijn buurvrouw aan 5 cent het stuk, wat neerkomt om een dikke slordige 1,2 euro, met gratis bananendoos! Bij de andere dame moeten ze stukken meer ophoesten : 3,5 euro, maar ook hier krijgen ze een stevige bananendoos mee om alles op te sturen naar Afrika... Om hun standgeld op te hoesten zullen ze toch wat realistischer prijzen moeten bedenken maar dat zit wel snor want morgen komt ook nog... Meer dan tien verschillende mannen van Noord-Afrikaanse of islamitische herkomst komen de prijs vragen van koperen kandelaars, bronzen voorwerpen en tin. 'Allemaal om te smelten meneer!' Wat een barbaren : zo'n mooie zaken omsmelten!!! Natuurlijk is dit voor een groot deel pietpraat, ze zoeken smoesjes om mooie antiek af te schooien voor de prijs van het metaal... Ik word dat gezever zo beu dat ik blaadjes leg : 'Sorry, niet om te smelten'. Maar dan beginnen ze me aan te spreken in het frans...
Handelaars zie ik helemaal niet. Ik heb de indruk dat de Merelbekenaars een nieuw bombardement verwachten en daarom massaal thuisblijven of de gemeente zijn ontvlucht... Eens het middag is komt er immers geen kat meer. En tegen 16u00 zie ik enkel nog wat standhouders rondlopen omdat ze zich moederlijk vervelen... Ik probeer wat te slapen maar telkens wordt ik na een tijdje opgeschrikt door opdringerige 'smeltmannen'... ook voel ik af en toe wat pijn in de linkerkaak. Kinderen zitten alles te bepotelen, blijkbaar leren ze hier geen manieren op school. Enkele bejaarden van het rusthuis van hiernaast komen op bezoek en schudden het hoofd als ze mijn kraam zien. Eerst denk ik dat ze gewoon maar wat Parkinson hebben maar als ze eindelijk toekomen op enkele zinnetjes blijkt dat ze het niet echt waarderen heiligenbeelden te zien staan op een rommelmarkt. Ik reageer er niet op want het is duidelijk dat ze zeker zijn van hun gelijk.
Omdat mijn linkerkaak wat meer pijn begint te doen besluit ik om nog naar een apotheker in Brugge te gaan deze avond. Gelukkig krijg ik een doeltreffende pijnstiller mee.
Daarna ga ik naar het Sint-Lodewijkscollege hier vlak bij mijn deur. Iedereen is verwonderd dat ik zelf niet sta met een kraam maar ik antwoord dat ik in Merelbeke sta. De deuren gaan open en standhouders en opkopers drummen om binnen te geraken. Naast de vele rommel ligt hier en daar ook iets interessants. Ik koop enkele boekjes en cd's met mooie klassieke muziek. En tussenin elke vier stappen een babbeltje met de vele kennissen.
Morgen (zoals het gelijknamig boek van Hertmans) : terug 'Naar Merelbeke!'
Intussen word ik helemaal (met enige overdrijving weliswaar!) 'ondergedompeld' (enkel mijn mond dus!) in een Halloween-sfeertje. Sinds gisteren is een lichte eerder zoete smaak van bloed blijven hangen... maar dat zal vanzelf wel ophouden als de wonde na die 'tandentrekking' geneest... Het is gelukkig niet zo dat er bloed langs mijn mondhoeken over mijn kin loopt, wat vele mensen tot rare gedachten zou kunnen aanzetten!
Pastoor Hubert Fraeyman van Eggewaartskapelle betrokken in zwaar autoongeval
Net verneem ik dat Hubert Fraeyman, pastoor van Eggewaartskapelle (+ Zoutenaaie, Avekapelle en Booitshoeke), gisteren betrokken was bij een zwaar verkeersongeval. Hij werd in kritieke toestand overgebracht naar het ziekenhuis te Veurne (wellicht). Hopelijk komt 'mijn' (want in mijn hart, waar ik ook moge wonen, blijf ik voor altijd 'Eggewaartskapellenaar) pastoor er weer bovenop.
Ik kijk nu hoe ik meer info kan krijgen over zijn toestand.
Letterlijk alvast... Ik had om kwart voor twaalf 's middags een afspraak bij een stomatoloog om mijn laatste twee wijsheidstanden te laten 'trekken'. En trekken heeft hij moeten doen!
Om halftwaalf arriveerde ik en wachtte op mijn einde... als wijsheidstandeneigenaar althans... Recht over mij zat een héél knap meisje met lange blonde haren. Ik vroeg haar waar de 'martelkamer' was. Ze wees me de deur van het kabinet van de gastheer aan. Veel geroep en geschreeuw hoorde ik niet, maar als ze daar je mond openrekken met allerlei tangen en klemmen kan je je verbaal ook niet echt verweren... Ik las dat je hier ook voor allerlei gezichtsoperaties en zo kon komen... De mooie fee rechtover mij was eerder dan ik binnengekomen en zou dus eerst aan de beurt komen. Ik zei haar dat de gastheer 'over tijd was' intussen maar dat ik duidelijk zag dat er bij haar niet veel werk aan de winkel was, waarop ze fijntjes lachte. Ergens hoopte ik dat zij de behandelende tandarts was...
Na enkele minuutjes, het was intussen vijf voor twaalf (!), was het mijn beurt. Een vriendelijke man liet me binnen in zijn heel ruim kabinet waar enkel een bureau en een comfortabele ligstoel met 'operatielamp' daarboven stonden. Eerst me identificeren en dan gezegd waarvoor ik kwam. Er diende een foto genomen te worden zodat de arts zag wat hij precies met me moest aanvangen. Ik diende in een toestel te gaan staan. Een tandje bijzetten of liever met mijn tanden op een 'houtje' (uit plastiek) bijten en het fototoestel rond mijn hoofd laten gaan. Omdat ik nogal breedgeschouderd ben moest ik mijn schouders wat intrekken zodat het apparaat als een sateliet rond mijn hoofd kon zweven... Enkele ogenblikken later stond de foto op het computerscherm in het bureau. Precies de schedel zoals diegene die ik onlangs zag van Maria van Bourgondië, griezelig.
Ik mocht (moest!) vervolgens plaatsnemen op de ligzetel, geassisteerd door een knappe assistente, maar niet het meisje uit de wachtzaal. Ik vertelde wat grapjes om iedereen en vooral mezelf wat op te peppen want een tandartsbezoek maakt me nooit echt vrolijk. Vooral niet na de heel slechte ervaringen bij het verwijderen van mij eerste wijsheidstand ruim tien jaar geleden. Ik werd toen door de nonnetjes verwezen naar een tandarts die 'heel bekwaam' zou zijn, en ook had hij een broer priester... Of dat enige garantie inhield? Neen, zo bleek integendeel, want die 'halve moordenaar' maakte me (naar mijn gevoel toen althans toch) bijna van kant. Hij liet de ligstoel heel laag zakken en zat met een knie in mijn nek om 'force' te kunnen plaatsen om die wijsheidstand er uit te krijgen. Met bloed, zweet en tranen. Vooral veel bloed van mij, veel zweet van die prutser en angsttranen van mij.... Op zo'n moment als gisteren kwam alles weer naar boven, een echte nachtmerrie!!!
Dus, blijven lachen! Ik zei dat bij 'Bleyaert's' (begraafonderneming in de buurt daar) de lichtjes en kaarsjes al klaar stonden. Dat de rode loper uitgerold was om alle nabestaanden en vrienden te ontvangen bij een natje en een droogje. Of was het niet voor mij dat alles klaarstond toen ik een halfuurtje eerder daar passeerde? Arts en assistente schudden van het lachen. Dan vroeg ik om mijn tanden te bewaren zodat ik die kon hergebruiken voor het stofferen van een lege reliekenkapel die ik nog ergens staan heb in de winkel. Of om ze een ereplaatsje te geven op een altaar voor het geval ik - als dank voor mijn grote inzet voor het bezorgen van een goede plaats voor veel religieuze zaken - ooit zou verheven worden tot de status van Gelukzalige of misschien nog ietsje meer... De dokter komt bijna niet meer bij... Ik vervolg dat ik enkele uren voordien mijn testament heb opgemaakt omdat die tandheelkundige ingreep niet helemaal zonder gevaren leek in mijn ogen... De arts en zijn assistente kunnen niet meer en ik denk : Hou maar op of ze kunnen straks hun handen niet meer stilhouden als ze in mijn mond bezig zijn... Ik moet mijn mond wijd openen en het is dus gedaan met zwanzen en filosoferen...
Ik voel me weerloos en volkomen overgeleverd aan deze twee mensen. Eerst krijg ik een ferme 'stek' met een soort verdovingsnaald. Aw, even vrees ik dat hij dwars door mijn kaak prikt. Daarna nog een prik, echt geen fijn gevoel. Eventjes later voel ik mijn kaak gevoelloos worden en als ik iets wil zeggen voel ik me als een wauwelende dronkaard dus bewaar ik het zwijgen... Voor ik het weet is de eerste tand er uit maar ik wil hem niet zien. Met mijn rechterarm doe ik teken van 'Gooi maar in de prullenmand!' Dan de tweede : ik hoor een ferm gekraak en mijn hoofd wordt hevig van links naar rechts getrokken. Dan wordt met een boortje nog wat bijgewerkt. Akelig dat geboor, ik voel het tot in mijn maag en tenen. Dan wordt de greep rond mij hoofd losser en mag ik weg uit die stoel. Het klusje is geklaard.
Daar mijn linkerkaak verdoofd is kan ik bijna niet spreken dus zwijg ik maar en beperk me tot een paar vragen om pijnstillers en zo. Opgelucht verlaat ik het gebouw. Gedaan nu met mopjes vertellen en de kluchtigaard uit te hangen. Vlug naar de apotheker en dan in de auto. Bezorgd opdat niemand me met een scheve mond ziet rondlopen... maar als ik in de autospiegel kijk zie ik dat er niets te zien is zolang ik mijn mond maar dichthou. Nood breekt wet en ik bewaar het stilzwijgen.
En niet enkel vandaag. Het zijn dingen waar ik constant mee bezig ben.
Iemand die me heel nauw aan het hart ligt kwam me vertellen over persoonlijke noden en verzuchtingen, bezorgdheid om geliefden. Dit greep me heel sterk aan... De vraag om hulp van hierboven, alle hulp is zeker welkom. Ik doe wat ik kan en echt van harte!
Laten we de kaarsjes met onze wensen brandend houden!!!
De citadel van Namen
Foto van pastoor Hubert Fraeyman. 
