Net had ik Nederlanders uit de buurt van Arnhem op bezoek. 'Oh, wat een mooie boeken, is dit een hobby van u?' Mooi compliment. En dan : 'Leuk dat u dit alles hier wil opstapelen en koesteren, anders zou alles op de brandstapel belanden!' Da's minder fraai... Ik besluit om voor één maal mijn grote mond te houden en hier niet op te reageren...
Nu komt een heel dikke man in een lang zwart kleed binnen, met een zwarte hoofddoek. Ik dacht eerst aan een vrouw, ik zag al meermaals dames een 'halve snor' maar dit was toch een ferme schuurborstel dus toch een man... Gele ogen, wel griezelig, misschien een soort vampier. Gelukkig blijft hij 'hangen' in de deuropening zodat hij niet tot bij mijn hals kan, voor alle zekerheid zet ik de kraag van mijn overhemd omhoog...
Tijdens het middagmaal hoorde van de patron dat heel Brugge volgestouwd wordt met eethuisjes. Dat velen ondoordacht te werk gaan en onmiddellijk in om het even welk pand een eetgelegenheid durven installeren. Er zijn veel te veel horecazaken, de 'koek' moet immers verdeeld worden. De minder goeie zaken verdwijnen even snel als ze komen, intussen besmeuren sommige van die prutsers de naam van de betere zaken... Naast de horecazaken zijn er ook veel te veel chocoladewinkels. Vele tientallen pralinekoten dingen naar de gunst van de toeristen. In sommige zaken krijg je echte rommel opgesoupeerd naar ik hoor. 'Bucht van pralienen' uit de fabriek. Gelukkig zijn er ook zaken met supergoeie chocoladewaren. Spijtig dat alles hier in Brugge rond eten en drinken draait. Antiekzaken en kunsthandels bijvoorbeeld zijn heel dun gezaaid. Het vergt dan ook veel meer moeite om zo'n zaak op te richten en te blijven runnen dan een eethuis te openen en ordinaire toeristische menuutjes te serveren.
Stilaan begin ik nu te werken aan een grondplan voor mijn stand in de antiekbeurs te Namen. Alles moet netjes verdeeld worden over de wanden, vitrinekasten, tafels en koffers.
Allerlei ontmoetingen en een rare uitnodiging vandaag
Vandaag nogal wat onverwacht bezoek gekregen. Eerst van een collega-antiquair die me heel wat goeie tips gaf voor de deelname aan de grote antiekbeurs te Namen. Een hartelijk man waar ik heel veel respect heb. Het is doorgaans niet de gewoonte dat men elkaar helpt in deze branche... spijtig genoeg. Wat wel schering en inslag is... is oa het aanbieden van rommel dat ze zelf niet kunnen verpatsen... maar eenmaal bedrogen is het voor mij gedaan met de commerce! Een ezel valt geen tweemaal over dezelfde steen!
Dan Fransen en Engelsen en Duitsers. Allen met steeds dezelfde vraag : Waar haal je dat toch allemaal vandaan? De eerste paar keren antwoordt ik droogjes : elke nacht ga ik op rooftocht in kerken : ik zet een ladder tegen het raam en wurm me dan naar binnen om beelden en zo te zoeken. Als je 's morgens héél vroeg hier aan mijn deur staat kan je écht koopjes doen! Heel vervelend is dan dat ze dat blijkbaar nog zomaar geloven ook want ze vragen hoe vroeg ze hier dan moeten staan!!! Dus gooi ik het op den duur over een andere boeg. Ik zeg hen dat ik eigenlijk maar één soort vraag verwacht, namelijk : 'Hoeveel kost da?' En dat ik het héél raar en ook een héél klein beetje ongepast vind om zo'n domme vragen te stellen. Moet ik hen misschien vertellen waar ik de boter haal? Ik zou er zelf nooit aan durven denken om zoiets aan een collega te vragen, dat kan toch gewoon niet?!?
Intussen krijg ik een maitje binnen : een uitnodiging om een beurs van verlichtingsartikelen te bezoeken, met vrijkaartjes voor deze beurs te ... Dubai!!! Ik twijfel nog of ik al dan niet inga op dit aanbod...
Dan een heel sympathieke man die meer op reis was naar Italië in mei en juni. Spijtig genoeg niet veel tijd maar hij komt later nog terug.
Een madammeke komt een 'romaanse corpus' verkopen. Een Christusbeeld dus, ik bekijk het stuk en dateer het in de 17e eeuw, heel eenvoudig snijwerk, misschien wat romaans van stijl maar zeker geen 700 jaar oud! De dame kijkt me beteuterd aan maar ik kan niet toveren... ik kan enkel maar een goede datering aanreiken...
Een sympathieke man komt me vertellen over zijn hobby : met een metaaldedector het strand afdweilen... Nogal lucratief zo blijkt : veel eurootjes en vaak zilveren ringen. Het geld vindt hij op het 'droog strand', daar waar de mensen in het zand liggen te zonnen. De ringen... op een heel andere plaats! Die vind je onder het nat zand. Mensen gaan baden en doordat het water de vingers wat doet krimpen glijden ringen soms in het water... Wanneer hij aan het zoeken is krijgt hij af en toe het gezelschap van Noorderburen. Die zijn er natuurlijk altijd als de kippen bij als er mogelijk iets te verdienen valt, wij Vlamingen kunnen nog veel leren aan hen. Een tip : draai de rollen eens om en kijk waar de Nederlanders verwijlen, daar is ongetwijfeld wel ergens iets interessants te vinden... Als je in de polders aan het zoeken slaat kom je in grasland en akkers dikwijls waardeloos ijzer tegen, alhoewel het oud ijzer nu veel opbrengt. Eerst toelating vragen aan de landbouwers natuurlijk want die worden er niet vrolijk van als je hun land 'plattrappelt'! Een voordeel voor de landbouwers is dat vervelende ijzeren voorwerpen verwijderd worden zodat ze er dan geen last van hebben bij de oogst van bv. aardappelen waar ijzeren voorwerpen de machines kunnen beschadigen. De man in kwestie liet éénmaal echter een stuk 'metaal' netjes in de grond zitten, hij stootte namelijk (letterlijk!) op een bom uit de oorlog. Putje terug opgevuld en wegwezen was de boodschap.
Op stap met de metaaldetector
Dan een ietwat gekleurde Duuts, nogal een schertsfiguur zoals 'Duts' van op tv. Hij heeft een eigenaardige 'tic nerveux' : telkens totaal onverwacht schudt hij zijn luizig haar over en weer. Gebaart zich wat simpel, ik weet niet wat ik daar nu van moet denken. Ik vrees voor schade aan mijn materiaal, gelukkig maakt hij geen brokken. In het Duits zegt hij dat hij morgen terug komt. Daar was ik al bang voor... zolang ze maar geen vier jaar blijven plakken... Du(u)ts
Tenslotte nog een bekende Vlaamse zanger, wereldberoemd in héél Brugge en omstreken. Een erudiete en sympathieke Lissewegenaar, meer zeg ik niet, maar dat zou ruimschoots voldoende moeten zijn om te weten over wie het hier gaat.
Daarnet kreeg ik een telefoontje van een dame. Het mens begon me uit te schelden voor 'stomme antiquair' en 'onnozel ventje' en 'pretentieuze zot'...
Heel leuk om nog eens écht Westhoeks te horen!
Ik antwoordde : 'Ook ne goeienavond madam, waarmee kan ik u helpen?' Zoek je een psychiater om je hart te luchten???? Of een goeien advocaat? Zonder iets te vermoeden had ik blijkbaar (figuurlijk!) de nagel op de kop geslagen...
De dame in kwestie tierde dat ze heel goed 'advocaat' Thomas gekend heeft en dat ze het niet kunnen vindt wat ik op mijn blog en even voordien op de website van 'Het Laatste (!!!) Nieuws' geschreven heb over deze 'aimabele heer'.
Ik vraag het onmens om onmiddellijk te stoppen met roepen : 'Madam, je moet e zo nie van je tak maken! Eje entwot te zeggen et moeje toch e zo niet beginnen roepen? Als het jou niet aanstaat sleep me dan maar voor de rechtbank! Wat ik gezegd heb heb ik gezegd (zo zei ook ...). Ik vraag niet liever om alles nog eens wat meer toe te lichten voor héél Veurne!!!' Ongelovige Thomas!!! Wordt vervolgd?
Wat denkt die grootemuule wel? Mij doen zwijgen? Mis poes!
Aan haar keelgeluid te horen hebben we hier te maken met een haplorgini ofwel een echte brulaap
Vandaag was mijn vrije dag, toch sprong ik even binnen in de winkel om wat op te ruimen... Plots kreeg ik bezoek van een heel deftig koppel die ik ken van op veilingen. Van de man weet ik dat hij bankdirecteur was en dat hij serieus hoge bedragen durft spenderen aan mooie boeken. T'is te zeggen : op veilingen biedt hij onmogelijk hoge bedragen voor courante boeken. Bij mij viel hij bijna dood achterover toen ik hem 100 eurootjes vroeg voor een boek waarvoor hij zelf 1200 euro neertelde een week of vier geleden. Natuurlijk dacht ik dat hij schrok van de lage prijs. Maar neen, hij vroeg me waarom ik er 'zo veel' voor vroeg. Ongelooflijk!!! Ik zei hem : 'Je zal het niet geloven maar dat is spotgoedkoop, op de veiling zijn er zotten die 1200 euro neertellen voor zoiets...'
De vrouw werd echt nijdig, duidelijk dat ze zich bekocht voelden...
Deze morgen leverde ik een vriendendienst voor klanten uit Borgorocco. Wel vermelden dat ik helemaal niet graag naar Borgorocco ga omdat ik me er niet echt veilig voel. Alhoewel er weinig volk op straat loopt is iedereen precies 'gejaagd' om zo vlug mogelijk van punt A naar punt B te lopen. Ook was het slecht weer deze morgen. De autoweg tussen Brugge en Gent is nogal gevaarlijk tijdens regenweer : de banden van de vele vrachtwagens scheppen alle water op en maken er soms een nogal ondoorzichtig regengordijn van... Héél gevaarlijk. Komt daarbij nog een file van Sint-Niklaas tot aan de Kennedytunnel...
Goedgeluimd kom ik dus aan in Borgorocco. Weer geen kat te zien dus... Wanneer ik aan het huis gekomen ben waar ik verwacht wordt schrik ik een hoedje... Er is iets mis met de auto's in heel de straat, maar wat? Bij nader toezien blijken tientallen auto's 'platgestekt', alle banden doorgeprikt of gesneden. Wat een apenparochie, wie doet nu zoiets?
In gedachten ben ik bij het bejaarde koppel uit Borgorocco dat gisteren in de kranten stond. De hoogbejaarde man stak een jonge inbreker een mes in zijn keel. Vreselijk, maar als je op korte tijd verschillende malen overvallen bent, dan wordt je gewoon assertiever. In de krant stond dat de inbreker een braaf ventje was en dat ze niet echt een verklaring hadden voor zijn aanwezigheid in een anders huis... Wat later hoorde ik dat de jongeman een strafblad had van hier naar ginder, en dat hij intussen een echte 'ervaringsdeskundige' was op bepaalde vlakken...
Wat ben ik blij dat ik daar niet moet wonen! Ik deed dus zo vlug mogelijk 'mijn ding' zodat ik zo vlug als mogelijk weg kon uit dit oord van verderf.
De paarden die de haver verdienen krijgen ze niet! Rommelmarkt te Diksmuide.
Gisteren was er voor de eerste keer rommelmarkt in het magazijn 'Vandroemme' te Diksmuide, een grote loods op het industrieterrein langs de baan van Diksmuide naar Ieper, halverwege tussen Diksmuide en Woumen.
Onzekere verwachtingen want het was voor de eerste keer, zoals reeds eerder vermeld. Het Veurnse en Diksmuidse is weinig bekend met indoorrommelmarkten... Het ligt ook niet centraal zodat mensen uit Oost-Vlaanderen bv. een héél eind moeten bollen om tot in Diksmuide te geraken. Maar er was veel publiciteit gemaakt op vele tientallen andere markten in de zomerperiode.
Zaterdagnamiddag ging ik de stand opstellen. Doel was ook even rond te kijken bij de andere standhouders. Op de markten georganiseerd door Eddy De Dapper mogen enkel standhouders in de zaal tijdens het opstellen. Een heel goede zaak, want zo kan je min of meer op je duizend gemakken rondspeuren naar interessante koopjes. Enkele 'slimmeriken' probeerden toch binnen te geraken maar dat was buiten de waard gerekend... De 'buit' voor mij was eerder magertjes : een vijftal heiligenbeeldjes in gips, niet echt waardevol maar wel zeldzamere stukken zoals eentje van de H. Quirinus. Iemand had massa's bidprentjes mee maar die waren ongelooflijk hoog geprijsd... hij zou er geen enkel verkopen... 's Avonds heel lekker en gezellig gaan eten met vrienden. Dat doet echt deugd, eens lekker gaan tafelen met goeie vrienden. Grappen en grollen de hele avond...
Zondagmorgen 6u45, samen met een tiental andere standhouders wacht ik aan het hekken dat het terrein afsluit. Het is héél fris en ik heb wijselijk een warme jas meegenomen want er is geen verwarming in dat - sorry voor de term - 'kot'. Ook de verlichting is niet om naar huis te schrijven maar als het helder weer zou worden was er genoeg licht om 'klaar te zien' in de zaal. De zaal werd volgestouwd met allerlei zaken : rommel natuurlijk, kerstgerief, plastieken ezels en een hoop heksen. Sommigen verkochten er honing, 'échte van de eigen bietjes', maar 's morgens zag ik dat de bokalen uit een fabriekskartonnen doos kwamen en de etiketten omzichtig verwijderd werden. Puur natuur dus ineens! Een ander verkocht tussen andere rotzooi, kleine kazen, met een nietszeggend etiket, een soort wit produkt als het ware.
Bezoeker van het eerste uur, vond mijn boeken te duur. Zijn vrouw wilde niet meer op de foto.
Om halftien werden de deuren geopend, deels toch want de koude tocht deed iedereen nog meer verstijven. Een tiental mensen kwam binnen : twee oediezermarchands, een paar pseudocommercanten van mijn voeten, enkele tachtigers die nog een graantje wilden meepikken. En graan was er in overvloed. Achteraan in de zaal lag een paar tienduizend kilo tarwe, eerst dacht ik aan een grote zandbak. Bij mezelf dacht ik : je moe nu een keer kijken : er is kinderanimatie deze keer... En ernaast lag een grote hoop haver. Honger zou er dus zeker niet geleden worden. Maar de paarden die de haver verdienen krijgen ze niet... Wie mooi materiaal meenam was er aan voor de moeite, er was totaal geen interesse voor. Ik had nogal wat boeken mee over streekgeschiedenis en eerste wereldoorlog. Een koppel van in de zestig maar met een ongelukkige blik als negentig-plussers die met een halve poot in het kerkhof staan vraagt de prijs van een boek over de eerste wereldoorlog in Esen, Klerken en omgeving, écht zeldzaam en ruim 80 euro waard. Ik zie ze luizig kijken, ze kijken met de minuut ongelukkiger en ik denk : ze zullen toch niet kopen... Ik zeg : 15,93 euro. De man wordt kwaad en zegt : 'Maar dat kan toch niet, zo'n prijzen op een rommelmarkt!!!' Ik zeg hem dat hij klacht moet indienen bij de Eddy, misschien wordt ik dan wel weggestuurd en voelen ze zich dan stukken beter... De man wordt kwaad en gooit zijn armen in de lucht. Ik zeg hem : 'Is er hier nog geen geweld genoeg geweest???', verwijzend naar de oorlogsgruwelen in 1914-18. Met een pijnlijke grimas en nog ongelukkiger dan voordien geeft hij de 'strijd' op.
Het is 'luzig' kalm, je kan een muis horen lopen... Maar ondanks de enorme graanberg is het voor de muizen wellicht te koud om ook maar één poot te verzetten... Het blijft koud en ik probeer een oogje dicht te knijpen maar het is werkelijk al te koud om te kunnen slapen. Een paar keer dommel ik wat in maar telkens wordt ik dan weer wakker gemaakt door 'geïnteresseerde' bezoekers. Ijdele hoop. Eén klant is gelukkig heel erg geïnteresseerd in genealogie. Hij koopt het prachtwerk van Pieter Donche, wiens roots in de Westhoek liggen (Diksmuidse, Poperingse, Ieperse, Zonnebeke, ...). Ongetwijfeld het meest interessante en meest wetenschappelijk werk ivm genealogie dat ik ken.
Na de middag zie ik een man met meer dan gewone belangstelling alle boeken bekijken. Ik kijk de man aan en hij schrikt eventjes. Ik begin na te denken en ineens valt mijn euro... Deze man, een onderwijzer met onderwijzersmentaliteit (zo weinig mogelijk betalen en indien mogelijk...), hij is me nog 200 eurootjes schuldig van over 5 jaar!!! Vluchten kan niet meer, murmel ik. 'Wablief??', stamelt de man. Ik vraag hem of het hem ooit eens zal 'schikken' om mij eens te betalen. Eerst gebaart hij 'van de dommen' maar hij is helemaal niet achterlijk en begint allerlei uitvluchten te verzinnen. Dat hij mijn naam niet meer wist, alhoewel hij héél goed mijn teergeliefde vader kent en zou moeten weten dat ik dezelfde familienaam draag... Hij woont in een klein huisje in een klein dorpje in een klein straatje bij een klein madamtje... De voordeur is enkel toegankelijk via een ... klein paadje dat altijd afgesloten is met een hek. Ik kwam al meermaals langs maar steeds stond ik daar voor 'piet snot', de vos gaf nooit thuis of de vogel was gaan vliegen... Al babbelend bleek dat hij onlangs in Guatemala was. Ik merkte droogjes op dat hij beter eens op bezoek kon komen bij mij, véél dichter dan Guatemala... ik gaf hem mijn kaartje en wacht nu benieuwd af... De onbeleefderik merkte nog op dat ik dat geld eigenlijk niet echt nodig gehad, te zien aan mijn borstomvang... Ik merkte op dat dat kwam door ondervoeding als gevolg van het gedrag van sommige slechte betalers...
Ik las op mijn duizend gemakjes de Krant van West-Vlaanderen. Maar na een paar uurtjes is die natuurlijk helemaal uitgelezen. Tijd om even (tijd genoeg!) stil te staan met mijn meest prangende vraag : Hoe komt het dat er hier zo weinig volk is? Als je eventjes terug gaat in de geschiedenis van deze strook grond, wordt alles plots héél duidelijk! Tijdens de eerste wereldoorlog was deze grond 'niemandsland' wellicht, en tot op vandaag blijft het ook een illusie om hier volk over de vloer te krijgen...
En moesten er meer kiekens op bezoek gekomen zijn kon ik tenminste wat tarwe slijten...
Sinds enkele weken heb ik af en toe wat tandpijn. Ik had al een vermoeden waar het pijnpunt lag... Een twaalftal geleden werd een eerste wijsheidstand 'getrokken'. Van trekken gesproken, de tandarts in kwestie heeft alles uit stal gehaald om die tand te pakken te krijgen. Wellicht is hij veearts van opleiding en heeft hij daar genoeg allaam aan overgehouden om zowel mens als dier te molesteren... Met een soort enorme tang, goed om een serieuze paardentand onderuit te halen, pakte hij mijn tand beet. Met al zijn geweld duwde hij de tand kapot, met een hevig tandengeknars als gevolg. Gelukkig was ik slechts plaatselijk verdoofd zodat hij hij het niet waagde verdere beestigheden uit te halen met mijn gebit. Na meer dan een uur (dag wel dagen leek) slaagde hij er in om ook de wortel te verwijderen... Wekenlang heb ik afgezien. Gelukkig dat ik toen bij de nonnetjes in Tillegembos woonde zodat ik daar in de watten werd gelegd. Al trok ik in het begin zodanig veel rare grimassen dat ze af en toe bijna in een lach schoten. Ik neem het hen helemaal niet kwalijk natuurlijk, het waren en zijn - vergeef me de termen 'stuk voor stuk' echte schatten, kerkschatten dus! Nooit zou ik nog bij die dieren- en/of mensenbeul mijn tanden laten zien...
Twee jaar geleden werd nog een wijsheidstand getrokken, ditmaal in het AZ Sint-Lucas. Vrijwel pijnloos, door de goede verdoving. Ook nadien bijna niets meer gevoeld. Heel professioneel. Heel duur ook, ca eurootjes... Toen werd al gesproken over de twee overige wijsheidstanden...
Nu is het dus zover. Die laatste twee moeten er binnenkort ook aan geloven... Omdat ik heel tevreden was over die laatste 'tandentrekker' besluit ik me in alle vertrouwen over te leveren aan dezelfde stomatoloog zoals ze 'dat' heten...
Ik telefoneer en ik krijg 'the Lady of the House' aan de lijn. Een 'lady Bucket', 'Boucquet' uitgesproken, staat met te woord. Ze kan me zelf niet helpen want ik bel 'véél te laat' want 'alles is volzet' en man des huizes vertrekt volgende week op reis. Ik mag dus gewoon verrekken!!! Ik probeer dat mens nog wat te porren door te zeggen dat mijn probleem echt (letterlijk en figuurlijk) prangend is, dat ik ongelooflijke pijnen lijd en ik heel dringend geholpen wil worden. Het stuk chagrijn is echter onverbiddellijk en zegt dat ze werkelijk niets voor me kan doen. Daar stond ik nu met mijn mond vol tanden! Ik wens haar een 'héél aangename reis' toe en maak haar duidelijk dat ik dit niet licht zal vergeten en veel publiciteit voor haar man zal maken. En dat ze haar man moet aanmanen om 'een tandje bij te zetten' als het nodig is. Dat ze wellicht te veel geld verdienen en het daarom niet nodig vinden om een mens in nood helpen.
Namen noemen doe ik niet maar die 'artiest' moet hier ergens in mijn buurt wonen. Heel de zaak verwondert me eigenlijk want ik hoor van verscheidene mensen dat deze man een echte geldwolf is. Dat hij zijn patiënten meer bezoekjes laat brengen dan eigenlijk nodig.
Dus nu een andere 'tandentrekker' opgespoord.
Tegen het eind van de week zal ik eindelijk verlost zijn van die lastposten.
Vandaag veel telefoontjes gekregen. Het einde van de maand nadert - om het in de passende sfeerwoorden uit te drukken - schrikbarend. Iedereen zit zonder geld (zeggen ze...).
Een dame wil dvd's verkopen, waar gaan we naar toe??? Blijkt dat ze denkt bij een dvdhandelaar uit het Brugse te zitten...
Een koppel van rond de zeventig wil me 'nieuwe kruisbeelden' opsolferen (vergeef me de uitdrukking!), drie kruisbeelden 'nog onbeschadigd' zeggen ze. Waarop ik vraag waarom een kruisbeeld eigenlijk beschadigd zou moeten zijn... Ze denken dat dat heel veel waard is. Ik zeg hen dat ze zich moeten vergewissen van de juiste prijs in een deftiger zaak. De kringwinkel dus (waar je ze voor 30 cent kan kopen, per kilo).
Saccochensjacheraarster zoals ik haar voordien altijd zag lopen.
De zaken gaan goed : kijk maar naar het volgende plaatje, je zou bijna aan 'verkoop in het groot' gaan denken...
Madame 'Spinnekop' komt binnen, getooid met een nieuwe haarsnit (of ... nieuwe pruik???). Ze komt voor 'zaken'. In een bruine vuiliszak heeft ze een 'hele hoop' Delvaux- en Vuitton-saccochen mee die ze bij mij aan de ... man wil brengen. Buurvrouw of niet, kan me niet schelen, ik jaag haar buiten. Allemaal troep die ze scheefgeslagen heeft bij een vereniging waar ze als vrijwilligster 'werkt'. Van de camion gevallen of van de vuiliskar... ? Nog een die recht naar de hel gaat straks, ze kan er een bepaalde advocaat - die ik niet (meer) bij naam zal noemen - gaan vervoegen.
En als ze goed verkocht heeft kan ze zich weer gaan uitleven bij - letterlijk - 'Jan en alle-man'. Haar man is meer zat dan iets anders en heeft gelukkig niets in de mot...
Wat moet ik in hemelsnaam aanvangen om die klaplopers uit mijn winkel te weren?
Amai, van heel de dag, ik bedoel gisteren maandag natuurlijk, geen enkele mail ontvangen... Ik zat precies op een eiland vandaag.
Maar geen erg hoor, zo kon ik goed doorwerken. Eerst alles uitpakken wat ik meenam naar de beurs in Doornik vorig weekend. En daarna, zalig, verderwerken aan mijn inventarisatie van de parochieregisters, en dit allemaal tijdens de 'werktijd'!!! Enig gewoon zo'n beroep!
Intussen wat nadenken wat ik allemaal zal selecteren voor de antiekbeurs in Namen over een paar weken.
Antiekbeurs in Doornik was er eentje om nooit te vergeten!
De antiekbeurs in Doornik is weer voorbij. Deze beurs zal de geschiedenis ingaan als de slechtste beurs sinds de oprichting tientallen jaren geleden.
Vroeger kon je hier goede zaken vinden, mooie antiek dus. Nu is het meer 'belle brocante' geworden : kristallen en andere vazen, glazen allerlei, porcelein en modern aardewerk. Héél veel brol dus. De bezoekers zijn het dan ook al jaren beu om naar brol te komen kijken en blijven weg.
Zelf ken ik de beurs nog maar enkele jaren en zelfs ik zag dat er op elke beurs minder en minder volk kwam. Dit weekend was het heel zonnig en de mensen bleven dan ook liever thuis of trokken op uitstap buiten.
En wij maar wachten op klanten... Normaal gezien knijp ik op de Doornikse 'antiek'beurs steevast af en toe een oogje dicht... Maar het was nu echt zo kalm en zo stil dat ik geen oog dicht kon doen... Een soort van oorverdovende stilte die me wakker hield dus!
Gouden tip om maximaal te besparen in deze bange tijden!
Leuk toch, gezellig samen met de 'familie'...
Op het nieuws vertelt men net dat de meeste Belgen de crisis eigenlijk niet voelen, maar toch besparen ze aan alle kanten, vooral dan op het gebied van vrije tijd en hobby's!!! Geen goed nieuws dus, maar dat besparen is al langer heel duidelijk voelbaar op de markten. Iedereen wil voor een habbekrats een topstuk kopen. Zoals mediawinkel 'Saturn' rondstrooit : 'Gierig is plezierig'. Leuk hoor!
Er is eigenlijk maar één middel om maximaal te besparen op al je uitgaven. Eerst een uitvaartverzekering afsluiten en dan in de Yzer springen (op voorwaarde dat je echt niet kan zwemmen want héél diep is die niet) ofwel een spuitje halen bij de dokter (of als het goedkoper is bij de veearts).
Dan kunnen je erfgenamen maximaal genieten van al je zuurverdiende en zuurgeerfde centjes!!!
Deze morgen, na een hele nacht doodziek te zijn geweest, nog wat dingen ingeladen voor de 'antiek'-beurs in Doornik. Ik voelde me meer kiplekker. Maar tijdens het uitladen en opstellen van mijn stand kreeg ik er weer van : geweldige krampen in de onderbuik. Die vervloekte gifmengers!!! Sommigen meenden dat het om een 'plaag' of 'buik-griepje' ging. Maar ik weet natuurlijk wel beter. Als je na het veroberen van een lekker brokje eten je plots zo ziek voelt worden dan is de oorzaak wel duidelijk. Ik zat daar dus ziek aan mijn stand en voelde me zo ellendig dat ik met moeite kon antwoorden op vragen van bezoekers. Enkelen vroegen me ook waarom ik uitzag als eentje met een hoofd als een albino. Héél grappig. Anderen vonden dat ik vermagerd was. Dat zal wel, na meer dan twee dagen zonder een greintje eetlust. Maar die armzalige vijf kilootjes, dat kan je aan mij niet merken, dus weer zo'n tof complimentje. Dus probeerde ik gewoon zo onbeweeglijk mogelijk mijn stand te 'bemannen', als zat ik op een ei dat nodig uitgebroed wordt.
Na een uurtje onbeweeglijk afzien stapte ik naar mijn auto en probeerde er anderhalf uur lang wat te rusten maar dat bracht allemaal geen boter aan de galg. Dus weer naar binnen waar ik nog steeds heel weinig bezoekers zag. Mijn buren opperden dat ze beter allemaal zouden gaan slapen daar er toch geen commerce in de lucht ging. Ik verkocht wat aan twee handelaars. Een antiquair uit Zuidwest Vlaanderen en een koppel sympathieke mensen uit Roesbrugge, of is het net op het randje van Beveren-Yzer, het dorpje waar mijn teergeliefde moeder is opgegroeid (maar ik zal maar niet zeggen in welke omstandigheden deze wees dat gedaan heeft...). De mensen zeiden me, ?om mijn op een goed idee te brengen??? dat er in Beveren, dicht in hun buurt, een madamtje in de Yzer is gesprongen omdat ze aan een chronische en ondraaglijke migraine leed. Nu, dat zal toch wel niet zo bedoeld zijn. Trouwens, het is me een raadsel hoe je in de Yzer in Beveren of Roesbrugge kan verdrinken, het water is daar toch zo diep niet? Ik weet enkel dat je in elk geval moet kijken langs welke kant je in de Yzer springt. De Yzer werd destijds immers deels uitgediept om 'scheepvaart'verkeer mogelijk te maken, vanaf die plaats zijn er dus wat meer verdrinkingsmogelijkheden... Aan de andere zijde van de brug te Beveren-Roesbrugge is de Yzer meer een brede gracht... dus met weinig of geen mogelijkheden om je daar te verdrinken... Maar ik zou nooit in een vaart springen want ik ben schuw voor het water, ik kan immers niet zwemmen (ook al was ik vroeger nog redder in een zwembad geweest!).
Een uurtje voor sluitingstijd trap ik het af. Als ik wat wil slapen doe ik dat immers beter thuis. Je zou eigenlijk alleen al door het bekijken van al die mottige voorbijgangers doodziek worden. Die wezenloze blikken, soms met open mond gapend naar al het mooie (en minder mooie) maken me niet echt vrolijk. Dus alles mooi afgedekt met dekens en lakens en naar huis, het is toch zo'n een drie kwartiertjes rijden. Thuis gekomen voel ik me nog mottiger. Honger heb ik al twee dagen niet. Best goedkoop eigenlijk, leven zonder eten, zou men in Nederland kunnen denken. Ik schat inderdaad dat ik op die dagen wel een paar kilootjes ben afgevallen, wat echter niet zo veel voorstelt in mijn geval... Geen honger, onbegrijpelijk. Heb ik dan geen recht op een Laatste Avondmaal, zoals mijn grote Idool??? Alhoewel ik Zijn verdere avonturen en levenseinde niet benijdt hoor!
Eventjes overweeg ik een opname in het ziekenhuis alhoewel je daar soms zieker of doder (!) buitenkomt dan je er binnenkwam. Een 'room with a view', met een mooi uitzicht, bv. in Sint-Lucas. In afwachting van een stekje bij Sint-Pieter later.
Ik dus maar onder de wol. Met mijn laatste of voorlaatste krachten slaag ik er in nog even mijn Hotmail te bekijken. Een heel mooie kaartje die me beterschap wenst. Ferm grappig maar lachen gaat me momenteel niet zo goed af, lachen doet zeer.
Ik probeer rust te vinden, niet te verwarren met de 'eeuwige rust'... Begeesterd als ik ben door genealogie bedenk ik hoe mijn voorouders hun levenseinde vonden. Van mijn grootvaders weet ik het niet precies, de wildste geruchten gaan hierover de ronde. Als het allemaal klopt wat ik hier en daar van familie en kennissen hoor dan zijn er dingen gebeurd die niet door de beugel kunnen. Erfenisjagers die ferm hun duit in het zakje deden, een voorloper van de euthanasie??? maar dan geen zachte maar wel harde dood??? Dit om zoveel mogelijk poen te verzamelen van zodra vaderlief het hoofd zou neerleggen? Zware overpeinzingen inderdaad. Moge God hun ziel genadig zijn, van hen die reeds overleden zijn en zeker van hen die hier nog rondlopen. Als mijn uur gekomen is zijn ze zeker niet welkom aan mijn sterfbed, en ik weet deksels goed waarom. Wil me niet vroeger kisten dan nodig, astemblieft zeg! Mijn grootmoeders dan. Moeders moeder, overal omschreven als een zachte lieve zelfs 'heilige' ingoede vrouw, Jeanne Clarebout, geboren in Houtem bij Ieper. Zij overleed al op haar veertigste, in 1950, toen moeder pas 6 was, een echt drama... In het Ieperse en ook nog in Houtem wonen nog veel familieleden. Mijn andere grootmoeder, langs vaderskant dus, werd 97 jaar. Veel ouder kan dus niet. Een schat van een vrouw, ze was trouwens ook mijn meter. Dankbaar dat ik haar zo lang heb mogen kennen, zij overleed in 2000.
Maar nu verder, naar de periode voor 1800. Uit die periode bestaan nog testamenten. Alles was toen veel eenvoudiger dan nu. Geen gepruts met 'O kijk hier, ik vond net nog een testamentje hier en eentje daar, welke zullen we nu gebruiken en welke wegmoffelen?' Neen, toen was er duidelijk één testament, soms met een aanvulling, maar steeds ondubbelzinnig. Steevast begon een testament als volgt : 'Ziek te bedde liggend, kranke (ziek) van lichaam, maar gezond van geest (en dus in staat om nog een testamentje op te maken), beveel ik mijn geest aan de almachtige God. Bedenkende dat niets zekerder is dan de dood maar niets minder zeker dan het moment daarvan, wil ik mijn laatste wilsbeschikkingen (laten) neerschrijven...' En dan volgt wie wat krijgt.
Zou het ook voor mij tijd zijn om daar aan te denken? Of heb ik daar al aan gedacht? In elk geval hoeft nog niemand zijn boontjes te weken te leggen. In elk geval zal het aflezen van mijn testament heel wat meer lol teweeg brengen dan die van mijn teergeliefde voorouders. Er zullen wat persoonlijke bedenkingen in staan en ook wat wenken voor wie beter zijn leven wat zou beteren. Kortom, er zal wreed gelachen worden.
Dinsdagavond was ik in de buurt van Kortrijk en deed nog wat inkopen in een beenhouwerijtje in de buurt van Ingelmunster (denk ik). Alles in de toonbank zag er superlekker uit en bestelde een en ander.
Thuisgekomen was alles heel lekker. Een deeltje bewaarde ik voor gisterenavond maar na een paar uurtjes later werd ik echt doodziek! Verschrikkelijke buikpijn, ik dacht echt dat mijn dagen geteld waren. Vlug mijn testament opgemaakt - grapje hoor want ik was te ziek om één letter op papier te krijgen.
Heel de nacht 'gekruld' van de pijn, en die beenhouwer vervloekt. Wat een gifmenger zeg! Heb ik echt nog nooit meegemaakt. Ik overweeg nu welke stappen ik tegen die kloefekapper kan ondernemen.
Vanmorgen moest ik vanalles regelen ivm een beurs, nog steeds mottig als kweetniewa. De hele dag geen honger gehad, ik voel me nu gelukkig wat beter. Zeker weten dat ik bij die gifmenger van mijn leven geen poot meer binnenzet!
Toevallig vond ik een huwelijk uit Wingene terug : in 1617 trouwde daar meneer Tanghe met madam RATTEVEL. Verder is die naam in heel West-Vlaanderen niet terug te vinden. Bijgevolg acht ik het heel goed mogelijk dat Rattevel een bijnaam is. Ofwel wist de pastoor de familienaam van de vrouw niet meer en heeft hij haar een passende naam gegeven, bv. op grond van een of andere reputatie waarvan deze dame 'genoot'.
En misschien gingen ze later wonen naar het MUZEKOT in Veurne, een passende woningnaam voor zo'n Rattevel!
Rare zwarte vogel gesignaleerd te Brugge en omgeving
Eerst dacht ik dat het over illegalen en zo ging, want er is bij ons veel 'kleur' op straat, alhoewel het hier vooral over toeristen gaat. Maar sommige 'toeristen' zie ik regelmatig het godganse jaar door. Misschien rijke toeristen die hier niet meer weg willen of aangespoelden die hier 'slapend' (ja, veelal letterlijk!) rijk willen worden.
Maar neen, het gaat in het artikel in 'Het groene blad' over de zwarte reiger, een nogal zeldzame rare vogel. Er zitten ook veel van die rare beestjes in ... Polen (aha!) en die komen vanaf augustus naar onze contreien gefladderd. Opgepast dus, rare vogels komen hier dus ook aan via het luchtruim... Nog verder lees ik dat ze hier komen... om op krachten te komen!!! Leuk toch? En als ze hun buikje rond gegeten hebben vertrekken ze weer... hazo!... naar ... Afrika!!!
Martientje, geen katje om zonder handschoenen aan te pakken!!!
Niet in 'Sint-Michiels' zoals de meesten onmiddellijk verkeerdelijk zullen denken, neen, niet in het zottekot aan de achterkant van het station! De gazonnetjes daar zijn er enkel om op te wandelen, grazen is er verboden! Je kan natuurlijk moeilijk niet verhinderen dat er daar rondlopen die ...
Het gaat hier om Martine, de koe van een beestenmarchang. Hij was op stap met zijn koe in de veemarkt op Sint-Michiels. Hoe die koe aan haar naam komt??? Wel, ze is genoemd naar zijn vrouw die ook Martine heet... Je moet eigenlijk maar durven, ik ben benieuwd wat zijn vrouw daar van vindt...
Maar ik ken dat menagie natuurlijk niet. Mogelijks is zijn vrouw een ferm stuk, waar je de voorkant niet van de achterkant kan onderscheiden... een weelderig mens zoals ze zeggen. Misschien kan hij de twee, zijn vrouw en dat koebeest niet uit elkaar onderscheiden, en noemt hij hen beiden voor het gemak 'Martientje'.
Nu, die koeiboer was 'op trot' met zijn koei op de veemarkt, hij heeft mogelijks lang moeten zoeken om de juiste Martine uit te kiezen thuis... Dus komt hij daar toe en het eerste wat de koeiboeren daar doen - weet ik uit goeie bron - is zich half lam drinken in de kantine. Als de meesten half lazarus zijn is het moment aangebroken om over zaken te klappen.
Intussen was Martientje het wachten méér dan beu. Daar het gras altijd groener is aan de overkant en er op de betonvloer niet het minste gras te bespeuren was, koos Martientje het hazenpad. Eerst sprong ze over een omheining van 1,80 meter hoog!!! Dronkemanspraat ongetwijfeld want ik heb al veel koetjes zien springen en soms ook door omheiningen stormen. Maar een koebeest houdt niet van springen, ze is meer voor 'rechttoe rechtaan'! Gewoon door de draad springen, haar hele gewicht in de schaal gooien. Op haar hoge hakken doorkruiste ze blijkbaar heel wat tuintjes, als een voleerde fijnneus, op zoek naar lekkere hapjes. Volgens de krant legde ze een afstand af van 7 kilometer, ook dronkemansgelal naar mijn mening, want ik ken de buurt daar nogal goed...
Martientje kwam uiteindelijk op een mooi domein terecht. Te zien aan de foto met twee van de bewoonsters wist ik onmiddellijk hoe de vork in de steel zat, ze was bij de nunnunnu nunnunnu nunnunnetjes beland. Bij de Zusters Jozefienen. Op de foto zag ik immers voormalig en huidig Ma Mère Supérieure van deze congregatie staan. Aan de eerste heb ik heel veel te danken, een echte schat mag ik wel zeggen, een 'kerkschat' beter gezegd. Een potige (neem me niet kwalijk voor de uitdrukking maar ik heb haar meer dan eens ferm de handen uit de mouwen zien steken... dus dit is als complimentje bedoeld!) zuster waarvoor ik heel veel respect heb. De andere zuster ken ik niet zo goed maar ik heb haar wel regelmatig gezien toen ik nog in het grootseminarie studeerde. Het laatste jaar van mijn seminariestudies mocht ik immers van de gastvrijheid van deze lieve Zusters genieten. Waarvoor mijn eeuwige dank! Bij mij moet men geen kwaad komen vertellen van de zusters, ik mocht ondervinden hoe groot hun hart is voor hun medemensen. Heel hun leven zetten ze zich in voor een betere wereld : onderwijs verstrekken, kinderen die het moeilijk hebben opvangen, zorg voor zieken en ouderen, hulp aan wie het moeilijk hebben, te veel om op te noemen.
Enfin, aan Martiens wandeling was hier een einde gekomen. Een veearts of zo knalde het koeibeest ondersteboven met een verdovend middel en madame mocht terug naar haar naamgenoot... Misschien een geluk bij een ongeluk : had ze braaf blijven staan dan lag ze al lang met haar klikken en haar klakken in de toonbank bij de beenhouwer : netjes versneden in biefstikken en ander lekkers. Haar leven hing dus aan een zijden draadje... Nog volgens de krant verklaarde de koeiboer dat hij zijne Martine, en ik bedoel hiermee dus dat koeibeest, nooit meer meenemen naar Brugge. Kortom haar toekomst ziet er weer heel wat rooskleuriger uit!!!
Grrrrrrrrrrrrr! Wat nu weer? In Ciney zagen ze me niet staan en nu zoeken ze mij. Blijkt dat een groepje jongeren op zoek is naar mijn winkel. Op een school hier in Brugge hadden ze opdracht gekregen om een antiquair te zoeken en wat vragen te stellen. Natuurlijk mogen ze me vanalles en nog wat vragen. De gasten zeggen dat ze dachten dat alle antiquairs van die oude saaien peetjes waren met een nors gezicht... Niet dus. Een half uur lang vuren ze vragen af, heel plezant. Eentje wil later ook antiquair worden, wat me zeer verheugt natuurlijk. Ik zei hem wel dat passie en liefde voor antiek niet genoeg is alhoewel toch onontbeerlijk. Ze moeten kennis opdoen, veel zoeken naar goeie zaken en goed kunnen verkopen. Blij met deze wijze (al zeg ik het zelf) raad trekken ze terug naar school nadat ik ze trakteerde op een drankje.
Hier een échte Waals haan, niet te verwarren met de Hollandse kip (want de Hollanders zijn op deze beurs opnieuw in grote getale aanwezig).
Deze avond had ik zin in een lekkere kippitta, nou ja lekker je begrijpt wel wat ik bedoel... niet zo lekker als in Vlaanderen natuurlijk. Ook al is het hier ook een Marrokaan die de plak zwaait, je ziet duidelijk dat hij zich volledig aangepast heeft aan de Waalse manier van leven : 'Jaag me niet op, ik ben niet van een haze ge....t'!!! Resultaat : twintig man wachtend op hun avondeten. Hoe langer het duurde hoe meer volk er van onder trok zonder pitta... goed voor mij dus want dat scheelde : ipv drie kwartier wachten slechts een halfuurtje. De uitbater, overigens heel vriendelijk, verontschuldigde zich voor gisteren. Ik was hier gisteren namelijk ook en ben na een half uur weggelopen omdat mijn goesting over was...
Ik vroeg dus een kippitta met zonder groenten want die zagen er maar mottig uit en het loonde echt de moeite niet want je krijgt hier naar schatting slechts tien heel kleine snippertjes wortel, drie verfrommelde blaadjes sla en twee uienringetjes die een rare oranje kleur hebben... Wel wat annanas, feta(kaas) en mais. En looksaus. Een durum, dus zo'n pannekoek. Plots hoor ik hem tegen zijn hulpje roepen : 'Fucking asshole!!!' Er is geen kip meer. Nu krijg ik het ook op mijn heupen, ik kom speciaal voor die kip want ik lust die gemalen 'lam' en 'kalf' of is het toch varken??? helemaal niet. Gemalen en dan geperste rotzooi dat gerust kan bestaan uit dooie muskusratten en dooie muizen, aangevuld met katten, hond en zwienevlees... ik mag er niet aan denken. 'Vind je het niet erg meneer', vraagt de patrong. Ik antwoord : 'Had ik dat eerder geweten dan had ik die twee kiekens die ik vanmorgen ondersteboven reed in Haïd, een dorpje tussen Rochefort en Ciney, uit de grachtkant gehaald, geplukt en meegebracht zodat ik toch deftig eten had vanavond... Een stelletje stomme kippen, te lui om te lopen en zeker om op te vliegen als er een auto op hen afkomt, raakten onder mijn wielen. Wellicht waren ze nog hun ogen aan het uitwrijven want in Wallonië kan je meestal met alle gemak in bed blijven liggen tot een gat in de namiddag. De kippen waren wellicht onderweg om voor het dagelijkse eitje voor hun baasjes te zorgen. En een ongeluk is dus blijkbaar snel gebeurd... 'Soit', zoals ze hier zeggen, het zij zo, en ik betaal de pitta en ga deze op mijn kamer opeten. De vettige pannekoek vloog al meteen de afvalemmer in, gevolgd door de raar geurende pitta zelf en de feta. Enkel de mais en de annanas bleven nu over... Gelukkig had ik nog wat voorraad bij om de gaatjes te vullen.
Morgenavond eet ik terug goeie Vlaamse boerenkost.
Advocaat Thomas uit Koksijde verongelukt op spoorweg
Rechtvaardigheid. Daar draait het allemaal om. Of het zou toch moeten...
Vandaag kreeg ik verschillende telefoontjes uit de Westhoek met het nieuws dat advocaat Thomas het tijdelijke met het eeuwige verwisseld heeft, al twijfel ik heel erg dat hij geloofde in dat 'eeuwige'. En moest hij daarin geloofd hebben zou hij naar mijn bescheiden mening ook nooit in de hemel geraken want daar zitten geen advocaten (of toch niet veel). En... moest hij door de barmhartige God toch in het hemelrijk opgenomen zijn intussen dan zal hem wel aangeraden worden het zwijgen te bewaren want op aarde heeft hij misschien soms wel te veel het woord gekregen...
Advocaat Thomas was heel bekend en berucht in de Westhoek, mensen verwikkeld in echtscheidingen duvelen (ik bedoel hiermee : gewoon zijn werk doen natuurlijk!!!), dat was echt zijn specialiteit. Het gaat al decennnia de ronde dat hij, wanneer hij vanachter zijn donkergeblindeerde venstertjes van zijn kantoor aan de milleneumpoort in Koksijde een ontevreden klant zag aankomen of slechter nog... iemand van de tegenpartij, zich repte naar de garage aan de andere kant van zijn kantoor en er vanonder muisde. Eieren voor zijn geld kiezen natuurlijk.
Die man had je beter aan jouw zijde staan want hij maakte het de tegenstrevers soms héél moeilijk. Dat heet dan natuurlijk een 'goede advocaat'. Mensen die op hem een beroep deden waren wellicht héél tevreden over hem.
Thomas verongelukt vlak bij zijn boerderij (hij heeft duidelijk goed geboerd...), met zijn auto onder een trein gevlamd. Maar desondanks wens ik niemand zo'n dood toe.
Du(u)ts
een haplorgini ofwel een echte brulaap
Er de stekker uithalen kan ook...
Hier een échte Waals haan, niet te verwarren met de Hollandse kip (want de Hollanders zijn op deze beurs opnieuw in grote getale aanwezig).
Rechtvaardigheid. Daar draait het allemaal om. Of het zou toch moeten...
