Hier een échte Waals haan, niet te verwarren met de Hollandse kip (want de Hollanders zijn op deze beurs opnieuw in grote getale aanwezig).
Deze avond had ik zin in een lekkere kippitta, nou ja lekker je begrijpt wel wat ik bedoel... niet zo lekker als in Vlaanderen natuurlijk. Ook al is het hier ook een Marrokaan die de plak zwaait, je ziet duidelijk dat hij zich volledig aangepast heeft aan de Waalse manier van leven : 'Jaag me niet op, ik ben niet van een haze ge....t'!!! Resultaat : twintig man wachtend op hun avondeten. Hoe langer het duurde hoe meer volk er van onder trok zonder pitta... goed voor mij dus want dat scheelde : ipv drie kwartier wachten slechts een halfuurtje. De uitbater, overigens heel vriendelijk, verontschuldigde zich voor gisteren. Ik was hier gisteren namelijk ook en ben na een half uur weggelopen omdat mijn goesting over was...
Ik vroeg dus een kippitta met zonder groenten want die zagen er maar mottig uit en het loonde echt de moeite niet want je krijgt hier naar schatting slechts tien heel kleine snippertjes wortel, drie verfrommelde blaadjes sla en twee uienringetjes die een rare oranje kleur hebben... Wel wat annanas, feta(kaas) en mais. En looksaus. Een durum, dus zo'n pannekoek. Plots hoor ik hem tegen zijn hulpje roepen : 'Fucking asshole!!!' Er is geen kip meer. Nu krijg ik het ook op mijn heupen, ik kom speciaal voor die kip want ik lust die gemalen 'lam' en 'kalf' of is het toch varken??? helemaal niet. Gemalen en dan geperste rotzooi dat gerust kan bestaan uit dooie muskusratten en dooie muizen, aangevuld met katten, hond en zwienevlees... ik mag er niet aan denken. 'Vind je het niet erg meneer', vraagt de patrong. Ik antwoord : 'Had ik dat eerder geweten dan had ik die twee kiekens die ik vanmorgen ondersteboven reed in Haïd, een dorpje tussen Rochefort en Ciney, uit de grachtkant gehaald, geplukt en meegebracht zodat ik toch deftig eten had vanavond... Een stelletje stomme kippen, te lui om te lopen en zeker om op te vliegen als er een auto op hen afkomt, raakten onder mijn wielen. Wellicht waren ze nog hun ogen aan het uitwrijven want in Wallonië kan je meestal met alle gemak in bed blijven liggen tot een gat in de namiddag. De kippen waren wellicht onderweg om voor het dagelijkse eitje voor hun baasjes te zorgen. En een ongeluk is dus blijkbaar snel gebeurd... 'Soit', zoals ze hier zeggen, het zij zo, en ik betaal de pitta en ga deze op mijn kamer opeten. De vettige pannekoek vloog al meteen de afvalemmer in, gevolgd door de raar geurende pitta zelf en de feta. Enkel de mais en de annanas bleven nu over... Gelukkig had ik nog wat voorraad bij om de gaatjes te vullen.
Morgenavond eet ik terug goeie Vlaamse boerenkost.
Advocaat Thomas uit Koksijde verongelukt op spoorweg
Rechtvaardigheid. Daar draait het allemaal om. Of het zou toch moeten...
Vandaag kreeg ik verschillende telefoontjes uit de Westhoek met het nieuws dat advocaat Thomas het tijdelijke met het eeuwige verwisseld heeft, al twijfel ik heel erg dat hij geloofde in dat 'eeuwige'. En moest hij daarin geloofd hebben zou hij naar mijn bescheiden mening ook nooit in de hemel geraken want daar zitten geen advocaten (of toch niet veel). En... moest hij door de barmhartige God toch in het hemelrijk opgenomen zijn intussen dan zal hem wel aangeraden worden het zwijgen te bewaren want op aarde heeft hij misschien soms wel te veel het woord gekregen...
Advocaat Thomas was heel bekend en berucht in de Westhoek, mensen verwikkeld in echtscheidingen duvelen (ik bedoel hiermee : gewoon zijn werk doen natuurlijk!!!), dat was echt zijn specialiteit. Het gaat al decennnia de ronde dat hij, wanneer hij vanachter zijn donkergeblindeerde venstertjes van zijn kantoor aan de milleneumpoort in Koksijde een ontevreden klant zag aankomen of slechter nog... iemand van de tegenpartij, zich repte naar de garage aan de andere kant van zijn kantoor en er vanonder muisde. Eieren voor zijn geld kiezen natuurlijk.
Die man had je beter aan jouw zijde staan want hij maakte het de tegenstrevers soms héél moeilijk. Dat heet dan natuurlijk een 'goede advocaat'. Mensen die op hem een beroep deden waren wellicht héél tevreden over hem.
Thomas verongelukt vlak bij zijn boerderij (hij heeft duidelijk goed geboerd...), met zijn auto onder een trein gevlamd. Maar desondanks wens ik niemand zo'n dood toe.
Om je een idee te vormen van wat ik vandaag bijna op mijn dak kreeg...
Vandaag beleefde ik een bang moment in de Wollestraat in het mooie Brugge. Omdat ik er nog steeds niet in slaag om in geval van regen tussen de druppels te lopen neem ik bij onweersdreiging graag een paraplu mee, eentje dat ik kocht op de Yzerwake in augustus. Een fraai exemplaar met de Vlaamse kleuren geel en zwart.
Op een gegeven moment kreeg ik een dreun op de schouder, ik kijk om en kijk op tegen een monstergrote dame. Eentje dat twee koppen groter is dan ik en met een lelijk mannengezicht dat me nijdig aankeek. Ik vraag : 'Kan ik u ergens mee helpen?' Het mens antwoordt : 'Nou ventje weet je eigenlijk wel hoe gevaarlijk je rondzwaait met je parapluutje?' Blijkbaar had ik al wandelend dat mens bijna een prikje gegeven met mijn paraplu.
Ik bekijk dat mens van kop van teen, doordat ze zo fors gebouwd is duurt dat wel enige ogenblikken en ik antwoord : 'Madamtje, vooreerst wat doe je hier in Brugge? Met uw postuur waag je je beter niet in de kleine straatjes van Brugge. Wat kom je hier in feite doen? Ik zie dat je geen tas of pakje meehebt, dus je komt niet om te kopen, enkel om te kijken... niet echt interessant voor de handel hier. Dus kom je hier om te eten of zo, alhoewel je beter voorzichtig bent zo te zien! (Het mens is héél struis gebouwd en haar voorgevel stoot me bijna ... tegen de borst... als je begrijpt wat ik bedoel...) Ik neem die voorgevel goed in me op en zeg : moest je je in een strakker corsee kunnen torsen dan wordt je minder vlug slachtoffer van parapluprikjes...' De dame windt zich nu op en ik maak me uit de voeten. Wat denkt dat stukje (...) toerist wel om mij te willen terroriseren!
Verjaardagen onthouden is niet makkelijk. Ik ken er maar een vijftal uit het hoofd. Hopelijk neemt niemand het me kwalijk als ik er af en toe eentje uit het oog verlies.
Erger is natuurlijk wanneer een verjaardag algemeen gekend is en bewust wordt verzwegen... Doodzwijgen noem ik dat. Hopelijk komt het niet zo ver! Zo is er binnenkort een grote meneer die 75 wordt... maar of die verjaardag uitbundig en feestelijk gevierd zal worden is een andere zaak. Gelukkig zijn er een kransje van mensen die deze gebeurtenis niet zo maar voorbij laten gaan!
De Kesel en Leonard : voorouders uit Eggewaarts???
In de parochieregisters uit de 17e eeuw vond ik een tijdje terug al een 'De Kesel', naamgenoot dus van de huidige Brugse bisschop. Net vond ik ene 'Leonard', afkomstig van ... Namen, die getuige is bij een doopsel in 1633 in het mooie Eggewaartskapelle.
De pastoor in 1633 is EH De Vin... mooie naam voor een pastoor!
T'is niet al geen haar snijden... zei ooit een coiffeur aan mij.
Ik zal jullie nu een verhaaltje vertellen over een klant (ik zal maar geen namen noemen zeker? - beroep : bestaat uit zes letters...) uit een gemeente vlakbij Gent, waar Eddy Wally zijn thuis heeft. Spijtig genoeg valt er niet veel te lachen in dit droevige verhaal en is het allemaal écht gebeurd.
Twee zondagen geleden op de rommelmarkt op het Zand, tegen 'sluitingstijd', kwam iemand kijken naar het mooiste stuk dat ik meehad. Een aangename klant die ook op de vorige twee markten al iets kocht, steeds na een gezellige babbel. Iemand die enkel koopt wat hem persoonlijk heel erg aanspreekt. Zo ook acht dagen geleden. Hij vroeg me de prijs en zou de volgende dag, vorige week maandag dus, terugbellen om te beslissen. Maandag was er een ander iemand die heel erg geïnteresseerd was in de winkel maar ik moest de man wandelen sturen omdat ik dat telefoontje verwachtte.
Maar het duurde tot donderdag eer ik opgebeld werd. Eigenlijk ben ik nogal geprikkeld als afspraken niet nageleefd worden. En toeval of niet maar een van mijn beste klanten was net in de winkel hetzelfde aan het bekijken en zou dezelfde avond nog beslissen. De klant zei me dat ik de klant in de winkel mocht vertellen dat hijzelf het stuk zou aankopen. De man in de winkel keek me ongelovig aan, was ferm op zijn tenen getrapt en stoof boos weg na me te verzekeren dat niets meer te zullen kopen in mijn zaak. Héél spijtig want dat is - ik bedoel WAS - een van mijn beste klanten... Daarna werd over de prijs gesproken : er werd zowat 20 procent afgepingeld wat me niet echt vrolijk maakte, de prijs werd verlaagd van 3750 eurootjes naar ... 3000 patatten. Nu had ik hier geen enkele winst meer op... Maar daar de klant aandrong gaf ik maar toe, het zou hem echt gelukkig maken zo voelde ik aan.
Dus afspreken maar om het stuk op te halen in de winkel : gisteren zondag rond 17u00. Ik haastte me dan ook om tijdig terug te zijn in Brugge na een lange dag die reeds begon om 4u00 's morgens. Om ca 18u45 was er nog niemand ten tonele verschenen en ik trok dan maar naar huis, teleurgesteld.
Over de middag stuurde ik een berichtje en deze avond zou het stuk afgehaald worden, ten laatste tegen 21u00. Mooi maar wat veel minder leuk was : de klant verminderde de prijs nu weer met een ferm stuk, wat een serieus verlies betekende. De prijs werd zomaar van 3000 naar 2500 euro gebracht. Ongezien en ook ongehoord... Eigenlijk heb ik nog nooit met verlies gewerkt maar ik dacht, allez 't is toch een toffe gast... Nu nog mijn plannen voor deze avond wijzigen : ik had een uitstapje naar de zee gepland, daar het nu nog mooi weer is. Maar bij mij is de klant koning! Vlug naar huis om 18u00, de auto gehaald en terug naar de winkel gereden tegen 18u45. Dan opnieuw gewacht en gewacht en gewacht... en moest ik nog niet weg zijn uit de winkel, dan wachtte ik nu nog!
Enkele weken kreeg ik de opmerking dat ik enkele grijze haren zitten heb in mijn haardos, ja hoe zou dat komen??? Hallo herken je me nog?
Laat het duidelijk zijn : nu is het echt welletjes geweest!!! Als ik zelf ergens te laat dreig te komen, al is het maar vijf minuutjes, dan bel ik op en verwittig ik dat ik wat later zal zijn. Als ik iets aankoop en ik leg een prijs vast, dan ga ik daar later niet meer over discussiëren, een prijs is een prijs. En ik zal zeker niet nog een tweede keer de afgesproken prijs verlagen...
Bovendien ben ik door heel dat gedoe een heel goeie klant verloren en dat zint me helemaal niet. Ik zal de stukken alsnog proberen te lijmen... Gelukkig is het iemand die ik al heel lang ken...
En wat die klant betreft... tja... ik voel me lelijk de baard afgedaan!
Het zit er dus dik in dat ik er binnenkort zo bij loop... Kwestie dat iedereen me nog herkent!!!
O wat is het leven fijn ... als de zon schijnt! Maar...
Ja, zo gaat het liedje... Welnu, voor mij liever géén zon! Maar het was gisteren niet anders. Eerst naar een beurs voor 'zantjeplakkers', dus waar mensen komen die allerlei prentjes van heiligen, leden van het koningshuis, enz. zoeken. Heel veel sympathieke mensen gezien. Een aantal zoekt echt waardevolle zaken en die vonden wel een en ander aan mijn stand. Anderen verzamelen echte rommel en dat noem ik dan de echte 'zantjeplakkers'.
Daarna, rond 13u00, alles opgeruimd en terug richting Brugge. Onderweg gaan kijken naar de rommelmarkt van Eeklo. Ongelooflijk veel volk, tot mijn grote verwondering eigenlijk, gezien de drukkende hitte. De mensen sleepten zich voort van kraam tot kraam, eigenlijk zonder veel aandacht voor de rotzooi op de kramen. Veel voddenkramen, kramen met brol van fake 'antieke' poppen, totaal waardeloze boeken en allerlei opzet...
Wat wel veel bijval had waren de terrasjes, de hoge temperaturen dreven iedereen daar naar toe. Overal langs de straat lagen duizenden lege blikjes langs de weg, op de vensterbanken en op dorpels. Eén grote vuilnisbelt. Ik bedacht hoe groot de afvalberg zou zijn moest men alle rommel van de kramen op één grote hoop zouden gooien. Een berg waaronder je héél Eeklo onder kan verbergen.
Geloof me maar : je moet geen aap zijn om een boek te lezen!
Gisteren was er de laatste van drie rommelmarkten op het Zand in Brugge. Deze markten zijn gekend in binnen- en buitenland. Héél érg bekend in Nederland alleszins want ik hoorde meer Hollands praten dan Vlaams. Ook de Walen, je weet wel, die arme drommels die het zo moeilijk zouden hebben naar het schijnt, waren prominent aanwezig.
Sommigen waren al om twee uur ('s nachts dus) bezig hun rommel en mooiere dingen uit te laden, de ochtenstond heeft immers goud in de mond. Wat natuurlijk héél bijkomstig is en zéker hélemaal geen rol speelt is dat je in het donker al je rotzooi kan verkopen, appelen voor peren dus, want de nacht verbergt vele foutjes... Natuurlijk met de obligate zinnetjes als : 'Kiek moa, echte oede antiek. Da komt van de zolder van mien metje die nu meer dan oenderd jaar oed zou zien... Volgens mien mankeert er nieten aan moa kiekt zelve toch nog een ki vo de zekerheid! En als ze dat zeggen, wees dan op je hoede want gegarandeerd wordt je er dan op gelegd.' Zelf zag ik op een 'kraam' van een 'kramer' (ook in de betekenis van prutser!) tussen een hoop oud ijzer een mooi kadertje met paperolletjes en reliekjes liggen. In perfecte staat, om niet te zeggen zo goed als nieuw (!!!! let op mijn woorden !!!)... Ik vraag de prijs en schrik me een hoedje en ik zeg : 'Voor die prijs kan ik het zélf maken!' De verkoper weet meteen hoe laat het is, hij beseft dat ik in de mot heb dat hij me bij het vijfentwintigste wil zetten... Zijn reactie bevestigt mijn vermoeden en ga verder, in de hoop ook échte antiek te vinden. Meer dan enkele boeken vind ik niet, gelukkig maar want het geld groeit niet op mijn rug.
Dan begin ik zelf mijn stand op te zetten. Doordat men werken uitvoert op het Zand, de toegangen naar de ondergrondse parking worden vernieuwd, een grapje dat schandalig veel geld zal kosten aan Jan met de Pet en Miet met de hoed. Ik vraag me af wie hier allemaal écht beter van wordt, in de portemonnee... Door die onnodige, overbodig en van spilziekte getuigende werken is het parcours ter hoogte van mijn plaats wat verlegd. Ik vrees dat de bezoekers mij niet zo goed zullen zien omdat ik een vijftal meter achteruit moet met mijn stand, maar nu moet iedereen (willen of niet...) heel vlakbij mijn stand passeren.
Twee grote kamionetten met indianen of bolivianen of boliviapen of ik weet niet wat gespuis staan aan de overkant, bijna onder de luifel van het concertgebouw, ter hoogte van de dienst voor toerisme, ons te beloeren. Ze kijken de kat uit de boom, ze wachten tot de kust veilig is. Zeker zijn dat de organisatoren niet te veel meer zullen passeren, eerst kijken of ze een plaatsje kunnen vinden zonder te betalen, en als het niet anders kan betalen voor een plaats tussen gewone standhouders. Eigenlijk hoort hun materiaal niet thuis op een rommel- en antiekmarkt. Ze verkopen allemaal nieuwe kledij, waardeloze vodden, maar veel dames vallen voor de hippe kleuren. In werkelijkheid komt alles uit lageloonlanden waar mensen uitgebuit worden. Met containers komt alle aan in Europa. Die Bolivianen vind je gewoon in héél Europa, gelijk waar je gaat zie je van die voddententen en 'indiaanse zangers'. Mijn buren-standhouder en ik zeggen dat ze verder moeten rijden, dat alles volzet is. Ze doen alsof ze ons niet begrijpen de luizigaards. De enige taal die ze begrijpen is die van het geld : hun zakken vullen, geen belastingen betalen wellicht en leven als God in Frankrijk. Plots zijn de indianen gaan vliegen, niets meer te zien. Maar nog was ons lijden niet ten einde... rettetetet... keiharde indianenmuziek en dansende en roepende nepindianen. Ondertussen is er eentje die cd's probeert te verkopen ... en zijn er mogelijks enkele andere bezig portefeuilles te sjoepen. Ik hoorde dat er verschillende mensen bestolen geweest zijn daar in de buurt.
Een buur verkoopt schapevachtjes. Geen probleem, ware het niet dat iedereen denkt dat het mijn schapevellen zijn. Zie je mij nu al schapevellen of ezels-, keune- en koeivellen verkopen? En er hangt een geurtje aan, het is duidelijk geen nep wat ze hier verkopen, de vettige schapengeur is écht! Vroeger hadden we thuis schapen, zodanig veel dat mijn teergeliefde vader wellicht zelf niet wist hoeveel er wel rondliepen ... en later ... dansten... Ja, opeens was er een soort ziekte uitgebroken en het was gedaan met schaapjes kweken en die beestjes hun haar af te doen in de zomer... Om te zeggen dat ik die geur heel goed ken. Niet zo'n een probleem als die buiten in de wei lopen of dansen, wel als je er de hele tijd tussen loopt of zoals hier vlakbij die schapenvellen moet staan. En tot overmaat van ramp is het bijna windstil zodat die kwalijke geur blijft hangen...
Maar genoeg gezeverd over schapenvellen. Ik probeer hier boeken te verkopen en antiek. Opvallend hoe weinig handelaars hier rond lopen. En diegenen die hier wel rondlopen zijn er van 'de platte portemonnee' want ze lopen rond met lege handen. Velen komen goeiedag zeggen, enkelen lachen meewarig want ze denken dat ze zelf beter zijn..., maar ze mogen doen en denken wat ze willen. Ik heb vele honderden boeken mee aan een spotprijsje. Boeken in soms nieuwe staat aan een kleine prijs. In deze harde crisistijden (alhoewel men nog nooit zo rijk was als nu!!!) kan dat tellen. En rekenen werd er gedaan. En smoesjes verzonnen om de prijs te drukken. Een dametje van in de vijftig wilde een boekje (Bidden met Gezelle) kopen, er stond 6 euro op. En wat zegt ze : 'Menere, wist je dat Gezelle een homo was?' Ik kijk haar aan en zeg : 'Eje em persoonlijk gekend misschiens?' Ze zegt dat ik beter wat meer zou lezen dan zou ik dat ook zelf wel kunnen weten. En ik zeg tegen madam : 'Ik peizen dakkik meer lees dan gie!' En ik stuur madam wandelen.
Een uur en half later is ze daar terug. Madam is blijkbaar nog altijd nie uitverteld. Ze begint luid te lachen en maakt me uit voor rotte vis, vuile jood enz. Tientallen mensen komen rond mijn kraam staan, mooi! Veel volk aan mijn kraam, dat is het wat ik moet hebben! Ik vraag haar of ze viswijf is van beroep. Wanneer ze vraagt waarom ik dat denk antwoord ik dat ze daar eens heel goed moet over nadenken. Ik krijg de lachters op mijn hand. Het mens begint weer te schelden en ik verwittig haar dat ik haar 'in het zottekot zal draaien' als ze niet ophoudt met roepen en tieren. Dan kalmeert ze gelukkig en vertrekt weer. Een hele tijd later, het is intussen al een stuk in de namiddag, komt ze terug. Ik krijg het nu echt op de heupen en bedenk hoe ik dat agressief mens moet aanpakken. Ze is nu echter de rust zelve en zegt dat ze in het onderwijs staat. Ze houdt heel erg van Gezelle en zegt dat ze gewoon probeerde om wat van de prijs 'af te knabbelen'. Ik zeg haar dat ze dat knabbelen aan de muizen mag overlaten en ze betaalt gewoon de prijs die op het boek staat. Weer 6 euro in de pocket.
In het vervolg zal ik nog méér laaggeprijsde boeken meenemen. Vele kleintjes maken immers een groot.
Ik zie veel mensen die ik maar enkele keren op een jaar ontmoet, velen komen speciaal naar mij om er een goed boek te vinden om hun verzameling aan te vullen. Onnodig te zeggen dat ik op zo'n dagen echt mag spreken van arbeidsvreugde.
Omstreeks 18u00 is het tijd op in te pakken. Tegen dat het donker is zit alles in de wagen en moe maar tevreden keer ik huiswaarts.
Er zijn al slechtere dagen geweest... dagen waarop niets de deur uitgaat, waarop alles blijft staan... Vandaag echter had ik één klant, t'is te zeggen een potentiële klant. Hij kwam al tientallen keren langs maar kocht nog nooit. Geen probleem, wat niet is kan immers komen. Vandaag was hij dus weer van de partij. Nu gaat het gebeuren dacht ik, toen hij voor de tiende of ik weet hoeveelste maal een boek uit het rek nam en het besluiteloos aanstaarde. Een dik boek van meer dan 300 bladzijden over merken van keramiek, zilver, enz., een schat aan info voor wie antieke voorwerpen bezit en daarvan de maker wil opzoeken.
Ik roep luid : 'A menere, ik zie daje goesting hebt om te kopen, ik zal voor u een speciale prijs maken! Enkele mensen die voor de vitrine staan horen dit en komen naar binnen. Aha, volk!!! Dat nog een lelijk oud mens dat in het begijnhof woont, een kwezel van het hoogste gehalte en kletscommere van de ergste soorte!!! Dan nog enkele vrome lieden, onderweg naar de H. Bloedkapel...
Nu vraag ik hem hoeveel hij er voor wil geven. Hij antwoordt dat hij denkt dat 'dat niet te betalen is'. Ik zeg luidop : 'Eén euro, kun je dat betalen?' De man verlaat boos de winkel en iedereen lacht vol leedvermaak. Het ventje roept : 'Het is niet mooi van jou, oude mensen voor de zot houden, en ik kom hier zo vaak!' Ik herhaal : 'Eén euro maar voor minder gaat dat boek hier niet buiten!' Iedereen houdt de adem in en wacht op wat gebeuren gaat. En het ventje komt terug binnen, bekijkt het boek nog eens vast en steekt het in zijn commisjiezak en haalt zijn portemonneeneetje uit. Hij zit te ruttelen in zijn kleingeld en ik krijg allemaal kleine koperen muntjes. Hij kijkt me luizig aan terwijl ik het geld natel en loopt dan zonder een woord van dank naar buiten.
Ik krijg de lachers op mijn hand maar hoop toch dat ik het ventje nog eens terug zie... De andere aanwezigen betrouwen de boel niet en wagen het niet om me nog een boek afhandig te maken voor eenzelfde prijs, ze vertrekken. De begijnhofse kwezel verstaat er zich niet aan, één euro voor zo'n groot boek!!! Ze zet haar weg hoofdschuddend verder. De meeste leute heb ik zelf, reclame maken mag wat kosten toch?
Een pluim voor de Brugse meester-beiaardier Frank Deleu
Deze avond was er een schitterende optreden op de Grote Markt te Brugge. De vermaarde fanfare van Sint-Leo verzorgde er een schitterend concert samen met meester-beiaardier Frank Deleu. Deze zeer aimabele en sympathieke man kon je via twee grote schermen zien spelen op zijn klavier hoog in het Brugse belfort. De Grote Markt stond volgpropt met luisteraars. Ik zag er vele Bruggelingen maar ook veel toeristen. En ik was dan ook heel blij dit mooie evenement te mogen bijwonen.
Ik zocht een plaats op de voet van het monument van Breydel en Deconynck, vanwaar ik een mooi zicht had op de vele muzikanten in rood uniform én de beiaard kon horen spelen. Toeristen vroegen me in het Frans, Engels en een aantal apentalen uitleg. Fier vertelde ik over dit typische Vlaamse bouwwerk dat belfort heet. En dat er in de meeste belforten schitterende beiaarden hangen die typisch Vlaamse en andere liedjes en melodietjes spelen. En dat we een schitterende beiaardier hebben die hopelijk nog vele jaren de hele stad mag verblijden met die mooie klokkentonen...
De immer lachende en sympathieke beiaardier van Brugge
Vandaag weer een mooie dag beleefd in het Brugse Rijksarchief. Heel wat 'oude'bekenden of beter gezegd ervaren genealogen waarmee het altijd aangenaam toeven is. Ervaringen en vondsten uitwisselen. Enkelen ken ik al meer dan 15 jaar!
Rond 16u00 was er een rondleiding voor een bepaalde vereniging. Op het einde van hun tocht doorheen de depots kwamen de groep een kijkje nemen in de microfilmleeszaal waar je naast microfilms ook massa's ingescande akten kan raadplegen op het internet. Enkelen herkenden me van toen ik nog in de bib te Knokke werkte, ze zeiden me dat ze me daar nog altijd missen. Blijkbaar heb ik daar een blijvende in(!)druk gemaakt of achtergelaten heb... Altijd leuk je gewaardeerd te weten, ik heb er trouwens héél graag gewerkt, temeer ik er heel toffe collega's had!
Leonard en zijn psychologische onderzoekjes van de seminaristen
Leonard verklaart dat kandidaat-seminaristen en seminaristen voor het aanvatten en tijdens de studies voor priester psychologische proevetjes zullen moeten afleggen om te kijken of ze geen pedofiele neigingen hebben of zo...
Wat ik hier over denk? - Leonard wil zich wat populair maken. Maar : net alsof je daarmee kan uitmaken of iemand pedofiel is of kan worden... Onzin! - Aan de andere kant is het naar mijn mening nogal gênant : de aartsbisschop plakt met zijn uitspraak al meteen een etiket op elke kandidaat-priester...
Bovendien zijn er andere manieren genoeg om uit te maken of een seminarist geschikt is of niet om priester te worden. Of zoals men zegt : 'De kraaien zullen het uitbrengen' (als er iets loos is...).
Er zijn dus nog andere zaken die volgens mij ook belangrijk zijn. Wie het best de seminaristen leert kennen zijn de studenten zelf. De hele dag leef je samen en leer je elkaar kennen. Dat was ook zo toen ik in het grootseminarie te Brugge studeerde. Zo had ik na enkele maanden perfect door wie daar echt op zijn plaats was en wie (en dat waren er toch enkelen) niet!
Natuurlijk heeft iedereen zijn aangename en minder aangename 'kanten'. Als je dag in dag uit met elkaar samenleeft heb je dat rap in de mot. Boeiend ook : iedereen is anders en heeft zijn eigen kwaliteiten. Meestal waren de 'mindere kantjes' niet zo storend. Zo was er iemand met 'platvoeten', hij sleepte nogal met zijn voeten, net zoals vele Japanezen en Chinezen die van die eigengefabriceerde goedkope schoetjes dragen. Een ander at tergend traag, met 'muizenbeetjes' zodat de rest steeds moest wachten tot deze 'mouse' alles opgeknabbeld had voor ze van tafel mochten gaan. Of eentje dat echt vals zong, niet plezant als je hele dagen dat getetter moet aanhoren in de zangles. Daar kon je je er nog eens mee lachen... Tijdens de gebedsdiensten was dat niet om mee te lachen...
Een van de ergere gevallen was eentje die niet goed kon rekenen, of juist wel??? En lezen was ook wat moeilijk voor hem... Zo zette hij in de bar regelmatig streepjes voor geconsumeerde drankjes bij de verkeerde persoon... zo moest ik regelmatig betalen voor Duvels (die nog altijd niet lust).. terwijl ik liever 'Verboden Vrucht' dronk... En dat ventje had nog veel meer op zijn kerfstok. Gelukkig voor hem werd hij steeds in bescherming genomen door de toenmalige president, Erich Von Den Berg. Begrijpe wie begrijpt.... Na jaren vallen de 'schellen' van de ogen, wordt je een en ander duidelijk(er)...
Ik heb vele goede mannen gekend in het grootseminarie, mannen die door en door goeie priester zouden worden en geworden zijn. Gedreven diepgelovige mensen die nu gelukkige priesters zijn. Maar ik heb ook een handjevol gasten gekend die daar niet op hun plaats waren, en ik weet niet hoe het komt maar die zijn meestal ook echt priester gewijd geworden... Zoals voormelde president Erich het op elke priesterwijdig herhaalde : 'Voor zover wij mensen kunnen oordelen.' Naar mijn mening waste hij hierbij zijn handen in onschuld, zo van : volgens mij is dit een goeie maar ik kan ook verkeerd zijn... En ja, soms was hij naar mijn (bescheiden) mening verkeerd! En ja, ik ben er toch zo zeker van dat hij héél goed wist wie elke seminarist juist was en dat hij met twee maten en twee gewichten werkte... Dus : voor mij geen excuus voor het feit dat hij enkelen - volgens mij onterecht en verkeerdelijk - tot priester wijdde.
En allen (maar let op : dat zijn er gelukkig maar enkelen) die in mijn ogen niet deugden als priester-kandidaat en later als priester, zijn allen, zonder uitzondering, uitgetreden, al dan niet uit eigen beweging. De Kerk is dan ook beter af zonder deze mannen.
Priesters moeten waardige goede mensen zijn. En ze verdienen dan ook om graag gezien te worden door de mensen die aan hem toevertrouwd zijn.
Ik hoor net (23u00) op de radio dat er in de athletiekwereld een mooie prestatie is neergezet door een man met plasieken benen. Inderdaad gemakkelijk om rondjes te lopen zonder pijn in de benen te krijgen. Hoe ze dat willen toelaten is mij een raadsel. Misschien spelen ze nog meer vals dan we kunnen zien, misschien zitten er veren ('ressoors') of zo in die valse benen...
Wat indien alle lopers hun benen laten vervangen door plastieken 'poten'?????
MO : Nu, om middernacht, durven ze (in het nieuws) die beschamende plastiekenbenenprestatie niet meer herhalen!!!
Daarnet kreeg ik een nieuw koosnaampje doorgespeeld : Tijl Moenaertspiegel. Lijkt me heel goed gevonden. Na de 40 brave jaren komen nu de ... ??? 40 stoute jaren?
Koppige Waalkop doet hopelijk de hele boel ontploffen!
Op het nieuws op de radio voorspellen ze een 'relatief' heldere nacht, terwijl boven de onderhandelingen in Brussel in de 'Wet'Straat donkere wolken samenpakken... Natuurlijk hoop ik dat al die problemen daar zo vlug mogelijk opgelost geraken, maar als bepaalde waalkoppen een bom onder de onderhandelingen leggen zal ik niet echt rouwig zijn. De walen moeten beseffen dat ze, als ze willen blijven profiteren van ons Vlamingen, ze zich best héél koest houden...
Als het écht vlug moet gaan is er maar één remedie : zeg aan die neppolitici daar in Brussel dat ze niet meer betaald worden totdat ze met een degelijke oplossing komen voor al die problemen!
Dat sparen van de Belgen begint me serieus parten te spelen!
Ik heb de flauwe indruk dat de Belgen gaan sparen tot ze er bij neervallen... Iedereen wil z'n brol verkopen om zijn spaarrekening te spekken. Rommel verpatsen ja maar mooie zaken kopen neen oeioeioei we moeten toch zo sparen want het worden slechte tijden meneer!
Vanavond was daar weer een typisch voorbeeld van, alhoewel ... in den beginne ... ik zag dat alles goed was. Eerst dus een bidprentje ophalen van een overgroottante nonneke, een mooie aanwinst voor mijn eigen collectie. Het nonnetje wordt op het prentje meteen de hemel ingeprezen... en terecht ook want ze zette zich vele tientallen jaren in voor weeskinderen, in Poperinge wellicht, want daar is ze ook gestorven toen ik tien jaar oud was. Ik dus content, maar de pret zou niet lang meer duren...
Dan gaan kijken voor 'héél interessante boeken die je nergens meer kan vinden'. En hier begon de klucht die een hele avond zou duren... Allemaal waardeloze rommel, ik zei haar dat ze alles maar moet schenken aan Oxfam of de kringwinkel. Deze organisaties krijgen alles gratis en vragen er nog serieuze prijzen voor, en de opbrengst is telkens voor een 'goed werk (???). Eigenlijk voor een groot deel al te oneerlijke concurrentie en ik denk dat de boel meer kost aan organisatie, personeel en gebouwen dan het opbrengt...
Daarna naar een dame die een hele bibliotheek erfde van haar 'tante nunnetje'. Onmiddellijk bij aankomst zag ik dat deze 'madame' niet dood zou gaan van de eerste leugen... Die erfenis zag er namelijk niet al te katholiek uit. Rotzooi tot in het oneindige. Ongelooflijk welke waarde vele mensen hechten aan totaal waardeloze boeken. Ik zag er alle mogelijke oude davidsfondsboeken uit de jaren vijftig en zestig, honderden mottige beduimelde reisgidsjes (net alsoof de nonnetjes het hele jaar door op reis zijn...), en vele oude 'leerboeken' van scholen, bijna zonder uitzondering in een lamentabele staat. Het gemakkelijkste ware de boel in brand te steken maar dat kan natuurlijk niet. Dus zei ik haar dat ze de boel in de container mocht deponeren. Toen ze me vroeg of ik dat voor haar kon doen was de maat vol voor mij. Ik nam meteen afscheid.
En nog was Zijn (hier : mijn) Lijden niet ten einde! In Moerkerke moest ik gaan kijken naar een grote collectie bidprentjes. Ter plaatse aangekomen bleek dat het koppel eigenlijk niets van de hand wilde doen maar dat ze me in hun testament zouden zetten omdat ze me zo sympathiek vonden!!! Niet te geloven! Ik probeerde hen te overtuigen dat ze zolang niet hoefden te wachten maar dat bracht geen zoden aan de dijk.
Vandaag bezocht ik de jaarbeurs in Gent. Normaal gezien interesseert zoiets me maar matig maar ik kreeg enkele vrijkaarten en daarom...
Aan de ingang van de beurs hoorde ik een enorm kabaal, net een hele stam Indianen die uitgemoord wordt... Er wordt woest gedanst en heel luid geroepen naar elkaar. Eerst denk ik dat het van die verklede Peruvianen of hoe noem je dat, Bolivianen? Enfin, je weet wel, van die soort halve wilden die je op al de rommelmarkten en braderijen ziet. Maar deze typen zijn de helft groter en wilder. Het zijn blijkbaar Arabieren want de beurs staat in het teken van Arabië. Het kabaal is werkelijk oor-ver-dovend en ik maak me uit de voeten. Ik passeer tenten die lijken op die van de nomaden in de zandwoestijnen. En het lijkt des te echter doordat er overal van die halfverdoofde en klef kijkende Arabieren met tulbanden zitten en liggen tussen al de koopwaar, echte rotzooi allemaal. Ook standen van immo's die optrekjes in het Verre Oosten aan de man willen brengen. Een aantal reisbureaus voor wie naar één of meer van die apenlanden wil reizen, mij niet gezien! Ook een deftig reisbureau : Lauwers uit Boechoute. Ik deed er al een ideetje op voor een reis volgend jaar...
De beurs leek op een grote braderie en pensenkermis : overal eet- en drankgelegenheden. Zeker tien standen van wijnhanelaars en - boeren. Allerlei bedrijven prijzen er hun waren aan, zo oa Biscuiterie Destrooper uit Lo luilekkerstad. Ik vroeg de twee mooie dames die de stand be-man-den of zij eigenlijk ook maar enige behoefte hadden aan publiciteit, daar iedereen hun produkt toch kent. De dames glunderden na dit complimentje en boden me meteen een heel bord van hun lekkernijen aan. Ik ben ook maar een mens en het is dus onnodig te vermelden dat ik alles tot de laatste kruimel opsmikkelde. Voortdurend kwam ik kennissen tegen : Bruggelingen, een familielid, enkele klanten en kennissen. Leuk.
Het plezantste was hoe talloze standwerkers hun waren aan de man en nog veel meer aan de vrouw probeerden te brengen. Ik geef hier enkele zaken die ik zelf mocht meemaken.
Een zeer knappe jongedame roept naar een kalende man : Hier, moet je effe proberen, hiermee kan je je feilloos ontharen!' De man roept boos dat hij haar daarvoor niet nodig heeft en dat hij al bijna geen haar meer over heeft. Gelach alom natuurlijk.
Heel wat mensen, vooral gepensioneerden die, zoals we in het nieuws zagen de laatste dagen, werkelijk op een ziekelijke manier al hun centen oppotten (en dat merk ik in de verkoop de laatste tijd... ) en hier komen om zoveel mogelijk gratis proevertjes binnen te spelen zodat ze weer dagen verder kunnen zonder één cent uit te geven. Net de kaasmarkt in Brugge vorige week, massa's veelvraten... Vooral de kaasboeren mochten het hier ontgelden : iedereen was druk aan het proeven maar ik zag niemand iets bestelllen... En als ze dan doodvallen door te veel te eten, zullen ze dan al die zakken uitgespaard geld meenemen in hun graf? Op de wijnstanden was het opmerkelijk rustig wat echter niet wil zeggen dat de verkopers met de handen in het haar zaten. Neen, de wijn dronken ze dan maar zelf uit en plezant dat dat was... Leuke job hoor. Eentje die me de vrijkaarten bezorgde bood me enkele glazen aan 'om eventjes te proeven'. Ik bedankte en zei dat hij maar zelf een paar extra glaasjes moest degusteren waarvoor hij zeker geen bezwaren maakte.
Een paar ordinaire spekkekramen en bergen met mattetartjes (wellicht allemaal écht in Geeraardsbergen gebakken...), grote aarden kommen met Aalsterse vlaaien, bergen olijven en gedroogde tomatten, enz. Soms vermengden al die geurtjes zich door elkaar en vormden samen een minder aangename walm... Waar er geen gratis proevertjes aangeboden werden was het héél rustig.
Tientallen jonge gasten waren aan het joggen en fietsen en allerlei andere sporten aan het beoefenen, blijkbaar publiciteit aan het maken voor een fitnesszaak of speciaal sportopleidingsbedrijf of zo. Een mooie jongedame begeleidde een hele groep, iedereen moest haar nadoen maar dat liep voortdurend uit de hand : om de haverklap botsten de 'sportievelingen' tegen elkaar op. Weer jolijt alom.
Twee sukkels verkochten schoenpoetsartikelen. Ze poetsten gratis iedereens schoenen. Dikke pech voor mij want ik poetste ze gisteren nog... Rijen en rijen oude profiteurs verdrongen zich voor deze stand om een graantje mee te pikken.
Een matraswinkel. Een komisch ventje met grote snor ambeteerde alle mannen : 'En ventje ja gij daar! Heb je al een goede matras in huis?' Ik vraag hem over welk soort matras hij het heeft en iedereen lacht brullend. Gratis lachen natuurlijk... lachen kost geen geld!
Dan een man met een microfoon, door de micro brullend want zijn stem moet optornen tegen die dansende Arabieren, hij maakt reclame voor een poetsprodukt voor elektrische kookplaten. Megaluid roept hij naar al die madammen die zich rond hem staan te verdringen : 'Ewel maskes, ik zal jullie nu iets vertellen... iedereen kijkt ... dat jullie aan NIEMAND mogen vertellen!!!!' Wat een klucht! Iedereen knikt heftig dat ze zullen zwijgen... alsof vrouwen kunnen zwijgen!!!!!!!! Maar geen erg natuurlijk, het is voor de goeie zaak.
Aan een grote drankgelegenheid staan een paar grote bakken met daarop 'Gratis bierviltjes'. Enkele dames zijn grote zakken aan het vullen en grissen zowaar de helft van de hele voorraad mee. Ongelooflijk!
Een pralinekot prijst zijn - in mijn ogen héél gewoon en dus goedkoop ogende - pralientjes aan. Bij nader toezien, en om zeker te zijn dat ik geen leugens zou vertellen op de blog, kijk ik nog eens goed met bril op, zie ik de merknaam van die bruine dingen : 'Cher'!!! Raar die naamgeving!
Op het einde van mijn bezoek passeer ik opnieuw die Arabierententen, typisch voor België eigenlijk! In België is het goed leven, als God in Frankrijk. Voor iedereen : of je nu werkt of niet, je kan ook de dag doorbrengen met dansen en zingen, of het gemakkelijkste : gewoon op je luie krent zitten en je laten dienen... de gebraden kippen vliegen je hier in de mond! Leve België!!!
Een 'uitgelezen' (!!!!!!!!!) publiek op de Damse boekenmarkt
Gisteren was er weer de maandelijkse boekenmarkt in Damme. Alle verwachingen werden perfect ingelost! Het was namelijk zo dat ik totaal geen verwachtingen had!!!!
Het KMI beloofde weinig goeds : kans op onweer in de namiddag. Welnu, er waren enkele heel kleine buitjes. Maar wat helemaal voldeed (!???!) aan de verwachtingen was de opkomst van bezoekers. Heel duidelijk was te merken dat het Vlaamse Openmonumentendag was : weinig volk en dus weinig verkoop voor de meesten, met uitzondering van één collega die heel tevreden was. Welke monumenten hier in Damme te bezichtigen waren weet ik niet maar wat ik wel zag dat waren enkele hoogbejaarde bezoekers, monumenten van onverschilligheid, te oud zelfs om zelf voor monument te spelen... Ook enkele 'schartelaars' die zelfs geen drie euro op zak hadden... Gelukkig voor die schartelaars was er toch iemand die hen voor één euro schitterende zaken aan te bieden had, vodden en lorren voor een twat van niks. Vodden-rapers dus... Hoe het komt dat er te Damme zo weinig volk blijft komen blijft me een raadsel, elke keer opnieuw!
Dan een ventje uit een heel bosrijke streek, te lelijk om te helpen donderen, dat elke markt opnieuw slachtoffers zoekt om een potje te zagen over zijn - nog lelijkere - dochter die maar niet van straat geraakt. Tijdens het vertellen, dat gepaard gaat met enige productie van rondvliegend mondvocht, sluit hij vol zelfbeklag triestig de ogen en ziet op die manier niet dat de toehoorders zo vlug mogelijk de wijk nemen en hij eigenlijk voor de muren staat te brallen. Hij zoekt een geschikte (geschifte?) partij voor zijn dochter en twee zonen, maar vooral voor zijn oogappel van een dochter. Ik hoop echt voor hem dat zijn dochter van de straat geraakt, het ware beter voor iedereen, al wens ik geen enkele man toe dat zoiets op zijn nek valt... Voor wie het toch zou interesseren : het meisje is zo lelijk als de nacht, heeft van die 'Chinese' oogjes, heeft vast werk (in een wcborstelfabriek), kan heel lief zijn (totdat ze je aan de haak geslegen heeft), heeft een moeder om 'u' tegen te zeggen (als je haar op de weegschaal plaatst), een man die de H. Godelieve heel veel leed en werk had kunnen besparen moest hij een handje hebben willen toesteken als vogelschrik voor de boze kraaien op de landerijen rond Gistel. Kortom, een uniek geval!
Jean-Marie du Bois en gezinnetje
Ook een stokoud mannetje dat bijbels zoekt maar soms weet hij zelf niet goed meer wat hij eigenlijk wil : vodden aan een meeneemprijsje of het betere boek aan een iets hogere prijs. Hij kan zo triestig kijken dat je hem een frank zou geven of een euro. Een rare kwibus. Gelukkig dat hij na vier uur mensen ambeteren al weer naar huis trekt. Ik wuif hem nog eens uit terwijl hij passeert op de bus, zorgvuldig toeziend dat de deuren goed gesloten zijn zodat hij niet hervalt, zodat ik zeker ben dat hij veilig (voor ons!) en wel de stad uitrijdt.
Een ander ventje komt me zijn diensten aanbieden : hij wil mijn boekhouding voor zijn rekening nemen. Die vlieger gaat niet op. Het mannetje is er enkel op uit om uit te vlooien waar ik mijn mosterd haal. Héél goed geprobeerd zeg ik hem maar wist je dat er vandaag van die machines bestaan, computers genaamd? En ik hou niet van boek-houden, ik wil boeken verkopen, waarmee kan ik jou van dienst zijn? Het ventje voelt zich ontmaskerd en neem de beentjes.
Dan het bezoek van een hele slimmen. Hij kijkt wat 17e eeuwse boekjes in en vraagt of de prijzen 'in euro' zijn. Dat is een brug te ver... Ik ben overdonderd, het lef!
Kortom, Damme kon weer volop genieten van een 'uit-gelezen' publiek.
't Is weer feest in Eggewaartskapelle! De tweede zondag van september is het de eigenlijke feestdag en de dag er na, de maandag, vandaag dus, ontmoeting van de Eggewaartskapellenaars.
Onderweg van Brugge naar de mooie Westhoek zie ik donkere wolken samenpakken boven mijn dorpje. Wat heeft er de hemelingen zo kunnen grieven dat ze op 'Eggewaartskapelle's Mooiste Dag' al die onheilspellende wolken uithangen boven dit oord?
Eerst is er mis om 10u30. De kerk loopt vol met 'oude' en minder oude parochianen die allemaal gezellig zitten te kletsen, zij het toch dat ze de stemmen wat dempen want ze zitten immers in een kerk... De pastoor neemt plaats achter het altaar en de stemmen verstommen. Buiten waait de wind en de zon zit gevangen achter de wolken. Totdat het 'Heilig...' wordt aangeheven, daarna muist de zon er weer van onder. Bij het uitspreken van de woorden van de consecratie van brood en wijn wordt ik bedolven onder een bijzonder warme zonnestralenbundel. Goeie timing hier boven!!! De mis wordt opgedragen aan de overledenen van het afgelopen jaar (één overledene, Rachel Snauwaert) en voor de gesneuvelden van beide wereldoorlogen.
Ik zie heel veel mensen die telkens weer van de partij zijn, allemaal vriendelijke mensen, dankbaar en blij dat ze elkaar terugzien.
Eén koppel echter past niet in het plaatje. Een klein schriel ventje zat daar op de achterste rij met zijn bijzit, een gemeen uitziend, geblondeerd, opgetut, enorm gerimpeld scharminkel. Naar het schijnt zou ze azen op zijn fortuin. Of... hoe een koe (!!!!!) een haas kan of wil vangen... Iedereen keek de hele tijd vol afschuw naar het duivelse koppel. De vrouw keek zo schuldig als kweetniewa, ze voelde zich duidelijk heel ongemakkelijk onder de vele afkeurende en misprijzende blikken van de ingezetenen van het mooie polderdorp. Na de mis maakten ze zich dan ook heel vlug uit de voeten. En wat deed ik? Ik kon enkel maar bidden opdat ze ooit het licht mogen zien, opdat ze hun boze plannen met elkaar en met anderen niet ten uitvoer zouden kunnen brengen...
Ook zag ik een arme landbouwster, ooit één van de meest gegeerde partijen van de Ijzerstreek en nogal wat kilometers daarbuiten... Weemoedig en een beetje afwezig volgde ze de dienst. Ik had er oprecht veel compassie mee want ik ken heel haar verhaal... Een verhaal zoals ik nog nooit nergens heb gehoord, een opeenvolging van weinig benijdenswaardige gebeurtenissen... Heel vroeger speelden er zich heel wat kleine (?) drama's af achter de gesloten (let op dit kleine detail) hoevehekkens. Hekken dicht en terreur à volenté! Voor vrouw en kinderen, niemand was dan nog veilig... Boerderijen liggen veelal wat afgelegen en lenen zich daardoor helaas ook soms tot misbruiken allerhande... Maar ook in het minder verre verleden speelden zich nog dergelijke tragedies af in de mooie Westhoek...
Op het einde van de mis weerklinkt het nationaal volkslied, en tot nader order is dat nog steeds het belgisch volkslied, bach... Ik knijp de oren dicht want dit klinkt me niet als muziek in de oren, en vol hoop wacht ik op 'Zij zullen Hem niet temmen' maar ik zou daar nog lang kunnen op blijven wachten. De mis is afgelopen en de mensen hervatten de gesprekken van daarnet.
Daarna een gezellig samenzijn in het restaurant te Zoutenaaie. Heel wat volk was niet naar de mis gekomen en was rechtstreeks gaan aperitieven. Tijdens het aperitief piepte ik even in de grote feestzaal en merkte dat er hier en daar enkele stoelen schuin tegen de tafel geplaatst waren, ter reservatie dus. Ik dacht : dat moet ier gedaan zijn met dat voorbehouden van plaatsen. En wat deed ik? Ik zette àlle tafels in de hele zaal schuin! Na het aperitief ontstond een licht tumult : door mijn snode daad was er nu dus geen enkele plaats meer voorbehouden en iedereen kon dus gaan zitten waar hij of zij wilde... Tot spijt van wie het benijdt... Een grote honderd mensen ging samen aan tafel en het werd - zoals elk jaar - een heel gezellige dag. Zo een dag geeft me steeds opnieuw een heel apart gevoel vanbinnen.
Hier een échte Waals haan, niet te verwarren met de Hollandse kip (want de Hollanders zijn op deze beurs opnieuw in grote getale aanwezig).
Rechtvaardigheid. Daar draait het allemaal om. Of het zou toch moeten...
Om je een idee te vormen van wat ik vandaag bijna op mijn dak kreeg...
Jean-Marie du Bois en gezinnetje
