Deze morgen, na een hele nacht doodziek te zijn geweest, nog wat dingen ingeladen voor de 'antiek'-beurs in Doornik. Ik voelde me meer kiplekker. Maar tijdens het uitladen en opstellen van mijn stand kreeg ik er weer van : geweldige krampen in de onderbuik. Die vervloekte gifmengers!!! Sommigen meenden dat het om een 'plaag' of 'buik-griepje' ging. Maar ik weet natuurlijk wel beter. Als je na het veroberen van een lekker brokje eten je plots zo ziek voelt worden dan is de oorzaak wel duidelijk. Ik zat daar dus ziek aan mijn stand en voelde me zo ellendig dat ik met moeite kon antwoorden op vragen van bezoekers. Enkelen vroegen me ook waarom ik uitzag als eentje met een hoofd als een albino. Héél grappig. Anderen vonden dat ik vermagerd was. Dat zal wel, na meer dan twee dagen zonder een greintje eetlust. Maar die armzalige vijf kilootjes, dat kan je aan mij niet merken, dus weer zo'n tof complimentje. Dus probeerde ik gewoon zo onbeweeglijk mogelijk mijn stand te 'bemannen', als zat ik op een ei dat nodig uitgebroed wordt.
Na een uurtje onbeweeglijk afzien stapte ik naar mijn auto en probeerde er anderhalf uur lang wat te rusten maar dat bracht allemaal geen boter aan de galg. Dus weer naar binnen waar ik nog steeds heel weinig bezoekers zag. Mijn buren opperden dat ze beter allemaal zouden gaan slapen daar er toch geen commerce in de lucht ging. Ik verkocht wat aan twee handelaars. Een antiquair uit Zuidwest Vlaanderen en een koppel sympathieke mensen uit Roesbrugge, of is het net op het randje van Beveren-Yzer, het dorpje waar mijn teergeliefde moeder is opgegroeid (maar ik zal maar niet zeggen in welke omstandigheden deze wees dat gedaan heeft...). De mensen zeiden me, ?om mijn op een goed idee te brengen??? dat er in Beveren, dicht in hun buurt, een madamtje in de Yzer is gesprongen omdat ze aan een chronische en ondraaglijke migraine leed. Nu, dat zal toch wel niet zo bedoeld zijn. Trouwens, het is me een raadsel hoe je in de Yzer in Beveren of Roesbrugge kan verdrinken, het water is daar toch zo diep niet? Ik weet enkel dat je in elk geval moet kijken langs welke kant je in de Yzer springt. De Yzer werd destijds immers deels uitgediept om 'scheepvaart'verkeer mogelijk te maken, vanaf die plaats zijn er dus wat meer verdrinkingsmogelijkheden... Aan de andere zijde van de brug te Beveren-Roesbrugge is de Yzer meer een brede gracht... dus met weinig of geen mogelijkheden om je daar te verdrinken... Maar ik zou nooit in een vaart springen want ik ben schuw voor het water, ik kan immers niet zwemmen (ook al was ik vroeger nog redder in een zwembad geweest!).
Een uurtje voor sluitingstijd trap ik het af. Als ik wat wil slapen doe ik dat immers beter thuis. Je zou eigenlijk alleen al door het bekijken van al die mottige voorbijgangers doodziek worden. Die wezenloze blikken, soms met open mond gapend naar al het mooie (en minder mooie) maken me niet echt vrolijk. Dus alles mooi afgedekt met dekens en lakens en naar huis, het is toch zo'n een drie kwartiertjes rijden. Thuis gekomen voel ik me nog mottiger. Honger heb ik al twee dagen niet. Best goedkoop eigenlijk, leven zonder eten, zou men in Nederland kunnen denken. Ik schat inderdaad dat ik op die dagen wel een paar kilootjes ben afgevallen, wat echter niet zo veel voorstelt in mijn geval... Geen honger, onbegrijpelijk. Heb ik dan geen recht op een Laatste Avondmaal, zoals mijn grote Idool??? Alhoewel ik Zijn verdere avonturen en levenseinde niet benijdt hoor!
Eventjes overweeg ik een opname in het ziekenhuis alhoewel je daar soms zieker of doder (!) buitenkomt dan je er binnenkwam. Een 'room with a view', met een mooi uitzicht, bv. in Sint-Lucas. In afwachting van een stekje bij Sint-Pieter later.
Ik dus maar onder de wol. Met mijn laatste of voorlaatste krachten slaag ik er in nog even mijn Hotmail te bekijken. Een heel mooie kaartje die me beterschap wenst. Ferm grappig maar lachen gaat me momenteel niet zo goed af, lachen doet zeer.
Ik probeer rust te vinden, niet te verwarren met de 'eeuwige rust'... Begeesterd als ik ben door genealogie bedenk ik hoe mijn voorouders hun levenseinde vonden. Van mijn grootvaders weet ik het niet precies, de wildste geruchten gaan hierover de ronde. Als het allemaal klopt wat ik hier en daar van familie en kennissen hoor dan zijn er dingen gebeurd die niet door de beugel kunnen. Erfenisjagers die ferm hun duit in het zakje deden, een voorloper van de euthanasie??? maar dan geen zachte maar wel harde dood??? Dit om zoveel mogelijk poen te verzamelen van zodra vaderlief het hoofd zou neerleggen? Zware overpeinzingen inderdaad. Moge God hun ziel genadig zijn, van hen die reeds overleden zijn en zeker van hen die hier nog rondlopen. Als mijn uur gekomen is zijn ze zeker niet welkom aan mijn sterfbed, en ik weet deksels goed waarom. Wil me niet vroeger kisten dan nodig, astemblieft zeg! Mijn grootmoeders dan. Moeders moeder, overal omschreven als een zachte lieve zelfs 'heilige' ingoede vrouw, Jeanne Clarebout, geboren in Houtem bij Ieper. Zij overleed al op haar veertigste, in 1950, toen moeder pas 6 was, een echt drama... In het Ieperse en ook nog in Houtem wonen nog veel familieleden. Mijn andere grootmoeder, langs vaderskant dus, werd 97 jaar. Veel ouder kan dus niet. Een schat van een vrouw, ze was trouwens ook mijn meter. Dankbaar dat ik haar zo lang heb mogen kennen, zij overleed in 2000.
Maar nu verder, naar de periode voor 1800. Uit die periode bestaan nog testamenten. Alles was toen veel eenvoudiger dan nu. Geen gepruts met 'O kijk hier, ik vond net nog een testamentje hier en eentje daar, welke zullen we nu gebruiken en welke wegmoffelen?' Neen, toen was er duidelijk één testament, soms met een aanvulling, maar steeds ondubbelzinnig. Steevast begon een testament als volgt : 'Ziek te bedde liggend, kranke (ziek) van lichaam, maar gezond van geest (en dus in staat om nog een testamentje op te maken), beveel ik mijn geest aan de almachtige God. Bedenkende dat niets zekerder is dan de dood maar niets minder zeker dan het moment daarvan, wil ik mijn laatste wilsbeschikkingen (laten) neerschrijven...' En dan volgt wie wat krijgt.
Zou het ook voor mij tijd zijn om daar aan te denken? Of heb ik daar al aan gedacht? In elk geval hoeft nog niemand zijn boontjes te weken te leggen. In elk geval zal het aflezen van mijn testament heel wat meer lol teweeg brengen dan die van mijn teergeliefde voorouders. Er zullen wat persoonlijke bedenkingen in staan en ook wat wenken voor wie beter zijn leven wat zou beteren. Kortom, er zal wreed gelachen worden.
