Rare zwarte vogel gesignaleerd te Brugge en omgeving
Eerst dacht ik dat het over illegalen en zo ging, want er is bij ons veel 'kleur' op straat, alhoewel het hier vooral over toeristen gaat. Maar sommige 'toeristen' zie ik regelmatig het godganse jaar door. Misschien rijke toeristen die hier niet meer weg willen of aangespoelden die hier 'slapend' (ja, veelal letterlijk!) rijk willen worden.
Maar neen, het gaat in het artikel in 'Het groene blad' over de zwarte reiger, een nogal zeldzame rare vogel. Er zitten ook veel van die rare beestjes in ... Polen (aha!) en die komen vanaf augustus naar onze contreien gefladderd. Opgepast dus, rare vogels komen hier dus ook aan via het luchtruim... Nog verder lees ik dat ze hier komen... om op krachten te komen!!! Leuk toch? En als ze hun buikje rond gegeten hebben vertrekken ze weer... hazo!... naar ... Afrika!!!
Martientje, geen katje om zonder handschoenen aan te pakken!!!
Niet in 'Sint-Michiels' zoals de meesten onmiddellijk verkeerdelijk zullen denken, neen, niet in het zottekot aan de achterkant van het station! De gazonnetjes daar zijn er enkel om op te wandelen, grazen is er verboden! Je kan natuurlijk moeilijk niet verhinderen dat er daar rondlopen die ...
Het gaat hier om Martine, de koe van een beestenmarchang. Hij was op stap met zijn koe in de veemarkt op Sint-Michiels. Hoe die koe aan haar naam komt??? Wel, ze is genoemd naar zijn vrouw die ook Martine heet... Je moet eigenlijk maar durven, ik ben benieuwd wat zijn vrouw daar van vindt...
Maar ik ken dat menagie natuurlijk niet. Mogelijks is zijn vrouw een ferm stuk, waar je de voorkant niet van de achterkant kan onderscheiden... een weelderig mens zoals ze zeggen. Misschien kan hij de twee, zijn vrouw en dat koebeest niet uit elkaar onderscheiden, en noemt hij hen beiden voor het gemak 'Martientje'.
Nu, die koeiboer was 'op trot' met zijn koei op de veemarkt, hij heeft mogelijks lang moeten zoeken om de juiste Martine uit te kiezen thuis... Dus komt hij daar toe en het eerste wat de koeiboeren daar doen - weet ik uit goeie bron - is zich half lam drinken in de kantine. Als de meesten half lazarus zijn is het moment aangebroken om over zaken te klappen.
Intussen was Martientje het wachten méér dan beu. Daar het gras altijd groener is aan de overkant en er op de betonvloer niet het minste gras te bespeuren was, koos Martientje het hazenpad. Eerst sprong ze over een omheining van 1,80 meter hoog!!! Dronkemanspraat ongetwijfeld want ik heb al veel koetjes zien springen en soms ook door omheiningen stormen. Maar een koebeest houdt niet van springen, ze is meer voor 'rechttoe rechtaan'! Gewoon door de draad springen, haar hele gewicht in de schaal gooien. Op haar hoge hakken doorkruiste ze blijkbaar heel wat tuintjes, als een voleerde fijnneus, op zoek naar lekkere hapjes. Volgens de krant legde ze een afstand af van 7 kilometer, ook dronkemansgelal naar mijn mening, want ik ken de buurt daar nogal goed...
Martientje kwam uiteindelijk op een mooi domein terecht. Te zien aan de foto met twee van de bewoonsters wist ik onmiddellijk hoe de vork in de steel zat, ze was bij de nunnunnu nunnunnu nunnunnetjes beland. Bij de Zusters Jozefienen. Op de foto zag ik immers voormalig en huidig Ma Mère Supérieure van deze congregatie staan. Aan de eerste heb ik heel veel te danken, een echte schat mag ik wel zeggen, een 'kerkschat' beter gezegd. Een potige (neem me niet kwalijk voor de uitdrukking maar ik heb haar meer dan eens ferm de handen uit de mouwen zien steken... dus dit is als complimentje bedoeld!) zuster waarvoor ik heel veel respect heb. De andere zuster ken ik niet zo goed maar ik heb haar wel regelmatig gezien toen ik nog in het grootseminarie studeerde. Het laatste jaar van mijn seminariestudies mocht ik immers van de gastvrijheid van deze lieve Zusters genieten. Waarvoor mijn eeuwige dank! Bij mij moet men geen kwaad komen vertellen van de zusters, ik mocht ondervinden hoe groot hun hart is voor hun medemensen. Heel hun leven zetten ze zich in voor een betere wereld : onderwijs verstrekken, kinderen die het moeilijk hebben opvangen, zorg voor zieken en ouderen, hulp aan wie het moeilijk hebben, te veel om op te noemen.
Enfin, aan Martiens wandeling was hier een einde gekomen. Een veearts of zo knalde het koeibeest ondersteboven met een verdovend middel en madame mocht terug naar haar naamgenoot... Misschien een geluk bij een ongeluk : had ze braaf blijven staan dan lag ze al lang met haar klikken en haar klakken in de toonbank bij de beenhouwer : netjes versneden in biefstikken en ander lekkers. Haar leven hing dus aan een zijden draadje... Nog volgens de krant verklaarde de koeiboer dat hij zijne Martine, en ik bedoel hiermee dus dat koeibeest, nooit meer meenemen naar Brugge. Kortom haar toekomst ziet er weer heel wat rooskleuriger uit!!!
Grrrrrrrrrrrrr! Wat nu weer? In Ciney zagen ze me niet staan en nu zoeken ze mij. Blijkt dat een groepje jongeren op zoek is naar mijn winkel. Op een school hier in Brugge hadden ze opdracht gekregen om een antiquair te zoeken en wat vragen te stellen. Natuurlijk mogen ze me vanalles en nog wat vragen. De gasten zeggen dat ze dachten dat alle antiquairs van die oude saaien peetjes waren met een nors gezicht... Niet dus. Een half uur lang vuren ze vragen af, heel plezant. Eentje wil later ook antiquair worden, wat me zeer verheugt natuurlijk. Ik zei hem wel dat passie en liefde voor antiek niet genoeg is alhoewel toch onontbeerlijk. Ze moeten kennis opdoen, veel zoeken naar goeie zaken en goed kunnen verkopen. Blij met deze wijze (al zeg ik het zelf) raad trekken ze terug naar school nadat ik ze trakteerde op een drankje.
Hier een échte Waals haan, niet te verwarren met de Hollandse kip (want de Hollanders zijn op deze beurs opnieuw in grote getale aanwezig).
Deze avond had ik zin in een lekkere kippitta, nou ja lekker je begrijpt wel wat ik bedoel... niet zo lekker als in Vlaanderen natuurlijk. Ook al is het hier ook een Marrokaan die de plak zwaait, je ziet duidelijk dat hij zich volledig aangepast heeft aan de Waalse manier van leven : 'Jaag me niet op, ik ben niet van een haze ge....t'!!! Resultaat : twintig man wachtend op hun avondeten. Hoe langer het duurde hoe meer volk er van onder trok zonder pitta... goed voor mij dus want dat scheelde : ipv drie kwartier wachten slechts een halfuurtje. De uitbater, overigens heel vriendelijk, verontschuldigde zich voor gisteren. Ik was hier gisteren namelijk ook en ben na een half uur weggelopen omdat mijn goesting over was...
Ik vroeg dus een kippitta met zonder groenten want die zagen er maar mottig uit en het loonde echt de moeite niet want je krijgt hier naar schatting slechts tien heel kleine snippertjes wortel, drie verfrommelde blaadjes sla en twee uienringetjes die een rare oranje kleur hebben... Wel wat annanas, feta(kaas) en mais. En looksaus. Een durum, dus zo'n pannekoek. Plots hoor ik hem tegen zijn hulpje roepen : 'Fucking asshole!!!' Er is geen kip meer. Nu krijg ik het ook op mijn heupen, ik kom speciaal voor die kip want ik lust die gemalen 'lam' en 'kalf' of is het toch varken??? helemaal niet. Gemalen en dan geperste rotzooi dat gerust kan bestaan uit dooie muskusratten en dooie muizen, aangevuld met katten, hond en zwienevlees... ik mag er niet aan denken. 'Vind je het niet erg meneer', vraagt de patrong. Ik antwoord : 'Had ik dat eerder geweten dan had ik die twee kiekens die ik vanmorgen ondersteboven reed in Haïd, een dorpje tussen Rochefort en Ciney, uit de grachtkant gehaald, geplukt en meegebracht zodat ik toch deftig eten had vanavond... Een stelletje stomme kippen, te lui om te lopen en zeker om op te vliegen als er een auto op hen afkomt, raakten onder mijn wielen. Wellicht waren ze nog hun ogen aan het uitwrijven want in Wallonië kan je meestal met alle gemak in bed blijven liggen tot een gat in de namiddag. De kippen waren wellicht onderweg om voor het dagelijkse eitje voor hun baasjes te zorgen. En een ongeluk is dus blijkbaar snel gebeurd... 'Soit', zoals ze hier zeggen, het zij zo, en ik betaal de pitta en ga deze op mijn kamer opeten. De vettige pannekoek vloog al meteen de afvalemmer in, gevolgd door de raar geurende pitta zelf en de feta. Enkel de mais en de annanas bleven nu over... Gelukkig had ik nog wat voorraad bij om de gaatjes te vullen.
Morgenavond eet ik terug goeie Vlaamse boerenkost.
Advocaat Thomas uit Koksijde verongelukt op spoorweg
Rechtvaardigheid. Daar draait het allemaal om. Of het zou toch moeten...
Vandaag kreeg ik verschillende telefoontjes uit de Westhoek met het nieuws dat advocaat Thomas het tijdelijke met het eeuwige verwisseld heeft, al twijfel ik heel erg dat hij geloofde in dat 'eeuwige'. En moest hij daarin geloofd hebben zou hij naar mijn bescheiden mening ook nooit in de hemel geraken want daar zitten geen advocaten (of toch niet veel). En... moest hij door de barmhartige God toch in het hemelrijk opgenomen zijn intussen dan zal hem wel aangeraden worden het zwijgen te bewaren want op aarde heeft hij misschien soms wel te veel het woord gekregen...
Advocaat Thomas was heel bekend en berucht in de Westhoek, mensen verwikkeld in echtscheidingen duvelen (ik bedoel hiermee : gewoon zijn werk doen natuurlijk!!!), dat was echt zijn specialiteit. Het gaat al decennnia de ronde dat hij, wanneer hij vanachter zijn donkergeblindeerde venstertjes van zijn kantoor aan de milleneumpoort in Koksijde een ontevreden klant zag aankomen of slechter nog... iemand van de tegenpartij, zich repte naar de garage aan de andere kant van zijn kantoor en er vanonder muisde. Eieren voor zijn geld kiezen natuurlijk.
Die man had je beter aan jouw zijde staan want hij maakte het de tegenstrevers soms héél moeilijk. Dat heet dan natuurlijk een 'goede advocaat'. Mensen die op hem een beroep deden waren wellicht héél tevreden over hem.
Thomas verongelukt vlak bij zijn boerderij (hij heeft duidelijk goed geboerd...), met zijn auto onder een trein gevlamd. Maar desondanks wens ik niemand zo'n dood toe.
Om je een idee te vormen van wat ik vandaag bijna op mijn dak kreeg...
Vandaag beleefde ik een bang moment in de Wollestraat in het mooie Brugge. Omdat ik er nog steeds niet in slaag om in geval van regen tussen de druppels te lopen neem ik bij onweersdreiging graag een paraplu mee, eentje dat ik kocht op de Yzerwake in augustus. Een fraai exemplaar met de Vlaamse kleuren geel en zwart.
Op een gegeven moment kreeg ik een dreun op de schouder, ik kijk om en kijk op tegen een monstergrote dame. Eentje dat twee koppen groter is dan ik en met een lelijk mannengezicht dat me nijdig aankeek. Ik vraag : 'Kan ik u ergens mee helpen?' Het mens antwoordt : 'Nou ventje weet je eigenlijk wel hoe gevaarlijk je rondzwaait met je parapluutje?' Blijkbaar had ik al wandelend dat mens bijna een prikje gegeven met mijn paraplu.
Ik bekijk dat mens van kop van teen, doordat ze zo fors gebouwd is duurt dat wel enige ogenblikken en ik antwoord : 'Madamtje, vooreerst wat doe je hier in Brugge? Met uw postuur waag je je beter niet in de kleine straatjes van Brugge. Wat kom je hier in feite doen? Ik zie dat je geen tas of pakje meehebt, dus je komt niet om te kopen, enkel om te kijken... niet echt interessant voor de handel hier. Dus kom je hier om te eten of zo, alhoewel je beter voorzichtig bent zo te zien! (Het mens is héél struis gebouwd en haar voorgevel stoot me bijna ... tegen de borst... als je begrijpt wat ik bedoel...) Ik neem die voorgevel goed in me op en zeg : moest je je in een strakker corsee kunnen torsen dan wordt je minder vlug slachtoffer van parapluprikjes...' De dame windt zich nu op en ik maak me uit de voeten. Wat denkt dat stukje (...) toerist wel om mij te willen terroriseren!
Verjaardagen onthouden is niet makkelijk. Ik ken er maar een vijftal uit het hoofd. Hopelijk neemt niemand het me kwalijk als ik er af en toe eentje uit het oog verlies.
Erger is natuurlijk wanneer een verjaardag algemeen gekend is en bewust wordt verzwegen... Doodzwijgen noem ik dat. Hopelijk komt het niet zo ver! Zo is er binnenkort een grote meneer die 75 wordt... maar of die verjaardag uitbundig en feestelijk gevierd zal worden is een andere zaak. Gelukkig zijn er een kransje van mensen die deze gebeurtenis niet zo maar voorbij laten gaan!
De Kesel en Leonard : voorouders uit Eggewaarts???
In de parochieregisters uit de 17e eeuw vond ik een tijdje terug al een 'De Kesel', naamgenoot dus van de huidige Brugse bisschop. Net vond ik ene 'Leonard', afkomstig van ... Namen, die getuige is bij een doopsel in 1633 in het mooie Eggewaartskapelle.
De pastoor in 1633 is EH De Vin... mooie naam voor een pastoor!
T'is niet al geen haar snijden... zei ooit een coiffeur aan mij.
Ik zal jullie nu een verhaaltje vertellen over een klant (ik zal maar geen namen noemen zeker? - beroep : bestaat uit zes letters...) uit een gemeente vlakbij Gent, waar Eddy Wally zijn thuis heeft. Spijtig genoeg valt er niet veel te lachen in dit droevige verhaal en is het allemaal écht gebeurd.
Twee zondagen geleden op de rommelmarkt op het Zand, tegen 'sluitingstijd', kwam iemand kijken naar het mooiste stuk dat ik meehad. Een aangename klant die ook op de vorige twee markten al iets kocht, steeds na een gezellige babbel. Iemand die enkel koopt wat hem persoonlijk heel erg aanspreekt. Zo ook acht dagen geleden. Hij vroeg me de prijs en zou de volgende dag, vorige week maandag dus, terugbellen om te beslissen. Maandag was er een ander iemand die heel erg geïnteresseerd was in de winkel maar ik moest de man wandelen sturen omdat ik dat telefoontje verwachtte.
Maar het duurde tot donderdag eer ik opgebeld werd. Eigenlijk ben ik nogal geprikkeld als afspraken niet nageleefd worden. En toeval of niet maar een van mijn beste klanten was net in de winkel hetzelfde aan het bekijken en zou dezelfde avond nog beslissen. De klant zei me dat ik de klant in de winkel mocht vertellen dat hijzelf het stuk zou aankopen. De man in de winkel keek me ongelovig aan, was ferm op zijn tenen getrapt en stoof boos weg na me te verzekeren dat niets meer te zullen kopen in mijn zaak. Héél spijtig want dat is - ik bedoel WAS - een van mijn beste klanten... Daarna werd over de prijs gesproken : er werd zowat 20 procent afgepingeld wat me niet echt vrolijk maakte, de prijs werd verlaagd van 3750 eurootjes naar ... 3000 patatten. Nu had ik hier geen enkele winst meer op... Maar daar de klant aandrong gaf ik maar toe, het zou hem echt gelukkig maken zo voelde ik aan.
Dus afspreken maar om het stuk op te halen in de winkel : gisteren zondag rond 17u00. Ik haastte me dan ook om tijdig terug te zijn in Brugge na een lange dag die reeds begon om 4u00 's morgens. Om ca 18u45 was er nog niemand ten tonele verschenen en ik trok dan maar naar huis, teleurgesteld.
Over de middag stuurde ik een berichtje en deze avond zou het stuk afgehaald worden, ten laatste tegen 21u00. Mooi maar wat veel minder leuk was : de klant verminderde de prijs nu weer met een ferm stuk, wat een serieus verlies betekende. De prijs werd zomaar van 3000 naar 2500 euro gebracht. Ongezien en ook ongehoord... Eigenlijk heb ik nog nooit met verlies gewerkt maar ik dacht, allez 't is toch een toffe gast... Nu nog mijn plannen voor deze avond wijzigen : ik had een uitstapje naar de zee gepland, daar het nu nog mooi weer is. Maar bij mij is de klant koning! Vlug naar huis om 18u00, de auto gehaald en terug naar de winkel gereden tegen 18u45. Dan opnieuw gewacht en gewacht en gewacht... en moest ik nog niet weg zijn uit de winkel, dan wachtte ik nu nog!
Enkele weken kreeg ik de opmerking dat ik enkele grijze haren zitten heb in mijn haardos, ja hoe zou dat komen??? Hallo herken je me nog?
Laat het duidelijk zijn : nu is het echt welletjes geweest!!! Als ik zelf ergens te laat dreig te komen, al is het maar vijf minuutjes, dan bel ik op en verwittig ik dat ik wat later zal zijn. Als ik iets aankoop en ik leg een prijs vast, dan ga ik daar later niet meer over discussiëren, een prijs is een prijs. En ik zal zeker niet nog een tweede keer de afgesproken prijs verlagen...
Bovendien ben ik door heel dat gedoe een heel goeie klant verloren en dat zint me helemaal niet. Ik zal de stukken alsnog proberen te lijmen... Gelukkig is het iemand die ik al heel lang ken...
En wat die klant betreft... tja... ik voel me lelijk de baard afgedaan!
Het zit er dus dik in dat ik er binnenkort zo bij loop... Kwestie dat iedereen me nog herkent!!!
O wat is het leven fijn ... als de zon schijnt! Maar...
Ja, zo gaat het liedje... Welnu, voor mij liever géén zon! Maar het was gisteren niet anders. Eerst naar een beurs voor 'zantjeplakkers', dus waar mensen komen die allerlei prentjes van heiligen, leden van het koningshuis, enz. zoeken. Heel veel sympathieke mensen gezien. Een aantal zoekt echt waardevolle zaken en die vonden wel een en ander aan mijn stand. Anderen verzamelen echte rommel en dat noem ik dan de echte 'zantjeplakkers'.
Daarna, rond 13u00, alles opgeruimd en terug richting Brugge. Onderweg gaan kijken naar de rommelmarkt van Eeklo. Ongelooflijk veel volk, tot mijn grote verwondering eigenlijk, gezien de drukkende hitte. De mensen sleepten zich voort van kraam tot kraam, eigenlijk zonder veel aandacht voor de rotzooi op de kramen. Veel voddenkramen, kramen met brol van fake 'antieke' poppen, totaal waardeloze boeken en allerlei opzet...
Wat wel veel bijval had waren de terrasjes, de hoge temperaturen dreven iedereen daar naar toe. Overal langs de straat lagen duizenden lege blikjes langs de weg, op de vensterbanken en op dorpels. Eén grote vuilnisbelt. Ik bedacht hoe groot de afvalberg zou zijn moest men alle rommel van de kramen op één grote hoop zouden gooien. Een berg waaronder je héél Eeklo onder kan verbergen.
Geloof me maar : je moet geen aap zijn om een boek te lezen!
Gisteren was er de laatste van drie rommelmarkten op het Zand in Brugge. Deze markten zijn gekend in binnen- en buitenland. Héél érg bekend in Nederland alleszins want ik hoorde meer Hollands praten dan Vlaams. Ook de Walen, je weet wel, die arme drommels die het zo moeilijk zouden hebben naar het schijnt, waren prominent aanwezig.
Sommigen waren al om twee uur ('s nachts dus) bezig hun rommel en mooiere dingen uit te laden, de ochtenstond heeft immers goud in de mond. Wat natuurlijk héél bijkomstig is en zéker hélemaal geen rol speelt is dat je in het donker al je rotzooi kan verkopen, appelen voor peren dus, want de nacht verbergt vele foutjes... Natuurlijk met de obligate zinnetjes als : 'Kiek moa, echte oede antiek. Da komt van de zolder van mien metje die nu meer dan oenderd jaar oed zou zien... Volgens mien mankeert er nieten aan moa kiekt zelve toch nog een ki vo de zekerheid! En als ze dat zeggen, wees dan op je hoede want gegarandeerd wordt je er dan op gelegd.' Zelf zag ik op een 'kraam' van een 'kramer' (ook in de betekenis van prutser!) tussen een hoop oud ijzer een mooi kadertje met paperolletjes en reliekjes liggen. In perfecte staat, om niet te zeggen zo goed als nieuw (!!!! let op mijn woorden !!!)... Ik vraag de prijs en schrik me een hoedje en ik zeg : 'Voor die prijs kan ik het zélf maken!' De verkoper weet meteen hoe laat het is, hij beseft dat ik in de mot heb dat hij me bij het vijfentwintigste wil zetten... Zijn reactie bevestigt mijn vermoeden en ga verder, in de hoop ook échte antiek te vinden. Meer dan enkele boeken vind ik niet, gelukkig maar want het geld groeit niet op mijn rug.
Dan begin ik zelf mijn stand op te zetten. Doordat men werken uitvoert op het Zand, de toegangen naar de ondergrondse parking worden vernieuwd, een grapje dat schandalig veel geld zal kosten aan Jan met de Pet en Miet met de hoed. Ik vraag me af wie hier allemaal écht beter van wordt, in de portemonnee... Door die onnodige, overbodig en van spilziekte getuigende werken is het parcours ter hoogte van mijn plaats wat verlegd. Ik vrees dat de bezoekers mij niet zo goed zullen zien omdat ik een vijftal meter achteruit moet met mijn stand, maar nu moet iedereen (willen of niet...) heel vlakbij mijn stand passeren.
Twee grote kamionetten met indianen of bolivianen of boliviapen of ik weet niet wat gespuis staan aan de overkant, bijna onder de luifel van het concertgebouw, ter hoogte van de dienst voor toerisme, ons te beloeren. Ze kijken de kat uit de boom, ze wachten tot de kust veilig is. Zeker zijn dat de organisatoren niet te veel meer zullen passeren, eerst kijken of ze een plaatsje kunnen vinden zonder te betalen, en als het niet anders kan betalen voor een plaats tussen gewone standhouders. Eigenlijk hoort hun materiaal niet thuis op een rommel- en antiekmarkt. Ze verkopen allemaal nieuwe kledij, waardeloze vodden, maar veel dames vallen voor de hippe kleuren. In werkelijkheid komt alles uit lageloonlanden waar mensen uitgebuit worden. Met containers komt alle aan in Europa. Die Bolivianen vind je gewoon in héél Europa, gelijk waar je gaat zie je van die voddententen en 'indiaanse zangers'. Mijn buren-standhouder en ik zeggen dat ze verder moeten rijden, dat alles volzet is. Ze doen alsof ze ons niet begrijpen de luizigaards. De enige taal die ze begrijpen is die van het geld : hun zakken vullen, geen belastingen betalen wellicht en leven als God in Frankrijk. Plots zijn de indianen gaan vliegen, niets meer te zien. Maar nog was ons lijden niet ten einde... rettetetet... keiharde indianenmuziek en dansende en roepende nepindianen. Ondertussen is er eentje die cd's probeert te verkopen ... en zijn er mogelijks enkele andere bezig portefeuilles te sjoepen. Ik hoorde dat er verschillende mensen bestolen geweest zijn daar in de buurt.
Een buur verkoopt schapevachtjes. Geen probleem, ware het niet dat iedereen denkt dat het mijn schapevellen zijn. Zie je mij nu al schapevellen of ezels-, keune- en koeivellen verkopen? En er hangt een geurtje aan, het is duidelijk geen nep wat ze hier verkopen, de vettige schapengeur is écht! Vroeger hadden we thuis schapen, zodanig veel dat mijn teergeliefde vader wellicht zelf niet wist hoeveel er wel rondliepen ... en later ... dansten... Ja, opeens was er een soort ziekte uitgebroken en het was gedaan met schaapjes kweken en die beestjes hun haar af te doen in de zomer... Om te zeggen dat ik die geur heel goed ken. Niet zo'n een probleem als die buiten in de wei lopen of dansen, wel als je er de hele tijd tussen loopt of zoals hier vlakbij die schapenvellen moet staan. En tot overmaat van ramp is het bijna windstil zodat die kwalijke geur blijft hangen...
Maar genoeg gezeverd over schapenvellen. Ik probeer hier boeken te verkopen en antiek. Opvallend hoe weinig handelaars hier rond lopen. En diegenen die hier wel rondlopen zijn er van 'de platte portemonnee' want ze lopen rond met lege handen. Velen komen goeiedag zeggen, enkelen lachen meewarig want ze denken dat ze zelf beter zijn..., maar ze mogen doen en denken wat ze willen. Ik heb vele honderden boeken mee aan een spotprijsje. Boeken in soms nieuwe staat aan een kleine prijs. In deze harde crisistijden (alhoewel men nog nooit zo rijk was als nu!!!) kan dat tellen. En rekenen werd er gedaan. En smoesjes verzonnen om de prijs te drukken. Een dametje van in de vijftig wilde een boekje (Bidden met Gezelle) kopen, er stond 6 euro op. En wat zegt ze : 'Menere, wist je dat Gezelle een homo was?' Ik kijk haar aan en zeg : 'Eje em persoonlijk gekend misschiens?' Ze zegt dat ik beter wat meer zou lezen dan zou ik dat ook zelf wel kunnen weten. En ik zeg tegen madam : 'Ik peizen dakkik meer lees dan gie!' En ik stuur madam wandelen.
Een uur en half later is ze daar terug. Madam is blijkbaar nog altijd nie uitverteld. Ze begint luid te lachen en maakt me uit voor rotte vis, vuile jood enz. Tientallen mensen komen rond mijn kraam staan, mooi! Veel volk aan mijn kraam, dat is het wat ik moet hebben! Ik vraag haar of ze viswijf is van beroep. Wanneer ze vraagt waarom ik dat denk antwoord ik dat ze daar eens heel goed moet over nadenken. Ik krijg de lachters op mijn hand. Het mens begint weer te schelden en ik verwittig haar dat ik haar 'in het zottekot zal draaien' als ze niet ophoudt met roepen en tieren. Dan kalmeert ze gelukkig en vertrekt weer. Een hele tijd later, het is intussen al een stuk in de namiddag, komt ze terug. Ik krijg het nu echt op de heupen en bedenk hoe ik dat agressief mens moet aanpakken. Ze is nu echter de rust zelve en zegt dat ze in het onderwijs staat. Ze houdt heel erg van Gezelle en zegt dat ze gewoon probeerde om wat van de prijs 'af te knabbelen'. Ik zeg haar dat ze dat knabbelen aan de muizen mag overlaten en ze betaalt gewoon de prijs die op het boek staat. Weer 6 euro in de pocket.
In het vervolg zal ik nog méér laaggeprijsde boeken meenemen. Vele kleintjes maken immers een groot.
Ik zie veel mensen die ik maar enkele keren op een jaar ontmoet, velen komen speciaal naar mij om er een goed boek te vinden om hun verzameling aan te vullen. Onnodig te zeggen dat ik op zo'n dagen echt mag spreken van arbeidsvreugde.
Omstreeks 18u00 is het tijd op in te pakken. Tegen dat het donker is zit alles in de wagen en moe maar tevreden keer ik huiswaarts.
Er zijn al slechtere dagen geweest... dagen waarop niets de deur uitgaat, waarop alles blijft staan... Vandaag echter had ik één klant, t'is te zeggen een potentiële klant. Hij kwam al tientallen keren langs maar kocht nog nooit. Geen probleem, wat niet is kan immers komen. Vandaag was hij dus weer van de partij. Nu gaat het gebeuren dacht ik, toen hij voor de tiende of ik weet hoeveelste maal een boek uit het rek nam en het besluiteloos aanstaarde. Een dik boek van meer dan 300 bladzijden over merken van keramiek, zilver, enz., een schat aan info voor wie antieke voorwerpen bezit en daarvan de maker wil opzoeken.
Ik roep luid : 'A menere, ik zie daje goesting hebt om te kopen, ik zal voor u een speciale prijs maken! Enkele mensen die voor de vitrine staan horen dit en komen naar binnen. Aha, volk!!! Dat nog een lelijk oud mens dat in het begijnhof woont, een kwezel van het hoogste gehalte en kletscommere van de ergste soorte!!! Dan nog enkele vrome lieden, onderweg naar de H. Bloedkapel...
Nu vraag ik hem hoeveel hij er voor wil geven. Hij antwoordt dat hij denkt dat 'dat niet te betalen is'. Ik zeg luidop : 'Eén euro, kun je dat betalen?' De man verlaat boos de winkel en iedereen lacht vol leedvermaak. Het ventje roept : 'Het is niet mooi van jou, oude mensen voor de zot houden, en ik kom hier zo vaak!' Ik herhaal : 'Eén euro maar voor minder gaat dat boek hier niet buiten!' Iedereen houdt de adem in en wacht op wat gebeuren gaat. En het ventje komt terug binnen, bekijkt het boek nog eens vast en steekt het in zijn commisjiezak en haalt zijn portemonneeneetje uit. Hij zit te ruttelen in zijn kleingeld en ik krijg allemaal kleine koperen muntjes. Hij kijkt me luizig aan terwijl ik het geld natel en loopt dan zonder een woord van dank naar buiten.
Ik krijg de lachers op mijn hand maar hoop toch dat ik het ventje nog eens terug zie... De andere aanwezigen betrouwen de boel niet en wagen het niet om me nog een boek afhandig te maken voor eenzelfde prijs, ze vertrekken. De begijnhofse kwezel verstaat er zich niet aan, één euro voor zo'n groot boek!!! Ze zet haar weg hoofdschuddend verder. De meeste leute heb ik zelf, reclame maken mag wat kosten toch?
Een pluim voor de Brugse meester-beiaardier Frank Deleu
Deze avond was er een schitterende optreden op de Grote Markt te Brugge. De vermaarde fanfare van Sint-Leo verzorgde er een schitterend concert samen met meester-beiaardier Frank Deleu. Deze zeer aimabele en sympathieke man kon je via twee grote schermen zien spelen op zijn klavier hoog in het Brugse belfort. De Grote Markt stond volgpropt met luisteraars. Ik zag er vele Bruggelingen maar ook veel toeristen. En ik was dan ook heel blij dit mooie evenement te mogen bijwonen.
Ik zocht een plaats op de voet van het monument van Breydel en Deconynck, vanwaar ik een mooi zicht had op de vele muzikanten in rood uniform én de beiaard kon horen spelen. Toeristen vroegen me in het Frans, Engels en een aantal apentalen uitleg. Fier vertelde ik over dit typische Vlaamse bouwwerk dat belfort heet. En dat er in de meeste belforten schitterende beiaarden hangen die typisch Vlaamse en andere liedjes en melodietjes spelen. En dat we een schitterende beiaardier hebben die hopelijk nog vele jaren de hele stad mag verblijden met die mooie klokkentonen...
De immer lachende en sympathieke beiaardier van Brugge
Vandaag weer een mooie dag beleefd in het Brugse Rijksarchief. Heel wat 'oude'bekenden of beter gezegd ervaren genealogen waarmee het altijd aangenaam toeven is. Ervaringen en vondsten uitwisselen. Enkelen ken ik al meer dan 15 jaar!
Rond 16u00 was er een rondleiding voor een bepaalde vereniging. Op het einde van hun tocht doorheen de depots kwamen de groep een kijkje nemen in de microfilmleeszaal waar je naast microfilms ook massa's ingescande akten kan raadplegen op het internet. Enkelen herkenden me van toen ik nog in de bib te Knokke werkte, ze zeiden me dat ze me daar nog altijd missen. Blijkbaar heb ik daar een blijvende in(!)druk gemaakt of achtergelaten heb... Altijd leuk je gewaardeerd te weten, ik heb er trouwens héél graag gewerkt, temeer ik er heel toffe collega's had!
Leonard en zijn psychologische onderzoekjes van de seminaristen
Leonard verklaart dat kandidaat-seminaristen en seminaristen voor het aanvatten en tijdens de studies voor priester psychologische proevetjes zullen moeten afleggen om te kijken of ze geen pedofiele neigingen hebben of zo...
Wat ik hier over denk? - Leonard wil zich wat populair maken. Maar : net alsof je daarmee kan uitmaken of iemand pedofiel is of kan worden... Onzin! - Aan de andere kant is het naar mijn mening nogal gênant : de aartsbisschop plakt met zijn uitspraak al meteen een etiket op elke kandidaat-priester...
Bovendien zijn er andere manieren genoeg om uit te maken of een seminarist geschikt is of niet om priester te worden. Of zoals men zegt : 'De kraaien zullen het uitbrengen' (als er iets loos is...).
Er zijn dus nog andere zaken die volgens mij ook belangrijk zijn. Wie het best de seminaristen leert kennen zijn de studenten zelf. De hele dag leef je samen en leer je elkaar kennen. Dat was ook zo toen ik in het grootseminarie te Brugge studeerde. Zo had ik na enkele maanden perfect door wie daar echt op zijn plaats was en wie (en dat waren er toch enkelen) niet!
Natuurlijk heeft iedereen zijn aangename en minder aangename 'kanten'. Als je dag in dag uit met elkaar samenleeft heb je dat rap in de mot. Boeiend ook : iedereen is anders en heeft zijn eigen kwaliteiten. Meestal waren de 'mindere kantjes' niet zo storend. Zo was er iemand met 'platvoeten', hij sleepte nogal met zijn voeten, net zoals vele Japanezen en Chinezen die van die eigengefabriceerde goedkope schoetjes dragen. Een ander at tergend traag, met 'muizenbeetjes' zodat de rest steeds moest wachten tot deze 'mouse' alles opgeknabbeld had voor ze van tafel mochten gaan. Of eentje dat echt vals zong, niet plezant als je hele dagen dat getetter moet aanhoren in de zangles. Daar kon je je er nog eens mee lachen... Tijdens de gebedsdiensten was dat niet om mee te lachen...
Een van de ergere gevallen was eentje die niet goed kon rekenen, of juist wel??? En lezen was ook wat moeilijk voor hem... Zo zette hij in de bar regelmatig streepjes voor geconsumeerde drankjes bij de verkeerde persoon... zo moest ik regelmatig betalen voor Duvels (die nog altijd niet lust).. terwijl ik liever 'Verboden Vrucht' dronk... En dat ventje had nog veel meer op zijn kerfstok. Gelukkig voor hem werd hij steeds in bescherming genomen door de toenmalige president, Erich Von Den Berg. Begrijpe wie begrijpt.... Na jaren vallen de 'schellen' van de ogen, wordt je een en ander duidelijk(er)...
Ik heb vele goede mannen gekend in het grootseminarie, mannen die door en door goeie priester zouden worden en geworden zijn. Gedreven diepgelovige mensen die nu gelukkige priesters zijn. Maar ik heb ook een handjevol gasten gekend die daar niet op hun plaats waren, en ik weet niet hoe het komt maar die zijn meestal ook echt priester gewijd geworden... Zoals voormelde president Erich het op elke priesterwijdig herhaalde : 'Voor zover wij mensen kunnen oordelen.' Naar mijn mening waste hij hierbij zijn handen in onschuld, zo van : volgens mij is dit een goeie maar ik kan ook verkeerd zijn... En ja, soms was hij naar mijn (bescheiden) mening verkeerd! En ja, ik ben er toch zo zeker van dat hij héél goed wist wie elke seminarist juist was en dat hij met twee maten en twee gewichten werkte... Dus : voor mij geen excuus voor het feit dat hij enkelen - volgens mij onterecht en verkeerdelijk - tot priester wijdde.
En allen (maar let op : dat zijn er gelukkig maar enkelen) die in mijn ogen niet deugden als priester-kandidaat en later als priester, zijn allen, zonder uitzondering, uitgetreden, al dan niet uit eigen beweging. De Kerk is dan ook beter af zonder deze mannen.
Priesters moeten waardige goede mensen zijn. En ze verdienen dan ook om graag gezien te worden door de mensen die aan hem toevertrouwd zijn.
Ik hoor net (23u00) op de radio dat er in de athletiekwereld een mooie prestatie is neergezet door een man met plasieken benen. Inderdaad gemakkelijk om rondjes te lopen zonder pijn in de benen te krijgen. Hoe ze dat willen toelaten is mij een raadsel. Misschien spelen ze nog meer vals dan we kunnen zien, misschien zitten er veren ('ressoors') of zo in die valse benen...
Wat indien alle lopers hun benen laten vervangen door plastieken 'poten'?????
MO : Nu, om middernacht, durven ze (in het nieuws) die beschamende plastiekenbenenprestatie niet meer herhalen!!!
Daarnet kreeg ik een nieuw koosnaampje doorgespeeld : Tijl Moenaertspiegel. Lijkt me heel goed gevonden. Na de 40 brave jaren komen nu de ... ??? 40 stoute jaren?
Koppige Waalkop doet hopelijk de hele boel ontploffen!
Op het nieuws op de radio voorspellen ze een 'relatief' heldere nacht, terwijl boven de onderhandelingen in Brussel in de 'Wet'Straat donkere wolken samenpakken... Natuurlijk hoop ik dat al die problemen daar zo vlug mogelijk opgelost geraken, maar als bepaalde waalkoppen een bom onder de onderhandelingen leggen zal ik niet echt rouwig zijn. De walen moeten beseffen dat ze, als ze willen blijven profiteren van ons Vlamingen, ze zich best héél koest houden...
Als het écht vlug moet gaan is er maar één remedie : zeg aan die neppolitici daar in Brussel dat ze niet meer betaald worden totdat ze met een degelijke oplossing komen voor al die problemen!
Dat sparen van de Belgen begint me serieus parten te spelen!
Ik heb de flauwe indruk dat de Belgen gaan sparen tot ze er bij neervallen... Iedereen wil z'n brol verkopen om zijn spaarrekening te spekken. Rommel verpatsen ja maar mooie zaken kopen neen oeioeioei we moeten toch zo sparen want het worden slechte tijden meneer!
Vanavond was daar weer een typisch voorbeeld van, alhoewel ... in den beginne ... ik zag dat alles goed was. Eerst dus een bidprentje ophalen van een overgroottante nonneke, een mooie aanwinst voor mijn eigen collectie. Het nonnetje wordt op het prentje meteen de hemel ingeprezen... en terecht ook want ze zette zich vele tientallen jaren in voor weeskinderen, in Poperinge wellicht, want daar is ze ook gestorven toen ik tien jaar oud was. Ik dus content, maar de pret zou niet lang meer duren...
Dan gaan kijken voor 'héél interessante boeken die je nergens meer kan vinden'. En hier begon de klucht die een hele avond zou duren... Allemaal waardeloze rommel, ik zei haar dat ze alles maar moet schenken aan Oxfam of de kringwinkel. Deze organisaties krijgen alles gratis en vragen er nog serieuze prijzen voor, en de opbrengst is telkens voor een 'goed werk (???). Eigenlijk voor een groot deel al te oneerlijke concurrentie en ik denk dat de boel meer kost aan organisatie, personeel en gebouwen dan het opbrengt...
Daarna naar een dame die een hele bibliotheek erfde van haar 'tante nunnetje'. Onmiddellijk bij aankomst zag ik dat deze 'madame' niet dood zou gaan van de eerste leugen... Die erfenis zag er namelijk niet al te katholiek uit. Rotzooi tot in het oneindige. Ongelooflijk welke waarde vele mensen hechten aan totaal waardeloze boeken. Ik zag er alle mogelijke oude davidsfondsboeken uit de jaren vijftig en zestig, honderden mottige beduimelde reisgidsjes (net alsoof de nonnetjes het hele jaar door op reis zijn...), en vele oude 'leerboeken' van scholen, bijna zonder uitzondering in een lamentabele staat. Het gemakkelijkste ware de boel in brand te steken maar dat kan natuurlijk niet. Dus zei ik haar dat ze de boel in de container mocht deponeren. Toen ze me vroeg of ik dat voor haar kon doen was de maat vol voor mij. Ik nam meteen afscheid.
En nog was Zijn (hier : mijn) Lijden niet ten einde! In Moerkerke moest ik gaan kijken naar een grote collectie bidprentjes. Ter plaatse aangekomen bleek dat het koppel eigenlijk niets van de hand wilde doen maar dat ze me in hun testament zouden zetten omdat ze me zo sympathiek vonden!!! Niet te geloven! Ik probeerde hen te overtuigen dat ze zolang niet hoefden te wachten maar dat bracht geen zoden aan de dijk.
Hier een échte Waals haan, niet te verwarren met de Hollandse kip (want de Hollanders zijn op deze beurs opnieuw in grote getale aanwezig).
Rechtvaardigheid. Daar draait het allemaal om. Of het zou toch moeten...
Om je een idee te vormen van wat ik vandaag bijna op mijn dak kreeg...
