Martientje, geen katje om zonder handschoenen aan te pakken!!!
Niet in 'Sint-Michiels' zoals de meesten onmiddellijk verkeerdelijk zullen denken, neen, niet in het zottekot aan de achterkant van het station! De gazonnetjes daar zijn er enkel om op te wandelen, grazen is er verboden! Je kan natuurlijk moeilijk niet verhinderen dat er daar rondlopen die ...
Het gaat hier om Martine, de koe van een beestenmarchang. Hij was op stap met zijn koe in de veemarkt op Sint-Michiels. Hoe die koe aan haar naam komt??? Wel, ze is genoemd naar zijn vrouw die ook Martine heet... Je moet eigenlijk maar durven, ik ben benieuwd wat zijn vrouw daar van vindt...
Maar ik ken dat menagie natuurlijk niet. Mogelijks is zijn vrouw een ferm stuk, waar je de voorkant niet van de achterkant kan onderscheiden... een weelderig mens zoals ze zeggen. Misschien kan hij de twee, zijn vrouw en dat koebeest niet uit elkaar onderscheiden, en noemt hij hen beiden voor het gemak 'Martientje'.
Nu, die koeiboer was 'op trot' met zijn koei op de veemarkt, hij heeft mogelijks lang moeten zoeken om de juiste Martine uit te kiezen thuis... Dus komt hij daar toe en het eerste wat de koeiboeren daar doen - weet ik uit goeie bron - is zich half lam drinken in de kantine. Als de meesten half lazarus zijn is het moment aangebroken om over zaken te klappen.
Intussen was Martientje het wachten méér dan beu. Daar het gras altijd groener is aan de overkant en er op de betonvloer niet het minste gras te bespeuren was, koos Martientje het hazenpad. Eerst sprong ze over een omheining van 1,80 meter hoog!!! Dronkemanspraat ongetwijfeld want ik heb al veel koetjes zien springen en soms ook door omheiningen stormen. Maar een koebeest houdt niet van springen, ze is meer voor 'rechttoe rechtaan'! Gewoon door de draad springen, haar hele gewicht in de schaal gooien. Op haar hoge hakken doorkruiste ze blijkbaar heel wat tuintjes, als een voleerde fijnneus, op zoek naar lekkere hapjes. Volgens de krant legde ze een afstand af van 7 kilometer, ook dronkemansgelal naar mijn mening, want ik ken de buurt daar nogal goed...
Martientje kwam uiteindelijk op een mooi domein terecht. Te zien aan de foto met twee van de bewoonsters wist ik onmiddellijk hoe de vork in de steel zat, ze was bij de nunnunnu nunnunnu nunnunnetjes beland. Bij de Zusters Jozefienen. Op de foto zag ik immers voormalig en huidig Ma Mère Supérieure van deze congregatie staan. Aan de eerste heb ik heel veel te danken, een echte schat mag ik wel zeggen, een 'kerkschat' beter gezegd. Een potige (neem me niet kwalijk voor de uitdrukking maar ik heb haar meer dan eens ferm de handen uit de mouwen zien steken... dus dit is als complimentje bedoeld!) zuster waarvoor ik heel veel respect heb. De andere zuster ken ik niet zo goed maar ik heb haar wel regelmatig gezien toen ik nog in het grootseminarie studeerde. Het laatste jaar van mijn seminariestudies mocht ik immers van de gastvrijheid van deze lieve Zusters genieten. Waarvoor mijn eeuwige dank! Bij mij moet men geen kwaad komen vertellen van de zusters, ik mocht ondervinden hoe groot hun hart is voor hun medemensen. Heel hun leven zetten ze zich in voor een betere wereld : onderwijs verstrekken, kinderen die het moeilijk hebben opvangen, zorg voor zieken en ouderen, hulp aan wie het moeilijk hebben, te veel om op te noemen.
Enfin, aan Martiens wandeling was hier een einde gekomen. Een veearts of zo knalde het koeibeest ondersteboven met een verdovend middel en madame mocht terug naar haar naamgenoot... Misschien een geluk bij een ongeluk : had ze braaf blijven staan dan lag ze al lang met haar klikken en haar klakken in de toonbank bij de beenhouwer : netjes versneden in biefstikken en ander lekkers. Haar leven hing dus aan een zijden draadje... Nog volgens de krant verklaarde de koeiboer dat hij zijne Martine, en ik bedoel hiermee dus dat koeibeest, nooit meer meenemen naar Brugge. Kortom haar toekomst ziet er weer heel wat rooskleuriger uit!!!
