't Is weer feest in Eggewaartskapelle!  De tweede zondag van september is het de eigenlijke feestdag en de dag er na, de maandag, vandaag dus, ontmoeting van de Eggewaartskapellenaars.

Onderweg van Brugge naar de mooie Westhoek zie ik donkere wolken samenpakken boven mijn dorpje.  Wat heeft er de hemelingen zo kunnen grieven dat ze op 'Eggewaartskapelle's Mooiste Dag' al die onheilspellende wolken uithangen boven dit oord? 

Eerst is er mis om 10u30. De kerk loopt vol met 'oude' en minder oude parochianen die allemaal gezellig zitten te kletsen, zij het toch dat ze de stemmen wat dempen want ze zitten immers in een kerk...  De pastoor neemt plaats achter het altaar en de stemmen verstommen.  Buiten waait de wind en de zon zit gevangen achter de wolken.  Totdat het 'Heilig...' wordt aangeheven, daarna muist de zon er weer van onder.  Bij het uitspreken van de woorden van de consecratie van brood en wijn wordt ik bedolven onder een bijzonder warme zonnestralenbundel.  Goeie timing hier boven!!!  De mis wordt opgedragen aan de overledenen van het afgelopen jaar (één overledene, Rachel Snauwaert) en voor de gesneuvelden van beide wereldoorlogen. 

Ik zie heel veel mensen die telkens weer van de partij zijn, allemaal vriendelijke mensen, dankbaar en blij dat ze elkaar terugzien. 

Eén koppel echter past niet in het plaatje.  Een klein schriel ventje zat daar op de achterste rij met zijn bijzit, een gemeen uitziend, geblondeerd, opgetut, enorm gerimpeld scharminkel.  Naar het schijnt zou ze azen op zijn fortuin.  Of... hoe een koe (!!!!!) een haas kan of wil vangen...  Iedereen keek de hele tijd vol afschuw naar het duivelse koppel.  De vrouw keek zo schuldig als kweetniewa, ze voelde zich duidelijk heel ongemakkelijk onder de vele afkeurende en misprijzende blikken van de ingezetenen van het mooie polderdorp.  Na de mis maakten ze zich dan ook heel vlug uit de voeten.  En wat deed ik?  Ik kon enkel maar bidden opdat ze ooit het licht mogen zien, opdat ze hun boze plannen met elkaar en met anderen niet ten uitvoer zouden kunnen brengen...

Ook zag ik een arme landbouwster, ooit één van de meest gegeerde partijen van de Ijzerstreek en nogal wat kilometers daarbuiten...  Weemoedig en een beetje afwezig volgde ze de dienst.  Ik had er oprecht veel compassie mee want ik ken heel haar verhaal...   Een verhaal zoals ik nog nooit nergens heb gehoord, een opeenvolging van weinig benijdenswaardige gebeurtenissen...   Heel vroeger speelden er zich heel wat kleine (?) drama's af achter de gesloten (let op dit kleine detail) hoevehekkens.  Hekken dicht en terreur à volenté!  Voor vrouw en kinderen, niemand was dan nog veilig...   Boerderijen liggen veelal wat afgelegen en lenen zich daardoor helaas ook soms tot misbruiken allerhande...  Maar ook in het minder verre verleden speelden zich nog dergelijke tragedies af in de mooie Westhoek...

Op het einde van de mis weerklinkt het nationaal volkslied, en tot nader order is dat nog steeds het belgisch volkslied, bach...   Ik knijp de oren dicht want dit klinkt me niet als muziek in de oren, en vol hoop wacht ik op 'Zij zullen Hem niet temmen' maar ik zou daar nog lang kunnen op blijven wachten.  De mis is afgelopen en de mensen hervatten de gesprekken van daarnet.

Daarna een gezellig samenzijn in het restaurant te Zoutenaaie.  Heel wat volk was niet naar de mis gekomen en was rechtstreeks gaan aperitieven.  Tijdens het aperitief piepte ik even in de grote feestzaal en merkte dat er hier en daar enkele stoelen schuin tegen de tafel geplaatst waren, ter reservatie dus.  Ik dacht : dat moet ier gedaan zijn met dat voorbehouden van plaatsen.  En wat deed ik?  Ik zette àlle tafels in de hele zaal schuin!  Na het aperitief ontstond een licht tumult : door mijn snode daad was er nu dus geen enkele plaats meer voorbehouden en iedereen kon dus gaan zitten waar hij of zij wilde...  Tot spijt van wie het benijdt...   Een grote honderd mensen ging samen aan tafel en het werd - zoals elk jaar - een heel gezellige dag.  Zo een dag geeft me steeds opnieuw een heel apart gevoel vanbinnen.