Het draaide helaas even anders uit. Uit studies is al gebleken dat thuiswerkers in feite productiever zijn dan hun collega's op de werkvloer, maar eerlijk gezegd heb ik nooit in studies geloofd. Wanneer ik echter de (waarschijnlijk niet volledig representatieve) steekproef van de populatie bestaande uit mezelf extrapoleer, kan ik niet anders dan op zijn minst de studies omtrent telewerken gelijk geven. Ik ben vandaag ruim twintig minuten vroeger begonnen dan anders, nam tien minuten minder middagpauze en stopte 's avonds op het min of meer gebruikelijke uur. Het televisionele aspect van de telewerkdag beperkte zich noodgedwongen tot één schamele aflevering van 'Weeds'. Mijn pyjama heb ik dan weer wel van begin tot einde met fierheid gedragen, ik heb ook zoiets als eergevoel.

30 januari 2012 zal dus doorgaan als de dag waarop wederom een illusie in vlammen opging. Ik ben officieel een goed gedrilde soldaat van de kenniseconomie, die zelfs wanneer er niemand toekijkt slaafs zijn ambt uitvoert. Achteraf wel een beetje mokken over deze gang van zaken, zoals het trouwe volgelingen eigenlijk in zekere mate betaamt. Gelukkig kan er vanaf morgen weer op kantoor gewerkt worden. Zo kan ik voor mijn onder alle omstandigheden loyale arbeid tenminste weer de aanwezigheid van controlerende machten inroepen.

De auteur van dat doelpunt is dezelfde als de auteur van deze blog. Dat treft natuurlijk, zulke heroïsche verhalen kunnen maar beter uit eerste hand verteld worden. De auteur, laten we hem voor het gemak Tsigalko noemen, veroverde in de ultieme slotfase bij een 4-5-voorsprong de bal links op het middenveld, liet zijn arendsblik over de vijandelijke helft glijden, ontwaarde een doelwachter die zijn veilige territorium enkele meters achter zich had gelaten, trapte zo hard hij kon en zag vervolgens de bal in de gapende doelmond hobbelen. Hij (hier uiteraard met een hoofdletter geschreven wegens het eerste woord van een nieuwe zin, maar twijfel er vooral niet aan dat die hoofdletter er hoe dan ook zou hebben gestaan) behield zijn eeuwige cool in de seconden na het exploot, stak werktuiglijk zijn handen in de lucht en reageerde begripvol op de uitzinnige reacties van zijn ploegmaats.  

Om maar eens eerlijk te zijn: het is moeilijk om convenabele feestelijkheden te voorzien voor een dergelijk doelpunt. Niet per se vanwege de schoonheid ervan, wel per se vanwege de locatie. Waar in godsnaam naartoe lopen, wetende dat de middenstip pakweg tien meter verder ligt? Een koprol doen op de middenlijn is ook zo raar. In de armen van de trainer vliegen ligt praktisch moeilijk, wegens te weinig aanloopruimte voor een deftige sprong en geen trainer. En een cornervlag om mee te zwaaien bevindt zich evenmin op wandelafstand. Bescheidenheid voorwenden dus, daar is de kersverse fabrikant van een wereldgoal min of meer toe veroordeeld in deze situatie. Tenzij de gelukkige natuurlijk over een eigen blog beschikt, in dat geval kan er achteraf nog wel wat worden rechtgezet. Waarvan akte.

Een eerste poging om de installatie te voltooien ging een jaar of twee geleden jammerlijk de mist in. Dat had alles te maken met de sputterende computer, die sneller dan mijn oven van nul naar honderd graden ging. Voorts mag mijn complete ICT-onkunde niet direct als een pluspunt worden beschouwd. Laat mij alleen met enige software en een halfuur later doemen de eerste zelfmoordgedachten op. Maar nu is het dus gelukt, met behulp van een nagelnieuwe laptop en een gebrek aan zelfmoordhandelingen tijdens het drie uur durende proces waarbij afwisselend een crack, een patch en een data-update ettelijke keren gedownload en weer verwijderd worden. Ik ben uiteraard fier op mezelf maar, zoals je altijd zal zien wanneer er een 'maar' in de zin voorkomt, er is een maar. 

Maar, dus, ik maak het mezelf niet bepaald gemakkelijker met dit spel binnen handbereik. Om niet te zeggen dat ik mijn toekomst of wat daar nog van overbleef eenvoudigweg gehypothekeerd heb. Championship Manager 01-02 is verslavende shizzle (inderdaad, mijn vocabularium is een nieuw jaar ingetreden), bovendien de enige verslaving waar ik echt vatbaar voor lijk. De tijden dat er steevast boter aan mijn muis hing omdat eten nu eenmaal gepaard ging met gamen, liggen nog vers in het geheugen. In tegenstelling tot heroïnejunkies zal ik alvast niet hevig vermageren, dat is het positieve. Mijn toekomstig isolement is het negatieve. Daarom deze warme oproep aan jullie, lezers, die al bij al nog maar zelden gemobiliseerd zijn de afgelopen jaren: zeg het als ik raar doe. We zullen dit gevecht samen moeten aangaan.

Deze eerste alinea maar om aan te tonen dat ik ook in 2012 niet verlegen zit om een filosofische gedachtegang links en een maatschappijkritische overpeinzing rechts. Ik weet niet of iemand daar per se blij om moet zijn. Wat ik wel weet, en wat ook een handige overgang vormt naar de rest van deze tekst, is dat ik het jaar op een nogal atypische manier heb ingezet. Voor de eerste keer in dit hele millennium ging de overgang van oud naar nieuw (terzijde: het omgekeerde zou ook wel eens tof zijn) niet gepaard met sloten alcohol. Het bleef bij één schamel pintje, louter ter afwisseling. Niet dat ik mijn leven ga beteren of zo. Het waren de ziektekiemen die mij tot deze ingrijpende maatregel dwongen. Ik kotste van vrijdagnacht tot zaterdagmorgen mijn maag leeg, lag zaterdag overdag knock-out in de zetel en vierde daaropvolgend het nieuwe jaar. In een andere volgorde zou mijn 'nieuwjaarsweekend' helemaal niet atypisch zijn, nu ik er zo over nadenk. Besluiten doe ik dan maar met het herhalen van een oude blogwijsheid: het belang van volgordes kan moeilijk onderschat worden.