De auteur van dat doelpunt is dezelfde als de auteur van deze blog. Dat treft natuurlijk, zulke heroïsche verhalen kunnen maar beter uit eerste hand verteld worden. De auteur, laten we hem voor het gemak Tsigalko noemen, veroverde in de ultieme slotfase bij een 4-5-voorsprong de bal links op het middenveld, liet zijn arendsblik over de vijandelijke helft glijden, ontwaarde een doelwachter die zijn veilige territorium enkele meters achter zich had gelaten, trapte zo hard hij kon en zag vervolgens de bal in de gapende doelmond hobbelen. Hij (hier uiteraard met een hoofdletter geschreven wegens het eerste woord van een nieuwe zin, maar twijfel er vooral niet aan dat die hoofdletter er hoe dan ook zou hebben gestaan) behield zijn eeuwige cool in de seconden na het exploot, stak werktuiglijk zijn handen in de lucht en reageerde begripvol op de uitzinnige reacties van zijn ploegmaats.  

Om maar eens eerlijk te zijn: het is moeilijk om convenabele feestelijkheden te voorzien voor een dergelijk doelpunt. Niet per se vanwege de schoonheid ervan, wel per se vanwege de locatie. Waar in godsnaam naartoe lopen, wetende dat de middenstip pakweg tien meter verder ligt? Een koprol doen op de middenlijn is ook zo raar. In de armen van de trainer vliegen ligt praktisch moeilijk, wegens te weinig aanloopruimte voor een deftige sprong en geen trainer. En een cornervlag om mee te zwaaien bevindt zich evenmin op wandelafstand. Bescheidenheid voorwenden dus, daar is de kersverse fabrikant van een wereldgoal min of meer toe veroordeeld in deze situatie. Tenzij de gelukkige natuurlijk over een eigen blog beschikt, in dat geval kan er achteraf nog wel wat worden rechtgezet. Waarvan akte.