Wat ik vandaag gedaan heb, grenst aan het ongelooflijke. Daarmee bedoel ik niet het bijvullen van mijn blog, hoewel ook dat van langsom moeizamer en moeizamer verloopt. Maar ongelooflijk is dat niet, heb ik in het verleden al een keer of 300 bewezen. Nee. Ongelooflijk in mijn ogen is een grootwarenhuis betreden, of een copieuze maaltijd bereiden. Laat ik nu net vandaag beide gedaan hebben. Let wel: ik besef ten volle dat voornoemde heldendaden voor de normale mens dagelijkse kost zijn. Maar de normale mens heeft dan ook geen winkelfobie en een kooktalent waarmee hij een heel Afrikaans land kan vergiftigen. Voor mij betekende het een enorme stap, om los te komen van de Spar of 'kleine Delhaize' en voet aan wal te zetten in mijn dichtstbijzijnde winkel, de 'grote Delhaize'. Met een ingrediëntenlijstje van Jeroen Meus op zak zelfs. Gegeven de omstandigheden (grote winkel, veel keuze, andere mensen) was ik fier om na slechts een uurtje mijn tiental benodigdheden gevonden te hebben. Missie 1 volbracht!
Deel 2 beloofde zo mogelijk nog moeilijker te worden. Ik kan namelijk niet koken. Enfin, nuance, ik kan een paar eetbare dingen klaarmaken. Italiaans bijvoorbeeld. Pasta afkoken, een pot bolognaisesaus opwarmen en - als ik mezelf eens echt wil verwennen - ajuin en champignons eraan toevoegen. Oosters lukt ook nog. Het onverslaanbare combo rijst-currysaus-kip behoort tot mijn standaardrepertoire. Daarnaast is de Belgische keuken mij niet vreemd: aardappelen, groenten en vlees durf ik mezelf bij gelegenheid voorschotelen. Het hangt er wel vanaf welke groente, plus ik heb geen verstand van sauzen klaarmaken of welke andere frivoliteit dan ook. Mijn bereiding vandaag van Meus zijn romige spaghetti met kruidenkaas en gerookte zalm mag dus een unicum heten. Kruidenkaas had ik nog nooit in een gerecht gebruikt, net als zalm, room, look, tijm, bieslook en witte wijn. Ik had, achteraf gezien, net zo goed uranium kunnen verrijken.
Tot mijn niet geringe verbazing bleek de som der delen uiteindelijk een meer dan eetbaar geheel. Afgezien van het feit dat het wat meer gekruid had mogen zijn, viel er eigenlijk niks op aan te merken, of het moet zijn dat mijn smaakpapillen in de loop der jaren uit zelfbescherming zijn afgestorven. De basis is dus gelegd, zou je spontaan beginnen denken. Deze gedachtegang vormt echter de prelude op een anticlimax. Mijn leervaardigheid op culinair gebied is namelijk nul. Als ik 15 keer biefstuk heb gebakken, betekent dat dat ik 15 keer heb opgezocht hoelang biefstuk ongeveer in de pan moet liggen. Goed mogelijk dus dat ik me over een paar jaar op deze plaats opnieuw op de borst klop, naar aanleiding van de geslaagde bereiding van exact ditzelfde gerecht. Een ziekenhuisopname na een minder geslaagde bereiding behoort natuurlijk ook tot de mogelijkheden. Elk voordeel heeft nu eenmaal zijn nadeel.
Het is alweer een tijd geleden, maar we moeten het nog eens over mijn geesteskind hebben. Een project dat ik nu bijna twee jaar geleden vanuit het niks uit de grond heb gestampt, de meest waardevolle nalatenschap die dertig jaar in leven blijven heeft opgeleverd. Ik heb het over zaalvoetbalploeg Vitória Diabolix. Mijn hoogstpersoonlijke steentje in het water dat de loop van een rivier veranderd heeft. Exact die meest waardevolle nalatenschap staat momenteel 4e laatste in 3e klasse B van de LZV Cup. Alhoewel deze voorstelling een vertekend beeld geeft: we hebben vier matchen meer gespeeld dan onze eerste achtervolgers, dus eigenlijk staan we 3e laatste. Wat meteen ook impliceert dat Vitória Diabolix volgend seizoen hoogstwaarschijnlijk in de allerlaagste vierde afdeling zal uitkomen. Ik heb met andere woorden een geesteskind in handen dat nog generaties lang zijn stempel op de wereld zal drukken.
Hoe is het nu zo ver kunnen komen? Waarbij 'zo ver' moet begrepen worden als 'niet zo ver'. Normale ploegen verbeteren met de jaren, terwijl Vitória Diabolix alleen maar lijkt te, euh, stagneren met de jaren. Match na match worden onze prestaties middelmatiger, meer van hetzelfde. Wanneer iemand, bijvoorbeeld een graficus, de prestaties van Vitória Diabolix zou vatten in een grafiek, zou er zich een rechte aftekenen die haast perfect evenwijdig loopt met de X-as. En die zich niet zo gek hoog op de Y-as bevindt, dat had iedereen al wel begrepen. (Elke gelijkenis met mijn leven berust louter op toeval.)
De oplossing voor onze problemen ligt nochtans voor de hand. Daarvoor hoeft geen hogere macht aangeroepen te worden, zelfs een geïnteresseerde deus ex machina mag op stal blijven. Wat we nodig hebben is simpelweg iemand die doelpunten kan maken. Een mens van vlees en bloed, die de kwaliteiten bezit om een lederen bal in een vooraf bepaalde ruimte te planten. Dat alleen al zou ruimschoots volstaan om ons gebrek aan kwaliteit en zelfs kwantiteit te compenseren. Voor wie kandidaten kent om deze post te bekleden, staat het vrij om contact met mij op te nemen. Ik zeg dit in de wetenschap dat de wanhoop echt wel van deze oproep afspat. Maar een goede vader is nu eenmaal tot alles bereid om zijn geesteskind te redden.
Afgelopen week kreeg mijn street credibility postuum een boost. Niet letterlijk postuum natuurlijk, want als ik dood was zou ik niet kunnen schrijven, noch de voorzienigheid hebben gehad om een ghostwriter in te huren. Het post mortem-gedeelte heeft betrekking op mijn korte verkering met AH, die enige tijd geleden al op deze pagina mocht opdraven. En niet alleen op deze pagina. Nee, ze stond zomaar even in de P-Magazine deze week! Niet als covergirl weliswaar, maar toch slechts 112 bladzijden van die cover verwijderd. Als 'lezeres in de kijker' mag ze gespreid over zeven foto's heur waar tentoonstellen aan magazinelezend Vlaanderen. De tekstuele bijdrage is gelukkig zeer beperkt. De op informatie beluste lezer moet het stellen met een hoogst origineel levensmotto ('carpe diem') en een inkijk in de sterke punten van de gelegenheidsbabe.
Qua uiterlijk blijken dat "mijn ogen en mijn lengte" te zijn. Dat zelfkennis niet direct een karakteriële troef is, wordt voor een ingewijde zoals ik hier duidelijk. De hieraan vastgekoppelde anekdote heb ik in een eerdere blog schandelijk over het hoofd gezien. Het komt erop neer dat AH ruw geschat 1m68 groot is, maar bij hoog en (in dit geval) bij laag beweert dat ze 1m75 is. Mijn opmerking dat zoiets niet kan, aangezien ikzelf 1m87 ben en zij nauwelijks tot aan mijn schouders komt, werd gecounterd met het argument "nee, gij zijt groter dan 1m87!". Mijn schoonzus in spe haar opmerking, dat zoiets niet kan aangezien ze zelf 1m78 is en AH een kop kleiner, werd gecounterd met het argument "nee, gij zijt groter dan 1m78!". Een rijk argumentarium dus, maar als er ooit een instrument wordt uitgevonden om iemands lengte objectief vast te stellen, zal ze genadeloos door de mand vallen. Intussen kan mijn aanzien er wel bij varen. Een vrouw gedumpt hebben die in de P-Magazine staat, daarmee stijg je natuurlijk in de pikorde van de straat. Of hoe debiliteit uiteindelijk tot credibiliteit kan leiden.
If you want to see the rainbow kick, you gotta put up with the rain
Dat ik het nu volgende nog niet eerder aan de quasi-anonimiteit van mijn blog heb toevertrouwd, mag een klein wonder heten. Het gebeurde intussen drie weken geleden, maar er was hier geen letter over terug te vinden. Nu ja, technisch gezien zijn er misschien wel letters over terug te vinden, alleen niet in de juiste volgorde. Het voorval dat ik hier met zoveel poeha aankondig, is niks meer of minder dan een geslaagde regenboogtrap. Dat is geen evidentie, want het ging in het verleden al eens mis. Voor een niet-geslaagde regenboogtrap worden jullie daarom doorverwezen naar de blog van 01-05-2012. Voor degenen die niet zo geïnteresseerd zijn in de minder succesvolle Tsigalko, leg ik nog eens de definitie van een regenboogtrap uit. Kwestie van jullie aanstaande (extra) bewondering voor mij een fundament te geven. Bij een regenboogtrap wordt de bal tussen de voeten geklemd, vervolgens met de linkerbinnenkantvoet langs het rechterbeen naar boven gehesen, waarna de rechterhak tegen de bal stampt, zodanig dat die een boog over de tegenstander beschrijft. Dat klinkt ingewikkeld en dat is exact mijn bedoeling.
Plaats van uitvoering was het veld van de leider in onze reeks, FC Den Bierpot. Voor wie er nog aan twijfelt of we al dan niet cafévoetbal spelen: we spelen cafévoetbal. Helemaal op het einde van de match infiltreer ik met bal aan de voet in de backlijn. Door het modderige veld loop ik me letterlijk vast, met een tegenstander voor mij en een andere die van opzij komt aangelopen. Hoog tijd dus voor mijn moment de gloire. Ik plet de bal tussen de voeten en wip hem over mijn twee verbouwereerde belagers. Helaas was ikzelf ook wat verbouwereerd, door het impulsieve karakter van deze daad en vooral de snelheid van handelen, die niet van mijn gewoonte is. De netjes voor de achterlijn tikkende bal werd daardoor wat onbeholpen in het zijnet geschoten. Maar de toets van de meester was toen al onloochenbaar. Ik liet me de bewonderende 'oehs' en 'aahs' bescheiden welgevallen en stapte enkele minuten later als een winnaar van het veld. Forza Mechelen B verloor de wedstrijd met 11-1.
Toegegeven: de lijst van potentiële woordspelingen is eindeloos. Net zo goed had boven dit stukje 'Love me Tinder' of zelfs 'Tinder, done that' kunnen staan. Met de klemtoon op de tweede lettergreep dan - misschien niet zo een goed teken dat ik het moet uitleggen, en misschien is die eindeloosheid dus wel relatiever dan gedacht. Hoe dan ook, als ik Tinder in één woord zou moeten omschrijven (en waarom niet, uiteindelijk doe ik hier wat ik wil), zou ik opteren voor 'revolutionair'. Mogelijk dringt in deze fase een uitvoerigere beschrijving zich op. Dat het hier om een app op de betere smartphone gaat bijvoorbeeld, die van de gelegenheid gebruikmaakt om het hele proces van de partnerkeuze te herdefiniëren.
De werking van Tinder is poepsimpel, wat evengoed de slogan van de applicatie zou kunnen zijn. Tinder is een grote virtuele ruimte met daarin alle vrouwen van de hele wereld, of toch degene die eveneens Tinder hebben en zich binnen de door jou ingestelde straal en leeftijdsgrens bevinden. Door middel van foto's rechtstreeks van hun Facebook kan je hen één na één op hun merites beoordelen. Op kruisje drukken betekent dat het niet je meug is; door op hartje te drukken geef je aan dat de dame in kwestie geil genoeg lijkt om ooit de dracht van je nageslacht op zich te nemen. De eerste selectie gebeurt dus op uiterlijk, net als in het uitgaansleven. Eventueel kan er ook een blik geworpen worden op de gemeenschappelijke interesses die via Facebook worden gedetecteerd, maar tot op heden is me niet bekend of iemand daar echt naar kijkt. Pas wanneer man en vrouw elkaar leuk hebben bevonden middels een wederzijds hartje, kan het chatten beginnen. In het jargon heet dat een match.
Nadat het internet al eerder de mogelijkheid heeft geschapen om vrij kennis en cultuur te delen, is nu de globalisering van de ontmoetingsmarkt aan de beurt. Iedereen treedt met iedereen in competitie in een wereldwijd strijdtoneel, teneinde de best mogelijke partner aan de haak te slaan. Het lot heeft hiermee definitief afgedaan, de tijd van de lucky shots is voorbij. Tinder is er niet voor de eerlijke vinder. In plaats daarvan word je onherroepelijk meegezogen in het verslavende spelelement, dat aanmoedigt om steeds verder op zoek te gaan naar de perfecte match. Zelf mag ik me intussen wel ervaringsdeskundige noemen. Voor een keer zelfs als early adopter. Sinds begin oktober al heb ik Tinder in mijn hart gesloten, met een onderbreking van een zestal weken ten tijde van AH. Het is nog het best te vergelijken met permanent op stap gaan, vanuit de zetel. Dat resulteerde tot op heden in een 150-tal matches, een 15-tal Facebook-vrienden, een 5-tal dates en een 0-tal keer de liefde van mijn leven. Maar het/ze zal wel een keer klikken.
