De werking van Tinder is poepsimpel, wat evengoed de slogan van de applicatie zou kunnen zijn. Tinder is een grote virtuele ruimte met daarin alle vrouwen van de hele wereld, of toch degene die eveneens Tinder hebben en zich binnen de door jou ingestelde straal en leeftijdsgrens bevinden. Door middel van foto's rechtstreeks van hun Facebook kan je hen één na één op hun merites beoordelen. Op kruisje drukken betekent dat het niet je meug is; door op hartje te drukken geef je aan dat de dame in kwestie geil genoeg lijkt om ooit de dracht van je nageslacht op zich te nemen. De eerste selectie gebeurt dus op uiterlijk, net als in het uitgaansleven. Eventueel kan er ook een blik geworpen worden op de gemeenschappelijke interesses die via Facebook worden gedetecteerd, maar tot op heden is me niet bekend of iemand daar echt naar kijkt. Pas wanneer man en vrouw elkaar leuk hebben bevonden middels een wederzijds hartje, kan het chatten beginnen. In het jargon heet dat een match.

Nadat het internet al eerder de mogelijkheid heeft geschapen om vrij kennis en cultuur te delen, is nu de globalisering van de ontmoetingsmarkt aan de beurt. Iedereen treedt met iedereen in competitie in een wereldwijd strijdtoneel, teneinde de best mogelijke partner aan de haak te slaan. Het lot heeft hiermee definitief afgedaan, de tijd van de lucky shots is voorbij. Tinder is er niet voor de eerlijke vinder. In plaats daarvan word je onherroepelijk meegezogen in het verslavende spelelement, dat aanmoedigt om steeds verder op zoek te gaan naar de perfecte match. Zelf mag ik me intussen wel ervaringsdeskundige noemen. Voor een keer zelfs als early adopter. Sinds begin oktober al heb ik Tinder in mijn hart gesloten, met een onderbreking van een zestal weken ten tijde van AH. Het is nog het best te vergelijken met permanent op stap gaan, vanuit de zetel. Dat resulteerde tot op heden in een 150-tal matches, een 15-tal Facebook-vrienden, een 5-tal dates en een 0-tal keer de liefde van mijn leven. Maar het/ze zal wel een keer klikken.