Vrouwelijk Schoon...

From the desk of Filip van Laenen on Tue, 2010-11-09 13:54

58 Mensen kwamen om bij een gijzeling met bloedige afloop in de Sayidat al-Nejat-kathedraal (Onze-Lieve-Vrouw van Verlossing) op zondag 31 oktober. Over het relaas van wat zich tijdens die gijzeling in de kathedraal precies afspeelde is het opvallend stil in onze media, en van veel publieke verontwaardiging is er weinig sprake. Het ging dan ook niet over een dominee met minder aanhangers dan je op een gemiddelde zondag aantreft in een doorsnee parochiekerk in het geseculariseerde Vlaanderen die ermee dreigde enkele korans te verbranden…

De Zweedse christelijke krant Dagen (De Dag) nam verleden week contact op met de Syrisch-katholieke priester Adris Hanna in Södertälje, die de verhalen bracht van enkele getuigen van de gijzeling. Hun verhaal is huiveringwekkend, en veelzeggend voor het gebrek aan respect dat de gijzelnemers voor hun slachtoffers hadden. Hieronder volgt een vertaling van enkele passages uit het interview met als titel «Het leek wel of het voor hen een spelletje was mensen dood te schieten»:

Vijf gewapende personen kwamen de kerk binnengestormd, terwijl anderen buiten de wacht optrokken. Toen ze binnenkwamen, losten ze enkele schoten naar de achterste rijen, waardoor de mensen in paniek raakten. Eén van de priesters, pater Wassim, vroeg hen om ermee op te houden. Eén van de mannen stapte daarop op hem af, en schoot hem in de hals, waarop hij neerviel in een plas bloed. De andere priester, pater Tahir, probeerde te helpen, maar werd ter plekke neergeschoten. Toen zijn broer naar voor liep om te helpen, werd ook hij neergeschoten. Toen hun moeder begon te huilen en de terroristen wilde doen stoppen, werd ook zij getroffen en ernstig gewond.

[…]

Eén van de mannen nam een vier maanden oude baby uit de armen van een moeder, wierp het in de lucht, en probeerde het neer te schieten voor het weer de grond trof

[…]

Toen een man neergeschoten werd, begon zijn zoontje te huilen. Hij was vijf jaar oud, en zijn moeder probeerde hem te doen zwijgen, maar hij bleef huilen. Toen zei één van de mannen: «We zullen hem wel doen zwijgen!», en schoot hem in het hoofd.

[…]

Enkelen probeerden zich te verschuilen in de sacristie. De terroristen vonden hen, en maakten hen allemaal af.

[…]

Toen de Amerikaanse en Irakese veiligheidstroepen probeerden de controle over de kerk weer over te nemen, zetten de mannen zich in het midden van het volk. Vervolgens lieten ze zich opblazen om zoveel mogelijk mensen mee te nemen in de dood.

Het interview sluit af met een bittere opmerking over de hypocrisie in de Westerse media:

Wanneer één persoon in de VS ermee dreigt enkele korans te verbranden, berichten alle media over de hele wereld erover en eisen een reactie van alle christenen. Maar wanneer terroristen een kerk binnenvallen en mensen vermoorden, zijn de reacties uiterst zwak. Waarom?

Het is inderdaad opvallend dat de reacties in de Westerse media opvallend zwak waren. Het relaas van wat er precies in de kerk gebeurde wordt nauwelijks verteld, en een krant als De Standaard doet zelfs uitschijnen dat ze een beetje per ongeluk en bij gebrek aan beters de kerk binnenvielen. Het is nochtans duidelijk dat de terroristen goed wisten wat ze deden (onder meer als wraak op de verbranding van de korans, die overigens nooit plaatsvond), en dat de kerk dus wel degelijk het doel van hun actie was.

Nu is het begrijpelijk dat in ieder geval de Vlaamse media weinig plaats kunnen inruimen voor deze afschuwelijke gijzeling. Er moet immers al uitvoerig bericht worden over veel grotere onrechten in deze wereld, zoals onder meer de voorstellen van aartsbisschop André-Jozef Léonard om af en toe ook eens wat Latijn te gebruiken in de eucharistieviering, wat terug te schroeven op het gebruik van de bloemetjes-vlindertjes-zonnetje-teksten waar geen mens ooit een touw heeft aan kunnen vastknopen, en recht te blijven staan tot aan de eerste lezing, zoals in de rest van de wereld. Daar wegen inderdaad geen 58 dode christenhonden in Bagdad tegenop.

Ook het vermelden – en dus veel krantenruimte – waard is het laatste initiatief van minister van Werk en Gelijke Kansen Joëlle Milquet, verpakt als «tips voor een bang land». Het schijnt inderdaad dat er hier en daar nog scholen bestaan waar af en toe nog een haram-maaltijd opgediend wordt, en dat sommige werkgevers nog steeds hardnekkig de meest competente kandidaten willen aanwerven in plaats van diegene met de juiste huidskleur. Vreselijk! Misschien nog het meest opvallende voorstel is dat over de feestdagen. Er zou een te groot overwicht van christelijke feestdagen zijn. En we citeren uit De Standaard: «Iedereen mag twee “vlottende feestdagen” vrij kiezen, volgens zijn of haar cultuur of religie.» Benieuwd of ook 11 juli daarmee toegelaten zal worden. Of zou dat niet echt de bedoeling geweest zijn?

Ondertussen lopen er in Irak wel een hele hoop mensen rond die al blij zijn als ze ook dit jaar Kerstmis heelhuids zullen kunnen doorkomen. Enkele dagen geleden werd er trouwens een akkoord bereikt over een nieuwe regering. Misschien kan Joëlle Milquet haar initiatief ook eens doorspelen aan haar ambtgenoot in Bagdad

o-o-o-o-o-o-o-o-

Taqiyya is weer helemaal terug [naar index]
11-11-2010 - Joop Oldenbroek - De Volkskrant

Islamitische geleerden roepen op tot takiyya (veinzen). Kunnen we moslims nog wel wel vertrouwen, of doen ze allemaal aan takiyya? Maartje Bakker laat Maurits Berger, hoogleraar islam in het hedendaagse Westen, beweren dat de omschrijving van het begrip takiyya in het boek van PVV-Kamerlid Martin Bosma, aperte onzin is (Binnenland, 30 oktober).

Volgens Berger is takiyya een begrip uit de Middeleeuwen, wat correct is. Verder beweert hij dat het onzin is dit leerstuk van vroeger op de hedendaagse moslims te plakken. Bovendien beweert hij dat de uitleg van Bosma gebaseerd is op de sjiitische zienswijze, terwijl de soennieten een andere uitleg zouden hanteren.

Het begrip takiyya wortelt in het begrip taysir. Een conferentie van Arabische islamgeleerden, deze zomer georganiseerd door de Egyptische al-Azhar universiteit, behandelde het begrip takiyya met het doel om de moslims in Europa en Amerika een handreiking te geven om barrières bij het integratieproces vanuit het islamitische geloof op een aanvaardbare en correcte wijze te omzeilen.

Een der deelnemers, sjeik Yusuf al-Qaradawi, besteedde er deze zomer een gehele uitzending aan van de wekelijkse populaire Arabische tv-show al-Sharia wa al-Haya (De Wetten en het dagelijks Leven) van Al Jazeera. Al-Qaradawi is een vooraanstaande en gezaghebbende soennitische islamgeleerde en geldt over het algemeen als gematigd, ook al legitimeert hij zelfmoordaanslagen tegen Israël en het doden van afvalligen.

Al-Qaradawi legde uit dat de islam, overeenkomstig ‘fiqh al-taysir’ (de jurisprudentie omtrent de weg van de minste weerstand), de moslims dispensatie biedt waar dat ook maar nodig is. Hij benadrukte dat niemand minder dan Mohammed zelf pleitte voor het kiezen van de gemakkelijke weg en noemde daarvan een aantal voorbeelden.

Hij waarschuwde wel dat ‘taysir’ alleen gebruikt kan worden indien de wisselvalligheden van het dagelijks leven dat nodig maken. Met andere woorden, moslims moeten niet actief de gemakkelijke weg zoeken. Alleen als oncontroleerbare omstandigheden moeilijkheden in de weg leggen, is de moslim vrij om de gemakkelijke weg te kiezen.

In verband met zijn oproep aan in het Westen levende moslims om meer te liberaliseren, maakte hij een veelzeggende opmerking: ‘taysir is vooral nodig in dit tijdperk, in het bijzonder voor die moslimminderheden, die in Europa en Amerika wonen.’

Deze oproep is niet bedoeld om de opvattingen van de islam te liberaliseren. Al-Qaradawi wees er uitdrukkelijk op dat het leven overeenkomstig de vijf zuilen die het islamitische geloof kent, zonder uitzondering en volledig nagestreefd moet worden. Taysir biedt slechts de mogelijkheid tot een tijdelijke dispensatie indien de omstandigheden van het dagelijkse leven voor de gelovige moslim problematisch zijn.

De met Al-Qaradawi nauw verbonden en in Nederland bekende Tariq Ramadan geeft een goed voorbeeld van taysir in een gesprek met de publicist Ian Buruma, weergegeven in de New York Times van 4 februari 2007. Ramadan beveelt een moratorium (een tijdelijk stopzetten) van de doodstraf door steniging ingeval van overspel aan. Dit is taysir in de praktijk. Het stenigen van een mens zou voor de in het Westen levende moslim onherroepelijk tenminste een langdurige gevangenisstraf betekenen. Daarom kan het gebod daartoe buiten werking gesteld worden tot de omstandigheden meer opportuun worden. En die dag zal volgens hem zeker aanbreken.

Taysir is niet bedoeld om de islam te liberaliseren, maar veroorlooft de moslim een door hem niet serieus te nemen aanpassing aan de dagelijkse levensomstandigheden. Al-Qaradawi maakte overduidelijk dat de toepassing van taysir niet betekent dat afstand wordt genomen van de sharia; ze zet de sharia slechts in de wacht tot de omstandigheden beter worden.

In dit licht bezien slaat Martin Bosma in zijn boek de plank dus niet mis en moet Maurits Berger worden aangeraden zijn kennis te actualiseren of aan te vullen.

Er blijft een dilemma met moslims die, op welke manier ook, onder invloed staan van Al Qaradawi of Ramadan. Het is onmogelijk aan te tonen of deze islamitische medeburgers voor de toepassing van de taysir-doctrine hebben gekozen of oprecht onze seculiere staat en maatschappij aanvaarden zonder een verborgen tweede (politieke) agenda. Ik beschouw de islam als een politieke ideologie.

Zeker de niet hoog opgeleide moslim heeft waarschijnlijk nooit van takiyya gehoord. Het zou dan ook niet netjes zijn alle moslims zomaar verdacht te maken. Maar dat laat onverlet dat het, zeker waar het functionarissen in overheidsdienst betreft of moslims in (politieke) topposities, verstandig is rekening te houden met takiyya. De emoties in dit dossier laaien naar mijn smaak te hoog op en daar moeten we vanaf. Ik hecht meer aan feiten dan aan emoties. Maar soms zijn die feiten onaangenaam zijn. En takiyya is een feit.