.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Das Volksgericht im Dritte Reiche….

Erinnerung an Morgen?????

o-o-o-o-o-o-

Raadsheer mr. Tom Schalken voor Dummies

GER STRUIK - 31 OKTOBER 2010

Een gedegen biografie van mr. Schalken is in voorbereiding. Hier alvast een voorproefje.

Bij de kapper, in de rij voor de kassa bij Albert Heijn, in de tram, waar ik ook kom, overal valt de naam van mr. Tom Schalken. Gisteren nog een obscure raadsheer aan het Amsterdamse gerechtshof, vandaag op ieders lip.  Zelden zal iemand zo snel - en tevens zo verdiend - tot de rangen der BN’ers zijn toegetreden. . 

Een kleine 20 jaar is de thans 66-jarige mr. Tom Schalken hoogleraar geweest. In die functie heeft hij zich alras doen kennen als een wetenschapper van een welhaast on-Nederlandse proporties. Thans, en wel sedert 2005, is hij raadsheer bij het Amsterdamse gerechtshof en is hij aldaar aan het uitbollen naar zijn pensioen. Maar dan wel als een rechter die inmiddels op het punt van onkreukbaarheid een standaard heeft neergezet die zijn collega-rechters al bij voorbaat tot wanhoop drijft.

Het is al met al een kwestie van pure gerechtigheid om de verdiensten van prof. mr. Tom Schalken, deze lievelingszoon van Vrouwe Justitia,  hier voor een ruimer publiek te ontsluiten.

Zoals men dat bij intellectuele giganten wel vaker ziet, was de start van de carrière van Tom Schalken allesbehalve veelbelovend. Hij is namelijk begonnen met eerst een paar jaar – op kosten van pa – te verlummelen aan de universiteit van Nijmegen. Daarna heeft hij echter – nog steeds op kosten van pa - een doorstart gemaakt aan de VU te Amsterdam. Wellicht is het aan de opleidingseisen van de VU toe te schrijven, maar Tom Schalken is daar in recordtijd afgestudeerd en al in 1972 gepromoveerd.

Bij een promotie hoort een proefschrift. Bij de meeste proefschriften beperkt de promovendus zich tot het plichtmatig op een rijtje zetten van wat anderen hebben bedacht. Gelukkig verschijnen er zo nu en dan ook proefschriften die de rivieren der wetenschap in nieuwe beddingen weten te leiden, die zich weten te ontworstelen aan de houdgreep van de academische communis opinio. Welnu, het proefschrift van mr. Schalken behoort bij uitstek tot de categorie “grensverleggend”. Ga maar na:  “Pornografie en strafrecht, beschouwingen over het pornografiebegrip en zijn juridische hanteerbaarheid”. En dat aan de VU, anno 1972.

Afgezien van zijn wetenschappelijke merites, heeft het proefschrift van mr. Schalken ook een enorme maatschappelijke impact gehad. Wat tot dusverre onder de toonbank werd verkocht, kon nu open en bloot in de etalage, mits – uiteraard - voorzien van de nodige strookjes papier ter afdekking van de daarvoor in aanmerking komende details. Hele generaties, de mijne incluis, hebben van mr. Schalken geleerd om pornografie op een juridisch verantwoorde wijze tot zich te nemen. Ja, ik durf zelfs de stelling aan, dat zonder het proefschrift van mr. Schalken een film als “Deep Throat”, die mijlpaal van Westerse beschaving, niet zo snel in Nederland had kunnen worden vertoond.

Voor iemand als mr. Schalken, die zo gedurfd en vaardig het nukkige paard der wetenschap heeft weten te berijden, kon het professoraat niet ver weg zijn. En ja hoor, nog maar nauwelijks 15 jaar later, in 1987, vinden wij mr. Schalken al weer terug op het VU-nest. Ditmaal als hoogleraar strafrecht en strafprocesrecht.

Een kort overzicht als dit kan onmogelijk recht doen aan de huiveringwekkende veelzijdigheid die zijn hoogleraarschap zo heeft gekenmerkt. Er is echter één kwaliteit van prof. Schalken die er toch nog uitspringt, en dat is zijn optreden als annotator. Sedert 1988 heeft hij de opeenvolgende jaargangen van de “Nederlandse Jurisprudentie” verrijkt met honderden commentaren op de vonnissen en uitspraken van allerhande rechterlijke colleges.

Legendarisch is zijn ziedende commentaar op het zogeheten Rectaal-fouilleren-arrest van de Hoge Raad (HR 8 november, 1988, NJ 1989, 667). De Hoge Raad dacht het opsporingsambtenaren gemakkelijk te moeten maken door onder “onderzoek aan het lichaam” tevens te begrijpen “onderzoek in het lichaam”. “Een dieptepunt in de justitiële argumentatie!”, zo riep prof. Schalken zijn lezers toe. Als de wetgever “onderzoek in het lichaam” had willen toestaan, dan had dat wel met zoveel woorden in de wet gestaan. Als prof. Schalken het ons zo uitlegt, klinkt het allemaal zo simpel, maar juristen krijgen nog steeds kippenvel wanneer zij terugdenken aan de peilloze diepgang van de achterliggende analyse.

Het is niet ongebruikelijk om vooraanstaande hoogleraren bij hun afscheid te verblijden met een liber amicorum. Bij prof. Schalken bleek dit niet tot de mogelijkheden te behoren en de reden laat zich raden. Wie, zoals prof. Schalken, zijn collega’s alleen al door zijn erudiete aanwezigheid devalueert tot wetenschappelijke non-valeurs, die maakt weinig vrienden; in ieder geval te weinig vrienden om een liber amicorum vol te krijgen.  In plaats daarvan heeft men zijn verrukkelijke annotaties gebundeld in een boek met de welhaast profetische titel “Ordening van emotie”. En zo kunt u zijn ragfijne analyse van bijvoorbeeld het “Wangslijm-arrest” (HR 2 juli 1990, NJ 1990, 751) of het “Hijger-arrest” (HR 9 december 2003, NJ 2004, 273) nog eens in een handzaam formaat nalezen, rustig thuis bij de open haard.

De publicatie “Ordening van emotie” bevat ook nog een inleiding tot de specifieke aandachtspunten uit het wetenschappelijk werk van prof. Schalken. Prominent aanwezig zijn daarbij art. 6 EVRM (het recht op een eerlijk proces), het nemo tenetur-beginsel (waartoe met name ook het zwijgrecht van een verdachte behoort) en een deugdelijke motivering als fundament van rechterlijke oordelen. Vergis ik me niet, dan komen deze punten me bekend voor. Sterker nog, het waren belangrijke peilers onder het verweer van mr. Moszkowics. Ja, zonder het wetenschappelijke voorwerk van prof. Schalken had mr. Moszkowics zijn verdediging van Wilders niet naar behoren kunnen voeren.

Een ander punt van zijn niet aflatende aandacht is het optreden van het OM. Daarbij heeft hij ook de fiolen van zijn toorn uitgegoten over de houding van het OM in procedures als die welke Wilders nu voor de rechtbank hebben gebracht. Het OM zou op verzoeken tot vervolging veel te gemakkelijk tot niet-vervolging besluiten en zo’n besluit bovendien ontoereikend motiveren. Sommige waarnemers hebben al gesuggereerd dat de beschikking van het Hof geen poging tot afrekening met Wilders was, al was dat voor het Hof natuurlijk mooi meegenomen. Zij zien er veeleer een poging in om het OM in een high profile zaak eens gevoelig op z’n nummer te zetten.

Zelf beschouw ik dergelijke aantijgingen als vuige achterklap waartegen een integer en hoogstaand magistraat als mr. Schalken zich nu eenmaal niet kan verweren. In dit verband kan ik ook nog wijzen op de uitzending van Buitenhof van 24 oktober. De president van de Hoge Raad, mr. Geert Corstens,  heeft in die uitzending de criticasters van de rechterlijke macht volkomen terecht “intemperantia” voor de voeten geworpen. Voorwaar, een gelukkig gekozen term, want nu weet ook de gewone man meteen waar het op staat.

Ach, en dan dat etentje van de Vertigo-club. Al dat gedoe over partijdigheid. Mr. Schalken zou gepoogd hebben om de mystery guest, prof. Jansen, te beïnvloeden. Weet u wat mij als bewonderaar van mr. Schalken nu het meest steekt? Niet dat Moszkowics en Wilders er een onsmakelijk nummertje van hebben gemaakt. Wat we met die twee voor vlees in de kuip hebben, dat is inmiddels genoegzaam bekend: gespeend van elke vorm van fatsoen. Nee, wat mij het meest steekt, is dat zowel de president van het Gerechtshof als mr. Corstens de aanwezigheid van mr. Schalken als “ongelukkig” hebben gekenschetst. Een beschamende en nodeloze knieval voor de Wilders-adepten.

Prof. Schalken had zijn terugtreden als hoogleraar al een paar jaar tevoren aangekondigd. Hij is dus op een door hemzelf gekozen tijdstip weggegaan. Zijn afscheidsrede draagt de vertederende titel “Functioneringsgesprek met mij zelf”. Wie mocht vrezen dat zijn onbarmhartige blik in de spiegel schokkende onthullingen heeft opgeleverd, die kan ik snel geruststellen. Onze hooggeleerde laat er geen misverstand over bestaan dat “zijn functioneringsgesprek buitengewoon positief is uitgevallen” (blz. 1). Ik had ook niet anders verwacht. Bij zo’n geniale persoonlijkheid zou enigerlei vorm van bescheidenheid ook geforceerd overkomen.

Wanneer ik de onverkwikkelijkheden van het Wilders-proces aan mijn geestesoog voorbij laat trekken, dan bekruipen mij toch wat onbehaaglijke gevoelens. Het scenario voor een eventueel afscheid van raadsheer Schalken zou wel eens kunnen gaan afwijken van zijn afscheid als hoogleraar. Wellicht is er opnieuw een functioneringsgesprek aan de orde.  Dat zal in dat geval geen gezellig onderonsje van mr. Schalken met zichzelf zijn, maar een formeel functioneringsgesprek. De uitkomst daarvan zal dan ook niet bij voorbaat “buitengewoon positief” uitvallen. Zelfs staat niet langer vast dat zijn afscheid zal plaatsgrijpen op een door hem zelf gekozen tijdstip c.q. op de wettelijke datum van pensionering.

Ik vrees dat Juvenalis het bijna 2000 jaar geleden al goed had begrepen: “Elke zonde valt te meer in het oog en wordt te meer als schuld aangerekend, naarmate hij, die zondigt, in hoger aanzien staat”.  Of zoals onze opperrechter, mr. Geert “Temperantia” Corstens, dezelfde gedachte – maar dan veel huiselijker ‒ zou formuleren: “Omne animi vitium tanto conspectius in se crimen habet, quanto major, qui peccat, habetur” (uiteraard met vindplaats:  Juvenalis, Satirae 8, 140 sq.)

o-o-o-o-o-o—o-

Pssst

Mensen, ik heb het U voorspeld : even gemakkelijk het was voor Turkije om YouTube weer open te stellen, even zo gemakkelijk zal die voor het gewone Turkse volk binnenkort weer onder de censuur zitten. Laat het U gezegd zijn voor de blogwereld : als het van de NSDAP Pv/dA afhangt (voor NL) of van de PS/SP bij ons in het land der Gebelgden, wordt er de blok op gelegd. U staat geregistreerd en wordt gevolgd. Big Brother is watching you. Stop met de Linxe overheid belachelijk te maken : Uw plaats is in een psychiatrische inrichting. Of beter : U bent een nutteloze eter, een parasiet, een luis, die best zo vlug mogelijk verpletterd wordt.

Als U iemand bent met een beetje kennis van de diepere achtergronden van WO II, dan weet U wie en wat de Nazi-Opperechter Roland Freisler gewest is. De man heeft de oorlog niet overleefd, maar zijn weduwe wel en die geniet van het welverdiende pensioen van haar halve trouwboek. Mag dat, even, ja?! Voor wie nog nooit van Freisler heeft gehoord : zie Wikipedia voor een tamelijk evenwichtig verhaal.

En nu U toch in die proces-sfeer van toen vertoeft, wip even binnen bij ‘Proces van Neurenberg’ waar de ‘Vier Mogendheden’ als glorieuze overwinnaars van WO II hun verslagen vijanden berechtten. Zelfs de Goden op de Olympus hadden dergelijke macht niet ter beschikking. Maar of in die Rechtszaal RECHT gesproken werd, dat betwijfel ik. Wraak, jaja, dat wel! Want wie wil de monsterlijke kat nu beroven van dat arme muisje dat ze gevangen heeft!

Dat Tom Schalken, net als Roland Freisler, op het einde van zijn carrière, bedolven weord onder een vallende betonnen balk : kan er een hogere vorm van Gerechtigheid bestaan?

Bij Freisler was dat ten gevolge van een bombardement die zijn Paleis van Justitie in één klap in een puinhoop herschiep. Bij Schalken is het de publieke schande die, dank zij Geeert Wilders, over deze manipulator is uitgegoten.

Wij wensen hem van hieruit een vredig einde toe.

O Ja, via onderstaande link kunt u de Heer Roland Freisler in actie zien. Ziet U, weer die Deutsche Gründlichkeit! Raadsheer Tom Schalken kan nog bijleren! Ik breng maar de rechtszitting in herinnering tegen Generaal von Stulpnagel, wiens naam gevallen was in het aanslag-complot tegen Hitler van 20 juli 1944. Bekentenis noch verder onderzoek was nodig, vond Freisler. De voorheen gevierde veldheer werd voor Freisler gebracht, in burgerkledij : een vest met veel te lange mouwen - een te korte broek maar zonder broeksriem, zodat de arme man voortdurend ‘aan zijn broek zat te friemelenn’ om deze niet te verliezen. “En zo’n man heeft het gewaagd zich te meten met onze Onvergankelijke Führer, tierde de rechter…Vonnis : de strop – aan een vleeshaak, verfilmd ten gerieve van de Führer.

Moet een natte droom zijn voor PvdA-Rechters….

http://mobfunda.net/Freisler%3B/

Sorry voor Rechter Tom Schalken van het ‘Volksgericht’ v/d Arbeid in Amsterdam. Bij nader toezien kan die man niet, herhaal, niet vergeleken worden met zijn Collega uit Berlijn. Die moest zelf de zittingen leiden en de doodstraffen uitspreken, die binnen de 24 uur dienden te worden voltrokken, want beroep was niet mogelijk. Goed hé, voor de ‘rechtsgang’! Freisler tierde tegen elke beschuldigde en ging als een dierenbeul bij een demonstratie. Tom Schalken staat daar boven : hij laat het vuile werk opknappen door zijn ondergeschikten…zodanig dat hij, als het er op aankomt, in iedere omstandigheid aan de goede kant staat….Een goede Linxe gewoonte, zoals U wel weet!