.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Wij, in de Vlaamse Beweging, hebben ergens het bijgeloof van onze voorouders een draai gegeven om de romantiek aan te zwengelen. Wij hebben de leuze :’Vliegt de Blauwvoet – Storm op Zee’ als iets geestdriftigS begroet. Daar waar het in feite, zoals elke zee-visser weet, het de stormvogels (de blauwvoeten!) zijn die het naderend onweer aankondigen. Bijgeloof of niet : voor onze voorouders en zelfs op de huidige dag, zijn die vogels de echte weer-voorspellers… Als het enigszins kan : wend de steven, en zo rap als ’t kan op huis aan, naar de veilige haven, ofwel anders alles stevig vastsjorren en ondergaan wat er komen gaat.

En nu, nu er lijken te pikken zijn, is de onheilsbode Noël Slangen, veroordeeld crimineel, daar ineens weer. Als er storm en ontij op komst is.

Dat er de laatste tien jaar een paar keer naar rattenvangers geluisterd werd, geeft hem de glans om de eigen eendagsvliegen te belichten : Vhfsdt, SS uit H….Meneerke Slangen gaat ondertussen wel voorbij aan het feit dat Vlaanderen gewoon geel kleurt. Eerst de valse hoop op Leterminator, dan de zekerheid van de Niveanen-zege : daar maakt hij geen woord aan vuil. De tekenen des tijds staan hem niet aan, dus moffelt hij die weg. Volgens hem is het zelfs niet eens gebeurd dat Vlaamse Nationalisten de dans leiden in de Regeringsvorming……Want iedereen moet minstens even materialistisch en vals zijn als hjj-zelf…Hij kan alleen daar over oordelen….Want, om een cens te verdienen… daarvoor heeft hij liever een steekvlam….

De partij-booschap is telkens ook volatiel, zegt Slangen, en dat komt omdat hij moedwillig het Vlaams Belang over het hoofd ziet. Twee simpele boodschappen (in feite is het dezelfde) Vlaams welzijn en inkrimping van de wilde immigratie (Islamisering). Maar dat is te simpel voor Grote Slangen Geesten….

Ergens is het werkstukje van de Grote Meester doordesemd van de nostalgie naar een autoritair systeem….Hij zegt het niet, maar vor hem kan dat gerust het Kalifaat der Nederlanden worden….

Mogen wij hem daarnaast een zekere Marx en een zekere Engels voordragen? Het zit er dik in, dat de mensen, sedert de val van de USSR, zo’n dikke 39 jaar geleden, dat systeem al grotendeels zullen vergeten zijn. En dat ze gewillig hun Nieuwe Grote Leider en Kaliefen-dienaar Noël Slangen, gaan volgen…

o-o-o-o-o-o-

Politiek voorbij de steekvlam

04/10/10 10u50

Noël Slangen houdt een pleidooi voor een duurzamer bestel. Slangen is senior communicatie-expert en afgevaardigd bestuurder van Groep C. Hij lanceerde Steve Stevaert (sp.a) in de politiek en werkte voor de premiers Martens, Tindemans, Dehaene (nu CD&V) en, last but not least, Verhofstadt en zijn Open Vld.

Zowel CD&V, sp.a, Open Vld en NV-A zijn op een of ander punt afgeschreven geweest en absolute overwinnaar geweest. En dat op amper tien jaar. De politiek mist duurzaamheid, en daardoor aan kracht, schrijft Noël Slangen.

De politiek van de laatste decennia wordt gekenmerkt door steekvlampolitici. De vlam verblindt door haar omvang, maar deemstert ook razendsnel weg. Zo werden achtereenvolgens Steve Stevaert, Yves Leterme en Bart De Wever voorzien van het eponiem God. Sommige anderen, Jean-Marie Dedecker om hem niet te noemen, domineerden maanden steekvlamgewijs de agenda en verdwenen met een zucht.

Er tekent zich een patroon af. Een intern of extern politiek feit zet een politiek figuur op het voorplan. Dit figuur scoort bij de bevolking, of zeg maar in pers en opiniepeilingen. Iedere partij kijkt vervolgens in de richting van die persoon. Binnen alle partijen ontstaan interne discussies over de partijlijn, namelijk of men toch niet meer het voorbeeld van het populaire figuur moet volgen. Dat figuur wordt daardoor het thema van de verkiezingen, scoort daardoor uitmuntend en wordt daags na de verkiezingen tot God gebombardeerd. Of er springt bij die verkiezingen zelfs een nieuwe God uit de coulissen waar men hem helemaal niet verwachtte. Waarna partijen hun wonden likken en zich afvragen hoe ze meer op de partij van deze nieuwe godheid kunnen lijken. Tot bij publiek, pers en in de peilingen het nieuwe er wat van af is, en men zijn blikken richt op weer een nieuw figuur. Waarna het hele verhaal van voor af aan begint.

Niet enkel ons land, maar ook de politieke partijen sukkelen van crisis naar crisis. Van hoogten naar laagten. Alleen al een blik op de afgelopen tien jaar is verbazend. Zowel CD&V, sp.a, Open Vld en NV-A hebben in de afgelopen 10 jaar zowel hun hoogste hoogten als diepste dalen meegemaakt. Ieder van de vier is op een of ander punt afgeschreven geweest en absolute overwinnaar geweest. En dat op amper tien jaar tijd.

Het partijlandschap is kortom onvoorspelbaar en volatiel geworden. Je kan dat zien als een maximale benutting van de democratische stem. Maar tot op heden heeft het de kiezer niet gelukkiger gemaakt. De steekvlamstem zorgt er immers ook voor dat geen enkele partij nog aan de gewekte verwachtingen kan voldoen. De politiek mist duurzaamheid, en mist daardoor aan kracht. Hoe is die duurzaamheid verloren gegaan?

Twee van de belangrijkste redenen hiervoor zien wij bij de evoluties die de pers en het middenveld in de laatste decennia hebben doorgemaakt. In de afgelopen tientallen jaren hebben wij gezien dat beide minder verbonden zijn met politiek, minder afhankelijk en minder gekleurd dan vroeger. Die verbondenheid had echter wel een stabiliserend effect, voedde de politiek inhoudelijk en was een rekruteringsbasis voor nieuw politiek personeel. De toegenomen afstand was het resultaat van een natuurlijke evolutie. Maar ze heeft niet voor meer politieke duurzaamheid gezorgd. Tot op heden heeft niets de plaats ingenomen van die stabiliserende factor.

Er zijn drie kritische succesfactoren die het fundament kunnen zijn van een duurzamer politiek bestel. De eerste succesfactor is het belang van ideologie.

Hoeveel leden van nationale partijbesturen en partijbureaus zouden kunnen antwoorden op de vraag waarin het ideologisch verschil ligt tussen hun partij en de andere? De meesten vallen terug op een amalgaam van vooronderstellingen, kreten en vijandbeelden, maar ze missen behoorlijk ideologisch inzicht. Dat leidt er zelfs toe dat clichés door het eigen partijvolk niet bestreden, maar gecultiveerd worden. In die omstandigheden is het niet vreemd dat ook het publiek er niet meer wijs uit kan en het partijlandschap bekijkt als een inwisselbaar amalgaam van inconsequenties en slogans. Het probleem is enkel dat in de kern van al deze partijen, en zeker bij de militanten, wel degelijk personen zijn die de clichés bevestigen en vanuit die karikaturale ideologie redeneren. En dat hun stem merkelijk zwaarder draagt, omdat de gematigde meerderheid onvoldoende kan terugvallen op de noodzakelijke ideologische onderbouw.

De essentie van een ideologie is het fundament - noem het een grondwet - waarop het gezichtspunt gestoeld is van waaruit men uitdagingen, problemen en kansen benadert. Het is de basisformule waarvan men vertrekt als men de maatschappij vorm wil geven. Ideologie is een anker dat partijen op koers houdt en ontsporingen vermijdt. Dat is ook een van de redenen waarom de volatiliteit van traditionele partijen al bij al beperkter is dan die van partijen met minder diepe ideologische wortels. Zo was het voorspelbaar dat ook in hun donkerste dagen de kans dat de christendemocratie zou verdwijnen onbestaande was. Je hebt al een feit nodig dat rechtstreeks op de geschiedenis ingrijpt, zoals een wereldoorlog, om ideologieën van de kaart te vegen. Een herwaardering van het ideologisch debat, waarbij men de waan van de dag overstijgt, is het fundament voor het herstel van politieke duurzaamheid.

Een tweede kritische succesfactor is het politiek personeel. Politiek is mensenwerk. Ik ben geen voetbalspecialist. Maar het is een wetmatigheid dat voetbalclubs die volledig rekenen op spraakmakende aankopen en hun jeugdbeleid verwaarlozen, vroeg of laat in de problemen komen. En als diezelfde voetbalploeg de supportersbasis als vanzelfsprekend of zelfs overbodig beschouwt, omdat de televisierechten toch zoveel belangrijker zijn, kunnen ze wel eens tegen een ploeg aanlopen die met supporters als twaalfde speler de match naar hun hand zetten. De personeelspolitiek van de meeste partijen is in het beste geval onbestaande en in het slechtste geval rampzalig.

De essentie is dat men minder moet inzetten op aangekochte spelers, want ooit raakt het vaatje met BV's leeg, en dat men meer moet investeren in het eigen netwerk. In wat men in voetbaltermen jeugdwerking noemt. Maar daarvoor is het noodzakelijk om het systeem te veranderen. Want niet de individuele politici zijn verantwoordelijk voor deze situatie, maar het systeem dat hen blijvend economisch afhankelijk maakt van hun mandaat. De liberalen in Antwerpen weten daar intussen alles van. Ook hier moeten we vaststellen dat het middenveld in het verleden een stabiliserende en verantwoordelijke factor was, waarvoor helaas nog niets in de plaats gekomen is.

Belang van inhoud
Laat het mij tenslotte over de derde en laatste kritische succesfactor hebben: het belang van inhoud. Het valt op dat politici die roepen dat er niet genoeg inhoud in de politiek is zelf zo weinig inhoud bijdragen. Maar het is mijn overtuiging dat als men een inhoudscultuur creëert, dat zelfs bij het minst creatieve en minst kennisgerichte parlementslid er een verandering optreedt. Partijen zullen echter opnieuw in studiediensten moeten investeren. Studiediensten met slagkracht, zoals destijds het legendarische Cepess onder leiding van Herman Van Rompuy. De permanente afbouw van studiediensten, waarbij het aantal woordvoerders en communicatiemedewerkers wel groter lijkt geworden dan het aantal medewerkers aan de studiedienst, zorgt ervoor dat de inhoudelijke onderbouwing van vraagstukken meer en meer neerkomt op het doornemen van kranten en het eindeloos opmaken van vaak ridicule parlementaire vragen om één keer per jaar te schitteren in krantenlijstjes.

Nooit eerder waren inhoud en ideologie zo belangrijk. Zij zijn het anker dat het schip van een partij op koers houdt, wanneer de zee woelig wordt. Het valt te vrezen dat als de politieke wereld er niet in slaagt om op een duurzamere manier aan politiek te doen, door te investeren in rekrutering en kennis, ze alsmaar minder impact heeft op de samenleving. En dat de macht verschuift naar de uitdeinende buren van de macht, zoals Luc Huyse ooit treffend omschreef. Politici worden op dat ogenblik gedegradeerd tot ceremoniemeesters van de macht. Want zonder een duurzame politiek hebben ze niet langer het vermogen om aan de basis te liggen van werkelijke veranderingen