.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Verzamelde Persberichten uit het Kremlin

Of : Nieuwe wijn in oude zakken….

o-o-o-o-o-o-

Onze persjongens en dito meisjes zouden van nu af aan eindelijk eens moeten zelf ondervinden, dat de lezers/kijkers van nu niet meer de lezers/kijkers van vroeger zijn. Ze zouden een hoger Witse-gehalte, vermengd met hier en daar een snuifje Winnetou (Karl May) moeten nastreven : gewoon wat verder doordenken dan hun neus lang is. En er voor zorgen dat hun onderling afgesproken en op elkaar afgestemde meningen niet meer zo duidelijk te rapen liggen in hun artikels. Een beetje vrijheid van interpreteren dus : dat zou al veel helpen. Nu zijn hun echo’s dermate unisono dat hun complot-theoroën er bij liggen als EPO-spieren bij de beroepsrenner….

De feiten zijn de volgende : Linx heeft zo goed als afgedaan in Vlaanderen, dat, zo zegde ze zelf de morgen na de verkiezingen, helemaal geel kleurt. Door voorgaande generaties lauwe Vlamingen, is sinds WO II de overheersing door de Franscouillonse minderheid bestendigd. Men is het blijven ‘democratie’ noemen, waar 3,5 miljoen individuen van Groep A in de weegschaal evenveel wegen als 6,5 miljoen individuen van Groep B. Feit 3 : de 3,5 miljoen leden van Groep A leven grotendeels op kosten van Groep B…Feit 4 : de Groep B ziet dagelijks de eigen welstand als zand door de vingers glippen, en onderhandelt dus een grotere financiële zelfstandigheid van Groep A.

Feit 5 : Groep B begaat van het eerste uur, nog voor de onderhandelingen gestart zijn, de grootste flater uit hun geschiedenis : ze verloochenen hun eigen taal en spreken Frans, waarschijnlijk uit goodwill, of misschien zelfs uit beleefdheid, want het zijn beleefde welopgevoede jongens en meisjes. Waaruit de Franscouillons onmiddellijk besluiten dat ze met de Niveanen dezelfde profiteurs in de krabbenmand hebben als de soort Martens, De Haene, Verhofstadt en alle voorgaande generaties : dezen moeten 1° zoveel mogelijk postjes uit de brand slepen, 2° een paar punten en komma’s behalen in de ‘onderhandelingen’, en 3° vooral zorgen dat alles bij het oude bleef en er niet geraakt werd aan de bevoorrechte posities.

Moraal van het verhaal : de Franscouillons zijn toch al een beetje verstandiger geworden. Van ‘demandeurs de rien’ gaan ze nu al akkoord met de gestemde principes (staatshervorming, responsabilisering, fiscale autonomie, meer bevoegdheden naar elk van de ‘deelstaten’…) Tenminste, dat verklaren ze, met hun gewone hoogdravende welbespaakte ronkende volzinnen – maar de facto worden er alleen peanuts toegestaan. Zoiets lijk er vroeger in de schaal in de kerk broeksknopen werden gedeponeerd ipv armzalige muntstukjes.

In 2007 hoorden we dat er gebotst werd op de grenzen van het overleg-model, wat een grandioos eufemisme was voor ‘laten we daarmee ophouden’ – maar wat wilt U : onze be-stierders voelden wederzijds de taalgrens zich zo knus in de veiligheid van hun oude vermolmde burchten. En er werd geregeerd, meer met vallen dan met opstaan. Tot de toestand voor een jonge ondernemer, nieuw in de politieke beestenboel, ervoor zorgde dat er opnieuw naar de stembus moest worden getrokken.

En daar staan we dan : met meer dan 3 jaar stilstand, op hetzelfde punt van verdwazing als nooit tevoren : onze buurlanden hebben hervormd, hebben zich hersteld en zijn gewapend tegen de Recessie II en de vergrijzing die nog moeten komen – en wij, in Vlaanderen, staan met lege handen. Zoals altijd, aan handen en voeten gebonden door een Staatsbestel die ons al 180 jaar van onze stamverwanten gescheiden door een opstand van en door Franscouillons doet leven

Wat er nu staat te gebeuren?

Zeker niet wat tussen de lijnen te lezen staat in onderstaande persknipsels : dat is pure Kremlin-taal “Le nouveau Beujolais est arrivé… Wat er nodig is, is een Vlaamse Regering die gewoon de feiten op een rijtje zet. Een beetje naar Nederlands formaat, waar Geert Wilders van op de zijlijn het land helpt besturen. Er kan niet meer onderhandeld worden – nieuwe verkiezingen zullen de standpunten alleen maar verharden – laten we dan daarnaar handelen en de Franscouillons voortaan als een vreemde natie beschouwen. In vriendschap als ’t kan, er zonder als ’t moet.

In Vlaanderen, bevrijd van vreemde dwingelandij, wordt eindelijk de Godsvrede getekend en werken we eensgezind en in eendracht samen om er het beste van te maken….

Over naar het overzicht van het Oberkommando des Heeres, volgens de richtlijnen van het Brussels Kremlin….

o-o-o-o-o-o-o-o

Formatie terug naar af: overzicht krantencommentaren

05/10/10 08u36

"We moeten het bord volledig afvegen, de teller op 0 zetten en een nieuw verhaal proberen opstarten." Met die woorden trok N-VA-voorzitter Bart De Wever de stekker uit de onderhandelingen. De Morgen verzamelde de krantencommentaren.

 Het lijkt erop dat het niet om de inhoud gaat, maar om de partners rond de tafel  

De man die geen 'ja' wil zeggen
Luc Van der Kelen, hoofdcommentator Het Laatste Nieuws

Afgelopen. La Fin. 114 dagen na de verkiezingen staan we opnieuw bij Af. Bart De Wever heeft dan toch gedaan waar hij al een tijd mee speelde, er de stekker uittrekken. Niet dat de andere partijen erg geschrokken zijn. Ze zagen al een week of twee waar het naartoe ging. 'Neen zeggen' is bij de N-VA-voorzitter een gewoonte aan het worden. Als de Franstaligen aan 'verlatingsangst' lijden, lijdt hij blijkbaar aan 'bindingsangst', want hij moet zijn eerste communautaire akkoord nog sluiten. Als het erop aan komt, haakt hij af.

Wat drijft hem, of moeten we zeggen, wie drijft De Wever? Zijn het de hardliners als Geert Bourgeois en Frieda Brepoels die hem in hun greep hebben? 800.000 stemmen halen lijkt makkelijker dan 15 man meekrijgen in een belendende kamer. Deels heeft De Wever inderdaad af te rekenen met een hardnekkige achterban met een hele geschiedenis achter zich. Het zijn per slot van rekening de 'caractériels', dixit Karel de Gucht, die er niet voor terugschrokken om hun oude partij, de Volksunie, op te blazen. Iets als de bolsjewieken tegen de mensjewieken.

Maar die verklaring is te simpel. Iemand die op zijn naam 90 procent van de stemmen van zijn partij krijgt, beschikt over het mandaat om zelf te handelen of om tenminste voldoende druk te zetten opdat een ruime meerderheid hem zou volgen. Tenslotte hangen de anderen van hem af voor hun carrière.


Het voortdurende terugkoppelen van De Wever naar zijn stratego's verraadt onzekerheid, die hij verbergt achter sarcasme of zelfs cynisme. Ook daarom zoekt hij steun bij zijn kameraden. Dat heeft te maken met de plotse metamorfose van de N-VA van Vlaamse zweeppartij met een rebels randje tot de grootste machtspartij van Vlaanderen. Vroeger kon de N-VA langs de kant staan roepen. De Wever is groot geworden in een partij die moest vechten voor haar bestaan en die dat kon doen door zich af te zetten tegen de extremisten in het eigen, Vlaamse kamp of de 'Vlaamse mossels' die gewoonlijk in de regering zaten.

Op 13 juni belandde De Wever plots in de stoel van de piloot van een regio van zes miljoen inwoners. Meer, plots werd hij verantwoordelijk voor het land met elf miljoen mensen, het land dat hij liefst ziet verdwijnen, eerder vroeg dan laat. De conclusie is vrij eenvoudig: de leider kan wel als de beste quizzen, hij is een slimme analist, een talentvolle politieke pokeraar maar hij en zijn partij waren niet klaar voor de taak die ze moesten uitoefenen.

Op de achtergrond spelen nog andere bekommernissen mee, die zowat alle Vlaams-nationalisten belet om de stap te zetten van romantische volksnationalisten naar zakelijke bestuurders van een land. Wie tekenen van 'zwakheid' toont - en ieder akkoord met Franstaligen is een vorm van zwakheid in die kringen - wordt weggehoond als verrader van het vaderland. Schiltz heeft het meegemaakt met het Egmontakkoord, einde jaren '70. En Bart De Wever kent zijn geschiedenis zeer goed. Hem zal dat niet overkomen.

De strategie van de N-VA om liever Elio Di Rupo in de zetel van de piloot te laten, versterkt dat beeld van een partij die niet klaar was. Di Rupo zou in die gedachtengang in ruil voor 'het postje' van eerste minister wel bereid zijn om veel toe te geven. Een slimme maar wel vrij cynische benadering. Maar hoe groot de wil van de PS-voorzitter ook was om zijn verantwoordelijkheid op te nemen, ook voor hem zijn de mogelijkheden begrensd. Dat kon alleen gestoeld zijn op wederzijds vertrouwen, en laat dat nu definitief verloren zijn.

De Wevers stelling - altijd goed in de verdediging - is dat hij maar één unieke kans krijgt om de staat fundamenteel te hervormen en dus geen half werk wil afleveren zoals vroeger gebeurde. De voorstellen die op tafel lagen waren wel substantieel, maar niet 'systematisch'. Daar heeft hij ongetwijfeld een punt. Maar als dat zo is, waarom onderhandelt hij er dan niet over? Want zondag hebben de drie Franstalige partijen nog heel duidelijk gezegd dat ze wel degelijk willen praten over het geheel van de financiering van de overheid, ook over een responsabilisering én eigen inkomsten voor de regio's, inbegrepen de personenbelasting waarrond alles draait.

Dus rijst opnieuw de vraag: waarom onderhandelt hij niet voluit? Is er een andere verklaring dan dat hij met deze partijen niet verder wil, omdat ze hem in te linkse richting duwen? Het heeft er alle schijn van dat het niet zozeer om de inhoud gaat, maar eerder om de partners rond de tafel. Maar dat had Bart De Wever wel eerder kunnen bedenken. Bezint eer ge begint, luidt het spreekwoord. Het geldt overigens opnieuw: waarom zou een staatshervorming wel lukken met het duo Reynders-Maingain?


Het België van De Wever of anders niets?
Béatrice Delvaux, hoofdredacteur Le Soir

Zodus, na 113 dagen onderhandelen wordt de stekker eruit getrokken. En Bart De Wever heeft zijn verdict bekendgemaakt aan het Belgische volk: "de Franstalige toegevingen zijn onvoldoende, de methode trekt op niets, de partners onbetrouwbaar". Om in één moeite zijn voorwaarden voor het vervolg van de gebeurtenissen te dicteren: "tabula rasa, geen taboes en ik ben beschikbaar indien nodig".

Bart De Wever naar voren schuiven om het voortouw in de onderhandelingen te nemen? Dat zou een vanzelfsprekendheid moeten zijn. Want uiteindelijk, als hij het toch beter weet dan alle anderen - het hoe, wat goed is voor ALLE burgers zoals hij het gisteren in hoofdletters zei in de tekst - wel dan, dat hij dan toont wat hij kan.

Hoe komt het dan dat dat vooruitzicht het bloed doet stollen? Vanwaar die angst? Omdat na 113 dagen onderhandelen Bart De Wever en het (niet-)België dat hij wil opdringen aan de Franstaligen nog altijd zo veel achterdocht opwekken. Hij is er in al die weken, noch via daden noch via stevige akkoorden, noch via zijn houding in geslaagd over te komen als een partner die een hervorming kan bewerkstelligen die voor iedereen aanvaardbaar is.

Nochtans hebben de Franstaligen het spel meegespeeld. Het tegendeel beweren zou oneerlijk zijn, tal van Vlaamse waarnemers en politieke actoren hebben dat trouwens erkend. Niet voldoende copernicaans? Misschien. Maar het ging om een compromis tussen twee visies, niet om een Diktat of een 'onvoorwaardelijke overgave'. Omdat er geen weg en geen heil bestaat buiten het België van De Wever? Zodanig zelfs dat alle partijen in het noorden van het land die aanvaarden wat op tafel ligt, behandeld worden als slechte Vlamingen en die daardoor verlamd zijn en hem niets in de weg durven te leggen? Waar leidt die ons heen, die institutionele putsch via het spoor van de verrotting?

De voorwaarden om een compromis te bezegelen waren nooit zo gunstig als na de verkiezingen: twee sterke partijen, gedragen door hun gemeenschap, en de Franstalige bereidheid om reële hervormingen door te voeren. Gisteren heeft Bart De Wever de verantwoordelijkheid op zich genomen om dat allemaal van tafel te vegen. Deze keer zal hij de schuld niet op iemand anders kunnen schuiven.


Het voordeel van de duidelijkheid
Bart Sturtewagen, hoofdredacteur De Standaard

Als de keuze gaat tussen 'damned if you do' en 'damned if you don't' dan blijft de neiging van de N-VA om voor 'if you don't' te kiezen. Aan de achterban moeten uitleggen waarom er toegevingen zijn gedaan, is lastig. De tegenstanders voor het blok zetten, is dat niet. Ook al lijkt dat het vermoeden te bevestigen dat de partij van Bart De Wever geen compromis kan sluiten.

In feite, en het is onthutsend om dat na 114 dagen te moeten vaststellen, bevinden we ons nog steeds in de allereerste fase van de onderhandelingen. Die van het behoedzaam aftasten en de koudwatervrees. Dat de jongste dagen alleen nog communiqués over en weer zijn gegaan, zonder echte onderhandelingen, zegt op dat vlak genoeg.

Dat de N-VA de teller weer op nul wil zetten, bewijst dat de partij nu pas stilaan echt beseft wat haar machtspositie en rol is geworden. De Wever zei vorige week dat de Franstaligen een verkiezing achter zaten en nu de staatshervorming aanbieden waar hij en de rest van de Vlaamse onderhandelaars in 2007 graag voor hadden willen tekenen. Dat is juist, maar in feite waren hij en de zijnen psychologisch ook niet klaar om het verkiezingsresultaat in een onderhandelingshouding om te zetten.

Daarom is bij de Franstaligen, niet ten onrechte, het gevoel ontstaan dat met iedere moeizame toegeving van hun kant de appetijt van de N-VA groeide. Dat heeft de as tussen De Wever en Di Rupo gebroken. En zonder het herstel van die as is alles zinloos. Dat De Wever er gisteren de stekker uittrok, heeft het voordeel van de duidelijkheid: het is dus voor de N-VA Copernicus of niks.

Als dat vanaf de eerste dag na de verkiezingen duidelijk was geweest, was de impasse van de voorbije maand niet nodig geweest. Maar dan was het voor Di Rupo wellicht onmogelijk geweest om de Franstalige posities te doen bewegen en stonden we nu nog altijd op het startvak. Er is intussen toch wat gebeurd.

De teller gaat nooit terug naar nul. Dit eindpunt is ook een nieuw begin. Vroeg of laat moeten De Wever en Di Rupo weer met elkaar aan tafel. Om er samen uit te komen of om de boedel te scheiden. Met of zonder nieuwe verkiezingen. Zo simpel is het. Hoe sneller iedereen dat beseft, hoe eerder er echt kan worden onderhandeld in plaats van geschaduwbokst

o-o-o-o-o-o-o

Psst

O ja, die Mafame Béatrice Saccoche, die vol-automatisch haat zaait in haar stervend gazetje Le Soir : die moeten we zo vlug als ‘t kan, op sterk water zetten. Zodat het nageslacht zich met eigen ogen kan overtuigen hoe de slang in het Paradijs er zou uitgezien kunnen hebben. Alleen dat zonder pootjes en op haar buik kruipen van de Bijbel zal niet kloppen, maar tegen dan zal niemand meer weten wat een Bijbel was….Sterk water dus, half-om-half gemengd met gecondenseerde vitriool.