.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

MichelAngelo : Pietà.

Kunst of religie….

o-o-o-o-o-o-o-

Waarom zwijgt de Kerk alwéér?

22-09-2010 - Henk Rijkers - katholiek nieuwsblad

Ivan Rioufol is de bewonderenswaardige en sympathieke columnist van Le Figaro. Bijna dagelijks wijdt hij zijn column (ook deels te lezen op zijn blog Liberté d’expression (*) aan dat ene, allerbelangrijkste onderwerp: de zelfafschaffing van het Westen. Om die zich te zien afspelen in real life hoef je alleen maar op straat om je heen te kijken: bijna per dag zie je meer vreemdelingen (juridisch vaak tóch 'Nederlanders') in buitenissige, aan dit land wezensvreemde kledij of uitdossing. En die wezensvreemdheid zit natuurlijk niet alleen in de buitenkant. Elke verdediging van het eigene is echter decennialang met succes politiek verdacht gemaakt en geblokkeerd, al is er met het succes van de PVV – dat nu duidelijk de hele politiek beïnvloedt – mogelijk een keerpunt op komst. Het stempelt Nederland momenteel tot de een van de politiek vooruitstrevendste landen van Europa.

Deze week reageert Rioufol op een opmerkelijke manier op het bezoek van paus Benedictus XVI aan Groot-Brittannië. Hij is zowat de enige grote leider wiens betogen gekenmerkt worden door lucidité, vindt Rioufol. Wel, als een Fransman dat van een Duitser zegt, is dat een groot compliment. Met instemming haalt Rioufol de woorden van de paus aan: “Voor wie met realisme kijkt naar onze wereld van vandaag, is het duidelijk dat christenen niet door kunnen gaan als vanouds. Zij kunnen niet de diepe geloofscrisis negeren die onze samenleving heeft geschokt, zelfs kunnen ze er niet meer zeker van zijn dat de erfenis van waarden die door eeuwen van christendom is overgedragen, doorgaat de toekomst van onze samenleving te inspireren en te modelleren.” De paus drukt zich dan nog diplomatiek uit. In Westminster klaagde Benedictus openlijk de “groeiende marginalisering van de godsdienst” aan “in het bijzonder van het christendom”, zoals die bijvoorbeeld zichtbaar wordt in het steeds meer omstreden raken van het kerstfeest. Voor de islam is de incarnatie van God immers een gruwel.

Hoe zijn we zo in het slop geraakt, dat we in eigen land al haast onszelf niet meer durven zijn? De analyse van paus Benedictus klopt weliswaar, “maar de bangelijke Kerk heeft (zelf) een groot aandeel in deze crisis, die de moslims en de joden niet kennen”, aldus Rioufol. “In Groot-Brittannië heeft dit weekeinde de aanwezigheid van een groot aantal gelovigen de hoop onder het volk aangetoond. In Frankrijk zijn de christenen in de meerderheid die gehecht blijven aan hun godsdienst, waarvan ze weten dat het de grondslag is van de westerse cultuur, van haar scheppingen en van haar verdraagzaamheden. Toch zijn er ook veel katholieken, en ik ben een van hen, die wanhopig zijn over de bangelijkheid van al te veel priesters en bisschoppen.” En Rioufol citeert met instemming uit het essay La tyrannie de la faiblesse (‘De tyrannie van de zwakheid’) van Paul-François Paoli: elke keer als een onderwerp aan de orde is dat de burgers raakt en dus ook katholieken als burgers raakt – onderwerpen als immigratie, Europa, de natie, de islam enzovoorts – is de Kerk in geen velden of wegen meer te bekennen. “Maar als dit instituut nu eens het lef had om, bijvoorbeeld, luid en duidelijk de christelijke historische identiteit van Frankrijk te verkondigen, dan zou men wellicht een ander keertje ook naar haar luisteren.”

Intussen neemt de islam in Europa en in het bijzonder in Frankrijk de ruimte in die de Kerk uit bangheid braak laat liggen. Jaarlijks maakt de islam in dat land 60.000 bekeerlingen, hoofdzakelijk mannen (en hoe zou dat nu komen... ). Kortom, om het nu even niet in die van Rioufol, maar in onze eigen woorden te zeggen, de Kerk faalt - ook in Nederland - schokkend in het geven van leiding in de grootste culturele identiteitscrisis in de geschiedenis van Europa. Zij lijkt te berusten in – zoals Johannes Paulus II het uitdrukte – in een massale “kalme en stille afvalligheid” van Europa. “Katholieken verwachten van hun Kerk”, zegt Rioufol “dat zij het initiatief terugpakt door haar eigen sterke eigenschappen naar voren te brengen (als je een religie aan haar vruchten mag beoordelen, hoeft zij voor de islam niet te blozen) en door om te beginnen met meer strijdbaarheid de vervolgde christenen in het Oosten te verdedigen." Ernstiger nog, zo besluit Rioufol, "de voorzichtige stilte die de Kerk in acht neemt tegenover het opkomende radicale islamisme doet mij denken aan diezelfde schuldige voorzichtigheid die al te vaak de hare was tegenover andere vormen van totalitarisme zoals het communisme en het nazisme

(*) Zie http://blog.lefigaro.fr/rioufol/

o-o-o-o-o-o-o-o-o-o-

Pssst

De zelfafschaffing van het Westen : in real time dagdagelijks onder onze neus…..

Niets aan toe te voegen, tenzij het advies om toch maar regelmatig ons Frans een beetje op te poetsen door op deze hierboven vermelde blog af en toe iets te gaan lezen. Baat het niet, schaadt het niet!