xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Gratis kerkadvies, in alle eerlijkheid

In De Morgen…

o-o-o-o-o-o—o-o-

Wacht mensen, eerst wat stoom afblazen….Zo gauw mijn hartslag weer normaal wordt, kunnen we samen overgaan tot het tot ons nemen van onderstaande illustratie van het spreekwoord : “Als de vos de passie preekt, boer let op Uw ganzen”…..

Wat er amusant is aan al die moraal-filosofen, is dat ze ongevraagd komen vegen voor andermans deur. Al is het een natuurlijk een waarheid als een koe dat ze hun gezeik kwijt moeten, juist lijk die koe die staat te loeien in de wei, omdat ze wil gemolken worden. Het is een natuurlijke behoefte : dat beest voelt, net zoals die moraal-filosoof, dat haar melk ‘steekt’. Meevallend neven-effect is natuurlijk dat hun gazetjes vol geschreven geraken.

Twee kleine opmerkingen, Meneer de Deken Loobuyck. Rome trekt zich al 2.000 jaar uit de slag zonder jullie adviezen, en ik geloof dat, als Instelling, er haar dat niet veel kunnen nazeggen. Tweeduizend jaar is een hele termijn… Het wordt zelfs hier en daar al eens gebruikt als bewijs dat ze (de Kerk) een werktuig is in Gods handen. Maar daar heeft U waarschijnlijk lak aan. Sta mij toe, in dat geval de beeldspraak van die loeiende koe nog wat verder door te trekken : het gebeurt ook dat het dier uit het verschieten aan het loeien slaat, als een kikvors voor haar neus opduikt die bezig is om zichzelf op te blazen om die koe te gelijken.

Punt twee : de bedienaars van de Kerk. Dat zijn allemaal mensen die met hun verstand en hun studies, heel wat meer in het burgerleven hadden kunnen zijn dan schopstoelen of pispalen voor moraal-filosofen en ander tuig. Niet dat ze zich moeten ‘opofferen’ maar zij dienen (meestal) een ideaal waar jullie niet het minste benul van hebben….

Kijk, man, ik weet dat gij ook Uw boterham, liefst met goed en veel beleg moet verdienen : het is U van harte gegund. Maar een beetje serieus blijven, hé!

Het instituut is inderdaad geen voorbeeld van goed zedelijk gedrag voor het ogenblik. Over de burgermaatschappij zullen we maar best zwijgen, hé…..En denk vooral niet dat ik een kerkpilaar ben. Maar ik weet dat er heel wat mensen zijn die ‘slimmer’ zijn dan ik, en ik zal die dus maar ‘geloven’, zeker?!

Nog altijd niet een beetje in Uw eigen zieltje gaan kijken in bvb de stilte van het Heiligdom van Chartres? Haast U. Zolang daar nog een 4 minaretten rond staan, is er veel kans dat U iets voelt. Al is het maar, om met iets te beginnen, bewondering voor de architectuur. Is al een goede stap in de door mij bedoelde richting….Al moet ik toegeven dat dit niets te zien heeft met moraliteit, maar met Eeuwigheid….

o-o-o-o-o-o-

Ons eeuwig lauwe Volk Gods

25/09/10 10u26

Moraalfilosoof Patrick Loobuyck over de diepe kloof tussen de kerk in Rome en de kerk in België. Hij is verbonden aan de Universiteit van Antwerpen en de Universiteit van Gent. Het Belgische Volk Gods heeft nauwelijks nog iets te maken met de inhoud van de katholieke leer. Maar zelfs in diepe crisis schijnt niemand binnen die kerk écht scherpe conclusies te willen trekken. Loobuyck schetst het eeuwig lauwe profiel van de Belgische kerk.

 Ik geloof niet dat de huidige crisis tot een ommekeer zal leiden en het is duidelijk dat de kerk niet van plan is de kloof te dichten  

Tot enkele maanden geleden was België een ingeslapen kerkprovincie. Er gaat nauwelijks iemand naar de zondagsmis, maar 70 procent van de bevolking noemt zichzelf wel katholiek. Jongeren die uit het middelbaar onderwijs uitstromen hebben geen voeling met de katholieke geloofstraditie, maar 83 procent van die leerlingen heeft wel twaalf jaar wekelijks twee uur rooms-katholieke godsdienstles gevolgd. Er zijn amper priesterroepingen en parochiepriester is een knelpuntberoep, maar de kerk wordt rijkelijk gefinancierd door de overheid. Met de katholieke opvoeding thuis en met het naleven van de kerkelijke (seksuele) moraal is het bijzonder slecht gesteld, maar het katholiek onderwijs heeft een marktaandeel van 70 procent. Heel wat priesters hebben een 'verboden' partner, maar dat wordt door de goegemeente getolereerd en ook bisschoppen zien het door de vingers zolang het 'verdoken' blijft.

Alles leek peis en vree. Nochtans zijn dit tegenstellingen die tot nadenken stemmen. Over welk soort katholieken gaat het eigenlijk nog in die Belgische kerkprovincie? Zijn de mensen die zich katholiek noemen maar nooit een kerk binnengaan meer dan cultuurchristenen die onafhankelijk van Rome leven? Kiezen ouders voor katholieke scholen om religieuze redenen of kiezen ze die scholen om de afstand, de kwaliteit of het aantal migrantenkinderen? Kiezen ouders om hun kind rooms-katholieke godsdienst te laten volgen omdat ze hun kinderen confessioneel en kerkelijk willen opvoeden, of kiest men het om problemen te vermijden met oma, om de eerste communie, of omdat men de kinderen toch 'iets van waarden' wil meegeven?

Kan het katholieke label nog iets meer betekenen dan een anachronistische erfenis uit het katholieke Belgische verleden? Kortom, heeft het Belgische Volk Gods nog iets met de inhoud van de katholieke leer te maken of wordt het voornamelijk gekenmerkt door levensbeschouwelijke lauwheid, onverschilligheid of erger nog: hypocrisie?

Fundamentele ommekeer
De kloof tussen het Belgische Volk Gods en het instituut kerk is diep. Zo is er een consensus dat het celibaat in vraag gesteld moet worden, dat het priesterschap voor vrouwen opengesteld moet worden, dat voorbehoedsmiddelen een goede zaak zijn en dat homo's en gescheiden hetero's recht hebben op een relationeel leven met bijhorende seksualiteit zonder dat dit als zonde gebrandmerkt moet worden. Ik kan niet in de hoofden van de Belgische bisschoppen en priesters kijken, maar ik denk dat velen onder hen het met deze stellingen eens zijn. Uit zelfbehoud hebben ze echter niet de moed zich hierover uit te spreken vanwege hun functie in de kerk.

Het had een positief neveneffect van de schandalen in de kerk kunnen zijn dat de kloof tussen het Volk Gods en de kerk als instituut eens ter sprake gebracht zou worden. Er zou een gevoeligheid kunnen ontstaan om te bekijken hoe die kloof gedicht kan worden - en uitspraken van een aantal bisschoppen getuigen daar ook van. Maar ik schreef het op deze opiniepagina al eerder (DM 02/09): men moet zich hierover geen illusies maken.

Ik geloof niet dat de huidige crisis zomaar tot een fundamentele ommekeer zal leiden en het is duidelijk dat de kerk niet van plan is de kloof te dichten. Ondanks alles wat hier gebeurt en naar boven komt, is de kans dat de kerk zich op een tegemoetkomende manier met de opvattingen van het Belgische Volk Gods zal inlaten uiterst klein. Vanuit Rome komen alvast geen berichten dat men bereid is de structuren in vraag te stellen en zich aan een grondige zelfkritiek inzake het omgaan met seksualiteit te onderwerpen. Er is omgekeerd zelfs veel kans dat de kerk de conservatieve lijn van de laatste jaren versterkt zal doortrekken. De manier waarop Léonard de discussie over het celibaat de kop heeft ingedrukt, is hiervan een eerste bewijs. Dit is de zoveelste kaakslag voor christenen die al jaren strijden voor een meer menselijke kerk(structuur). Vooral voor die gelovigen die niet onverschillig zijn en wel nog vanuit de christelijke boodschap willen leven, is de onwil om iets aan de kloof tussen het Volk Gods en de Kerk te doen erg pijnlijk.

Wat staat het Vlaamse Volk Gods nu te doen? Men kan op straat komen en protesteren, maar ik vermoed dat er te veel onverschilligheid leeft onder het Volk Gods om dit succesvol te doen. Een relatief groot deel van hen zou kunnen toegeven dat ze eigenlijk niet meer geloven, maar dat ligt voor velen toch zó moeilijk. Men zou tot een andere christelijke denominatie kunnen toetreden, maar er is in België weinig alternatief. Men kan de strijd binnenkerkelijk voeren en blijven vragen om vanuit de basis gehoord te worden, maar velen zijn moegestreden en ontgoocheld en de nieuwe generatie 'gelovigen' lijkt zich al bij de eigen onmacht neergelegd te hebben. Men kan een schisma bewerkstelligen - zich en masse afscheiden van de katholieke kerk, maar ik zie hier niet meteen een nieuwe Luther opstaan.

Christelijke gemeenschappen
Dat de voorzichtige uitspraken van de bisschoppen De Kesel, Hoogmartens en Bonny al meteen als revolutionair worden beschouwd, toont overigens aan in welke mate katholiek Vlaanderen het gewoon is om dissidente stemmen te horen. De kerkleiding, maar eigenlijk ook de Vlaamse theologen, hebben op dat vlak een pragmatisch ingesteld, maar hierdoor wat lauw profiel.

Men kan ook op eigen houtje christelijke gemeenschappen opbouwen waarin leken kunnen voorgaan en waarin liturgisch geëxperimenteerd kan worden. Deze gemeenschappen bestaan al, sommigen bloeien, anderen lijken slechts een kort leven beschoren. Maar ik zie wel een toekomst voor dergelijke vormen van kleine, maar vaak dynamische geloofsgemeenschappen. Tot slot kan het Volk Gods ook verder doen zoals het bezig was: half ingeslapen, deels hypocriet, lauw aanmodderend 'geloven' en zichzelf katholiek blijven noemen ondanks alle meningsverschillen met Rome.

Onlangs zei een gescheiden, hertrouwde - dus in zonde levende - katholieke vrouw, die toch nog communie krijgt van haar parochiepriester: we leven hier eigenlijk al zolang alsof er geen paus is, we zullen dat nog wel een tijdje volhouden zeker? Hoewel ik eigenlijk meer sympathie heb voor de moedige en meer kleurrijke opties, vrees ik dat deze laatste optie uiteindelijk de bovenhand zal halen.

o-o-o—o-o-o-o-o-

Psssst

Och! Meneer Loobuyck! We kunnen al zo lang leven zonder Regering : waarom zou dat niet verder lukken, ook zonder Paus? Muzelmannen hebben toch ook geen Paus? Tegen dat we zover zijn, en allemaal Muzeldinges zullen geworden zijn als ons leven ons lief is, is dat al een probleem minder. We zullen nog blij zijn dat iemand ons de ogen geopend heeft….

Maar ik heb het hier al geschreven : in Rome verkies ik een lieve oude man, boven een Kalief met een kromzwaard….

Onverbeterlijk, hé!?