.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Geniale boerkes uit de Westhoek

22/09/10 10u39

Luc Van Aelst en René De Witte lazen een merkwaardig eindarrest in de zaak-L&H. Journalisten Van Aelst (freelance) en De Witte (P-magazine) zijn de auteurs van het boek Top Secret over L&H dat zaterdag verschijnt bij uitgeverij Borgerhoff & Lamberigts. Eerder publiceerden zij bij Lannoo al The L&H Files. Zij volgden gedurende jaren het dossier-L&H als redacteurs bij de zakenkrant De Tijd. Als we het eindarrest in de zaak-L&H mogen geloven, hebben 'Jo en Pol' de halve top van de financiële wereld om de tuin geleid. De gedupeerde beleggers betalen het gelag, schrijven Van Aelst en De Witte.

·         

 De Amerikaanse boekhoudregels zijn zodanig complex dat zelfs een handig boekhouder als Pol Hauspie geen schijn van kans maakt ze zonder een heel netwerk van medeplichtige adviseurs te omzeilen. Maar dat is volgens de rechter exact wat er gebeurd is  

Een merkwaardig bedrijf, een merkwaardig faillissement, een merkwaardig gerechtelijk onderzoek, een merkwaardig proces en maandag een merkwaardig eindarrest. Dat vat de zaak-L&H in een notendop samen. Met als opvallendste conclusie dat bijna tien jaar na het opstarten van het fraudeonderzoek, de gedupeerde beleggers wellicht geen eurocent zullen terugzien. 
Voorzitter Robert Pieters van het Gentse hof van beroep deed afgelopen maandag tijdens een slopende zitting het hof wilde koste wat kost zijn arrest er op één dag doorjagen uit de doeken hoe het gelopen is bij het bedrijf dat in de jaren negentig hoge toppen scheerde maar na een reeks vernietigende artikels in de Amerikaanse zakenkrant The Wall Street Journal in nauwelijks enkele maanden tijd ten onder ging.
 
Paul Hauspie bedacht de fraudeconstructies. Zijn kompaan Jo Lernout was geen medearchitect, maar hij was van alles op de hoogte en gaf er zonder enige vorm van scrupule zijn goedkeuring aan. Nico Willaert bracht de constructies in de praktijk en gaf daartoe de nodige opdrachten aan Tony Snauwaert, die belast werd met het opzetten van de fel omstreden taalfabriekjes, de LDC's. Gaston Bastiaens misleidde de analisten en beursinstanties en was als het ware bezeten door kwartaalomzet. Financieel directeur Carl Dammekens wist dat zijn bazen sjoemelden en miste de ballen om dat aan de kaak te stellen. Thomas Denys verstrekte als externe jurist de nodige adviezen rond de LDC's en KPMG-medewerker William Van Aerde was nogal slordig in het nakijken van de boeken van de spraaktechnologiegroep.
 
Tot zover de juridische waarheid. Wat leert die? Dat 'Jo en Pol' er blijkbaar in geslaagd zijn de Amerikaanse en Europese beursautoriteiten, een heel legertje financiële analisten en ook nog eens KPMG, een van de grootste revisorenkantoren, om de tuin te leiden. Niet slecht voor twee 'boerkes' uit de Westhoek. Kom nou, laat ons even ernstig blijven. De Amerikaanse boekhoudregels zijn zodanig complex (voormalig zakenadvocaat Louis Verbeke liet zich ooit ontvallen dat men een niet-Amerikaan die beweert ze te begrijpen maar beter zou ophangen), dat zelfs een handig boekhouder als Pol Hauspie geen schijn van kans maakt ze zonder een heel netwerk van medeplichtige adviseurs te omzeilen. Maar dat is volgens de rechter exact wat er gebeurd is. Tot twee journalisten van The Wall Street Journal de Belgian assholes zogenaamd ontmaskerden. Ook al een opmerkelijke prestatie, want zij zagen blijkbaar wat beurswaakhonden en analisten niet zagen: dat er bij L&H stevig gefraudeerd werd.
 
Voor het Openbaar Ministerie (OM) is het arrest een serieuze blamage. Van de twintig personen en vennootschappen die terechtstonden, verlieten er twaalf fluitend het Gentse Justitiepaleis. Zo ook Dirk Cauwelier, een van de drie leden van het interne auditcomité bij L&H. Laat het nu net Cauwelier zijn die het het OM mogelijk maakte de zaak-L&H meteen voor het hof van beroep te brengen en rechtstreeks te dagvaarden. Geen raadkamer, geen KI, geen eerste aanleg en dit niet enkel voor Cauwelier maar voor alle beklaagden. Dat komt omdat de man plaatsvervangend rechter is en dus enkel door een hogere magistraat berecht mag worden. Tijdens de debatten werd al duidelijk dat de bewijslast tegen Cauwelier wel erg slap was. Wat meteen het vermoeden deed ontstaan dat het OM het hem enkel vervolgde om zich schaamteloos van het hierboven beschreven 'voorrecht van rechtsmacht' te bedienen. Nu Cauwelier dus niet veroordeeld is, lijkt dat vermoeden bevestigd. Dat is althans de mening van heel wat advocaten en waarnemers op het proces. Temeer omdat is gebleken dat het OM voor de inverdenkingstelling van Cauwelier al had geprobeerd een andere magistraat bij de zaak te betrekken. Maar die vlieger ging niet op.
 
Gejoste beleggers
Voor de duizenden gedupeerde beleggers die zich burgerlijke partij stelden in de zaak, betekent het arrest wellicht het einde van hun poging om (een deel van) hun verliezen te recupereren. Hun enige kans op soelaas was een veroordeling van de deep pockets Dexia en KPMG. Bij zij die maandag veroordeeld werden, valt weinig of niks meer te rapen. Een kei kan je nu eenmaal niet stropen. Om te weten waarom Dexia en KPMG vrijuit gaan, moet men zich door de 2.100 pagina's van het arrest worstelen. Voorzitter Pieters gaf er maandag opvallend weinig tekst een uitleg bij. Merkwaardig, want bij sommige andere beklaagden werd oeverloos lang stilgestaan.
 
Al wat de vertegenwoordigers van de gedupeerden nog kunnen proberen, is hun wagonnetje hangen aan de eventuele cassatieprocedures van een reeks partijen. Jo Lernout liet via zijn advocaat Luc Gheysens alvast weten naar Cassatie te stappen. Maar of dat veel uithaalt, valt nog te bezien.
 
Na de teleurstelling van afgelopen maandag zullen veel gedupeerden wellicht de handdoek in de ring werpen en de zaak zo snel mogelijk willen vergeten. "Het wordt bijzonder moeilijk uit te leggen aan de aandeelhouders dat dit het resultaat is van tien jaar procederen", verklaarde Bernard Thuysbaert van Deminor maandag na afloop van de zitting. Deminor verzamelde samen met Test-Aankoop meer dan 10.000 gedupeerden in de zaak-L&H. Ook Hendrik Boonen van de organisatie Dolor beseft dat de strijd wellicht gestreden. Hij verliet zwaar aangeslagen het gerechtsgebouw en zegde het enorm te betreuren dat 'diegenen met kapitaal' de dans ontsprongen. Het lijkt er dan ook op dat de beleggers gejost zijn

o-o-o-o-o-o-o-

Psssst

Kijk, dat is nu eens echt gazettenpraat : meer dan 1.000 woorden(zegt mijn computer) om helemaal niets te zeggen. Vandaar dat het boek van die twee karwaten al gelezen is voor het gedrukt is.

Als verzamelaar hou ik echter bovenstaand artikel toch bij omdat er iets wordt prijs gegeven over wat die twee in hun vrije tijd hebben verzameld : veel namen.

Maar feiten op hun juiste plaats zetten? Hola! Dat kunt U niet verlangen van twee simpele zielen die al schrijven (met spraaktechnologie?) het zout op hun patatten verdienen. Stel U voor : het zijn de Amerikaanse boekhoudregels die L &H de das hebben omgedaan….Stel U voor het zijn de Wall Street journalisten die de fraude ontdekt hebben….dat is zoiets als schrijven dat ezels het ezelsbruggetje hebben uitgevonden!

Ik verklaar mij nader : van Pol (Hauspie) weet ik uit oude persoonlijke ervaring dat hij niet die al te technisch-snuggere collega was, maar wel de rappe commerçant met de beste relaties in de hogere kringen, die iedereen in onze wereld het nakijken gaf met (in die tijd! 1970) overal als HP, dezelfde kenletters al Hewlett Packhard) van Poperinge (HPP) te prijken. En verdorie : het werkte! De Pol deed goede zakzen! Zijn bureau ‘floreerde’ lijk wij in de Westhoek zeggen. Iets of wat speciaal, dat wel, maar we hoorden zeker geen klachten.

Zo is hij beetje-bij-beetje verzeild geraakt in de computer-wereld, waarvan ‘boekhouden’ maar een klein onderdeeltje was. Of hij de huidige Boekhoudwet die toen in de Wetstraat tot stand kwam en een revolutie betekende, nog als practicus heeft beleefd en doorleefd, betwijfel ik. Dat bracht peanuts op in vergelijking met ‘in computers doen’….Zoals de meesten van mijn beroepsgenoten waren wij trouwens niet enthousiast, voor die spectaculaire hervormingen, want de initiatieven voor het wetgevend werk kwamen van de syndicaten. Die eisten van ‘het patronaat’ volledige openheid inzake de boekhouding, maar vertikten het de hunne bloot te leggen. Wie als fabrikant, voor de boekhoudwet, kennis wilde hebben van de Omzet (het zakencijfer) van een concurrent, die was verplicht daar te gaan inbreken. Hoe hoog de salarissen van de Directie was in elk bedrijf? Staatsgeheim! Dus vorderden de syndicaten, onder de leuze ‘maximaal 5 x het laagste salaris voor de Directeur’ de verplichting in om, gebonden aan welbepaalde regels en regeltjes, al die dingen in een ‘Jaarrekening’ te gieten die daarenboven op kosten van het bedrijf binnen de 6 maand na het boekjaar op de ‘Balanscentrale’ van de Nationale Bank moest neergelegd zijn. Adieu termen zo oud als de straat : de ’Balans’ moest ‘Jaarrekening’ worden, en ‘Verlies en Winst’ moest ‘Resultaatrekning’ worden….Een kat vond er haar jongen niet meer in. Maar : ze was toegankelijk voor iedereen, zelfs voor een hond met een hoed op. Omzet, verloning, salarissen, werkingskosten : alles lag te grabbel op straat. Nu zelfs kosteloos op het Internet…..

Enfin, in het belang van onze cliënten, bestond er al vlug bij ons, accountants, een soort spits-technologie om daar zoveel mogelijk onderuit te geraken. Voornaamste motor voor al die dingen was immers het IBR, die nu ineens voor hen en voor ons een ‘Orde’ eiste, met dezelfde status als bvb de advocaten en de dokters…Ze bereikten zelfs hun hoogste doel, namelijk dat alleen de heren bedrifs-revisoren de ‘grote jongens’ qua omzet, qua personeel en nog iets dat ik vergeten ben, wettelijk onder hun bevoegdheid vielen. M.a.w. zij roomden de markt af…. Tot eer en meerdere glorie van…bijvoorbeeld KPMG bij L & H. Astronomische erelonen, buiten concurrentie….

Pol Hauspie had beter als schoenmaker bij zijn leest gebleven. Die man zal verdwijnen in de totale anonimiteit en ik wens hem van hier uit het allerbeste. Hou U kloek, Pol! The sky was te hoog voor U, en deze werd trouwens discreet bewaakt door Amerikaanse Mariniers in gevechtskledij, erger dan wijlen SS-Pantzergrenadiere, vermomd als alwetende journalisten. Zij hebben inderdaad, met medeplichtigheid van het Bels Gerecht, deze veldslag gewonnen.

Van Jo Lernaut, de mij nobele onbekende, hebben wij het laatste woord nog niet gehoord.

Deze oorlog zal slechts gedaan zijn, als, zoals bij Le Cid van Corneillle, waar staat: ‘Le combat cessa, faute de combattants’….