.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Om even bij stil te staan….

o-o-o-o-o-o-o-

Wij zijn nog niet aan het einde van ons Latijn (!) in verband met de huis-zoekingen (tiens, waren dat geen graf-zoekingen?) in Mechelen waar men volgens de K.I. zwaar gezondigd heeft tegen de diplomatieke onschendbaarheid en tegen het briefgeheim (!!). Cassatie-beroep hangt in de lucht : in afwachting bleef alles wat in beslag genomen werd, veilig en onaangeroerd in bewaring bij het Parket in Brussel.

Ja toch!?

En wil er nu eens iemand uitleggen, hoe verleden week, binnen de 12 uur nadat de K.I. de nietigheid van het onderzoek had bevolen, er een gedetailleerd rapport wereldkundig, vooral wereldkundig kon gemaakt worden door de Commissie Adriaenssens met tal van gore details, als de meer dan 500 dossiers en geheel hun administratie in de kelders van Justitie lagen?

Als dat geen tegen-mirakel is, weet ik het ook niet meer!

À propos! De Heren Vlaamse Bisschoppen, in hun hang naar gehuwde priesters en bij definitie gehuwde bisschoppen (zouden die als bij toeval nu al met een liefje zitten?) gebruiken sLinxe methoden om hun doel te bereiken. Ze gebruiken in hun zucht naar gewone menselijke seks, het gangbare woord ‘huwelijk’, maar verdorie : dat is een woord met dubbele bodem geworden! Ze bedoelen misschien meteen het ‘huwelijk’ tussen 2 homo’s, waar we, dank zij de moderne moraal, wettelijk in staat moeten toe zijn.

We zijn goed onderweg om in de zondagsmis taferelen te zien, zoals onlangs vertoond in een reportage over een Boedhistisch mannenklooster, waar er in groep en in open lucht druk geoefend werd in handbediening. Voilà, de spanning is er ineens uit, en we kunnen verder gaan met de dingen van elke dag. Bidden en zo…

Moe, waar i die molensteen? Waar is die molensteen gebleven?

Maar terzake onderstaand artikel : goed dat er nog zoiets bestaat als ‘Kerkelijk Recht’ die ons zal kunnen uitleggen hoe er in de ruïnes van de Abdij in Eine (Oudenaarde) spotprenten zijn gevonden van Vader Abt die in het donker van de nacht op bezoek gaat bij Moeder Overste. En dat, voortgaande op die stokoude tekening, zeker niet om haar de biecht af te nemen…Crapuleus dat zoiets daar kan uitgebeeld worden, maar…si non è vero è ben trovato, zeggen ze hier in Italia….Als de bezoeker aan deze stille site maar gestoord naar huis kan gaan….Dankoewel, Stadsbestier van Oudenaarde….

Laat opnieuw kerkelijk recht geschieden

14-09-2010 - Frank Judo - de morgen

Advocaat Frank Judo verdedigt de 'parallelle justitie'. Judo is advocaat aan de balie van Brussel en cohoofdredacteur van het tijdschrift Recht, Religie en Samenleving. Hij is licentiaat in beide rechten (burgerlijk en kerkelijk recht) en publiceert geregeld over kerk-staatverhoudingen.

Al te lang hebben kerkelijke kringen het eigen rechtsstelsel onvoldoende ernstig genomen. Die instelling heeft geleid tot aberraties De kerk is de tijd bij herhaling verweten dat het zich bezondigde aan een 'soort parallelle justitie'. Volgens Frank Judo is die parallelle justitie evenwel de logica zelve. Het grote probleem is dat kerkelijke kringen het eigen rechtsstelsel onvoldoende ernstig hebben genomen.

Op 13 augustus heeft de Brusselse Kamer van Inbeschuldigingstelling (KI) geoordeeld over de rechtsgeldigheid van een aantal onderzoeksdaden naar het misbruik van minderjarigen binnen de kerk. In afwachting van de afloop van de cassatieprocedure die vervolgens werd ingesteld, blijft onzekerheid bestaan over de exacte inhoud van dit arrest. Van één ding kunnen we evenwel met een gerust hart uitgaan: de uitspraak is gebeurd aan de hand van Belgisch recht, en meer bepaald van Belgisch strafprocesrecht.

Een geruststelling, jawel, omdat nogal wat mensen de jongste weken en maanden hun bezorgdheid hebben uitgesproken over het bestaan van een parallelle justitie. Naast de instanties van de Belgische rechterlijke macht zou een parallel circuit bestaan, dat zich bevoegdheden aanmeet die wezenlijk toekomen aan de nationale (straf)rechters, maar eigenlijk afhankelijk is van kerkelijke overheden en kerkelijk recht toepast. Dat zou onaanvaardbaar zijn, hetzij omdat het afbreuk doet aan de bevoegdheid van de burgerlijke overheid, hetzij omdat het bij slachtoffers en andere betrokkenen verwarring zou stichten.

Ook de voormalige commissie-Adriaenssens werd in het bad getrokken, hoewel zij uitdrukkelijk niet de opdracht had recht te spreken, noch burgerlijk, noch kerkelijk. Integendeel, tot haar taken inzake hulpverlening behoorde uitdrukkelijk het bijstaan van slachtoffers bij het inleiden van juridische procedures, wat meteen betekent dat de werking van de commissie zelf niet als een dergelijke procedure kon worden beschouwd.

Dat er verwarring is ontstaan door het bestaan van een kerkelijke en een burgerlijke rechtsorde, kan niet worden ontkend. De hierboven geschetste onrust getuigt minstens gedeeltelijk van die verwarring. Wie even nadenkt, moet immers aanvaarden dat het bestaan van parallelle rechtsstelsels het logische gevolg is van wat algemeen bekend staat als de scheiding van de kerken en de staat. Beide hebben hun eigen instituties, en dus ook eigen regels om te bepalen hoe die instituties werken - eigen recht dus. Bij eigen recht hoort een eigen handhavingsstelsel - een eigen justitie dus.

De kerk moet geen toestemming vragen aan de staat om rechtsprekende instanties op te richten, net zomin als dat in de andere richting het geval is - zolang die instanties zich maar beperken tot het doen van uitspraken over de regels van het eigen rechtsstelsel. Het kerkelijk recht is in die zin te beschouwen als een verenigingsrecht, vergelijkbaar met het tuchtrecht van sportieve of andere verenigingen. Ook daar bestaat een parallelle justitie, die weliswaar soms aanleiding geeft tot maatschappelijke discussie, maar waarvan het bestaan als dusdanig zelden wordt aangevallen.

Niets verbiedt dat beide rechtsstelsels dezelfde gedragingen zouden straffen, op eenzelfde of op een andere manier. Wie tot twee rechtsordes behoort, moet daar de gevolgen van dragen, zowel ten goede als ten kwade, en moet dus aanvaarden - in ons voorbeeld - naar burgerlijk strafrecht én naar kerkelijk disciplinair recht vervolgd te worden. De zogenaamde regel non bis in idem, die een dubbele bestraffing van eenzelfde feit verbiedt, geldt hier bijgevolg niet, aangezien eenzelfde gedrag vanuit twee verschillende perspectieven wordt bestraft, de ene keer als strijdig met de algemene regels van het strafrecht, de tweede keer als strijdig met specifiek kerkelijke regels.

Wie dit parallellisme niet aanvaardt, komt al gauw tot absurde resultaten. Allicht zijn er weinigen die er bezwaar tegen hebben dat een priester die zich heeft schuldig gemaakt aan pedofiel gedrag uit de klerikale staat wordt ontzet. Kunnen de tegenstanders van parallelle justitie even laten weten wie volgens hun die maatregel moet nemen: de burgerlijke rechtbank of de kerkelijke overheid ? Net zomin als een kerkelijke rechtbank gevangenisstraffen kan uitspreken, kan een burgerlijke rechtbank intern-kerkelijke maatregelen opleggen. Die parallelle justitie, is zoals gezegd het gevolg van de scheiding van de kerken en de staat. Dat juristen niet de grootste wiskundigen zijn, is algemeen geweten, maar in dit geval helpt een basiskennis van de meetkunde toch om valstrikken te vermijden. Parallelle lijnen snijden elkaar niet. Bijgevolg lopen ze elkaar ook niet voor de voeten. Echt parallelle vormen van justitie hinderen elkaar dus niet. Er ontstaat maar een probleem als de ene vorm zich op het terrein van de andere waagt.

En in die zin hebben de critici van 'parallelle justitie' wel een punt, namelijk dat ze het kerkelijk recht aanzetten om op het eigen terrein te blijven. Als het over strafrecht gaat, is er geen ruimte voor pastorale bezorgdheid, maar moet het recht worden toegepast.

Het zou trouwens fout zijn het hele probleem af te doen als enkel een gebrek aan kennis van het kerkelijk recht in hoofde van commentatoren of civiele juristen. Al te lang hebben kerkelijke kringen het eigen rechtsstelsel onvoldoende ernstig genomen. Kerkelijk recht was iets dat verwees naar vervlogen tijden van autoriteit en strengheid, met wat goede wil en bezorgdheid om ieder mens zouden de problemen wel gauw verdwijnen. Niet het recht, maar de hulpverlening moest centraal staan.

Hoe sympathiek ook ze op het eerste gezicht ook moge lijken, die instelling heeft geleid tot aberraties. Op die manier ontstond immers een atmosfeer waarin regels wel werden uitgevaardigd, maar niet werden toegepast. Of erger nog, waarin regels werden uitgevaardigd die zo vaag waren dat men er elke kant mee uit kon.

De kerkelijke overheid heeft er dus alles bij te winnen de eigen parallelle justitie correct te laten functioneren. Op haar eigen terrein, maar wel volwaardig. Een correcte, en waar nodig strenge beoefening van het recht hoeft trouwens niet in de weg te staan aan bezorgdheid om de persoon van de overtreder van dat recht, en zeker niet voor de persoon van de slachtoffers. Maar als die bezorgdheid een beletsel wordt om recht te laten gelden, inclusief de rechten van de slachtoffers, zijn we op het verkeerde pad - of dat nu over het strafrecht of over het kerkelijk recht gaat

o-o-o-o-o-o

Pssst

Inderdaad, Heren Bisschoppen : wat volgt klinkt misschien een beetje oneerbiedig, en zal wel niet in verhouding staan tot jullie waardigheid, maar wie lid  is van een bepaalde ‘club’, moet de reglementen van die club respecteren. Dat geld zowel voor een vogelpik-club als voor de voetbalbond, wel etende dat reglementen nooit eeuwig duren. Dat er soms ‘gemor’ is onder de leden, is menselijk en geeft vaak aanleiding tot ofwel ontslag ofwel tot een soort ‘staatsgreep’. Maar dat de plaatselijke Hoogste Gezagsdragers van die Club de kat de bel aanbinden ; daar is een speciaal woord voor. Dat heet muiterij en wordt in zeemanskringen beteugeld door kielhalen of door het bengelen aan de hoogste mast.

Maar het is in die kerkelijke kringen lijk bij de politiekers : hoe groter geest, hoe groter beest! Wetten maken die op den duur nog door niemand gekend zijn!

Zijn jullie vergeten wat jullie Grote Baas heeft gezegd? Het was nochtans voor jullie oren bestemd! Ik ben een beetje vergeetachtig geworden, maar het klonk ongeveer zo : wie niet wordt als deze kinderen in hun onschuld, is niet waard Mij te volgen.

Gezondheid, Heren! Op Het Leven! Als U wilt, zelfs op het Eeuwig Leven!