.

WHO IS AFRAID OF VIRGINIA WOOLF ?

Na de knuffelaar PROBO, de knuffelmuis PIEPO

o-o-o-o-o-o-o-o-

Ondergetekende is een verwoed verzamelaar van (niet alleen) mooie teksten. Hoe mooier, hoe liever en er worden er zodanig veel opgeslagen, dat ik al aan mijn tweede vaste schijf aan toe ben. Om ze allemaal ook al ware het maar één keer te herlezen, zal denk ik, ook wel een tweede leven nodig zijn….Dat is al geregeld met Die van Hierboven, maar sedert al die schandalen in de Kerk weet ik nu ook niet goed meer wie of wat te geloven.

Maar met de Johan Sactorum heb ik nog iets goed te maken  (vandaar zijn tekst hieronder) : ik heb het namelijk gepresteerd met een van zijn artikels tegen het Geloof niet akkoord te gaan en dat ook luidop te verkondigen. Diepe stilte op alle fronten (geloven ze mij misschien niet?), tenzij die paar gedempte schampschoten van een zekere Lucky9 die als een goochelaar met de klassieke drie bekertjes waaronder een teerling, probeert om de schaapskoppen rondom hem te verblinden.

Kijk Dames en Heren, elk zijn mening, en heiligen zijn er alleen in de Hemel, voor zover dat ook al geen sprookje is, maar laten wij dat vitten over geloof en ongeloof even antichambreren. Trouwens…ongeloof wat is dat? HihI : er moet dus iets zijn waar jullie niet in geloven? Jullie geven dus toe dat er iets is waarin jullie niet in geloven? Wel, dat is het hem juist, de gelovigen geloven daar wel in…Ziet U, jullie zijn niet duidelijk in de naamgeving van jullie overtuiging.

Zeg niet dat jullie ’godloochenaars’ zijn, want zelfde redering als hierboven : als er niets IS, kan je ook niets loochenen. Dat zou dat loochenen zonder voorwerp zijn. Dus is er iets, maar jullie loochen dat. Lullig, zeg!

O Juist, jullie zijn atheïsten : dat klinkt inderdaad al meer de stelling van iemand die iets meer weet dan de niet-gestudeerde. Ik heb geen klassieke opleiding genoten, ken niets of zeer weinig Grieks of Latijn, maar a- als voorzetsel : dat begrijp ik best, en ‘theo’ heeft iets te zijn met theologie, godsdienstleer, God. Jullie gebruiken dus de Grieks-Latijnse boom om achter te schuilen. Had dat meteen gezegd. Maar…Anti God redden jullie het niet, hoor : hoe kunt U nu tegen iets zijn die jullie beweren dat het niet bestaat? Zelfs Darwin heeft het warm water heruitgevonden! Bewijs? Alles is evolutie! Het eerste Bijbelverhaal heeft als eerste zin: ‘In den beginnen was er niets’….Tussen toen, dat ‘niets’ en ‘nu’ zit er toch een hele evolutie. Vanzelf gekomen, zegt? En met bewijzen? Tjonge Tjonge : al die bewuhzen hebben allemaal wel ergens een wazige achtergrond, dat moet U toegeven…Zelfs de stamcellen-theorie. Maar jullie zijn niet door één gaatje vangen, nietwaar?! Binnenkort zal die achtergrond wel opgeklaard worden, zegt. JaJa, en wie zegt dat we juist daar, in die opklaring, elkaar niet zullen vinden?

Maar we komen er wel.

U bent tegen de marchandering van God. U kotst op de onwaardige bedienaars, maar er zijn er meer andere, dat verzeker ik U. U voelt zich verheven boven al die regeltjes en die uitpluizerijen die de mensen al eeuwen in de ban houden?

Geloof me, jullie zijn daarin niet alleen, en dan antwoord ik altijd : als ge de wereld wilt verbeteren, begin dan met U zelf…

Kom, we gaan verder en spelen a.h.w. een spelletje ganzenbord. Stel : de Kalief van Patagonië is wel Moslim, maar platzak, buiten enkele gebiden vol zand en woestijn. Plots blijkt dat zand te drijven op oceanen van ondergronds zwart goud, waardoor voor hem de grotten van Alibaba opengaan. Meer petro-dollars dan er ooit manna uit de hemel neerkwam! Dan ontwaakt die oude droom bij de Kalief: hij ruikt de kans om de wereld aan zijn voeten te krijgen. Daarvoor doet hij hetzelfde als zijn verre voorouder, de roverhoofdman Mohammed: hij gaat op verovering, hier met geweld, daar met list en om te beginnen altijd met vriendschap op een aangeboden schaaltje.  Hij zorgt er wel voor, dat de tegenstander die hem tot drie keer toe de verovering van Europa met het zwaard heeft belet (o! die o zo Christelijke Vorsten) eerst verzwakt wordt voor hij ze zal vernietigen. Hij heeft namelijk met zijn petro-affairens nog een paar andere automaten in de strijd geworpen (later zal hij die draakjes met zeven koppen aan de hand van de sharia de nek wel omwringen) : de sangria-punch van roesmiddelen, drugs, festivals, seksuele revolutie, de wilde begeerte van Mei ’68 gemengd met de ideeën van de Franse Revolutie, de weelde op krediet, enz, enz. Er zijn al lang geen Christelijke Vorsten meer, en zelfs het volk, de massa, is ontkerstend. De vrucht staat op het punt te vallen….

Einde van het spel. Er zijn in Europa toch geen potentiële winnaars op dat grote ganzenbord.

Weet U : ooit was er maar één kerk : de ware, en die werd genoemd de Kerk van Petrus. Met zetel in Rome. Toen scheurde de Oosterse Kerk zich af, en later, eenmaal verzwakt (rond de jaren 1.000, vooral door de niet te stuiten horden Muzelmannen) zag Rome de kans schoon om daar terug aan invloed te winnen, door dank zij het enthousiasme van de Christelijke Europese Vorsten, hulp te bieden bij het verslaan van de vijand van die Oosterse kerk : de Islam. Wat deerlijk mislukte, door de hebzucht van alle parttijen, want de hoofdstad van het Byzantijnse Rijk, Constantinopel (De Stad van de H. Constantijn) werd veroverd en herdoopt tot Istambul en de eeuwenoude kerk van de H. Wijsheid, de Aya Sofia, werd heringericht als moskee. Alexandirë (de stad van Alexander de Grote) in Egypte werd vernietigd en er werd een nieuwe moslim-stad gebouwd, wat verder landinwaartss: Caïro. Staat allemaal uitgebeeld op ons ganzenbord!

Nu heeft de Islam de laatste tijd bekend gemaakt, dat de San Pietro in Rome binnenkort ook zal verbouwd worden tot de grootste moskee op aarde. Na het Oost Romeinse Rijk, zal nu ook het West Romeinse Rijk (het onze) ver-islamiseerd worden. Tenminste, als wij dat laten gebeuren….

Goed, keren we terug, als de goesting nog niet over is naar ons ganzenbord….Overloop met mij de posities. Ziet U ergens nog een gaatje om de toestand in ons voordeel om te buigen? Vergeet niet, dat onze stellingen dag-na-dag door onze Leiders publiek als gastland aangeboden worden aan de tegenstrevers. Wij zijn zelf verplicht door diezelfde leiders om hun voorhoede met open armen te ontvangen, te kleden, te voeden en te onderhouden met een overvloed aan geld en middelen, die in veel gevallen, linea recta naar de thuislanden versast worden, zodat ook de achterblijvers zich nu al in de geesten kunnen in beweging zetten…..

O ja, van camouflage weten zij alles, onze Leiders. De stille langzame invasie heten zij asiel-opvang en zij doen beroep op onze Christelijke zin voor barmhartigheid, die de Islam niet kent. Een ietwat brutaler intocht wordt toetreding van Turkije tot de Eu genoemd. Ietwat storend voor hen is die zaak met de Roms : het is ondertussen doorgedrongen tot de simpelste ziel, dat er reglementen zijn gemaakt die een echte volksverhuizing over Europa niet alleen moeten mogelijk maken, maar VERPLICHT. Nu een paar honderdduizend Roms, straks een paar miljoen ongeletterde Turken uit de steppen van Anatolië….

Anatolië….wacht eens..Aga Kahn… Juist. JaJa….Weg dat ganzenbord en vlug de schuilkelder in! Dat zijn deze keer geen bommen, geen vliegende maar ook geen stille : het zijn bommen met ideologische ladingen, erger dan splinterbommen, waarvan de echte verboden zijn, maar de menselijke variant niet….

De knuffelrobot als metafoor

 Het stond gisteren in De Standaard, dus moet het waar zijn: de knuffelrobot Probo, ontwikkeld aan de VUB, gaat door met onze harten te veroveren, en wordt nu naar de wereldtentoonstelling van Sjanghai gestuurd, in het kader van de Brusselse week. De Chinezen gaan omver vallen van dit technologisch hoogstandje. Het betreft een bewegende en op menselijke signalen reagerende pop die “probleemgroepen” zoals langdurig gehospitaliseerde patiënten, autistische kinderen en demente bejaarden affectie moet bezorgen. Visueel oogt de dummy als een licht plagiaat van Kermit, de populaire groene kikker uit de Muppets Show, maar dan met de slurf van het Disney-olifantje Dumbo. Origineel aan het project is anderzijds de ingenieus opgezette PR-mix: het gerucht van een wetenschappelijke innovatie, een emo-verhaal rond het goede doel, en dan nog eens een Belgisch-Brussels tintje. Genoeg voor Vlaamse kranten en weekbladen om zich blindelings op dit goed nieuws te storten. Stel u voor, al die ongelukkige kindjes getroost met een ingepluchte robot die de zorgsector het nakijken geeft, niet staakt, nooit nukkig of oververmoeid is. Achter het initiatief van de vzw Anty Foundation zit dan ook een goed-draaiende lobbymachine, in 2002 opgestart door ene Ivan Hermans, –niet te verwarren met zijn naamgenoot en studiegenoot van mij aan de VUB, momenteel UNAIDS medewerker.

Van een zelfverklaarde kwaliteitskrant zoals DS zou men alleszins mogen verwachten dat het hoera-geroep rond de gelukspop wat getemperd wordt, en men eens kritisch wat achtergronden gaat uitpluizen. Niets daarvan, het getoeter kan niet op. In “Media en Journalistiek in Vlaanderen”, – u weet wel, dat boek dat dankzij de Vlaamse media alleen onder de toonbank wordt verkocht, waardoor het echt een hebbeding werd-  ontmaskerde Frank Thevissen het Probo-verhaal al als één langgerekte PR-stunt van een project dat uitsluitend tot doel heeft om zijn eigen kas te spijzen (en uiteraard de portefeuille van de betrokken “wetenschappers”). Het vindt daarbij blijkbaar alle Vlaamse “kwaliteitskranten”, magazines en natuurlijk de boekskens bereid om de lezer als informatie verpakte reclame op te lepelen.  

“In zeven jaar tijd heeft geen enkel medium ook maar één inspanning geleverd om de communicatie van de vzw Anty Foundation te toetsen aan de concrete realisaties op het terrein, laat staan het ‘goede doel’ te doorprikken als een pretext om fondsen in te zamelen. Integendeel, letterlijk alle media, zowel televisie, radio als print media, nemen sinds 2002, jaren aan een stuk, dezelfde fantaisistische pr-boodschap over, vaak met vermelding van contactgegevens van de initiatiefnemer”, aldus Thevissen.  

De Standaard produceert overigens dat soort brandend content (als nieuws vermomde publiciteit) met de regelmaat van een klok. In diezelfde editie van 16 september 2010 vinden we een 16 blz tellend redactioneel katern “Vlaming en Europeaan”,  bij nader toezien een reclameboodschap van de Vlaamse overheid, en mede gesponsord door de EU. Maar wel, blijkens de colofon, helemaal op muziek gezet door DS-redacteuren, en in een redactionele opmaak die de verwisseling compleet moet maken.  

De Brusselse knuffelrobot is de perfecte metafoor voor politiek die alleen nog (slecht) theater produceert, en media die de gebakken lucht heropwarmen.

Onverantwoord interessant, zeg dat wel. Maar de Probo-stunt brengt ons nog op andere dan mediakritische overwegingen. Het is namelijk een pseudo-wetenschappelijke draak die academici van andere universiteiten laat schudden van het lachen. Dat de VUB zich hiertoe leent, is hoogst bedenkelijk, en moet gezien worden als een wanhoopspoging om wetenschappelijke credibiliteit te verwerven. Andere universiteiten creëren spin-offs op gebied van biogenetica (zoals Leuven en Gent, de twee Vlaamse universiteiten die in de wereldtop-200 voorkomen), de VUB doet het met een automaat die in de 18^de eeuw verbazing kon wekken. Als ik rector van de VUB was, ik wees dit staaltje van nep-wetenschappelijke innovatie onmiddellijk de deur. Quod non: de blijde academische tijding rond Probo blijft maar komen, al acht jaar lang.  

Failliete stad vindt waardige masquotte  

J. Ensor: "Maskers rondom een skelet"

Interessanter nog, en daarnaar verwijst de titel van dit stukje, is het politieke piepschuim in  de knuffelrobot. De bedenkers wisten namelijk ook een kransje Brusselse politici, zoals Guy Vanhengel en Benoît Cerexhe, bevoegd voor respectievelijk informatica en wetenschappelijk onderzoek, warm te maken voor Probo en van de onnoemelijke imago-waarde te overtuigen. 600.000 Euro had dit armlastig Brussels gewest over voor de gemotoriseerde teddybeer. Tja, dat vraagt natuurlijk om milde spot en enig sarcasme. Een door een operetteregering geleid gewest dat van geen kanten werkt, dat qua administratie, mobiliteit, criminaliteitsbeheersing,… eeuwen achterop loopt, en waar politici uitsluitend met zichzelf en hun goedbetaalde baan bezig zijn,- ja, die kunnen zo’n homunculus wel gebruiken. Een stad waar achter de hoge, blitse EU-buildings een allochtone subcultuur gist die aan een sneltempo radicaliseert: stuur er Probo op af, en alles is opgelost. Een paar dagen geleden nog werd een jongeman in een Brussels metrostation door twintig “jongeren” (zo worden ze in de pers neutraal aangeduid) in elkaar geslagen en voor dood achtergelaten. Zo iemand verdient toch een knuffelpop aan zijn ziekenbed, met de warme groeten van minister-president Charles Picqué.  

Kortom: de Brusselse knuffelautomaat is de perfecte metafoor voor politiek die alleen nog (slecht) theater produceert, en media die de gebakken lucht heropwarmen. Probo is de postmoderne versie van Manneken Pis: een ludiek embleem dat de tragikomische toestand van een cultuur-in-ontbinding moet verbergen. Meer nog: deze emo-pop is de ultieme, allerlaatste uitloper van het Brussels-Belgisch surrealisme, dat de schijn tot werkelijkheid promoveert, en puur teert op beeldretoriek, het welbekende façadisme, de Ensoriaanse maskers die zich rondom een skelet scharen. Probo is zo dood als dit land, maar gelukkig lopen er een aantal buiksprekers rond en worden de batterijtjes nog vervangen. Politici die steeds maar weer over “de mensen” lullen, solidariteit en sociale cohesie, maar uiteindelijk hun toevlucht nemen tot een robot om de geluksvraag op te lossen. Pathetisch en hilarisch tegelijk.  

Dat brengt ons op de derde en laatste bedenking: waarom gedoogt een maatschappij, die zichzelf tot “solidaire samenleving” uitroept, dit soort piepschuim-empathie? Is het wel gezond dat wij emoties uitbesteden aan poppen, om ze zelf niet te hoeven investeren in onze omgeving? Het ligt natuurlijk in de lijn van de sociale rationalisering en het wegvallen van familiale banden: kinderen in de crèche, bejaarden in het gesticht, zodat alle fitten zich de naad uit de broek kunnen werken om die uitbesteding te kunnen betalen.  

Probo is dus ook zelf een symptoom, veeleer dan een remedie: hij staat voor een verlies aan intermenselijk contact, de verdere virtualisering, en een groeiende dominantie van het instrumentele, objectivistische denken in een prestatiemaatschappij.  

Men zou kunnen zeggen dat kinderen graag met poppen spelen en levenloze objecten een “leven” toekennen, maar in het geval van de knuffelrobot gaat het louter om een prothese, een surrogaat voor echte, uitwisselbare emoties. Een hoop draden, radertjes en electronica die een enorm sociaal deficit moeten compenseren.  

Ondanks de mateloze media-belangstelling die de knuffelrobot geniet, heb ik nog niemand uit de politieke wereld of de sociale sector, noch van links noch of rechts, horen protesteren tegen deze robotisering van de affectie. Groenen, linksen, de kampioenen van de “warme samenleving”, maar ook de rechts-conservatieve pleitbezorgers van de “gezinswaarden”: je hoort ze niet. Zelfs de witte sector, de verplegers en verpleegsters, thuishelpers, etc.: niemand maakt zich druk over de vervanging van mensen door poppen, op een plek waar menselijk contact als cruciaal wordt gezien.  

Het moet dus zijn dat mythes echt werken, ook vandaag nog. In dat opzicht is Probo zeker nog een toekomst weggelegd, en mogen we zelfs aannemen dat dit koninkrijk met zijn marionettentheater het nog wel even volhoudt.  

Het simulacre regeert, om nog maar eens Jean Baudrillard aan te halen. Alleen een gezonde dosis kwaadwilligheid en onwil om mee te lopen in de parade kan ons hier redden. De knuffelpop doodknuffelen, letterlijk, ofwel in de fik ermee, het moeten niet altijd boeken of kranten zijn. Genoeg techno-euforie en zeemzoete PR-praat. Leer uw kinderen terug neen zeggen aan de nep en de pep. Of zoals ze in Shanghai zeggen: met alle Chinezen, maar niet met den dezen.  

Johan Sanctorum  

o-o-o-o-o-o-o-

Pssst

Piepo de Muis is voor een andere keer. Wie helpt mij om via deze metafoor bij Pipo Di Rupo te komen? Dat doet mij er aan denken, dat Probo geen lang leven beschoren is : onvergefelijk voor een PS-creatie : men heeft de apparatuur voor de procreatie over het hoofd gezien en dat is een zware belediging aan het adres van Di Rupo...