.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Niets vliegt vanzelf op de wagen….

Over de vorige politieke generaties, die niet alleen veel slechter was (=niet beter), is het laatste woord nog niet gezegd! Dat ze daarenboven nog de euvele moed hebben, om hun gezicht te laten zien ‘Den Kleinen Eyskens) en zelfs nog durven zeggen hoe zij het zouden doen (mekaar beter kennen : zie Schiltz en zijn Waalse vriend) : het is wraakroepend en (voor wat betreft de O! zo christelijke CVP, een zonde tegen de H. Geest voor dewelke er volgens de katholieke leerstellingen hier op deze wereld geen vergiffenis mogelijk is….

Enerzijds verdienen ze niet beter dan te worden gevierendeeld, geradbraakt, en daarna opgehangen te worden, voor zover men ze niet in een tonnetje kan nagelen en in de krater van een vulkaan dumpen. Anderzijds moeten wij hen dankbaar zijn voor hun gepruts, want op die manier werd Vlaanderens lijdensweg een goed stuk ingekort.

Ik zou derhalve voorstellen, dat de levenden en de doden, samen in een gesloten recipiënt dat ontsnappen onmogelijk maakt, zonder parachute zouden worden gedumpt in de afgrond van de Staatsschuld. Wel te verstaan, nadat hun namen eerst vereeuwigd werden op een daartoe nog op te richten massaal monument voorstellende de afgrond der Staatsschuld. Misschien dat ze dan meteen in dat monument kunnen gedumpt worden! Is een even surrealistische gedachte als het einde van deze surrealistische staat België…..Dat monumetn zouden wij, Vlamingen, “Ground Zero” kunnen noemen…..

Inderdaad : het spel zit op de wagen! Rien ne va plus en we moeten ermee stoppen. Vandaar mijn beeldspraak van de hooiwagen : het hooi, de lading, geraakt niet vanzelf op de wagen : daar is menselijke tussenkomst voor nodig…Onder andere ene zekere Guy Mathot (PS) blijft als voortrekker van de miserie scherp afgetekend staan… Hij was namelijk van oordeel dat het gat in de begroting vanzelf was ontstaan en wel weer vanzelf zou weggaan….De man is al gestorven, maar zijn zoon leeft…

************************

De vorige politieke generatie was niet beter
08-09-2010 - Johan van Overtfeldt - de standaard

Met de mislukking van Di Rupo lijkt het einde van België dichterbij, schrijft Johan van Overtfeldt. Maar laten we die mislukking niet te snel op het conto van de onderhandelaars schrijven.

Tijdens de finale uren van de preformatie-opdracht van Elio Di Rupo liet Philippe Moureaux, één van de boegbeelden van de PS in Brussel, zich ontvallen dat de Franstaligen zich maar beter beginnen voor te bereiden op alternatieve scenario's. Geconfronteerd met de vraag of hij daarmee de splitsing van het land bedoelde, antwoordde Moureaux bevestigend. Vergelijkbare geluiden kwamen het voorbije weekend van andere PS-toppers als Laurette Onkelinx en Rudy Demotte. Allicht maken deze uitlatingen deel uit van een politieke strategie van de PS maar het is toch wel du jamais vu dat Franstalige politici zich over het heikele thema van de eenheid van het land zo expliciet in negatieve zin uitlaten.

Het staat buiten kijf dat met de mislukking van Di Rupo's missie de splitsing van het koninkrijk België hoe dan ook weer een stapje dichterbij gekomen is. Voor velen geeft deze evolutie duidelijk aan dat de politici van deze generatie het qua bekwaamheid en inventiviteit duidelijk moeten afleggen tegen hun voorgangers, die finaal altijd wel met een oplossing voor het Belgische kluwen op de proppen kwamen. Gegeven de complete patstelling van dit moment klinkt deze vaststelling logisch - maar toch is ze fout.

Brussel, de financieringswet, BHV, de verdeling van de bevoegdheden binnen de Belgische staat, de precaire toestand inzake budget en overheidsschuld, het zijn allemaal problemen die we al veel langer meesleuren dan dat de meeste politici die met Elio Di Rupo aan tafel zaten, meedraaien in de politiek. Sommigen onder hen waren zelfs niet eens geboren op het moment van verwekking van sommige van de demonen die ons vandaag het Belgische leven zuur maken. We maken in deze discussie het onderscheid tussen de problematiek van de staatsstructuur en die omtrent het budgettaire en economische.

De hervorming van de Belgische staatsstructuur is al decennialang aan de gang en werd van in den beginne fout gemonteerd, zowel wat betreft bevoegdheidsverdeling als zeker wat betreft de financiering van gewesten en gemeenschappen. Leuvense professoren als, onder meer, Dirk Heremans, Theo Peeters en Paul Van Rompuy documenteerden de voorbije dertig jaar uitvoerig die foute constructie. Er kwam steevast politiek loodgieterswerk aan te pas om, gezien de eisen van Franstaligen en Vlamingen, tot compromissen te komen. Politiek overleven werd een doel op zich in al die evenwichtsoefeningen. De efficiëntie en de duurzaamheid van het systeem dat men opzette, was in het beste geval een bijgedachte, een voetnoot.

Zo bleef de essentiële eigen financiële verantwoordelijkheid van gewesten en gemeenschap in België altijd in belangrijke mate dode letter. Bespreek dit met beleidsverantwoordelijken uit andere federaal georganiseerde landen als de Verenigde Staten, Canada, Duitsland of Zwitserland en binnen de kortste keren krijg je de vraag voor de voeten: 'Hoe kan jullie systeem in godsnaam werken?' Wel, het werkt niet. Wij institutionaliseerden het consumptiefederalisme met als gevolg verspilling, slechte service aan de bevolking (en de ondernemingen) en toenemende aversie van de goegemeente tegenover alles wat met overheid en politiek te maken heeft. Kortom, de situatie zoals ze er op het einde van de zomer van 2010 belabberd bij ligt.

Wat de budgettaire toestand van het land betreft, gaat de ontsporing terug tot het einde van de jaren zestig toen via een royale uitbouw van de sociale zekerheid en een roekeloos beleid van publieke werken de begrotingen zelfs bij economische hoogconjunctuur in het rood doken. Gedurende de jaren zeventig en tachtig rolden verschillende zware recessies over ons heen die het spoor van de deficits enkel maar dieper en roder maakten. Er kwamen wel pogingen tot saneren maar die gingen nooit tot op het bot. Na de Maastricht-normen voor de toetreding tot de euro op het einde van de jaren negentig gehaald te hebben, zat de klad er helemaal in. De paarse regeringen lieten geen grote deficits meer ontstaan, maar saneerden niet, ondanks het feit dat zij de problematiek van de financiële gevolgen van de vergrijzing van de bevolking duidelijk aan de orde stelden. Doekjes voor het bloeden als het Zilverfonds stelden nauwelijks iets reëels voor.

En dan kwam daar plots die bankencrisis van 2008 aanrollen, gevolgd door de zwaarste recessie sedert de Tweede Wereldoorlog. Uiteraard slaat in zulke omstandigheden de overheidsbegroting tilt. En dat is op zich nog niet zo erg want de overheid moet nu eenmaal in dergelijk abnormale omstandigheden voor een stuk als schokdemper optreden. Het probleem is natuurlijk dat zij dat in België vandaag dient te doen tegen de achtergrond van, ten eerste, een nog altijd hoge overheidsschuld (het gevolg van veel te laks beleid in de decennia voordien) en, ten tweede, met op de achtergrond de zware budgettaire kost van de vergrijzing die er hoe dan ook komt aanrollen.

Dat we vandaag in België en in Vlaanderen voor grote uitdagingen staan is een eufemisme. De hervorming van de staat en de fundamentele sanering van de publieke financiën staan daarbij centraal. Voorgaande generaties van politici mismeesterden beide thema's ten gronde en kregen toch vaak het etiket van groot staatsmanschap opgekleefd. Door allerhande omstandigheden - niet in het minst omdat de staatskassen nu echt leeg zijn en het klassieke recept van de wafelijzerpolitiek dus niet meer kan gebruikt worden - moeten de problemen nu ten gronde aangepakt worden. De huidige generatie politici dient nu, bij wijze van spreken, het nucleaire afval, achtergelaten door de vorige generaties van loodgieters en evenwichtskunstenaars, te gaan opruimen. Het zal hen misschien een beetje helpen als de goegemeente stopt met de verwijzingen naar vorige generaties van politici die het allemaal veel doortastender en creatiever aanpakten. Die verwijzingen zijn fout