.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Van uit de “Recovery”…..

Een goede foto voor zijn bidprentje….

*******************

Systemische hervorming

By Dave Sinardet

Aangemaakt 06/09/2010 - 11:32

Bron Klein Pierke

Een voortreffelijk restaurant in het Brusselse. Dat was het toneel van een onderonsje tussen Bart De Wever en Didier Reynders, afgelopen week. De heren keuvelden onder meer over een mogelijke rol voor de liberalen in de onderhandelingen.

Althans, dat wil een hardnekkig Wetstraatgerucht. Het is, gelukkig maar, niet mijn job om uit te zoeken in hoeverre het klopt of gewoon gespin is.

Maar zo heb ik alvast uw aandacht en een goed opstapje naar een wezenlijker verhaal over de onderhandelingen. Want of Reynders en De Wever zich nu werkelijk te goed deden aan een uitmuntend maal, feit is dat beide heren een gezamenlijk belang hebben: Reynders wil zichzelf redden door zijn partij alsnog in een regering te loodsen en De Wever wil graag het zwaartepunt van die regering naar rechts verleggen.

Want, er is al op gewezen, als het tot een echte regeringsvorming komt, dan zal de N-VA zich eenzaam voelen in wat verder een rooms-rode of zelfs een olijfboomcoalitie is. Eenzaam op het socio-economische en budgettaire terrein maar ook op dat van migratie, waar De Wever tijdens de campagne zwaar op inzette.

Wat echter onderbelicht bleef, is dat dit links-rechtsconflict al lang aan de gang is. De breuklijn tussen het kartel N-VA/CD&V en de vijf andere partijen, die vorige week aan de oppervlakte kwam rond het 'ultieme' voorstel van Di Rupo, loopt al twee maanden door de onderhandelingstafel.

Eisen als een verregaande regionalisering van de personenbelasting, de werkloosheidsuitkeringen, het arbeidsrecht, de RVA of de vennootschapsbelasting krijgt N-VA - vaak zelfs aan CD&V - niet verkocht. Nochtans gaat het hier telkens om 'hefbomen' om een 'ander beleid' te voeren en tot een 'systemische' hervorming te komen, om het nieuwe toverwoord van Bart De Wever te gebruiken. Systemisch betekent hier vooral rechts-liberaal. De N-VA-agenda is niet louter nationalistisch, maar ent zich ook op die van de Vlaamse rechterzijde. De Vlaamse werkgevers van Voka zijn voor de N-VA ondertussen zowel middenveld als studiedienst. Of zoals Bart De Wever het onlangs verwoordde in een bijeenkomst met de Vlaamse partijen: 'Mijn baas is Voka.'

En bij Voka leeft de analyse dat om onder meer de werkloosheidsuitkeringen in de tijd te beperken, het arbeidsrecht te versoepelen en de vennootschapsbelasting te verminderen, er veel makkelijker een meerderheid kan worden gevonden op het Vlaamse niveau, waar de machtsverhoudingen naar rechts hellen, dan op het federale niveau, waar de PS doorgaans aanwezig is.

Achter de communautaire breuklijn schuilt dus een ideologische breuklijn. Dat is niet nieuw, nationalisme ent zich vaak op de dominante ideologische stroming in een regio en omgekeerd. De linkse Waalse beweging eiste vanaf de jaren 1960 ook economische autonomie omdat ze de beginnende crisis in Wallonië te lijf wou gaan met een 'ander' beleid. Toen heette dat ook al een 'structuurhervorming'. Op nationaal niveau werd zo'n linkse politiek onmogelijk geacht vanwege de constante aanwezigheid van de CVP. Het Waals nationalisme kon niet anders dan links zijn, het Vlaams-nationalisme niet anders dan rechts.

Door de huidige machtsverhoudingen is het niet onlogisch dat rechts-liberale krachten in Vlaanderen inzetten op een staatshervorming in 'systemische' zin, en al evenmin dat linkse partijen als SP.A en Groen! zich daartegen verzetten. Alleen zou het debat misschien beter openlijk in die termen gevoerd worden. De rechtse agenda wordt gedefinieerd als 'Vlaams', waardoor hij aan legitimiteit wint, ook al omdat wie zich ertegen verzet in de hoek wordt geduwd van de 'slechte Vlaming'.

Toch is de vraag of de Voka's van deze wereld wel de beste strategie volgen. Behalve op Vlaams links blokkeert hun echte 'systemische' hervorming immers ook op Franstalig links, waar naast ideologische overtuiging ook politiek-financiële belangen meespelen.

In 2007 werd nochtans een 'ander', oranje-blauw beleid op federaal vlak mogelijk, toen de Franstalige liberalen voor het eerst sinds mensenheugenis groter werden dan de PS. Men legde de prioriteit toen echter ook bij de staatshervorming, die uiteindelijk onvermijdelijk de PS opnieuw aan boord moest brengen om de benodigde meerderheid te halen. Die staatshervorming is er nog steeds niet, maar de Vlaamse rechterzijde heeft zo wel haar Franstalige tegenhanger sterk verzwakt. Daardoor zit ze nu opnieuw aan tafel met de PS. En dat zal zo blijven. Alle voortreffelijke Brusselse diners ten spijt.

Verscheen op 06/09/2010 in De Standaard, in het kader van de tweewekelijkse column van Dave Sinardet op maandag. Voor eerdere afleveringen, zie hier.... [