Vlaanderens grootste dichter na Gezelle…

Wij houden van trukken noch tirelantijnen,
Heeren van Havere, weet het goed!
Wij zijn Germanen, geen Latijnen,
Opene harten, zuiver bloed!
Heb ik geen recht, ik heb geen land;
Heb ik geen brood, ik heb geen schand;
Vlaanderen, Vlaanderen, met hand en tand
Sta ik recht voor u,
Vecht voor u

Nota vooraf : het AFF vergeet, opzettelijk of bij vergissing, te vermelden dat collaboratie geen exclusief Vlaamse zaak is geweest. Wij Vlamingen hadden geen Waals elite SS-Legioen, geen Leon Degrelle, Hauptsturmbannführer, waarvan Hitler ooit getuigde, dat moest hij een zoon hebben gehad, hij gewild had dat het een Léon Degrelle was van REX. Le beau Léon kon na de oorlog rustig verder leven in de schaduw van Franco (Spanje) : nooit heeft de belse justitie hem daar durven lastig vallen…Het volstond hem een doodvoonnis – op papier – te lappen…Le Beau Léon ligt, met geheimen omgeven, begraven, met veel plichtplegingen vanwege zijn bewonderaars, dichtbij Le Tombeau di Geant (tussen Rochehaut en Bouillon), in een kronkel van de Semois.

Van alle motieven voor collaboratie (strijd tegen het goddeloos communisme, geldgewin, plat opportunisme, Nieuwe Orde-aanhanger, enz) hadden alleen de Vlamingen het trieste voorrecht te geloven dat Gross Deutschland hen, na de eindoverwinning (?!) had kunnen geven wat den Belgiek al meer dan 100 jaar weigerde : zelfrespect.  ‘Heb ik geen recht ik heb geen land – Heb ik geen brood, ik heb geen schand…..

Ze werden trouwens gesterkt in hun verwachtingen, daar de almachtige Führer, nog valser dan de belkgicisten, hen heel wat beloofde toe te zeggen, als ze maar dapper hielpen in de strijd…Enfin, dezelfde redenering als Albert Premier de Vlamingen had voorgehouden in 1914, als ze maar dapper vochten : gelijkstelling in rechten en in feiten….Toen de oorlog gedaan was, klonk dat wel heel wat anders….Toen hadden ‘de Heren’, voor de oorlog gevlucht naar Le Havre, het weer voor het zeggen over zij die de oorlogsjaren in eigen land hadden moeten doorstaan….

De goedgelovige idealisten van Vlamingen zagen trouwens met eigen ogen, dat de bezetter reeds bestuurde zoals zij het hadden gewild (abstractie gemaakt van de uitwassen te wijten aan de oorlog) : de bezette zone Belgien/Nord Frankreich werd reeds als één geheel aanzien en bestuurd door een burgerlijk gezag, geen militair, vanuit Brüssel….. Er zou kunnen Hoera! geroepen worden, want Frans-Vlaanderen zou, los van Frankrijk, terug bij Vlaanderen aangehecht worden. Aangezien de Nederlandse troon vacant was (Wilhelmina was naar Londen gevlucht in ballingschap), kon het toch dat de Lage Landen vroeg of laat weer herenigd zouden worden….Gross Deutschland zou dan voor zijn medestrijders, na de gewonnen oorlog, zeer genereus zijn geweest…..Wie weet, onder het gezag van die verarmde Duitse adellijke tak der von Sachsen-Coburg-Gotha’s…Lepold III had er immers alles voor over om zijn dynastie overeind te houden. Vandaar dat diens zuster, Marie Joséé, ook een von Sachsen-Coburg-Gotha, echtgenote van de Italiaanse kroonprins Umberto, via Mussolini in de beste verstandhouding stond met de Berghof (Berchtesgarden) waar Leopold III in het grootste geheim plannen kwam smeden met Hitler….

Als het AFF en met hen heel het Establishment spreekt over ‘Amnestie’ : zouden ze dan hiermee ook Leopold III en diens erfgenamen bedoelen?

o-o-o-o-o-o-o-

Eind juni verraste Hilde Kieboom, voorzitster van de Sint-Egidiusgemeenschap, vriend en tegenstander met een pleidooi voor amnestie. Steve Stevaert viel haar bij, Joodse en patriottische organisaties hielden de boot af. Bij de N-VA bleef het stil. Zelfs bij het VB hoorde je geen bijval al is die partij natuurlijk wel voor de onvoorwaardelijke amnestie voor collaborateurs.

Maar ook bij het VB zijn er die de amnestie-eis achterhaald vinden. Amnestie is “een vergissing, in vele opzichten” en “ijveren voor amnestie is vergeefse moeite”, schreef vorige zaterdag Marc Reynebeau in De Standaard. Tot slot van zijn betoog citeerde Reynebeau een collega historicus. “Men moet maar eens een enquête organiseren onder oud-collaborateurs met de vraag of ze werkelijk vragende partij zijn voor vergiffenis vanwege de Belgische staat. Van deze staat hopen ze alleen dat hij zo snel mogelijk zou verdwijnen. Het is een emotionele erfenis die voor een deel aan de volgende generatie(s) werd doorgegeven en die ook met amnestie niet zal worden ongedaan gemaakt.” Het is een citaat uit een opiniebijdrage die in 2000 in De Standaard stond, ondertekend door toenmalig universiteitsassistent… Bart De Wever. Tien jaar later is het niet anders. Dat bleek vorige week nog uit een lezersbrief van Paul De Graef (85 j.), in 2006 bij de gemeenteraadsverkiezingen nog kandidaat op de VB-lijst in Wommelgem. 

Paul De Graef (in 't Pallieterke van 21 juli 2010): “Graag wil ik nog eens mijn reactie op het verlies van het VB bij de recente verkiezingen verklaren. Zelf ben ik een oudgediende en dus een beproefde nationalist, met vooral mijn inzet aan het oostfront als geloofsbrief en veroordeeld door la Belgique. Het eeuwige gekanker onderling nekt niet alleen ons volk, maar maakt ook de hele Vlaamse beweging vleugellam. Daar en daar alleen ligt de hele tragedie van ‘arm Vlaanderen’. Nog heb ik niet afgehaakt na een leven van strijd en offergang, maar wat baat onze inzet – vanaf het oostfront over pesterijen door gezag en staat. Onze bijdrage – voor de Vlaamse onafhankelijkheid als zelfs het lamlendige volk niet eens de wil ertoe opbrengt? Ik noem dat lafheid! Hoopgevend, door deze lafheid, zijn wel de eerste tekenen van ondergang van een haatstaat, zowel innerlijk als naar buiten. Want haat vernietigt zichzelf.” Hilde Kieboom dwaalt als ze nog altijd denkt dat amnestie tot verzoening leidt

Pssst

Ter inlichting voor het AFF (die het ook wel zullen gelezen hebben maar er wijselijk over zwingen) : deze week stond er weer een kort briefje van een lezer in ’t Pallieterke, van een zekere Patrick Faveere uit A. Het is getiteld ‘Vals Debat’ en de schrijver citeert zelfs een zekere René Declercq, ooit door het vredelievende belgie veroordeeld tot de dood met de kogel, na ‘14-‘18 uitgeweken naar Nederland en daar later ongevraagd begiftigd met vrijspraak die hij weigerde. René Declercq dichtte toen ‘Amnestie?! Amnestie?! Nooit krijgt de Belgische staat amnestie van mij’….

En dat, waarde vrienden Vlaams Nationalisten, is de enige goede houding die wij kunnen aannamen. Nooit geven wij amnestie. Terwijl dat begrip al lang niet meer slaat uitsluitend op WO I of WO II : de misdaden van deze on-staat duren immers tot op de dag van vandaag, iedere minuut voort!

Onze zielen zullen slechts rust vinden, als die misdadige constructie opgehouden heeft te bestaan! Maar vooral, als de schuldigen gestraft worden! Waarmee ik bedoel de daders, de medeplichtigen en hun erfgenamen, zoals de Bijbel het zegt, ‘tot in het zevende nageslacht’…..

En zwijg nu over amnestie! Maak geen slapende honden wakker! In het huis van de gehangene spreekt men niet van de koord!