.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Aalmoesgeld….

…zo lang gij beed’lend aan de poort blijft staan…

Bij deze steek ik graag een handje toe om deze persoonlijke boodschap van den Annemans door te geven…

Ik heb er geen jota aan toe te voegen, of aan af te breken. Integendeel, ben maar wat blij met het gezegde …

Het Vlaams Belang zal en wil - terwijl wij voor de Ordelijke Opdeling van België blijven strijden - Bart De Wever steunen in iedere loepzuivere en zonder een of andere toegeving ontsierde stap naar meer autonomie.

Anderzijds huiver ik bij de gedachte, dat de Niveanen zouden kunnen verworden tot onze gevangenis-bewakers, met nog meer grendels en alarmbellen, inderdaad allemaal termen uit het gevangenis-wezen…Goed gezegd : wij Vlamingen zijn net als eeuwig wandelende Joden, op zoek naar de uitgang uit het belgisch labyrint…

de Vlamingen zoeken de uitgang

zondag 4 juli 2010

De verkiezingsuitslag is wat hij is.  De geschiedenis zal oordelen.  De kiezer heeft echter altijd gelijk. 

Zelfs als men zou kunnen stellen dat de Vlaamse kiezers die in 2003 de paarse Verhofstadt (na de snelbelgwet, na de regularisaties, na het verkwisten van de economische hoogconjunctuur en na de domme gratis-politiek van Stevaert ) toch nog overeind hielden, zich vergisten, toch hadden ze op dat ogenblik gelijk.  Hun ‘frank’ zou pas het jaar nadien vallen, toen in 2004 een kwart van de Vlamingen Vlaams Blok stemde. Na de vaststelling dat bij het vreemdelingenstemrecht de paarse emmer was overgelopen.  Zelfs als de kiezers van het kartel van Leterme  in 2007 zich achteraf bekeken vergisten: ze hadden in 2007 gelijk. 

Wie democraat is, aanvaardt het uitgangspunt: de kiezers hebben gelijk tot wanneer ze zelf hun ongelijk rechtzetten. Tot die tijd zijn voorspellers of analisten die het ongelijk schetsen ‘profeten’, maar zij hebben geen gelijk.

Even tussendoor. Meer dan welke andere verkiezingen ook  waren dit  de verkiezingen  van de media. Ik weet niet wie dit debat zou (durven) op gang brengen en wie het uiteindelijk binnen het mediawereldje zal doen, maar de mediacampagne die rond De Wever startte vrijwel onmiddellijk na de verkiezingen van 2007 was één langgerekt crescendo. Ze begon als een manier om de CD&V te pesten en Leterme de duvel aan te doen, maar ze werd geleidelijk aan alsmaar geïntensifieerd. Op het laatst kon de gemiddelde Vlaming geen televisie of radio meer aanzetten, geen krant of weekblad meer openslaan zonder dat hij zich diende te verantwoorden voor de vraag waarom hij nog voor een andere partij dan de NV-A zou stemmen… Er was - om het met een boutade te zeggen -  geen enkel stuk papier meer dat niet met de Wever was bedrukt  behalve - dat heb ik tot op het laatst gecontroleerd - mijn toiletpapier. Natuurlijk inderdaad: wat bleef er de media, wat bleef er de gemiddelde Vlaming nog over? Nadat eerst paars en nadien de beloftevolle en in 2007 berouwvolle CD&V hun  geloofwaardigheid totaal verloren hadden of hadden ingeleverd... De mediamensen en opiniemakers hadden in 2004 gezien dat zèlfs een voor het regime onhandelbaar alternatief zoals het Vlaams Blok (toen nog) de vergaarbak van weggejaagde kiezers van de traditionele partijen kon zijn. Men ‘zocht’ een alternatieve vergaarbak. Voor de Siegfried Brackes van allerlei slag was de N-VA the ‘right party at the right time at the right place’, simpelweg omdat die partij voor het regime ‘recupereerbaar’ bleek. De generale repetitie was de wijze waarop de N-VA in 2009 de liberalen mee buitensmeet uit de Vlaamse regering en er zélf deel van ging uitmaken.  Als ik de pers even voor het gemak mee bij ‘het regime’ reken (in België en in Vlaanderen is er erg veel reden om die hypothese meteen maar aan te nemen), dan kan men rustig stellen dat N-VA het spel van het regime voldoende meespeelde om ze ook maar meteen de media-bonus uit te reiken. Waarmee overigens niet ontkend wordt dat Bart De Wever als persoon uitstekende boetseerklei is voor het media-imago waarmee men hem begon te omkleden.

De VLD ligt op apegapen. Zij moet nu terug oppositie gaan voeren. Maar zij heeft de facto niemand die daartoe in staat is en degenen die daartoe in staat zijn, hebben na 11 jaar paars geen enkele geloofwaardigheid meer of zijn ministerieel zodanig verbrand dat ze al na vijf minuten van het spreekgestoelte zullen weggejouwd worden. Als de val van de regering een (late) weerwraak was van de VLD voor het brutale buitensmijten uit de Vlaamse regering in 2009, dan is de CD&V daardoor nu zodanig gekwetst dat het de verhoudingen met de liberalen voor tenminste 10 jaar zal hebben verbrod.  Anderzijds is het wat ik ook tijdens de kiescampagne hebt genoemd ‘de facto kartel’ tussen CD&V en N-VA niet alleen zichtbaar geweest vorig jaar in 2009, maar ook tijdens de kiescampagne. Er is nu enkel het onbedoelde “accident” dat de N-VA groter is geworden dan de CD&V zelf, maar dat zal naar mijn aanvoelen niet veel veranderen aan de situatie. Het wordt - behalve bij een verder vastlopen van de situatie - een rooms-rood geheel, aangedikt met de N-VA. Het lijkt mij zelfs erg denkbaar dat de Groenen er niet meteen deel van zullen uitmaken.

Het Vlaams Belang bleef niet alleen overeind: het staat er sterk en stevig tussen de grote partijen van de tweede lijn. Zelfs met een meer dan verdubbeling van de N-VA ten opzichte van vorig jaar moesten wij ‘maar’ een goede 2 procent er aan afdragen. Wij hadden vorig jaar reeds ‘gegeven’. Het waren anderen die moesten geven deze keer. Wij hebben de kiezers die ons niet verlaten hebben hartelijk te danken, want zij hielden ons groot genoeg om geloofwaardig de stok achter de deur van gelijk welk communautair akkoord te zijn. De hiaten, de toegevingen: wij zijn er om de wonden te onderzoeken.  Groot en sterk genoeg en vooral ongeschonden geloofwaardig genoeg om gelijk welk regeerakkoord ongenadig te toetsen inzake het voorzetten van de regularisaties, het splitsen of moderniseren van Justitie, het afschaffen van de snelbelgwet, het ontbreken van fiscale autonomie en de teloorgang van de financiële stabiliteit. Wij zijn er en wij staan er om die onvervangbare taak te vervullen. De enige rechtse Vlaams-nationale oppositie.  

Vlaanderen zit gevangen. De verkiezingsuitslagen reflecteren eenzelfde situatie, zeg maar de Belgische ziekte in spiegelbeeld. Zowel de versterking van de PS als de versterking van de N-VA zijn gevolgen van  één en hetzelfde verschijnsel: Vlaanderen wordt verdrukt. De PS wordt daarvoor (verder) beloond, want zij is de meest efficiënte verdrukker. En Vlaanderen probeert zich - vooralsnog vruchteloos - te bevrijden. Tussen grendels en alarmbellen (niet toevallig allemaal terminologie uit het gevangeniswezen) zit Vlaanderen gevangen en het is op weg en op zoek naar de uitgang. In die woeste zoektocht van Vlaanderen (VLD in 1999, Stevaert in 2003, Vlaams Blok in 2004, Leterme in 2007 en De Wever in 2010) heeft Vlaanderen nog altijd de uitgang niet gevonden. Die woeste zoektocht sleept zich voort. En dat is de paradoxale situatie waarin de N-VA nu dreigt te verzeilen. Ze heeft beloofd dat ze ‘de problemen’ gaat oplossen. Maar welke problemen? De problemen van de vastgelopen Belgische structuren of de problemen van Vlaanderen? Dat loopt niet meer samen, want België heeft geen meerwaarde meer voor Vlaanderen. Door nu de ‘Belgische’ problemen op te lossen, zou het wel eens zo kunnen zijn dat in plaats van de uitgang te helpen vinden de N-VA de gevangenisbewaker wordt. De woeste zoektocht gaat dan verder. Niet dat Lenin of Trotski mijn idolen zijn, verre van, maar iedere (revolutionaire) evolutie heeft haar Kerensky. De Wever zal door de omstandigheden onder de voet worden gelopen als hij de onvermijdelijke evolutie gaat stremmen in plaats van begeleiden. Als hij denkt - zoals hij zich reeds liet ontvallen - dat echt leiderschap voortvloeit uit de kracht waarmee men zijn achterban in bedwang houdt, dan doet De Wever mij inderdaad iets te veel aan Schiltz denken. De toekomst hou je niet in bedwang.  De natuur hou je niet tegen. Schiltz kan geen model meer zijn. Al zijn staatshervormingen waren tweezijdige uitdelingen van bevoegdheid(jes) waarvoor Vlaanderen eenzijdig een prijs betaalde. Ook en zelfs onomkeerbare prijzen. Zoals bijvoorbeeld de door De Wever (voorafgaand aan de verkiezingen) in vraag gestelde Brusselse gewestvorming. Als bijvoorbeeld in de toekomstige akkoorden Brussel niet wordt ontbonden, maar integendeel wordt geherfinancierd (ter compensatie van Vlaamse rechten of van wat meer autonomie), dan zit De Wever in dezelfde schuit als Leterme. Er ontstaat dan een zichtbare en niet camoufleerbare kloof tussen de perspectieven, de hoop die gecreëerd werd enerzijds en de barre doffe realiteit van een PS-kabinet anderzijds. Want het zal de PS zijn die bepaalt of en hoe de compensaties en de Vlaamse toegevingen zullen verlopen en langs welke scheidslijnen de geesten verder zullen rijpen. In ieder van die gevallen zal echter een strijdbare en radicale Vlaams-nationale partij de stok achter de deur moeten zijn. Het is anno 2010 niet meer denkbaar en totaal ongewenst dat communautaire akkoorden worden afgesloten onder het motto ‘een stap vooruit’ zonder dat een onmiddellijke sanctie dreigt voor de leerling-tovenaars in de vorm van een Vlaams-nationale oppositie vlak bij de hand.

Het Vlaams Belang zal en wil - terwijl wij voor de Ordelijke Opdeling van België blijven strijden - Bart De Wever steunen in iedere loepzuivere en zonder een of andere toegeving ontsierde stap naar meer autonomie. Maar het Vlaams Belang is er om iedere vorm van versteviging of verslechtering van de Vlaamse gevangenschap aan de kaak te stellen en te ontmaskeren. Het is daar dat ik de opdracht van ons Vlaams Belang zie in de komende weken en maanden. Een klare uitdaging die onze kiezers ons hebben meegegeven. Ik dank hen en zij zullen waar voor hun geld krijgen. Dat kan ik beloven.  

Ik dank ook alle leden en militanten en mandatarissen die bij ons blijven. Een partij die niet op zekere winst staat, maar verliezen incasseert, ziet opportunisten en kat-uit-de-boom-kijkers opstappen. Idealisten blijven omdat zij de taak zien die ons wacht. Zeker de idealisten die ondanks tegenslagen (niet verkozen, ontslagen) bij ons blijven, zullen niet alleen met ons interessante politieke jaren tegemoet gaan, maar ook in de toekomst op onze trouw mogen rekenen en die van een hopelijk tegen die tijd Onafhankelijk Vlaanderen.

Gerolf Annemans