.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

En nu blussen, maar!

…de brandjes die men zelf heeft aangestoken….

Van opleiding, en nog veel meer uit ervaring, ben ik een economist. Van alle heilsprofeten die er ook geweest zijn, met al hun geleerde theorieën, ken ik er geen ene die ook maar één jota heeft kunnen veranderen aan de Eerste Wet in de Economie, sedert het ontstaan der mensheid en dat is de Wet van Vraag en Aanbod.

Voor de lol werd aan die stelling door mij altijd een staartje aan gebreid.  Namelijk dat van het maximum resultaat met het minimum van inspanningen…Dat klinkt niet zeer mensvriendelijk, mar is wel efficiënt….

Maar wat U hieronder leest in De Morgen, al zou ik die liever voortaan niet meer De Morgen noemen, maar De Roze Dageraad, doet mij naar mijn slapen grijpen van ontzetting. Die Van Overtveldt is wel heel hard en heel ver uit het veld geslagen! Eerst richt men de Euro-zone op, en als we met velen bijna in de Hemel zijn, wordt als remedie voor herstel der sukkelaars-leden, aangeraden…uit de Euro-zone te stappen….Waarbij in ’t voorbijgaan …voorbij wordt gegaan aan het feit dat 2 der 3 sukkelaars tot voor kort socialistisch bestuurd werden (Griekenland/Portugal) en de 3^de, Spanje, sedert kort socialistisch is geworden (Zapatero, de vriend van Berlusconi…)

Tja, Berlusconi….en de muilkorf-betogingen tegen hem van gisteren. De Linkxse meute die, gemuilkorfd aan Berlusconi verwijt muilkorf-wetten te willen maken….Is dat nu de wereld op zijn kop? Maar ja, in het land B. kent men eenzelfde verschijnsel…Aan het Vlaams Belang verwijten dat dezen mensen willen uitsluiten, en daarom het Vlaams Belang uitsluiten….Linkxe logica is bijgevolg een non-logica….

Och, de rest van de anomalieën laat ik maar aan jullie over. ’t Is weekeind, dus is er tijd in overvloed…

Apocalyps in Zuid-Europa en hoe die te vermijden

02/07/10 10u10

Johan Van Overtveldt legt uit waarom Griekenland, Portugal en Spanje uit euro moeten stappen. Johan Van Overtveldt is algemeen directeur van het Ondernemers-platform VKW en directeur van de denktank VKW Metena. Griekenland, Portugal en Spanje kunnen maar beter de eurozone verlaten. Zoniet dreigt de chaos.

Begin juni ontving Europees Commissievoorzitter José Manuel Barroso een delegatie vakbondsmensen. Volgens het verslag van die meeting in Britse kranten joeg de minzame Portugees de aanwezige vakbondslui de stuipen op het lijf met een apocalyptische visie over Zuid-Europa. John Monks, de gewezen topman van de Britse eenheidsvakbond TUC, verklaarde ronduit "geschokt" te zijn door de boodschap die Barroso meegaf. De president van de Europese Commissie vreest voor de ondergang van de democratie in Griekenland, Portugal en Spanje. 

De enige manier volgens Barroso om in zuidelijk Europa de democratische apocalyps te voorkomen, is het onverkort uitvoeren van alle in gang gezette sanerings- en besparingsoperaties. Een kapitale denkfout. We delen zijn vrees voor een kapseizing van de democratie in de drie geciteerde landen, maar dan wel net omwille van de saneringsprogramma's die opgedrongen worden. Deze programma's zullen de maatschappij grondig destabiliseren als zij niet in een omgeving van economische groei ten uitvoer gebracht kunnen worden. Mijn argumentatie is drieledig.
 
1 De sanering van de publieke financiën in landen als Griekenland, Portugal en Spanje is noodzakelijk. De publieke sector moet ingekrompen worden en in de sociale uitgaven moet de tering terug naar de nering worden gezet. De door corruptie gehavende belastinginning dient efficiënter georganiseerd. Deze maatregelen doen uiteraard pijn en zouden overal ter wereld op groot verzet stoten. Jonge democratieën de dictatuur eindigde in Portugal, Griekenland en Spanje pas in 1968, 1973 respectievelijk 1975 raken sneller gedestabiliseerd bij volgehouden en gewelddadig protest.
 
De noodzaak tot sanering van de publieke financiën dringt zich trouwens zowat in heel Europa op. Door het gebrek aan actie tijdens de voorbije tien tot twintig jaar staat zowat elk Europees land nu voor de rauwe realiteit dat vooral door de gevolgen van de vergrijzing een forse budgettaire ombuiging absoluut moet. Landen met tekorten van 10 procent van het bbp en meer kunnen niet anders dan nu ingrijpen, voor de andere is een geloofwaardig plan wenselijk. In Duitsland wil men vanaf 2011 en gespreid over 4 jaar voor 80 miljard saneren.
 
Prima. Overigens dient de saneringsnoodzaak helemaal niet in de weg te staan van economische groei en jobs. Economisch onderzoek toont aan dat saneren langs de uitgavenkant meestal groeivriendelijk blijkt.
 
2 Het Zuid-Europese trio kampt niet enkel met een gigantisch budgettair probleem, al even erg is het gesteld met hun internationaal concurrentievermogen. Al naargelang de manier van meting gaat het om een handicap van ergens tussen de 10 en de 20 procent, in de eerste plaats te wijten aan de overmatig gestegen loonkost. Het gebrek aan concurrentievermogen zet een zware domper op het exportpotentieel van Griekenland, Portugal en Spanje, waardoor deze landen in een fase van groeiverstikking belanden: consumptie en investering kreunen onder de onvermijdelijke sanering terwijl de export nauwelijks soelaas kan bieden.
 
Een interne devaluatie ligt voor de hand. De landen moeten maatregelen nemen om het interne kostenpeil met 10 tot 20 procent naar beneden te brengen. Zeker ook de lonen. De straatprotesten zullen daardoor alleen maar escaleren. De roep om "andere leiding" en "sterke figuren" zal snel weerklinken. Nationale en internationale rechtszekerheid verdwijnt. Wat er nog aan financieringsmogelijkheden voor deze landen overblijft, verdwijnt als sneeuw voor de zon. En de stoere taal van Europese topmensen dat men, indien nodig, financieel nog meer zal doen voor noodlijdende landen dan nu al voorzien, wordt almaar moeilijker om écht hard te maken, gegeven de budgettaire puinhopen in steeds meer EU-landen. Een laatste vluchtweg voor de politieke elite zou er kunnen in bestaan het beleid van de Europese Centrale Bank (ECB) in te palmen, wat een dramatische en funeste ontwikkeling zou zijn die enkel maar in nog meer economische miserie, sociale achteruitgang en democratische tragiek kan uitmonden.
 
3 Dus volgt mijn laatste punt: de noodzaak voor Griekenland en stilaan ook voor Portugal en Spanje om uit de euro te stappen. De devaluatie die zo ontstaat, zal onmiddellijk voor het nodige herstel van het internationaal concurrentievermogen zorgen. Verarming zal onvermijdelijk zijn, maar veel geleidelijker verlopen. De maatschappelijke toestand zal minder explosief worden, omdat in dit scenario tenminste licht aan het einde van de tunnel zal schijnen. Uittreding uit de euro is zonder twijfel een moeilijke en delicate operatie, die met verenigde Europese krachten moet worden aangepakt.
 
Maar er is dus voor de noodlijdende Zuid-Europese landen wel degelijk een andere optie dan diegene waarmede José Manuel Barroso recent een aantal vakbondsmensen de stuipen op het lijf joeg

Pssst

In de Euro-zone blijven is niet goed, en er uit stappen ook niet, begrijp ik. Want in beide gevallen dreigt er oproer….