KAN MAANDAG DE LEEUW NOGMAALS AUBxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

De barbaren van het "verzet"

In zijn "Journaal" van 22 april jongstleden schrijft Mark Grammens aan het einde van zijn stuk "De 'oplossing'" het volgende :

"De na-oorlogse repressie was, in Vlaanderen, het festival van de Vlamingenhaat, ter ondersteuning van een Belgisch-nationalistische staatsgreep. Honderden Vlamingen werden terechtgesteld of gemarteld tot later de dood erop volgde. Duizenden Vlaamse vrouwen werden verkracht. Honderdduizenden werden van hun rechten en hun bezittingen beroofd, en in de ellende gestort. Een onbekend aantal kinderen werd door een staat die later wereldvermaard werd wegens zijn onvermogen om zijn kinderen in bescherming te nemen (Dutroux), aan hun lot overgeleverd en voor het leven getekend".

Voor wie uitspraken van Grammens en andere Vlaamsgezinden als ongeloofwaardig zou willen aanduiden, kan bijvoorbeeld ook eens te rade gaan bij Peter Schrijvers, meer bepaald bij zijn boek "De schaduw van de bevrijding" (bespreking hier). Hoewel hij de naoorlogse repressie daar slechts zijdelings behandelt - omdat de Amerikaanse troepen, aan wie hij vooral zijn aandacht besteedt, daar in het algemeen niet bij betrokken waren of er niet wensten bij betrokken te worden - zijn er her en der in het boek toch stukken te vinden die ernaar verwijzen. Het onderstaande bijvoorbeeld :

"Het waren barbaarse uren en dagen en velen haalden uit naar vermoedelijke verraders met geen enkel ander oogmerk dan zo veel mogelijk vernedering en pijn te veroorzaken. Mensen werden gedwongen spitsroeden te lopen zodat ze konden worden bespuugd en gekrabd en geschopt en geslagen met vuisten, knuppels, riemen en zwepen. Op foto's is het ene na het andere tafereel te zien van collaborateurs met blauwe, gezwollen, bloedende gezichten die onder dwang door de straten worden geleid of in vrachtwagens worden afgevoerd. Andere foto's tonen vrouwen die gedwongen worden zich uit te kleden en spiernaakt de Hitlergroet te brengen. Er is sporadisch bewijs dat duidt op een patroon van verkrachtingen, maar tot op heden zorgt een sterk taboe ervoor dat daarover een diep stilzwijgen wordt bewaard. Diep stilzwijgen heerst ook als het gaat om lynchpartijen en straatexecuties; zelfs een halve eeuw na de oorlog zijn mensen in interviews vaak slechts bereid om in bedekte termen te spreken over wat er is gebeurd of ontkennen ze gewoon dat iets dergelijks ooit zou zijn voorgevallen. Toch weten we zeker dat bijvoorbeeld alleen al in de provincie Limburg straatrechtspraak tijdens de eerste uren van de bevrijding leidde tot de executie van vijf mensen in Tongeren, terwijl in Wellen drie anderen werden gedood met een nekschot."

Geplaatst door Björn Roose op zaterdag, april 24, 2010 0 reacties xml:namespace prefix = v ns = "urn:schemas-microsoft-com:vml" />

Labels: Belgicisme, Geschiedenis

Digitalia denkt

…dat er een verband bestaat, misschien niet opzettelijk, tussen wat hierboven, precies in deze dagen, geschetst wordt, en het zingen van de Vlaamse Leeuw in het belziekse Parlement.

Spijtig dat Björn Roose er niet aan gedacht heeft, maar, in plaats van maandag een soort vaudeville op te zetten, bedoeld als ‘ererherstel’, kon hij gesuggereerd hebben dat de Franstaligen beter Sire de Keuning ineens gevankelijk naar het halfrond meevoeren. Leven we immers niet in tijden dat er overal ‘excuses’ worden aangeboden, en ‘pardon’ gevraagd?

Zo kan de Sexen Coburger op het spreekgestoelte, bevend als bij zijn eedaflegging, liefst met ontbloot hoofd en in burger, aan de Vlamingen verontschuldigingen aanbieden voor de excessen van de epuratie na WO II. Hij mag kiezen om dat te doen voor of na het rechtstaand aanhoren van de volledige Vlaamse Leeuw, minstens 5 coupletten. De zang is hem niet onbekend, want ooit heeft hij, zichtbaar voor de waakzame camera’s staan mee-neuriën, dat de tijd de steden verdringt, en dat er geen tronen blijven staan…

Na het beëindigen van zijn toespraak, dient de vorst de Koninklijke sabel op zijn knie in twee te breken en de twee helften ten dele onder te dompelen in de klaar staande kuip met verse mortel. Zodat zijn Koninklijke waardigheid voorgoed gebetonneerd blijft. Het kan dan het halfrond verlaten, gevolgd door zijn vrouwelijke sibbe-genoten, wier hoofd voordien zal kaalgeschoren zijn. Zij zijn buiten een ontblote kruin volledig gekleed, zulks uit ethische overwegingen en edele motieven, die 65 jaar vroeger niet gegund werden aan onze Vlaamse Vorstinnen. Zijn mannelijke sibbe-genoten zullen, in navolging van de Gentse stroppendragers, de stoet besluiten, aan elkaar gebonden met stroppen die gaan van de kleinste nek tot de grootste nek, en in die volgorde.

Als apotheose zou, bij het wegsterven van de laatste tonen der Vlaamse leeuw, de Congres-kolon de lucht dienen in te gaan. Dat symbool der dwingelandij was mij ten enenmale ontgaan wegens zijn al te grote oubolligheid, maar de vrienden van het AFF hebben reden gezien om een vroegere aanslag (1963) in herinnering te brengen. De daders zullen, net als de dynamiteurs van de Eerste IJzertoren (1946) ook nooit gevonden worden. Want er zal ook nooit naar gezocht worden. Tenzij we, ‘pour les besoins de la cause’, een beroep zouden doen op een paar flink overtuigde Muzelmannen? Die worden toch nooit aangepakt….En wat geeft nu een bommetje min of meer in dat milieu….

Terwijl de geblindeerde rijkswacht-bussen de overige Franscouillons bij het buitenkomen opladen, worden de klokken geluid, en gaan alle sirenes van het land, ten teken dat aan de dwingelandij een einde is gekomen.

Aan de buitenlandse Pers wordt een persmap overhandigd waarin de stralende toekomst wordt geschetst, terwijl alle binnenlandse perslui, bijeengedreven in het Parlementair Halfrond, de kans krijgen de Eed van Trouw af te leggen, deze keer aan het Nieuw Voorlopig Bewind. Siegfried Bracke wordt verheven tot de eer der Altaren en krijt een Vaste Benoeming als Nieuwe Bisschop van Brugghe, met Yvan de Vadder als koorknaap.