|
ZATERDAG 9 JULI 2022
*
62 MIGRATIE OF IMMIGRATIE: EEN WERELD VAN VERSCHIL MAAR VOOR SOMMIGEN JUIST NIET
.
*
I N H O U D
Het
interview met de zeer vereerde Remi Vermeiren, de grote ex CEO van KBC,
dat U hieronder integraal kunt en moet lezen, was hem hier te lezen -
een uiterst aangename verrassing voor mij persoonlijk. Want bedoelde
persoon alle verhoudingen in acht nemend - was in mijn (welgevuld)
beroepsleven van haast 50 jaar, altijd een goede gids die wist van
aaanpakken op het hoogste niveau. Precies alsof het kinderspe was.
Zoiets werkt inspirerend aastekelijk zelfs op elk niveau en op iedereen
die verder kijkt dan zijn neus lang is.
(Zucht)
Hadden
Lernaut & Hauspie maar KBC gehad als huisbanker, in plaats van de
BCOB-onbdbuulen, die het als fin-de-carrei!re op de koop toe nog
gespresteerd hebben om hun eigen 800.000 beleggers op te lichten
Hieronder gaat hij zonder verdoving -als met een lichtgevend scalpel doorheen de Vlaamse Kwestie.
Misschien
n tikkeltje weg uit de dagdagelijkse realaiteit van de omvolking die
eerder naar een verminking is geëvalueerd dan naar een verrijking.
Na
WO II is door o,nze politici en met de stilzwijgende instemming van de
Kerkelijke Overheid, vooral de stedelijke maar ook de
plattetlandsbevolking als samenmeving doelbewust gesaboteerd. Kerken
bestaan net meer of zijn cultuurtempels of danskoten geworden. Maar in
hoofdzaak vervangen door gebedsrumten waar de grond vol ligt met
lachwekkende bidmatjes.
Kortrom,
we worden tegen wiil e, dank geconfronrteerd met een Vlaanderen dat
zichzelf her uitgevonden heeft
. Maar verder nog de Francofone
dominantie blijt ondergaan precies alsof dat n gave Gods zou zou zijn
.
Want
het gaat al lang niet meer om wat losstaande immigratie, maar om ee,n
doelbewustvervangingspoging van onze eifen inderdaad vergrijsde
bevolking. Precies alsof die vergrijzing niet van Hogerhand doelbewust
is ingezet met de generatie van onze ouders. Die waren allemaal
zielsgelukkig met een groot gezin en vast werk. Door hun woning speelde
dan altijd een zonnig licht. En zou men armoe lijden, om n mondje meer?
Al
mijn nu al lang overleden ooms en tantes stamden van de eesten tot de
laatsten uit en kroostrijk gezin van mistens acht kindren. Zo was
Felix Timmermans de Nr 14 in dat gezin...
Nu is het allemaal abortus die de klok slaat. Genicologen gedcragen zich as straathobdjes die het doen op elke straathoek
Ondertussen
werd onze samenleving ook gezegend met De Pil, als zaligmand
mirakemiddel voor beestelijk gedrag, zodat Moders-aan-de-Haard de facto
een fel verouderd begrip zijn geworden. Kinderen, als die er al komen,
zijn een begrip voor later. Eerst moet er uitgegaan worden. En onstaat
zo stilaan het begrip éénouder gezin en co-housing.
-
Ik heb de sterke indruk, dat aan onderstaand interview binnenkort n serieus vervolgverhaal komt. Ik zie er naar uit.
*
*
WARANDEMANIFEST
*
Remi Vermeiren
*
Remi Vermeiren: Vlaamsgezinde partijen hebben morele plicht meerderheid te proberen vormen
Maar ook: 'Vlaams Belang heeft Vlaamse zaak veel schade berokkend'
*
Interview
09/07/2022
*
Vlaanderen
staat voor grote economische en financiële uitdagingen. Daarom heeft
het als natie migratie nodig, en moet het tegelijkertijd zelfbewust
genoeg zijn om de migrant een duidelijk maar streng kader te bieden.
Mogelijk zal een van de partijen die dat mee moet bewerkstelligen, het
Vlaams Belang zijn. Dat zegt Remi Vermeiren, auteur van het
Warandemanifest (2005) en van de studie België: de onmogelijke
opdracht/Vlaamse onafhankelijkheid: Recht behoefte en noodzaak (2014).
De vergrijzingsfactuur jaagt me angst aan. De druk om in Vlaanderen
beter te presteren groeit met de dag.
Remi
Vermeiren werkte meer dan vier decennia voor de KBC-bank en was er ook
voorzitter van. Daarnaast is hij een van de oprichters van het
onderzoeksinstituut voor regionale economie Vives van de KU Leuven.
Begin eenentwintigste eeuw lag hij mee aan de basis van heel wat
denkwerk over een onafhankelijk Vlaanderen. Vermeiren deed dat steeds
onafhankelijk van partijpolitieke invloeden als rationele oefening. Zijn
boek over de onafhankelijkheid van Vlaanderen uit 2014 werd veel
gelezen in flamingantische kringen, maar bracht het debat niet in de
mainstream.
Zuivere onafhankelijkheid
Sinds
2014 is de wereld echter ingrijpend veranderd. En staat de Vlaamse
zelfstandigheid mogelijk veel dichterbij dan toen. Tijd voor een
11-juli-interview.
Moet
een Vlaamse parlementaire meerderheid van N-VA en Vlaams Belang in 2024
eensgezind naar federale onderhandelingen trekken met de boodschap: wij
regeren in Vlaanderen?
Vermeiren:
Daarvoor zouden beide partijen een ruime meerderheid moeten bereiken
en onderling ook vooraf al akkoord gaan over de te volgen koers. Dat is
al moeilijk want het zijn tenslotte politieke concurrenten van elkaar.
Om nog maar te zwijgen over de animositeit die er op persoonlijk gebied
heerst tussen de tenoren van beide partijen.
Mocht
er echter een gemeenschappelijk akkoord vooraf tot stand komen, dan is
het natuurlijk kijken naar de Franstalige reactie. Normaal gezien zullen
zij in een kramp schieten en zich vasthouden aan de politieke
schutskring. Nu al gaan er in Franstalig België stemmen op om ook N-VA
in de schutskring te steken. Normale onderhandelingen zullen het aan die
kant dus ook niet worden. Niet over confederalisme, laat staan over de
Belgische boedelscheiding.
Wie voor N-VA of voor Vlaams Belang stemt, is niet per definitie een voorstander van de zuivere onafhankelijkheid
.
Een Vlaams-nationalistische meerderheid in het Vlaams parlement zal een
uitgebreide taak hebben om de behoudsgezinde Vlaming te overtuigen van
het nut van volledige onafhankelijkheid. Ik weet ook niet of de VOKAs
van deze wereld die rit mee zullen uitzitten. Als puntje bij paaltje
komt, verwacht ik dat ook een flink deel van het Vlaamse middenveld zal
pleiten om het avontuur niet te groot te maken.
Het hoogst haalbare
Confederalisme
lijkt momenteel het hoogst haalbare, zolang de Franstaligen niets
vragen of niets verwachten van de regeringsonderhandelingen. Dat kan
natuurlijk veranderen. Maar wat de Franstalige reactie ook is, ik ben er
van overtuigd dat de twee Vlaams-nationalistische partijen de morele
plicht hebben om een politieke meerderheid in Vlaanderen te vormen
wanneer de kiezer hen beide sterk maakt. De Vlaamse regering kan dan
duidelijk Vlaamse keuzes beginnen maken. De reorganisatie van België is
een ander paar mouwen. Maar dat zien we dan wel.
VB-voorzitter
Tom Van Grieken zegt natuurlijk dat het Vlaams parlement perfect een
soevereiniteitsverklaring kan afkondigen. Zeker als er een meerderheid
van Vlaams-nationalistische partijen is
Het
Vlaamse middenveld, de ondernemingen en de linkse
cultuurvertegenwoordigers zullen dwarsliggen, ondanks die Vlaamse
meerderheid. Soevereiniteit is het wagen waard, verstaat u me niet
verkeerd. Maar dan moeten we ons voorbereiden op flinke internationale
tegenwind die zal opsteken. Kijk maar naar wat Catalonië overkomen is.
Op Europees niveau kregen zij allerminst steun in hun door de Verenigde
Naties erkende streven naar zelfbeschikkingsrecht. Bovendien weet ik ook
niet of de N-VA unaniem voor zon avontuur wil gaan.
Geld
U
zegt: de Franstaligen vragen niets. Maar ze zijn wel bankroet, waardoor
ze vroeg of laat wel geld zullen moeten vragen. Dwingt hen dat met
andere woorden niet vanzelf naar de onderhandelingstafel?
Ik
weet niet of de precaire financiële situatie in Franstalig België op
hun onverzettelijkheid zal wegen, of de Vlaamse onderhandelingspositie
sterker maakt. Integendeel. Laat ons niet vergeten dat voor de
buitenwereld de nv België de debiteur is van de door de Franstaligen
veelvuldig aangegane schulden. Dat weten de Franstaligen ook, dus kunnen
zij op beide oren slapen dat Vlaanderen, als puntje bij paaltje komt,
een flink deel van die Belgische schuld mee zal moeten aflossen.
Vlaanderen
zit niet meer in de positie dat het bij een opsplitsing van het land
het grootste deel van de opgetelde Belgische staatsschuld op zich kan
nemen
Als
de kredietwaardigheid van Brussel en Wallonië in het gedrang komt, dan
wordt het verschil tussen de Duitse obligatierente niet afgemeten
tegenover de Waalse of Brusselse obligatierente, maar tegenover de
Belgische. Vlaanderen zit niet meer in de positie dat het bij een
opsplitsing van het land het grootste deel van de opgetelde Belgische
staatsschuld op zich kan nemen. Dat is een wezenlijk verschil tegenover
enkele jaren geleden.
Wanneer
Franstalig België in financiële moeilijkheden zit in tijden van een
algemene Europese recessie, en Vlaanderen houdt toch stand, dan kunnen
we natuurlijk ook zeggen tegen de internationale gemeenschap: we hebben
het jullie al jaren gezegd, laat ons nu splitsen en een degelijk
splitsingsakkoord bereiken, dan lossen we zo het probleem op van een
failliet België in plaats van nog jarenlang te blijven aanmodderen.
Dat
is wishful thinking, want dan moet Vlaanderen zich dus sterk maken voor
een veel te zware overname van de Belgische staatsschuld. Dat is koren
op de molen van onze Waalse vrienden wij staan als vanouds garant voor
schulden die zij aangaan tot het bittere einde. Maar goed. We zijn nu
toch heel hypothetisch bezig: misschien is uw redenering wel correct als
we als zelfbewust Vlaanderen tegen de Franstaligen kunnen zeggen: het
is voorbij, laat ons nu tenminste een degelijke confederatie bouwen en
het financiële wanbeleid oplossen. Want als we zo voortdoen, zal
Vlaanderen binnen enkele jaren ook niet sterk genoeg meer zijn om de
financieel-economische crisis op te vangen.
Vlaamse achteruitgang
In
2014 schreef u al dat Vlaanderen economisch voor grote uitdagingen
staat. De situatie is acht jaar later nog slechter dan toen, zegt u nu?
De
Vlaamse economie heeft geleden onder de financieel-economische crisis
van 2008. Ze groeit nog altijd, maar matig. Vlaanderen heeft het
probleem dat er overal in Europa lage groei is. De hoge groeipercentages
van vroeger zijn weg omdat de productiviteit overal in Europa daalt en
de samenleving vergrijst. Ik vrees dat we in Vlaanderen voor grote
mobiliteits-, onderwijs-, migratie- en klimaatuitdagingen staan.
Tegelijkertijd stijgen de zorgbehoeften.
Vlaanderen
mag dan nog altijd significant beter presteren dan Wallonië en Brussel,
vergeleken met andere topregios in Europa gaan we er op achteruit. Dat
is één. Twee is dat we van de weeromstuit minder marge hebben om
Wallonië nog verder te onderhouden. Laat staan om de Belgische
constructie te dragen zonder dat we fundamenteel aan de
financieel-economische knoppen kunnen draaien, zoals de pensioenfactuur
en de hoge lasten op arbeid.
Hoe komt dat, die Vlaamse achteruitgang?
We
hebben te lang in de overtuiging geleefd dat er voldoende geld is om
alle hoge levensbehoeften te dekken. We kennen een vrij hoge
werkzaamheidsgraad, maar ook geen uitzonderlijk goede. Landen als
Duitsland die een werkzaamheidsgraad van 80 procent hebben bereikt,
hebben daar jarenlang hard voor moeten werken. Willen we dat in
Vlaanderen ook, dan is dat een werk van jaren, nu te beginnen. De
vergrijzing zal nog tientallen jaren steeds meer geld kosten. We moeten
ook de mobiliteitsknoop ontwarren, en dat werk begint nog maar pas en
zal veel kosten. Zelf zijn we al niet slecht in regeltjes verzinnen als
volk, en daar komt nog eens de grote last van vele Europese regels bij.
Maar
goed: vele bedrijven doen het nog altijd goed. De Antwerpse haven
blijft nog altijd een enorme economische krachtmotor. De druk om nog
beter te presteren groeit echter dag na dag. Ik herinner er mensen graag
aan dat wij in Vlaanderen nog altijd een grote groep economisch
inactieven hebben, zoals de grote groepen mensen op een soort
brugpensioen, ook al zijn zij nog perfect gezond en inzetbaar, maar
economisch zogenaamd veel te duur. Wanneer men de pensioenhervorming
steevast uit de weg gaat, dan jaagt me dat angst aan.
Onderwijs
We hebben in Vlaanderen ook een tekort aan mensen die met hun handen werken
Vlaanderen
heeft een expansie gekend door na de Tweede Wereldoorlog zijn
arbeidsreserve hoofdzakelijk vrouwen te kunnen tewerkstellen. Dat
ging samen met de groei van de Vlaamse kmos die als toeleveranciers
voor de multinationale investeerders fungeerden. Nadien kon Vlaanderen
teren op gastarbeid voor het werk dat de Vlamingen niet graag meer
deden, of waarvoor zij stilaan te duur waren. Dat heeft geresulteerd in
een productiviteitsstijging, die nu afvlakt.
Ons
onderwijs kampt bovendien met een groot probleem. We zullen ernstig
moeten investeren in meer en betere leerkrachten die ook opnieuw iets te
zeggen hebben in hun klas. Bovendien weegt de diversiteit in het
Vlaamse onderwijs op de kwaliteit. Goed opgeleide wetenschappers en
stielmannen zijn onontbeerlijk, zo ontdekken we nu.
Goesting
om te werken moet je afdwingen, maar ook belonen. De
werkloosheidsvergoedingen zijn veel te lang veel te goed. En werken is
van de weeromstuit duur. De linkerzijde hoort dat niet graag. Als de PTB
in Wallonië machtiger wordt, zal de situatie er niet op verbeteren. Het
is makkelijker om afgunstig naar de rijken te kijken en te verwachten
dat die alles gaan betalen. Ook de media gaan veel te makkelijk mee in
die vermeende tweedeling tussen armen en rijken. Terwijl zeker in
Vlaanderen die kloof meevalt. Dat is pervers.
Wat
met Brussel, is een klassieke vraag die vaak terugkomt, zoals u ook in
2014 al aanhaalde in uw boek. Toen schreef u echter dat Brussel de
middelen heeft om een zelfstandige stadsstaat te worden. Anno 2022
constateren we dat de Brusselse schuldgraad met 180% tegenover de
inkomsten de hoogste is van alle deelstaten. Daarom: wat nù met Brussel?
In
absolute bedragen is het bedrag van de Brusselse schuld beter behapbaar
dan in Wallonië (8,9 miljard euro brutoschuld tegenover 45,4 miljard
euro, red.). Brussel heeft het niet geringe voordeel van een jonge
bevolking, waardoor de vergrijzingsfactuur er redelijk is. Daardoor is
Brussel in feite solidair tegenover de verouderde Waalse bevolking, en
zeker tegenover de verouderde Vlaamse bevolking, want de jonge
Brusselaars die werken betalen mee. We hebben hen nodig. Al moet het
Franstalig onderwijs in Brussel veel beter.
Vlaanderen moet Brussel zelfstandigheid en een eigen identiteit gunnen, in ruil voor samenwerking
Brussel
heeft vooral ergere bestuursproblemen omdat de rol van het
Hoofdstedelijk Gewest nooit duidelijk is: zijn het nu negentien
gemeenten samen, une région à part entière, een Europese hoofdstad, een
Belgische hoofdstad, of vooral een eigen gemeenschap? Brussel wil alles
tegelijkertijd zijn, terwijl de vele bestuursniveaus met geld morsen,
ook dankzij de vele fondsen die verbonden zijn aan deze of gene rol van
Brussel. Een interne bestuurlijke herstructurering dringt zich op. Als
de Brusselaars met Vlaanderen willen samenwerken, dan is veel mogelijk.
Vlaanderen moet Brussel zelfstandigheid en een eigen identiteit gunnen,
in ruil voor samenwerking. Samenwerking tussen twee zelfstandige staten
die elkaar nodig hebben.
Vlaams Belang
Uiteindelijk bent u een vooruitgangsoptimist.
Dat
is vriendelijk van u (lacht). Weet u: het boek dat ik in 2014 heb
geschreven, is een goede basis voor een rationeel debat over Vlaamse
onafhankelijkheid. Het is eigenlijk het enige werkstuk dat ik geschreven
heb samen met Mark Deweerdt en Geert Jennes waarover ik echt
tevreden ben. Jammer genoeg hebben de media niet echt geholpen om dat
rationele debat te promoten. Al moet ik zeggen dat ook ikzelf misschien
meer inspanningen had moeten doen om de boodschap in de markt te zetten.
Het is voor iedereen die Vlaamsgezind is een enorme moeilijkheid om
beredeneerd een punt te maken in de huidige media.
Ik
vergeet echter nooit dat een groot deel van de Vlamingen nog altijd
redeneert vanuit België. Daar kan ik weinig aan veranderen. Politiek
links en de Vlaamse cultuurwereld zijn de Vlaamse idee niet genegen. Dat
heeft te maken met de harde boodschappen van het Vlaams Blok en Vlaams
Belang over migratie. Dat is jammer, want het remt Vlaanderen zijn
eerlijke streven naar zelfstandigheid, zorgt ervoor dat vele mensen in
de eerste plaats nooit aanstoot nemen aan de inefficiëntie en het
surrealisme van het Belgische verhaal, en alleen maar focussen op alles
wat in Vlaanderen mis gaat.
Dat
het Vlaams Belang op een bepaalde manier een boodschap over migranten
in de markt zet, maakt ook dat andere Vlaamse partijen zich afkeren van
de Vlaamse zelfstandigheidsgedachte. Laat ons dat niet vergeten. De
Vlaamse zelfstandigheidsgedachte wordt vereenzelvigd met racisme als
gevolg van overdrijvingen van zowel het VB, als politiek links. En dat
is kwalijk voor de Vlaamse beweging.
U zegt: het Vlaams Belang heeft de Vlaamse zaak veel schade berokkend?
Dat
vind ik spijtig genoeg een historische vergissing, ja. Ik heb hen dat
destijds trouwens gezegd. Het Vlaams Blok deed aan politieke
koppelverkoop: streven naar Vlaamse onafhankelijkheid was meteen ook een
agressief etnisch verhaal. Terwijl het soms loont om ook eens wat
zachter te oordelen over de sociale aspecten achter migratie. Wij hebben
immigratie nodig. Dat klinkt tegenwoordig niet zo goed, maar toch is
het zo.
U
hebt eerder al het gebrek aan handenarbeid in Vlaanderen aangekaart. De
tekorten in handenarbeid moeten mee opgevuld worden door migratie. Die
moét gekoppeld zijn aan sociale migratie; de migrant moet hier
integreren, uiteraard. Dat creëert bepaalde problemen, dat ontken ik
niet. Maar als je dat zelfbewust aanpakt, dan heeft een bepaalde
migratie van arbeidskrachten en echt knappe koppen ook voordelen. Maar
in de perceptie heeft Vlaanderen een moeilijke omgang met migratie.
Daardoor haken bijvoorbeeld bedrijfsleiders en het middenveld vaak af.
Geen progressief Vlaams project
Politiek
links doet anders ook weinig moeite om daar een volwaardig Vlaams en
progressief project tegenover te stellen. Men wacht tot rechts een
inclusief Vlaanderen aanbiedt. Misschien moeten ze er mee vorm aan
willen geven
Links
blijft graag aan de zijlijn staan, en geniet mee van de welvaart die
door de centrumrechtse Vlaming wordt gecreëerd. Men zou bij links wat
meer respect mogen tonen voor het feit dat een zelfbewuste generatie
Vlamingen die huidige welvaart mee mogelijk heeft gemaakt. Nu lijkt men
die waarden te verkwanselen uit verzet tegen het Vlaamse racisme. Zo
biedt men bij links uiteindelijk zelf weinig aan aan de Vlaming die
werkt, en aan de migrant die hier wil integreren. Men biedt de facto dan
maar de Belgische constellatie aan, die steeds minder waard wordt.
Hoe komen we daaruit?
Landen
als Canada en Australië tonen ons dat een streng migratiebeleid,
patriottisme en inclusiviteit hand in hand kunnen gaan. Maar goed: een
groot deel van het verhaal is natuurlijk ook het feit dat Europa vele
steken heeft laten vallen in de migratiepolitiek.
Dat
het Vlaams Belang op een bepaald moment heel weinig stemmen had,
bewijst voor mij dat die partij niet alleen maar permanent racistische
Vlamingen aantrekt met een agressief programma. Daarom is het VB nu
slimmer geworden in hun communicatie en strategie, en daardoor onderdeel
van het Vlaamse politieke landschap. Zij halen nu veel stemmen. Als zij
echter alleen maar buiten het systeem zullen willen blijven staan, dan
zullen zij echter de kans op een akkoord met die andere Vlaamsgezinde
partij missen. U weet wel, die partij die meer binnen het systeem
staat.
Christophe Degreef
*
*
LICHT IRONISCH BESLUIT ZONDER OVERHEIDES- INMENGING OF APEN POKKEN
Digithalys
*
HOE TREKT VLAANDEREN NAAR HET ULTIEME COMMUNAUTAIRE EINDSPEL?
*
Bart De Wever: Wij vragen om te kiezen voor zelfbestuur, voor Vlaanderen
ANALYSE
11/07/2022
*
-
Op
11 juli wordt het weer eens tijd om het streven naar zelfbestuur wat op
te peppen en van de nodige botox te voorzien. De Wever riep op het
zomerfeestje van zijn partij op tot zelfbestuur. Het is een opwarmertje
voor het ultieme communautaire eindspel van 2024. Maar of het zover
komt, is zeer de vraag.
Op
het zomerfeest van zijn partij zette Bart De Wever nog even voor alle
duidelijkheid de puntjes op de i: Zijn wij als Vlamingen werkelijk
gedoemd om ons voor eeuwig te laten knechten? Zijn we gedoemd om een
federaal beleid te blijven ondergaan waarvoor we in meerderheid niet
gestemd hebben? Zal onze zuurverdiende welvaart de komende jaren
onherroepelijk verloren gaan? Als je federaal beleid vervangt door
Belgische overheid, kan het citaat zo geplukt zijn uit de toespraak
van toenmalig voorzitter van het IJzerbedevaartcomité Jozef Coene van 4 juli 1976.
Noch rust noch duur
Het
citaat gaat gebukt onder wat oubollige dramatiek en draagt reeds de
apotheose in zich, vertaald in de oproep tot zelfbestuur. De Wever op
zijn zomerfeestje: Wij vragen om te kiezen voor zelfbestuur. De
ultieme ontknoping moet er komen na de verkiezingen van 2024. De Vlaamse
autonomie kan lopen via langdurige onderhandelingen op federaal niveau,
maar als dit op niets uitdraait, kan Vlaanderen nog steeds voor het
Catalaanse scenario kiezen en in eigen assemblee de onafhankelijkheid
uitroepen.
Het streven naar een zelfstandig Vlaanderen is intussen meer dan 100 jaar oud. Het embryonaal verlangen ontstond in de loopgraven aan het IJzerfront.
In 1919 trok een Rodenbachstoet door Gent met een spandoek waarop
stond: Noch rust noch duur zonder zelfbestuur! De eis tot zelfbestuur
weerklonk ook steevast op de IJzerbedevaarten. Vanaf dan keert ze met de
regelmaat van een klok terug op de politieke agenda. In 1981 drukt de
Volksunie hem onder een andere gedaante af op een verkiezingsaffiche:
Geen Belgische armoede maar Vlaamse welvaart. De onafhankelijkheid van
Vlaanderen werd complexloos door het Vlaams Blok naar voor geschoven.
Onvervalste bezettingscultuur
De
analyses over het einde van België zijn in de loop der jaren
inhoudelijk wat bijgesteld, maar de teneur bleef dezelfde. In 1990
schreef Mark Grammens in zijn essay Gedaan met geven en toegeven: De
financiële ineenstorting van de Belgische staat kan niet anders dan een
chaos veroorzaken waarin alles op de helling komt te staan en Vlaanderen
zijn eigen lot in handen zal moeten nemen. Volgens Grammens moest
Vlaanderen gered worden van de financiële en maatschappelijke ondergang
waarin het door België wordt meegesleurd. Het klinkt wat
apocalyptisch, maar geeft toe, de uitspraken van De Wever leunen wel erg
dicht bij die van Grammens aan.
Enkele
jaren later riepen Jan Jambon en Peter De Roover in hun essay
Vlaanderen staat in Europa op om ons niet passief op te stellen, want:
Hoe langer we wachten, hoe slechter de startomstandigheden voor de
Vlaamse staat. Volgens Jan Jambon en Peter De Roover moesten we ons
actief ontdoen van de onvervalste bezettingscultuur van de Belgische
overheid. Beide heren pleitten niet voor een revolutie maar voor een
Catalaanse aanpak.
Het
Vlaams parlement moet dan ook het middel bij uitstek worden om
fundamentele stappen op weg naar de Vlaamse onafhankelijkheid te
zetten. Dit moest gebeuren door het proclameren van een echte Vlaamse
Grondwet. De Vlaamse onafhankelijkheid is eerder een kwestie van
willen. Dit scenario lijkt toch wel erg veel op wat het Vlaams Belang
momenteel naar voor schuift. Hebben Jambon en De Roover zich dan niet
van partij vergist? Nu Jambon minister-president is, kan hij een oude
jongensdroom verwezenlijken.
Een New Deal voor België
In 2005 werd het Manifest voor een zelfstandig Vlaanderen in Europa van de werkgroep In de Warande onder leiding van Remi Vermeiren
op applaus onthaald. De analyse van Jambon en De Roover werd verder
uitgewerkt. Het manifest ging niet over het hoe, maar over het waarom
van een splitsing. Recent legde Remi Vermeiren in Doorbraak uit waarom
Vlaanderen nog niet onafhankelijk is. De Vlaamse
zelfstandigheidsgedachte wordt vereenzelvigd met racisme als gevolg van
overdrijvingen van zowel het VB, als politiek links.
Het Manifest van de denkgroep In de Warande deed
heel veel stof opwaaien, maar datzelfde stof ging al snel liggen. De
auteurs hadden gehoopt dat de bal voor meer zelfbestuur door de
publicatie van het manifest aan het rollen ging, maar daar kwam niets
van in huis. De ultieme strategie ontbrak. Vermeiren en de Warandegroep
hadden gehoopt dat de politiek na dit manifest over zou gaan tot de
splitsing van het land.
Een
jaar later pleitte Eric Van Rompuy voor een New Deal voor België,
waarbij de gemeenschappen belangrijke sociaaleconomische instrumenten
zouden verwerven, waardoor de financiële transfers automatisch zullen
afnemen. Het Belgische Huis staat sluimerend in brand maar niemand wil
dat inzien, schreef Van Rompuy. De tegendraadse christendemocraat
pleitte voor een vergaande staatshervorming om België in een definitieve
plooi te leggen. Daarom moet Vlaanderen bij de volgende
regeringsvorming spijkerharde garanties krijgen
Deze woorden klinken
toch wel erg bekend in de oren.
De eindstrijd
De
federale verkiezingen van 2024 moeten de eindspurt voor zelfbestuur
worden om zo de sociale, economische en democratische blokkade op te
heffen die België de afgelopen eeuw heeft geïnstalleerd. Doorgaans
worden twee strategieën naar voor geschoven. De N-VA behaalt een
klinkende verkiezingsoverwinning en onderhandelt met de PS om België om
te bouwen tot een confederatie. In tegenstelling tot de N-VA, heeft het
Institut Destrée een scenario klaar. Het notoir instituut pleit voor
een federalisme met vier dat vertrekt van een evenwichtige en
transparante solidariteit en een federale loyaliteit. De Vlaamse
partijen lezen die tekst van amper 14 A4s maar beter eens grondig,
meent Rik Van Cauwelaert. Gezien de Waalse partijen economisch en
politiek op een andere planeet leven is het geloof in het welslagen van
deze piste eerder klein.
Dan
is er nog het Catalaans scenario waarbij de N-VA en het Vlaams Belang
een meerderheid in het Vlaams parlement verwerven. Het Vlaams parlement
kan beslissen om de Belgische constitutionele orde opzij te schuiven en
zich soeverein verklaren. Op basis van dat fait accompli kunnen ze
dan vanaf een wit blad met de Franstaligen onderhandelen om een
confederale constructie op poten te zetten, meent Bart Maddens. Als
deze ultieme kans zich voordoet, zal De Wever zo vermetel zijn om een
samenwerking met het Belang af te wijzen?
Maar
er is helaas nog een derde scenario. De kans is niet ondenkbaar dat
Vivaldi na 2024 verder gaat. Een horrorscenario voor de N-VA en het
Vlaams Belang. Dan verdwijnt de eis voor zelfbestuur andermaal in de
diepvries. Het Vlaams Belang en de N-VA denken maar beter goed na over
hun strategie.
Julien Borremans
Noch rust noch duur zonder zelfbestuur!
-
Geen Belgische armoede maar Vlaamse welvaart.
* 
|
