|
.
ZATERDAG 9 APRIL 2022
*
509 OVER TWEE FATALITEN: WALLONIË EN DE JOEKRIEN DIE ALS EEN MOLENSTEEN OM ONZE HALS HANGEN
*
I N H O U D
Wallonië,
de eerste fataliteit, dat wij als Vlamingen door de speligen van het
Noodlot op onze nek kregen, is vandaag de dag haast VVT, Voltooid
Verleden Tijd geworden. Rest ons daar nog alleen de brokken te lijmen.
Om vervolgens eens goed orde op zaken te stellen op de grijp- en
graaizucht van onze Zuiderburen die doorheen de Gesschidenis, dank zij de Francofonie, steeds maar verder is aangegroeid..
Anders
is et gesteld met de door de Navo aangestuurde opkomst van de Derde
Wreldoorlog. Daar komt geen Marchalplann bij te pas, maar eerder een
vrij van alle Sovjet smet, een Kremin Plan Nieuwe Stijl.
http://blog.seniorennet.be/guvaal/
*
09-04-2022
MARSHALLPLAN UIT VLAANDEREN !
*
In
t Pallieterke van deze week verscheen een uitgebreid interview (2
bladzijden!) met Rik Torfs, hoogleraar aan de KU-Leuven, waar hij zelfs 4
jaar rector was én oud-senator voor CD&V. Rik is altijd interessant
om horen en dat was ook nu het geval. Zo zei hij o.m. dat hij zich niet
meer politiek actief zag worden, tenzij in een vlaag van
zinsverbijstering en die heb ik in mijn leven al vaker gehad!
Waar
ik me wel vraagtekens bij stel, was zijn verklaring dat er voor het
voortbestaan van België slechts één oplossing is en dat is, volgens hem,
de economische heropleving van Wallonië. Tot daar kan ik hem volgen,
maar niet meer als hij stelt dat dit zou moeten gebeuren via een
Marshallplan ... vanuit Vlaanderen!
Ze
hebben in Wallonië zelf al een half dozijn Marshallplannen gehad en die
hebben niet geholpen. Misschien zou dat vanuit Vlaanderen meer succes
kunnen hebben, maar dan wel aan ónze voorwaarden, vastgelegd in een
allerlaatste staatshervorming. Wij zijn trouwens al decennia bezig met
de beruchte transfers, grotendeels via de Sociale Zekerheid, maar ook
bij het aflossen van de staatschuld, wat wel eens vergeten wordt. Nu
daarbovenop nóg een Marshallplan vanuit Vlaanderen zou dan wel de
ultieme transfer betekenen.
HOE STILLER HET KREMLIN, HOE SPRAAKZAMER DE RUSLANDKENNERS EN EXPERTS
Ex-kolonel Roger Housen, vaste gast in De Afspraak.
Spreken is zilver, zwijgen is goud, aldus het gezegde.
-
In
de nieuwe documentaire Chernobyl: the new evidence (VRT Canvas)
krijgen we dankzij prijsgegeven KGB-archieven een bevestiging van wat
eerder onderzoek al uitwees: de toenmalige Sovjetleiding wilde de ramp
vooral stilhouden om paniek te vermijden. Deze zwijgcultuur is
inherent aan autoritaire regimes die quasi volledige controle op de pers
handhaven. Dat druist in tegen onze meest fundamentele waarden: de pers moet onafhankelijk informeren. Dat
lukt lang niet altijd, ook niet in het vrije westen. De politiek
correcte zelfcensuur is voor ons een bron van ergernis, we leggen de lat
hoog. Veel meer dan slaafs geleuter en de attitude van een
regimepers, verwachten wij van journalisten dat ze op zoek gaan naar
wat niet zomaar voor het rapen ligt, en de onderste steen optillen.
De
Vietnamoorlog en het Watergateschandaal hebben die
onthullingsjournalistiek de vorige eeuw een enorme boost gegeven. In het
eerste geval ging het om een oorlog in Indo-China waar embedded
journalisten vrijelijk aan het Amerikaanse publiek konden tonen wat voor
een absurde oorlog ze daar uitvochten, met grote verliezen, en in een
jungle waar de vijand heer een meester was. Een oorlog die Amerika niet
kon winnen en uiteindelijk ook moest beëindigen onder druk van de
geïnformeerde publieke opinie.
Watergate
anderzijds was, zoals bekend, hét politieke schandaal uit de jaren 70,
waarin bleek dat Richard Nixon en de Republikeinse Partij de opdracht
voor een inbraak hadden gegeven in het hoofdkantoor van de Democraten,
onder andere om afluisterapparatuur te installeren. Het schandaal leidde
tot het aftreden van president Nixon en vestigde de reputatie van
onderzoeksjournalisten Bob Woodward en Carl Bernstein van The Washington
Post.
Kakelbordeel
Ontegensprekelijk zijn dat overwinningen voor de vrije pers die wij, als erfgenamen van de Verlichting,
mogen claimen. Maar er zijn ook nadelen aan dat systeem. Het is niet
altijd opportuun om alle informatie op straat te gooien, omdat ze dan
ook beschikbaar wordt voor wie er minder goede bedoelingen mee heeft.
Maar dan zitten we snel in het straatje van de censuur.
Vanaf welk moment vormen vrije nieuwsgaring en verspreiding een probleem?
Criminelen hoeven bijvoorbeeld niet te weten hoe speurders te werk
gaan, er worden embargos opgelegd in het algemeen belang. Een hellend
vlak, want wie maakt precies uit wat wij wel of niet mogen weten?
De
Oekraïnecrisis, die ons in een bijna-oorlogssituatie plaatst, stelt dat
probleem op scherp. Het is opvallend hoeveel Ruslandkenners zich opeens
aandienen vanuit de vier windstreken. Zoals corona een eindeloos topic
was, is er nu de Oekraïne-overkill aan meningen en visies, elke dag een
andere, in alle media. Er is mogelijks zelfs een verband tussen de
Russische stilte en de westerse babbelzucht: hoe harder het Kremlin
zwijgt, des te gretiger vinden de koffiedikkijkers de weg naar de
televisiestudios en de opiniebladzijden. In het Westen heerst nu
eenmaal de debatcultuur of, oneerbiediger gesteld, het kakelbordeel.
In
die zin hebben analisten als David Criekemans en Jonathan Holslag ons
al veel stof tot nadenken bezorgd, zonder dat Vladimir Poetin er
vermoedelijk zijn slaap voor laat. Anders is het wanneer militairen, in
het bezit van inside-informatie, vrijuit hun zegje komen doen om hun
moment de gloire te beleven. Vooral de openhartigheid van gepensioneerd
kolonel Roger Housen valt op.
Op
de vraag van Bart Schols hoe hij dat allemaal weet, lacht kolonel
Housen eens fijntjes, en verklaart tussen neus en lippen dat hij in
contact staat met informanten op hoog niveau in het Pentagon
In
alle praatprogrammas krijgen we hem te zien, De Afspraak vooraan. In
menig opiniestuk en interview wijdt hij uit over welk soort wapens er
aan Oekraïne moet geleverd worden, hoe de NAVO zich in het conflict kan
moeien zonder van echte inmenging beschuldigd te worden, tot en met de
inzet van Amerikaanse spionagetechnologie in de stratosfeer boven
Oekraïne. Op de vraag van Bart Schols hoe hij dat allemaal weet, lacht
kolonel Housen eens fijntjes, en verklaart tussen neus en lippen dat hij
in contact staat met informanten op hoog niveau in het Pentagon. Wow.
Tanks en denktanks
D-day in Normandië: voor de Duitsers een verrassing.
Zoiets
zou in een land, dat echt in oorlog is, als verraad beschouwd worden.
Vermoedelijk weten de Russen dat van die onbemande spionagevliegtuigen
ook wel zonder dat Housen het in De Afspraak komt vertellen, maar zijn
verklaringen alleen al kunnen Poetin propagandamunitie opleveren.
Waarbij het gevaar niet denkbeeldig is dat de loslippige kolonel
misschien ook wel eens echte militaire geheimen zomaar aan de pers
cadeau doet.
Housen
is geen alleenstaand geval. Een grote schare van experten en
liefhebbers volgt de zaak op de voet en blogt er lustig op los. De
denktanks maken overuren. In alle kranten staat te lezen dat NAVO-lid
Tsjechië nu ook offensief materiaal aan Oekraïne levert zoals tanks,
ironisch genoeg van Russische makelij. Weer geven experten zoals ene
Samuel Ramani van het Britse Royal United Services Institute (RUSI)
tekst en uitleg, met alle details over types en aantallen, en waar ze
ingezet kunnen worden. Wow.
Helaas, militaire strategieën werken slechts naarmate ze geheim blijven voor de vijand, en dus meteen ook voor het thuisfront
Dat
was al zo toen oorlogen nog met speren en katapulten werden
uitgevochten, het staat te lezen bij Machiavelli, en in de moderne
oorlogvoering is het niet anders. Voorafgaand aan D-day op 6 juni 1944
hadden de geallieerden de Duitsers maandenlang wijsgemaakt dat de
invasie in Calais ging plaats grijpen. Daarvoor werden zelfs complete
nep-troepenbewegingen geënsceneerd, naast het verspreiden van fake news
in de Britse pers. De Duitsers trapten er met twee voeten in, en
concentreerden hun verdediging op de verkeerde plek.
Een dilemma
Dit
soort slimme leugens beslist over winst en verlies, en het kan
natuurlijk zijn dat kolonel Housen als mistspuiter is ingehuurd om
iedereen, van Bart Schols tot Vladimir Poetin, wat wijs te maken. Maar
ik vrees ervoor: Housen is gewoon een tetterwijf, en wie weet hoeveel
van die gepensioneerde kolonels er nog rond lopen die via-via een en
ander hebben opgevangen en ook eens op tv willen komen. Het dogma van de
vrije informatie, gekoppeld aan de sensatiezucht van de journalistiek,
de jacht op primeurs, én de mediageilheid van alle mogelijke al dan niet
zelfverklaarde deskundigen, analisten en tutti quanti, maakt dat de
Russen eigenlijk alleen maar de krant moeten lezen, of de betere
actualiteitsprogrammas bekijken.
Dat
plaatst ons, voorvechters van de vrije meningsuiting die voor het
grootste deel nooit een oorlog hebben gekend, voor een dilemma. Er is
het recht op informatie, maar in sommige gevallen zijn transparantie en
vrijheid van informatie gewoon zelfdestructief. Stel maar eens dat de
NAVO een verrassingsaanval te lucht vanuit Polen beraamt, en het staat
morgen in de Washington Post, twee dagen later in De Standaard en de dag
daarop in Pal Nws, waarop Poetin volgens ingewijden een abonnement
heeft.
Welke offers willen wij, nieuwsverslaafden, brengen om het de Russen toch niet té gemakkelijk te maken?
Welke
offers willen wij, nieuwsverslaafden, brengen om het de Russen toch
niet té gemakkelijk te maken? Zouden wij georganiseerde censuur en
zwijgplicht in het landsbelang pikken? Een embargo op militair
gevoelige informatie? Of straffer nog, zou de pers zich lenen tot een
partijtje bedot de vijand, waardoor ook de lezer bedrogen wordt?
Ik
stel de vraag gewoon. Als we accepteren dat persvrijheid gemoduleerd
kan worden al naargelang de omstandigheden, is China niet zover meer af.
Waarbij het ongemakkelijk vermoeden blijft: misschien houden
machthebbers wel van oorlog en crisis, om die persvrijheid on hold te
kunnen zetten. Zie hoe snel er bij ons in coronatijd naar een pensée
unique werd afgegleden, met volle steun van de mainstream media. Er moet
genoeg kritische massa blijven om hier niet klakkeloos in mee te gaan.
Maar plaats en uur van D-day op prime time televisie meedelen, een dom
idee. Niet iedereen moet alles weten, op elk moment. Toegegeven, ik ben
verbaasd dat de vorige zin uit mijn pen is gevloeid.
Soms
moet je, om de vrijheid te heroveren, een tactische stap terug zetten.
Geef kolonel-op-rust Roger Housen misschien een doos speelgoedsoldaatjes
cadeau.
Johan Sanctorum
*
*
CENSUUR & BROUCKIE-VRIJE MAAR VRANKX ONAFWENDBARE
STRICT PERSOONLO-IJKE COMMENTAAR
*
Een 3de
Wareldoorlog staat gelijk met minstens vier keer de totale
vernieitiging van dze Blauwe Planeet. En dan zien we wel, oordelen de
Democ Rats. Waarlijk, zo dom is volgens welingelichte bron, de Poet
niet. Wat niet kan gezegd worden van de Bidpsrinkhaan en de rest van de
Navo- EU zakkenvullers-meelopers.
Hopelijk
komt morgen vanuit Franrijk met Marine Le Pen n siginaal dat det
tanker gekeerd is. Zodat een herhaling van Neurenberg voor de begane
oorlogsmisdaden kan geschrapt worden. Dan doet den Donal wel de rest.
Tot ziens dus op de drink tussn de twee wereldredders
.
May God bless America and Russia.
*
 Digithalys
|
