|
WOENSDAG 25 AUGUSTUS 2021
*
Taliban op de Olympische Spelen in 2024 Parijs
*
500649
WAAROM HOUDEN ONE O ZO PROGRESSIEVE HOERNALISTEN DE LIPPEN STIJF OP
ELKAAR OVER DE SOCIALE UITKERINGEN IN AL DIE PROGRRESSIEVE STATEN?
*
I N H O U D
Of
het nu gaat over de Isla Mietjes, al-dan-niet op onderlinge
moordtochtin elkaars landen, of over de Rode Heislanden op
wereld-veroveringstocht zoals China, is maar al te duidelijk.
Precies
omdat statistieken daarover duidelijk zouden zijn. Beperking van
dewerkloosheidsvergoeding in de Tijd? Komt niert op tafel bij de
Vivaldisten en dus wordt erover in alle talen gezwogen. Om niemand op
slechte gedachten te brengen? Of is het eerder om de Eenheid van dit
Apenland niet onnodig in gevaar te brengen?
Neem de Waal zijnen dop niet af want daar komt revolutie van.
Zijn er nog vragen?
http://blog.seniorennet.be/guvaal/
*
AFGANG(ISTAN)
*
Na
de half mislukte start zijn de repatriëringen door het Belgische leger
dan toch in een tempoversnelling gekomen. De aantallen Belgen, tolken
en fixers wat dat laatste ook moge betekenen - die uit Afghanistan
zouden moeten gerepatrieerd worden, blijft met de dag stijgen. Het
begint er stilaan op te lijken dat half Afghanistan daarvoor in
aanmerking zou kunnen komen. Om nog te zwijgen van die landgenoten die
daar tot anderhalve maand op vakantie konden gaan. Die moeten er wel
erg aan toe zijn en zullen onze steun hier zeker kunnen gebruiken.
En
dan zijn er de hulporganisaties die, door de boel op Kaboel, hun
goederen niet meer ter plaatse krijgen. Die zullen nog enkele dagen
geduld moeten hebben tot ze, vanaf 1 september, rechtstreeks zullen
kunnen onderhandelen met de Taliban . Inch Allah!
*
RIJKSTE bELGEN VECHTEN EFFECTENTAKS 2.0 AAN
*
*
Gino Coorevits belegt in aandelen via zijn vehikel Portus. ©Jelle
*
Vandaag om 01:30
-
GBL en Portus, de vennootschappen van de familie Frère en van de investeerder Gino Coorevits, vechten de nieuwe effectentaks aan.
Bijna
zes maanden na de inwerkingtreding van de effectentaks 2.0 vragen twee
beleggingsvehikels aan het Grondwettelijk Hof een deel van de wet te
vernietigen. De nieuwe wet voert een jaarlijkse taks van 0,15 procent in
op effectenrekeningen met een waarde van meer dan 1 miljoen euro. De
taks moet op kruissnelheid 429 miljoen euro per jaar opbrengen.
-
Daarmee
zijn enkele dagen voor het verstrijken van de deadline van eind
augustus al drie verzoekschriften ingediend. Eerder raakte bekend dat
ook de verzekeringskoepel Assuralia verzet aantekent, onder meer omdat
kleine beleggers in tak23-producten getroffen dreigen te worden.
Antimisbruikbepaling
Bij
Portus en GBL, twee beleggingsvehikels, spelen uiteraard andere
redenen. Portus is de sleutelholding van de 70-jarige Gino Coorevits,
door De Tijd ooit omschreven als een van de minst bekende rijkste
Belgen. Coorevits is een discrete West-Vlaming die rijk werd in textiel
en vastgoed en tegenwoordig in Oostenrijk woont. Zijn zaken gebeuren wel
nog volledig in België.
'Wat
ons vooral stoort, is de antimisbruikbepaling die is opgenomen', zegt
Luk Deconinck, bestuurder van Portus. De antimisbruikbepaling zegt dat
de splitsing van een effecten-rekening in meerdere rekeningen bij
dezelfde bank een onweerlegbaar vermoeden van ontwijking is. Hetzelfde
geldt voor de omzetting van aandelen aan toonder in aandelen op naam.
Bij die omzetting verdwijnen de aandelen van de effectenrekening.
" Wat ons vooral stoort, is de antimisbruikbepaling die is opgenomen. "
Luk Deconinck
Bestuurder Portus
'Stel
dat wij aandelen op naam willen zetten, omdat we willen profiteren van
dubbel stemrecht. Dat is toch een zeer legitieme reden?', zegt
Deconinck. 'De wet zegt nu dat die omzetting sowieso gelijkstaat met een
omzeiling van de taks. En de wet is op dat vlak ook nog strenger
gemaakt buiten de Raad van State om.' Portus heeft bijvoorbeeld al 30
jaar aandelen GBL in portefeuille, die vaak op naam staan.
GBL,
de beursgenoteerde holding van de familie Frère die volgens de website
van het gerechtelijk hof ook een verzoekschrift heeft ingediend, wenst
nog niet uitgebreid te reageren. Wij zien er altijd op toe dat de
fiscale regels conform zijn met de Belgische grondwet en de Europese
wetten, luidt de korte reactie van financieel directeur Xavier Likin.
Gemor
In
de wandelgangen klinkt veel gemor over de effectentaks, ook van rijke
mensen die liever niet geciteerd worden. 'Ik ben een
langetermijnbelegger en ik hou daarom van aandelen op naam. Stel dat ik
Lotus Bakeries wil kopen. Dan moet ik die aandelen sowieso eerst via de
beurs aankopen. Pas enkele dagen later kan ik ze op naam zetten om ze de
komende twintig jaar bij te houden. Ik wil dan niet plots als een
fraudeur gebrandmerkt worden.'
"Ik
moet aandelen Lotus Bakeries eerst via de beurs aankopen. Pas nadien
kan ik ze op naam zetten. Ik wil dan niet plots als een fraudeur
gebrandmerkt worden. "
Een belegger
De
rijke beleggers vinden dat de effectentaks 2.0 België als financieel
centrum opnieuw uitholt, na de stelselmatige verhoging van de beurstaks
en de stijging van de roerende voorheffing naar 30 procent. 'Kijk naar
de holding Brederode. Die is al lang naar Luxemburg verhuisd om in een
stabiel fiscaal klimaat te kunnen gedijen. Uiteindelijk gaat iedereen
zijn rekening maken en dreigen nog financiële spelers te vertrekken',
zegt iemand. 'Nu gaat het om een taks van 0,15 procent. Maar als dit er
definitief doorkomt, weet je zo dat de taks nog gaat stijgen.'
Vermeersch
Christophe De Rijcke
*
BENNO BARNARD
*
GEHEUGEN, ZWIJG
*
Geheugen
Joseph Roth (rechts) met Stefan Zweig
foto: ©Wikimedia Commons
*
Dagboekaantekeningen (52)
Paralipomena - 25/08/2021 Benno Barnard
-
Zaterdag 7 augustus
O,
genealogisch mirakel dat ik me mijn vader ook voor hij mij verwekt
heeft niet anders dan als mijn vader kan voorstellen en hem bijgevolg zo
moet aanduiden
de verloofde jongeman met de schedel van het
dolichocefale type, de vijftienjarige gymnasiast in plusfours en zelfs
de vijfjarige in het matrozenp akje met de rijglaarsjes, die tot enig
verwekken nog lang niet in staat is: al deze gestalten zijn mijn vader,
en als ik de bruine foto van het jongetje verscheur er staat een met
stro gevuld paard op wieltjes naast hem, het leidsel hangt in een slappe
boog tussen het speelgoedbit en het knuistje word ik niet verwekt.
Deze wonderlijke paradox schuilt in de taal, dit kind en al die anderen
op bruine en daarna grijze kiekjes van voor 1954 verzoeken mij
vriendelijk om een bepaald lidwoord: de mijn vader van 1925, 1935,
1942
Uit
de schemerige krochten van een failliete kapperswinkel komt hij te
voorschijn en dingt met succes naar de smalle hand van mijn moeder, voor
wie dezelfde wet van het tegenstrijdige lidwoord geldt: de mijn moeder
van 1942. Ze wandelen bij Katwijk over het strand en de mijn vader van
1942 pakt uit met de filosofie van Plato, over wie de elegante Tini,
hoewel naar voren getreden uit een smaakvol interieur met een gevulde
boekenkast, vrijwel niets weet (wel van gehoord, maar vertel). De
elegante Tini is onderwijzeres. Mijn grootvader wilde dat zijn zes
dochters voor zichzelf konden zorgen, net zoals zijn beide zoons, een
emancipatorische gedachte die nieuwe paradox maakte dat ze het
gymnasium was misgelopen, want een universitaire opleiding voor acht
kinderen vormde een te grote aanslag op het familiekapitaal en dus
bezocht Tini de kweekschool, waar Plato niet tot de leerstof behoorde.
Het
heeft me lange tijd verwonderd dat mijn ouders ooit getrouwd waren
geraakt. De verklaring daarvan is eenvoudig: ze gingen naar dezelfde
protestantse kerk en het idee dat Willem niet goed genoeg voor haar was,
zou bij de ouders van Tini niet zijn opgekomen, want die failliete
kapper en zijn vrouw waren ook een pink en een kleine teen van het
lichaam van Christus. Zo eenvoudig zit de essentie van het christelijk
geloof in elkaar.
Zondag
Ik
ben het dankbare product van de christelijke, humanistische,
kunstbewuste, intellectuele beschaving waaraan het echtpaar Barnard-van
Malde op eigen wijze gestalte gaf. Die beschaving is mijn geestelijke
verblijfplaats, ook al heb ik in de fysieke werkelijkheid op veel
verschillende plekken gewoond.
Maar
dat metaforische bouwsel is half ingestort. Mijn ouders hadden een
oorlog doorstaan en ik werd opgevoed in de levende herinnering aan die
oorlog, waarover ze zelden spraken, en toch is het gat in de wereld de
puinhopen van Rotterdam, de uitholling van de liberale burgerlijke
zekerheden er altijd geweest in mijn herinnering. De twintigste eeuw
heeft ook ons begrippenapparaat gebombardeerd, ik wist het als jongetje
al, maar het was om zo te zeggen een osmotisch weten: mijn ouders
leerden mij over de muren, de roosvensters, de nissen, de crypten,
waarbij we om de leegte heen stapten. Als volwassene ronddwalend in een
beschadigde beschaving, buk ik me om een scherf van mijn moeders
omgangsvormen op te rapen, een brokstuk van mijn vaders esthetica
Ik
leg al die artefacten in een vitrine; die vitrine is mijn oeuvre.
de waarheid moet je blijven herhalen, anders sta je nog machtelozer tegenover de leugen
Ik
heb het allemaal al vaker verteld, maar de waarheid moet je blijven
herhalen, anders sta je nog machtelozer tegenover de leugen.
Het
neemt niet weg dat ik me even beperkt als een goudvis in zijn oude
vijver, maar met een langer geheugen nergens anders dan in Europa
thuis voel. Ik ben namelijk Europees, westers, beladen met de jongste
vorm van de erfzonde, ik kan het ook niet helpen. Mijn recente bezoeken
aan de Verenigde Staten hebben me dat nog eens ingewreven.
En de diversiteit dan? roept een opgewonden literator. Jouw oude Europa is racistisch, cisgender, neokolo
-
Ik
luister naar al die kabbalistische begrippen. Maar mijn oude Europa is
dat van Joseph Roth! Die in alcohol gedrenkte Jood was dan wel cis, maar
zijn kolonialisme beperkte zich tot de opvatting dat Habsburg de
bezetter van de Bucovina, Bosnië-Herzegovina en tal van andere woeste
landstreken te prefereren viel boven Hitler. (Ook Transsylvanië en de
transsubstantiatie waren Habsburgs, een geografische respectievelijk
theologische overwinning op het cissische denken.)
Dat oude Europa is bedolven geraakt onder de droombeelden van een heerlijke nieuwe wereld. Fraaie fantasmas, bouwmateriaal voor luchtkastelen
Het communisme vraagt om betere mensen en voor dat utopische Europa heb je betere Europeanen nodig.
Dinsdag
Bepaalde
wonderen die dit continent heeft voortgebracht, de sonnetten van
Shakespeare, de cantates van Bach, de kathedraal van Canterbury, zijn
van ons, van u en mij: ze zijn de veruitwendiging van het onvatbare
door Marsman nog onbekommerd als de europeesche geest aangeduid dat
ons tot ons maakt
En de rede! De rede is zeker een erfstuk dat we
dienen te koesteren
Maar
als ik de krant lees, lijkt het soms of er van dit alles niets dan het
inspiratieloze Europa van de Unie resteert, dat zich tot de Europese
geest verhoudt als het afgestroopte vel van Bartolomeüs (zoals
geschilderd door Michelangelo in de Sixtijnse kapel) tot de levende
heilige.
En
ook al liet de Sixtijnse kapel me onverschillig toen ik er ronddwaalde,
toch was ik er thuis. En de metafoor strekt zich uit tot de voormalige
Donau monarchie. Tot het half gespeelde conservatisme van Joseph Roth.
De herfst van Rilke. De woede van Nietzsche. Het onmogelijke Jodendom.
De Nederlandse taal uiteraard (ik ben fundamenteel eentalig). Mijn
geruzie met Jezus. Het koffiehuis. De bucolische maaltijd in de
boomgaard. U mag de opsomming zelf voortzetten, als u tenminste niet met
popmuziek komt aanzetten.
Donderdag 12 augustus
Een
man in zwarte kleren heeft vijf of zes mensen doodgeschoten in
Plymouth. De radio meldt dat Ford Primary School en St Marks Church in
Cambridge Road morgenochtend vanaf negen uur open zijn als veilige
plaats voor onze gemeenschap om samen te komen
St
Marks! Het slappe taaltje van de BBC verslapt nog verder, lost dan op
in de keuken, waar het bruisen van de waterketel moduleert naar het
geruis van wieken: de herinnering tilt mij op als de windhoos Dorothy en
draagt me naar Plymouth in het jaar 1975. Ik studeerde er Engels en
woonde er dankzij ouderlijke contacten bij de ongehuwde Father
Stuart in de pastorie van St Marks.
-
Mijn
Engels was dat van Thomas Hardy (we lazen zijn romans), maar dan
overgegaan in een soort vormelijke vloeibaarheid, die maakte dat mijn
vriend en studiegenoot Andy in de pub bij de binnenkomst van twee
vriendinnen boven de muziek uit schreeuwde: For Christs sake, dont
you speak fucking Thomas Hardy! Maar hij en ik waren te bleu, de
vrouwelijke studenten te preuts en de volksmeiden lazen geen stoffige
romans waaruit ze hadden kunnen leren dat zorgeloze jongeheren aan het
klassenverschil het recht op seksuele gunsten konden ontlenen.
Father
Stuart was een berg zwart katoen, door een witte boord gescheiden van
een taps toelopend, kaal, zweterig hoofd. Hij speelde uitstekend piano;
zijn geheel uit vettige duimafdrukken bestaande broeksriem perste menige
bulderlach uit zijn buikmassa te voorschijn; maar zijn homoseksualiteit
beperkte zich tot de gewoonte zijn grote vlezige handen op mijn
schouders te planten en mij toen nog tenger welterusten te knijpen;
voor de rest was onze pastorie een victoriaanse kast van rode baksteen,
waar het zwijgen veelvuldig werd onderbroken door pianomuziek, geklets,
grappen en Match of the Day. Ik heb Engels leren kletsen in Plymouth.
Ontelbaar
veel jaren later, ik geloof in 2008, vond ik hem terug in een bungalow
aan de rand van een dorp in Cornwall; hij was oud, zwaar astmatisch en
op zijn conische schedel woekerden de korsten van een soort schurft. Hoe
het met hem was (slecht); hoe het met mij was (goed). Geen weerzien
heeft me ooit meer in verwarring gebracht: ik herkende die met zwarte
stof beklede hoop reuzel, hij droeg nog altijd zijn klerikale boord,
maar het was of ik door hem heen keek
En hoe het Andy was vergaan. Dat
had ik nooit moeten vragen: Andy, vertelde hij hijgend en piepend, was
gesneuveld in de Falklandoorlog.
Ik
heb dit verhaal uitvoerig verteld in mijn boek Een vage buitenlander,
maar sommige verhalen moet je blijven vertellen, zodat ze geleidelijk
afslijten tot hun meest elementaire vorm, die van de mythe.
De
romantiek is door ons heen gegaan, zegt mijn vader ergens in dat boek.
Mocht de diamanten stad nu neerdalen, dan zouden wij schuilen in de
schaduw van hetgeen voorbijgaat.
Maandag
Bepaalde
bloedwaarden zijn te hoog, vindt de huisarts, en hij regelt een MRI in
het ziekenhuis. Aldaar aangekomen word ik door een Bulgaarse technicus
een uitsmijter met opmerkelijk kleine witte handen en een Roemeense
verpleegster een warmhartig type dat mij toespreekt alsof ze me nog
gebaard heeft op een lopende band gelegd, die mij in een buis schuift,
waarop veertig minuten lang garagegeluiden weerklinken, gehamer en
geklop van een carrosseriebedrijf, waardoorheen net als in een echte
garage muziek wordt gemengd, alleen is het Mozart, want ik mocht kiezen.
Na afloop laat de Roemeense haar hand op mijn arm rusten en zegt: Maakt u zich maar geen zorgen. Meestal is het niks.
Prostaat doet op mijn leeftijd soms wel een beetje vervelend.
Mijn
ijdelheid wil zo graag dat haar glimlach ondeugend is, alsof dat eerste
woord een seksspeeltje is. Maar ze kijkt op haar horloge, ten teken dat
de tijd voor flirten nu echt voorbij is.
Dinsdag (tegen zonsondergang)
Avondwandelingetje
in Stubb Lane gut gut, zijn we niet bezadigd aan het worden, straks
drentel ik nog (voorbij de zeventig), en daarna slof ik (voorbij de
tachtig). Maar het zonlicht schept de idylle van een Engels
zomeravondlaantje, het naderbijkomende pannendak welft zich moederlijk
over Shearfold Farm, de merel zingt een weemoedig deuntje van Elgar of
Holst; en nu, halverwege mijn netvlies en mijn taalschat, verandert het
rood van het pannendak in karmozijn
Ook dit is romantiek, gedroom van
een eenzame wandelaar in een laantje; het is fundamenteel op mijzelf
gericht.
Donderdag
In
De terugkeer van de hooligan vertelt Manea hoe hij als kind samen met
zijn ouders en duizenden andere Joden naar een werkkamp in Transnistrië
wordt gedeporteerd, en hoe zijn vader daar op de vuil geworden witte
kraag van zijn hemd een luis ontdekt en van pure schaamte zelf in een
luis verandert: Zo is het leven het niet waard geleefd te worden. Maar
de moeder zegt fel: Jawel, het is het waard dit te overleven. En dan
zul je opnieuw een wit hemd kunnen dragen, een gesteven wit hemd!
Waarom
was ik van die anekdote zo ondersteboven? Omdat die ene waterdruppel
tekst het verzet van het zelfrespect, van de netheid weerspiegelde,
helemaal los van alle politiek? Netheid tegen fascisme
In 1958 wordt de
vader opnieuw van zijn waardigheid beroofd: die idiote communisten
maken hem opnieuw tot dwangarbeider, op basis van een loze
beschuldiging, en voor de tweede keer slaagt hij er niet meer in zijn
trots uit te drukken in zijn kleding en aan zijn kleding trots te
ontlenen.
Hoor
eens hier, 1968, ik ben zelf een sloddervos maar mijn oude jasje is
geen uniform, het is niet de obligate dracht die minachting uitdrukt
voor diezelfde burgerlijkheid waar mensen onder de Europese dictaturen
zo hartstochtelijk naar verlangden. Het is gewoon een lekker zittend
jasje, dat de mal van mijn licht gebogen postuur is geworden.
Zaterdag 21 augustus
De rede heeft een lichaam nodig, om te beginnen een ruggengraat.
Achter
een volle kar sta ik bij de krantenkiosk in Sainsburys op Joy te
wachten. Ik pak een krant van een stapel: bij een nieuwe productie van
Romeo and Juliet in het Globe Theatre word ik als bezoeker vooraf
gewaarschuwd dat er straks op het toneel bloed vloeit, vergif wordt
geslikt en zelfmoord gepleegd; ook wordt mij het nummer van een hulplijn
in de maag gesplitst.
Thuis (boven mijn krant)
Geheugen, zwijg aldus luidt het ware programma van de puriteinen. Straks, als wij triomferen, luiden wij het jaar 1 in.
no Barnard
CORONA & CENSUUR
VRIJE COMMENTAAR
*
Dat er zich in Vlaanderen al geruime tijd zelfs FINSE top-bedrijven zijn komen vestigen, die op het scherm o driewerf on
-vaderlandsche
schande - mogen komen verkondigen, dat er weer aan uitbreiding gedacht
wordt. Met maar liefst ZEVENTTIG nieuwe arbedsplaatsen bij. En dat het
bedrijf, tussen haakjes, vzn de gelegenheid gebruik maakt, om nogmaals
publiekelijk mede te delen dat er overigens nog altijd VIJFITG vrije
arbeidsplaatsen niet ingevuld geraken: hoe kan zoiets stoeferachtig nu
bevorderlijk zijn voor de Eenheid van dat ene Ondeelbare Vaderland?
-
Noch
Paul Magniette-Kanniette noch Olio di Poeppo verwaardigen zich hierop
te repliceren. Zou het hen misschien teveel stemmen kunnen kosten?
Niets zeggen is zwingen en zwijgen is instemmen.
Of zie ik dat verkeerd?
*
 Digithalys
|
