|
VRIJDAG 20 AUGUSTUS 2021
STAATSFIANCIËN UIT JULES VERNES 20.000 MIJLEN ONDER ZEE
*
500640 HOE ZOU T METROSA ZIJN, EN METJACOBA?
I N H O U D
MARTINE BIJL VROEG HET ZICH OOIT MET ZOVEEL OVERTUIGING AF, EN EERLIJK GEZEGD, ZOVEEL JAREN LATER WETEN WE HET NOG ALTIJD NIET
.
https://www.youtube.com/watch?v=gV-e91K5Gf4
*
http://blog.seniorennet.be/guvaal/
TALIBAN 2.0 ?
*
In
Afghanistan lijkt een andere Taliban te zijn opgedoken, een nieuwe
versie, zeg maar. Die belooft geen wraakacties tegen de burgers meer op
te zetten en de mensen daar meer vrijheid te geven, al zeggen ze er in
één adem bij volgens de de wetten van de Sharia en dat blijft voor
niet-moslims weinig geruststellend. Van die sharia zijn er nl diverse
versies en die van de Taliban zou wel eens een extreme kunnen zijn.
Wie
bij de Taliban-generatie die 20 jaar geleden het schrikbewind
uitoefende en er nu nog bij is, is ondertussen wel 20 jaar ouder en de
organisatie lijkt ook meer gedigitaliseerd. De barbaren lopen nu ook
allemaal met een smartphone rond en zullen ondertussen wel iets meer van
de wereld kennen, al blijft het de vraag tot in welke mate. Feit is wel
dat ze het hele land bijna zonder slag of stoot hebben kunnen
heroveren, zonder bloedbaden noch veldslagen en dat ze voorlopig
althans - hun vijanden bijna ongestoord laten vertrekken.
Of
we met deze Taliban 2.0 beter af zullen zijn, is maar de vraag. Dat zal
de tijd moeten uitwijzen. Zoals ik in mijn blog van 15 dezer (Afgaan
in Afghanistan) reeds schreef, is het aan de moslimlanden, waaronder de
buurlanden, om zelf eens orde op zaken te stellen. In een land met een
tiental erg diverse volkeren en dito moslim-sekten zal dat geen sinecure
worden. Ze doen maar en blijven best allemaal ginder. De westerse
wereld heeft er zo stilaan zijn buik van vol.
*
*
MILJOENENBOETE DREIGT VOOR IT-ZORGENKIND FLUVIUS
*
Het nieuwe datasysteem Atrias moet helpen de enorme gegevensstromen van digitale energiemeters vlot te verwerken. ©RV DOC
Vandaag om 01:00
*
Na
jarenlange vertragingen mist het nationale datasysteem voor
energiefacturatie opnieuw een essentiële deadline. De Vlaamse
energiewaakhond VREG legt vanaf oktober boetes op.
Normaal
had 1 september een cruciale datum moeten worden voor de manier waarop
energiefacturen in België tot stand komen. De distributienetbeheerders
van Vlaanderen, Wallonië en Brussel werken al sinds 2011 aan een
gezamenlijk dataplatform Atrias, dat de vlotte uitwisseling van
meterstanden en een correcte facturatie mogelijk moet maken. Maar na
jarenlange vertragingen mist het miljoenenproject opnieuw een deadline.
De betrokkenen beslisten deze week dat nog extra tests nodig zijn,
vernam De Tijd. Ze hopen nu op 1 november als lanceringsdatum.
Die
bijkomende vertraging kan zware repercussies hebben. De Vlaamse
energieregulator VREG is het eeuwige uitstel beu en besliste in mei dat
boetes volgen als het nieuwe datasysteem vanaf 1 oktober nog altijd niet
operationeel is. Voor elke bijkomende dag vertraging moeten de Vlaamse
netbeheerders dan samen 100.000 euro neertellen.
" We hebben een paar weken extra tijd nodig voor testen om zeker te zijn dat alles goed werkt. "
Björn Verdoodt
woordvoerder Fluvius en Atrias
Voor
oktober alleen al gaat het om een bedrag van 3,1 miljoen euro. Die
boete moet worden betaald door de aandeelhouders van de Vlaamse
netbeheerder Fluvius, de tien intercommunale netbedrijven in handen van
de Vlaamse gemeenten. Als het datanetwerk nog langer op zich laat
wachten, kan het bedrag oplopen tot in het slechtste geval iets meer dan
40 miljoen euro.
ondertussen
vooral duimen dat die extra vertraging eventuele kinderziektes kan
helpen voorkomen. Toen de Luikse netbeheerder Ores in 2015 een nieuw
systeem in gebruik nam, kon gedurende maanden geen correcte factuur
worden opgemaakt voor tienduizenden klanten. Een herhaling van die
situatie zou voor de betrokkenen het absolute horrorscenario betekenen.
Tobe Steel
FIAT GELD: LOOPT HET MONETAIRE SYSTEEM WEER UIT DE HAND?
*
*
Ons geldsysteem wordt al bijna een eeuw noodgedwongen steeds soepeler
Analyse - 19/08/2021 Koen Tanghe - Leestijd 7 minuten
-
Er
is dezer dagen veel te doen rond het gevaar van fiscal dominance of
het verlies van de onafhankelijkheid van centrale banken. Daarbij staat
hun beleid niet meer ten dienste van de economie en in het bijzonder van
het beschermen van de koopkracht, maar dient het vooral om in schulden
verzuipende overheden te financieren.
We
zitten momenteel eigenlijk al in die situatie: centrale banken houden
de rente superlaag, ondanks een gestaag stijgende inflatie, mede om
gevaarlijk opgeblazen activa bubbels te beschermen en de financiën van
armlastige postpandemie-overheden te ontzien. De inflatie moet nu maar
gemiddeld laag blijven (gemiddeld over 10, 100 of 1000 jaar?), heet
het.
Een tijdelijke situatie
Er
wordt ons langs alle kanten verzekerd dat deze precaire situatie
tijdelijk is. Wat men er echter niet bij vermeldt en wat men wellicht
niet eens weet, is dat we via een litanie van dit soort tijdelijke
maatregelen in deze toestand zijn aanbeland.
De grote vraag daarbij is: waarheen leidt die fuik?
We
zitten namelijk al sedert 1931 in een ijzeren fuik van monetaire
versoepelingen: eens een nieuwe versoepeling is ingevoerd, is er geen
weg terug. Integendeel: ons schuldgedreven, kapitalistisch en
democratisch systeem vergt enige decennia later alweer een nieuwe
versoepeling. De grote vraag daarbij is: waarheen leidt die fuik?
1931: het einde van de klassieke goudstandaard
Dankzij
de gelijknamige film heeft iedereen al eens gehoord van de muiterij op
de Russische pantser kruiser Potemkin (1905). Ze was een explosieve
exponent van een diepe maatschappelijke onvrede die enige jaren later de
vermaledijde bolsjewieken aan de macht bracht.
Veel
minder bekend, is dat een muiterij onder matrozen ook een rol speelde
in de opkomst van ons huidig fiat geldsysteem: in de zomer van 1931 ging
een contingent Britse matrozen in Invergordon (Schotland) aan het
rellen. Ook deze opstand was een exponent van een diepere onvrede onder
brede lagen van de bevolking. Niet met een politiek maar met een
monetair systeem: de klassieke goudstandaard. Die was in 1925 terug
in ere hersteld, na opgeheven geweest te zijn naar aanleiding van de
Eerste Wereldoorlog. Dit impliceerde dus dat het pond opnieuw aan een
vaste prijs inwisselbaar was tegen goud. Indien de waarde van het pond
daalde, konden buitenlandse investeerders hun goedkope ponden inruilen
tegen goud.
Aangekondigde loonsverlaging
Een
en ander vergde begin jaren dertig van de twintigste eeuw echter
bijzonder pijnlijke economische maatregelen, zoals hogere belastingen,
een bijna verdriedubbeling van de kortetermijn rente en ook
loonsverlagingen. Vandaar die opstand: de rebelse matrozen verzetten
zich tegen een aangekondigde loonsverlaging.
Een en ander zou in de negentiende eeuw ondenkbaar geweest zijn: de goudstandaard was heilig.
In
het buitenland werd paniekerig gereageerd: stel je voor, rebellie
binnen een eerbiedwaardig instituut als de Britse Navy! Het alarmerende
gevolg was dat op één week tijd goud ter waarde van bijna 40 miljoen
pond het land verliet. Daarop vroeg de centrale bank ten einde raad het
parlement om de goudstandaard tijdelijk op te zeggen, wat in september
1931 effectief gebeurde. Een en ander zou in de negentiende eeuw
ondenkbaar geweest zijn: de goudstandaard was heilig. Inmiddels was
Groot-Brittannië echter een democratie, dus kozen politici eieren voor
hun geld.
1971: het einde van de goudstandaard
Andere
landen volgden al snel haar voorbeeld. Met uitzondering, weliswaar, van
de Verenigde Staten. Na de Tweede Wereldoorlog werd hun dollar dé spil
van het nieuwe monetaire systeem, waarbij hij zelf nog inwisselbaar was
in goud, maar andere munten niet meer. De andere munten hadden wel een
vaste maar aanpasbare wisselkoers tegenover de dollar. Dit Bretton Woods
systeem werkte initieel goed, maar bleek uiteindelijk eveneens
onhoudbaar met als gevolg dat in 1971, 40 jaar na het begin van het
einde van de klassieke goudstandaard, de USD-goudstandaard op zijn beurt
op de schop ging.
De
redenen voor deze zogenaamde Nixon shock zijn complex, maar het komt er
weer op neer dat het openhouden van het goudvenster (de
inwisselbaarheid van dollars in goud) en dus het verdedigen van de
waarde van de dollar, offers vergde die moeilijk opgebracht konden
worden in een democratie. Ook dit keer was de maatregel overigens
tijdelijk: Nixon wilde enkel de Amerikaanse munt devalueren teneinde
in 1972 her verkozen te worden. Daarna zou de inwisselbaarheid van de
dollar opnieuw in ere hersteld worden. Niet dus.
2001: het begin van QE
De
USD-fiat standaard die zodoende in voege kwam, liet een schier
ongebreidelde geldcreatie toe. Er was nu immers geen goud meer dat als
ultiem anker van het geldsysteem kon fungeren. Een en ander leidde in
het Japan van de jaren 1980 tot een van de grootste vastgoed- en beurs
bubbels die de wereld ooit gezien heeft.* Toen die begin jaren 1990
implodeerde, kwam de economie in een langdurige periode van relatieve
stagnatie en deflatie terecht.
Dit verlaagt de rente op die obligaties, wat lenen goedkoper maakt.
In
die context begon de centrale bank van Japan tijdens de recessie van
2001 met een nieuwe monetaire innovatie: het opkopen van grote
hoeveelheden obligaties bij commerciële banken ofte quantitative
easing (QE). Dit verlaagt de rente op die obligaties, wat lenen
goedkoper maakt. Bovendien kunnen commerciële banken de opbrengst ook
gebruiken om leningen uit te schrijven. Vanzelfsprekend was ook deze
maatregel tijdelijk. Of wat had u gedacht? QE stopte in Japan in 2006,
maar niet voor lang.
2021: fiscale dominantie
Nog
eens twintig jaar later is massale QE gemeengoed geworden in de
westerse wereld. Centrale banken kopen nu bovendien van alles en nog
wat, waaronder in sommige gevallen ook aandelen. Het gevaarlijke
resultaat is een veelkoppige en gigantische asset bubble. Bovendien
zijn de overheidsfinanciën er belabberd aan toe na een peperdure
pandemie en afhankelijk van zeer lage rentes.
Zoals
gezegd: we zitten zodoende nu al in een situatie van fiscal dominance
(en financial assets dominance). Maar geen nood: ook deze precaire
toestand is dus tijdelijk.
En wat in 2031?
Sommigen
voorspellen al, in vage bewoordingen, een nieuwe en radicale monetary
reform, na de afschaffing van cash geld en de invoering van digitaal
geld. Daarbij zou iedereen verarmen. Indien het eenvoudige patroon van
de voorbije honderd jaar zich op wonderbaarlijke manier doorzet, komt ze
er al in 2031 (10 jaar na de vorige stap, zoals die 20 jaar na de derde
stap volgde, etc.), precies 100 jaar nadat de klassieke goudstandaard
tijdelijk op de schop ging.
Wat
er ook van zij, het valt, los van kortetermijn voorspellingen over de
inflatie, te verwachten dat we dit decennium nog vaak zullen kunnen
genieten van een monetair beleid dat tijdelijk meer oog heeft voor
geldhongerige overheden en opgeblazen financiële markten dan voor de
koopkracht van geld.
*
*
De Belgische ambassade in Tokio was in die tijd een fortuin waard
(evenveel als heel California). In de jaren 1990 werd haar waarde nog
altijd geschat op 1 à 2 miljard euro. In 2006 werd ze voor een luttele
420 miljoen euro (bruto) verkocht door Verhofstadt II om een gat in de
paarse begroting te dichten. De kosten voor de nieuwe ambassade werden
doorgeschoven naar een latere begroting.
CORONA & CENSUUR
VRIJE COMMENTAAR
*
Wat
of hoe we vandaag bijgeleerd hebben? Het lijkt wel een zoveelste
her-uitzending van Piet Huysentruyt. Niet over koken of kokkerellen,
maar over economie en politiek. Vandaar de overeenkomsten.
Je
legt een Beschaving gewoon op de haard en daarna dien je die op. D.w.z.
je legt uit wat je zelf niet eens weet. Diepzee-waarnemingen.Ik zei het
al.
Als geld al MACHT is, wat is KENNIS dan?
Straks
koop ik mij n nieuwe Rolls en verklaar met de glimlach dat ik zojuist
op de virtuele rekening van de garagist, in gedachten betaald heb. Ik
heb de auto eb hij heeft het geld.
So what?
-
En dat van die Ambassade in Tokio: eten we op vandaag daarvoor nn boterham minder?
*
Digithalys
|
