|
. .
WOENSDAG 17 MAART 2021
500560 - REEDS HALFWWEG DE WEEK MAAR NOG GEEN STAP VERDER WEG VAN DE UNITAIRE DWINGELANDIJ
- INHOUD
*
VEEL GEBLAAT MAAR WEINIG WOL. ZELFS VERSLETEN VLIEGTUIGEN ALS AANTREKKINGSKRACHT VOOR LIEFHEBBBERS WORDEN ONS ONTSTOLEN
 &
*
André
Maenhout leert voor dokteur, allee, hij doet pogingen in die richtinge
maar t wil maar niet lukken. Hij kan de namen van de medicamenten
slecht onthouden en hij verwisselt dikke darm altijd met de dunne.
Arseen Maenhout, de vader, heeft hem al versast van de universiteit van
Gent naar die van Leuven, met hetzelfde resultaat. Op nen zondagavond
stond Arseen aan den toog van de Kippe en luchtte ne keer zijn herte
aan boer Verscheure die daar aan zijn pijpe stond te lurken. het is
gelijk met dat kalf bij ons, zegt Verscheure van achter een
toebakwolke, het zoog aan twee koeien en hoe meer dat t zoog, hoe
groter kalf dat het wierd!
http://blog.seniorennet.be/guvaal/
VLAAMSE ONMONDIGHEID
*
De
Belgische luchtmacht vervangt de oude Lockheed C130 Hercules
vrachtvliegtuigen met de A400M van Airbus. Een eerste exemplaar daarvan
is al op de thuisbasis van de 15de Wing in Melsbroek aangekomen. Het was
de bedoeling ook van de legerstaf - dat de oudste C130 in diezelfde
thuisbasis zou blijven, daar zou worden gerestaureerd en opengesteld
voor bezoekers. Dat werkje gebeurt daar door de vzw Dakota, een
vereniging die in feite het documentatie centrum van de 15de Wing
uitmaakt. Vrijwilligers van de vzw Dakota restaureerden er al een C-119 Flying Boxcar*,
de voorganger van de C130 en hebben dus al heel wat ervaring in huis.
Daarenboven was Melsbroek de thuishaven van de C130 en kent men er het
vliegtuig van binnen en van buiten. Daar kreeg het ook zijn onderhoud en
herstellingen.
Die
plannen gaan echter niet door, nu de kersverse federale minister van
Defensie, Ludivine Dedonder (whats in a name?), beslist heeft dat de
laatste der C130-Mohikanen zijn laatste rustplaats krijgt op de
luchthaven van Betekom (Beauvechain) in Waals Brabant. Iedereen ziet in
die beslissing de hand van ex-defensie minister Flahaut PS, net zoals
Dedonder - die de beslissing al eerder zou genomen hebben en in Waals
Brabant zijn kiesarrondissement heeft. Op die Waals-Brabantse luchthaven
is er wel een War Heritage Institute, maar heeft men nooit een band
gehad met de C130, laat staan enige ervaring met het toestel..
Kort
samengevat: de Vlamingen bij Paarsgroen+ hebben zich nog maar eens
laten rollen. Als puntje bij paaltje komt, beslist de PS.
---
De
zaak van de C130 is trouwens niet de enige waarbij de Vlaamse
meerderheid de facto een minderheid wordt en zal ze nog klein bier zijn
als zon 60.000 burgers gelijk zouden krijgen in het proces dat ze tegen
de federale overheid hebben aangespannen. Dat begon gisteren voor de
Franstalige rechtbank van eerste aanleg in Brussel, in het Frans dus en
pour les Flamands la même chose, net als in WO I, meer dan 100 jaar
geleden. Zoals ik ook al vermeldde in mijn blog van gisteren (België
speelt cavalier seul) hebben de Franstaligen het in dit land nog altijd
voor het zeggen. Arm Vlaanderen dat er ook in de 21ste eeuw niet in
slaagt haar numerieke en economische troeven uit te spelen.
Zoals
ik eveneens schreef in mijn blog van gisteren, willen de groene Kmers
geld zien altijd hetzelfde liedje - in dit geval één miljoen euro per
maand zolang de federale overheid het klimaatbeleid niet verstrengt, wat
dat ook moge betekenen. Als ze van de Franstalige rechter(s) gelijk
krijgen, zal Vlaanderen het weer mogen betalen. Met dank aan onze eigen
Vlaamse traditionele partijen die een centrumlinkse federale regering
zonder meerderheid in Vlaanderen blijven steunen.
---
*
Die naam, Flying Boxcar, doet me denken aan de Starfighter, de
voorganger van de F16, welke nu vervangen wordt door de F35. Van die
Starfighter stortten er zoveel neer, dat het toestel de bijnaam
Stortflyer kreeg.
*
*
RUIM 40 MILJARD EURO ZWART GELD OP BELGISCHE BANKREKENINGEN
*
Het
Rekenhof heeft voor het eerst een nauwkeurige berekening gemaakt van de
kapitalen die niet zijn geregulariseerd in 2006 en 2013 en die toch op
Belgische bankrekeningen zijn beland. ©BELGA
Lars Bové
Vandaag om 01:00
*
Bij
de vorige fiscale regularisatierondes in België hebben belasting
zondaars ruim 40 miljard euro zwart geld naar ons land teruggebracht
zonder daar belasting en boetes op te betalen.
Dat
heeft het Rekenhof voor het eerst berekend in een nieuw rapport over de
fiscale regularisaties. Dat rapport is nog niet publiek gemaakt, maar
De Tijd kon het al inkijken. Die oude zwarte kapitalen kunnen de
staatskas miljarden euros opleveren.
Bij
de huidige fiscale regularisatie, die sinds 2016 loopt, moeten
belasting zondaars zowel de inkomsten als het achterliggende zwarte
kapitaal regulariseren. Nu geldt een boetetarief van 25 procent voor de
inkomsten en 40 procent voor het zwarte kapitaal. Bij de vorige drie
fiscale regularisatierondes was het pijnpunt dat veel belasting zondaars
alleen belasting en boetes betaalden op de intresten die ze de laatste
vijf tot zeven jaar hadden opgestreken. De grote, achterliggende
kapitalen werden niet geregulariseerd. Ze werden wel teruggebracht naar
een Belgische rekening.
"We moet hiervoor een correcte oplossing vinden met een totale regularisatie en een nultolerantie. "
Axel Haelterman
Hoogleraar Fiscaal Recht
Het
Rekenhof heeft nu voor het eerst een nauwkeurige berekening gemaakt van
de kapitalen die niet zijn geregulariseerd bij de fiscale
regularisatierondes van 2006 en 2013 en die toch op Belgische
bankrekeningen zijn beland. Het maakte de berekening op basis van de
inkomsten en kapitalen die zijn aangegeven tijdens de lopende fiscale
regularisatie. Om een correcte inschatting te kunnen maken werden alle
ingediende dossiers geanalyseerd.
Dit
resulteert in een bedrag van 4,26 miljard euro roerende inkomsten, dat
gerelateerd zou kunnen worden aan 44,7 miljard euro onderliggend
kapitaal. Daarvan werd maar 2,51 miljard euro (5,6%) geregulariseerd,
besluit het Rekenhof.
Fiscaal verjaard
Kan
de overheid die miljarden euros zwart geld nog aanpakken? Minister van
Financiën Vincent Van Peteghem (CD&V) benadrukt dat de belasting
administratie niet bevoegd is om de verjaarde kapitalen te onderzoeken
of te vervolgen. De feiten zijn fiscaal verjaard. Het parket kan dat
wel doen omdat witwassen een voortdurend misdrijf is en er
strafrechtelijk sowieso langere verjaringstermijnen gelden.
De
minister verwijst naar zijn voornemen om het Charter van de
Belastingplichtige te moderniseren en de fiscus na decennia weer samen
met het gerecht onderzoeken te laten voeren. Dan kan het parket voor
die strafdossiers de expertise van belasting ambtenaren inzetten.
Dit
probleem is al ontstaan bij de eerste fiscale regularisatieronde in
2004, toen massaal alleen inkomsten zijn geregulariseerd, zegt Axel
Haelterman, hoogleraar fiscaal recht aan de KU Leuven. Het is al jaren
een absolute vereiste ook de onderliggende kapitalen te regulariseren.
Maar door de wijziging van aanpak in de loop der jaren is die situatie
met de oude kapitalen moeilijk op te lossen. We moeten een correcte
oplossing vinden met een totale regularisatie en een nultolerantie. Dit
zijn als het ware sitting ducks, makkelijke doelwitten, voor de fiscus
en het parket.
*
WOKE-GENERATIE HEEFT DOMMERE FANATICI DAN DE ACHTENZESTIGERS
Johan Sanctorums 'De Langste Mars' in herdruk
Interview - 17/03/2021 Christophe Degreef - Leestijd 12 minuten
*
Johan
Sanctorums De Langste Mars introduceerde niet alleen begrippen als
poco cratie en eco rexia, het boek is ook nog eens aan een derde
druk toe wegens groot succes. Reden genoeg om Sanctorum op te zoeken en
hem enkele losse gedachten voor te leggen. Polemiek is communicatie. En
communicatie is er te weinig.
Voor
wie hem niet kent: Johan Sanctorum is filosoof, blogger en vaste
columnist voor Doorbraak. Voor wie hem wel denkt te kennen: wist u dat
Sanctorum eigenlijk niet echt van boeken houdt omdat ze andermans
ideeën aan mensen opdringen, omdat er leukere zaken te doen zijn en
omdat alle moderne intellectuelen ik ook eigenlijk lafaards zijn?
Waar het armetierig, maar onafhankelijk toeven is
Dat
laatste laf zijn introduceert meteen ook het onderwerp van zijn
nieuwe boek, waar hij nog aan werkt: dissidenten die met humor het
systeem uitdagen, en daarvoor veroordeeld worden tot de marginaliteit.
Waar het armetierig, maar onafhankelijk toeven is.
Maar eerst: De Langste Mars.
Wie
De Langste Mars aandachtig leest, ziet snel dat u met een zeker
verdriet schrijft; verdriet dat de beloftes van 1968 niet echt vaste
grond onder de voeten hebben gekregen, en de wereld niet hebben
veranderd. Of niet?
Johan
Sanctorum: Daar hebt u gelijk in. Ik ben dan ook helemaal geen
conservatief. Ik wil niet terug naar de tijd dat meneer pastoor het voor
het zeggen had. Mei 68 is voor mij een typisch
voorbeeld van een revolutie die haar eigen kinderen opeet, een
revolutie die in haar tegendeel verzandt. Het vrijheids ideaal dat de
revolutionairen eind jaren 60 kenden, dat is iets om te koesteren. Neem
nu vrije meningsuiting, het verboden te verbieden. Dat is een ideaal
dat me ligt. Het probleem is echter dat de achtenzestigers die vrijheid
zelf hebben beknot. Zij hebben dat ideaal aangewend om een controle
maatschappij op te bouwen, in naam van de politieke correctheid.
Het volk is volgens cultuurmarxisten immers te dom om revolutionair te denken.
Paul
Goossens is zon klassiek voorbeeld van een achtenzestiger die zijn
idealen heeft verraden. Van grote linkse studentenleider, tot columnist
in een burgerlijke krant als De Standaard, tot establishment figuur.
Zon parcours is typisch voor die generatie, en het legt de langste
mars concreet bloot. Die term komt van de Duitse studentenleider Rudi
Dutschke, voortbouwend op het ideeëngoed van Antonio Gramsci, de
cultuur-marxist die vond dat de revolutionairen de sleutelposten in de
samenleving in handen moesten krijgen, omdat anders de revolutie nooit
verwezenlijkt kon worden. Het volk is volgens cultuur marxisten immers
te dom om revolutionair te denken.
In
1968 hebben de revolutionairen in Parijs beseft dat ze niet op het volk
konden rekenen, omdat het volk na enkele loonsverhogingen, ingevoerd
door Frans president Charles De Gaulle en zijn eerste minister Georges
Pompidou, gesust was en geen zin meer had in revolutie. Daarna kwam dus
het idee dat er hoge positie moesten worden veroverd om echte
veranderingen door te voeren.
Naarmate de tijd vorderde, verwaterden de idealen.
Naarmate
ze volwassen werden en door de instellingen aan het marcheren waren,
ging er echter bij de revolutionairen een existentiële lamp branden. Ook
revolutionairen stichten gezinnen, en willen in hun levensonderhoud
kunnen voorzien. Plots stelden de achtenzestigers vast dat dat betekent
dat ook zij veroordeeld werden om in het systeem te functioneren.
Naarmate de tijd vorderde, verwaterden de idealen. Dat tot daaraan toe.
Maar de achtenzestigers zijn zich gewoon aan hun macht beginnen
vastklampen. Dat heeft tot gevolg gehad dat ze op de ideale positie
zaten om met een bepaald idee van links moreel suprematisme, het ware
bewustzijn om een term van Gramsci te gebruiken, het volk allerhande
dingen voor te schrijven, zeker als dat volk te rechts stemde.
De
waarheid is echter dat de achtenzestigers zich tijdens hun langste mars
zelf hebben vervreemd van het volk, en dat zij zelf de kloof
onoverbrugbaar hebben gemaakt. De achtenzestigers zijn er bovendien in
geslaagd om deze machtsdoctrine aan hun kleinkinderen door te geven. De
woke-beweging is immers een onrechtstreeks product van Mei 68. Zonder de
vrijheidslievende aspiratie, en met ergere en dommere fanatici.
U
spreekt in uw boek van de vadermoord die achtenzestigers pleegden op
het gezag. Zijn verschijnselen zoals de woke-beweging dan een
grootouder moord, een moord van millennials op de idealen van hun
grootouders, op de idealen van 1968 zelf, in plaats van een rechtstreeks
gevolg ervan?
De
woke-generatie kent haar geschiedenis niet; volgens mij weet ze zelfs
niet echt waar mei 68 werkelijk om ging. Er is bij haar een manifest
gebrek aan vorming. Neem nu dat voorval met die Mohammedcartoon aan de
Karel de Grote Hogeschool: als je de uitlatingen van die studenten
leest, dan merk je hoe dun de spoeling eigenlijk is, hoe sterk het
slachtofferschap, ook bij de communicatie dienst van de hogeschool
zelf, die bij de minste commotie meteen in een politiek correcte kramp
schiet en dan in een turbo taaltje de zaak denkt te kunnen afhandelen.
Daartegenover is het woke-denken een gevoelsstroom, een golf die zichzelf als uitgangspunt neemt
Voor
mij wijst dat erop dat die mensen bepaalde stations overgeslagen hebben
tijdens hun vorming, laat staan dat ze zich ten volle bewust zijn van
historische processen. Mei 68 ers kenden nog hun linkse
geschiedenis. Zij beschikten over een historisch referentiekader.
Daartegenover is het woke-denken een gevoels stroom, een golf die
zichzelf als uitgangspunt neemt, zonder echte noemenswaardige
leidersfiguren. Het gaat meer om hysterie dan om een duidelijk
programma. Met mei 68ers kon je tenminste nog discussiëren, met de
wokers niet.
Niet
goed kunnen communiceren is in Vlaanderen niet alleen een probleem van
de jongere generaties: het treft alle leeftijden. Is de verwachting tot
hoge vorming van iedereen niet een beetje een elite-bekommernis?
Dat
is de tragedie van de Vlaming als volk zonder bovenlaag, om Joost
Ballegeer te parafraseren. We hebben een elite, maar een die
fundamenteel Belgisch en politiek correct gezind is. Erger is dat er
tussen de Vlaming en zijn elite geen harmonie is. Onze elite trekt de
Vlaming niet uit het slijk om hem een beter, republikeinser en vrijer
samenlevingsproject voor te schotelen, maar duwt hem in de cultuur
marxistische geest van 68 naar beneden door zijn gevoelens te negeren,
hem in een cordon op te sluiten als hij verkeerd stemt en hem als dom te
brandmerken als hij een afwijkende mening heeft.
De elite haat de Vlaming.
De
elite moet de bevolking een gemeenschappelijk project voorhouden, maar
moet ook de gevoelens van de gewone man kunnen capteren en er gehoor aan
geven. Dat is een precair evenwicht. In Vlaanderen is er echter
allesbehalve een evenwicht. De elite haat de Vlaming, en de Vlaming haat
intellectuelen. En eigenlijk hebben de Vlamingen gelijk om hun
intellectuelen te haten. Want de bevolking voelt het goed aan wanneer de
elite betuttelt en haar niet verder brengt.
Neem
nu het carnaval van Aalst, en de radicale vrijheid van meningsuiting
die daarmee gepaard gaat. Dat zou mei 68-intellectuelen moeten blij
maken, want de bevolking durft daar dingen die volstrekt onburgerlijk
zijn. De energie die daaruit voortkomt, dat zou de elite aan het denken
moeten zetten. Zulke manifestaties van onderuit worden door de
achtenzestigers echter genegeerd. Voor hen moet maatschappelijke
verandering van bovenop worden opgelegd. De waarheid komt echter
dikwijls van onderen. Door snel in een kramp te schieten, zoals de Karel
de Grote Hogeschool gedaan heeft, communiceer je niet met de gewone
man, maar leg je hem op hoe hij moet denken.
Is
wat de achtenzestigers hebben gedaan De Langste Mars door de
instellingen houden voor u een moedwillige carrièreplanning om te
kunnen heersen, of louter terug te voeren tot het feit dat men volwassen
wordt, maatschappelijke posities bekleedt en zich dan maar zo goed
mogelijk in het systeem probeert in te bedden uit lijfsbehoud?
Dat
is een zeer goede vraag, gelijkaardig met de schuldvraag tijdens de
collaboratie, of die van de IS-strijders. Achtenzestigers bevonden zich
in een stroom van gebeurtenissen, mede veroorzaakt door het feit dat ze
sociaal gezien veel vrije tijd ter beschikking hadden door de
vooruitgang. In mijn boek haal ik aan dat verveling een belangrijke
factor was in 1968, net zoals ik ervan overtuigd ben dat verveling voor
de modernisten en de jonge generaties van de jaren 1920 en 1930 geleid
hebben tot bepaalde ideologieën en masse. Zulke bewegingen zijn een
generatiefenomeen, en niet louter een individueel gegeven.
De jongeren van vandaag zijn eigenlijk een groot tegenstander van individualisme
Ik
durf zelfs te zeggen dat ook het wokegebeuren een generationeel gegeven
is. Ik merk zelf dat ik bijzonder moeilijk met mijn zoon van 17 over de
samenleving kan discussiëren. Wij behoren tot andere universa. De
jongeren van vandaag zijn eigenlijk een groot tegenstander van
individualisme, van het idee dat je je als persoon moet ontwikkelen, en
dat je als persoon tegen de stroom in mag gaan. Zij vinden tegen de
stroom oproeien totaal zinloos, ja, zelfs moreel laakbaar. Zij vinden
dat je moet proberen om in de juiste stroom terecht te komen.
In veranderingen perspectief zien
Het
probleem is dat vele stromingen op het internet geen echte leiders
hebben. Zelfs daar is er met andere woorden geen manifestatie van
persoonlijkheid, van individualiteit, van charisma. Als gevolg daarvan
blijft de stroom altijd bestaan, en maakt ze dat je je zeer goed kan
laten meevoeren. Want je hebt immers nooit een leider die afwijkt van
het juiste pad, een leider die je bij de les moet houden.
Nu,
ik heb geen zin om de cultuur pessimist te zijn. We zullen wel ergens
landen, cultuurvormen zijn er altijd. Over twintig jaar spreekt er
niemand meer over Johan Sanctorum, en is de generatie van mijn zoon aan
de macht. De wereld zal op zich niet vergaan. Maar als filosoof is het
de aard van het beestje om in veranderingen perspectief te zien, en om
ze proberen te begrijpen.
U werkt ook aan een nieuw boek. Wie of wat neemt u daar op de korrel?
Mijn
nieuw boek gaat over het verzet van intellectuelen, en hoe zij daardoor
gedwongen worden om in de marge van de samenleving te leven. Humor
heeft de naam om rebels te zijn, maar kan ook worden gebruikt als
smeerolie van het systeem. Er moet gelachen worden, de druk moet van de
ketel, en met af en toe een goed getimede grap aanvaarden mensen de
samenleving waarin ze vertoeven. We zien dat door de wildgroei aan stand
up comedy: het zijn dwazen in loondienst van de samenleving. Maar dit
soort humoristen gaat zelden over de grens. De burger moet s
anderendaags namelijk terug braaf gaan werken, en mag ook niet te veel
gaan nadenken.
In de Reinaert-legende spiegelt de auteur, die anoniem is gebleven, zich duidelijk aan zijn hoofdpersonage.
Daarnaast heb je de grappenmakers in de marginaliteit, zij die wel over de grens gaan, en onrust opwekken. Daarbij denk ik aan Charlie Hebdo.
Zij gebruiken satire om het systeem zelf in vraag te stellen. Eigenlijk
treden zij buiten de kaders van de satire, want zodra het etiket
satire ergens wordt op gekleefd, is ze ongevaarlijk. Voorbij de satire
bevindt zich het drijfzand, de donkerte, en die wereld vind ik
uitermate fascinerend. In Vlaanderen hebben we een traditie van humor
die over de grens gaat, zoals met het middeleeuwse epos van Reinaert de
Vos. Dat is straffe kost hoor, zeker voor die tijd, een typevoorbeeld
van satire die het systeem uitdaagt. De sluwe vos vermomt zich,
bedriegt, hekelt, speelt woordspelletjes, en wordt uiteindelijk
verbannen naar de woestine, dat is de marginaliteit, buiten het
burgerlijke leven. In de Reinaert-legende spiegelt de auteur, die
anoniem is gebleven, zich duidelijk aan zijn hoofdpersonage. Hij is dus
zelf ook vogelvrij. Dit wordt het vertrekpunt van mijn boek.
Humor moet stout zijn.
Humor
moet dus stout zijn, politiek incorrect, anders is het banale kolder.
Kijk ook maar eens naar de politieke linkerzijde: niemand lacht daar,
want je beledigt altijd wel iemand en dat mag niet. Johan Anthierens was
de laatste linksdrager die nog de kunst verstond slim met humor bezig
te zijn en de grenzen van de politieke correctheid opzocht. Het feit dat
de VRT zich echter genoodzaakt voelde om mindere goden als Joël De
Ceulaer de lof over Anthierens te laten zwaaien in een documentaire over
s mans leven, geeft aan dat vrijdenkers als Anthierens in deze tijd
definitief begraven zijn.
De
lach wordt een kostbaar goed. Na mei 68 kon je met het geloof lachen,
en dankzij Fawlty Towers kon je ook met de Tweede Wereldoorlog lachen.
Sindsdien is lachen met beide themas moeilijker geworden. Ik vind dat
een vorm van de geschiedenis miskennen. Als je ergens mee kan lachen,
dan ben je ook bereid om conflicten te begraven, en dan kan je bepaalde
dingen afsluiten. De kamer op slot doen en er niet meer binnenkomen.
Het heeft geen zin om oude wonden niet te laten helen.
Neem
bijvoorbeeld de verontwaardiging over de Joden poppen tijdens het
carnaval van Aalst. Waarom beseffen de Joden zelf niet dat ze beter
stoppen met het cultiveren van dat Holocaust slachtofferschap? Waarom
lachen ze niet gewoon met de grap van de Vismoo ljn? Het heeft geen zin
om oude wonden niet te laten helen, het leven is na de Tweede
Wereldoorlog verder gegaan, lange tijd zelfs zonder het dagelijkse
herdenken, want de Holocaust begon als collectief thema maar echt te
leven na het proces van Adolf Eichmann begin jaren 1960.
iedereen, ook jongeren, mogen, moeten weten wat er in Auschwitz gebeurd is
Het
is tijd voor loutering. We hebben alle analyses die nuttig zijn om de
Holocaust te begrijpen, ze zitten netjes in onze bibliotheken, dus we
kunnen erover lezen als we willen. Op die manier hoeven we er niet
dagelijks mee bezig te zijn. Het geheugen dient ook om te vergeten. Niet
als ontkenning: iedereen, ook jongeren, mogen, moeten weten wat er in
Auschwitz gebeurd is. Maar maak daar geen religie van. Dat is ook voor
elk individu zo: als je alles zou onthouden wat je hebt meegemaakt, word
je gek. Pas het lachen met iets, met jezelf, met grote tragedies, werkt
bevrijdend. Ook dat punt wil ik maken in mijn boek over humor.
Wanneer mogen we dat boek dan verwachten?
Tegen
het vallen van de blaren en de boekenbeurs. Ja, humor staat of valt met
een goede timing. Af en toe laat ik in Doorbraak al wel een voorsmaakje
op de lezer los.
De langste mars | Johan Sanctorum
Christophe Degreef
CORONA & CENSUUR
VRIJE COMMENTAAR
*
Een
slogan van t Pallieterke, zo oud als Bruno Dewinter, de Stichter, dat
wat niet al lachende kan gezegd worden, de waarheid niet en is. Vandaar
dat de politiek niet kan lachen, want dan zou die niet meer
politiek-correct zijn.
Maar
er is meer. Wie niet recht in zijn schoenen staat, kan niet lachen.
Ooit al n lachende crimineel of parlement riër aan het werk gezien?
Bedenk
daarbij de ware aard van het Beestje van de gewone volksmens in Uw
omgeving. Bezie de Vlaamse kermissen en stel daarbij vast, dat zelfs na
de jaarlijkse miljarden transfers richting Francofonie, er nog leute en
plezier kan gemaakt worden
Hoelang nog? Zelfs de duivel, die het branden gewend is, wil uit de hel weg
*
Digitalia
HOW TO HOLD THE WEST
|
