|
.
500446 - WIE ZAL EERST VERGAAN: VLAANDEREN OF VLAANDEREN SCHANDE?
zATERDAG 5 DECEMBER 2020
INHOUD
ZO HOORT U HET EENS VAN EEN ANDER. MAAR HET VERHAAL IS BIJ LANGE NOG NIET TEN EYNDE. WAAROM VERZWIJGT FRA?CIS DAT?
DE STANDAARD ZOU BEST DRINGEND VAN NAAM VERANDEREN
*
collaboratie
Francis
Van den Eynde vindt dat Marc Reynebeau misschien even voor de eigen
Standaard-deur kan vegen als het over de collaboratie gaat.
foto: ©Belga
De
Standaard koestert de laatste tijd blijkbaar een soort heimwee naar de
eerste jaren na de Tweede Wereldoorlog. In die mate dat bij wie het
dagblad regelmatig leest, soms de indruk ontstaat dat iemand stiekem de
klok van de redactiekantoren naar 1945 teruggedraaid heeft. Er gaat
bijna geen week voorbij of er verschijnt in die krant een of ander breed
uitgesmeerd artikel waarin de collaboratie aan bod komt en de repressie
wordt goedgepraat. Die wordt door redacteur Reynebeau zelfs af en toe
als zeer mild omschreven
Elk boek waarvan de inhoud min of meer
overeenstemt met die visie kan dan ook quasi automatisch op een lovende
recensie rekenen. Met daarbovenop nog vaak een uitgebreid interview van
de auteur.
Beschadigings-operatie
Het
lijdt geen twijfel dat deze gedrevenheid om het steeds maar te hebben
over gebeurtenissen van vier generaties terug, een zeer actuele
bedoeling heeft. Namelijk schade toebrengen aan de Vlaams-nationale
partijen die het de laatste jaren electoraal bijzonder goed doen. Dit is
uiteraard niet naar de zin van de aanhangers van de heersende
ideologie. Reynebeau lijkt dan ook blijkbaar permanent ijverig op zoek
te zijn naar om het even wat uit het verleden dat naar zijn mening
nuttig kan zijn om die partijen in een verkeerd daglicht te stellen. Of,
anders gezegd, naar een stok om de hond te slaan.
Reynebeau is voortdurend aan het speuren naar iets dat hij met veel poeha kan uitbrengen
Hij
meent die stok in de collaboratie te hebben gevonden. En dus haalt hij
die er steeds weer bij om ze dan koste wat het kost en vaak met de hulp
van veel verbeeldingskracht aan die partijen te linken. Reynebeau is
voortdurend aan het speuren naar iets dat hij met veel poeha kan
uitbrengen, en er daarna regelmatig op terug te komen om er telkens de
Vlaams nationale formaties mee te confronteren
Inquisitie
Niets
of niemand ontsnapt aan Reynebeaus inquisitie. Boeken en hun
schrijvers, bepaalde uit hun context gerukte politieke uitspraken,
standbeelden etc. ontmaskert hij en verwijst hij zonder pardon naar
een morele brandstapel. Samen uiteraard met al wie hij meent er mee te
kunnen compromitteren, al is het maar van ver en met veel fantasie.
Zelfs straatnamen moeten er aan geloven. Een grote zuiveringsoperatie,
die alle verhoudingen in acht genomen, soms wel trekjes vertoont van wat
in China tijdens de Culturele Revolutie van Mao gebeurde.
Wat
hierbij opvalt is dat Reynebeau er zich blijkbaar niet van bewust is
dat het van een zekere intellectuele armoede getuigt, om voor een
hedendaags politiek debat steeds weer argumenten te gaan zoeken in een
verleden dat nu al vijfenzeventig jaar achter de rug ligt. Argumenten
die bovendien in de loop der jaren al zo vaak zijn aangehaald, dat ze
tot op het bot versleten zijn.
De eigen deur van De Standaard
Maar
wat nog meer verbazing wekt is dat hij in zijn ijver om alles wat aan
de collaboratie zou kunnen herinneren, aan te klagen en te doen
verdwijnen voor eigen deur vergeet te vegen. Over zijn krant valt in dat
verband nochtans een en ander te vertellen.
Desondanks werd De Standaard van collaboratie beschuldigd
De
Standaard verscheen niet tijdens de bezetting. Desondanks werd De
Standaard van collaboratie beschuldigd en stond ze tot oktober 1946
onder sekwester. Er volgde geen veroordeling. Maar om tijdens een
althans volgens redacteur Reynebeau zo milde repressie een
verschijningsverbod van iets meer dan twee jaar op te lopen, moeten de
verdenkingen toch bijzonder ernstig geweest zijn. En aangezien Reynebeau
er steeds weer van uitgaat dat geen koe bont genoemd wordt of er is een
( in dit geval bruin) vlekje aan
Collaborateurs in de krant
De
lijst van journalisten en andere personeelsleden die na hun
gevangenistijd bij De Standaard aan de bak konden is ook bijzonder
veelzeggend. Hierop vinden we onder meer (het is geen exhaustieve
lijst!):
Ernest Claes, oud-VNVer die uiteindelijk niet voor collaboratie
veroordeeld werd, maar toch als voldoende verdacht beschouwd werd om
tijdens die milde repressie drie maanden in de gevangenis van Sint
Gillis [1] te worden opgesloten;
Lode Claes, die vijf jaar had gezeten, onder meer omdat hij tijdens de bezetting schepen van Groot-Brussel was geweest;
Luc Vandeweghe, voormalig medewerker van het tijdschrift De
Nationaal-Socialist, in 1950 aangesteld als hoofdredacteur Buitenland
(zijn pseudoniem was E. Troch). Hij bracht het later zelfs tot
redactiedirecteur;
Willy Vandersteen, wiens Suske en Wiske-verhalen al zo lang in De
Standaard verschijnen, tekende tijdens de bezetting stripverhalen voor
de collaboratiepers;
Thieu Croonenberghs was VNV-Kamerlid voor de oorlog en Brabants
gouverneur tijdens. Hij stond jarenlang aan het hoofd van de
documentatiedienst van De Standaard. Tegelijkertijd verzorgde hij onder
de naam Yvo de rechtskundige rubriek van de krant. Hij was immers een
voormalig advocaat die door de repressie werd getroffen. Hij werd
veroordeeld tot drie jaar celstraf;
En last but not least: Manu Ruys. Hij was jarenlang de politieke stem
van De Standaard. Tijdens de oorlog was hij aangesloten bij de
Vrijwillige Arbeidsdienst voor Vlaanderen (VAVV).
Inspiratie
Gezien
deze feiten lijkt het mij dan ook meer dan noodzakelijk dat Reynebeau
met zijn kruistocht tegen al wat van ver of van nabij iets met de
collaboratie zou kunnen te maken hebben gehad, ook eens de eigen krant
zou aanpakken. En dat hij er voor zou zorgen dat die van naam verandert,
om aan te tonen dat huidige redactie niets met haar omstreden
verleden te maken heeft.
Een andere mogelijkheid: de redactie zou zich kunnen laten inspireren door het voorbeeld van Louis De Lentdecker.
Deze iconische voormalige rechtbankjournalist van De Standaard, die een
erkend gewapend weerstander was, heeft er immers nooit problemen in
gezien om met al de vermelde gecompromitteerden samen te werken. Hij
heeft zelfs heel lang voor amnestie geijverd. Hij had beroepshalve heel
wat collaboratie-processen gevolgd, en zijn beoordeling van de repressie
verschilde nogal van die van Reynebeau
Francis Van den Eynde
*
ORONA & CENSUUR VRIJE COMMENTAAR
Aangezien
de vroegere Avv-VVK-krant helemaal links van de weg der coorsoied is
beginnen rijden, moet ze logischerwijze ook de Linkse voorgeschreven
strrategie volgen die erin bestaat altijd en overal de eigen wezenlijke
kenmerken of bedoelde verdraaiïngen als het doel van hun tegenstanders
te beschrijven. Alles kan, niets moet, als er maar naar hen geluisterd
wordt. Wab dar brengt op.
En, zoals mij Oma Zaliger, reeds wisrt, is des Duivels zak i nooit vol genoeg.
Zij vernietigden de natuur (gascentrales of gaskamers?) en leggen dit handeltje
uit als veel veiliger voor de mens.. Zo De Schandaard uit louter
lijfsbehoud, want als de (Vuile) Nationalisten + 50 % halen, dan mogen
die hun biezen pakken. En daar helpt geen Goeie Morgen meer of minder
meer aan
want heel het portje
loopt over van de bric- en barc
Stinckmans.
Het
schitterend Eynde van deze achterbakse story? Dat, de voormalige AVV-VK
heraut met veel zweet, bloed en tranen de repressie met veel succes had
overleefd, in handen kwam van een gewezen Hitler Junge, die, hoe raadt U het? meteen kazak keerde en zelfs in de familieschoot meteen Frans begon te spreken..
De naam van die verzetsheld in SS-Uniform? LEYSEN. André Leysen, vader van
.
Stof
genoeg dus voor de vuilspuiter Reine Bô om nog een tijdje aan te slag
te kunnen. De kruik immers gaat zo lang te water tot ze geen kruik meer
is, maar een verzameling scherven.
Ach
ja, t is goed in t eigen hart te kijken, nog even voor het slapen
gaan. Of ikzelf geen kazak heb leed gedaan. Want kaazakken-draaiers, ook
al heten ze LDL zijn
dubbeldekkers van 13 in een dozijn..
http://www.snuffel.info/tweedehandsboeken/biografie%C3%ABn/ldl-tot-louis-lentdecker-memoires
VAN L.D.L. TOT
LOUIS DE LENTDECKER. MEMOIRES.
*
Maar
diene LDL das voor een andere keer, misschien net voordien als De
Schandaard weer eens in andere handen komt dan de Leysens. De Tijd
namelijk heelt alle wonden
.
Lees
ondertussen dat hierboven vermelde boek. Het is namelijk meer dan
lezenswaard. Echt Triciolore Lectuur voor Gevorderden. Want voor d held
de ogen sloot legt die op zijn sterfbed zijn spel bloot.
Neen, Blitzmädel
toen in de straten van Gent, waren echt voor hem, die toen al perfect
Frans sprak, niet bloot genoeg. Voldoende om hem in het andere kamp te
doen belanden. Hij was geboren om als minderjarige reeds nekschoten uit
te delen aan andere verdwaalde jonge mannen in hun gedwongen Felfdgrau,
verloren gelopen in de vrije natuur van een veer vreemd land
Kortom,
of na de gewonnen oorlog, de kat nu Zwart of Wit was, als ze maar
fortuinen opbracht. Want schrijven, dat kon die man wel als gren ander.
En dat zelfs evengoed in beide landstalen.. Zegt en herhaal hij tot
vervelend toe.
Digitalia
TUSSEN UILSKUIKEN
EN WIJZE UIL
|
