|
.
500395 DEZE ZAATERDAG 14 NOVEMBER - HOE ZOEKTOCHT NAAR CORONA TOT VOLLE KERKEN LEIDT
*
ALLAH IS GEEN OPPERWEZEN ZOALS EEN ANDERE
DEZE IS OVERAL TER WERELD EEN POLITIEK DIE ONDERDRUKKINGS SYSTEEM DAT DOOR LINKS ALS EEN WORTEL VOOR DE NEUS VAN EZELS WORDT GEHOUDEN. VOOR MOSLIMS I DIT EEN TWEEDE HUID
*
ZATEEAG 14 NOVEMBER 2020
INHOUD
NAARMATE ONS BETER ONS LEERT KENNEN HOE DUIDELIJKER DE SOGNALEN UIT HET NABIJE VERLEDEN WORDEN
*
DE LOCKDOWN LAAT ZICH DANIG VOELEN, MAAR MAG NIET WORDEN IN VRAAG GESTELD.
Mattias Desmet: Lockdowns zijn een pervertering van de verlichting en de rede
Klinisch psycholoog Mattias Desmet (UGent) maakt brandhout van lockdown-beleid
Mattias
Desmet is klinisch psycholoog aan de Universiteit van Gent. Al sinds
maart waarschuwt hij voor de nefaste consequenties van een
lockdownbeleid. Voor hem zitten we in een periode van massa-vorming en
beleven we een crisis van de wetenschap en haar verhouding tot de
zingeving, eerder dan van een virus. We kunnen beter kwetsbare mensen
beschermen en de samenleving met enkele goed opgevolgde
basis-maatregelen hun gewone democratische vrijheden teruggeven.
Begin
oktober dat heet een eeuwigheid schoof Mattias Desmet bij aan tafel
van De Nieuwe Wereld, een Nederlands duidings-programma op YouTube.
Tezamen met de Nederlandse filosoof Ad Verbrugge schetst hij er een
ontluisterend beeld van hoe er de voorbije maanden angstige massas zijn
gevormd. Het internet kan het smaken: op minder dan een maand tijd is
het gesprek meer dan 100.000 keer bekeken.
Ondertussen bevindt België zich in een tweede lockdown die die naam niet mag dragen. Once bitten, twice shy, zegt de Engelse volkswijsheid. Een fysiek gesprek in een technische wereld.
lockdownChristophe Degreef | Doorbraak.be
Mattias
Desmet: Een lockdown, dat is de uiterste consequentie van een bepaald
aspect van de rede en de verlichting het streven naar mechanistische
zekerheid en controle van de wereld via rationale analyse. Daardoor is
het een pervertering ervan.
Alternatieve stemmen
De
ziekenhuisbedden liggen vol. Dat is een meetkundige waarheid, maar ook
haast een natuurwet waaraan niet getwijfeld mag worden. Het moet
bewijzen hoe gevaarlijk het virus is. Terwijl de hoeveelheid
ziekenhuisbedden en zorgkundig personeel natuurlijk in de eerste plaats
het resultaat zijn van menselijk handelen. Beleid, met andere woorden.
Desmet:
Het probleem dat zich nu voordoet in ziekenhuizen, is complexer dan de
simpele stelling dat de bedden vol dreigen te liggen door het
coronavirus. Sinds ik opiniestukken schrijf over het fenomeen
massa-vorming ten gevolge van het coronavirus, krijg ik regelmatig mails
en telefoons van artsen die hun verhaal kwijt willen.
Ze
zijn bang om te spreken door wat er met infectieloog Jean-Luc Gala van
Cliniques Saint-Luc in Brussel gebeurt. Hij ontkent de ziekte niet en
pleit ervoor om verstandig mondmaskers te gebruiken. Maar hij heeft het
lef om het virus minder erg dan de consensus te vinden. Gevolg: hij
wordt door zijn eigen ziekenhuis tot de orde geroepen. En op de openbare
omroep wordt hij afgemaakt door de minister van Volksgezondheid.
Een
gelijkaardig lot viel de artsen Frank Tussenbroek (UZ Brussel), Pascal
Sacré (CH Charleroi) en professor Lieven Annemans te beurt. Ze werden
publiekelijk terechtgewezen of zelfs ontslagen nadat ze zich kritisch
uitlieten over de mainstream-versie van het coronaverhaal. Uiteindelijk
gaat niemand wel varen bij een dergelijk uitschakelen van alternatieve
stemmen.
Te eenzijdig beeld
Qua
oorzaken van de overbelasting van ziekenhuizen is het beeld dat
geschetst wordt te eenzijdig. Er wordt bijvoorbeeld gemakkelijk vergeten
dat het aantal ziekenhuisbedden de laatste decennia drastisch is
afgebouwd. Terwijl terzelfdertijd de bevolking in België is gestegen.
Evenals de typische westerse gezondheidsproblemen zoals diabetes,
obesitas en hart- en vaatziekten. Het zijn precies die aandoeningen die
tot hogere mortaliteit van het virus leiden. De voorbije jaren stuitten
de ziekenhuizen tijdens het griep-seizoen ook op hun limiet qua opname
capaciteit en werden andere behandelingen ook uitgesteld.
De
urgentie-artsen waarmee ik sprak schetsen doorgaans een genuanceerd
beeld omtrent verschillende types covid-19-patiënten. Een tiental
procent van de ziekenhuis-opnames betreft volgens hen mensen die lichte
symptomen hebben. Zij gaan in de eerste plaats naar het ziekenhuis uit
angst. Eigenlijk moeten die mensen daar dus niet zijn. Maar men krijgt
ze vaak niet gemakkelijk de deur uit alvorens er een reeks testen
gebeurd is.
een
broodnodige nuancering van de steeds weer in de media herhaalde mantra
de ziekenhuizen liggen vol, het coronavirus is extreem gevaarlijk
Dan
zijn er 30 procent van de covid positieven bij wie de symptomen
wellicht door een infectie met een ander virus veroorzaakt worden.
Virussen die eveneens een griepaal beeld geven. En je hebt dan nog 10
procent ouderen en eenzamen zonder echt sociaal vangnet. Die komen
eigenlijk meer in het ziekenhuis terecht omdat ze niemand hebben die
voor hen zorgt. Dat zijn allemaal schattingen die niet exact zijn, maar
ze leveren ons wel een broodnodige nuancering van de steeds weer in de
media herhaalde mantra de ziekenhuizen liggen vol, het coronavirus is
extreem gevaarlijk. Toch blijft die mantra bepalen hoe we met de crisis
omgaan.
Artsen en professoren zijn bang
Er
zijn ook epidemiologen van Belgische universiteiten die dat zeggen,
maar die nu hun mond niet durven opendoen. Wat is er aan de hand met de
medische en academische wereld?
Ook
artsen en professoren zijn mensen, en zijn dus bang. In zoverre ze een
kritische, afwijkende mening hebben, vrezen ze vaak dat het ziekenhuis
of de universiteit waaraan ze verbonden zijn afstand van hen zal nemen
als ze zich publiekelijk uitspreken. En dat dat invloed zal hebben op
hun prestige en eventueel ook op hun levens-onderhoud. Zo wordt de
ruimte om te spreken kleiner. Je gaat tegenwoordig ofwel helemaal mee
met het mainstream-verhaal, ofwel ben je een ontkenner.
Laat
het me duidelijk zeggen: de meeste artsen die mij contacteren ontkennen
het virus niet, en zijn niet tegen goede maatregelen. Waarover er bij
de dissidenten een eerder ruime consensus lijkt te bestaan, is dat de
symptomen bij de ernstige gevallen zwaarder zijn dan die van griep, met
typische longschade en cytokinestormen. Maar of de aantallen patiënten
veel groter zijn dan tijdens een zware griepepidemie, dat is veel minder
duidelijk.
Sterven dóór of mét corona?
We
kunnen het coronavirus dus niet zomaar afwegen tegenover griep om te
wijzen op het gevaar van het coronavirus. Artsen beklemtonen dat er in
de voorbije jaren tijdens een zware griep-epidemie weinig long-scans
werden uitgevoerd, en dat er ook veel minder werd getest. We weten dus
eigenlijk niet goed wat en hoe we moeten vergelijken. Wie vandaag een
ziekenhuis binnenkomt, wordt getest op covid. Is hij positief, dan komt
hij automatisch op de speciale afdeling terecht en wordt hij als
covid-patiënt geregistreerd.
Dat
pakt men in Schotland tegenwoordig anders aan. Daar worden mensen niet
langer als covidpatiënt geregistreerd als ze positief testen, maar wel
als ze voor covid-19 behandeld moeten worden. Men komt er nu tot de
conclusie dat ongeveer 15% procent van alle positieve testen echt
behandeld moeten worden voor covid-19. De anderen zijn dus patiënten die
eigenlijk voor een ander probleem naar het ziekenhuis komen, maar
toevallig ook positief testen op covid-19. De eerlijkheid gebiedt me te
zeggen dat dit aantal in België volgens artsen hoger is. Hier worden
verhoudingsgewijs meer mensen voor covid-19 behandeld dan in Schotland.
En dan is er nog het dilemma: sterft men dóór corona, of mét corona? Het
Center of Disease Control in de Verenigde Staten heeft de telling
opnieuw gedaan. Ze telden nu enkel de mensen die geen andere zware
aandoeningen hadden, en bij wie het virus als primaire reden van
overlijden kan beschouwd worden. Ze kwamen slechts aan 6% van het
oorspronkelijke aantal overlijdens uit. Zowel het aantal
covid-19-overlijdens als het aantal covid-19-ziekenhuis-opnames is dus
in grote mate een kwestie van consensus eerder dan een absoluut,
objectief gegeven.
Sterfte door lockdown
De
oversterfte-cijfers voor België tonen in maart en april een piek, maar
sindsdien zijn er alvast tot midden oktober niet meer doden. Herleidt
dat deze epidemie tot haar ware proporties?
Het
Brussels Instituut voor Statistiek geeft in een recent rapport zelfs
aan dat er voor België globaal geen oversterfte is tussen juli 2019 en
juni 2020. Dat de coronapiek van maart en april dus wordt
uitgebalanceerd door onder-sterfte voor en na deze periode. Dat is
eigenlijk logisch als men in rekening brengt dat de gemiddelde
corona-dode in België 83 jaar oud was en aan meerdere andere
aandoeningen leed. Dat zorgt normaal gezien dat de oversterfte snel
gevolgd wordt door ondersterfte.
nogal wat wetenschappelijke studies waarschuwen dat er vanaf nu heel wat mensen zullen sterven door de lockdown-maatregelen zélf
En
merk ook op: nogal wat wetenschappelijke studies waarschuwen dat er
vanaf nu heel wat mensen zullen sterven door de lockdow-nmaatregelen
zélf. Zelfs de VN en de WHO zijn zich daarvan bewust. Ze wijzen erop dat
de lockdowns hongersnoden zullen teweegbrengen waardoor wellicht meer
doden zullen vallen dan door het virus.
Kwetsbare groepen afschermen
Concreet
dan. De consequentie van geen lockdowns toelaten, is dat je tegen
risicogroepen zegt: sorry, maar we gaan de samenleving niet voor jullie
stilleggen.
Naar
mijn persoonlijke mening die natuurlijk ook in dialoog moet gebracht
worden met andere meningen is het beter om specifieke aandacht te
besteden aan kwetsbare groepen. Tegelijkertijd kan de rest van de
bevolking het leven verderzetten met enkele voor de hand liggende
basis-maatregelen, zoals goed ventileren, handen regelmatig wassen,
enzoverder. Voorstanders van lockdowns merken vaak op dat het
afzonderlijk beschermen van kwetsbare groepen niet realistisch is. Maar
is het dan wel realistisch om een ganse bevolking gedurende maanden op
te sluiten?
Herd immunity
Is immuniteit voor de hele bevolking verwerven (herd immunity) een optie voor u?
Eerst
dit: de Zweedse immunoloog Anders Tegnell, het gezicht van het Zweedse
corona-beleid, zegt dat wie herd immunity als optie verwerpt, ook geen
vaccin moet willen. Een vaccin werkt immers volgens hetzelfde principe
van het opbouwen van immuniteit. Dit is uiteindelijk ook een goede
vraag: waarom zouden de slachtoffers van een lockdown minder wegen dan
slachtoffers die er zouden kunnen vallen bij het opbouwen van
groeps-immuniteit?
Men kan kwetsbare groepen zichzelf leren beschermen
Ik
zeg daarom niet dat ik het virus zomaar ongestoord zijn gang zou laten
gaan. Men kan kwetsbare groepen zichzelf leren beschermen. Dat is al een
verregaande overheids-interventie. Waar het mij om gaat, is dat de
staat bezwaarlijk het recht heeft om gezonde mensen op te sluiten in hun
huis. Dat is nooit gezien. Ik vergelijk deze ziekte
niet met de griep die vergelijking loopt altijd mank en er zijn
elementen die aantonen dat covid voor bepaalde mensen erger is. Maar de
overheid en de ziekenhuizen accepteren jaarlijks dat er flink wat
zwakkeren en ouderen sterven aan de griep. Voor hen kondigen we geen
lockdowns af omdat we bij hen wel aanvaarden dat er nu eenmaal ziektes
zijn waaraan mensen kunnen sterven.
Adempauze in rat race
De
kern van het probleem is voor mij anders. Moderne mensen worstelen met
de manier waarop de wereld in elkaar zit. Ze zijn het beu. Ze voelen
vaak een aversie ten aanzien van hun werk. Vinden geen zin meer in het
leven. Tijdens de eerste lockdown kon de middenklasse even ademhalen. De
rat race was stilgelegd. Ze hadden tijd voor zichzelf en hun
kinderen. Ze konden zich ontspannen. De maatschappij voor corona was een
cocktail van ellende, burn-outs, consumentisme en algemene leegheid.
Natuurlijk brengt zon lockdown dan bevrijding. Het gevolg is nu dat
vele mensen na de lockdown ook niet meer terug naar vroeger willen. Dat
mensen zich nu zonder veel protest opnieuw laten opsluiten, toont dat
velen zachtgekookt zijn door het leven dat ze geleid hebben voor de
coronacrisis.
De
snelheid waarmee dit lockdown verhaal zich in de geesten nestelt, baart
me zorgen. Elke zingeving is verdwenen. Het is een puur
materialistische beslissing die geen rekening houdt met het wezen van
het mens-zijn. Het is al een tijdje zo dat men ons tijdvak vergelijkt
met de jaren 1930. De maatschappelijke onrust en het onbehagen waren de laatste jaren duidelijk voelbaar.
Gebrek aan zingeving
Daarmee zegt u: het antwoord op de coronacrisis is vooral een crisis waarin maatschappelijk onbehagen zich uitkristalliseert.
Het
onbehagen als gevolg van het gebrek aan zingeving en teloorgang van
geloofwaardige instanties. Klassieke media worstelen daarmee, net als
universiteiten en alle grote instituten. Al in 2005 barstte in de
wetenschappen bijvoorbeeld de replicatie-crisis los. Er werd vastgesteld
dat er veel meer fraude, slordige wetenschap en fouten gebeurden dan
men voor mogelijk hield. Diederik Stapel, hoogleraar psychologie aan de
Universiteit Tilburg, werd erdoor ontslagen. Hij had op grote schaal
gegevens van zijn onderzoek zelf gefabriceerd om bepaalde theorieën te
kunnen blijven handhaven. Dat is de aberratie van één individu, zou u
kunnen zeggen. De onderzoeks-commissie die de universiteit had opgezet
na het incident, bracht echter aan het licht dat er in Stapels ruimere
onderzoeks-omgeving bijzonder veel fouten en methodologische
slordigheden voorkwamen in onderzoeken.
Op
vlak van informatie is de corona-crisis een verderzetting van de crisis
in de wetenschappen, en haar verhouding tot de zingeving
Dat
is niet alleen in Nederland zo, en ook niet alleen in de psychologie.
Telkens na een crisisgeval stelt men vast dat het niet alleen individuen
zijn die fouten maken, maar dat er iets schort aan het
wetenschappelijke systeem. In 2005 publiceerde medisch statisticus John
Ioannidis van de Amerikaanse Stanford-universiteit een paper met de
veelzeggende titel Why most published research findings are false. Ook
in deze covidcrisis heeft hij erop gewezen dat de voorspellingen over de
ernst van het virus in veel gevallen overschat waren. Als een van de
weinigen. Op vlak van informatie is de corona-crisis een verderzetting
van de crisis in de wetenschappen, en haar verhouding tot de zingeving.
Wat onkenbaar en onzegbaar blijft
Hoe ziet u die aartsmoeilijke verhouding tussen wetenschap en zingeving?
Volgens
mij schept de wetenschap zelf genoeg ruimte om om te gaan met het
onzegbare, het mystieke in het leven. In tegenstelling tot het
mechanische denken op de mens en de corona-crisis, houdt de wetenschap
van de twintigste eeuw ons voor dat het leven fundamenteel onzeker is,
en dat we niet alles kunnen beheersen of bevatten. De bekende fysici van
de 20e eeuw kwamen op een bepaald moment tot een soort godsbesef als gevolg van hun onderzoek.
Zoals
de fysicus Werner Heisenberg zou gezegd hebben: neem je één slok van
het glas van de wetenschap, dan word je atheïst; drink je het hele glas
leeg, dan vind je God op de bodem. Maar het betreft niet hetzelfde
godsbesef als in een geïnstitutionaliseerde godsdienst. Ook de fysicus
Max Planck sprak zich in zijn boeken herhaaldelijk in die richting uit.
Net zoals zijn collegas Niels Bohr en Erwin Schrödinger.
Iedereen
die nadenkt, bereikt vroeg of laat het punt dat zijn verstand bepaalde
dingen fundamenteel niet kan vatten, dingen die onkenbaar en onzegbaar
blijven. De essentie van de materie, zei Niels Bohr, laat zich beter
benaderen met poëzie dan met logica. En hij meende het. In dat opzicht
is het bijzonder ongelukkig dat net kunst en cultuur eraan moeten
geloven in deze crisis.
Leven met onzekerheid
De
inzichten waarover u spreekt zijn 20e-eeuws. Waarom houdt de wetenschap
vast aan een ouder statisch en planmatig Newtoniaans wereldbeeld?
Ergens
in de 20e eeuw heeft de top van de wetenschap de idee opgegeven dat
wetenschap tot zekerheid zou kunnen leiden. Maar veel wetenschappers
en de mens in het algemeen blijven het daar enorm moeilijk mee hebben.
De mens zou nochtans geen mens zijn zonder dat hij geconfronteerd wordt
met iets onvatbaars. En toch proberen we dat voortdurend te miskennen.
Ik
merk het ook bij mezelf: de neiging om die onzekerheid te miskennen en
te negeren door van alles te plannen en daaraan vast te houden, alsof de
onzekerheid dan vanzelf verdwijnt. We koesteren het geloof dat de
wetenschap over het antwoord zal beschikken. Is het niet nu, dan later
wel. Daaruit volgt dat we de wetenschap volgen wanneer zij dingen
aanbeveelt. Wie dat wereldbeeld durft achter te laten, die ontdekt
andere dingen. Misschien de échte dingen.
het streven naar mechanistische zekerheid en controle van de wereld via rationale analyse
Mochten
we als samenleving de werkelijke geest van de wetenschap volgen, dan
ben ik ervan overtuigd dat we erin zouden slagen om op een doenbare
manier samen te leven met het coronavirus. Maar daarvoor moeten we eerst
erkennen dat de rede haar limieten heeft. Een lockdown, dat is de
uiterste consequentie van een bepaald aspect van de rede en de
verlichting het streven naar mechanistische zekerheid en controle van
de wereld via rationale analyse. Daardoor is het een pervertering
ervan.
Totalitair systeem
Denkt u niet dat we niet van het virus afgeraken omdat de mensen zich gewoon niet aan de regels willen houden?
Tijdens
de eerste lockdown merkten virologen op dat ze niet verwacht hadden dat
de bevolking de regels zó goed zou opvolgen. De straten waren leeg. Wat
wil men eigenlijk nog meer? Dat is de reactie van elk totalitair
systeem: men schetst een probleem en stelt een oplossing in het
vooruitzicht, en als de oplossing niet werkt, dan is het de schuld van
de bevolking die weigert mee te werken aan de oplossing. En daarom voelt
men steeds de drang om het systeem nóg wat verder door te trekken.
Christophe Degreef
*
CENSUUR VRIJE  Commentaar
Dit
is een hallucinant verhaal dat mij terugvoerde naar mijn kinderjaren,
waar ik de geschreide stille woorden van ons Ma die ik toen zekerlijk
nog niet kon bevatten, moest aanhoren. Rond mij was Mei 40 aan de
gang geweest, de Bevrijding was aangebroken en in de straat had het
klootjesvolk al zijn duivels ontbonden. De meeste mensen waarmee onze
familie het goed deed, waren intussen met veel bravoure afgevoerd naar
Sinte Kruis (Brugge), het Pa,dreritje. Om daar, ieere dag op water en
droog brood, afgeranseld en onderhoord te worden. Vlaamsgezind was op
slag Duitsgezind geworden. Toen ons daarover steeds luguberder geruchten
bereikten, kroop zij zichtbaar meer en meer in elkaar. En toen kwamen
de woorden die mij daarstraks, na bijna 3/7de Eeuw weer te binnen schoten..
Weten
zij dan niet meer, dat ZIJ in die Mei-dagen-vol-doden laghs de wegen,
elkaar builen liepen en dat de kerk te klein was om God-den-Here om hulp
te smeken? Zijn ze dat serieus allemaal vergeten, nu ze met hun gat en
al de rest bloot op straat lopen
.
En tekeningetje bij maken?
Digitalia
*
|
