|
VRIJDAG 6 NOVEMBER 2020
INHOUD
WALINGANTISCH STANDPUNT OVER DE PRELUDE VAN HET EINDE VAN DIT KLOTELAND. IN ÉÉN WOORD: MERDE!!!!
*
HET VLAANDEREN VAN HIER EN NU
VOLGENS DE REVUE GÉNÉRALE
De
ouderdomsdeken van de Franstalige Belgische tijdschriften heeft zojuist
een spannend extra-dossier gewijd aan de Vlaamse samenleving. Te
ontdekken
zonder vooroordelen!
Sommige
Vlaamse stemmen veralgemenen nog veel te veel hun visie over hun
Franstalige buren. Onbekend is meer dan ooit onbemind
vooral wanneer
men blijft hangen bij sommige moeilijke feiten van vòòr het federalisme.
Onze
staatshervorming is ver van perfect, zeer ver van zelfs
Kijk maar naar
de manier waardoor onze Excellenties van alle talen en gewesten de
huidige Covidcrisis beheren
Raar want volgens ons was het niet zo
flagrant onder Sophie Wilmès
Cherchez la femme ? Misschien
Versleten clichés overbruggen
Zowel
in Wallonië als in Brussel en meer nog in Oost-België zijn er veel
oprechte bewonderaars van die van over de bietengrens
(taalgrens, wel
te verstaan
). En het zijn zeker en vast geen nostalgische unitaristen
die nog altijd niet zouden begrepen hebben dat de Vlamingen veel te lang
verwaarloosd werden door de Franstalige elite.
Maxima
culpa van la Belgique de Bon-Papa, daar ben ik het absoluut eens met de
flaminganten : het was maar in 1965, dus amper drie jaar voor de
apotheose van het «Walen buiten» in Leuven dat de
Belgische Grondwet, eindelijk ook officieel in de taal van de
meerderheid zijn plaats vond op de scene van ons politiek theater.
In
een modernere optiek dan degene die toen in het land heerste zou ik dus
een dossier over de Vlamingen van hieruit gezien, willen aanraden. Ver
van de officiële Waalse doxa, van sommige politieke partijen en
vakbonden die daarvan leven maar ook van een zeker aantal journalisten
die nooit de moeite hebben genomen daar echt iets objectiefs over te
schrijven in hun gazetten of te verwoorden voor de cameras van onze
kleine of mega-schermen
Serieuze
periodieken die de rol vervullen van think tanks zijn vandaag, het is
een feit, al te zeldzaam maar dat is geen reden om op basis van een
hoop oppervlakkige gegevens zich niet meer te draaien naar de Vlaamse
samenleving. Onder al haar hedendaagse vormen
En het is daarom dat ik
het hier zal hebben over de Revue Générale.
Oei,
oei, oei, bij het vermelden alleen van haar naam, hoor ik al enkele
klachten in de verte, van de Westhoek tot Voeren over deze unieke drie
maandelijkse publicatie die vijf jaar geleden haar 150ste
verjaardag heeft gevierd
Zulke revue kan, volgens achterdochtige
nationalisten, alleen maar ultra conservatief zijn en dus
ultra-unitarist
met «le Roi, la Loi et la liberté ». Met daaraan toe te voegen : Et pour les Flamands la même chose
Ja
,
dat was zeker een realiteit in de niet zo goeie oude tijd toen de
Vlamingen nog niet erkend waren in onze samenleving
waar ook enkele
grote Vlaamse politici aan meewerkten dans la langue de Voltaire. Want
indien de macht heel Franstalig was, werd zij ook uitgeoefend door een
zekere Vlaamse politieke aristocratie
de federale omwenteling
Die
periode is voorbij sinds de federale omwenteling van België. Het is
natuurlijk niet de eerste keer dat deze nogal serieuze Revue op
Vlaanderen focust. Ik herinner me bijvoorbeeld «La Flandre Variato Cantabile», een twintig jaar geleden.
Een natie in wording, twee hoofdsteden
Onder
de leiding van hoofdredacteur Frédéric Saenen, Luikse
literatuurcriticus en professor-schrijver geeft het tijdschrift toe dat
het huidige Vlaanderen niets meer gemeen heeft met een zeker te unitair
verleden. En vooral dat het vandaag grote ambities mag koesteren.
Beter
nog : Vlaanderen stelt zich voor als een natie met twee hoofdsteden,
Antwerpen, dertiende wereldhaven en Brussel, hart van de Europese
instellingen. Steeds minder een Franstalige enclave maar een kosmopolitisch kruispunt. Daartegenover vragen de Franstaligen zich af welke identiteit het zal halen bij hun landgenoten.
Natuurlijk had men gewoon een mooi aantal versleten clichés weer uit de kast kunnen halen.
Men
zal toegeven dat sommige reacties van de Waalse Jean Modaal in de media
nog steeds verbazen, zoals onlangs na de bijeenkomst van vooral
aanhangers van het Vlaams Belang die naar Brussel reden en er tussen
stad en Rand veel, veel Vlaamse leeuwen zonder rode nagels ontplooiden
om te protesteren tegen de nieuwe Vivaldi Eegering die geen Vlaamse
meerderheid heeft in de Kamer. De aanwezigheid van een zeer nostalgische
uiterst-rechtse militant volstond om er een soort van mars, niet op
Rome, maar op Grimbergen (parking C) van te maken!
geen oogkleppen bij de keuze van de themas
Maar
bon, laten we naar het essentiële gaan: de Revue générale die gedurende
de lente en de zomer haar dossier voorbereidde had geen oogkleppen bij
de keuze van de themas noch van de getuigen/woordvoerders. En dat
levert dus een mooi zicht over Vlaanderen.
Kleppers als Mark Eyskens en anderen
Dat
verbaast al onmiddellijk met een kruisgesprek met twee zeker niet
onverwachte gasten oud-premier en minister van Staat Mark Eyskens (van
wie een aantal boeken ook in het Frans verschenen zijn) en Luc
Bertrand, dynamische acteur van de regionale welvaart maar ook met
Assita Kanko als andere guest star, Europees volksvertegenwoordiger van
de N-VA, die zoals steeds een interessante analyse levert van haar
Vlaanderen.
Andere grote getuige : Luc Devoldere die sinds jaren met Septentrion
en vandaag met Les Plats pays, de Nederlandse cultuur beter wil laten
kennen aan anderstaligen bij ons en in la Douce France. Een uitdaging
die hij perfect verwezenlijkt heeft en waarvoor hij zich nog steeds
inzet
de Vlaamse Canon
Een onvermijdelijk onderwerp komt er natuurlijk ook aan bod: de voorbereiding van de Vlaamse Canon
Hier geeft historicus van UGent, Marc Boone
zijn standpunt. Met een vuurpijl naar
Bart De Wever. De
voorzitter-historicus van de N-VA had in een stuk, eind februari 2002 in
De Standaard verschenen, laten weten dat «geschiedenis zich niet laat
canoniseren tot absolute en eeuwige waarheid.» En hij voegde eraan toe
dat «een officiële versie van het verleden opleggen, als dienstmaagd
voor het politieke heden, typisch is voor totalitaire regimes. In een
democratie moet de overheid daaromtrent de grootste schroom aan de dag
leggen»
Een
interessant debat dat men, tussen haakjes, gerust ook nog mag en moet
hebben in Wallonië en Brussel waar er nog steeds discussies lopen
over de Franstalige gemeenschap van België vandaag Fédération
Wallonie-Bruxelles (wat een van mijn goeie Brusselse vrienden de
«Fédération bucht-brol» noemt
) en een meer regionale aanpak waarover in
feite een debat gaande is sinds het Manifeste de la culture wallonne
van de jaren
1980.
Culturele hoogtepunten
Het
dossier van de Revue générale heeft het natuurlijk ook over de grote
huidige culturele tendensen. Met onder andere Tom Lanoye, Felix Van
Groeningen, Jan Fabre en Lize Spit.
En
wanneer men het over Vlaanderen heeft, komt men natuurlijk ook tot de
secularisering en een zekere radicalisering van de vrijzinnigheid
Bij
ons, in Franstalig België hebben we natuurlijk ook nog steeds rabiate
antiklerikalen maar de dialoog bestaat bijvoorbeeld met sommige
vrijmetselaars en voorvechters van de laïcité. Misschien omdat de
papenvreters vinden dat de katholieken steeds minder invloed hebben. t
Zou kunnen maar het vrij onderwijs staat nog aan de top, zelfs indien
sommigen nog steeds dromen van een eengemaakt schoolnet.
Die ellendige regeringscrisis
We
zullen eindigen met het
begin. Want veel van onze lezers vragen zich
natuurlijk af hoe de Franstalige intelligentsia zich politiek
positioneert. Onder de vorm van een «brief aan de Vlamingen» heeft
grondwetsspecialist en oud-volksvertegenwoordiger van de CDH Francis
Delpérée die de raad van bestuur van de Revue leidt en haar nieuw leven
inblaast, een zeer realistische boodschap doen doorsijpelen.
Zijn
editoriaal is vooral een mooie uitnodiging om te blijven nadenken over
de verdere evolutie van ons land. Zonder nostalgie en hopelijk ook,
volgens hem met verder kijkende standpunten dan het huidig imbroglio
Daar had hij het natuurlijk over de lange, de te lange crisis na de
verkiezingen van mei 2019.
geen terugkeer naar het België van vijftig jaar geleden
Delpérée
geeft niet echt zijn voorkeur en sluit in feite geen formule uit. Maar
in elk geval wil deze jurist die het «Walen buiten» op het terrein heeft
kunnen ervaren in Leuven zeker geen terugkeer naar het België van
vijftig jaar geleden.
Het
heeft in feite absoluut geen zin meer «met een Vlaanderen die zich
steeds meer als wereldburger profileert». En dat, volgens hem, zijn
eigen plaats gekregen heeft in de wereldgeschiedenis
In feite sluit hij niets uit. Indien België uit de pandemie geraakt, wordt het daarna spannend op politiek
Frédéric Saenen
CENSUUR VRIJE Commentaar
een kosmopolitisch kruispunt
..
Net
wat ik even te voren bedoelde in een voorgaande aflevering: het
Brussels Gewest (De Confederaatie Brol & Bucht), internationaal
grondgebied geworden, nu als Groot Waterhoofd, niet alleen van de
Verenigde Staten van Europa, maar als middelpunt van de Intermenseleijke
Beschaving.
Voertaal het Arabiers.
Dogialia
|
