|
255.2 - DE DAGELIJKSE MORFGENKOFFIE ONTBIJT.
DONDERDAG 24 SEPTEMBER 2020
 DEEL 2
HIER ZULT U LEZEN
EUROPA
MOET GEEN NUTTELOZE ETERS INVOEREN MAAR DIE BIJ HOOFDCRINFENDHEID IN
EIGEN HERSKOMSTLAND MET ALLE MOGLIJKE MIDDELENGAAN BIJSTAAN
*
EEN PATROUILLEBOOT VAN DE ITALIAANSE KUSTWACHT BRENGT MIGRANTEN NAAR DE HAVEN VAN PALERMO IN SICILIË. 17 SEPTEMBER 2020.
foto: ©Belga
*
Ik vrees dat migratie en naastenliefde niet zo goed samengaan
Vooruitblik: Europese Commissie stelt nieuw asiel- en migratiepact voor
-
Vandaag
stelt de Europese Commissie haar langverwachte nieuwe asiel en
migratiepact voor. De mensonwaardige toestanden op het Griekse eiland
Lesbos bevestigen de nood aan een volledig nieuw Europees
migratie-beleid. Maar ook dit nieuwe pact dreigt een zoveelste slag in
het water te worden. Met de massamigratie richting Europa zitten we op
volledig nieuw terrein. Jammer genoeg is een open debat hierover niet
langer mogelijk, stelt Piet Emmer, emeritus professor Europese expansie
en migratie aan de universiteit van Leiden.
Zenuwachtigheid om migratiepact
De
zenuwen staan strak gespannen, zowel in Brussel als in een aantal
Europese hoofdsteden die traditioneel weinig op hebben met een
gemeenschappelijk Europees migratiebeleid. Landen zoals Polen of Hongarije zitten
helemaal niet te wachten op een soort van Europese verdeelsleutel om
vluchtelingen beter te spreiden en zo de druk op grenslanden zoals
Griekenland of Italië te verlichten. In Athene hopen ze dan weer dat
Europa zich bereid zou tonen om een nieuw onthaalcentrum op Lesbos samen
met de Griekse overheid te runnen. Het recente verleden toonde al aan
dit dit in praktijk lang niet zo eenvoudig is.
-
Begin dit jaar ging de bemanning van een Deens reddingsschip, dat in opdracht van het Europese grensagentschap Frontex
in de Griekse wateren patrouilleerde, al in de clinch met Griekse
ambtenaren. De Denen weigeren resoluut om opgepikte vluchtelingen
opnieuw in een bootje richting Turkije te sturen. Maar ook in alle
andere Europese lidstaten ligt de kwestie bijzonder gevoelig: de al niet
bepaald onomstreden vluchtelingendeal met Turkije is de facto morsdood,
en geen enkel land zit te wachten op een herhaling van de
vluchtelingenstroom van 2015. Intussen neemt de druk op onder meer
Italië, Griekenland en Spanje opnieuw toe.
-
Met
andere woorden: de politieke speelruimte voor de Europese Commissie is
in deze bijzonder beperkt. Terwijl iedereen het er intussen wel min of
meer over eens is dat de huidige aanpak echt onhoudbaar is. Niet vanuit
humanitaire, maar al evenmin vanuit politieke of pragmatische
overwegingen.
Zwart-wit denken voorbij
In zijn recente boek (2018) Het zwart-witdenken voorbij probeert de Nederlandse historicus Piet Emmer
het actuele debat rond kolonialisme, slavernij en migratie onder meer
ook vanuit een historisch perspectief te kaderen. Hij toont zich
bijzonder pessimistisch over de aanpak van het migratie-probleem in
Europa. Het probleem is dat dit thema vandaag dermate gepolariseerd is
dat het onmogelijk geworden is om er nog in alle openheid over te
overleggen.
Het
Europese asiel- en migratiebeleid staat uiteraard al jaren onder zware
druk, en hierbij is de toestand vandaag op Lesbos eigenlijk niet meer
dan een voorspelbare trieste epiloog. Waar is het fout gelopen, en hoe
plaatst u de huidige migratie-problematiek in een historisch
perspectief?
Migranten willen nu dus vooral vanuit economische overwegingen naar het rijke westen
Piet Emmer: Daar loopt het al meteen fout: het uitgangspunt dat de meeste Europese politici of denkers vandaag hanteren, is totaal verkeerd.
De huidige migratie golf richting Europa zou iets tijdelijks zijn. Een
fenomeen aangestuurd door een burgeroorlog hier en daar, of door een
klimaat-ramp. Niets is minder waar: arme mensen zijn de voorbije
decennia wereldwijd massaal naar rijkere gebieden beginnen te migreren,
ook als ze niet te lijden hadden onder pakweg een burgeroorlog of een
uitzonderlijke droogte. Dit heeft, paradoxaal genoeg, alles te maken met
hun verbeterde welstand: vroeger hadden ze eenvoudigweg geen geld om
naar Europa te trekken, vandaag kunnen almaar meer Afrikaanse families
die centen wél samenbrengen. Zij beschouwen die tocht als een
investering, en op die visie heeft zich de voorbije jaren ook een hele
industrie van mensen-smokkelaars geënt. Tegelijk is die migratiegolf ook
voor de landen van herkomst zelf een behoorlijk aantrekkelijk
perspectief: onderdanen die er effectief in slagen om in Europa een
nieuw leven uit te bouwen, sturen veel meer geld terug dan ze ooit in
eigen land zouden kunnen verdienen. Migranten willen nu dus vooral
vanuit economische overwegingen naar het rijke westen, en dat zal ook in
de toekomst zo blijven.
Europa is de VS niet
U stelt dus: met allerlei ad hoc-oplossingen raken we op langere termijn nergens?
Inderdaad.
De eenvoudigste oplossing is dan uiteraard om iedereen gewoonweg binnen
te laten, en daarvoor verwijzen sommige politici wel eens naar echte
migratielanden zoals de VS. Maar ze vergeten daarbij wel dat de situatie
in de negentiende eeuw in de VS helemaal niet vergelijkbaar was met de
toestand vandaag in Europa.
Waarom dan?
De Europese migranten die in de VS aankwamen, belandden eerst op Ellis Island.
Daar kwamen ze terecht in grote loodsen, waar ze een hoge trap op
moesten alvorens hun opwachting te maken bij de immigratiedienst.
Rudimentair gesteld was dit toen zowat het belangrijkste criterium: wie
die trap niet op kon, maakte weinig kans om toegelaten te worden tot de
VS. Met andere woorden: de Amerikaanse economie had toen vooral nood aan
mensen die krachtig en gezond genoeg waren om de handen uit de mouwen
te kunnen steken.
Anno
2020 hebben we dit soort mensen amper nog nodig in Europa: onze
hoogontwikkelde arbeidsmarkt is vooral op zoek naar hoogopgeleide
profielen. Maar vandaag zitten we in een situatie waarbij de bijdrage
van het overgrote deel van de laaggeschoolde migranten in Europa aan de
welvaartsstaat heel lang negatief blijft. Ze moeten eerst jarenlang geld
ontvangen van de overheid om zich sociaal overeind te kunnen houden, om
hun kinderen naar school te kunnen sturen en om toegang te hebben tot
medische zorg. Daarin schuilt meteen ook het grootste verschil met de
migratiegolf van twee eeuwen geleden in de VS: laaggeschoolde
arbeidsmigranten hebben in onze kennis-economie gigantisch veel meer
tijd nodig om zich qua inkomen op eenzelfde niveau te hijsen als de
autochtone bevolking. Daar hangt dan ook een bijzonder hoog prijskaartje
aan vast.
Buitenlandse werkkrachten
Nochtans
zijn het vooral die buitenlandse werkkrachten die vandaag de jobs aan
de onderkant van onze arbeidsmarkt invullen. Van de bouwsector over de
tuinbouw tot de schoonmaakdiensten?
Daar
heeft u deels gelijk in, maar bekijkt u het even vanuit een ander
perspectief: als we voor die jobs voornamelijk een beroep willen doen op
migranten, dan moeten we daarvan ook de sociale en economische
consequenties aanvaarden. Zon mensen werken hier doorgaans tegen een
laag tot zeer modaal loon, waarbij ze ook nog deels gesubsidieerd worden
door mensen met een hoger loon omdat zij zelf te weinig overhouden om
onze welvaartsstaat overeind te houden. Bijvoorbeeld via hun
belastingen. Omdat ze vaak ook in een nog wat kwetsbaardere positie
zitten dan de autochtonen onderaan de arbeidsmarkt, zullen ze ook vaker
een beroep moeten doen op allerlei sociale voorzieningen, waardoor de
betaalbaarheid daarvan stilaan voor iedereen onder druk komt te staan.
Op langere termijn leidt zoiets dan tot het ontstaan van populisme, dit
hebben we de voorbije jaren overal in Europa kunnen vaststellen.
Een
mogelijke tussenoplossing zou erin kunnen bestaan om hier een bepaald
aantal arbeids-migranten toe te laten al was het maar omdat onze
arbeidsmarkt hen best kan gebruiken maar in eerste instantie ook de
toegang tot onze sociale voorzieningen te beperken?
-
Het
kalf ligt inderdaad hier gebonden: als ontvangende maatschappij kunnen
we de deur niet zomaar wagenwijd openzetten. Tenzij we die migranten
inderdaad ook de toegang tot ons hele sociale systeem ontzeggen. Dit is
ook min of meer de aanpak die ze vandaag in de VS huldigen. De hamvraag
hierbij: willen we dit wel in Europa? Onze welvaartsstaat is bijzonder
goed uitgebouwd, met een zeer hoge graad van solidariteit. Aanvaarden
wij nog dat we bijvoorbeeld her en der mensen bedelend aan de
supermarkten zien rondhangen, bij gebrek aan inkomen én sociaal
opvangnet? Zon aanpak vraagt dus duidelijke politieke keuzes, maar
Europa schuift die hete aardappel consequent voor zich uit.
Ik vrees eerlijk gezegd dat we er momenteel echt niet uit raken
Misschien
zijn er ook nog andere opties: je zou kunnen denken aan een soort
rotatie-systeem, waarbij je arbeids-migranten hier slechts voor enkele
jaren toelaat. Of je zou mensen kunnen selecteren op basis van hun
fysieke geschiktheid om bepaalde jobs uit te oefenen, en hen verbieden
om achteraf ook hun verwanten te laten overkomen zodat ze op zekere dag
ook effectief terugkeren, maar dit is natuurlijk bijzonder hard. En zo
hard zijn we in Europa niet meer, nog los van het feit dat het wellicht
ook onrealistisch is om te verwachten dat je hier pakweg 100.000
Malinezen een jaar lang zou laten werken en dat zij vervolgens braafjes
zouden terugkeren. Ik vrees eerlijk gezegd dat we er momenteel echt niet
uit raken: onze welvaarststaat is voor iedereen hier een bijzonder
groot goed, maar ze is helaas ook ontworpen op maat van een samenleving
zonder migratie. Solidair naar binnen, vijandig naar buiten. En let wel,
dit geldt niet enkel voor niet-Europeanen. Probeer u maar eens een
vaste baan te versieren in Nederland, als Vlaming: dit is echt geen
makkie.
Migratie en de welvaartstaat
Tegelijk is een zekere hypocrisie ons natuurlijk niet vreemd: hoogopgeleide kenniswerkers ontvangen wél met open armen?
Dat
klopt, maar die dragen met hun hoge salarissen ook sterk bij aan die
welvaartsstaat. En ze zullen niet zo snel onderdak zoeken in
gesubsidieerde woningen. Dus ja, we hebben er vooral voordeel bij om die
mensen binnen te halen. Ik vrees echt dat migratie en naastenliefde
niet zo goed samengaan. Kijk naar de migranten die nu vaak al
maandenlang op Lesbos vastzitten. In theorie zouden we die perfect
over alle Europese lidstaten kunnen verdelen, bijvoorbeeld a rato van
het gemiddelde inkomen per land.
Maar
dan beginnen politici te rekenen: per migrant kost die opvang ons flink
wat geld, en we weten intussen ook dat migranten uit de derde wereld
haast nooit in staat zijn om hier op korte termijn een modaal inkomen
uit arbeid te verwerven. En bovendien zal die hervestiging in praktijk
ook nooit werken: haast elke economische migrant weet bij zijn vertrek
al perfect in welk Europees land hij zich wil vestigen. Bijvoorbeeld
omdat hij daar al kennissen of familie zitten heeft, die hem dan
hopelijk op weg kunnen helpen. Het is dus een illusie te denken dat je
die zomaar kan hervestigen in landen zoals Bulgarije of Polen.
-
Met andere woorden: de Europese politiek zit in een patstelling?
Wel,
de nette politici zouden minstens de moed moeten opbrengen om de
bevolking uit te leggen wat de opties zijn, en wat daarvan dan de
gevolgen zijn. Dit gebeurt nu niet, en intussen maken de populistische
politici daar handig misbruik van.
Asiel en migratie
Er
speelt ook nog iets anders: we vertrekken in Europa steevast vanuit een
dubbele logica als het over migranten gaat: economische vluchtelingen
zijn we liever kwijt dan rijk, maar voor asielzoekers die gegronde
redenen hebben om hun geboorteland te ontvluchten, houden we in theorie
de deur wel open. Alleen blijkt het op het terrein vaak bijzonder lastig
en arbeidsintensief om dat onderscheid te maken?
Dat
klopt, in praktijk is het vaak onmogelijk om die twee categorieën uit
elkaar te houden. Bovendien botsen we dan ook beleidsmatig op hetzelfde
probleem. Zowel de asielzoeker die uit Syrië vlucht voor de burgeroorlog
als de gelukszoeker uit Afrika die hier droomt van een behoorlijk
inkomen, zullen immers proberen om dankzij hun nieuwe status hier het
onderste uit de kan te halen voor zichzelf.
dus denk ik dat we veel meer moeten inzetten op de opvang van mensen in de regio waar ze vandaan komen
Voor
een asielzoeker met een ingenieursdiploma op zak betekent dit dat hij
liever in Duitsland dan in Hongarije zal terechtkomen, omdat de Duitse
arbeidsmarkt nu eenmaal een stuk aantrekkelijker oogt. Voor een
economische gelukszoeker geldt hetzelfde: hij verkiest een land met
uitstekende medische en sociale voorzieningen boven een armere
EU-lidstaat. En dus denk ik dat we veel meer moeten inzetten op de
opvang van mensen in de regio waar ze vandaan komen. Om de eenvoudige
reden dat je daar met het beschikbare budget veel meer kan aanvangen.
Dat
hebben we de voorbije jaren toch ook geprobeerd, met de bekende
gevolgen? Reusachtige vluchtelingenkampen in Libanon, een zeer omstreden
deal met een Turkse despoot, en een volledig mislukte aanpak aan de
Griekse grenzen.
-
Daar
heeft u volledig gelijk in, maar ik pleit dan ook voor echte
EU-opvang-centra in die landen, waar de EU ook de volledige
verantwoordelijkheid draagt. Van de infrastructuur tot de handhaving van
de openbare orde. Nu geven we landen in de regio een zak geld en laten
we hen vervolgens in de kou staan. Bovendien gaat het dan doorgaans ook
om gefragmenteerde initiateven van aparte EU-lidstaten, en niet om een
echt gemeenschappelijke EU-aanpak. Uit die centra zouden we dan ook
mensen kunnen selecteren die, eventueel na een extra opleiding, binnen
de EU aan de slag kunnen tegen een behoorlijk salaris.
Hoge muren
Een
ander denkspoor, dat uiteraard enkel op lange termijn vruchten zal
afwerpen, is veel sterker inzetten op de economische ontwikkeling van de
herkomstlanden en de EU ook meer openstellen voor landbouw producten
uit die landen. Ziet u daar heil in?
Om
eerlijk te zijn: ik vrees dat een lichte verhoging van de welvaart in
de landen van herkomst zeker op korte termijn vooral tot nog grotere
migratiestromen richting Europa zal leiden.
Tegenstanders
van een strengere aanpak werpen dan weer op dat je migratie nooit echt
zal kunnen stoppen en dat almaar hogere muren optrekken dus totaal
zinloos is?
Kijk,
in de VS zijn er vandaag miljoenen illegale migranten aan de slag,
ondanks de bijzonder strenge controles. Dat lijkt die theorie dus te
ondersteunen, maar je kan geen appelen met citroenen vergelijken: in de
VS bestaat er geen sociale zekerheid die vergelijkbaar is met Europa, en
dus komt de welvaartsstaat er ook niet in gevaar. Dus nogmaals: willen
we de illegale migratie hier door de vingers zien, dan moeten we ook
aanvaarden dat onze maatschappij een stuk harder en minder solidair zal
worden. Vergelijkingen met andere systemen of met het verleden kunnen
ons hier niet helpen, we zitten echt op volledig nieuw terrein. Daarom
is het ook zo jammer dat een open debat hierover min of meer onmogelijk
geworden is: iedereen graaft zich in in de eigen loopgraven, en de
polarisatie is totaal.
Filip Michiels
VAN DE VADERLANDSCHE BROL
*
Men kan er inderdaad zo geleerd of zo misatrppisch mee omgaan als men wil, maae dat helpt de mensheid geen zier vooruit.
Voor de Europese avonturiers, na 1492
in de voetsporen van Christoffel Colombus de Nieuwe Wereld gingen
waarmaken, leefde daar ook al sinds eeuwen een inheemse bevolking.
Vraag: wo ist Sie geblieben? Sag mir wo die Männer sind, wo sind Sie geblieben?
- He restant ervan overleeft in reservaten en OOld Shatterhand zelf heeft er ook het loodje bij gelegd.
America is free as a bird, en wij, de achtergebleven autochtone Avondlanders, genieten onbewust- dapper mee.
-
Wat daar verkeerd mee is?
Kijk, net zoals met de Chsitianisering van het Avondland, is met de kololonialisering alles goed begonnen.
Zaken doen. En zaken worden gewoonlijk op de voordeligste maner
gedaan voor zichzelf. Het belang van de handelspartner speelt slechts
voor de schijn even mee.
-
Na meer dan 500 jaar probeert men daar nu verandering in te brengen door
te volharden in de boosheid.
Maar
het kwaad wordt niet hersteld door de symptomen ervan in te pampeen.
Daadwerkelijke hulp ter plaatse (restitutie?) is geboden. In een hen
eigen omgeving en een aan ons vreemde leefwereld.
Op alle mogelijke Begrotingen moeten middelen worden voorzien om de geleden schade te vergoeden. Kapitaal + interesten.
Stuur
ze dus met waardigheid een voor een terug, voorzien van middelen en
vooral van de opgedane of mee-geleverde kennis om op eigen benen te
staan. Drijven we dan handel met hen, op basis van vrijheid,
gelijkheid en broederlijkheid.
Maar
wa wilde
. Als zelfs een Deelstaat van ons bloedeigen zogezegd
Vaderland, met de mond voortrekker van de Universele Rechten van de
Mens, zijn eigen onderdanen voedt, ,a zelfs verwent, door als wapenfabrikant de rest van de wereld te voorzien van alle mogelijke soorten moordtuig?
-
Kijk, dat de woordvoerders van ons ontwakend Vlaams Volk tot in de hoogste regionen benoemd worden als populisten en volksopruiers, sluit elk zinnig gesprek uit.
-
Onze
mensen dus, die HIER en NU leven, zijn noch Heersers noch Slaven.Nooit
geweest. Teznij sedert 1830, onder d Belgen. Waar ze, meer dan ooit in
de Geschiedenis, aanzien werden als begerenswaardife rijke burgers. Die
zich maaar al te dikwijls hebben laten uitmelken.
-
Ontwaak, geburen in de ronde, proletariërs der Lage Landen, recht e rug en vecht terug.
En
. wacht vooral niet tot morgen voor wat ge vandaag nog kunt doen
|
